Heimskringla - 03.10.1918, Blaðsíða 3

Heimskringla - 03.10.1918, Blaðsíða 3
WINNIPEG, 3. OKTOBER 1918 HEIMSKRINGLA 3. BLAÐSiÐA Rósin (Framh.) Þegar þær voru komnar út, sagSi hjúkrunarkonan: “Líttu á, hér er lítilræSi, sem er jólagjöf handa þér. en þú mátt ekki vita hvaS þaS er, fyr en þú ert komin heim.” Jólagjöf, er hún frá mömmu?” Já, eSa frá einhverjum öSrum, þaS ætti aS vera nokkurn veginn þaS sama." ‘ Ójá.—HeldurSu—aS mömmu batni bráSum?” GleSileg jól, góSa Olga; nú verSurSu aS flýta þér, þaS er ver- iS aS loka ytri dyrunum. GleSi- leg jól!” Þökk. Eg óska þér hins sama. Vertu sæll” . A j.óladaginn voru engar stór- gjafir eSa viShafnarmikill viSbún- aSur hjá Mrs. Karlsen, en þaS var farrrt ánægjulegur hátíSarsvipur á °llu í húsinu, og eins og æskulýSn- um er svo eiginlegt, varS Olga glöS aftur. Hún söng meS heima- fólkinu hina fögru jólasálma meS viSkvæmni og tilfinningu. Klukkan ellefu á jóladaginn kom Olga aftur á spítalann; viS dyrnar tók hjúkrunarkonan á móti henni og leiddi hana fram hjá nr. 14, þar sem móSir hennar hafSi legiS, og inn í sitt eigiS herbergi, og var á leiSinni aS segja henni hverju hefSi fram fariS á spítalan- um síSan þær skildu kveldiS fyrir. t*ar hefSi veriS sannur hátíSar- svipur á öllu og leitast viS aS skemta sjúklingunum meS söng og hljóSfæraslætti og mörgu öSru. Svo lét hún herbergisdyrnar aftur, tók Olgu upp og vafSi hana aS sér ^neS blíSu og sagSi: “Olga, eg á aS bera þér kveSju frá mömmu binni.” En Olga spurSi hikandi: “Fæ eg ekki aS koma inn til hennar í dag?” MóSir þín er ekki í nr. 14; klukkan 1 2 í nótt var hún flutt -— niSur í hinn stóra sal—þangaS eru allir fluttir, sem ekki eru neinnar hjálpar þurfar.” “Þarf mamma nú engrar að- hjúkrunar framar? er mamma — er mamma ekki—” “Olga, hin þreytta og þjáSa móSir þín sefur nú hinum langa, draumlausa svefni; hún baS mig aS segja þér, aS hún vildi biSja fyrir þér fram í andlátiS, fyrir sinni saklausu, ástkæru Olgu.” Olga grúfSi sig inn í barm hjúkrunarkonunnar og grét stilli- lega. "Get eg ekki fengiS aS sjá mömmu?” “Jú, komdu meS mér.” ÞaS sem hafSi lagst svo þungt á Olgu daginn fyrir, án þess hún þó eiginlega vissi hvaS þaS var, hafSi hún nú fyrir augunum . ÞaS var dauSinn. Nú var andlit móSur hennar svo slétt og fallegt, eins og þaS hafSi ætíS veriS fyrir hugarsjónum rauSa rósin lá á brjóstum hinnar framliSnu, hrein og óvelkt. Hjúkrunarkonan hafSi vikiS sér 'rá, svo hún heyrSi ekki aS Olga 8&gSi f hálfum hljóSum: Þakka þér, mamma, fyrir alt, ah þitt ástríki mér til handa. Eg skal kappkosta af fremsta m»gni vera góS og heiSvirS stúlka, svo eg geti síSar meir haldiS gleSi- ríka jólahátíS meS þér og pabba mínum." ^aS er hringt útidym bjöllunni hja rithöfundinum Hans Lind, og er hann opnar dyrnar, þá stendur þar dökkklædd stúlka, lítil vexti °g fölleit; hann horfSi spyrjandi á . na * svip, en svo kannaSist hann vio stúlkuna, og hýrlegt bros leiS yfir hiS karlmannlega og laglega andlit, um leiS og hann sagSi: ÞaS ert þú, Rósa.” Nei, Olga Nielssen; eg kom emungis til aS borga þ essa 32 aura sem þér lánuSuS mér; meS kæru þakklaeti fyrir lániS.” j-i f3,4? er 8V°na — en hví ert þú dokkklædd og svo dapurleg? eSa Lœknadi kvidslit. árnm n’S,.':í/’ta kistu fyrir noki söeSl, ,kv.i,Ssiitna®l eg hættulegra vJFri oí?1knarnlr, aö eina batavon hiiKtV v*-íara un<Ur uppskurö, — frLh1iii,tuíu mér ekki- L°ks an h^ku»t-.sem fljötlega gaf al ekkiao?x,*Mor8 ar eru lit5in °S eg fvril. Zvar vis neltt kviSsHt, frtr ,, ~Srt5a viunu sem trésmiöur. nm u.n<lir engan uppakurS, tapaöi h?fitiv‘n °,g,!1,at,5i enga fyrirhöfn. , efl ekkert t11 ati selja, en er reiö amii hJeía all?r “PP'^stngar viö kv?K=uT •.hvernig Þér getiö lækna í ?. uti án nppskuröar, ef þér aö n«n.fi,S ?íor' Eusene M. Pullen, ÍJf,^ter’»T55,? B Marcellus Ave, ,Mt ?uan' N- J' Skeröu úr þessa au LnvM,Sýn<lu.hana t,eim sem þjú kvlfl8lltl — Þu ef tll vlll biargai íne?„f>ví’.—etia kemur aö mlnsta í veg fyrir hættu og kostnaö, sem af uppskuríl. hefirSu orSiS fyrir einhverju mót- æti, Olga litla?” “MóSir mín dó á jólanóttina, en hún var þó áSur búin aS fá rósina, og þaS gladdi hana mikiS" sagSi Olga meS hægS. “HvaS verSur nú um þig? eSa ertu hjá föSur þínum?” “Nei, þaS eru fjögur ár síSan pabbi dó. Fátækrastjómin er aS útvega mér heimili.” “Aumingja barniS, föSurlausa og móSurlausa, og engir ættingjar. Komdu meS mér inn í skrifstof- una; þar getum viS talaS saman.” Þegar Lind hafSi látiS dyrnar aftur, kallaSi hann inn í annaS herbergi og mælti: “Anna.” I sama bili kom há bjartleit kona fram í dyrnar; hún leit út fyrir aS vera um fertugt. Hún leit á Olgu og horfSi svo spyrjandi á mann sinn. “Anna, þetta er Rósa—nei Olga Nielssen, sem eg sagSi þér frá ný- lega; móSir hennar er dáin, og hún er einstæSingur; — þú átt aS—” hann áttaSi sig og sagSi: “fátækrastjórnin’ ætlar aS sjá henni fyrir hæli.” “Hans, er þaS meining þín, aS—” “Já, aS okkur vanti litla og lag- lega stúlku eins og þessi er, okkur til skemtunar og upplífgunar á elli- árunum.” Hans Lind stóS brosandi frammi fyrir konu sinni, og studdi höndunum á axlir hennar. “Anna, eigum viS—?” hvíslaSi hann og færSi sig nær konu sinni. “Hans, ef þetta er alvara þín, þá hefi eg ekkert á móti því; eg vil gjarnan hjálpa þessari munaS- arlausu stúlku, þó eg hefSi áSur hugsaS mér, aS viS tækjum yngra stúlkubarn.” “Já, en svo hefSum viS ætlast til, aS sú stúlka skyldi þroskast og stækka meS hverjum deginum; nú er okkur send stúlkan, viS skulum segja af æSri stjórn, sem hefir tek- iS af okkur ómakiS aS ala barniS upp nokkur ár; viS höfum nú færi á aS gjöra gott verk gegn foreldra- lausu barni, sem kannske annars færist í gaumi og gjálífi heimsins; eigum viS ekki aS taka þessari bendingu?” Hann laut aS henni og hvíslaSi: "Okkur lízt báSum vel á hana, og eg vona aS viS get- um gengiS henni í föSur og móSur staS; viS eigum mikiS af ástúS og viSkvæmni, og þess skal hún verSa aSniótandi.” “Já, já, Hans; þú hefir rétt aS mæla." Svo sneri Anna sér aS Olgu, sem var aS horfa á stóran skáp, fullan af bókum, og segir: “Viltu vera hjá okkur Olga—stöS- ugt?” “Já, þaS vil eg fegin.” "HeldurSu þá, aS þú getir orS- iS glöS og farsæl aftur? Okkur vantar litla stúlku, en þig föSur og móSur. ÞaS sýnist aS hafa veriS svo ákvarSaS, aS viS þrjú ættum aS veraS hvert öSru samferSa ein- hvern hluta af lífsleiSinni.” Frú Lind hafSi tekiS utan um Olgu, sem horfSi framan í hana meS sorgblönduSu brosi og sagSi: “ÞaS hefir mamma víst ekki hugs- aS, aS eg myndi svo fljótlega eign- ast aSra móSur.” Hans Lind brosti ánægjulega og sagSi: “Þarna fundum viS rósina okkar.” S. M. Long þýddi. ------o------- Úrlausn Henry George’s í jarðeignamálinu Eftir Leo Tolstoj—S. Á. þýddi. Margar tillögur hafa komiS fram um réttláta skiftingu jarSarinnar. Af þeim er aS mínu áliti tillaga Henry George’s bezt, réttlátust og léttust aS framkvæma. Hún er í því fólgin, sem hér segir . Eignarétturinn byggist ekki á manna lögum, segir Henry George —hann stafar frá lögum náttúrun- ar, eSa sagt meS öSrum orSum— frá lögmáli guSs. Rétturinn til eignar er tvímælalaus og skilyrSis- laus, og í hverju broti af þessum rétti, — hvort sem þaS er framiS af einstökum mönnum eSa þjóSfé- laginu, — er fólgiS brot á móti boSorSinu: Þú skalt eigi stela. Sá maSur, sem veiSir fisk, gróS- ursetur aldintré, elur upp kálf, býr til föt, byggir hús eSa teiknar mynd, fær meS því ótakmarkaSan eignarrétt á þeim hlut, — réttinn til aS gefa hann, selja hann, láta hann ganga aS erfSum. En þar þar sem jörSin er ekki búin til af i neinum af oss, og þar sem vér er- um allir á henni meS öldungis sama rétti, er auSsætt, aS enginn einstakur getur haft neinn ótak- markaSan eignarrétt á jörSinni, en aS allir menn hafa einmitt sama, jafna og ófarganlega (óafhendan- lega) réttinn til hennar. Réttur einstaklingsins til aS hag- nýta jörSina takmarkast af jöfnum rétti allra annara til hins sama. Þegar þjóSfélagiS viSurkennir um ráSarétt einstaklingsins á land- bletti, legst því um leiS á hann sú skylda aS borga þjóSfélaginu aS fullu fyrir hin dýrmætu réttindi, sem þaS hefir einnig veitt honum. Þegar vér leggjum skatt á bygg- ingar, afurSir, búshluti, starfsfé og auS af hvaSa tagi sem er, þá tök- um vér frá einstaklingum þjóSfé- lagsins nokkuS af því, sem verSur aS álítast réttmæt eign þeirra; vér skerSum eignarréttinn og fremjum þjófnaS í nafni laganna. En þeg- ar vér leggjum skatt á jörSina, tök- um vér frá einstaklingnum þaS, sem ekki er eign hans heldur þjóS- félagsins, og getur því aldrei orSiS einstaklingseign, án þess aS aSrir séu jafnframt beittir órétti. Vér brjótum því réttlætislögmáliS, bæSi þegar vér leggjum skatt á vinnuna eSa ávexti hennar og þeg- ar vér látum hjá líSa aS leggja skatt á sameignina, jörSina. Vér leggjum þaS til, aS allir skattar séu afnumdir aS undan- teknum skatti á verSgildi jarSar- innar; sá skattur leggist á grunn- verSiS án tillits til þeirra bygginga sem eru á jörSinni (lóSinni), eSa til þess, hvernig hún er notuS. Þegar innleiddur er þessi ein- skattur,—sem legst á jörSina og því verSgildi, sem náttúran og þjóSfélagsskipulagiS gefur hverj- um bletti fyrir sig, — þá mun þaS hafa þessi áhrif: 1. Hann losar oss viS þann sæg af skattheimtumönnum, tollþjón- um o.s.frv., sem þeir skattar út- heimta, er nú tíSkast, og ríkissjóS- urinn fær þannig miklu meiri hluta af því, er fólkiS verSur aS greiSa í raun og veru, en nú á sér staS. Hann tekur burt freistinguna til rangs framtals, undandráttar og lýgi, því aS þaS er ekki hægt aS leyna jörSinni og þaS er ætíS létt aS reikna út verS hennar. — ÞaS verSur þannig ódýrara aS inn- heimta þenna skatt en nokkurn annan skatt, og hann er hættu- minni fyrir alment siSgæSi en nokkur annar skattur. 2. Hann mun mjög efla fram- leiSsluna og auka þjóSarauSinn af því aS þá hverfa núverandi skattar, sem liggja eins og martröS á vinnunni og atorkunni. Hann mun létta þeim, sem vilja vinna, aSganginn aS jörSinni. Því aS þeim jarSeigendum, sem nota eigi sjálfir land sitt, en hyggjast aS græSa á verShækkun þess í fram- tíSinni, mun veitast erfitt aS halda þessu dýra landi. Þeir skattar, sem nú tíSkast, og hvíla alt of þungt á vinnunni og alt of létt á jarSarumráSunum, hjálpa til aS auka hina ranglátu skiftingu auSsins, — hin miklu og sívax- andi auSæfi fárra manna og hina miklu og sívaxandi örbirgS fjöld- ans. Þessi rangláta skifting auSs- ins myndar annars vegar stétt manna, sem lifa í iSjuleysi og löst- um, aif því að þeir eru alt of ríkir, og á hinn bóginn stétt manna, sem lifa í iSjuleysi og löstum, af því aS þeir eru alt of fátækir. BáSum þessum mannfélagsstéttum er hamlaS frá nytsamri framleiSslu; og ekki einungis þeim, því aS hin mörgu sníkjudýr, sem hin rang- láta skifting auSsins framleiSir: umrenningar, beiningamenn, þjóf- ar og svikarar, taka auk þess upp afarmikiS af peningum og vinnu- afli þjóSfélagsins. Vegna þeirra verSur þjóSfélagiS aS halda uppi lögreglu, dómstólum, fangahúsum og öllu því öSru, sem þaS notar til aS verja sig fyrir þeim. Nú er þaS þó alls eigi ætlun vor, aS manneSliS muni breytast, þótt landsskattinum yr<Ji komiS á. ÞaS er yfirleitt ekki í manna valdi aS breyta því. En þaS þjóSfélags- skipulag, sem hann skapar, vinnur aS því aS þroska hinar betri hliSar manneSlsins — en ekki hinar lak- ari, sem einmitt á sér staS., eins og nú er ástatt. Hann mun auka framleiSsluna og auSæfin og tryggja þaS, aS þeim sé skift réttlátlega. Hann mun gjöra mönnum mögulegt aS vera aS minsta kosti eins ráSvand- ir, réttlátir, og nærgætnir og þeir kæra sig sjálfir um aS vera. Hann mun útrýma óverSskuldaSri fá- tækt. Til þess aS gera oss grein fyrir þessari endurbót, getum vér hugs- aS oss dæmi: Hugsum oss, aS í einhveiju hér aSi sé alt landiS eign tveggja stór eignamanna og hundraS smá- bænda. Annar slóreignamaSur- inn er ríkur og dvelur erlendis, hinn á ekki annaS en jarSeignina er hann býr á og hefir sjálfur ura- sjón meS henni. Auk þess búa í héraSinu nokkrir tugir fjölskyldna, sem eiga ekkert land: handverks- menn, ’kaupmenn og sýslunar- menn. Hugsum oss ennfremur, aS allir íbúar héraSsins séu orSnir þeirrar skoSunar, aS jörSin sé sameign, og hafi ákveSiS aS ráSa yfir henni samkvæmt því. Hvem- ig ættu þeir þá aS fara aS? AS taka alt landiS frá fyrver- andi eigendum og leyfa hverjum aS nota þaS, sem hann vildi, þaS væri ógjörningur. Því aS alt af myndu verSa fleiri en einn, sem vildu fá sama blettinn, og þá lentu menn í sífeldu þrefi. A8 reka búskapinn í samvinnu, vinna, plægja og skera upp í sam- einingu, væri vandkvæSum bund- iS; því aS sumir ættu plóga, hesta og vagna, aSrir ættu ekkert af þyí og enn aSrir hefSu hvorki kraft né kunnáttu til aS rækta jörSina. AS skfta landinu í jafnmarga hluti, eins og þeir væru, sem ættu þaS, og gjöra þá alla jafn góSa yrSi lítt gjörlegt. Þá þyrfti aS skifta því í smáreiti eftir gæSum og láta hvern einstakan fá blett af góSu landi, lakara landi og lélegu landi, af akurlendi, af haglendi, af skógi. ÞaS yrSu alt of margir smáblettir. Auk þess er þannig löguS skifting hættuleg, því aS þeir sem væru fátækir eSa latir myndu freistast til aS leigja eSa selja þeim, sem ríkari væru, land sitt, og þann veg mundu jarSimar bráSlega komast aftur í hendur fárra manna. HéraSsbúar taka þá þaS ráS, aS láta hvern halda því landi, sem hann hefir, gegn því aS greiSa af- gjald af því í sameignarsjóS hér- aSsbúa. Þetta afgjald á aS vera svo mikiS, aS þaS svari til þess hagnaSar, sem umráSamaSur landsins hefir af því, þegar þaS er metiS eftir náttúrugæSum og af- stöSu, en án tillits til þess, sem unniS hefir veriS á því. Því fé, sem þann veg kemur inn, á svo aS skifta jafnt meSal allra héraSsbúa. En af því aS þetta litla þjóSfé- lag (héraS) hefir alt af útgjöld til sameiginlegra mála: skóla, vega- bóta, læknis o.s.frv., þá væri þaS óhagfelt aS útbýta þessu fé í pen- ingum og innheimta þaS svo undir eins aftur meS sköttum. ÞaS er því samþykt aS þessi opinberu gjöld skulu tekin beint af jarSaraf- gjöldunum. Þeir sem ekkert land hafa til umráSa, greiSa þannig ekkert af- gjald og fá heldur ekki neitt út- borgaS. Hluti þeirra í sameign- inni (jörSinni) ber þeim ágóSa á þann hátt, aS þeir njóta ókeypis góSs af þeim stofnunum og um- bótum, sem hiS opinbera lætur gjöra meS því fé, er inn kemur sem jarSar afgjöld. Af þessu fyrirkomulagi leiSir þaS, aS annar stóreignamaSurinn, 8á, sem er erlendis og hefir frem- um litlar tekjur af jarSeign sinni, finnur, aS þaS svarar ekki lengur kostnaSi fyrir hann aS hafa jarS- eignina meS þessum nýju sköttum og heuin losar sig því viS hana. Hinn stóreignamaSurinn, sem er góSur búmaSur, lætur aS eins nokkum hluta af sinni jarSeign af hendi, en hefir eftir svo mikiS, er hann getur látS bera sér meiri arS en þaS, sem hann verSur aS greiSa afgjald. Þeir bændur, sem hafa haft of lítiS land, og nokkrir af þeim, sem ekkert landa hafa haft til umráSa, taka viS landssvæSum þeim, sem stóreignamennirnir láta af hendi. MeS þessu skipulagi kemst alt landiS bráSlega í réttar hendur,— til þeirra sem hafa ánægju af aS vinna aS því, og kunna aS láta þaS gefa bestan arS. Opinberu stofnanirnar batna, því aS nú koma meiri peningar í sjóSinn en áSur. Og þessi mikla breyting á jarSarumráSunum hefir orSiS án málaferla, hávaSalaust og bardaga laust, blátt áfram þannig, aS þeir, sem kunna ekki aS rækta jörSina meS góSum árangri, hafa látiS hana af hendi af frjál^um vilja. Á þenna hátt er hægt aS koma tillögu Henry George's í fram- kvæmd, í einu sérstöku ríki eSa um alla jörSina. ÞaS er réttlátt, þaS mun bera góSan ávöxt, og sem kunna ekki aS rækta jörSina alstaSar. — Réttur. í>að á að vera töst venja, að iborða aldrei fyr en maður er svangur. Menn iblanda oft saman svelti, og ó- eðlilegri löngun í mat. Bn löngun- in í hitt og annað lostæti, sem kitlar góminn, «r ekki sama og sultur. bó íyrst er maður soltinn, þegar hann með græðgi og góðri ilyst gleypir við þunt smurðu brauði, með engu ofan á. Slíkrar matarlystar geta allir afl- að sér með hægu móti, því Ihún kem- ur eftir vissan föstutíma. Og það má á sama standa, þó að Þíða þurfi einn eða tvo eða fleiri daga; lystin kemur. Fastan var góður og gamall siður, sem því miður er dottinn úr sögunni. Reyndar hefir á seinni ár- um verið ráðlagt að fasta í 8 til 14 daga, og átti það að lækna margs- konar sjúkdóma. En þoss háttar glæfralegar tilraunir eru vafasamar. Of mikið má af öllu gena. Yilji mat- arlystin ekki koma, þá er að ganga eina eða tvær mílur. Ivaupstaðar- búar, sem ekki hafa aðra hreyfingu né líkamsvinnu, ættu að gera það daglega.”—V í sir. Fyrir Sjúkleik Kvenna Dr. »tart«r* Famale Pllli hafa rar- IV sefaar af laknua og ssldar hjá fleetam lyfséluaa I fjóráunc aldar. Talcit emgar cftirHklmcar. Landnám. Fagurt er ísland og hvergi f heim- innm mun sjiást svipmeiri náttúra, Landið hefir fóstrað þjóðina í meir en þúsund ár, en þó á þjóðin eftir að nema það fegursta af landinu. Hún á eftir að nema fjöllin. Þótt kynlegt sé, ihafa íslendingar aldrei iðkað þá íþrótt, sem næst þeim stenidur, að ganga á fjöll. Það er eins og þeir frá fyrstu tíð hafi aldrei gefið fjöliunum þann gaum. Þeim hefir aldrei komið til ihugar að fjöll- in gæti verið ein af þróttlindum þjóðarinnar eða þáttur í menningu hennar. Nú er kominn tírni til að lckið sé landnámi. Þeir sem gerast frum- ferlar, ryðja vegi þeim er eftir koma. Fjallgöngur er göfug íþrótt. Hér er nóg af fjöllum til þess að reyna á kraftana, nóg af ónumdum tindum. Erlendis, þar sem lfkt hagar til og hér, eru fjölmenn félög er iðka fjall- göngur. Þau nema tindana. Þau eiga ihvert sinm fána og það félag hofir numið fjallið, scm fyrst getur komið fána sínum á efsta tind þ&ss. Þogar augu manna opnuðust fyrir fegurð AlpafjaEa og stofnaðir voru hinir svonefndu Alpaklúbbar f Sviss, byrjuðu kapphlaupin um tindana. Hvert félagið vildi verða fyrst til þess að komast á hæsta tindinn. Eru til margar skrftnar sögur um þessi tindakapphlaup fé- laganna, iþegar menn voru lítt vanir þessari íþrótt og fáfróðir um allan úttbúnað. Oft lögðu menn af stað 20 —30 menn með íánann, til þees að festa hanm á efsta tindinn á ein- hverju fjalli. En upp á tindinn kom- mst sjaldan nema 3—4 menn, þeir hraustustu af hópnum, hinir hvíldu sig í hlíðunum. Svo hefir franskur maður sagt, sem séð hefir mikið af Alpafjöllun- um einmig ferðast mikið hér um land, að íslenzku fjöllin >séu þau feg- urstu, sem hann hefir séð. Þau um- mæli mun heldur engan furða, sem séð hefir mikið af íslenzkri náttúru. Hér á landi eru fjallgöngur alger- lega hættulausar sé varlega farið. Hér geta menn numið tindana án þess að leggja lífið í hættu. Hér geta menn notið hinnar dýrðleg- ustu náttúrufegurðar og þeirrar gleði, sem fjallgöngum fylgja, ef menn að eins vilja leggja fram stundar erfiði sem sfðar fæst marg- endurgoldið. Auðvitað verða menm að fara var- lega í fyrstu og venja sig við erfiðið, séu þeir ekki vel hraustir eða þoli ekki að leggjast á kraftana. Fjöll eru mis erfið uppgöngu og er því ráðlegt að ganga fyrst þau fjöll, sem auðveld eru. Þrótturinn vex ótrú- lega fljótt þótt varlega sé byrjað og ekki mun líða á löngu áður en menn hætta að hræðast fjaillið, þótt bratt sé. Því erfiðara sem það er því meiri gleðin þegar numinn er hæsti tind- urimn. Menn þurfa að búa sig vel. Hafa sterk og vel járnuð stígvél og vera í ullarfötum inst klæða, því vindur getur verið kaldur á fjöllum uppi. Fjallgöngumaðurinn er frjáls og sjálfum sér nógur. Hann fagnar víð- áttunni og gleðst yfir því sem fag- urt er. Hann öðlast þrek og þor og þrótturinm vex við raunirnar. Þeir sem aldrei komast upp á tind- ama nema með augunum lialda að fjöllin séu alsett hættum o,g erfið- leikum. Þeir, sem betur þekkja til líta á þau sem trygga og liolla vini, sem gefa þrek og gleði og kenna mönnum að bjóða erfiðleikum birginn. Hvert skref um hlíðarnar eykur á- nægju. Hvert spor glæðir gieðina og lyftir skapinu. Áhyggjur hins daglega lífs gleymast. Hátt uppi, sveipaðir sólskini, standa menn jafn- fætis skýjunum og þekkja sína eig- in verðleika betur en áður. B. ó. — SumarblaSið. Hafiðþérborgað Heimskringlu ? NÝTT STEINOLÍU UOS FRITT» BETRA EN RAFMAGN EÐA GASOLIN OLIA * 111 1 1 * Hér er tækifæri att fá hinn makalausa Aladdln Coal Oil Mantle lampa FIIITT. Skrifiti fljótt eftlr upplýsingrum. I>etta tilbo'ö ver'ður afturkallað strax ogr vér fáum umboðsmann til að annast söl- una í þínu héraði. I>að þarf ekki annað en sýna fólki þennan Aladdin lampa, þá vill það eignast hann. Vér gefum yður eipn frftt fyrir að sýna hann. Kostar yður lítinn tíma og enga peninga. Kostar ekkert að reyna hann. BRENNUR 70 KL.ST. MEÐ EINU GALLONI af vanalegri steinolíu; enginn reykur, lykt né há- vahi, einfaldur, þarf ekki ah pumpast, engin hætta 4 sprengingu. Tilraunir stjórnarinnar og þrjátíu og fimm helztu háskóla sanna ah Aladdin gefur þrlsvar ninnum meira Ijiin, en beztu hólk-kveiks- lampar. Vann Gull Medalfu á Panama sýning- unni. Yfir þrjár miljónir manna nota nú þessa undra lampa; hvit og skær ljós, næst dagsljósi. Áhyrgstir. Minnist þess, ah þér gdtib fengih lampa ftn þess atl ImrKa eltt einasta cent. Flutningsgjalditt SpyrjiS um vort fría 10- er fyrir fram borga® af oss. . . ___ ____ daga tilboh, um þab hvernlg þér getitS fengi® einn af þessum nýju og ágætu steinolíu lömpum ftkeypls. — MAXTLE LAMP COMPANY, 2«8 Aladdtn Buildlng Stærsta Steinolíu Lampa VerkstætSi í Heimi. Vér óskum að fá UMBOÐSMENN WINNIPEG Lysttrleysi og fasta ‘Tjöldi fólks veit ekki hvað það er, að vera hungraður. Að frá tekn- um aumustu fátæklingum, heyrist engimn kvarta um sult; en hversu oft heyrist ekki umkvörtun yfir “lystarleysi?” — Maður er stundum 1 vafa um, hvort vorkenna skuli eða brosa að þeim, er streyma til lækn- anna, til að biðja um ráð við lysfcar- leysi. En iystarleysið er cinasta lyf- ið eða í öilu falli kröftugasta lyfið gegn ofátinu, þessum tískufaraldri, sem deyfir vilja og vinnuorku, auk þess sem það veikir meltingarfærin Og undirgrefur heilsu alls líkamans. En vér heimskir menn gerum alt til að ónýta þetfca ágæta náttúrulyf, með krydduðum mat og tilbreyting- imi, sætindi, o.s.frv. Stöður fyrir Stúlkur og Drengi Það n nú mikil vöntun & skrifstofufólki í Winni- peg, vegna hinna mörgn ungu manna er í herinn hafa fariS. tftakriíaðir stúdentar af Succees Butiness Coliege ganga fyrir um veitingu verks. Success skólinn mentar og setur í stööur fleiri útskrifaöa Hraöritara, Bókhald- ara og Terzlunarfræði-kennara heldur en allir aðrir verzlunarskólar Manitoba til samans. Vór höfum í þjónustu vorri 30 reynda kennara, vér eigum og brúk- um 150 ritvélar og höfum hinar stserstu og bezt útbúnu skölaztofur hér. Success skólinu er sá eini, sem hefir “Chartered Accountant” á meðal dagkennara sinna, einnig er hann á undan öllum öörum skólum með tölu útskrifaðra nemenda og medaliu vinnenda. Skólinn útvegar atöður. — Stundið uám í Winnipeg, þar sem nóg er af stöðum og faeði ódýrara. Skrifið eftir full- komntrm upplýsingum. PHONE MATN 1664-lWfi. The SuGcess Business Goilege, winnipeg LIMITED MANITOBA

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.