Heimskringla - 26.12.1918, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 26. DES. 1918
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
urinn upp og hinir líka er út úr'
skrifstofunni gengu.
“Bíddu í fremri skrifstofunni,” 1
hvíslaSi Diek aS Scott, “en segSu
ekki RlháSu neitt um þetta."
Um leiS og hinn undrandi
Scott lét dyrnar aftur á eftir sér,
tók Dick nokkra bankaseSla upp
úr innri vasa treyjuvasa sínum og
lagSi þá á borSiS hjá föSur sín-
um og mælti:
“Ef eg á aS borga rentur af
peningunum, sem þú borgaSir
bankanum fyrir mig, þá er sjálf-
sagt aS gjöra þaS. Eg veit ekki
hvort þú hirSir um mig framar, en
þaS vil eg láta.þig vita, aS reynsl-
an hefir nú sýnt mér þaS greini-
lega, aS þú hafSir þar rétt aS
mæla, aS eg ætti aS útvega mér
konuefni,1 sem væri eins og móSir
mín var.”
FormaSurinn lagSi vindilinn
frá sér og greip hönd sonar síns.
“Eg 'hefi lfka fundiS hana,"
hélt Dick áifram; “þú sagSir, aS
þaS hefSi ekki svo mikla þýS-
ingu hvernig hún talaSi, — hvort
hún borSaSi meS hníf eSa dryk'ki
kaffi sit úr skál, bara aS hún vildi
ganga í gegn um eld og dauSa
fyrir mig; þú sagSir, aS alt annaS
hefSi ekki mikiS aS þýSa.”
“Já, þaS er aSal atriSiS, sonur
minn; flest annaS má lagfæra.’.’
“Hún er á næstu grösum,” sagSi
Dick; “eg ætla aS koma meS
hana inn til þín, en þú mátt ekki
taka til þess, þó hún sé fátæklega
klædd.”
“Ef þú ert viss um, aS hún sé
fús aS vaSa gegn um eld fyrir þig,
þá tel eg sjálfsagt aS eg verSi á-
nægSur meS hana," sagSi Farr al-
varlegur.
“Hún er nú búin aS sýna þaS,
faSir minn,” svaraSi Dick, og svo
•kýrSi 'hann fyrir föSur sínum alt
hvaS gjörst hafSi.
Þegar RháSa kom inn, tók
Farr fljótlega eftir því, aS hún var
fríS sýnum, há vexti og bar sig
vel, augnatillitiS rólegt, búnaSur-
inn einfaldur og framkoman til-
gerSarlaus. Hann tók um báSar
hendur hennar meS umbúSunum
og sagSi í þíSlegum rómi:
“Þú munt seint ökilja, hve mik-
ils eg virSi slíka dóttur sem þessi
er."
“Og héma," hrópaSi Dick, um
leiS og hann leiddi Scott inn í
akrifstofuna, “er faSir RháSu, og
aS þér einum undanteknum, faSir
minn, er hann bezti járnbrautar-
maSurinn viS “Eystri járnbraut-
ina.”
“Já, ef þaS er hæfilegt, þá veit
eg nú hvar viS höfum í þrjú ár
geymt tilkjörinn mann fyrir yfir-
brautarmeistara," sagSi formaSur-
inn.
Útfar
arminnmg
ekkjunnar
Sigríðar össurardóttur Patrick
(Jarðarför hennar fór fram fimtu-
daginn þann 5. þm frá útfararstofu
hra. A. S. Bardals. Yar hún jörðuð
í Brookside grafreit, þar som flestir
tslendingar hvfla, er andast hafa
hér í borg. Dauðamein hennar var
meinsemd í lifriinni. Hún var búin
að Jiggja f margar vikur sárþjáð.
Ættingjar hennar eru margir heima
á Islandi, einkum á Vestfjörðum. —
Ræðan, er flufct var við úfcför henn-
ar af séra Rögnv. Péturssyni, er því
birt hér, að beiðni dóttur hennaT,
ungfrú Guðibjargar Patriek, og Rvk-
blöðin, sérstaklega Lögrétta, beðin
að birba hana fyrir ættingjana
heima.)
“Eg em mjög beygð. Drottinn varð-
veittu mitt líf eftir þínu orði: Þú
ert mitt skjól og skjöldur; á þitt
orð reiöi eg mig."—Sálm. 119.
Kæru aðsfcandendur, syrgjenduri
og vinir: — “Hin langa þraut er lið- j
in”, og hingað komum vér ®vo, til
þess að kveðja hina öldnu samferða-
lconu vora, er 'undið hefir frið og
hneigir höfuð í værum blundi, eftir
þjánlngarnar miklu, er hún hefir
orðið að þola um langan tíma, en
eru nú lolks hjá liðnar. Vér komum
hingað sem hennar yngra samferða-
fólk, — með-vegfarendur á braut-
inni — braut þeirri, er leiðir til graf-
ar, til þess að mæla fáein kveðju-orð,
6 framandi storð, á tungu hennar
og vor, um leið og hennar jarðnesku
leifar eru lagðar í móðurskautið
mjúka, er mófcfcöku veitir öllum
börnunum ‘hvaðan sem þau koma,
er þreyzt hafa í örlagaleiknum
miikla og sofnað að loknum degi. A
þeirri tungu viljum vér mæla skiln-
aðarorðiri, þau verða þá sízt fraui-
andi. Á þeirri tungu var fyrsta
blessanin yfir hana lögð, sem barn.
Á þeirri tungu mælti hún, alla sína
daga — orðin fyrstu, — huggunar-
orðin til barnanna sinna, kveðju til
æfctingja og vinia. Á þeirri tungu
lyfti ihún bæn .sinni til Guðs, kvaddi
börniin sín, er við dánarbeð hennar
krupu, og á þeirri fcungu skilaði
hún kveðjunni síðusfcu út til heims-
ins. Með ljóðum Hallgríms flufcti
hún andvörp sín öll fram fyrir alföð-
ur allra manna, og með sigurorðum
hans varpaði hún áhyggjunum og
byrðinni, er á hjarta hennar hvildu,
í fögru sigurtrausti á Honum, er alt
sér, alt veit og öllum er nálægur, er
að Honum ieita og tiil Hans kalla úr
neyðardjúpinu.
Fresturinn er skammur, er veittur
er til kveðjunnar en meðan hann
gefst þá imælum til hennar öll vor
orð á þvf miáli, er ibezt er eign ætt-
þjóðar vorrar, milli vöggu og grafar.
Hún var góð kona og sönn, ástrík
móðir, er þar í hjarta trúar og von-
artraustið mikla til Guðs, er öllu
ræður og öllu snýr til góðs, hversu
ervitt sem það kann að virðast á
stundum og þungbært að þola. Því
gat hún Jíka óskelfd tekið á móti
öllu, er fyrir kom, með hinni fornu
hugiprýði, er aldrei efast um, að öll
jel birta um siðir. Hversu sem á-
statt var, hvert sem hún fór, og það
þótt hún flyttíst hingað til hinnar
fjarlægu heimsálfu og á efra aldri,—
gjörðist ibarn í hið annað sinn —
framandi og ókunnug í heimi þess-
um, gat 'hún sætt sig við lífskjör sín,
og lét sér eigi leiðast dvölin hér
vegna iþess, að hún var þess fullviss,
að alt ráð mannanna, og þá einnig
sitt, væri í hendi Hans, er öllu ræð-
ur vel.
byngri kross og mótlæti hafa þó
fáir orðið að hera, en varð hennar
hlutskifti. Enn á miðjum aldri misti
hún aðsboðar ihins elskaða eigin-
manns síns, er sviftur var heilsu á
þeirri sfcund er hún var sjálf ör-
magna og þjáð og hvíldi fyrir dauð-
ans dyruirn. Hefir dóttir hennar sto
sagt, er annast hefir hana mest og
bezt, að hinir sönnu gleðidagar, Jíkir
hiuum er áður voru, væri fáir eftir
það. Á heilsuleysi og hjálparleysi
mannsins síns mátti hún horfa um
mörg ár, án allrar vonar um að hann
hlyti nokkurn tíma nokkurn bata.
Börnin íþeirra voru mörg og þá öll
ung og ekkert þeirra fært um að
bjarga sjálfu sér, eða bera sína eigin
byrði, utan dóttirin elzta. En hún
hefir líka staðið við hlið móður
sinnar í hverri þraut, vakað með
henni hverja hörmungarnótt og
hrundið tómleikanum og dreift
Kkuggunum er á veginn hafa fallið,
unz að hún sjálf er orðin eins og
hið íöla nætur-barn, er eigi er lem.g-
ur boðið f leikinn með sólskins-
börnum mannlffsins. — þannig
skiftast stundum kjörin misjafnt.
Eigi þó vegna þess, að eigi hreyfi
sér í sálunni andvarpið djúpa og
sára allrar æsku og lífsvonar, “Ljáðu
mér vængi, svo eg geti svifið, suður
yfir höf,” heldur að það er iþaggað
niður með röddu alvöruleikans, er
við emgin börn og enga æsku kann-
ast. En slík afsöl gjöra eigi allir, svo
afneita þeir eigi sjálfum sér.
Um þessar nætur fékk hin fram-
liðna kona vakað og tendrað það
ljós er eigi sloknaði, en lýsti, svo að
bjart var í kring um hana. Nóttina
löngu, er æfistundin var að þverra,
lýsti þetfca ljós, unz það rann saman
við friðinm og þögnina miklu, er
dauðinn flutti inn í svefnsalinn, um
leið og stríðinu var lokið. öll veg-
ferð hennar, gegn um skuggadalinn
bar með sér, að hjá henni bjó það
hugarfar, er kemur fram í orðum
hins forna sálmaskálds: “Eg em
mjöig beygð, Drottinn, varðveittu
mitt Jff eftir þínu orði. á þitt orð
reiði eg mig.”
Að upplagi var hún léttlynd og
glaðvær, sem hún átti ætt til, og tók
öllu, er að höndum bar, moð stiU-
ingu og jafnaðargeði. Hún var starf-
söm alla æfi. En vinna og erviði, er
blessun í dularbúningi. Erviðið eyð-
ir svo mörgu, sem annars vill á anda
mannsins stríða og það skapar hjá
hverjum og einum þrek og hugprýði
og fullviissm um si.gur f hverri bar-
áftu. Það mælir þann máfct, er hver
hefir yfir að ráða, svo að hann veit
án þess að þurfa að geta sér þess til.
hvað hann fær borið, hverju afrek-'
að, með því að taka á af öllum kröft-!
um. Þegar svo traustið er hins veg-
ar, verður það fátt, er hann fær ekki
aflokið með Guðs hjálp.---------
Sigrfður össurardóttlr var fædd á
Hvallátrum í Rauðasandshreppi, f
Barðastrandarsýslu 8. október árið
1857. Voru foreldrar hennar össur,
Vestfirðingaskáld össurarson, óðals-
bóndi á Hvallátrum, og kona hana,
Guðrún Snæbjarnardóttir. Er sú
ætt margmenn á Vestfjörðum. Sfg-
ríður ólzt upp í föðurgarði til full-
tfða aldurs. Voru systkini hennar
mörg og auk hennar hafa fjögur
flubt hingað vestur, systir, er með
henni fluttist að heiinan og andað-
ist hér fyrir 4 árum síðan; bróðir,
Nikulás össurarson, Ottenson, sem
heirna á suður í River Park hér í
borg og hingað fluttist vestur
snemma á tíð; enn fremur systur
tvær, óiöf, giift kon.a í Árborg í Nýja
íslandi, og Kristí'ana, einnig gift og
til heimilis 4 borginni Seattle vesitur
á Kyrrabafsströnd. Á Islandi er ein
alsystir, Guðbjörg, er býr f Vatnsdai
í Patreksfirði, og tvö Jiáiif-isysfckini
(að föðurnum) Gestur og Gróa, ei
búa á Hvallátrum.
Árið 1884 giftist Sigríður heitin og
gekk að eiga Guðbjart Jónsson, var
hann ættaður þar in.nan héraðs. Var
brúðkaup þeirra haldið að Hnjóti f
Rauðasandshreppi og bjuggu þau
þar fyrstu búskapar árin þrjú, en
þaðan flufctust þau að Breiðuvík í
sömu sveit. Keyptu þau jörðina og
bjuggu þar rausmarbúi fram að
þeim tíma að ihún flutti hingað
vestur, ásamt börnum sfnum. Fór
hún um borð á Patreksfirði þan.n
14. apríl 1911 og settist að hér f borg
eftir að hingað kom. Nökkrum ár-
um áður en hún flutti hingað, misti
maður hennar heilsuna, og andaðist
hann f Reykjavfk fyrir þremur ár-
unn sfðan.
Sigrfður heitin eignaðist tfu börn,
er öll hafa lifað og náð þroska aldri,
— sjö syni og þrjár dætur. Þrjú
sysfckinanna eru búsett heima á ís-
landi og heita: Krifcíana Guðmund-
fna, gift Ólaifi Veturliða, skipstjóra
á Bfldudal, Bjarnasyni; Arinbjörn,
kvongaður Ágústu Sæmundsdóttur,
og búa þau einnig á BJldudal; And-
rés ókvongaður, til heimilis einnig á
Bíldudal. Hér vestra eru systkinin:
Guðhjörg, elzt, er annast hefir móð-
ur sína frá þvf þær komu hingað
vestur; össurlfna, Jón og Sigríður,
öll 'til beimiilis hér í borg; Dagbjart-
ur, er heima á í íslenzku bygðinni
suður í Dakota; Rögnvaldur, f land-
her Bandaríkjanna suður f Nýju
Mexioo, og Egill, til heimilis í Nýja
íslandi.
Banameinsins kendi Sigrfður heit-
in fyrir all-löngu síðan, en því að
æfin væri á enda og að úti væri
sbundin hér megin grafar, tók hún
með sömu hugprýðinni og hún ihafði
Iffimu lifað. Eftir langa og kvaia-
fulla legu andaðist hún að morgni
þriðjudagsins þess 3. þ. m., rúmt 61
áns gömul, klukkan hálf fjögur.
“Hin laniga iþraut var liðin”.—Ráð
og rænu hafði hún fram í andlátið
og brosti síðustu kveðjuna til þeirra,
er hjá henni voru og með henni
höfðu strítt, nokkrum augnabli/k-
um áður en hún andaðist.
Hiún var fríðleiks kona á yngri
árum, bláeygð og með miikið jarpt
hár, er gránaði með aldri og var nú
orðið nær hvítt. Hún var fríð vexti
og rneðal koma að hæð. Námsgáfu
hafði hún mikla og minni gott, svo
að öhætt mun mega fullyrða, að það
sein hún nam, mundi hún æ sfðar.
Vel var ihún að sér um öll íslenzk
frroði, ólst líka upp við það í föður
garði. Hún var umhyggjusöm og
ásfrfk eiginkona og var hjónaband
hennar hið ástúðlegasta alla tíð.
Um börn sín lét hún sér einkar ant
og var þeim hin bezba íyrirmynd að
háfctprýði, skyldurækni og andlegri
hugisun allri. Að þau öll sem hér
eiga heirma vesfcan hafs, fá nú eigi
fylgt henni síðustu sporin, stafar af
hinni ægilegu landfarssótt, er nú
geisar um allan heim, því sum
þeirra eru nú sjálf þungt haldin og
fyrir dauðans dyrum. En ásamt
þeim sem hér eru kveðja þau hana
og þakka henni síðustu og fyrsfcu
sporin, allan ihennar kærleika og um-
hugisun.
Svo þakkar dófctirin, er flestar
vökunæturnar hefir átt, við hvílu-
rúm hinnar deyjandi móður, vin-
semdina alia og kærleikann, er þcim
hefir auðsýnd verið á margan hátt,
af vinum þeirra, er til þeirra hafa
komið meðan á dauðastrfðinu stóð
Hún þakkar þau orð og verk, og
biður guð að blessa þá f staðinn, ó-
komnu æfiárin þeirra, og öll þeirra
spor, sem ófarin eru. Án þeirrar
vinsein lar hefði sjúkdómstríðið
langa orðið enn voniarsnauðara.
andvakan tópdegri og þögnin dýpri
Svo kveður hin aldnh íslenzka
móðir börnin sín, alla vini og ættj-
imgja, báðum megin hafsins breiða.
Fjarri frændum og skyldmennum,
förnuin og af brauíú gengnum, er
hún nú til hins u hvíldar lögð. Fyr-
ir handan þessi dauðans lönd ihverf-
ur f.íarlægðin Hafið aðskilur eigi
framar æ'Jingja eður vini. Þar
bíða eigi heldur þjáningarnar, sem
héðan er horfið frá. Úr rökkur
heimi er stigið og yfir á ljóssins
land, úr hálfleika og sjónliverfinga-
veröld. til friðar heimkynna. Alt,
er verið hofir, hverfur eins og fá-
ný nr draumur, sem það og að
mörgu leyti hefir verið: háværðin
fellur f liögn, en sjón á þvf sanna. er
of lítils ier me in hér, skýrist.. Yfir
á þe m eilífleikans og friðarins
land fylgir hugur vor henni héðan.
bú fluttir að beiman,, hvíldlst hér
svo heim I>ú a'ðir gesbkomandi,
m''ðan 1 ú bjós^ þig undir áfram-
hald ‘'erða’-innar. hvildir eins og sá,
er hvflis1 í landi, eftir sjávarvolk og
Jan,,a ú ivist, meðan hann kas ar
mostu þreytunni, en heldur svo af
s' að aftur ú á hafið.
Haf þökk'fyrir komuna, sfundar-
dvölina. Meðtak árnaða-rorð ást-
vina þinna og ætfingja að Ioknum
samvistum. Far vel til friðarbúsfcað-
anna fögru Guð íylgi þér héðan úr
helmi og heim.
Klausur
úr blöðum og ritum.
íslenzkað af S. E.
Þetta var töluvert stríð, — á með-
an á því stóð.—Detroit News.
' En nú, að strfðinu Joknu, byrja
erviðleikarnir.—Chicago Tribune.
Svo kirkjur og sjúkrahús eru þá
aftur óhult í 'heiminum.—Washing-
ton Star.
Ein- ástæðan fyrir þvf, að vér
megum vera iþakklátir, sagði Billy
Sunday nýlega, er sú, að prúss-
neska dýrið og (hvolparnir eru
komnþ í bönd.
Þýzkalands keisarinn, sem var,
gerði allar eignir hjálpræðishersins
á Þýzkalandi upp.ækar, og bann-
aði að slík s ofnun æt:i sér þar s: að
framar. Bótin er, að það var eini
heri-nn, sem hann vann sigur á. —
Saskatoon Star.
Hvernig væri að senda Þýzkum,
þegar þeir biðja sambandsþjóðirn-
ar um vistir, skrána yfir vörurnar,
sem kafbátarnir sök u, og yfir alt
það, sem þeir rupluðu og rifu frá
Belgurn og Frökkum?—Wall Street
Journal.
Það er sul' ur á ftalfu, Frakklandi,
Belgíu, Serbíu, Armenfu og Pól-
landi. Breiland er í sárum og vista-
skor, ur í mörgum löndum, sem ut-
an við ófriðinn s:óðu. Og voðinn ;
er ví@ á Rússlandi. Þýzkaland velti
sér yfir það af þessum löndum, sem
það sé sér færi, og reitti og rænti
vistir úr búrum, húsgögn úr íver-
um manna, listaverk og dýrgripi úr
höllum og kirkjum, vélar úr verk-
smiðjum og guili úr fjárhirzlum;
það sem það gat ekki stolið og
sbokkið á bur-t með, brendi það og
brældi og umturnaði.—Og -nú biður
það um visrir sér til handa!—Min-
neapolis Journal.
Eitt hundrað miijónum dollara
bjargaði Hohenzollern fjölskyldan
af strandinu. Skildingaleysi legg-
ur hana því vonandi ekki á nástrá
í vetur.—Newark News.
Brezki sjóherinn Jætur lítið af
sér, segir Sims aömíráll (f sjóher
B.ríkja), en eigi að síður er það
hann, isem hefir unnið stríðið, því
hann var undirstöðusteinninn, sem
allar gerðir samherja bygðust á. —
Tveir-iþriðju af her Bandaríkj-
anna, sem til Frakklands fór, var
fluttur af brezkum skipum. 1 þjón-
usfcu framska ihersins lögðu þeir til
skip, er samtals rúmuðu 2 miljónir
tonna. Og af vistum ítalskia hers-
ims, sem yfir sjóiran, voru sóttar,
fluttu brezk skip 45 prócent eða
sem næst helmingi.—Lit. Digest.
The Dominion
Bank
HOKNl NOTRB DAMB AYB. 0«.
SHBKBROOKB 8T.
HftfafiNtðll, nppb.
VarnMjftftur ........
Allar eticnlr .......
......« ð.OMMHNi
......$ 7.000.CMNI
......$7K,0OO.<MHt
Vér óskum eftir vitJsklftum verzi
unarmanna og ábyrgjumst ab gefa
þeim fullnægju. Sparisjóbsdeild vor
er sú stærsta sem nokkur bankl
hefir i borginni.
Ibúendur þessa hluta borgarinnai
óska ab skifta vib stofnun. sem þelr
vita ab er algerlega trygg. Nafn
vort er full trygging fyrir sjálf**
ytiur. konu og bðrn.
W. M. HAMILTON, Ráftsmaft.
PHONB GARRT S4M
NÝTT STEINOLÍU UÓS FRÍTTt
BETRA EN RAFMAGN EÐA GASOLÍN OUA 1 1U 1 1 *
Hér er tæklfæri ati fá hinn makalausa Aladdin
Coal Otl Mantle lampa FRITT. SkrifiB fljótt eftir
upplýsingum. Þetta tilbot5 vertiur afturkallatS
strax og vér fáum umbottsmann til ati annast söl-
una í þínu hératSi. ÞatS þarf ekkl annatS en sýna
fólki þennan Aladdin lampa, þá vtll þatS eignast
hann. Vér gefum ytSur elnn frttt fyrir at5 sýna
hann. Kostar ytSur lítinn tíma og enga peninga.
Kostar ekkert atS reyna hann.
BRENNUR 70 KL.ST. MEÐ EINU GALLONI
af vanalegrl steinollu; enginn reykur, lykt né há-
vabi, einfaldur, þarf ekki að pumpast, engin hætta
á sprengingu. TUraunir stjórnarinnar og þrjátíu
og fimm helztu háskóla sanna að Aladdin gefur
þrlNvar sinniim melra ljón, en beztu hólk-kveiks-
lampar. Vann Gull Medalfu á Panama sýning-
unni. Yfir þrjár miljónir manna nota nú þessa
undra lampa; hvít og skær ljós, næst dngsljósi.
Abyrgstir. Minnist þess, at5 þér getið fengið lampa
An þens aft borga eltf elnanta cent. Flutningsgjaldið V'r It|.nm íá
er fyrir fram borgað af oss. SpyrjitJ um vort fría 10- » cr U5IIUIU 30 Ia
daga tilboð, um það hvernig þér getitJ fengitJ einn af IIMRnn^MrMN
þessum nýju og agætu steinolíu lömpum ókeyplN. — UiTlDUI/ijlTlLilil
MANTLE LAMP COMPANY, 26H Aladdln Bulldlng
Stærsta Steinoliu Lampa VerkstætJi í Heimi.
WINNIPEG
Lœknadi
kvidslit.
VlfcS atS lyfta kislu fyrir nokkrum
árum kvttSslitnatSl eg hættulega, og
sögtSu læknarnir, at5 elna batavon mín
væri atS fara undir uppskurtt, — um-
bútSir hjálputSu mér ekki. Loks fann
eg nokkutS, sem fljétlega gaf algjör-
an bata. Mörg ár eru litSin og eg hefl
ekkl ortSitS var vltS neltt kvitSslit, þrátt
fyrir hartSa vinnu sem trésmit5ur. Eg
fór undir engan uppskurt5, tapatsl eng-
um tíma og haftSl enga fyrirhöfn. Eg
hefi ekkert til atS selja, en er reitSubú-
Inn atS gefa allar upplýslngar vitSvíkj-
andi þvi, hvernlg þér getitS læknast af
kvlt5sliti án uppskurtSar, ef þér atS eins
skrlfitS mér, Eugene M. Pullen, Car-
penter, 550 E Marcellus Ave,, Manas-
quan, N. J. SkertSu úr þessa auglýs-
Ingu og sýndu hana þeim sem þjást af
kvitSslitl 1— þú ef til vtll bjargar llfl
metS þvi, — etSa kemur atS mlnsta kostl
I veg fyrlr hættu og kostnatl, sem hlýzt
af uppskurtil.
A TDUCKLOAD ‘^BARGAINS
FROM EATONS CATALOGUE
SENDIÐ C0UP0N I DAG
T. EATON C°«
CANADA
bók heflr Innl aft halda
mlkltJ af Róftum kjörkaupii
V**rBur tilbflln aft sendaat tlt
r*n»n ffirrn daara. — SendlU
nafn yftar tll v« >
“1
A* I

unnn
WINNIPEG
EATONS, Wlnnlpeg:—
GeritS svo vel atS senda janúar vertSskrá þegar er tilbúin (um 20. des.) mér hún

P. O
H Prov