Heimskringla - 18.04.1918, Qupperneq 3

WINNIPEG, 18. APRIL 1918
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
Frá Garðar, N.D.
í>egar eg las ifyrirlestur séna Magn-
úsar Jónssonar um Aroerí'ku, sem
hann flutti á íslandi, datt raér í
hug annar fyrirtestur, sem Prof.
Squires írá Grand Forks flubti á
Gardar ifyrir nokkrura árum: “The
Ring and the Book.” Efnið var
gömul saga lítt merk, en sögð átfa
sinnum með svo mismuriandi orð-
um og ólfkum blœ, að enginn af
þessum átta köflum varð neinum
hinna líkur, þó sagan væri alt af
rétt 'sögð. Áihi'ifin urðu svo ólík, að
manni fanst alt af koma ný saga,
frábrugðin öllium hinum.
Betta fanst mér eiga við fyrirlest-
ur Magnúsar, þar sem hann annars
fer rétt með, sem .hann gerir víða,
en ekki alstaðar. Hann isýnist liaifa
notað agenta sniðið, sem hann lýs-
ir, þar sem ihann sakar bá um að
hafa gert Amerfku lífið of ginnandi
og aðlaðandi. Á sama h'átt má álfta
markmið þessa fyrirlesturs að gera
alt amierikanskt viðbjóðslegt og frá-
fæiandi. Hann segir að vesturfara-
agentar og fóik yfirleitt, sem til ís-
liands iskrifaði héðan, ihafi lýst að
eins því bezta, igert veruleiik úr von-
um, sem aldrei rættust, og með því
dregið fólk frá tslandi vestur um
haf. — Það mun rétt með farið, að
agen'tastö'iif og Ameríkubréf jafn-
framt öðrum upplýsingum, 'sem til
Isl^nds bárust, hafi valdið útflutn-
íngi þaðan. En hitt mun ihann ekki
geta sannað, að agentaferðirnar
hafi verið gerðar að eins í eigin-
gjörnum tilgangi, og því síður hiitt,
að bréf Ihéðan til ættingja og vina
á íslandi halfi hvatt fólk til útflutn-
ings, í gróðaskyni eða hugfróunar í
sameiginleigu böli þegar hér kæini.
Að það, sern Vestur-felendingar
hafa gert mönnum og málofnuin á
fslandi til Ihags, hafi frá fordildar-
hvötum runnið, er naumast hægt
að itelja annað en óþokka getsakir.
TJndanteikningar má víða finna, en
á þessu svæði mun ekki mörgum til
að drei'fa. Ann^rs sýnist Magnús
jafn cjkunnugur íislandi og Ame-
rfku. Hann veit eflaust minst um
það, frá hverju raeiri hluti úttfiytj-
enda ihölfðu að hverfa á ísiandi, og
það saraa kemur í ljós, þegar hann
minnist á nýbúaliífið ihér vestra, þar
isem hann segir, að “fslenzka þjóðin
muni naumast hafa gengið í gegn
um snarpari eldraun, en landar í
fs’ýja íslandi gerðu, þegar bóluveik
in gekk Jiar.”
Þebta má kannske til sanns vegar
færa^tt, ef tekið er ifyrir vi'st tímabil
1 sögu fslands, t.d. seinustu 130 árin.
Ef lengra er farið til baka í móðu-
liarðinda, svartadauða og stóruc
bólu harðindin, þá ihallast á Nýja
f'Sland; það gotur þá ekki haildið
uppi isfnum höranunga-enda á móti
hinu. Annars er þar fleira sagt at-
hugavert, þó í íám orðum sé. Það
er setningin: “Enda svarf þá svo
að, að 'Stjórnin varð að skerast í
ieikinn.til þesis að ekki hryndi nið-
ur úr hor og vésaldómi allur hópur-
inn. Þar ofan á 'bæbtist svo háð og
lftil'svirðing annara, svo að Iceland-
er var orðið að nokkurskonar sraán-
aryrði.”
Þetta er ósatt, hvað sem hver seg-
ir. Eg tel það enga sönnun, þó
krakkar eða eniskumælandi fábján-
ar, sem víða hittust, kæmust ein-
hvern tíma svo að orði: “You dirty
Iceliander.” Eg heyrði það aldrei;
og þó swo hefði verið, mundi það
ekki hafa staðið mér íyrir svéfni.
Yfirleitt var hérlent fólk þar sem eg
kyntist, bæði í Ontario og Manito-
ba, 'vingjarnlegt í garð felendinga,
og með örtáum undantekningum
íráleitt að niður á þá væri litið sem
þjóðflokk. Eg ifann ekki betur, en
þeim væri gent öðrum jafnt undir
höfði, eftir því ®em sakir stóðu, —
og stundum hærna.
Þá er að minnast á stjórnina. Hún
Gigtveiki
Yér læknum öll tilelli, þar sem
liðirnir er ekki allareiðu eydd-
ir-, með vorum sameinuðu að-
ferðum.
Taugaveiklnn.
Yér höfum verið sérlega hepn-
ir að lækna ýmsa taugaveikl-
un; mörg tilfelli voru álitin
vonlaus, sem oas hepnaðist að
bæta og þar með bæta mörg-
um ávum við æfi þeirra sem
þjáðust af gigtinni.
GyDiniæÍ.
Vér ábyrgjumst að lækna t‘I
fullnustu öll tilfellil af Gyllini-
æð, án hnífs eða svæfingar.
Vér bjóðum öllum gestum,
sem til bæjarins koma, að
heimsækja
MINERAL SPRINGS
SANITARIUM
WINMIPEG ,*A\.
Ef þú getur ekki komið, þá
skrlfa eftir myndabæklingi
og öllum upplýsiagum P
skarst ekki í leikinn, heldur byrjaði
hann. Um atvik þau, sem að þvl
lutu, Ihefir verið s'kriifað. Samt Verð
eg að geta þeirra helztu. Af ihópn-
um, sem fluttist frá íslandi 1874 til
Ontario, var meiri hlutanum komið
fyrir af stjórn Ontariofylkis við
járnibrautarvinnu skamt frá þorpi
þvf, sem Kinmiount heitir. Þangað
komu þessir innflytjendur seint 1
septemlber um haustið, og settust
að í bjálkahúsum, sem bygð höfðu
verið handa þeim með fram braut-
arstæðinu. Flestir þeirra hugsuðu
til landnáms með framtíðinni og
þar var nóg aif óbygðu iheimilisrétt-
arfandi í ikring; en landið var svo ó-
aðgengilegt, hæðótt, grýtt og stór-
skógi vaxið, að eftir veturinn
hugðu flestir til burtflutnings.
A'llmargir fluttu þuðan til Nova
Seotia, en þar tók lítið betra við og
seinna fluttu þeir til Norðvestur-
landsins.
Uin vrorið 1875 kom til felenðinga
í Kinimount maður í trúboðserind-
um, John Taylor >að nafni. Þá var
Lord Dufferin landstjóri í Canada,
en hann og Taylor voru alda vinir.
Taylor leizt ekki á framtíðarhorfur
landa þar, og vildi hjálpa þeim til
bólfestu í Norðvewturlandinu, sem
hann ihafði kynni af og trú á fram-
tíð þess. Það varð úr, með ihjálp
Dufferins, sem hélt æfinlega trygð
við feland og fslendinga, tfókst Oan-
adastjónn til að leggja frain fé til
flutnings þeirra til Manitolba, eftir
að nýlendusvæði hafði verið valið á
vesturströnd Winnipeg vatns, og
því fylgdi að halda fólkinu við þar
til það yrði sjáitfbjarga. Nýlendu-
svæðið var 40 mílur frá ihvíbra
manna bygð, og þangað kom fyrsti
innflytjend'ahópur undir vetur 1875.
Árið eftir, 1876, kom þangað fjöldi
irá felandi, og þeim fylgdi bóluveik-
in, sem gekk þar um veturinn 1876—
87. Þá tvo vetur átti ifólkið auðvitað
við hörmungaliíf að búa, mest vegnia
lólegra húsakynna og ekorbs á að-
hlynningu þegar veikina bar að
hönduim. Samt er óhæbt að full-
yrða, að harðrétti og manndauði
var ekkert f samanburði við móðu-
hallærið og aðrar piágur, >sem Is-
land Ihafa iheimsótt.
Eg kom til Nýja Islands um vorið
1877. Þá var öllum stjórnarstyrk
lokið, svo landar urðu að spila upp
á eigin spýtur. Þau þrjú ár, sem eg
var þar til iheimilis, átti fólk ekki
við lakari kost að ’búa, en og
þekti víða til á íslandi. Menn sættu
atvinnu utan ibygðar og vatnið var
fult af fiski. Húsin voru víðast við-
unanleg, þó úr bjálkum væru gerð,
nóg eldsneyti við íhú'svegginn hvar
sem var, og talsvert af inautgripum,
innfluttum og keyptum fyrir stjórn-
arfé, er hafði verið útbýtt þeim
landnemum, >sem þá voru komnir.
Island höfði hvergi iframfleytt þeim
tióp 'Undir sömu krinigu/miS'tæðum.
VeðráttUlýeing MagIni'sal, er ekki
fjarri lagi. Samt er ihvorki
sumarhitinn né vetrakuldinn jafn-
óþolandi og þar er gefið f >skyn,
neina þeiim sem vísan á við er Svein-
björn Egilsson gerði við konu sína
á elliárum:
“Hyorki þolir þú iheitt né kalt
liér á jarðrfki orðið,
af, því þú hefir svo við svalt
síverið kokkihúsborðið.”
Aftaikskulda er sjaldan hægt að
telja meir en tvo mánuði á vetrum,
frá 'seinni bluta desember oig fram í
febrúar. Hlákur koma sjaldan á
þvf tímabili; ^amt vill það til. I
iflesbum árum vorar laust eftir aprfl-
byrjun, svo akurvinna stendur yifir
seinni part þess mánaðar og tfrain
eftir eða út maíimánuð, sjaldan
soinna. Haglbyljir eru hvergi nærri
eins skaðlegir og Magnúsi sogist frá.
í Garðarbygð, þar sem hann átti
beima í 3 ár, hafa þeir ekki gjört
teljandi skaða í okkar 36 ára minn-
um. Engihn þarf algjört tap við
það að líða, sem er nógu forsjáll að
kaupa liiagl'sábyrgð. Hættan er lft-
il í samaniburði við sjávarútveg, að
minsta kosti að því er mannskaða
snertir.
Skork'vikindi eru ekki teljandi
tfyrir utan mýfluguna (musquitoes).
Hún er viðurloða part af sumrinu
á meðan landið er óyrkt en ihverfur
þegar það yrkist og þornar. Til að
verjast veggjalús þanf að eins dá-
litla . hirðuscmi. Skógarkvikindi,
eins og þeim er lýst, gætu eðlilega
birzt manni, sem befði verið á viku
‘Ifylliríistúr”; annars hefi eg hvergi
heyrt þeirra getið né orðið þeirra
var.
Fólk gebur veikst hér og dáið eins
og í öðrum löndum, en mislingar og
fleiri kvillar hafa verið mannskæð-
ari á felandi en ihér.
1 þriðja katfla fyrirlestursins er
inargt vel sagt, en broslegt finst
manni að heyra höfundinn rekja
raunir sínar í landvarinarbardögum
hér vestra. Það iheyrðist aldrei get-
, ið úm nieinn þess konar “slag”,
ihvorki sókn _ né vörn. Því getur
engin.n neitað, að ísland er að meiri
hluta nakið, bert og kalt, og að
landkqstir notast illa vegna nátt-
úruatflanna. Um þjóðina, viðskifta-
Htf, stjórnmál og embæbtismenn má
raargt sogja á báða bóga. Þar geta
cðlilega verið Skiftar skoðanÍT; en
hlífð ætti ekki að þurfa að skýla
neinu þar eða hér, því sannleikur-
inn er sagna beztur. 1 þeim kafla
tel og samt verstu meinliokurnar í
öllum fyrirlestrinum. Það er ósk
þess, “að som sjaldnast væri á þeirra
(fel. í Amerfku) náðir leitað”, jafn-
framt aðdróttun þess, að öll sú
hjálp, sem ísland hefir notið héðan
að vestgn hafi verið veibt af tómri
tfordild. Ekkert er sönnu fjær,
enda er það ekki sagt með beraim
orðum, en á þann hátt, með þeim
blæ, að það getur tæplega öðruvísi
skilist. Líklega hefir hluttaka V.-
íslendinga í Eimiskipafélaginu ver-
ið ihöf. efst f ihmg. Eg er.viss um, að
gagnvart tforgangsmönnuin og hlut-
takendum þess máls þarf hvorki for-
dild né sérplægni til að dreitfa.
Fyrirtækið var vafasamt til gróða f
'byrjun, en óneitanleg hagsvon fyrir
ísland. Frainbíð þess var undir svo
mörgu komin. Þarna sýndist til-
raun gerð að brjóta brúna.. 1 sam,-
toandi við það datt mér I hug saga
af karli og kerlingu, sem héldu sér
við á beiningaiferðum. Ef henni fén-
aðist toetur, ^agði karl þogar heim
kom: “Loggjum saman, ólöf hjart-
að”; en Ihefði hann meira: “Jeti
hver sitt, ólöf.” Hugsunarháttur-
inn eins og gægðist Jiarna fram. Nú
begar Eim«skipafélagið er komið á
fót og gengur vel, þá: “Jeti hver
sitt, ÓJöf.”
Um ruddaskap og siðleysi fólks-
ins hér, ®em á er minet viðvtfkjandi
slkyndiheimsknum o. ÍI., imá segja,
að sé það ruddaskapur að ganga
ekki beilhöfðaður og lotningaitfull-
ur inn fyrir dyr á 'hverju ræningja-
bæli. bankastöfnunum og þess liátt-
ar. ef það er rudd'askapur að þúast
Ti'Pð einfölu staðinn fyrir fleirtölu-
ávarp, þegar íslenzka er töluð af
manni við mann; ef það telst til
ruddwskapai' og siðlcysis, l>ar sem
nágrannar Iheiinsækja nágranna,
fleiri eða færri, f góðum hug og
hafa litla skemti«tuiid, þá skal ]>að
viðurkent rétt að 'vera. En—“Líttu,
maður, þér nær, liggur í götunni
sfeinn”. — Árið 1900 voru Englend-
ingar noklkrir á ferð kring um ís
land með Vestu. Einn ]>eirra, W.
Bisiker, skritfaði ferðasögu, sem út
kom 1902, Þar lýsir hann meðal ann-
ars tferðinni á >milli Vopna'fjarðar og
Seyðlsfjarðar. Frá Vopnáfiiði var
skipið troðful't af fólki, sem var á
leið til Seyðisfjarðar að vera við-
'Statt afhjúpun minnisvarða Otto
Watihnes, og sú ferð var að nætur-
lagi. Englendiingainir höfðu tfar-
rými á skipinu, ihvor fyrir sig, sem
l>eir höfðu keypt, en þarna var
alt í'bers höndum. Landarnir tróðu
sér þar inn uinisviifalaust um kvöld-
ið. sem útlendingarnir átbu fult
í fangi með að halda rúmstæðum
sínum yfir nóbtina. Sagan er iengri,
eg nenni ekki að rifja hana upp
ft-ekar, og mundi ekki verða til
batnaðar; en eg er viss um að Magn-
us hofir aldre ‘séð þetta í Ameríku',
svo fyr en hann dæmir landann hér
í sainanhurðarskyni, ætti hann að
gæta pottbrotanna heiima.
Þar sem minst er á trúlofanir og
giftingar i fyrirlestrinum, kennir á-
þ reitf'anlega/ göngukvenna róms:
“Fyrn Qg undur, ekki var það svona
haft í minni sveit.” Bf með því átti
að sýna, >að ihjónabönd væru 'hald-
minni f Ameríku en annars staðar,
liefði mátt sýna það með fáum
dæmum til samanburðar. Þótt
hjónaiskilnaður að lögum sé auð-
fengn'ari f Bandai'fkjunum ion víða
annars staðar, þá eru nú Bandarík-
in að eins partur af Ainierfku, og
þar með er ekki sannað að hjóna-
bönd gefist ihér ver en í öðrum lönd-
um.
Um skóla og menbamál, þegar tii
saroanburðar kernur á milli fslands
og Am'eríku, er hvorugur okkar
Magnús fær að dæina. Ilann
mun tæplega hafa komið inn fyrir
skóladyr hér vestra eða kynst
nokkrum mentamönnum, að und-
anteknum örfáum felendingum, er
skólanáim hatfa stundað. Mentunar-
þroski þeirra sannar Ihvorki gæði^
né galla Ameríku skólanna. Flestir
af þeim voru menn, sem á unglings-
árum ruddu sér veg gegn um skól-
ana án annara hjálpar, unnu fyrir
isér í frístundum á sumrin, og þótt-
ust ekkert of góðir til þess; §vo nú
má finna í hópi landa 'hér dugandi
lögmenn, lækna, iháskólakennara og
jafnvel presta, eins og Magnús við-
urkennir. Undir þoim kringum-
stæðum getur maður tæplega toúist
við að hitta manga fjölfræðinga, því
tírni þeirra til lærdóms hefir verið
af skornum skainti. Til þes® að ná
réttum samanburði á gildi skól-
anna á íslandi og í Ameriku, verður
að fara út tfyrir íslenzka þjóðarbrot-
ið og toyggja þann satnanburð á
þekkingu manna, sem eru álíka gáf-
uin gæddir og hafa notið sömu
náms tækifæra, hver í sínu landi.
Alt þetta skólamál og fleiri tmál
fyrirlesarans sýna, að “Sá segir mest
atf ólafi konigi, sem hvorki hefir
'heyrt hann né 'séð.”
Trúmáladeilur Ihjá löndum vestan
hafs sést ekki að Magnús hafi heyrt
neitt eða séð igetið uim fyr en séra
Friðrik Bergmann kom til sögunn-
ar og telur Iþað uppliafið, og þá hafi
það verið bjargráð llanda til að
sval a deiluþorsta, þegar þeir höfðu
tóm'sbu'ndir til þess fyrir hversdags-
önnum, höíðu nógan mat og ekkert
annað í huga til að deila uin. Nær
væri það, sem Norðmaður einn
sagði í frétbabréfi úr sinni bygð,
sem vár eitthváð þriggja ára göm-
ul: Þar rfkti sátt og samlyndi og
toræðralag þangað til prestar kornu
til þeirra. Um leið var friðnum
slitið og ein hönd á móti annari.
Það miunar að eins því, að tíminn
var skemri sem landar þurftu að
toíða eítlr heimsókn presta og ótfriði.
Það 'gerðfe't hallærisárið umgetna í
fyrirlesti'inium 1877, að séra Jón
Bjarnason kom til Nýja íslands og
myndaði söfnuði í þeiim tilgangi að
verja fslendinga gegn áhrifum
Norsku Sýnódunnar, sem séra Páll
Þorláksson var mófevari fyrir. Þeir
voru þar báðir um veturinn 1877—
1878, og þá sbóðu ytfir trúmáladeilur
é Gimli, skæðari en nokkurn tíma
Magnesíu Fað
tyrir Melting-
arsljóa Maga.
Hvernif? I*nu EytSn Hliiuiii Hfeítn-
le>?ii MnRn-SOrefnum, sem Or-
Miikn MeltlnRnrleyni.
EFTIR SÉRFRÆÐING.
Læknunum ber saman um, at5 níu-
tíundu af maga-sjúk(lómum orsakist af
ofaukinni framlei$slu af “hydrochloric
acid” í maganum. “Súrir magar” eru
i hættulegir vegna þess, aC himnurnar
I bólgna og linast, og þat5 ollir því at5
1 fæfcan gerast og veldur vindgangi,
uppþembu, ógleói og brjóstsviía.
Ofsýrt5ir magar þurfa lækningar vit5.
Brúkit5 ekki laxerandi pillur eba met5-
ul, en einungis gefit5 maganum inn-
vortis magnesíu bat5, og allur verkur
og óþægindi hverfa fljótlega.
Til þess at5 framkvæma þetta, þá
farit5 í lyfjabút5ina og kaupit5 2 únzur
af Bisurated Magnesia dufti og takit5
eina teskeit5 í bolla af heitu et5a köldu
vatni. Þetta er bragt5gót5ur drykkur
og þvær innan þinn súra maga og á
tíu mínútum er súrinn eyddur—á sama
hátt og þerriblatS þurkar upp blekit5.—
Met5 útrýmslu sýrunnar úr maganum
stöt5vast meltingarleysis verkurinn. —
Magnesíu böt5 eru nú brúkut5 daglega
af þúsundum manna, sem át5ur þját5ust
og geta þeir nú bort5at5 allan mat án
vondra eftirkasta.
fyr eða gfðar, einmitt á þeiim tíma,
9em fyrirlestur Magnúsar gefur í
skyn að einginn hefði mál'ungi mat-
ar. Þó að matur væri þá óneitan-
lega af skornum 'skamti, var saint
rifist um trúiniál. Deiluatriðin skiftu
minstu þá eins og nú. Þau voru
trúm'ál/ og spursmálið sýndist þá
eins og nú: “var það klipt eða
skorið?” En þar Já annað dýpra til
grundivaHar, sem vakti tfyrir séra
Jóni Bjamasy.ni. Það var vald kirkj-
unnar gagnvart einstaklingunum.
Fyrir þvf barðist séra Páll af hjart-
as einlægni. Sú skoðun innrættist
ihonum á þýzk-lúterska prestaskól-
anum í St. Louis, — gagnvart séra
Jóni Bjarnasyni sem málsvara frami-
sóknar og írjálslyndis. Kirkjuifé-
lagslögin tfiá 1885 toera l'xws vott.
Þótt séra Jón síðarmeir hneigðist
í afturhalds áttina, eins og sjá má
af ritgerðum ihans í “Sameining-
unni” gegn “Menningarfélaginu”, er
myndaðist af fáum mönniim í Norð-
ur-Dakota, þá slitnaði frjálslyndis
taug hans aldrei að fullu til dánar-
dægurs. Sú breyting gat stafað frá
ýmsuim orsÓkum, meðal annars
heilsuibresti og áhritfum stéttar-
bræðra hans sem aðalloga liöfðu al
ist upp í andrúmslofti Norsku Sýn
ódunnar.
H vað sem öUrum skoðanamun og
deilum, er á milli þeirra stóðu, líð-
nr, má fullyrða að ekki hafi mætari
og betri menn flutt vestur um liaf
en Jón Bjarnason og Páll Þorláks-
son.
Ummæii fyrirlestursins gagnvart
séra Friðrik Bergmann eru sann-
gjörn, en síður þar sem minst er á
fylgjendur hans. Hann kom tfram
eftir aidamótin, ekki secm nýr mað-
ur,—því þá var hann búinn að vera
prcsbur nær tveimur tugum ára —
heldur sem nýJiugsandi maður.
Hann var þá kominn í ski'lning um
það að kirkjunni værf ábótavant og
lýsti því ytfir íhreinskilnislega og
igætilega: en þá stofndu að ibonum
allar örvar kirkjutféiagsins, þnr sem
spursmálið var um einstaklings-
réttinn ganvart kirkjunni. Brögð>
um var beitt til þess að losast við
hann úr kirkjutfélaginu og 1 elzt frá
prestskap. Þá koimu ihonuir að liði
hin fornu áhrií séra Jóns Bjama-
sonar, en ekki deiluþorsti. Þar fer
Magnús með algjörlega ra vgt mál.
Þetta atriði miá rekja mik'lj í lengra,
en 'hér skal staðai' numið i ð sinni.
Þgð eru fleiri atriði í fy irlastrin-
um, >sem leiðrétta mætti, «eii eru tæp-
lega þc-ss virði að takast til greina,
auk þeirra seim áður og annarsstað
ar toelfir verið getið. Ef áhrif hans f"
heild sinni verða nokkur, þá fjar-
lægja þau austur og vestur Isiend-
inga hverja frá öðrum í ölium sam-
vinnumálum. Annars sýnast tfleiri
strauimur að austan sbefna í þá átt,
ekki frá íslenzku þjóðinni í heild
sinni, lieldur frá einstaklinguin.
Takist þeiin nii >að brjóta brúna og
loka öllum samvinnuleiðum, þá er
ábyrgðin þeirra.
Jónas Hall.
Þverrandi lífsafl
fólks vors.
Lífsafl fólksins í Ameríku fer
þverrandi. Áður unnu menn úti
undir beru lofti, og neyttu einfaldr-
ar fæðu. Nú vinna 60 af hverjum
hundrað inni í húsum, hafa litla
hreyfingu og eta mikið margbrotn-
ari mat. Ef þú vilt vera verulega
heilsugóður, þá verður þú að að-
stoða meltingarfæri þín og verka
úr maganum alla hættulega gerla
og aðra óhollustu, er fyrir safnast.
Triner’s American Elixir of Bitter
Wine er meðalið, sem samsett er
úr hreinustu jurtum, rótum og urta-
berki með tilheyrandi eiginleikum,
og sem verkar út magann, heldur
honum hreinum og aðstoðar melt-
ingarfærin og gefur góða matar-
lyst. Brúkið það og læknist af
harðlífi, meltingarleysi og höfuð-
verk, taugaslekkju og öðrum kvill-
um. Kostar $1.50 og fæst í lyfja-
búðum. Munið einnig að Triner’s
Liniment er rétta meðalið við gigt,
fluggigt.bakverk, tognun, mari.sár-
um vöðvum, bólgu o.s.frv. Kostar
70 cents. Joseph Triner Company,
Manufacturing Chemists, 1333—
1343 S. Ashland Ave., Chicago, 111.
Triners meöul tást öll hjá Alvin
Sales Co., Dept. 15, P.O. Box 56
Winnipeg;, Man.
KAUPIÐ
Heimskringlu
Blað FÓLKSINS og FRJALSRA skoðana og elsta fréttablað Vestur-lslendmga
Þrjár Sögur!
og einn árgangur af blaðinu fá nýir kaupendur, sem senda
oss fyrirfram eins árs andvirði blaðsins. — Fyr eða síðar
kaupa fiestir Islendingar Heismkringlu. — Hví ekki að
bregða við nú og nota bezta tækifærið? — Nú geta nýir
kaupendur valið þrjár af eftirfylgjandi sögum:
“SYLVIA.” *‘HIN LEYNDARDÓMSFULLU SKJÖV “DOLORES.”
“JÓN OG LARA.’* “ÆTTAREINKENNIÐ.” “HVER VAR HON?”
“LARA.” “LJÓSVÖRÐURINN.” “KYNJAGULL” “BRÓEHJR-
DÓTTIR AMTMANNSINS.”
Sögusafn Heimskringlu
Þeuar bækur fást
keyptar á skrifatofu
Hetmskringlu, metSan
opplagfö hrekkur.
Enginn auka
kosknaður vit5 póst-
gjald, vér borgum
þann kostnað.
Sylvía $0.30
Bróðurdóttir amtmannsins 0.30
Dolores ....— 0.30
Hin leyndardómsfullu skjöl 0.40
Jón og Lára 0.40
Ættareinkennið 0.30
Ljósvörðurinn 0.45
Hver var hún? 0.50
Kynjagull 0.35
Mórauða músin 0.50
Spellvirkjarnir 0.50