Heimskringla - 27.09.1917, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 27. SEPT 1917
HEIMSKRINGLA
T. BULÐSIÐA
Einsamall á Kaldsdal
Ferðalýsing eftir
Guðmund Magnússon.
“Sex eru liðin síðan ár”— eins og
þar stendur. Sex ár eru liðin, síð-
an eg var á ferð um þessar stöðvar.
Hvílík áhrif. þau ihafa haft á mig,
verður hezt af því ráðið, hvað eg
man eftir því, sem þar bar fyrir
mig.
Dagurinn, sem eg þá var um
kyrt f Kalmanstungu, er jafnan
tvílitur í endurminingu minni.
Annar helmingurinn er koldimm-
ur, hinn er skínandi bjartur. Það
kemur af því, að fyrri hluta dags-
ins var eg niðri í Surtshelli, en
síðari ihlutann uppi á strútnum.
Surtshelli œtla eg að láta eiga
sig að mestu. Svo hafa margir lýst
honum, að auðvelt er að fá cin-
hverja hugmynd um hann. En
ætti að lýsa honum ítarlega,—hon-
uta sjálfum og öllum afhellunum—
þá veitti ekki af heilli bók. Og
hún kemur einhvern tíma.
Eg læt nægja að geta þess, að
Surtshellilr er óvistlegasti staður-
inn, sem eg hefi komið í. Mér líður
ekki úr minni klungrið, sem menn
verða að klöngrast yfir fyrir innan
heliismunnan, og þekjan uppi yfir,
sem grillir upi) í við glæfuna úr
hellismunnanum. Innan um siík
feikna-björg verður maður að
smjúga og skríða eins og ormur. Og
björg af sarna tægi virðast lianga
laflaus í þekjunni yfir höfði manns,
að eins föst á blábrúnunum. Ef
eitthvert þeirra kæmi—? Nei, í
hamingjubænum líttu ekki upp
fyrir þig, er þú vogar þér inn í
•Surtshelli, lík Sjón getur orðið
taugum þínum um megn. Að eng-
inn skuii liafa drepið sig þarna!
En þar hefir cnginn maður svo
mikið sem limlest sig. Hellirinn
lilýtur að vera vígður. Skyldi
nafni minn hinn góði hafa leitað
sér þar hælis?
Þegar inn kemur úr klungrihu,
stendur maður í hvelfingu, sem
yfirgengur langsamlega alt, sem
gert er af manna höndum í heimin-
um. Slíka hrikabygging byggir
enginn mannlegur máttur. Hvelf-
ing Pálskirkjunnar í London er
eins og barnaleikfang hjá þessu.
Innan skamms gengur maður á
gömium, hörðum hjarnfönnum í
hellisbotninum, þar som maður
kemur aftur undir bert loft. Það
er undir fremstu gjánni og þar er
ræningjabælið til beggja handa,
beinalicllirinn öðru megin, vígis-
hellirinn hinum megin. Því að
Surtshellir er gamait dæningja-
bæli. Um það verður aldrei
þráttað.
Eg varð guðsfeginn, að komast
aftur út og upp á hraunið, án þess
nokkurt af þessum heljarbjörgum
dytti ofan í höfuðið á mér. Seinna
klöngraðist eg ofan f instu gjána
og inn í “ísorgelið.” Þar var þeim
mun verra en í framhellinum sem
myrkrið var svartara, gólfið hálla,
loftið inniklemdara og kuldinn
ætlaði að drepa mann. En fárán-
legt er að sjá ljósið börið innan um
“orgelpípurnar”, og enginn getur
séð þá sjón í draumi, nema hann
hafi áður séð hana í vöku.
Af Öllu því, sem eg hefi heyrt um
Surtsheiii, er mér einna fastast í
minni kvæði Oríms Thomsens, þeg-
ar hann og förunautar hans setja
séra Pál Thorarensen í þá þraut
að “kveða bergmálið í kútinn.” —
Grímur endar með þessu erindi:
Ef draugar kynnu að drekka vín,
oss datt í liug að minnast þín,
sem hjartað áttir hlaðið kurt”,—
og hressa líka gamla Surt.
Við skiidum eftir fulla flösku og
fórum burt.
Eám klukkustundum síðar var
eg kominn upp á Strútinn. Tveir
drengir frá Kalmanstungu voru
með mér. Ejórir hestar stóðu
bundnir á streng í flesjunum fyrir
neðan háJhnúkinn og biðu eftir
Brúkið Magnesia
fyrir súran maga
Flestir læknar og sérfrætiingar
brúka magnesíu vit5 læknun á maga-
kvillum vegna hennar undravertSu á-
hrifa á meltlnguna og súrinn í mag-
anum. — Af öllum þeim tegundum,
sem til eru af magnesíu, — svo sem
oxides, citrates, carbonates, sulphates
o.s.frv., þá gefa æfðir læknar æfinlega
bisurated magnesíu, því hún verkar
bezt. — Teskeið í volgu vatni á eftir
máltít5 ver öllum súr og meltingin
veröur fljótari og náttúrlegri. — VeriÖ
viss um a’ð fá bisurated magnesíu, því
verkun hennar er langsamlega bezt.
—t>að má líka fá hana hjá flestum
lyfsölum 1 litlum plötum eða í dufts-
formi. — t>eir sem þjást af maga-
kvillum og óreglulegri meltingu, og
brúka þetta lyf í stað pepsín, charcoal,
soda mints og annara slíkra meðala,
eru æfinlega hissa yfir hvað verkun
þess er þægileg og hvað maginn ger-
ir verk sitt vel án annarar hjálpar.
okkur. Dönsku mælingamennirnir
höfðu látið íslenzku hestana bera
sig alla leið upp á hnúkinn, og
meðal þeirra var þó maður, er vóg
um 100 kg. Það vona eg að aldrei
verði íslenzkur siður.
Einu sinni fyrir mörgum árum,
þegar ferðaþráin og fjallgönguþrá-
in brann mér iheitast í huga, spurði
eg ögmund Sigurðsson, nú skóla-
stjóra, hvaða fjall hann gæti vísað
mér á, þar sem víðsýni væri mikið
og fagurt, sem eg gæti notið án
þess að stofna mér í nokkurn voða.
Eftir litla umhugsun benti hann
mér á Strútinn hjá Kalmanstungu.
Þetta holla ráð læt eg nú berast til
annara, stutt af minni eigin
reynslu. Hvergi á íslandi er auð-
veldara að komast að miklu og
fögru víðsýni.
Strúturinn er 921 metrar á hæð
(rétt að segja 3000 fet. Hengiliinn
til samanburðar, 771 metrar) og
liggur prýðilega við útsýni yfir all-
an norð-vesturhluta landsins.
Hann stendur á takmörkum bygða
og öræfa, norðan og vestan undir
nöfuðjöklunum og liggja að hon-
um láglendar heiðar á þrjá vegu.
Eiríksjökull er “hinum megin við
torgið”, ef svo mætti að orði kveða,
ihæfilega langt burtu til að njóta
sín, og öll Langjökuls-breiðan þar
suður og austur af.
Þeim, sem opin hafa augu fyrir
því, sem er að gerast í náltúrunni,
er Strúturinn merkilegt fjall, því
að hann er fjall, sem er að fjúka.
Það eru nú að vísu fleiri fjöll, en
fá hér á iandi, þar sem það kemur
jafnskýrt í ljós. Eins og hann er
nú ihefir landnyrðingurinn sniðið
hann og snikkað til. Hann er
iiæstur að norðan, brattastur og
hvassastur, en smáhallar suður og
vestur af, því að þar skilar storm-
urinn sumu af því aftur, sem liann
rífur úr honum að norðan. Að
norðaustan er djúp slöður eða
livilft inn í hann, því að þar skella
á honum kastvindarnir ofan af
Eiríksjökli.
Norður á há-hnúknum er mæl-
ingavarða. Ilún er lík hverri ann-
ari mikilii vörðu og vel hiaðinni
tiisýndar en þegar nær or gengið,
skilur hún sig fá þeim. Fyrst og
fremst er hún óvenju-vel hlaðin og
síðan öll fjötruð utan með gildum
járnvír. Undir þessi járnbönd
höfðu nokkrir ferðamenn smeygt
nafnspjöldum sínum.
Þegar svo hátt er koniið yfir
venjulega vegu mannanna, verður
manni fyrst fyrir að svaln sjóninni
—teiga víðsýnið í löngum drögum,
fá yfirlit yfir hina miklu heild, áð-
ur en maður fer að athuga liið ein-
staka. Hér var víður hringur og
svipmikill. Okið og Borgaifjarð-
arfjöllin í suðri og héraðið sjáift
ineð blikandi árnar og býlin hvert
við annað undir fjöllunum. 1
vestrinu Baula, Snæfellsnessfjall-
garðurinn og Snæfellsjökull, on
norðan við Breiðafjörðinn Skorar-
lilíðar, Hornatær og Gláma. 1
norðrinu Strandafjöllin alt norður
að Reykjahyrnu, Vatnsdalsfjöllin,
Skagafjöllin og Mælifellshnúkur,
en yfir að líta allur vatnaklasinn á
Arnarvatnsheiði og Tvídægru. Til
hafsbrúnar sér bæði norður af
Búnaflóa og vestur af Eaxaflóa.
Mest þótti mér um vert, að iíta
suður á bóginn, þar sem bla3ti við
endilangur Kaldidalur, sem eg ætl-
aði mér að fara daginn eftir. Það
verður lítið úr Skúiaskeiði, þegar
maður lítur yfir það norðan af
Strút, og allan veginn finst manni
maður geta mælt í spönnum. Okið
dregur að sér meiri athygli, þessi
fallega bunga, fannhvít að ofan.
Jöklaklasinn í austri er ægilega
fagur. Snjóskjöldótt heljarfjöll,
hornótt og hrikaleg, f jökulbrúnun-
um, en mjúkar, mjallhvítar bungur
liið efra.
Það, scm einkennir þetta lands-
lag, eru bungusteypurnar, skjald-
fjöllin. Þau eru frá yngstu öld
hinna miklu basaltgosa og hvergi
eins fögur og regluleg eins og á
Sandwieiheyjunum og íslandi, og
hvergi á íslandi eins mikið um
þau ein,s og einmitt á þessu svæði.
Þegar farið var að draga mátt úr
basaltólgu þeirri, sem í fyrndinrii
hafði skapað stóra fláka af yfir-
borði hnattarins, héldu smágos á-
fram um einstök uppvörp, lítil sýn-
ishorn af þeim feikna gosum, sem
áður höfðu verið. Vatnsgufa var
lítil f gosunum, svo að ekki hefir
verið mikið um stórar sprengingar.
Hraunleðjan ólgaði upp úr gígun-
um og rann út til allra hliða, á-
gætlega bráðin, Hver ólgan kom
oftir aðra með ofurlitlum hvíldum
á milli. A þennan hátt steyptust
UPP úinar breiðu bungur, sem all-
ar eru með.gíg efst í kollinum, en
allar með hægum halla til allra
hliða, nokkurn veginn jöfnum, og
allar með ihverri hraunsteypunni
ofan á annari. Vafalaust eru allar
bungurnar undir Vatnajökli þann
vcg myndaðar. Þessar steypur hafa
líklega bygst upp rétt fyrir síðustu
ísöld.
Veðramót.—Það er eitt af þessum
ágætu íslenzku alþýðuorðum, sem
grípur yfir mikla hugsun. Aldrei
hafði eg skilið það til fulls fyr en
þenna dag, sem eg stóð uppi á
Strútnum. Hann stendur á
veðramótum.
Sjaldan viðrar eins á Suður- og
Norðurlandi, og munar oft svo
miklu, að alt annað sumar er fyrir
norðan en sunnan. Svo var þetta
sumar: rosa- og vætutíð á Norður-
landi, þurka- og blíðu-tíð á Suður-
landi.
Beltið, sem skiftir veðráttunni,
liggur um höfuðjöklana og vestur
af; skiftist stundum um Snæfells-
nes, stundum um Glámu. Borgar-
fjörðurinn fær -beggja blands.
Strúturinn er f miðju beltinu.
Og nú fékk eg að sjá sjón, sem eg
hefði fráleitt getað ímyndað mér.
Fyr en varði var kominn úfinn
og ljótur þokumökkur á norður-
lieiðarnar. Hann koin eins og
skollinn úr sauðarleggnum upp úr
dölunum í Húnavatnssýslu. Þeg-
ar hann kom upp á heiðarnar,
þéttist hann og bólgnaði út, en fór
þó ekki lengra að sinni. Og hann
kom ekki einsamall. Beljandi
iandnyrðingur var með honum,
sem eins og kýfði honum ofan á
heiðarnar. Vötnin fyrir neðan okk-
ur hvítfyssuðu og róluðust upp frá
grunni af storminum. Skinnaköst-
in þutu eftir þeim eins og elding-
ar. Þetta var nú norður undan,
en þegar við litum heim að Kal-
manstungu, sem stendur undir
suðurdrögum fjallsins, sáum við,
að rokið var líka komiö þangað.
Það tætti reykinn úr reykháfinum,
og fólkið úti á túninu ætlaði að
missa fiekkinn út úr liöndunum á
sér. Og það sleit vatnið upp úr
straumöldunum á Gejtlandsánum.
En — uppi á Strútnum var blæja-
logn, svo blækyrt veður, að eg
kveikti í pípunni minni áveðurs við
vörðuna, án þess svo mikið sem
halda hendinni fyrir loganum á
eldspýtunni.
Svona undarlega getur veðrið
hagað sér.
Eiríksjökull- er fagur ofan af
Strútnum. Þar stendur maður
mátulega hátt til að virða hann
fyrir sér allan, hátt og lágt. Hver
felling, hver minsta mishæð, blasir
við manni. Jafnvel hinar hársmáu
sprungur uppi í sjálfum jöklinum
sjást með berum augum. I venju-
legum ferðasjónauka getur maður
lesið á hann eins og bók. í skarð-
inu milli hans og Langjökuls sér
ofan á tvö leirgul vötn, lukt háum
hömrum, sem blunda þar í fjalla-
kyrðinni. Niður undan öðru
þeirra koma efstu drög Hvítár í
Borgarfirði undan fjallinu.
Eiríksjökull er steypt bunga, eins
og hin fjöllin, skjaldmynduð
hraunsteypa, þakin jökli. En sá
er munurinn, að eftir að fjaliið
gaus, hefir landið brotnað og sigið
niður kring um jökulinn. Við
þetta hcfir móbergshellan undir
lionuin sjálfum orðið að fögrum
fótstalli. Hraunbrúnirnar vernda
móbergið fyrir eyðingu. Skriðurn-
ar eru því snarbrattar, tæplega
gengar, og brúnirnar yfir þeim yfir-
leitt heilar og jafnar, engin djúp og
ljót gil, eins og í öðrum móbergs-
fjöllum. Á einum stað stendur
klettaröð eins og túða á tepotti
fram úr skriðunum og nær nærri
því upp á móts við brúnirnar. Það
er Eiríksnípa.
Þessi lögun gerir fjallið svo ó-
segjanloga fagurt, að það á líklega
hvergi f heimi líka sinn. Dökkur,
snarbrattur fótstallurinn hið
neðra, alstaðar jafn liár, en mjall-
hvítt hvelið hið efra, örðulaust
eins og skurn á eggi. Svo mikil-
fenglegt musteri hefir enginn Saló-
mon bygt.
Sumarið 1904 var það eitt kvöld,
að eg var á ferð fram eftir VíðidaL
Eg var þá nýkominn sunnan úr
Sviss og myndir Alpajöklanna
hvíldu enn í huga mínum. Eg hafði
séð Tödi, Finstcraarhorn, Jóm-
frúna og fleiri fræga jökla, og hafði
séð Alpaglóðina (Alpengluhen),
sem Sehiller hefir gert heimsfræga.
En nú bar fyrir mig sýn, sem mér
kom óvart. Eg nam staðar til þess
að njóta hennar. Það var sem
mjallhvít sól, með örlitlum roða-
blæ, mörg hundruð sinnum stærri
en okkar sól, væri að renna upp
fyrir heiðarnar í suðri. Eg hafði
þá aldrei séð Eiríksjökul fyrri. —
En hvað við mennirnir og allar
okkar hugsanir og tilfinningar,
skáldskapur og listir, er alt sam-
gróið náttúrunni, sem við lifum og
öndum í. í einu æfintýri í Grettis-
sögu bregður fyrir mynd af manni,
sem livergi á sinn líka. Það er Hall-
mundur, sem Hallmundarhraun í
kringum Eiríksjökul er kent við.
Bjartari, glæsilegri og fegurri berg-
búa getur hvergi. Grettir hittir
hann á Kili, ætlar að stöðva hann
og ræna og tekur um taumana á
hesti hans. Hallmundur hefir ekki
mörg orð, en strýkur taumana úr
höndum hans. Grettir lítur í lóf-
ana. — — Þar er ekki æðran eða
vanstillingin, þótt ekki skorti afl-
ið. Aðvörunin er blíðari, en þegar
vagnstjórarnir 1 Beykjavík eru að
slan.gra til strákanna sem 'hengja
sig aftan í vagnana. Það, að
skinnið fór úr lófunum, var að eins
því að kenna, að Grettir hélt of
fast. Og síðar bætir Hallmundur
honum það drengilega upp í
hamraskarðinu á Arnarvatnsheiði,
er hann berst með honum ósýni-
legur og vegur 12 menn á meðan
Gretti vegur 6. — — 1 þessari dá-
samlegu mynd, er Eiríksjökull
orðinn lifandi. (Meira.)
-------o------
Guðmundur Magnússon
sagnaskáld.
(JÓN TRAUSTI.)
(Niðurl.)
Næsti sagnaflokkur Jóns Trausta
er “Góðir stofnar”, fjórar sögur, sem
komu út í 2 bindum 1914 og 1915.
Mest er þar spunmið í lengstu sög-
una “önnu frá Stóruborg”, sem fyll-
ir fyrra bindið. I öllum þessum
sögum eru konur af heldri ætttum
og stéttum fyrri alda höfuðpersón-
urnar. Anna irá Stóruborg er í
uppreisn gegn rfkjandi skoðunum
og aldarhætti sinna tíma, hafnar
þeim æfikjörum, sem hún er fædd
og uppalin til að njóta, en vill lifa
eftir eigin geðþótta, þótt í trássi
sé við ættmenn sína, lög landsins
og yfirvöld, og sigrar að lokum eft-
ir langt og erfitt stríð. Grundar-
Helga, aðalpersóna annarar lengstu
sögunmiar, grípur á alvarlegum
tíma inn f stjórniniálasögu landsins
og lætur drepa þann mann, sem
þá fer með æðsta valdið innan
lands, til þess að hefta yfirgang
erlends valds. Fyrri sagan er heil
æfisaga, en hin síðari lýsir að eins
einum viðburði. Þriðja sagan,
“Hækkandi stjarna”, lýsir lífi og
heimilishögumj eins af ríkustu
höfðingjum landsins á fyrri tíð,
Bjarnar Jórsalafara, og verður Kris-
tín dóttir hans þar söguhetjan.
Lýsingin á veikindum hennar f
uppvextinum dregur að sér mesta
athygli í sögunni. Fjórða sagan
lýsir . vel sáttum dætra tveggja
höfðingja, frá fyrri tímum, sem ázt j
hafa ilt við, Jóns Sigmundssonar;
lögmanns og Gottskálks Hólabisk-j
ups. En live réttar og nákvæmar j
þær lýsingar höf. séu á framkomu
höfðingja fyrri alda, lffi þeirra,
veizluhöldum o.s.frv., sem frá er
sagt í sögum þessum — um það
verða sagnfræðingarnir að dæma.
En mörgum mönnum, konum og
körlum, er þannig lýst í sögum
þessum, að það fóik festist í minni.
í “Veizlunni á Grund” er mjög
falleg lýsing á eyfirzkri sumarnótt,
þar sem sagt er frá viðbúnaðinuln
til aðfararinnar að þeim Smiði
hirðstjóra og mönnum hans.
iSíðasta bókin er “Tvær gamlar
sögur”, sem út komu síðastliðið ár.
Fyrri sagan, “Sýður á keipum,” er
mjög vel sögð, stuttorð og gagnorð,
með kraftmiklum mannlýsingum,
að er lýsing á vermannalífi undir
Jökli fyr á tímum. Eitt af yngri j
skáldum okkar liefir sagt í ritdómi j
um þá sögu, að liann teidi hana
“tvímælalaust bezlu sögu- höfund-
arins.” f síðari sögunni er einnig
veigamiklar lýsingar á mönnuih,
staðháttum og viðburðum frá|
merkilegu tímabili í sögu landsins, I
en það er siðaskiftatímabilið. Sag-
an lýsir fyrstu áhrifum lútersku
kenninganna meðal alþýðu hér á
landi.
Eg hefi ekki minst á smærri sög-
ur höf. ihér á undan, en sumar
þeirra standa ekki að baki hinum
lengri sögum lians, svo sem “Á
fjörunni,” “Strandið á Ivolli.” “Sig-
urbjörn Sleggja” o. fl. “Stjórnar-
byltingin” er meistaralega dregin
líking á milli náttúruviðburða og
mannlífs.
Á þeim 11 árum, sem nú eru liðin
síðan fyrsta skáldsagan kom út
eftir Jén Trausta, er það mikið
verk, sem eftir hann liggur. Bók-
mentir okkar væru ekki -lítið fá-
tækari en þær nú eru, ef sögum
þessum væri kipt þaðan burtu.
Þó fer því fjarri, að eg haldi því
fram, að ekki megi finna galla á
þeim. Svo mun vera um flest mann-
anna verk. Ýmsir hafa gert sér
mikið far um að halda á lofti að-
finningum gegn þeim nú síðustu
árini. En þær munu standast þá
dóma og velta þeim af sér, enda
þótt vel megi vera, að nokkuð af
aðfinningunum sé á meiri eða
minni rökum bygt. Það gera kost-
irnir. Aðalkostur Jóns Trausta er
það, hve vel honum lætur að skapa
söguheildirnar, með mönnum og
viðburðum, og tvinna þetta sam-
an, skapa einkennilegar og eftir-
tektarverðar persónur og finna
þeim rúm til þess að þær geti not-
ið sín til fullnustu. Hitt er eigi
svo mjög hans sterka hlið, að fága
mál og stíl á hverri einstakri setn-
ingu. Hugur hans ’hvílir við hitt,
þegar hann semur skáldsögur sín-
ar, sem líka er aðalatriðið. Því
hversu vandað sem mál og stíll
væri, þá væri þó sú saga einskis
nýt, som ekki hefði annað að bjóða
en þetta tvent. Hún þarf fyrst ogj
fremst að vera skáldskapur til þess
að orðbúningurinn skarti á henni.
Við eigum til skáldsögur á ólastan-
legu máli, sem alt um það eru leir-
burður, og málið bjargar þeim á
engan hátt frá þeim dómi, að þær
liefðu aldrei átt að sjást á prenti.
Þetta mótmælir því þó á engani
hátt, að vandað mál og fagur stíll
sé verulegur kostur á hverju rih
verki, eigi sízt á skáldverkum. En
málfræðisvizka gerir engan mann
að skáldi, og hitt er ekki heldur
heimtandi af öllum skáldum, að
þau séu líka málfræðingar. Ekki
er málfræðisþekking heldur næg
til þess, að kenna mönnum að
setja vel fram hugsanir sínar.
Lærða málfræðinga getur skort
mikið á að gera það svo, að list sé
í. Eg tek þetta fram af því að
mörgum hefir orðið skrafdrjúgtj
um, að málið væri óvandað á sög-j
um Jóns Trausta. En eg get ekki
betur fundið, en að miklu meira j
orð sé á þessu gert en rétt er. Það
er sjálfsagt, að orð og orð koma
fyrir í bókum hans, sem bera þess
vott, að hann er ekki lærður mál-,
fræðingur. En bæði hér á landi og
annarsstaðar er svo varið, að fá-
ir af rithöfundunum eru það.
Hann er ekki beldur neinn sérleg-
ur listaroaður f meðferð málsins,
kostir hans liggja ekki á því sviði
En hann ritar daglegt mál létt, á
ferðarfallegt og blátt áfram, til
gerðarlaust og óþvingað. Sú mái
fræðisþekking, sem hann hefir afl
að sér, og sú framsetning, sem
hann hefir valið sér og tamið sér,
■hefir nægt honum til þess, að skapa
listaverk á íslenzka tungu. Og það
er höfuðatriðið, sem eftir er sózt,
og um er að tala.
Þ. G.
—Skírnir.
EINMITT NÚ er beztí tími að
gerast kaupandi að Heims-
kringlu. Sjá aaglýsingu vora
á öðraa stað í blaðiaa.
™E DOMINION BANK
■•fml Motr* Domo o« Uukimk*
Btroot.
«•11 oo*k... _ .
VaraoJAMor ...
cloralr _
Yér (akia tltlr Tll_____
taaarmaaaa o> ábyrciamot aS (tU
þtim tullamcJa. 8pariaMSaú«U<( Tor
«r i« ilomlí ioa ukkw kukl k*i-
M I borciaal.
Ibáoortur beosa hlnta liarMortnaar
6ska a* akina vtV stateam oam bolr
vtta aS ar alBorioca trn*. l#afn
rart «r fulUryrífca* «fcóo*l«jka.
»yr>*i> opari tualoar tyiír sjiUa
rVur, kenu og börn.
W. M. HAMILTON, Ráðsmaður
PHOJIE GAUT MBB
.... ■ <
HÆSTA verð borgað fyrir Rjóma
Það borgar aig ekki fyrir yður a'8 búa til smjör að
sumrinu. Sendið oss rjómann og fái<5 peninga fyrir
hann. Fljót borgun og ánsegjuleg viSskifti. Flutn-
ingsbrósnr seldir á heild*öluverði.—Skrifið eftir á-
skriftar-spjöldnm (Shipping Tags).
DOMINION CREAMERIES, Asi«n. wim.ii»g
North Star Drilling' Co.
CORHBR BEWDHEY AND ARMOU* STREETS
fí9Q/na, : Saak.
Agentar í Cstnada fyiir Gus Pech Foundiy Co. og Monitor
Brunnborunar áhöld.
LOÐSKINN I HÖÐIR 5 ULL
Ef >4r riljia hljóta fljétustn skil á andvirSi
keasta verS fyrir lóðskin*, húðir, ull eg
& NBdiS þktta til
Frank Massin, Brandon, Man.
Depl H.
Skriftð eftir prísum og shipping tags.
BORÐVIÐUR MOULDINGS.
Við höfum fullkomnar birgðir af öllum tegundum
VerCakrá verður send hverjum þeim er þess óskar
THE EMPÍRE SASH & DOOR CO., LTD.
FUery At*. Ejw*, Winnipeg, Man., Telephenec Maín 2511
Minnist íslenzku drengjanna
sem berjast íyrir oss.
Sendid beim Heimskringlu; það bjálpar til að gera lífið léttara
KOSTAR AÐ EINS 75 CENTS 1 6 MÁNUÐl
eða $1.50 1 12 MANUÐI.
Þeir, sem vildu gleðja vini sína eða vandamenn i skot-
gröfunum á Frakklandi, eða í herbúðunura á Englaadi,
með því að senda þeim Heimskringlu í hverri viku, eettu
að nota sér þetta kostaboð, sem að eias stendur um stutt-
an tíma. Með því að slá einum fjórða af vanalegu verði
blaðsins, vill Heimskringla hjálpa til að bera kostnaðinn.
Sendið oss nofnin og skildingana, og skrifið vaixfiega
utanáskrift þess, sem blaðið á að fá.
The Viklng Press, Ltd.
P.O. Box 3171. 729 Sfcrfareoke St, Winnipeg