Heimskringla - 05.09.1918, Page 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSK.RINGLA
WINNIPEG, 5. SEPT. 1918
WINNIPEG, MANITOBA, 5. SEPT. 1918
Breyttar skoðauir.
Lesendurnir munu minnast bréfs Boga
Bjarnasonar frá Frakklandi, er birtist hér í
blaðinu fyrir skemstu. Var bréf þetta birt í
blaðinu Wynyard Advance, sem Bogi var rit-
stjóri að þangað tii hann var kallaður í her-
inn syðra, og tókum vér oss það bessaleyfi að
snúa því á íslenzku og bi.ta það, svo lesend-
um vorum gæfist kostur á að kynnast efni
þess. Þar sem það er skrifað af manni, sem
óefað stendur framarlega í röð ungra Vestur-
Islendinga, fanst oss það fyllilega verðskulda
að koma fyrir augu sem flestra íslenzkra les-
enda. Flestir munu líka fúsir að viðurkenna
að gott mark sé takandi á orðum slíks manns
og hann sé lítt líklegur að láta tilfinningarnar
hlaupa með sig í gönur.
Þegar hann skrifar bréf þetta, liggur hann
í sjúkrahúsi eftir að hafa orðið fyrir eiturgasi
þeirra þýzku, en er þó ekki mjög þungt hald-
inn. Vafalaust er skýr í huga hans myndin
af þeirri stundu, er Þjóðverjar fyrstir allra
tóku að viðhafa þetta vopn (eiturgasið),
því undir eins í byrjun bréfs síns lýsir hann
áhrifum þeim er hann hefir orðið fyrir við að
sjá hin margíslegu spellvirki Þjóðverja á
Frakklandi með eigin augum. Segir hann
þetta hafa orðið til þess að vekja hjá sér
megnasta óhug í þeirra garð. Á einum stað
kemst hann þannig að orði: “Þig mun reka
minni til að viðkvæði mitt var stundum, að
sjaldan væri önnur hliðin hvít en hin svört,
þegar deila ætti sér stað, að ef til vildi væri
þetta stríð auðvaldsins o.s.frv. Jæja, nú er
eg endurfæddur. Eg hefi séð sum verk hans
(Þjóðverjans) og þess meira sem eg sé, því
minna felli eg mig við hann. Náin viðkynn-
ing af honum er ekki það sama og athuga
hann í sex þúsund mílna fjarlægð—og hafi
hann í nokkrum stað sýnt sitt rétta eðli, er
það á Frakklandi.”
Hér er sá maður að tala, sem ekki hikar að
segja frá því hreinskilnislega, að hann hafi
breytt um skoðun. Og með þessari hrein-
skilni hlýtur hann að ávinna sér tiltrú og virð-
ingu allra, sem bréf hans lesa. Engum, er
þekkja hann, kemur til hugar að bera honum
á brýn, að hann hafi nokkurn tíma verið
sterkur meðhaldsmaður Þjóðverja síðan
stríðið hófst, þó hann um tíma, að hann nú
sjálfur segir, væri ekki fast ákveðinn eða heit-
ur á móti þeim. Sú afstaða hans orsakaðist
af vanþekkingu á gjörðum þeirra og við nán-
ari viðkynningu af þeim hefir hann nú alger-
lega breytt um skoðun.
Skyldi ekki svo geta farið fyrir fleirum?
Sjón er sögn ríkari, segir máltækið ís-
lenzka. — Skyldu ekki augu þeirra manna
hér heima fyrir, sem stöðugt eru hálfvolgir í
þessu stríði og margir hverjir meir og minna
þýzksinnaðir í anda, geta opnast til fulls við
nána viðkynningu af hinum ægilegu spell-
virkjum og hermdarverkum Þjóðverja síðan
fyrst að styrjöldin hófst? Eru hugsanlegir
nokkrir þeir steingerfingar, sem ferðast gætu
um hina sundurtættu Belgíu og séð með eigin
augum þær stórkostlegu þjáningar og hörm-
unar, er þjóðin þar hefir orðið að þola, og fá
þó varizt þess að fyllast af óhug og reiði gegn
einveldisstjórum þeim, er stríði þessu steyptu
yfir heiminn? Ættu ekki grimdarverk her-
valdsins þýzka að nægja til þess að opna augu
hvers einasta skynberandi manns?
Spurningum þessum virðist auífcvarað. Til
eru þó þeir menn hér, því er miður, sem ó-
mögulegt virðist vera að sannfæra og sem
einlægt draga taum Þjóðvarja alt sem þeir
þora. Frá því var fyrir skömmu síðan sagt í
Lögbergi, að þegar sigurvinningar Þjóðverja
stóðu yfir í vor hefði Islendingur hér kom-
ist þannig að orði: “Fallega gerðu þeir það
núna, blessaðir, bráðum verða þeir komnir til
Parísar.” Þar sem þetta hefir ekki verið bor-
ið til baka í blöðunum,, virðist óhætt að
ganga út frá því sem vísu, að orð þessi séu
rétt höfð eftir.
Þegar hersveitir bandaþjóðanna eiga í ægi-
legri orustu gegn ofurefli liðs og eru í svipinn
að fara halloka — eigum vér tslending hér
heima fyrir, sem svo er óskammfeilinn, að
láta í ljós gleði sína yfir þessu. Hann blessar
yfir sigurvinningum þeirra þýzku og virðist
hrósa happi yfir að bráðum nái þeir takmarki
sínu. Ekki veit hann þó, nema margir af ís-
lenzku hermönnunum séu að hníga f valinn
einmitt á þessari stundu, er hann mælir þessi
orð, — af öllu að dæma virðist slíkt liggja
honum í léttu rúmi.
Skyldu ekki augu þessa manns opnast, ef
hann kæmist í námunda við fallbyssukjafta
Þjóðverjanna, og hann þá geta vaknað til
virkileika þeirrar baráttu, sem nú stendur yfir
í heiminum? Myndi hann þá ekki fara að
líta með stolti og aðdáun til hinna hugprúðu
hersveita bandaþjóðanna, er nú verjast svo
örugglega gegn hervalds-skrímslinu þýzka og
leitast við að ráða það af dögum
Skyldi hann ekki geta breytt um skoðun?
Eða skyldi slíkur maður hafa glaðst yfir
þeim sigurvinningum, ef hann hefði verið
svo ólánssamur að eiga ástkæra konu sína og
dætur, móður eða systur á svæðum þeim,
sem þýzki herinn hefir lagt undir sig á Frakk-
landi og í Belgíu, eigandi á hættu að þær
yrðu þýzku dýrunum að bráð ? Eða geta ekki
slíkir menn sett sig í spor þeirra, er þannig er
ástatt fyrir? Myndi Þjóðverja dýrkun slíks
manns samt standa óbreytt? Óhugsandi er,
að þvílíkt hjartalag sé í nokkrum Islendingi.
+—■— ------- —
Baldur Jónsson:
Leaves and Letters.
Bók þessi var gefin út í Wynyard, Sask., í
vor sem leið, af Boga Bjarnasyni, sem nú er í
Bandaríkjahernum á Frakklandi. Er þetta
safn af ritgerðum eftir Baldur heit. Jónsson
og sem komu út í blaðinu Wynyard Advance,
er Bogi var þá ritstjóri að. Mun Baldur hafa
samið þessar ritgerðir eftir að hann var sýkt-
ur orðinn af veiki þeirri, er dróg hann til
bana haustið 1917. En þó líkEuni hans væri
sjúkur, votta ritgerðir þessar bezt, hve heil-
brigður, vel vakandi og starfandi andi hans
hefir verið, og mun óhætt að fullyrða, að
með þessu síðasta starfi sínu hafi hann reist
sér þann minnisvarða, er lengi mun standa.
Það fyrsta, sem vekur efirtekt manns við
lestur þessarar bókar, er frumleikinn. Hér er
engin tilraun ger að stæla aðra og auðsýni-
lega Ieggur höfundurinn meiri áherzlu á efni
en búning. Víða í bókinni eru þó snillilega
ritaðir kaflar, er votta ágæta rithöfunds hæfi-
leika. Þar hefir höfundurinn lagt sig fram
til þess að vanda málið sem mest og láta
fylgjast að skemtilegt og áhrifamikið efni og
fagran og aðlaðandi búning. Og vart mun
nokkur geta lesið þessi “Blöð og bréf’, fylgi
gott athygli lestrinum, án þess hjá honum
vakni sú hugsun, að við fráfall Baldurs heitins
Jónssonar hafi Vestur-Islendingar átt á bak
að sjá frábærlega efnilegum rithöfundi; þeim
rithöfundi, sem sökum frumlegrar hugsunar
og ágætrar þekkingar og mentunar, hefði get-
að orðið brautryðjandi í hinUm ungu og að
svo komnu “fálmandi” bókmentum þessa
lands.
Og þessi missir vor Islendinga er tap Can-
ada þjóðarinnar í heild sinni. Baldur heitinn
ritaði mest á ensku, því eins og við var að bú-
ast, hefir enskan verið honum margfalt tam-
ari en íslenzkan. Mentun sína alla öðlaðist
hann á enskum skólum, æðri og lægri, og því
sízt að undra þó honum yrði hægra um og
hjartfólgnara að birta sínar instu hugsanir á
ensku en íslenzku. Ræktarsemi hans til ís-
lenzkunnar efuðu þó engir, sem þektu hann,
og vafalaust hefðu áhrif íslenzkra bókmenta
komið í ljós í ritum hans síðar. Ekki er held-
urólíklegt, að þegar frá Ieið hefði hann tekið
að leggja sig meira eftir íslentkunni og að
rita á íslenzku. Svo mentaður og vel gefinn
rithöfundur hefði líka getað lagt góðan skerf
til þeirra bókmenta þessa lands, sem vér Vest-
ur-Islendingar sérstaklega tileinkum oss.
Viðreisnarvonir íslenzkunnar hér í landi
byggjast einmitt á slíku. Eigi “ástkæra, yl-
hýra málið” nokkra framtfð hér fyrir hönd-
um, verðum vér að gera meira en halda því
tórandi; vér verðum að leitast við að vera
samstiga við auðgun og þroska “móðurmáls-
ins” á ættjörðinni Alt, sem lifir, er háð
þroskunar lögmáli og tungumálin eru ekki
undantekning. — Oss nægir engan veginn að
geta kent bömum vorum að “stauta”, ef þar
er svo látið við sitja. Yngri kynslóðin verður
að kynnast til hlítar sögu íslenzkrar þjóðar o(g
íslenzkum bókmentum, ef vel á að fara. Þá
fyrst er þess von, að íslenzkan fái blómgast
og dafnað hér í landi. Þá fyrst getum vér
vænt eftir, að eignarst þá vestur-íslenzka
mentamenn, er firlni sig knúða að rita á ís-
lenzku og stuðla að viðhaldi íslenzkrar tungu
hár á slóðum. En til þess að ritverk jafnvel
mentuðu mannanan hér þoli nokkurn saman-
burð við það bezta, sem ritað er heima, verða
þeir að hafa Iagt sig eftir íslenzkunni ein-
göngu um lengri tíma — hugsað þá alveg á
íslenzku og talað mest íslenzku. Annars eru
engin líkindi að vér eignumst nokkurn tíma
hérfædda mentamenn, er sezt geti í sæti séra
Jóns Bjarnasonar eða séra F. J. Bergmanns
sem íslenzkir rithöfundar.--
Þó þessi bók, Leaves and Letters, sé rituð á
ensku, er hún eftir Islending, og munum vér
því tileinka oss hana engu síður en þó hún
væri rituð á íslenzku. Oss má vera gleðiefni,
að geta sagt, að þessi ungi og efnilegi rithöf-
undur hafi verið af íslenzku bergi brotinn.
Allir ritdómar um bók þessa í enskum blöðum
hafa verið mjög hlýlegir í garð höfundarins
og einn þeirra, saminn af velþektum menta-
manni hér, segir hann með þessari bók hafa
lagt góðan skerf til bókmenta þessa Iands.
Bókin er í tveimur pörtum. Fyrri partur-
inn er “Blöð, úr óskrifaðri minnisbók iðju-
leysingja”, og eru þau fjórtán talsins. Eftir
að hafa lesið þau, munu flestir tregir að fall-
ast á, að þau séu rituð af “iðjuleysingja”, eft-
ir orðsins vanalegu merkingu. Að minsta
kosti hefir andi hans verið starfandi á meðan,
hugsandi, leitandi og dreymandi, og þessi
“iðjuleysingi” um leið svo önnum kafinn, “að
hafa ekki tíma til að njóta hinna vanalegu
skemtana, sem starfsmaðurinn veitir sér.”
Mun flestum finnast, að iðjuleysingi í þessum
skilningi sé hin æskilegasta persóna í alla
staði og verðskulda fylstu eftirtekt. — Seinni
partur bókarinnar eru “Bréf” margvíslegs efn-
is. Allar myndir, er höfundurinn bregður
upp, eru skýrar og frumlegar. Hvort sem
hann er að lýsa áhrifum einhverrar bókar eða
draga fram myndir úr hvers dags lífinu í
kring, er glöggskygni hans hefir fest sjónir
á, fjallar hann um efnið með frumlegum til-
þrifum og forðast alla mærð og rósamál.
Hann brýtur hlutina til mergjar og lætur sér
ekki Iynda, að skoða að eins það, sem er á
yfirborðinu. En þó hann sjái mannfélaginu
sé í mörgu ábótavant og að margt fari miður
en skyldi, finnur hann samt enga löngun hjá
sér til árásar eða ávítana. Fyrir honum fer
ekki eins og þeim, er vilja kippa öllum mann-
félagsmeinum í lag með því að stofna til
sem mestrar sundrungar og hleypa öllu í bál
og brand. Hann gerir enga tilraun að æsa
eina stétt Iandsins upp á móti annari Andi
hans er hátt hafinn yfir slíkan smásálarskap.
Þó hann sé sjúkur á líkama og dvelji við dyr
dauðans, eru orð hans þrungin af bjartsýni
og trú á lífið. Enginn gæti verið lausari við
þunglyndislegar hugsanir eða kvíða en hann.
Sálarþrek hans yfirbugast ekki þó hann horf-
ist í augu við dauðann og lætur sig hvergi.
Þessi bók verðskuldar fyllilega, að komast
í bókasafn hvers einasta Islendings hér í
Iandi.
t~------ “ -------—---- ■+
Spellvirki Þýzkra
kafbáta.
Á meðal hinna óteljandi glæpa keisarans
þýzka og fylgiliðs hans, er kafbátahernaður-
inn, er svo ægilegt manntjón á sjó og þjáning-
ar hefir haft í för með sér, að annað eins á sér
ekki dæmi í mannkynssögunni.
Fyrir mörgum mánuðum síðan og áður en
þýzku kafbátarnir gerðu vart við sig fyrir ut-
an stríðssvæði (war zone) Evrópu strand-
anna, voru farþegar skipa og skipverjar í
stöðugri hættu og urðu jafnan að þola bráðan
dauða eða verstu harmkvæli þegar einhverju
skipinu var sökt. En það, að skipum þessum
flestum var sökt í námunda við land, gerði þó
björgun auðveldaari, þar sem farþegarnir
komust annað hvort sjálfir í land eða önnur
skip fundu þá áður langur tími leið.
DODD’S NÝRNA PILLUR, g6*&i
iyrir allskonar nýrnaveiki. Lœkne
gigt, bakverk og sykurveiki. Dodd’í
Kidney Pills, 50c. askjan, sex öskj
ur íyrir $2.50, hjá öllum lyísölum
eða frá Dodd’s Medicine Oo., Ltd.,
Toronto, OnL
að halda mjög spart á þess-
um litlu matarbirgðum. Sumir af
mönnunum lögSust veikir, nokkr-
ir mistu ráS og rænu um tíma og
fjórirdóu. Þegar fólki þessu loks-
ins varS bjargaS, var þaS alt nær
dauSa en lífi.
Skipinu Ansonia, eign Cunard-
línunnar, var sökt 30. maí s.l. þeg-
ar þaS var í 1,1 70 mílna fjarlægS
frá Englandi. Þeir, sem komust
af, voru aS velkjast í níu daga áS-
ur þeim var bjargaS. Sér til matar
varS fólk þetta aS komast af meS
eina köku þrisvar á dag og tvær
matskeiSar af vatni. VeSriS var
kalt og urSu mennirnir sárir mjög
á höndum og fótum viS hinn sí-
felda austur bátsins — urSu marg-
ir þeirra svo illa til reika aS eftir
aS í land var komiS, var ekki um
annaS aS gera en láta þá í sjúkra-
hús og láta, taka af þeim höndur
eSa fætur.
/
Flutningsskipinu Chilier var
sökt af þýzkum kafbát í júnímán-
uSi, er þaS var um 1,400 mílur frá
landi. A8 eins fáir af skipshöfn-
inni komust af eftir vosbúS langa
og stranga — og á meSan menn
þessir voru aS velkjast höfSu þeir
ekki annaS til matar en eina köku
af hörSu brauSi og hálft glas af
vatni á dag.
-----O------
Mannamunur.
(Þýtt úr “Lit. Dig.”)
Eitt orS í bréfi Þýzkalands keis-
ara til frú Meter, er orSiS hafSi á
bak aS sjá níu sonum í stríSinu,
hlýtur aS vekja undrun allra
manna, sem ekki eru þýzkir. Því
hefir oft veriS haldiS fram af ó-
vinum vorum, aS hermennirnir
fyTÍr utan landamæri Þýzkalands
hugsi ekki eins og ÞjóSverjar geri
og skilji alls ékki þýzkan hugsun-
arhátt. Flestir munu viSurkenna
þetta rétt vera — og þegar keisar-
inn þýzki skrifar þessari harmandi
móSur, aS hann sé “þakklátur”
hve fórn hennar sé stór, verSum
vér varir viS þaS hyldýpi í sálar-
fræSi hans, er flestum af oss mun
virSast meS öllu órannsakanlegt.
Ameríkumenn munu ósjáltrátt
setja bréf þetta viS hliSina á hugg-
unarskeyti Lincolns til móSur, er
hann frétti aS fimm synir hennar
hefSu faliS á vígvellinum, og
kernur þá skýrt í ljós hinn mikli
munur þessara tveggja þjóSar-
leiStoga.
En síðustu átján mánuðina, eftir að kaf-
bátarnir þýzku færðu út svið sín, jafnvel
alla leið til Atlanzhafs stranda Canada og
Bandaríkjanna, hefir manntjónið orðið marg-
falt meira af völdum þeirra og þjáningar
farþega og skipshafna hafa hundfaðfaldast.
Sögur hörmunga þeirra, er eftirlifandi far-
þegar og skiperjar söktra skipa hafa orðið að
þola eru í fylsta máta átakanlegar, og sýna
bezt, hve ægileg spellvirki þýzku kafbátanna
eru. — Skipinu Alnwick Castle var sökt 329
mílum frá Scilly eyjum og í því til felli varð
mjög örðugt um björgun. 139 farþegum og
skipverum var troðið í sex báta, og var einn
af bátum þessum að velkjast í fjóra daga
áður en hans varð vart, um 160 mílur út frá
Norðurströnd Spínar. Átti fólk þetta stór-
lega bágt, því það hrepti stórsjóa mikla svo
við lá, að bátnum myndi hvolfa þá og þegar.
Svo vel vildi til, að fólk þetta var ekki alveg
matarlaust, því fáeinar könnur af niðursoð-
inni mjólk höfðu verið látnar í bátinn, ögn af
vatni og kassi af hörðum kökum, — en þar
sem 29 manns voru um borð í bátnum, varð
Bréf keisarans:
“Hans hátign keisarinn heyrir,
aS þér hafiS 'fórnaS níu sonum til
varnar fyrir föSurlandiS í núver-
andi stríSi. Hans hátign er ySur
stórlega þakklátur sökum þessa,
og í viSurkenningarskyni sendir
hann ySur mynd af sér, ásamt
ramma og eigin undirskrift Kans.”
Bréf Lincolns:
"Kaéra frú.—Mér hefir veriS
sýnd í skýrslu hermáladeildarinn-
or sú staShæfing yfirhershöfSingja
Massachusetts ríkis, aS þú sért
mSir fimm sona, er meS hreysti
hafi falliS á vígvellinum. Eg finn
hve ónóg og árangurslaús öll mín
orS eru til þess aS eySa harmi svo
miklum. Eg get ekki annaS en
boSaS þér þá huggun, sem felst í
þökkum lýSveldisins, er synir þín-
ir féllu til aS frelsa. Megi vor
himneski faSir sefa þrautir þínar
viS þenna mikla missir og skilja
þér aS eins eftir hugljúfa minningu
ástvinanna förnu og horfnu, og
þaS alvöruþrungna stolt, er hlýtur
aS verSa þitt hlutskifti, sem lagt
hefir svo þungbæra fórn á altari
frelsisins.”
Lesendur munu minnast, aS
keisarinn í einni ræSu sinni nýlega
talaSi um núverandi stríS sem
baráttu á milli tveggja andstæSra
og gagnólíkra hugsjóna — og bréf
hans aS ofan ásamt myndinni, sem
hann sendir, hlýtur aS skoSast
sem ávöxtur þeirra hugsjóna, er
sál Vilhjálms er þrungin af. Rit-
stjórum flestra blaSa þessa lands
kemur saman um, aS “andi ein-
veldisins og andi lýSvaldsins”
komi í ljós viS samanburS þessara
bréfa, og þaS svo greinilega, aS
slíkt krefst engrar útskýringar —
BlaSiS Kansas City Star segir:
“AS eins góSur maSur, meS
göfugum og viSkvæmum tilfinn-
ingum hefSi getaS skrifaS bréfiS
til Mrs. Bixby. AS eins svæsnasti
sjálfbyrgingur hefSi getaS skrifaS
bréfiS til frú Meter. Enginn skyldi
halda, aS Lincoln, þó hann fyndi
sárlega til meS kjörum þessarar
harmslegnu móSur, hafi ekki fyrir
því veriS jafn stefnufastur og á-
kveSinn í þeim áformum sínum,
aS stuSla aS sigri lýSvaldsins hér
í álfu. AnnaS nafn fyrir starfs-
hyggju ÞjóSverja, er grimd. Til
þess aS vera fullkominn, sam-
kvæmt þýzkum mælikvarSa,
verSa.menn aS vera tilfinningar-
lausir. Þess vegna er keisarinn
“þakklátur” þessari þýzku móSur
níu sona, er falliS hafa til vemd-
unar einveldi hans. I hans augum
er þetta sönnun þess, aS skipulag
hans sé í góSu lagi og starafndi og
er þetta honum gleSiefni. Þetta
er þýSing bréfs hans — gæti ekki
veriS önnur og veriS þýzl$.
Lincoln gat vottaS hinni harm-
þrungnu móSur göfuga samúS
sína, en hann hefSi ekki vakiS
sonu hennar til lífsins, þó honum
hefSi veriS slíkt ómögulegt, ef
þetta hefSi veriS á kostnaS mál-
efnisins er þeir féllu fjrrir. Hann
var prúSmenni aS eSlisfari, en
ekki öfgaþrunginn tilfinningamaS-
ur. Hann vissi aS stríSiS varS aS
halda áfram og aS synir margra
mæSra yrSu aS falla áSur þaS
gæti endaS í sigri hins rétta mál-
staSar. Hann gekk ekki út frá
aS geta huggaS þær meS því aS
senda þeim mynd af sér meS und-
irskrift sinni og eigin þakklæti.
Huggun Mrs. Bixby varS ‘þaS al-
vöruþrungna stolt, er hlýtur aS
verSa þitt hlutskifti, sem lagt hefir
svo þungbæra fórn á altari frels-
isins.’
Hér birtist áform eins óbifandi
og ilska keisarans er mikil. Lincoln
er göfugmenni, en engan veginn
veikbygSur. Þetta eru áform
Gettysburg ræSunnar færS í orS
í annaS sinn — aS þeir dauSu hafi
ekki falliS til einskis. Frá hinu
rétta takmarki varS ekki fariS sök-
um þess aS menn hefSu falliS og
myndu falla. Heldur birtist hér
endurnýjuS ákvörSun aS halda
fast stefnunni. Þessa verSur ^S
minnast, þegar bréfiS til Mrs. Bix-
by er tilfært sem vottur mannúSar
hans og hjartagæzku. Hernn var
gæddur þessum eiginleikum, en í
fari hans kom ekki í ljós neinn
veikleiki eSa kviklyndi — hann
stóS bjargfastur meS hollustu
sinni til þess málstaSar, er hann
skoSaSi helgan og réttan.”
------o-------
Takið eftir.
Heri'a ritstjóri Hkr., viltu gera svo
vel og taka í biað þitt áritun sonar
míns: 2/Lt. A. G. Oddlafson, 8th
Iyondon Regt. A. B. III Stube 35,
Offizier Kriegsgefarigenen Lager.
Mainz, Germany,
svo vium hans gefist kostur á að
skrifa honum, því öllum föngum er
]>að ánægjn mesta, aö fá bréf úr
heimaihögum, því slíkra manna eru
skemtistundirnar fáar—og smáar.
Þi’nn cinlægur, S. Oddleifsson.