Heimskringla - 13.12.1917, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
HEINiSKRINGLA
WINNIPEG, 13. DES. 1917
HEIMSKRINGLA
(StofmaV 18M)
Kemnr út k hverjum Fimtude«l.
Tjtgefendur og elgendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
Verti blatislns í Canada og BandarlkJ-
unum $2.00 um áriti (fyrlrfram borgatS).
Sent til íslands $2.00 (fyrirfram borgafl).
Allar borganir sendist ráSsmanni blaSs-
ins. Pöst etSa banka ávísanir stílist til
The Viklng Press, Ltd.
O. T. Johnson, ritstjóri
S. D. B. Stephanson, ráSsmaSur
Skrifstofa:
;n SH&RBROOKB STREBT., WINNIPEQ.
P.O. Box SlTl Talslml Oarry 411«
WINNIPEG, MANITOBA, 13. DES. 1917
Islenzkar hetjur.
Islenzka þjóðin er engin stórþjóð, en bók-
mentirnar íslenzku þola þó fyllilega saman-
burð við bókmentir annara stærri þjóða.
Eddurnar og Islendingasögurnar gömlu eru
sannnefndir bókmenta-gimsteinar.
Vér, sem faeddir erum og uppaldir Hér í
landi, höfum verið svo lánsamir að fá að
kynnast þessum dýrgripum íslenzkrar þjóðar.
Við lestur þessara sagna höfum vér lifað í
anda á hinni svonefndu “söguöld” fslands.
Vér höfum séð hina hugprúðu forfeður vora
rísa öndverða gegn ofríki og einveldi Har-
alds konungs hárfagra; séð þá svo halda til
Islands og stofna þar lýðveldi. Fríðara
mannval, en þá bygði fsland, getur ekki.
Hefði nokkur erlendur konungur þá reynt að
taka Island herskildi, hefði herferð sú orðið
honum dýrkeypt. Lýðfrelsishugsjónir sínar
hefðu forfeðurnir varið til síðasta blóð-
dropa.
Forfeður vorir voru engar liðleskjur, þeir
hlupu ekki í felur, þegar hættu bar að hönd-
um. Þá brast aldrei kjark né áyæði, þeir
gengu öruggir gegn féndum sínum unz þeir
höfðu lagt þá að velli. Þeir sórust í fóst-
bræðralag og hefndu hvers annars.. Að hug-
dirfsku og drenglyndi eiga þessar fornu nor-
rænu hetjur enga sína líka í mannkynssög-
unni.
Nöfn þeirra eru oss minmsstæð og verða
oss minnisstæð á meðan íslenzk tunga er
töluð. Gunnar á Hlíðarenda, Kári Sölmund-
arson, Grettir Ásmundsson, Skarphéðinn
Njálsson og margir, margir fleiri. Nöfn þess-
ara manna gleymast aldrei. Þeir hafa vafið
ísland frægðarbjarma og gert sögustöðvar
þess lands merkar og ógleymanlegar.
Þessar íslenzku hetjur fornaldarinnar skipa
ógleymanlegan sess í sögunni; hugprýði
þeirra verður ætíð í minnum höfð og dreng-
lyndishugsjónir þeirra gleymast aldrei.
Vopnaburður hefir enn ekki lagst niður,
þó nú sé barist með öðrum hætti, en til
forna. Byssurnar, stórar og smáar, eru nú
komnar í stað boganna og sverðanna. Og
flestum mun skiljanlegt, að vopnaburður
þessara tíma sé þúsund sinnum ægilegri, en
nokkurn tíma hefir viðgengist áður. Varn-
arhlífar fyrri alda, skildir og hringabrynjur,
koma nú að engu haldi.
Hermennirnir, sem nú stefna gegn skot-
báknum vígvallarins, sýna því engu minni
hugprýði en hetjur liðinna tíma. Síðar
verða nöfn þeirra í hávegum höfð. Sam-
tíðin er jafnan sein til þess að meta til fulls
sanna afreksmenn sína.
Islenzku hetjurnar, sem nú berjast á víg-
völlum Frakklands, eru engir eftirbátar for-
feðranna.
Mörgum mun þykja þetta mikið sagt, en
satt er það engu að síður. Það er að eins
glámskygni samtíðarinnar, sem sér þetta
ekki-
Lýðfrejsis hugsjónir nútíðarinnar verja
líeir nú með vopnum, alveg eins og forfeð-
urifí hefðu varið með vopnum lýðfrelsis-
hugsjónir sinnnar tíðar á Islandi. Forfeður
vorir hefðu ekki látið á sér standa að skerast
í Ieikinn með þeim þjóðum, sem barist hefðu
fyrir sönnu lýðfrelsi og mannréttindum gegn
ofríki og kúgun einveldiskonunganna. Og
forfeðurnir hefðu ekki lagt árar í bát á miðri
leið og hugsað sem svo, að nú væri nóg kom-
ið og bezt að hætta. Þeir hefðu séð stríðið
til enda unz sigur var fenginn.
Og nútíðar hetjurnar íslenzku, íslenzku
hermennirnir, munu fylgja dæmi forfeðr-
anna — þeir munu berjast unz sigur fæst.
En nú er þjóðinni hér heima fyrir svo
brugðið, að hún ljær áheyrn þeim mönnum,
sem hætta vilja í miðju kafi og renna af
hólmi. Einveldis harðstjórnin þýzka er í
augum þessara manna ekki íiægilega ægileg
til þess að haldið sé áfram að berjast gegn
henni. Hryðjuverk og spellvirki Þjóðverja í
Belgíu verðskulda enga mótspyrnu. Fóst-
bræðralagsbönd nútíðarinnar eru ekki nægi-
lega sterk til þess að þau séu haldin. Þess
vegna ber þjóðinni ekki annað en svíkjast
undan merkjum hermannanna og leggja á
flótta.
Þetta er í fám orðum stefna Lauriers og
fylgifiska hans. Þessu til sönnunar þarf ekki
annað en benda á það, að Laurier er, að eig-
in sögn, andstæður herskyldu, sem er þó eina
úrræðið til þess unt sé að senda hermönnum
þjóðarinnar hæfilegan liðstyrk.
Union stjórnin fylgir gagnstæðri stefnu.
Stefna hennar er, að þjóðinni beri að standa
með hermönnum sínum af ítrasta megni og
láta þeim í té alla þá aðstoð, sem völ er á.
Hvorri stefnunni ætla íslenzkir borgarar
þessa lands að fylgja? Ætla þeir að vera
með Laurier katólska og hálfvelgju hans, eða
með Unionstjórninni og einbeittri og óbifan-
legri stefnu.
Ef Gunnar á Hlíðarenda, Grettir Ásmunds-
son, Kári Sölmundarson og Gísli Súrsson
berðust nú á Frakklandi—hvaða íslending-
ur myndi þá vilja neita þeim um aðstoð
sína ?
Hví þá ekki að aðstoða eins hetjur nútíð-
arinnar? Islendingar! Svikist ekki undan
merkjum hermannanna! Greiðið atkvæði
með Unionstjórninni!
4---------------------------—-------------h
Eru blöðin keypt?
Fylgifiskar Lauriers katólska eru ekki
vanchr að vopnum nú á dögum né að virð-
ingu sinni. Til þess að blekkja kjósendum
sýn við komandi kosningar, viðhafa þeir alls-
konar ósannindi og slúðursögur, sem ekki
nokkur minsti fótur er fyrir.
Til dæmis flagga þeir með það hvað eftir
annað, að blöðin hér í landi, bæði liberala
og conservatíva blöð, séu nú keypt til þess
að veita Unionstjórninni fylgi. Vita menn
þessir þó fullri vissu, að þetta eru helber ó-
sannindi, og sem ekki er nokkur minsta hæfa
fyrir. Unionstjórnin hefir ekki bruðlað út
neinu fé til þess að kaupa fylgi blaðanna.
Þess þurfti ekki. Afstaða blaðanna gagnvart
henni hefir skapast af þjóðræknislegum á-
huga þeirra manna, sem að þeim standa, fyr-
ir þátttöku þjóðarinnar í stríðinu — því
stærsta og þýðingarmesta máli, sem stjórn-
máiamenn hennar hafa nú með höndum.
Eða væri ekki ólíklegt, að Unionstjórnin
hefði mokað út fé í Bandaríkjunum til þess
að kaupa fylgi blaðanna þar? Bandaríkja-
blöðin mörg hafa farið mjög hlýlegum orð-
um um Unionstjórnina hér í Canada og skoð-
að hana sem vott þess, hve þjóðrækni Can-
adamanna sé á háu stigi Hver vill nú vera
svo vogaður að halda því fram, að þessi af-
staða Bandaríkjablaðanna hafi verið keypt
af Unionstjórninni — að blöðum þessum hafi
verið borgað fé fyrir að flytja þessi hlýlegu
ummæli? Fáir munu vera svo ósvífnir, að
halda fram, að slíkt geti átt sér stað. Og ef
Bandaríkjablöðin ótilkvödd styðja Union-
stjórnina að málum, hví skyldu þá ekki
Canadablöðin geta gert það sama, án þess
að vera keypt?
Þessar aðdróttanir Lauriers fylgjenda eru
því ekki á minstu rökum bygðar. Að helztu
liberalblöðin hér í vesturfylkjunum fylgja nú
eindregið Unionstjórninni orsakast eingöngu
af því, að flestir af helztu liberölum í fylkj-
um þessum eru nú fylgismenn hennar. Sama
er að segja um óháðu blöðin. Og þau blöð
conservatíva, sem einhverra vissra hlunninda
nutu á meðan conservaíve stjórnin var við
völdin, missa þessi hlunnindi þegar Union-
stjórnin kemst að. Stefna þessarar stjórnar
er sú, eins og búið er að marg tilkynna, að
Iáta öll sérstök flokkshlunnindi falla niður.
Sú stjórn saman stendur af öllum flokkum
og gerir því öllum flokkum jafnt undir höfði
og viðurkennir ekki neinn sérstakan veiting-
arétt. Það er því öðru nær, en fylgi con-
servative blaðanna sé keypt af Unionstjórn-
inni.
Vér höfum áður tilkynt stefnu Heims-
kringlu nú á tímum. Á meðan stríðið stend-
ur yfir verður Heimskringla ekki flokksblað,
og verður jafn-ljúft að styðja þingmannaefni
liberala, sem sækja undir merkjum Union-
stjórnarinnar, og þingmannaefni conserva-
tíva. Heimskringla ljær nú öllum þeim mönn-
um fylgi, sem leggja til síðu flokkaríg og öll
ágreinmgsmál flokkanna, láta þetta rýma úr
sessi fyrir þjóðarinnar stærsta máli—þátt-
töku Canada í stríðinu.
Á vígvöllum Frakklands þekkist enginn
flokkarígur. Þar sækja Canada hermennirn-
ir samhliða og án þess að því sé spurt, hvaða
stjórnmálaflokki þeir hafi tilheyrt hér heima
fyrir. Liberalar og conservatívar rétta þar
hver öðrum bróðurhönd og vinna í samhug
og sameiningu.
Sama stefnan er nú ríkjandi hér heima
fyrir. Liberalar og conservatívar eru nú í
bandalag gegnir með því markmiði að að-
stoða sem bezt hina vösku hermenn þjóðar-
innar með liðstyrk og öðru. Göfugra mark-
mið en þetta er óhugsanlegt.
tslendingar! Standið með íslenzku her-
mönnunum, sem nú berjast á vígveliinum
gegn efldum óvini lýðfrelsis og mannréttinda.
Óhugsandi er, að nokkur Islendingur Ijái nú
þeim mönnum fylgi, sem svíkjast vilja undan
merkjum hermannanna og engan þátt í stríð-
inu taka.
Greiðið atkvæði yðar með Unionstjórn-
inni.
... ■■ - - -— - ■■ - -
Ummæli óháðra blaða um
Laurier.
Blaðið The Winnipeg Tribune, sem fylgir
óháðri stefnu í stjórnmálum, hefir í mörgum
og vel rituðum ritstjórnargreinum fært skýr
rök fyrir því, hve afkastalítill og lélegur Sir
Wilfrid Laurier reyndist á meðan hann var
við völdin hér í Canada. Það liggur ekki
eftir hann eitt einasta þrekvirki, sem haldi
nafni hans á lofti. Um hann verður ekki ann-
að sagt, en hann hafi verið gæddur mælsku
mikilli og manna snjallastur að semja fagrar
stefnuskrár — sem aldrei var breytt eftir.
Nýlega birti blað þetta grein eina með fyr-
irsögninni “The Laurier Myth”. Eftirfylgj-
andi kafl er tekinn úr þeirri grein:
“Sir Wilfrid Laurier. leiðtogi liberal flokks-
ins, varð forsætisráðherra Canada árið 1896.
Liberal flokkurinn hafði þá skuldbundið sig
samkvæmt stefnuskrá sinni, til þess að koma
í framkvæmd vissum stjórnarfarslegum um-
bótum, sem verið hefðu Canada þjóðinni til
ómetanlegs hagnaðar. Stefnuskrá flokksins
vottaði þá ákvörðun hans að setja á stofn
ráðvanda og spaísama stjórn, koma á fót
“vísindalegu” og réttulátu ríkistekju fyrir-
komulagi, er átti að kollvarpa fyrir fult og
alt hinni ranglátu og óvísindalegu vemdunar-
stefnu, sem áður hafði ríkt og haft hafði í
för með sér ýms sérstök hlunnindi fyrir “rán-
félög” og auðfélög af öllu tagi. Þessu átti
nú öllu að hnekkja og úr því að bæta. Alla
auðlegð Canada átti að efla til hagnaðar
fyrir þjóðina.
Allan veitingarétt, bæði viðkomandi stjórn-
arstöðum og öðru átti að afnema.
Á fimtán ára stjórnartíð Sir/Wilfrids var
ekki nokkur minsta tilraun ger til þess að
efna neitt af þessu.
Sérstaklega lofuðust liberalar til þess að
nema toll af öllum landbúnaðarverkfærum
bænda. Einnig skuldbundu þeir sig til að af-
nema efri málstofu þingsins (Senate), o. fl.
Stefnuskrá flokksins fylgdi sömuleiðis
nýrri stefnu viðkomandi járnbrautalagningum
í landinu, sem koma átti í veg fyrir öll fjár-
glæfrabrögð í sambandi við járnbrautir og
svik af öllu tagi. Sir Wilfrid og flokkur hans
virtust skilja, að þáverandi fyrirkomulagi
væri stórábótavant. I sumum af bæklingum
sínum sögðu þeir: ‘Öll fjárframlög til járn-
brauta leiða af sér okurverzlun, fjárdrátt og
svik.
Þannig hljóða sum af Ioforðum liberal-
flokksins áður en hann komst að völdum ár-
ið 1896. Hvernig voru loforð þessi efnd?
Sir Wilfrid var ekki búinn að vera við völdin
nema örskamma stundu, þegar það fjárbruðl
og fjárglæfrasvik fóru að gera vart við sig,
sem óþekt voru áður—jafnvel í sögu Can-
ada. Aðal samverkamenn hans í ráðuneyt-
inu voru “pólitiskir” glæfraseggir; — suma
þeirra valdi hann sjálfur, en aðra var hann
neyddur til að taka af auðfélögum ýmsum,
sem eigin þörfum þurftu að sinna og þörfn-
uðust manna til þess að koma þeim í fram-
kvæmd.
Ekki eitt einasta af loforðum þessum var
efnt.,
Engin breyting var ger á ríkistekju fyrir-
komulaginu.
Tollur var ekki nummn af landbúnaðar-
verkfærum bænda.
Engra endurbóta varð vart, hvað efri mál-
stofu þingsins snerti.
Engin tilraun var ger til þess að koma í
veg fyrir fjárglæfrasvik í landinu.........
En í öllu, sem að fjármálum laut, urðu
allar aðrar yfirsjónir stjórnarinnar og svik
eins að smámunum í samanburði við járn-
brautarstefnu hennar. Sir Wilfrid og fylgj-
endur hans eru nú harðir í dómum gagnvart
járnbrautareigendunum Mackenzie og Mann,
ganga fram hjá þeim sannleik, að það var
undir stjórn liberala, að járnbrautareigend-
ur þessir fengu fyrst byr undir báða vængi.
Qreiðið atkvæði með
þingmannaefnum Sam-
steypustjórnarinnar þann
17. þessa mánaðar.
En það var hin svo nefnda
National Transcontinental járn-
braut, og sem útheimti tvö hundr-
uð miljónir dollara af opinberu fé
þjóðarinnar, sem var eitt af mestu
meistara tilþrifum Sir Wilfrids
Lauriers í forsætisráðherra sessin-
um. 1 fám orðum sagt, var járn-
brautarstefna hans (ef hægt er að
kalla samanhangandi þráð af
verstu yfirsjónum stefnu) sú
hörmulegasta í alla staði og or-
sakaði svo gífurlegt fjárbruðl, að
annað eins þekkist ekki í sögu
þessa lands.
Öll auðfélögin eða “ránfélögin”
svonefndu, sem voru tjl á undan
stjórn Sir Wilfrids, voru til þegar
hann lagði niður völdin — hálfu
öflugri og verri viðureignar en áð-
ur. Stjómartíð hans var gullið
tímabil fyrir fjárglæframenn og
æfintýra seggi af versta tagi. Þó
er Sir Wilfrid svo vogaður, að
biðja nú um fylgi fólksins, sem
kappi þess gegn “auðvaldinu”!
Margt fleira mætti segja um ó-
fullkomnun hans sem stjórnmála-
manns og hinar skaðlegu afleið-
ingar, sem stjórnartíð hans hafði
fyrir þjóðina. Stærsta yfirsjón
hans er þó núverandi afstaða hans
gagnvart stríðsmálum. En þetta
er önnur hlið málsins og kemur
ekki fyrri stjórnartíð hans við.—
(Lauslega þýtt.)
-------o-------
Við anstnrglnggann
Eftir síra 7. J. Bergmann.
49.
Píslarvætti Belgíu.
Allir muna wkáldið heimsfræga,
höfund Bláfuglsins, Maurice Maeter
linck. I>að má nærri geta, hvað
hann befir tekið út með þrautum
eigin þjóðar sinnar, síðan er stríð-
ið hófst. Hanni er vitaskuld einn
í þeim mikla hópi Belgíumanna,
sein lifa verður í útlegð.
Hann hefir enga stund látið hjá-
líða án þess að vera að tala máli
þjóðar sinnar. Af brennandi eld-
móði og skáldlegum tilfinningar
hita hiefir 'hann fram kamið með
hvert erindið öðru fegurra um
sjálfstæði þjóðarinnar. Hann he.f-
ir með þvf bæði verið að tala kjark
í þjóðina sjáifa, sem stödd er í þeim
voða-hörmum, sem ölluin heimi eru
kunnir þó að eins á yfirhorði.
I>að er fróðlegt að skygnast inn í
sál slfks manns, er eins er á statt. Þó
eitthvað af ibeiskju og hatri bland-
ist saman við tilfinningar hans, verð-
um vér að fyrirgefa. Slíkt er mann
legt. Engum kemur til hugar, að
halda því á lofti til fyrirmyndar.
En það væri ef til vill að heimta
meira, en manneðli voru er fært að
láta í té á því þroskastigi, sem vér
nú erum, ©f þess yrði alls ekki
vart.
Svo megum vér lftoa vera þess
fullvísir, að tilfinningar hans og orð
eru eins konar hitamælir ‘þoss sál-
arlífs, sem nú er alment með þjóð-
inni í hörmungum hennar, en eng
inn er eins fær um að túlka rétt og
hann. Einmitt nú eru menn að
skygniast inn í sálarlíf þjóðanna og
gera sér grein þess, hver áhrif þeir
viðburðir, sem nú eru að gerast,
hafa á hugrunarliáttinn.
En af öilum þjóðunum, sem stríð-
ið heyja, tekur oss sárast til Belgíu.
Á sfnum tíma töluðu pólversku
skáldin um Pólverjaland, sem hið
saklausa fórnariamb, er lagt hefði
Verið, laugað blóði, á fórnarstall-
ann.
Það er eðlilegt, að Maeterlinck
og boigísku skáldin tali nii eins um
landið sitt, sem eitt sinn var eitt
aiira auðugasta og búsæiasta land
jarðarinnar, prýtt göfugum minnis-
merkjum ágætrar menningar, on nú
er orðið upprifið flag frá einu horni
til annars, berandi vott um eyðing-
arteði og villimanna athæfi, sem
naumast á líka sinn á þeim tímum,
ér meinning heimsins var skemst á
vog koiinin.
Ummæli Maeterlincks eru sterk
og bera vott um plógförin, sem
viðburðimir hafa rist í sálu hans,
en þau bera líka vott þeirrar þjóð-
rækni, sem ávalt sýnir ættarmót
göfugrar sálar.
“Píslarvætti Belgíu hefir nú stað
ið yfir í þrjú ár. Hungursneyðin
ríkir, berklaveikin herjar, herskatt-
arnir, sem stöðugt sýna hundseðl-
ið betur og betur, draga nú um 40
miljónir árlega frá hinni sárpíndu
þjóð, — þjóð, sem eitt sinn var hin
auðugasta, en nú er sú blásnauð-
asta á jörðu.
“Þrátt fyrir öll loforð og yfirlýs-
inigar af iháMu stjórnarinnar þýzku,
halda þó áfram hinir óskammfeiln-
ustu brottretostrar fóltosins úr land-
DODD'S NÝRNA PILLTJR, góðar
fyrir allskonar nýrnaveiki. Lækna
gigt, bakverk og sykurveiki. Dodd’s
Kidniey Pills, 50c. askjan, sex öskj-
ur íyrir $2.50, hjá öllum lyfsölum
eða frá Dodd’s Medicine Oo., Ltd.,
Toronto, Ont
inu, er þeir kalla sendingar heim
til ættjarðarinnar og stjómin há-
brókast af og segir, að sé einungis
heiimhvarf úitsltinina þræla, sem
enga vinnu sé framar færir um, eða
fólks, som sjúkt er og ekki unt að
lækna, og koani einungis heim til
að deyja.
“Umgirt ( þreföldum gaddavír®-
girðingum, sem deyðandi rafmagns-
straumur renmur í gegn um, eki-
angruð frá iheiminum í ey(md og
neyð, sem engin orð eru til yfir og
engin vonarglæta nær til, er Belgía í
augum hins mentaða heims stærsta
og isaklausasta fórn þessa stríðs,
pfslarvottur þjóðar - heiðursins,
lamibið vamarlausa, sem fómfært
er fyrir sakir mannkynsins.
“Hið átakanlega dauðastríð hefir
verið framlengt um svo langan
tíma, að það þrýstir fram samúð-
inini, og knýr fram ýtmist ásakanir
gegn sjálfum oss eða þunga iðrun-
arinnar.
"Samt iðrumst vér einskis.
“Það er stundum gott að minn-
ast þess, að vér Belgfumenn—bæði
þeir, sem í útlegð eru dreifðir um
þjóðvegu Norðurálfu, og þeir, sem
heima eru f landimu sínu alblóð-
uga — erum ekki sérlega fúsir til að
bera oss eins og grátbólgin, mátt-
vana og viljalaus fórnarböm, sem
beygja í auðmýkt bakið undir
höggin frá hinrum ranglátustu kúg-
unai'völdum, sem jörðin hefir litið,
síðan innrás villimannanna var ger
í fornöld.
“Yér höfum aldrei verið, eruin
ekki og verðum aldrei aum, ótta-
slegin löinb, sem mannkynið græt-
ur yfir.
“Vér biðjum ekki um meðlíðan;
þó hún sé af góðum rótum runnin,
yrði hún íþó í þessu sambandi mis-
skilningi undirorpin, sem gerði 6-
hamimgju vora að raunalegri af-
leiðingu æfintýris, er vér hefðum
vilzt út í, og vér vonum að komast
út úr sem kempur.
“Vér iðrumist engis. Vér kennum
ekki í brjósti um sjálfa oss. Vér
æskjum þess ekki, að aðrir kenni í
brjóisti um oss. Vér æskjum þess
einungis, að oss verði sýnt réttlæti,
að munað verði hvað gert hefir
verið, og hvað vér enn þá á hverj-
um degi erum að gera.
Vér vorum hinir fyrsitu, er þor
höfðum til að veita viðnám valdi
svo ægilegu, að það enn þá heldur
sameinuðum kröftum heimsins
skák'bundnum. Vér dirfðumst að
gera þetta með fullri tilfinningu
um skyldu vora og vitandi uim þá
ógurlegu hefnd, sem hékk yfir höfði
voru.
“Vér veittum þeim viðmám, sem
ofurefli er að veita viðnám, út til
yztu landamæra vorra. Og allir
vorra manna, sem færir eru um að
bera vopn, og voru svo hepnir að
Ijá konungi vorum fyigi sitt, bíða í
skotgröfunum, með hjörtun gló-
andi af hatri, og augun brenmandi
af von eftir fyrirskipan um að taka
Miljónir fólks deyr á ári hverju
úr tæringu. Miljónum hefði mátt
bjarga, ef rétt varnarmeðul hefði
verið brúkuð í fyrstu. — Andar-
teppa, háisbóiga, lungnabólga, veik
lungu, katarr, hósti, kvef og alis-
konar veiklun á öndunarfærunum,
—alt leiðir til tæringar og berkla-
veiki—Dr. Strandgard’s T. B. Medi-
cine er mjög gott meðal við ofan-
nofndum sjúkdómum. Veitt gull-
medalía fyrir meðul á þremur ver-
aldarsýningum—London 1910, Par-
is 1911, Brussels 1909, og í Rotter-
dam 1909. Skrifið eftir bæklingi.
Bréfum fljótt svarað.
)r.STRANDGARD’S MEDICINE Co.
263266 Tonge St., Toronto.