Heimskringla - 07.03.1918, Síða 7

Heimskringla - 07.03.1918, Síða 7
WINNIPEG, 7. MARZ 1918 HEIMSKRINGLA 7. BLAÐSIÐA Hugvekja. (Framlh. frá 3. blis.) aðra að deginuim, en hina að kvöld- inu. Eins er um sunnudagsskól- ana, að þeir fara fram á tveimur rnálum í nokkrum kirkjum. Alt botta kostar mikla fyrirhöfn, en liún verður með tímanum marg- borguð. Eidra fólkið er nú mikið að tapa tölunni, en alt hið yngra kýs vitain- 1-ega landsmálið, sem virðist mjög eðlilegt, og sem það getur krafist, þegar því sýnúst. Málið er óefað sterkasta taugin, sem heldur þjóðunum saman og því iþarí að vera eitt mál, svo þjóðin renni saman í eina heild, öðru vísi tokst það ekki. Annars verður þjóðin tvístruð um aildur og æfi, iiom má nú með dæmuim sanna í þessu landi. Það er því að berja höfðinu við steininn, eða að blanda saman olíu og vatni, að reyna að Bameina þjóðarheildina á annan hátt en að framan er bent á. Það mun mega fullyrða, að margir einstaklingtar, sem lærðu feðra- tungu sfna í sunnudagsskólum eða í heimahúsum, eru nú óðum að fjarlægjast mál sitt og sjá nú þegar út f heiminn er komið, að lítið gagn er í þvií fyrir fjöldann; svo það eru að eins þessir fáu bókvísindamenn, sem gagn hafa af því að kunna íleiri en eitt tungumál, enda nokk- urn veginn víst, að margir eru nú að tapa trygðum til móðurmáls- ins, jafnvel Ihinir eldri, sem geta fæi't sér í nyt landsmálið, og er þetm ölkim sannarleg vorkun, því rneð hinu nýja máli hefir þeim oimast nýr heimur, með enskunni, sem þenur sína voldugu arnar- vængi nálega yfiv allan hinn ment- aða heim, og veitir því einstak- iingnum alt, sem ihugur hans og andi girnist. Af öllu þessu er því augljóst, að það er árangurslaust að spyrna á BBÓti broddunum. Allar þessar út- lendu tungur, sem nú hafa við- haldist í landi voru, meðal almenn- ings verða að hverfa og munu hvertfa, ef rétt er að farið, og þá fjrrst rennur þjóðin saman, og l>að þarf hún að gjöra sem fyrst. Það er nokkurs konar sjálfsfórn, sean (hún þarf að gefa, og líklega gerir með ljúfu geði, þó gjöra megi ráð fyrir að þetta komi við hjartaræt- ur margra, ef málið er af þeim tok- ið; en á Ihinn 'bóginn er fjöldi ein- staklinga, som kastað hafa móður- máli sinu og þykir jafnvel niinkun að því og þjóðerni sfnu. Fyrir þessa menn er létt að skifta um, og þeir eru þegar búnir að því, og hafa jafnvel eyðilagt nafnið sitt, til þess að slétta sem bezt yfir þjóð- emið, sem þó í rauininni enginn getur eyðilagt, því það hlýtur að haldast við mm aldur og æfi, og þó það jafnvel sýnist hverfa um stundarsakir, kemur það aftur fram í ættunurn hjá komandi kyn- slóðum; og er þetta margreynt, að gáfur og atgjörvi gjöra lengi vart við sig í stórum ættum, og í dag- legu lífi er mikil áherzla lögð á þetta atriði og það að verðdeikum. Ef til vill væri það þjóðráð og stór huggun fyrir þá, sein mesta frygð bera til móðurmáls síiks, að út kæmi blað í heimalöndunum, trro sem á hálfs mánaðar fresti, blað, sem flyttl þeim fréttlr þaðan, svo þeir með þvf móti gætu fylgst með því helzta, sem er að gjörast í heimalandinu, ásamt því að eigm ast bækur iþaðan; og þetta dygði þeim eldri alla lífstiíð þeirra, og bókamarkaðir, sem verzla með út- tendar bækur, héldust við. Svo mætti líka, eins og oft á sér stað, taka upp í innlend blöð útdrætti úr þessum útlendu blöðum, svo öllum gaafist kostur á að heyra frá ■Inu landi. En þetta atriði lagast alt af sjálfu sér, svo ekki er þörf að ræða frekar um það. Af þessu er því Ijóst, að ölium þeim peningum, sem varið hefir verið eða verður varið til viðhalds sérstöku útiendu máii, er á gtlæ kastað og einungis til að tvístra þjóðinni, sem nú er lífsnauðsyn að haldi «m bezt saman. Menn verða þvf að fórna máli sínu á altari sjálfselsku og eigingirni, svo gott akipulag komlst á og þjóðin verði ein heild; og alls ekki er það ómögulegt, ef tungumálunum fækkaði 1 landinu, að þá yrði það einn hornsteinninn undir friðar- höll þeirri, sem nú er talað um að rei.sa á eftir þesisum geigvænlega ófriði, því friður og samúð eru öll- uon auði betri. Bandaríkjamaður. EINMITT NO er bezti tími að gerast kaupandi að Heims- kringlu. Frestið því ekki til morguns, sem þér getið gert í dag. SKkt er happadrýgst. ».... ........ -- Fréttabréf. Blaine, Wash., 12. febr. 1918. Herra ritstj. Heimskringlu! í al-lmörg ár hefir ]>að verið venja mín, að senda Hkr. nokkrar línur í fréttaskyni árlega. Síðastliðið ár fórst þetta þó fyrir. Eigi fyrlr þá sök, að eigi væri þá um eins margt að rita og hin ifyrri árin, heldur miklu fremur af því. að meira var. Tel eg sérstakilega til þess það, að þá gengu Bandaríkin í ihið inikla strlðs-samiband, svo í stað þess að vera áhorfendur, erum vér nú hlut- takendur í því, og skiftir það miklu frá hvaða sjónarrniði sem skoðað er. Má og vera, að fráfall Stefánis Péturssonar eigi nokkurn þátt i seinlæti minu í þessu efni, því á rneðan hans naut við, vissi eg að far- ið yrði mildum höndum um hand- rit mán. Svo og hitt, að blöðin flytja oss, hinum fornu Austan- mönnum, svo oft lát ýmsra vina og kunningja, að vér hötfum oft naum- ast áttað oss á einu, er anmíö kem- ur. Og þó vér þegjum, þýðir það eigi hluttökningarleysi. Yil ©g því biðja þig að birta línur þssar kunn- ingjum og vinum mínum, með kærri kveðju og hluttekning til þeirra a.llra, er um sárt eiga að binda, þó eigi hafi fyr né öðru vfsi sagt verið. Munu þeir sjálfir vita, við hverja átt er og til sín taka. Ýmislegt hefir þú flutt oss hin síðari missirin, sem Jiakka mæbti, en fátt jafn betra en það, sem ritað hefir verið Við austurgluggann, og hefði blaðið og lesendur þess mist mikið, ef það hefði ekki verið. Stundum liefir mér fundist þú helzt til orðhvass í garð samtíðar starfs- bróður þíns, ritstjóra Lögbergs. En þar iná þó segja, að hver liafi átt högg í annars garði, og því óþarfi að átelja. Nokkur dauðsföll urðu hér rneðal Islendinga á árinu 1917. En síðan vér Blainc-búar Ihöfðum hér prest og kirkju, eru þau jafnan send af prestinum, þá er þau bera að hönd- um, til blaðanna, og skai eg eigi grípa inn í þann verkaihring, með því að skýra frá þeim aftur. Sparar það mér verk og þér rúm í blaðinu. Á árinu 1917 fluttu héðan frá Bllaine, að Iþví er eg man, þessar fjöl- skyldur íslenzkar: Sóilveig og Er- lendur Anderson (►orsteins Antó- nfussonar), til Alberta ásamt fjöl- skyldu sinni og búslóð, með þeim á- setningi að taka þar land. Boi'g- hildur og Matúsalem Pétursson til Yakima, ásaint ásamt fjölskyldu og búslóð; þar hafa þau nú keypt sér heimili og sezt að og líður vel. I>orsbeinn og Þonbjörg Oddson, til Portland, Ore., ásamt sinni fjöl- skyldu. Og Sigurður og Sigríður Iiafiiðason, til Montana, með fjöl- Skyldu og búslóð, einnig með þeim ásetningi að taka þar land, og liefi eg heyrt að þau láti vel af líðan sinni þar. Þremur hinum fyrstnefndu hjón- um var haldið kveðjugildi, er þau fóru. Hin sfðasttöldu höfðu verið verið hina síðustu mánuði úti á landi og vissu menn eigi fyr en þau voru á förum, og varð því eigi af samkomukveðjum fyrir þá sök. Nokkrar breytingar hafa og orðið hér í bænum. Þorlákur Guðmunds- flutti ásamt fjölskyldu sinni út á land og býr þair nú. Margir fleiri vilja fara; virðist sem ihugur margra stefni nú til landbúnaðarins; þyklr dýrt að búa í bæjum, er nauðsynj- ar aliar ganga úr hófi að því er verð áhrærir, en vinna óstöðug, — í Blaine að minsta kosti. Skal jiess geta ihér til skýrlngar, að Blaine er línubær, og fer þeim flestum líkt— verða út undan með atvinnu alla. Enda flytur nú fjöldi af hérlendu fólki burt frá Blaine lengra suður, þar sem vegna stríðsins eru auknir atvinnuvegir bæði fyrir skipasmlð- ar og ýmislegt annað. En hér stend- ur f .stað, nema þar sem verra er fyrir þá söik, að sögunarmyMur hafa ekki unnið stöðugt, af þvf vagnar fást eigi til þess að flytja viðinn burt til markaðar. Allar myMur hér í bæ saga einvörðungu þakspón, neana ein, og er því framleiðsla þeirra eigi stjórnar-nauðsyn; af því stafar vagnaleysið og vinnuleysið. Á árinu 1917 giftu sig þessir: Sig- urður Beykdal og Björnína Sigurð- ardóttir Þórðarson; Una Friðriks- son og Bjarni Sveinsson; Hólmríður Sigurðsson (Iljartar og Maríu Sig- urðsson frá Argyle) og Jósep Walt- er Lindal. Hin síðastnefndu giftu sig sunnudaginn næstan fyrir jól. Jósep W. Lindal er hermaður og er í K Co. 361, L. Inif., Camp Lewis í Washington ríki. Hólmfríður er því hin fyrsta ísl. “war bride” hér á Ströndinni, að því er eg bezt veit. Hugheilar hamingjuóskir ótal vina fylgja þeim því inn á hina nýju braut, íslands-syninum og íslands- dótturinni—herrnanninum og her- brúðurinni. Hann kom iheim frá herbúðunum um morguninn kl. 1 f. h. og konan fylgdi honum á braut arstöðina kl. 11% f.h. sama dag. Það var sérkennilegt við giftingu þeirra Unu Priðriksson og Bjarna Sveinssonar, að hún er óefað hin elzta íslenzk brúður hér á Strönd- inni. Hún var 65 ára, er hún nú giiftist, og var þetta hin þriðja gift- ing hennar. Félagslíf vort hér í Blaine er með daufasta móti; liggur ófriðurinn hinn mikli sem mara yfir öllu og öMum. Allir hlutir minna sf og æ á stríðið, samkomurnar fremur en flest annað, því þaðan saknar mað- ur svo tilíinnanlega ungu mann- anna, sem kallaðir hafa verið f þarf- ir þess, og þar rnætir maður ávalt öðrum, sem eru á förum. Sfðastlið- iðlaugardagskvöld, þ. 9., hafði söfn- uðurinn þó samkomu; var þar ieik- ið “Nýja naínið”, leikrit um 30 ára gamalt og þó ungt að því, að það hefir aldrei prentað verið, en leikið J og samið—eða samið og leikið aust- ur í Dakota fyrir meir en tveim tug- um ára. Tókst leik-urinn vel. Þar var kveðin vísa sú er hér ifylgir: “Dollarinn hofir digra raust, dæmist mörgum fræknari; eyr-centin þó efaJaust eru kirkjuræknari.” Vfsunni var skotið inn í, og mun hún yngri—'ættuð frá Blaine. En hún átti sérlega vel við leikinn. Ýmislegt smávegis kemur fyrir hér hjá oss, en ein'hvern tírna hefði þótt frásagnar vert. Eg segi smá- vegis, því alt eu' nú smátt, eða smá- vegis, borið saman við styrjöldina voðalegu, Ihvort sein það' heldur grfpur inn f kirkju eða hversdagslíf manna, jafnvel þó það í svipinn grípi ihugi manna föstum tökum og á stundum valdi nokkrum hita eða þá máske gletnistilfinninguan. En hjá öMu því skal nú sneitt að þessu sinni. Enda eru sum af þeim efnum einungis “á prjóinunum” sem stend- ur, svo langt frá affellingu enn þá, að naumast verður séð ihvort verða muni sokkur eða peisa, eða þá ekkert. Nokkrir vel kunnir gestir að aust- an hafa heimsótt oss Strandarbúa síðan eg reit þér seinast. Einn af þeim er eg man bezt eftir, var herra Jóhann Bjömsson frá Tindastól, Alba. Kom hann í íyrra vetur, ferð- aðist hér um ströndina töluvert. Hann lét vel yfir hag bænda austur þar,—svo vel, að ekki var örgrant um að það vekti löngun vor isumra til að vitja átthaganna canadisku. A þessum vetri hafa hingað kom- ið, svo eg viti atf, herra Torfason frá Belmont, Mian., og nú þeir herrar Stefán Ohristie og Halldór Magnús- son frá Argyle. Meðal annara góðra gesta var og herra Heirmann Jónas- són. Hafði hann samkomu hér og sagði frá ástandinu heima á ísiandi og þar á eftir sagði hann tiliheyr- endum sínum smá fyrirburði úr vöku og svefnl. Hemnann segir vel frá ihverju málefni, sem hann fer með—vel og gætilega, svo gott er að muna og hafa eftir. Þess láðist mér að geta hér að framan, er eg mintist burtflutnings Mendinga frá Blaine, að öldungur- inn Magnús Jónsson flutti burt héðan ásanit konu sinni Margi-étu, til New Westmin'ster, til sonar síns og tengdadóttur. Magnús er nú al- blindur fyrir meir en ári síð&n—og skrifar þó læisilega hönd; er það merkilegt og óvanalegt. Á hann það að þakka uppfynding sonar síns, sem bjó honm tU “mót” að skrifa í. Eigi þarf þess að geta, að þeirra hjóna er mjög saknað héðan. Var það eigi ofsögum sagt, að Magnús hefir verið “Snorri” okkar Blaine- þvla, og enginn er hér til að fylla það skarð. Þetta er nú orðið langt mál pg illa ritað. Vil eg nú lofa bót og betrun og franwegiis rita oftar og minna 1 senn; ekki oftar en ársfjórðungs- lega og ekki sjaldnar en tvisvar á ári. Verða þá atburðirnir í fersku minni og auðveldara með að fara. Eftir er einungis að geta þeirra Is- lendinga, sem farið hafa í herinn, hvort heldur sem sjálfboðar eða kallaðir. Einnig það er eítir minni einungis og má vera að mér sjáist yfir einhverja; en þess vM eg hér geta, að það er eigi viljandi gert. Þeir sem betur vita verða þá svo vænir, að senda leiðréttingar. Frá Blaine og nágrenninu eru nú þegar farnir: Þeir bræður: Þorsteinn Theódór Lindal, 24 ára gamall; hann er sjálf- boði og gekk í C.H. 14. íherd. 2. sept. 1917. Jóseph Walter Lindal, 23 ára; fór hann 18. sept. á heræfingastöð- ina í Camp Lewis. — Foreldrar l>ess- ar bræðra vora þau Hjónin Sigríð- ur og Þorsteinn Þorsteinssöþ Lin- dal; er Þorsteinn dáinn fyrir aM- mörgum árum síðan en þeir bræð- ur hafa alist upp með móður sinni og tveim eldri bræðrum sínum sfð- an föður þeirra misti við. Dr. Jóhannes Jóhannesson, sjáltf- boði, fór í ágúst og er nú í 41st Div. A.E.F. 163 Pield Hospital á Frakk- landi. Tryggvi Spffoníasson, 24 ára; inn- ritaðist um lfkt leyti og þeir Lin- dals bræður, í landherinn.—Foreldr- ar hans eru þau hjónin Snjólög og Sveinbjöm Soffontfasson, búsett rétt utan við Blaine. Barney Johnson, ættaður að því er eg bezt veit úr Mikiey í Nýja Is- landi; innritaðist í landherinn og mun nú kominn yfir til Frakklands. Þorsteinn Olson, 25 ára (sjálfboði) gekk í sjóherinn rétt fyrir jólin.— Foreldrar hans voru þau Anna og Helgi (Helgi er nú dáinn) Olson; s. 1. 15 ár búsett skamt frá Blaine. Barney C. Benedictsson, 24 ára— Sjálfboði; innritaðist 1 sjóher Bdr. í síðastl. nóv. — Foreldrar hans em þau hjónin Kristín og Björn Bene- dictsson, um eitt skeið í Selkirk, Man., en s.l. 10 til 14 búsett 1 Blaine. Gustave Johnson, 22 ára; gekk i sjóherinn nokkm lyrir jólin. —- For- Á köldum vetrí. I. Nepja. Körlum þykir kalt á Beach; í kaun {jeir blása. Nú er svalt við norður ása; Nepjan gerir marga hása ! II. Hökunótt. Oti er autt og rótt, Alt er kyrt og hljótt. Hugnæm hökunótt Hýrgar drótt. Stjörnur stara á vengi; Stoltur máni hlær, Myndir málað fær Margar, fjær og nær. Blundar sær, x Sefur blær. Gríma greinar þvær, Gróið fá ei þær. Hímir borg og bær, Bygðin kær. Þorra kuldaklær Klípa tær. En á ræfri rær Regin-snær! Jón Kjærnested. eldrar ihans eru þau hjón Ingibjörg og Valdimar Johnson (Jóns Freo mannssonar, eitt isinn f Argyle). Sigurður Eiríksson (sjálfboði) 24 ára; gekk í landherinn nokkru fyr- ir jólin. — Foreldrar hans: Elísa- bet og Snjóltfur (dáinn) Eiríksson í Blaine. Sigurður B. Sigurðsson, 23 ára; gekk nýlega í landherinn. — For- eldrar hans voru Sigríður Paulson og Snjólfur Sigurðsson (dáinn) fyrri maður Mrs. Paulson; nú bú- andi skamt írá Blaine. Dóri Thorarinsson, 23 ára; gekk i sjóiherinn nokkru fyrir jólin. — For- eldrar hans eru l>au hjón Elízabet og Magnús Thorarinsson í Blaine. Jðhann P. Hallson, 30 að aldri og sjálfboði; gekk f CanadaJherinn í Vancouver 22. jan. s.l. — Foreldrar hans eru hjónin Gunnvör og Pétur Hallson, áður búandi að Lundar P.O.,-Man.; síðustu árin til hefmilis hér í Blaine. Valdimar Oddson, 24 ára, nýl. kall- aður í landherinn.— Foreldrar hans voru Ingibjörg (dáin) og Eyjóltfur Oddson, síðustu árin í Blaine. Þeir bræður Aðaisteinn og Einar ísdal; sá síðari sjáltfboði í Banda- rfkjahernum, >sá fyrri Canadahern- um. Mun Aðalsteinn hafa gengið i herinn 1916 og Einar litlu síðar; syn- ir Margrétar og Jóns fsdal, nú og síðustu ár til heimilis 'hér í Blaine. Margir aðrir eru nú í þann veg- inn að fara, hafa verið kallaðir, en eru ófarnir, og skal eg senda nöfn þeirra isvo tfljótt sem 'hægt er. Get eg mér þess til, að aðstandendur * sumra þessara manna sendi blöð- unum myndir af þeim og ef til vill nánari upplýisingar. Vera má, að fleiri séu farnir, þó ekki viti eg uin það nú. Eigi þaitf það fram að taka, affi menn þessir eru aMir vel að mannL Jónatan velur ekki >atf verri endan- um menn sína. Eg sendi þér engar mannlýsingar, því að einhverjum kynni áð finnast sér misboðið með þeim, þó c-g 'segði frá eftir beztu vit- und. En óbeðin sendi eg blaðinu nöfn þeirra, þar eð mér finst rétt og sjáltfsagt að saga Vcstur-íslendinga geymi iþau; vona eg því að Heims- kringla taki við þeim og birti þau. Þab heyrði eg, að frá BeMinghana hefði farið í haust sem sjálfboði Skapti Björnsson (Sigurðar Jósúai*. og Kristveigar konu hams. Frá Point Böberts tfór og Mike Joihnson, sonur Sigurðar Jónssonar bakara. Síðan þessir menn fóru, er nýtt “kall” út komið, sem innibindur all- marga fslendinga enn ófarna. Mua eg reyna að ná nöfnuon þeirra jafn* ótt og þeir íara. Virðingarfylst, M. J. Benedictson. Meiri anœgja iö borgaö þaö íyrirfram. Þér hafiö meiri ánægju af blaöinu yðar, ef þér vitiö, meö sjálfum yöar.aö þér haf- Hvernig standið þér viö Heimskringlu ? Skoðun mett X-jrelnla, og þvl cngln figlzkun. Hví a3 Eyða Löngum Tíma MeS “EitraS” BlóÖ Prof. Dr. Hodftlus sérfrætingur f karlmanna sjúk- I dómutn. —25 4ra /tOUm! reynsla. Spyrjið sjálfan yðar þessum spurningum: Eftirtaldar tilkenningar eru auðkenni ýmsra alvarlegra sjúk- dóma, sem oft lykta í vitfirringu og dauða: 1. Þreyttur? 2. Svartsýnn? 3. Svimar? 4. Bráðlyndur? 5. Höfuðverk? 6. Bngin framsóknarþrá? 7. Slæm melting? 8.. Minnisbilun? 9. Mæðigjarn? 10 Hræðsla? 11. Kjarklaus? Svefnleysi? 13. Dofi? 14. Skjáifti? i5. Tindadofi? 16. Sár, kaun, koparlitaðir blettir af blóðeitran? 17. Sjóndepra? 18. Ský fyrir augum? 19. Köldugjarn—með hitabylgjum á milli? 20. Ójafn hjartsláttur? 21. Garna-gaul? 22. Óregla á hjartanu? 23. Sein blóðrás? 24. Handa og lótakuldi? 25. Lítið en litmikið þvag, eiftir að standa mikið í fæturna? 26. Verkur í náranum og þreyta í ganglimum? 27. Catarrh? 28. Æðahnútar? 29. Veik- indi í nýrum og blöðru? 30. Karlmanna veiklun? Menn á öMum aldri, í ölium Stöðum þjást af veikum taug um, og allskonar veiklun, svo þú þarft ekki að vera feiminn við að leita ráða hjá þessum sérfræðingi í sjúkdómum karl- manna. Hvers vegna er biðstofa mín æfinlega fuM? Ef mínar að- ferðir væru ekki heiðarlegar og algerlega í samræmi við nútfm- ans beztu þekkingu, þá hefði eg ekki það traust og þá aðsókn frá tfólkinu í borginni Chicago, sem þekkja mig bezt. Flestir af þeim, sem koma til mín, eru sendir af öðrum, sem eg hefi hjálpað í líkum tilfeMuin. Það kostar þig ekki of mikið að láta mig lækna þig. Þú losast við veiklun þína og veiki.— Komdu og talaðu við mig, það er fyrsta sporið í rétta átt, og kostar þig ekkert. Margir af sjúklingum minum koma lang- ar leiðir og segja mér að þeir hafi aMareiðu eytt miklum tima og peningum 1 a ð reyna a'5 fá bót meina sinna í gegn um bréfa- skifti við fúskara, sem öllu lofa í auglýsingum sínum. Reynið ekki þá aðferð, en komið til mín og látið skoða yður á réttan hátt; engin ágizkun. — Þú getur farið heim eftir viku. Vér útvegum góð herbergi náiægt læknastofum vorum, á rýmilegu verði, svo hægra «é að brúka aðferðir vorar. SlvRIFIÖ EFTIR RÁÐLEGÍiINGIJM Próf. ÐoctorHodgens, HÖ“2aIydBU0’iKg 35 South Dearborn St., Chicago, 111. Þér, sem heima eruð, munið eftir íslenzku drengjunum á vígvellinum Sendið þeim Heknskringlu; það hjálpar til að gera lífið léttara KOSTAR AÐ EINS 75 CENTS f 6 MANUÐl eða $1.50 i 12 MANUÐl. Þeir, sem vildu gleðja vini sína eða vandamenn í skot- gröfumnn á Frakklandi, eða í herbúðuuum á Englandi, með því a?5 senda þeim Heimskringfu í hverri viku, ættu að nota sér þetta kostaboð, sem að einrs stendur um stutt- an tíma. Með því að slá einura fjórða af vanalegu verði blaðsins, viD Heimskringla hjálpa tM að bera kostnaðinn. Sencfið oss nöfnin og skðcfingana, og skrifið vandlega utanáskrift þess, sem blaðið á að fá. The VíkSng Press, Ltd. P.O. Box 3171. 729 Sherbrooke St., Winnipeg iiinniÉHi Iiiilf>'!i!lll'úl1>:.l!!lil!li!!i!l!iílt|!|lil>!l!i l111l!!:!li!iliÍ!Íh!;!l''V":,'Ti>'W,!f

x

Heimskringla

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.