Heimskringla - 11.10.1917, Blaðsíða 6

Heimskringla - 11.10.1917, Blaðsíða 6
& BLAÐSÍÐA HEIMSKRINGLA WINNIPEG, 11. OKT. 1917 7= VII TITP \ /17 fy 4 D 5. :: Skáldsaga eftir :: VlLl UK V LuAK ' Rex Beach * “Já, drengur minn — en viS einu veríS eg aS ▼ara þig. Láttu ekki menn hér æra þig. Land þetta er fult af fjárglæframönnum og auSvirSileg- um svikahröppum, sem munu engin ómök spara'lil aS hafa út úr þér fé. En treystu mér; eg er íhalds- samur og gætinn. Eg skal fara meS þig upp á khíbbinn og þegar þú ert búinn aS koma þér þar vel fyrir, getum viS spjallaS saman. 1 millitíSinni, sendi eg þetta skeyti.” Weeks stóS viS orS sín drengilega. Hann fylgdi Kirk upp á klúbbinn og brakaSi í skrokk hans er hann gekk niSur götuna, sem héngi hann á stórri fe; iabeinum. Brjóst hans gekk upp og niSur eins og smiSjubelgur, er hann andaSi, og svitinn streymdi í lækjum niSur hina rauSu ásjónu hans. Þegar hann var búinn aS koma Kirk fyrir á klúbbnum, bauS hann honum og nokkrum kunn- ingjum til kveldverSar úti á veggsvölunum; þá veitti hann líka fötum Kirks eftirtekt og mælti: "Þú verSur aS fá önnur línföt, Kirk. Línfötin, sem þú ert í, eru eins og dulur úr hundabæli. Þér •r sama þó eg nefni þig fyrra nafni, er þér ekki?” “Eg tel mér þaS heiSur. En mátulega stór föt mun eg hér tæplega geta fengiS, enda verS eg hér svo stuttan tíma, aS—” “Heimska tóm! Þú ert hingaS kominn og viS sleppum þér ekki strax. Kínverskur skraddari býr liér skamt frá, sem sniSiS getur þér föt í hasti og haft þau til um hádegi á morgun, og þetta gjörir hann alt fyrir aS eins sjö dali, leggur til bæSi fata- •fni og verkiS.” Þeir héldu því af staS til skraddarabúSar Kín- verjans og valdi Kirk þar fataefniS, en konsúllinn pantaSi handa honum þrennan fatnaS og sagSi Kínverjanum aS skrifa þetta inn í reikninginn hjá sér. Kirk skemti sér vel um kvöldiS á Vegfarenda klúbbnum, því eftir hitá dagsins var kvöldkuIiS hressandi og svalandi. Fyltust þá salir klúbbsins brátt af eins mannbornlegum og myndarlegum mönnum og hann mintist aS hafa nokkurn tima séS. Þarna gat aS líta unga menn, sem unnu á járnbraut- ar skrifstofum, kaupmenn úr borginni og verkfræS- inga, sem unnu viS skipaskurSinn — “verkiS” mikla, sem var á allra vörum og allir virtust eitt- hvaS viS riSnir. Þarna voru vöruprangari frá San Blas ströndinni, dómari, sem var hvítur fyrir hær- um og góSmannlegur og sem aldrei þreyttist aS segja sögur; fyrirliSi úr strandgæzluliSinu, sem Kirk virtist vera lifandi eftirmynd af knálegum útilegu- manni, og margir aSrir. Allir þessir menn heiIsuSu Kirk meS þeim frj.álsmannlega svip, sem einkennir nýlendumennina, og viS aS heyra þá tala fór hann fyrst aS fá hugmynd um þaS, hve stórt og umfangs- ■aikiS fyrirtæki skipaskurSurinn væri. Allir þessir raenn voru starfandi menn, hér voru engir iSjuIeys- ingjar. Hér var enginn stéttamunur, því starf hvers og eins hafSi sína ákvörSuSu þýSingu. Um- talsefniS var aS eins eitt, stöku sinnum hvarflaSi aamtaliS aS einhverju öSru, en endaSi ætíS á því sama—skurSinum. Weeks verSskuldaSi hrós fyrir ágæta frammi- stöSu um kvöldiS. BorSiS lét hann hlaSa lostæt- um réttum úti á veggsvölunum, þar sem svalur kvöldblærinn andaSi um vanga gestanna, og eins var borSiS fagurlega skreytt meS blómum. RauS- skygS kerti, hvítir dúkar og glansandi silfur-borS- búnaSur færSi eins og stórborgarblæ yfir veizluna. Alt, matur og vín, var skipulega fram boriS og áSur | tangt leiS urSu gestir konsúlsins mátulega ölhreyf- ir til þess aS skeggræSa meS fjöri um hitt og þetta. Kirk fanst hann eins og kominn í samfélag góSra manna; þarna viS borSiS var engu líkara, en allir vaeru bræSur. Þegar aS endingu aS staSiS var upp frá borS- um, stakk einhver upp á aS komiS væri í einn “slag” af poker (peningaspili) og lagSi um leiS aS Kirk aS taka þátt í þessu. Hann var í þann veg- »n aS færast undan, þegar Weeks dró hann til hfiSar og mælti: “Láttu ekki peningalegu hliSina aftra þér frá þessu. Þú ert gestur minn og skuldaskírteini þitt hér er því jafngilt ríkisskuldabréfi; þér er því alveg éhætt aS vera meS.” Á háskólanum hafSi einna mest af tímanum, | sem Kirk hafSi afiögu frá náminu, veriS variS til þess -- aS læra poker! HöfSu efri lestrarstofur skólans veriS notaSar til æfinga og á þeim árum hafSi þaS veriS hjartans sannfæring skólapilta, aS þeir kynnu spil þetta þolanlega vel. En í þetta sinn varS Kirk þess brátt var, aS kunnátta þeirra hefSi hlotiS aS vera bágborin. Mennirnir, sem hann spiIaSi nú viS, höfSu “gleymt meiru” í spili þessu, en hann hafSi nokkurn tíma getaS vænt eftir aS læra í háskólanum, og þegar hætt var aS spila um miSnætti, var hann kominn í stóra skuld. Um morguninn næsta dag var eftirfylgjandi akeyti sent á skrifstofu konsúlsins: "Weeks konsúll, Colon. “Herra Anthony er aS heoman, kemur á föstudaginn. Copley.” “Copley er skrifari föSur míns.” mælti Kirk málinu til skýringar, þegar þeir voru búnir aS lesa skeytiS. “En þetta þýSir, aS eg missi af skipinu Santa Cruz og verS aS bíSa aSra viku.” “ÞaS er ágætt,” svaraSi konsúllinn hjartanlega ánægSur. “Ef til vill er þér sama, þótt þú lánir mér nóg fyrir farbréfiS? Eg skal senda þér þetta undir eins og eg kemst til New York.” “Eg fæ ekki kaup mitt fyr en aS tveim vikum HSnum,” svaraSi Weeks eftir augnabliks umhugsun. “Eins og þú getur skiliS, er eg riSinn viS svo mörg fyrirtæki hér, aS mest af tímanum er eg peninga- laus. Hvort sem er getur þú heldur ekki haldiS heimleiSis fyr en viS erum búnir aS búa hér eitt- hvaS í haginn fyrir föSur þinn.” Kirk gat ekki varist aS láta sér detta í hug aS maSur, sem eins vel væri þektur og konsúllinn og í hans stöSu, hefSi átt aS geta fengiS ekki meiri fjárupphæS en þetta án mikillar fyrirhafnar; en vildi þó ekki baka honum leiSindi meS því aS ieggja fastara aS honum. AfréS þess vegna aS taka þessu öellu meS þolgæSi og reyna aS sætta sig viS þá tilhugsun, aS útlegS hans yrSi lengri en hann hafSi búist viS. HugsaSi hann sér, aS gera sér hægt um hönd í miIlitíSinni og skoSa hinn mikla skipaskurS, sem hann heyrSi mönnum þarna vera svo tíSrætt um. Var honum nærri fariS aS finnast þetta vera skylda sín. En veSráttan kom í veg fyrir þessar fyrirætlanir hans. Næsta dag tók aS rigna og heltist regniS úr loftinu allan daginn og alla nóttina þar á eftir, unz bærinn Colon var orS- inn aS ægilegustu forarkeldu; jarSvegurinn varS aS kviksyndi og göturnar alllar aS flóSgáttum; himininn var þakinn eins og kolsvörtum blýþunga og jafnvel í húsum inni var loftiS eins og gegn- þrungiS af vætu. Yfir öllu ríkti eins og svæfandi hitamolla — því alt af var heitt. Innanhúss tóku allir hlutir aS mygla og rySga; úti feykti vindurinn pálmatrjánum til allra hliSa og skvetti vatninu af laufkrúnum þeirra á húsin og traSirnar, og voru stofnar þeirra til aS sjá eins og hræSilegustu ófreskjur. Aldrei hafSi Kirk séS annaS eins regn; klukku- stund eftir klukkustund hélt þaS áfram og dag eftir dag og var einræmi þetta nóg til þess aS æra hvern mann. Á sama augnabliki og Kirk steig út fyrir einhvcrn skjóIstaS, var hann orSinn gagndrepa; föt hans voru því stöSugt blaut, því jafnvel inni í | herbergi sínu gat hann engin ráS fundiS til þess aS þurka þau. Hann hengdi þau hjá rúmi sínu—og næsta morgun voru þau full af raka. Og í þessu ó- viSfeldna loftslagi, þar sem alt myglaSi og ryS settist á alla hluti, var öSru nær en hann kynni vel viS sig. Honum til mestu undrunar virtust íbúamir tæplega veita umskiftum þessum minstu eftirtekt, héldu áfram störfum sínum eins og ekkert hefSi í- skorist og fuIIvissuSu hann um, aS öll líkindi væru til aS regn þetta héldist í heilan mánuS. TíSarfariS varS því rothögg á fyrirætlanir Kirks aS fara yfir "línuna” og sjá skurSinn og varS hann aS láta sér lynda aS eySa tíma sínum sem mest á Vegfarenda klúbbnum. Á daginn hlýddi hann á frásagnir Weeks, sem aldrei tóku enda, um hina miklu auSlegS þessa lands; á kvöldin sat hann og spilaSi og var "óhepni” hans svo mikil, aS mót- spilendur hans fengu brátt á honum mesta dálæti. En aliir dagar enda taka um síSir, og föstudags- morguninn rann upp, heitur og heiSur. “Jæja, nú fáum viS áreiSanlega aS heyra frá þeim gamla í dag,” mælti Kirk vjS Weeks er þeir sátu aS morgunverSi. “Hann er reglusemin sjálf og svo vanafastur—aS lestastjórar og aSrir setja úr sín eftir honum.” “Regninu er nú aS slota; þaS birtir bráSum al- veg upp og verSum viS þá aS hugsa gott til glóSar- innar hvaS kókóhnetu-fyrirtækiS snertir,” svaraSi konsúllinn. “Eg er staSráSinn í aS gera þig aS auSugum manni, Kirk.” “Eg er auSugur alIareiSu, býst eg viS. Pening- ar hafa ekki mikla þýSingu í mínum augum.” “FaSir þinn er víst—margfaldur miljónaeig- andi, er ekki svo?” Hin litlu og fauSu augu kon- súlsins glömpuSu af forvitni. Kirk hafSi orSiS var viS augnatillit þetta áSur og svaraSi því hálf- önuglega: “Eg tel sjálfsagt, aS svo sé, eSa þaS hefi eg ætíS haldiS.” Þegar þeir stóSu upp frá borSum, hugsaSi hann sér aS nota nú tækifæriS, þegar veSriS væri fariS aS batna, og skoSa bæinn betur. Sú tilhugsun aS geta þenna dag jafnaS reikninga sína viS þenna feita og ófrýnilega náunga, var hin ánægjulegasta; bar hann heldur ekki minsta kvíS- boga fyrir undirtektum föSur síns. LagSi hann svo af staS, feginn aS losna viS konsúlinn og þaS ^ var ekki fyr en tekiS var aS rökkva um kvöldiS, aS hann kom til baka aftur. “Jæja, kom svariS í dag?” spurSi hann. “Já.” Weeks rótaSi æSisIega í blöSunum á skrifborSinu. "HvaS stóra upphæS sendi hann?” “Hér er skeytiS, lestu þaS sjálfur.” Kirk lét ekki segja sér þetta tvisvar og hljóSaSi skeytiS á þessa leiS: “Weeks, konsúll, Colon. "Gestur þinn er lygari. Eg á engan son. Anthony.” “Skollinn hengi mig ef eg skil þetla,” hrópaSi Kirk; “karlfauskurinn hlýtur aS vera aS spauga,” “Spauga!”—Weeks stóS á öndinni—“en ætli spaugiS sé ekki fóigiS í því, aS þú hefir veriS aS Ijúga aS mér?” “Trúir þú ekki, aS eg sé Kirk Anthony?” “Nei, öSru nær. Eg varS þess vísari í dag, aS nafn þitt er Jefferson Locke. Stein sagSi mér þetta.” Kirk hló léttúSlega. “Þú mátt hlæja, getur hlegiS. Tal þitt hefir veriS kænlegt, um knattleiki, bifreiSar og föSur — sem sé miljónaeigandi. En í þetta sinn hefir þú ekki valiS réttan miljónaeiganda og í staSinn skaltu fá aS kenna á smjörþefnum af fangahúsunum hérna.” “Þú getur ekki tekiS mig fastan. Eg aS eins þáSi boS þitt — þaS er eg reiSubúinn aS sanna.” Konsúllinn var orSinn eldrauSur í framan og virtist engu líkara en hann væri kominn aS því aS springa. Skrokkur hans skalf og titraSi eins og gufuketill, sem veriS er aS setja af staS. “Þú skalt ekki losast þannig út úr þessu,” hróp- aSi hann eins hátt og hann hafSi róm til. “Nú hefi eg aliS þig í heila viku og þú hefir haldiS til á klúbb mínum. Meira aS segja, fötin, sem þú ert í, eru mín eign.” “ÞaS er satt, en óþarfi er fyrir þig aS rifna af kvíSa aS þetta verSi ekki borgaS. FaSir minn veit ekki ástæSur mínar éins og þær eru. Eg verS aS senda honum skeyti sjálfur.” “Og láta mig bíSa aSra viku til — þér skal ekki verSa kápa úr því klæSinu! Hann segist engan son eiga. Er þaS ekki nóg?” “Hann skilur ejjkki hvernig öllu er variS.” “En hvaS um spilaskuldir þínar?” hélt Weeks áfram þrútinn af vonzku. “AugnamiS þitt hefir veriS aS halda mér blindum á meSan þú værir aS græSa fé til þess aS komast burt. Nú er þaS eg, sem borga hlýt skuldir þínar. En þú skalt komast aS öllu fullkeyptu.” “FarSu hægt í sakirnar, aS láta taka mig fast- an,” sagSi Kirk og var nú fariS aS síga í hann, “eSa eg skora þig á hólm fyrir framan alla þorpsbúa.— Eg skal borga skuldir mínar sjálfur.” "Þú segist vera auSugur maSur, og aS pening- ar hafi ekki mikla þýSingu í þínum augum,” öskr- aSi konsúllinn. "AS líkindum er þetta gamall svikaleikur þinn, — og hann hefir hepnast vel, því léti eg taka þig fastan, yrSi eg allra athlægi í þess- um hluta landsins. En upp koma svik um síSir, og nú hefi eg líka búiS svo um hnútana, aS komir þú aftur á Vegfarenda klúbbinn, verSur þér kastaS þaSan út.” “Og þú ert meS öllu ófáanlegur aS hjálpa mér til þess aS síma heim í annaS sinn?” “Já,” æpti Weeks af öllum kröftum. “Burt meS þig úr mínu húsi, herra—Jefferson Locke! og komdu aldrei hingaS aftur. Afganginum af klæSn- aSi þínum mun eg halda.” Þessi einkennilegi konsúll Bandaríkjanna var í Spe/I virkjarnir Skáldsaga eftir Rex Beach, þýdd af S. G. Thorarensen. — Bók þessi er nú fullprentuð og er til sölu á skrifstofu Heimskringlu. Bókin er 320 bls. að stærð og kostar 50c., send póstfrítt. Sendið pantanir yðar í dag. Bók þessi verður send hvert sem er fyrir 50c. Yér borgum burðargjald. The Viking Press, Ltd. P.O. Box 3171, Winnipeg reiSi sinni svo spaugilegur ásýndum, aS Kirk fékk ekki stilt sig lengur, og tók aS skellihlæja, hinum til mestru undrunar. “Jæja, konsúll góSur, haltu farangri mínum — eg býst viS aS þetta sé siSur, en — þaS veit heilög hamingjan, aS þetta er spaugilegt.” Hann fór hlæjandi út á götuna, því nú var hann á endanum farinn aS sjá og skilja til fullnustu “grikk” þann, sem Adelbert Higgins hafSi gert honum. VII. KAPITULI. 1 fyrsta sinn á æfinni var Kirk staddur í þeim vandræSum, sem hann sá engan veg út úr. Pen- ingalaus og allslaus reikaSi hann um götur erlendr- ar borgar og braut heila sinn um hvaS til bragSs skyldi taka. Komst hann á endanum aS þeirri niSurstöSu, aS heppilegast yrSi eftir alt saman, aS leita á náSir Cortlandt hjónanna. Gekk hann þtí inn í skrifstofu eins eimskipafélagsins og baS um leyfi aS fá aS tala í gegn um talsímann. Korost hann í samband viS gististöS þeirra Cortlandtt- hjóna í Panama og var honum sagt, aS þau væru þar ekki sem stæSi og óvíst hve nær þau kæmu tii baka. Þegar hann var aS hengja upp huIstriS, tók hann eftir því, aS umsjónarmaSur skrifstofunnar var í þann veginn aS loka, og gekk til hans og mælti: “Mig langar til aS biSja þig aS gera mér greiSa.” “Hver er hann?” "Viltu gera mig kunnugan á beztu gististöSiflbi í bænum? Eg á vini í Panama borginni, en þeir eru fjarverandi og nú er aS verSa framorSiS.” "ÞaS er engin góS gististöS hér til; hér eru alfir staSir líkir. Gaktu bara inn í einhverja þeirra. Þeir hafa allir nóg húsrými.” “En eg er pcningalaus og hefi engan farangur.” "ÞekkirSu engan hér?” “Eg þckki Bandaríkja konsúlinn. Var til húsa hjá honum undanfarna viku — svo rak hann mig út.“ Nýtt ljós virtist koma upp í huga umsjónar- mannsins. “Ó, þú ert Locke!” sagSi hann meS svip þess manns, er verSur var viS svo augljós svik, aS þau eru tæpast verS þess aS þeim sé gaumnr gefinn. “Nú skil eg. Gjaldkerinn á Santa Cruz sagSi mér frá þér. En þó leitt sé frá aS segja, get eg ekki hjálpaS þér; eg er ekki annaS en verka- maSur.” “Eg verS aS fá aS sofa einhvers staSar,” hélt Kirk áfram. “Einhver verSur aS annast um mig. Eg get ekki setiS uppi í alla nótt.” "HeyrSu, kunningi, eg veit ekki hvaSa hrekkja- brögS þú hefir í huga, en svo mikiS veit eg, aS láta þig ekki féfletta mig.” AS svo mæltu lokaSi um- sjónarmaSurinn skrifstofu sinni, skálmaSi burt og skildi viS Kirk í bitrum hugleiSingum um þaS, hv« menn væru yfirelitt skilningslausir og hve trotrygnár þeir væru í garS meSbræSra sinna. MyrkriS var aS þetta á. Nær ströndinni og ögn í fjarlægS sá Kirk ljósin blika í gluggum Veg- farenda klúbbsins, sem væru þau aS bjóSa honum til sín og afréS K)irk því aS halda þangaS og leita þar ásjár. Þrátt fyrir hótanir Weeks fanst honron ómögulegt annaS, en hann myndi hitta einhvern þar, sem fúslega myndi sjá honum fyrir næturgist- ingu. En er hann nálgaSist staS þenna, sneriát honum hugur. Hann sá kosnúlinn ganga þar upp tröppurnar og aS sjá aftan frá var hann engu lík- ari en stóru og silalegu sjódýri, og viS þessa sjóm reis hugur Kirks öndverSur þeim ásetningi aS farm þar inn. Vafalaust hafSi Weeks útbreitt sögu hans þvert qg endilangt um bæinn, svo ekki myndi U neins aS leita þarna til neinna. Mótspilendur hams myndu aS eins ásaka hann fyrir svik og hrekki Qg segja meS öllu skiliS viS hann. Þetta var vissulega réttnefnd niSurlæging, sem hann var kominn í. Né var ekki um annaS aS gera, en bíSa heimkomu þeirra Cortlandt hjóna. En gæti hann ekki nájfi tali af þeim í gegn um talsímann, yrSi hann bam aS sætta sig viS aS vera úti um nóttina. Honuim datt í hug aS reyna aS finna Stein eSa einhverja aSra af samferSamönnum sínum yfir hafiS, en alMkr voru þeir þó aS líkindum horfnir eitthvaS út í buskann, því fæstir þeirra höfSu átt heima í Colom. LúSraflokkur tók aS spila í einum af skemti- görSunum; ráfaSi Kirk því þangaS og settiat niSur á einn af bekkjunum. ViS aS hlusta á hljóS- færasláttinn birti ögn yfir hugsunum hans í biM. skemtigarSurinn tók svo aS smá fyllast af spönskm fólki af öllu tagi og vakti fólk þetta brátt eftirteht ókunnugs áhorfanda. Mintist Kirk nú orSa frá Cortlandt um hina miklu kynblöndun, sem átt hefSi sér staS í landi þessu, því flest af fólki þesni virtist honum vera kynblendingar. En þrátt fyrfir þessa miklu blöndun var þó auSsjáanlegt, aS svartá kynstofninn var aSal-undirstaSan. ÞaS leyndi »ér ekki, aS Castilíu-kyniS væri aS deyja út, því é- mögulegt var aS finna hér eina manneskju af tf»v sem væri alveg hvít. Skrautklæddar meyjar, hvfk- leitar á hörund, og aSrar, sem voru alveg svartw, leiddust, og virtist vera meS þeim hin mesta viifc- átta. Þannig var því engu síSur varitf meS karl- mennina.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.