Heimskringla - 22.11.1917, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGuA
WINNIPEG, 22. NOV. 1917
HEIMSKRINGLA
(Stofnnn 1880»
Kemur út á hverjum Flmtudegl.
utsefendur og eigendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
Vert5 blat5sins í Canada og Bandaríkj-
unum $2.00 um ártt5 (fyrirfram borgatS).
Sent til íslands $2.00 (fyrirfram borgatS).
Allar borganir sendist rátismanni blat5s-
tns. Póst etSa banka ávísanir stílist til
The Viking Press, Ltd.
O. T. Johnson, ritstjóri
S. D. B. Stephanson, ráðsmaSur
Skrtfstofa:
Xa» SHERBROOKK STRBET., WINNIPKQ.
P.O. Box 3171 Tnlnlml Gnrry 411«
I i. iii —■
WINNIPEG, MANITOBA, 22. NÓV. 1917
Vistastjórinn.
Hinn svonefndi vistastjóri hér í Canada,
hefir með framkomu sinni gefið bölsýni
margra og óánægju byr undir báða vængi.
Hann hefir gefið þeim mönnum, sem þrungn-
er eru af sárri gremju í garð stjórnarinnar,
ágætt tilefni til þess að klaga og kvarta.
Framkvæmdarleysi hans hefir orðið bezta
vopnið, sem þeir hafa getað hönd á fest, og
vopn þetta hafa þeir ekki látið ónotað.
Skoðun þessara manna og helg sannfæring
virðist sú, að vistastjóranum hefði átt að
vera mögulegt að viðhalda góðæri í landinu
—þrátt fyrir stríð og styrjöld. Þreytast þeir
því aldrei á að hallmæla honum fyrir alt að-
gerðaleysið og sér til frekari hugsvölunar
demba þeir sér svo yfir stjórnina.
Hanna hefir reynst lélegur vistastjóri, um
það er ekki neinum blöðum að fletta. Af-
reksverk hans síðan hann var settur í þessa
þýðingarmiklu og vandasömu stöðu eru
næsta lítil og þola engan samanburð við það,
sem menn í þessari sömu stöðu hafa komið
í framkvæmd bæði á Englandi og í Banda-
ríkjunum. Árangurinn af starfi hans er
hvergi sýnilegur, því verðið á flestum nauð-
synjavörum þjóðarinnar er enn á geystum
spretti upp á við og engin líkindi til þess,
eins og nú við horfir, að kipt verði undan
þessu fótum í nálægri framtíð. Vistastjór-
inn virðist nú standa algerlega ráðþrota og
aflvana, enda hefir hann lýst því yfir sjálfur,
að vörumarkaðurinn í Canada megi heita ó-
viðráðanlegur!
En þó svo sé nú komið fyrir vistastjóran-
um, verður honum ekki brugðið um vilja-
leysi eða skort á áhuga. Síðan hann tók við
þessu embætti hefir hann verið á eilífum
þönum um landið fram og aftur. Hann hef-
ir setið ráðstefnur með vistastjórum Banda-
ríkjanna og hefir leitast við að kynnast öllu
til hlítar, sem að stöðu hans lýtur. Hann
hefir stofnað til samvinnu í hverju héraði,
hverju smáþorpi og bæjum og borgum. Sam-
verkamenn hans hafa verið margir og hafa
unnið að öllu kappsamlega. Bæklingar hafa
verið prentaðir og þeim útbýtt í allar áttir og
innihald allra þessara bæklinga hefir verið á
þá leið, að hvetja þjóðina til sparnaðar og
fyrirhyggju. Á þenna hátt og eins bréflega
og í blöðunum hefir Hanna aldrei þreytzt að
tala hvatningarorð til fólksins. Auðfélögum
og einstaklingum hefir hann verið sískrifandi
með því markmiði að stemma stigu fyrir
hinni sífeldu verðhækkun á öllu og oft hef-
ir hann viðhaft hótanir. En yfir höfuð að
tala hefir þetta sama sem engan árangur
haft og verðið þrátt fyrir þetta farið hækk-
andi á flestum nauðsynjavörum.
Hvernig víkur þessu við?
Spurningu þessari er auðvelt að svara.
Vistastjórinn hefir ekki farið rétt að, og þess
vegna hefir starf hans borið svo lítinn árang-
ur. Hann hefir eytt of miklum tíma í orð-
mælgi, þegar augsýnilegt var, að taka yrði
alvarlega í taumana — með lögum og fram-
kvæmdarvaldi lögreglunnar. Til þess var
hann skipaður vistastjóri, að hafa stjórn
með matvælum og vistum þjóðarinnar og
mun honum hafa verið veitt nægilegt vald til
þess að hann fengi framfylgt öllu með krafti.
En þessu valdi hefir hann af einhverjum or-
sökun> verið ófáanlegur að beita hingað til,
hvað sem verður.
Eins og tímar nú eru og verzlunar fyrir-
komulaginu er háttað í Iandinu, virðast góð
orð og áminningar hafa sáralitla þýðingu.
Allir vilja skara eld að sinni köku, bæði auð-
félög og einstaklingar og láta ekki bægja sér
frá þessu með orðunum einum. Auðvaldið
hefir töglin og hagldirnar og gín yfir öllu, því
þó verkalaunin séu hækkuð og bændurnir
keppi að því að fá sem mest verð fyrir sínar
framleiddu vörur, kemur þetta að litlum
notum. Auðfélögin sitja í einveldisstóli,
gera sér hægt um hönd og sprengja upp all-
ar nauðsynjavörur hlutfallslega og verða því
kjör verkamanna og bænda engu betri en áð-
ur. — Á þessu verður nú ekki ráðin bót nema
með járnhörku Iaganna og hver sá vistastjóri,
sem ekki grípur til þeirrar aðferðar, reynist
verra en ekki neitt í stöðu sinni.
Á stjórnum landanna og lögunum hvíla
ábyggilegustu endurbbótavonir mannkyns-
ins. Þegar stjórnir þjóðanna fara á ringul-
reið — eins og t. d. nú á Rússlandi — er
öllu lokið; þegar lögum landsins er ekki
framfylgt lengur, er alt búið. Núverandi
samsteypustjórn hér í Canada er stórt spor
í rétta átt, en til þess að ná tilgangi sínum
verður hún að hljóta eindregið fylgi þjóðar-
innar. 1 þessari stjórn verða fulltrúar allra
stétta, verkamannanna, bændanna og borg-
arlýðsins — Efnisviður þessarar stjórnar er
þjóðin sjálf. Enginn flokkarígur á sér stað
við myndun þessarar stjórnar. Flokkarnir
hafa hér tekið höndum saman með því mark-
miði að sameina krafta þjóðarinnar.
Slíkri stjórn ætti að vera treystandi til
þess að hafa eftirlit með vistastjóra landsins
og ef hann sannar sig óhæfan að skipa þessa
stöðu, að víkja honum þá frá og setja ann-
an í staðinn, sem harðari er í horn að taka.
Vissasti vegurinn er því að greiða atkvæði
með samsteypustjórninni við næstu kosn-
ingar.
4--------- - ------- -
Ummæli annara.
Bogi Bjarnason, ritstjóri og eigandi blaðs-
ins, The Wynyard Advance, er í tölu þeirra
manna, sem nú Ijá samsteypustjórninni ein-
dregið fylgi. Þar sem hann líka auglýsir
blað sitt fylgja óháðri stefnu í öllum flokks-
málum, eru ummæli hans mikils virði. Hér
á eftir birtum vér eina ritstjórnargrein hans í
íslenzkri þýðingu, og vonum að lesendum
Heimskringlu þyki mikils vert að fá að heyra
álit þessa unga og efnilega ritstjóra:
“Það væri gagnslaust að segja hvern þann
mann, sem andvígur er samsteypustjórninni,
vera ótrúan landi og þjóð. — Alveg eins
langt frá sannleikanum er að halda því fram,
að eigingirni hafi knúð liberala til þess að
gerast meðlimir í stjórn þessari. En vissu-
lega ætti að vera hægt að skapa skynsamlega
áskorun til allra Canadamanna og allra
flokka, sem sannfært fengi hvern einstakling
um nauðsyn þess, að öllu flokksfylgi væri nú
gleymt og munað eftir þessum orðum hins
mikilhæfa stjórnmálamanns: “Ef Þýzka-
land sigrar, þá stendur á sama um alt ann-
að.” Hvaða hagnaður er í því að sigra í-
haldsmenn og setja að þá frjálslyndu í þeirra
stað, að kjósa til þings verkamanna fulltrúa
hér og þar — ef járnhæll trylts harðstjóra
fær að merja til agna alla siðmenningu, að
neyða mannkynið til undirgefni, að láta öll
mannréttindi víkja úr sessi og máttinn koma
í staðinn og fótum troða þannig allar meg-
inreglur kristindómsins? Myndi Hindenburg
viðurkenna nokkra verndun eða veitingar-
rétt, væri hann líklegur til að fylla flokk
samvizkusamra mótmælenda, eða myndi
hann nema úr gildi Regiugjörð 1 7, stofnsetja
gagnskifti á milli Canada og Bandaríkjanna,
veita konum atkvæðisrétt, viðurkenna iðn-
aðarfelögin eða yfir höfuð að tala sinna
nokkrum af kröfum þeirn og endurbóta til-
raunum, sem nú gera vart við sig á stjórn-
málasviðinu hér í Canada? Væri hann lík-
legur til þess?—Leggið þessa spurningu fyr-
ir konurnar í Belgíu, sem hafa verið sví-
virtar og börn þeirra skotin og dætrum þeirra
misþyrmt og þær hneptar í þrælahald. Legg-
ið han*' fyrir Canadamennina, sem hafa séð
félaga sína krossfesta. Leggið hana fyrir
fatlaða skósmiðinn í Zabern, sem lostinn var
niður af sverði rússnesks fylgjenda hans
helgu hátignar, keisara Þýzkalands. Leggið
hana fyrir hina sundurtættu Armeníubúa. —
Er það af eintómri tilviljun, að öll Vestur-
álfan er nú að snúast gegn Þýzkalandi?
Vissulega er til full gild ástæða, að þeir, sem
búa við kjör lýðfrelsisins, sameini krafta
sína með því markmiði, að eyðileggja fyrir
fult og alt síðustu orður hins keisarakrýnda
hervalds.”
Hér kveður við annan tón en í sumum öðr-
um blöðum — hér er góður Canada borgari
að tala og um leið sannur Islendingur. Þessi
maður er trúr sinni nýju fósturjörð og um
leið trúr lýðfrelsis hugsjónum forfeðranna.
Hann veit hvað í húfi er fyrir Canada, ef
Þjóðverjar sigra og vill að allir sannir þegn-
ar þessa lands taki saman höndum til þess að
afstýra því — þess vegna gerist hann ein-
dreginn stuðningsmaður samsteypustjórnar-
innar.
+---------—-------- - —
Sigurvinningar Bandamanna.
Mörgum hættir til þess, að gera lítið úr
sigurvinningum bandamanna á Frakklandi
og í Belgíu og skoða þá hverfandi í saman-
burði við sigurvinninga Þjóðverja og Austur-
ríkismanna í hinni stórkostlegu sókn þeirra
gegn Itölum. Skoðun þessi gerir vart við
sig hjá mörgum þjóðhollum borgurum þessa
lands, sem málstað bandaþjóðanna unna og
vilja af Iífi og sál sjá þær bera sigur úr
býtum.
Við austurgluggann
Eftir síra F. J. Bergmann.
42.
En þessi skoðun stafar af vanþekkingu og
engu öðru. Ef menn þessir ættu nú leið um
Frakkland og Belgíu og sæju með eigin aug-
um hverju bandamenn þar hafa áorkað,
myndi þessi skoðun þeirra fljótt verða alt
önnur. Þegar þeir komu ofan í neðanjarð-
arborgirnar, skotgryfjurnar 40 til 75 feta
djúpu, sem Þjóðverjar voru hraktir upp úr
og á flótta, myndu þeir fljótt undrast yfir
þeim krafti, sem slíku fékk til leiðar komið.
Hér var ekki að etja við skelfda ítali eða
verjulitla Rússa, hér voru Þjóðverjar brotn-
ir á bak aftur, öflugasta herþjóð heims og
sem búið hafði um sig í þeim ramgerðustu
virkjum, er nokkurn tíma hafa verið reist af
manna höndum.
Sigurvinningarnar við Somme, Vimy, Mes-
sines, Wytschaete og Passchendaele voru
engir smásigrar. Hæðaklasar þessir, eða
fjallaklasar öllu heldur, voru varðir af öllum
þeim varnartækjum, sem mannlegt hugvit
getur upphugsað. Það voru Þjóðverjar, sem
þessa staði vörðu, með allri sinni herkænsku
og sínm feikilega krafti, en fengu þó ekki
viðnám veitt og urðu að láta undan síga —
og það voru Frakkar, Canadamenn, Bretar
og aðrir bandamenn, sem ráku flóttann.
Að Þjóðverjar hafa þannig verið hraktir
aftur á bak á vestur-vígstöðvunum, þrátt
fyrir allan þeírra stórkostlega viðbúnað,
sannar tvímælalaust að bandaþjóðirnar hafa
reynst meiri máttar. Undanhald Þjóðverja
fer ekki eins hröðum skrefum og undanhald
Itala og Rússa hefir farið, en er þó undan-
hald engu síður. Síðan eftir orustuna við
Marne hafa Þjóðverjar einlægt verið að þok-
ast aftur á bak, þó hægt hafi farið og von-
andi halda þeir áfram að þokast aftur á bak
þangað til þeir verða sigraðir til fulls í stríði
þessu.
Sigurvinningar bandamanna á vesturvíg-
stöðvunum hafa því stórkostlega mikla þýð-
ingu, þó ekki beri eins mikið á þeim á yfir-
borðinu og hamförum Þjóðverja og Austur-
ríkismanna gegn Itölum og Rússum. Það
verður að taka tilgreina að hvorki Rússar né
ítalir ná þangað með tærnar, þar sem Þjóð-
verjar hafa hælana, hve herbúnað snertir —
og að hrekja Þjóðverja upp úr 40 feta djúp-
um skotgröfum og ofan af mörg hundruð
feta háum hæðum, eru því þeir stærstu sig-
urvinningar, sem komið hafa í ljós í stríðinu
frá byrjun.
Bretum er ekki gjarnt til þess að glamra
mikið um sigurvinninga sína á meðan á stríði
stendur; en þeim hættir stundum til að gera
alt of mikið úr því, sem aflaga fer. Þátttaka
þeirra í þessu stríði er þó hin aðdáunarverð-
asta. Lítt viðbúnir hafa þeir kallað rúmar
sex miljónir manna fram á orustuvöllinn og
hve allan herbúnað snertir mun nú her þeirra
ekki standa hernum þýzka neitt að baki.
Önnur risaskref þeirra í sambandi við stríð-
ið hafa verið eftir þessu. Fjármagn þeirra
hefir verið bakhjallur Frakka og hinna
bandaþjóðanna. Sjófloti þeirra hefir hald-
ið höfunum opnum og engir hafa barist ör-
ugglegar gegn kafbáta ófögnuði Þjóðerja
en þeir.
Það er því til lítils að reyna að kasta
skugga á Breta í stríði þessu og gera lítið úr
sigurvinningum þeirra. Slíkt hefir ekki við
minstu rök að styðjast.
—■——-------—~ - •+
Andvígur hersöfnun.
Sir Robert sagði frá því í ræðu, er hann
hélt í Sidney í Nova Scotia þann 16. þ.m.,
að meðan hann var forsætisráðherra fyr-
verandi stjórnar, hefði hann oft farið þess á
leit við Sir Wilfrid Laurier, að hann beitti á-
hrifum sínum til þess að efla sjálfsframboðs
aðferðina (voluntary methods) og stuðlaði
til þess að þannig væri hægt að safna nægi-
legiím liðauka fyrir Canada herinn. En þó
Sir Wilfrid viðhefði þá engin opinber and-
mæli, afsakaði hann sig ætíð með einhverju
og var með öllu ófáanlegur til að láta stjórn-
inni í té samvinnu sína. Skýrði Sir Robert
frá tveimur tilfellum. Árið 1916 bað hann
Sir Wilfrid um aðstoð við liðsöfnunina, og í
febrúarmánuði þetta ár voru báðir leiðtogar
flokkanna á þingi beðnir um skrifl. meðmæli
af Hamilton Canadian klúbbnum, sem notast
áttu sem hvatningarorð til liðsöfnunar, —
en í báðum þessum tilfellum neitaði Sir Wil
frid að vera við slíkt riðinn. Hann gat ekki
lotið svo lágt að leggja fram krafta sína í
þarfir jafn smávægilegs málefnis. Og engin
var furða þó hann yrði mótsnúinn herskyld-
unni, þar sem hann hefir í verkinu sannað
sig andvígan frjálsri Iiðsöfnun. “Af ávöxt-
unum skuluð þér þekkja þá,”—og af verk-
unum verður Sir Wilfrid dæmdur; þar er
honum engrar undankomu auðið.
Karl Hjálmar Branting.
Einn þeirra manna, sem mest er
getið nú í síðustu tíð, er Svíinn
Karl Hjálmar Branting, jafnaðar-
manna foringinn sænski. Nafn
hans er kunnugt orðið um alla
Norðuráifu og virðist hvarvetna lit-
ið svo á, að hann sé einn allra mik-
ilhæfasti rnaður í flokki jafnaðar-
manna, sem bæði er stór og vold-
ugur orðinn í öllum löndum Norð-
urálfu.
Æfiferill hans er býsna ólíkur
æfiferli flestra jafnaðarmanna for-
ingja. Flestir hafa þeir hafist upp
úr fátækt og verið af lágum stig-
um. Branting hefir aldrei átt við
neina fátækt að etja. Hann er af
ágætum ættum. Hann hefir feng-
ið að njóta hins bezta uppeldis og
mentunar.
Branting hefir átt því láni að
fagna, eftir þvf sem öllum upplýs-
ingum ber saman um, að umgang-
ast 'höfðingja alla æfi. Konungur
Svía, sem nú er, á eitt sinn að hafa
verið leikbróðir hans og skóla-
bróðir.
Snemma á æfinni álitu margir,
að hann myndi verða einn af
heimsins ágætustu stærðfræðing-
um. Hann stundaði nám við há-
skólann í TJpsala, átti þar marga
vini og við sérlega rúm kjör að
búa. J»að ieit svo út, sem ]»ar væri
maður fæddur, er lifað gæti lífi
sínu glaður og ánægður.
Branting reyndi sig snemma sem
vísindamaður, og var sú byrjan svo
góð, að margir álitu að þar væri
kominn annar Laplace eða Poin-
caré. Fram á þenna dag hefir hann
yndi af að sökkva sér niður í alls
konar grufi um efnið og hreyfing-
ar plánetanna, sem hann 19 ára
gamall reit hásikólaritgerð sína um.
Sagt er að hann hafi verið orðinn
tuttugu og eins árs áður en hann
hafði lesið Karl Marx. En um leið
náði sú hugsan feikna haldi á hon-
um, að lífið hvíldi á fjárhagslegum
grunni, eins og hinn þýzki djúp-
hyggjumaður sýnir svo greinilega
fram á frá sögulegu sjónarmiði.
Jafnaðarmanna stefnan var um
leið orðin lífsstefna hans. Fagnað-
arerindi hennar ásetti Branting
sér upp frá þessu að flytja. En um
ieið og það varð lýðum ljóst, leit
svo út, sem hann hefði fyrirgjört
þeirri hylli, er hann áður naut.
Um þessar mundir átti jafnaðar-
mannastefnan ekki upp á paliborð-
ið ÍSvíþjóð. Aðalsmannastéttin ræð-
ur þar lögum og lofum og er feikna
afturhaidssöm, eins og oftast er um
aðalsmenn alira landa.
Þau fáu tímarit og blöð, sem
jafnaðarmanna stefnu fylgdu, voru
gerð upptæk, leiðtogunum varpað
í prísund og máistaður þeirra of-
sóttur á allar lundir. Eigi leið á
löngu áður Branting var sjálíum
varpað í fangelsi.
Út þaðan slapp hann sem grun-
aður maður. Snyrtimennin, sem
áður höfðu verið vinir hans, forð-
uðust hann. Sumir ættmenn hans
skoðuðu hann eins konar trþníð-
ing, og álitu að verkamenn, kola-
piltar og daglaunamenn borgarinn-
ar væri heiztu dáendur hans. Auk
þess væri fáeinir gáfumenn og sér-
vitringar, sem eitthvað þætti til
hans koma. t
Margur hefði þá í Brantings
sporum orðið súr í brotið og gram-
ur við iífið. En það barg honum,
að hann var gæflundaður maður,
bjartsýnn, prúðmenni með afbrigð-
um og svo þýður í látbragði, að
verstu óvinir gátu ekki annað en
gefið upp allar sakir, ef þeir á ana
að borð áttu eitthvað saman við
hann að sælda.
Jafnaðarmenska Brantings er
ekki fólgin í hatri, sem hann ber
til auðmanna, heldur f þeirri sam-
úð, sem hann elur til verkamanna-
lýðsins. Hann hefir aldrei orðið
bitur, þó honum hafi verið útskúf-
að, né móðlaus þó hann hafi verið
ofsóttur.
Ræðumaður er hann sagður með
afbrigðum. Hann hefir komið fram
í mörgum löndum á jafnaðar-
manna þingum. A Norðurlöndum
er hann hvarvetna einn þeirra
manna, sem bezt eru kunnir. Fram-
koman er ávalt vingjarnleg og tig-
inmannleg.
Móðurmálið sitt hið fagra lætur
hann renna sér af vörum. Hann er
bæði skáldmæltur og sanníærandi.
Hann er að eðlisfari manna hátt-
prúðastur, fylgir máli sínu með
fögrum handaburði og tilbreyt-
ingamiklum og röddin hreimfögur
og framburður áhrifamikill.
Branting þykir allra manna
minnisbeztur. Hann er bæði fynd-
inn og alvörugefinn. Árin Ihafa gert
hann ofurlítið lotinn í herðum og
silfurlitað hárið.
DODD’S NÝRNA PILLUR, góðar
fyrir allskonar nýrnaveiki. Lækna
gigt, bakverk og sykurveiki. Dodd’s
Kidney Pilis, 50c. askjan, sex öskj-
ur fyrir $2.50, hjá öllum lyfsölum
eða frá Dodd’s Medieine Co., Ltd.,
Toronto, Ont.
Hann er nú maður 57 ára gamall.
Samt er hann kominn á fætur kl.
6 að morgni, til þess að vinna baki
brotnu allan daginn, bæði á þingi
og á skrifstofu hins mikla málgagns
jafnaðarmannahreyfingarinnar f
Svíþjóð, eða á fundum í félögum
jafnaðarmanna.
Branting hefir mesta ímugust á
öllu ofbeldi. Hann var fyrsta sinni
kosinn til rfkisþings í kjördæmi,
þar seim eintómir daglaunamenn
voru búsettir og kosningabaráttan
lenti f heilmikiu uppþoti. Það
var nóg til að leggja Branting í
rúmið.
Verkalýður Svíþjóðar hafði f
raun og veru engan atkvæðisrétt
fengið, þá er Branting fyrst fór að
tala máli þeirra. Fáir ihöfðu mikla
trú á því fyrir tuttugu árum, að
stjórnmáiaæsingar myndi hafa
mikil áhrif til umbóta á kjörum
verkamanna. Mest áherzla hafði
verið lögð á allsherjar verkföll og
uppþot á strætum.
Þegar er Branting í fyrstu fór að
koma fram í hópi þessarra manna,
reyndi það ekki lítið á taugar hans.
Menn gerðu fyrst ekki annað en að
hlæja að honum. Svo var blásið og
trampað. Oftar en einu sinni var
honum kastað, svo langur sem
hann var, út á strætið.
En hann gafst ðkki upp isamt sem
áður. Hann talaði um þá hluti, er
koma þyrfti í framkvæmd í stjórn-
málum úti fyrir verksmiðjudyrum.
BJöð, sem annað hvort fylgdu rétt-
trúuðu frjálslyndi eða rétttrúuðu
afturhaldi, jusu hann ókvæðisorð-
Miijónir fólks deyr á ári hverjui
úr tæringu. Miljónum hefði mátt
bjarga, ef rétt varnarmeðul hefði
verið brúkuð í fyrstu. — Andar-
teppa, hálsbólga, lungnabólga, veik
lungu, katarr, hósti, kvef og alls-
konar veiklun á öndunarfærunum,
—alt leiðir til tæringar og berkla-
veiki.—Dr. Strandgard’s T. B. Medi-
cine er mjög gott meðal við ofan-
nefndum sjúkdómum. Veitt gull-
medalía fyrir meðul á þremur ver-
aldarsýningum—London 1910, Pan
is 1911, Brussels 1909, og 1 Rotter-
dam 1909. Skrifið eftir bæklingi.
Bréfum fljótt svarað.
ír.STRANDGARD’S MEDICINE Co.
263 266 Tonge St., Toronto.
Yerkir í öllum
limum.
I68V2 Rue Victoria, Quebec.
“Eg læt yður hér með vita,
að eg hefi í mörg ár liðið af
nýrna veiki og þar af leiðandi
sárindum í ganglimunum. Eg
reyndi ýms meðul án þess að
fá þata. — Eftir að brúka Gin
Pills ihurfu verkirnir og eg
varð brátt ailbata. Þetta er
algeriega að þakka Gin Pills.
Mns. J. Guy.”
Allir lyfsalar selja
á 50c. öskjuna eða sex öskjur
fyrir $2.50. Askja send frítt til
reynslu, ef skrifað er til
NATIONAI, DRIIG & CHF.MICAL CO.
OF CANADA, LIMITED,
Toronto, Ont.
Pept. "J”