Heimskringla - 22.01.1919, Qupperneq 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 22. JANÚAR 1919*
WINNIPEG, MANITOBA, 22. JAN. 1919
Islenzkar listir.
Fagrar listir mæla alheimsmáli. Allir
geta orðið meir og minna hrifnir af fögrum
máiverkum, þótt ekki skilji þeir eitt orð í
tungu málarans, er þau hefir gert. Söngiög
geta heillað oss og töfrað, þótt ljóð þau, sem
iög þessi eru ort við, séu oss óskiljanleg.
Útskornar myndir og myndastyttur vekja að-
dáun vora, þótt ekki kunnum vér mál út-
skurðarmannsins eða myndhöggvarans. Sama
er að segja um alt annað, sem gert er af hug-
vits-hagleik og list; það mælir alt því máli,
sem allar þjóðir skilja, þótt skilningur ein-
ataklinganna sé eðlilega á mismunandi stigi.
Þannig er mál hinna fögru lista mál ailra
þjóða — alheimsmál.
Eftir að vér höfum glöggvað oss ögn á
þessum sannleika, ætti oss um leið að verða
skiljanlegt að íslenzkar listir séu hér engin
undantekning. Um íslenzkar listir megi með
sanni segja. engu síður en listir annara þjóða,
að þær mæli alheimsmáli. Þar af leiðandi
ber enga þörf til að kenna annara þjóða
mönnum íslenzka tungu, áður þeir geti orðið
hrífnir af íslenzkum listaverkum og læri að
meta þau. Islenzkar listir tala fyrir sig sjálf-
ar á því máli, sem allar mentaðar þjóðir skilja
— geta því auglýst sig sjálfar um heim allan,
sé þeim eingöngu gefið tækifæri til þess. Er
þetta sérstaklega þess vert, að takast dvar-
lega til rhugunar af oss Vestur-Islendingum,
af þeim ástæðum, er bráðlega verður hér
vitið að.
Hér vestra hafa Islendingar oft sárlega
fundið til þess, hve íslenzkar bókmentir eru
lítt kunnar hér í landi, svo maður nefni ekki
íslenzkar listir, og hve skamt þekking hér-
lendrar þjóðar nái í því, er viðkemur Islandi
•g Islendingum. Slíkt er í rauninni mjög afsak-
anlegt og eðlilegt, þar sem Islendingar sjálf-
k hafa að svo komnu svo litla gangskör gert
að því að kynna hérlendri þjóð það dýrmæt-
asta og bezta, er þeir hafa í arf tekið frá
“eyjunni litlu í úthöfum.” Tilraunir hafa þeir
að vísu gert í áttina, sem engar hafa þó haft
víðtæk áhrif eða borið tilætlaðan árangur,
Enskar þýðingar á íslenzkum Ijóðum, flest-
ar að eins birtar í íslenzkum blöðum. hafa,
eins og gefur að skilja, ekki náð að festa ræt-
«r í enskum bókmentaheimi. Og þó þýðingar
Jiessar hafi margar verið vel af hendi Ieystar
og tilgangur allra þýðendanna hinn lofsverð-
asti, þá hafa sumar þeirra þó verið réttnefnt
íéttmeti í samanburði við frumkvæðin. Enda
cr yfirgnæfandi örðugleikum bundið að þýða
íslenzkt Ijóð á ensku svo vel fari. Til dæmis
má þýðandinn hreint ekki sleppa íslenzku
höfnðstöfunom og ganga fram hjá slíku sem
eánskis verðu. Sérkennileg formfegurð ís-
lenzkrar ljóðagerðar verður óefað einna
fyrst til þess að vekja eftirtekt annara þjóða.
Hugsana-krafti eða kjama íslenzkra ljóða er
líætt við þýðendur nái aldrei nógu vel til þess
að gera þau sérstaklega aðlaðandi og aðdá-
unarverð á öðm máli. En hugsum oss hring-
hendu eða aðra fagra rímnahætti vel þýdda
• ensku með öllum sérkennum — myndi slíkt
eáki líklegt að vekja eftirtekt og jafnvel að-
dáun? Vill ekki einhver góður Islendingur
®era tilraun að þýða þannig “Lágnætti” Þor-
steins Erlingssonar? Sönn snild verður þó
að vera hér með í verki, ef vel á að fara, og
vart munu slíkar þýðingar verða margra
neðfæri.
Frá hvaða hlið, sem málið er athugað, hlýt-
«r ölhim að verða betur og betur skiljanlegt,
hve stórkostlegum örðugleikum undirorpið er
að kunngera þjóð þessa lands svo sérkenni
kJenzkra bókmenta, að hægt sé að segja þær
bér metnar að maklegleikum. Það er það
frumlega í skáldskapnum, sem mesta eftir-
tekt vekur, og glati íslenzk ljóð sínum frum-
legu sérkennum í þýðingunum, eru þau ekki
Mkleg að hafa nein veruleg áhrif á hugi og
Iförtu enskrar þjóðar. Ritgerðir í enskiim
Uöðum og tímaritum, þar brugðið væri sem
Uörtustu ljósi yfir íslenzkar bókmentir að i
fornu og nýju, yrðu óefað langt um áhrifa-
meiri. En vestur-íslenzkir mentamenn hafa
að svo komnu sáralítið gefið sig við slíku,
af hvaða orsökum. sem slíkt áhugaleysi er
sprottið.
Engir skyldu samt örvænta eða uppgefast,
því ef til vill er til einhver önnur leið í sömu
átt, sem ögn er auðrataðri. Það er óneitan-
lega stærstu örðugleikinn bundið, að kenna
hérlendri þjóð að meta til fulls íslenzkar bók-
mentir, en þetta á sér þó engan veginn stað,
hvað snertir íslenzkar listir. Listaverkin ís-
lenzku, hverrar tegundar, sem þau eru, mæla
því alheimsmáli, sem allar þjóðir skilja, bæði
þessa iands þjóð og aðrar þjóðir. — Hví þá
ekki að láta íslenzkar listir tala fyrir íslenzka
þjóð hér í landi ? Vér eigum ekki völ á neinu
öðru, sem frekar myndi leiða athygli hér-
lendra manna að Islandi og Islendingum.
Með því að koma á fót íslenzkri deild við
listasafn einhverrar af stórborgum landsins
fáum vér óefað dregið hér alment athygli að
íslenzkri þjóð og séreignum hennar, og
um Ieið höfum vér reist íslenzkum listum hér
þann minnisvarða, sem standa hlýtur um ó-
komnar aldir — sem vottur þess skerfs. er
kynstofninn íslenzki hafi lagt til þjóðmyndun-
ar þessa lands. Listasöfn stórborganna eru
daglega heimsótt af ferðafólki úr öllum stöð-
um landsins; liggur því í augum uppi, að ís-
lenzk deild við eitthvert stórborgar listasafn
myndi reynast hinn heppilegasti miðill til þess
að vekja hér eftirtekt á íslenzkri þjóð og Is-
landi. Listaverkin ísienzku, sem þar væru til
sýnis og sem nóg er til af íslenzkum lista-
mönnum til þess að framleiða, myndu þar
tala fyrir sig sjálf og hafa bæði mikil og víð-
tæk áhrif.
Síðast liðið sumar birti Heimskringla mynd
af Emile Walters, íslenzkum listamanni í
Bandaríkjunum, og var frá því skýrt um leið,
að þá fyrir skömmu hefði hann hlotið fyrstu
verðlaun fyrir málverk á myndasýningu í
Chicago. Herra Walters var nýlega hér
staddur og á meðan hann dvaldi hér í Winni-
peg, hreyfði hann þeirri tillögu við öll ís-
lenzku blöðin og ýmsa málsmetandi menn
hér, að Vestur-Islendingar ættu að gangast
fyrir því, að geta komið á fót íslenzkri derld
við hið fyrirhugaða listasafn hér í Winnipeg.
Kvað hann Winnipegborg þá miðstöð, að
enginn þyrfti að efa, að hér verði stofnað
stórt og fullkomið listasafn — og að eiga þar
íslenzka deild geti ekki orðið annað en ó-
metanlegur gróði fyrir íslenzka þjóð. Þessu
til sönnunar benti hann á ýms þau atriði, sem
hér hafa þegar verið tekin fram. Áhugi hans
fyrir þessu er hinn hrósverðasti og vafalaust
mun hann leggja fram ítrustu krafta slíku fyr-
irtæki til styrktar.
Hér er verkefni fyrir hið væntanlega þjóð-
ernisfélag Vestur-Islendinga.
Margir hafa látið þá skoðun í ljós. að fé-
lagið yrði að hafa eitthvert fastákveðið verk-
svið til að geta þrifist. Annars verði örlög
þess óhjákvæmilega þau sömu og þjóðernis-
félaga þeirra, er Islendingar mynduðu hér í
liðinni tíð, og sem öll urðu að engu sökum
þess þau lögðu sér engan varanlegan grund-
vöil með verklegum framkvæmdum af neinu
tagi. Félög þessi voru mynduð, Scimdar
glymjandi stefnuskrár og töluvert fé lagt
fram svo náðu framkvæmdirnar sjaldan mik-
ið lengra. Ekki var því von að vel færi.
Ef hið fyrirhugaða þjóðernisfélag Vestur-
Islendinga kemst á laggir, sem nokkurn veg-
inn er áreiðanlegt, þá má það ekki fara sömu
leiðina og þessi “mishepnuðu” félög liðinnar
tíðar. Trl að fyrirbyggja slíkt verður félag-
ið tafarlaust að hefja einhverjar verklegar j
framkvæmdir, sem að gagni megi koma og
leggja sér um leið einhvern þann grundvöll,
er verið geti meðlimum þess sí-lifandi hvatn- 1
ing til áframhaldandi starfsemi. Hvaða j
gagnlegri eða heppilegri framkvæmdir gæti ;
félagið haft með höndum til að byrja með,
en takast á hendur að koma á fót íslenzkri
deild við hið væntanlega listasafn hér í
Winnipeg?
Og hví ekki að fara lengra og láta deild
þessa vera minnisvarða vorn eftir fallna ís-
lenzka hermenn í stríðinu? Fegurri minnis- I
varði yrði þeim ekki reistur og slík deild
myndi kosta stórum mun minna en mynda-
stytta og hafa víðtækari og meiri áhrif.
Myndastytta eftir Einar Jónsson, hæfilega
stór til þess að geta staðið í slíku listasafni,
myndi njóta sín betur en stærri myndastytta ,
úti undir berum himni. Hvað finst lesend- i
unum? Vilja ekki einhverjir birta álit sitt
sessu viðkomamdi?
Tii eru ef til vill einhverjir vantrúaðir á
að hægt verði að gera þetta íslenzka lista-
safn svo vel úr garði, að það næði að bera
tilætiaðan árangur. Þeirri vantrú þarf að út-
rýma sem fyrst. Vér eigum nú uppi þá lista-
menn- sem íslenzka þjóðin sannarlega má
vera stolt af og sem stöðugt fá meiri og meiri
viðurkenningu. Einar Jónsson, Ríkarður
Jónsson, Stefán Eiríksson, Ásgrímur Jónsson
og fleiri, eru allir þess megnugir að framleiða
þau listaverk, sem hverju listasafni væri til
stærstu prýði og íslenzkri þjóð til hins mesta
sóma. Hér vestra eru íslenzkir listamenn ekki
eins Iangt komnir, en ugglaust myndu þó mál-
verk eftir Emile Walters, Friðrik Sveinsson,
Þ. Þ. Þorsteinsson, Karl Thorson og fleiri vera
fullboðleg hvaða listasafni sem væri.
Til íslenzku deildarinnar við listasafnið hér
mætti safna margvíslegum munum, gerðum
af íslenzkri list að fornu og nýju. Og þegar
tekið er tii greina hve fyrirtæki þetta er þýð-
ingarmikið, ætti öllum, bæði listamönnum ís-
lenzkum og öðrum, að vera ljúft að styðja
það af alhug og kappi.
Tíu rófna rökfræði.
Voraldar ritstjórinn er nú eins og tekinn
að vakna til meðvitundar um það, að hann
verði ögn að reyna að hugsa og megi ekki
með öllu slá slöku við rökfræði. Áður var
honum einna gjarnast að tala hugsunarlaust
út í loftið og láta Öll rök eiga sig, en er nú
eins og farinn að skilja, að slíkt sé áhrifalítið,
þegar til lengdar lætur. Snýr hann því alveg
“við blaðinu” og tekur í fyrsta sinni á æfinni
að röldeiða mál sitt.
Röksemdaleiðslu sína byrjar hann á ketti.
Enginn köttur hefir níu rófur, þess vegna hef-
ir kötturinn hans “A” tíu rófur, af því hann
hefir einni rófu meira en enginn köttur. Dá-
samleg byrjun! Að sjálfsögðu munu margir
af lesendum Voraldar hugfangnir verða yfir
þeirri afburða rökgáfu, er hér komi í ljós.
Eigi er þó með öllu ómögulegt einhver stingi
því að Voraldar ritstjóranum, að hann ætti
að hafa þenna einkennilega kött einhvers-
staðar til sýnis, svo fólki gæfist kostur á að
telja rófur hans og ganga úr skugga um hvað
þær séu margar. Þegar um annað eins
“náttúru-afbrigði” er að ræða og kött þann,
sem Voröld hefir nú sagt frá, þá liggur við
að rökfræðin eintóm komi að Iitlu gagni.
Og nú er ritstjóra Voraldar svo brugðið,
að hann játar fúslega að sú stjórn, þar ein
stétt landsins hafi öll æðstu völd, sé einveldi.
Virðist því svo, sem hann sé algerlega horf-
inn af þeirri skoðun, að verkafólkið eigi öllu
að ráða og mun mörgum koma sú stefnu-
breyting hans all-einkennilega fyrir sjónir.
Til þess frekar að sýna listfengi sitt við rök-
fræðina. fer hann svo lengra út í sakirnar —
og kemst á endanum að þeirri niðurstöðu,
að “lýðveldi” og “einveldi” sé það sama! !
En þó hann sé nú orðinn svo stálharður í
rökfræðinni, stendur hann samt alveg ráð-
þrota þegar til kastanna kemur að réttlæta
greinarmun, sem hann var að reyna að gera á
stefnu Rogers og Telegram blaðsins. — Eina
úrræði hans í þeim átakanlegu kröggum
verður svo það, að láta Rogers detta úr sög-
unni og Borden koma í staðinn og um leið
reyna að telja fólki trú um, að frá því fyrsta
hafi hann átt við “Borden og Telegram” (þó
honum yrði það óvart, að viðhafa nafn
Rogers).
Hvílík röksnild!
«4
Minnisvarða-málið.
Almennur fundur var haldinn hér í Good-
templara salnum þann 14. þessa mánaðar til
þess að ræða á hvaða hátt föllnum íslenzkum
hermönnum í stríðinu verði reistur sem bezt-
ur minnisvarði. — Eins og lesendunum er
kunnugt, hefir séra B. B. Jónsson gefið eitt
hundrað tuttugu og fimm dollara sem byrjun
að samskotum í sjóð, er svo skuli varið til
þess að koma upp sæmilegu minnismerki yfir
fallna íslenzka hermenn. Eftirfylgjandi bréf
var lesið frá honum á fundinum, sem skýrir
sig sjálft:
Winnipeg, Man., 25. júní 1918.
Hon. Thomas H. Johnson,
og
Dr. B. J. Brandson.
KeeTU vinir!
Hér með afhendi eg ykkur peninga. að
upphæð eitt hundrað tuttugu og fimm doll-
ars, og bið ykkur að vera forráðendur
(Trustees) þessa sjóðs, sem skal vera byrjun
á samskotum í almennan sjóð, er safnað skal
til meðal Islendinga í Ameríku, án tillits til
flokka eða félaga, sem nokkur önnur mál
hafa að öðru leyti en því, sem einstök félög
gefa í sjóðinn á sama hátt og einstaklingar.
—Sjóð þessum skal varið til þess eins, að
koma upp sæmilegu minnismerki yfir þá her-
menn íslenzka eða af íslenzkum ættum, sem
leggja lífið í sölurnar, hvort heldur er í her
Canada eða Bandarfkjanna, fyrir föðurland
og frelsi, í styrjöldinni miklu, sem nú er háð.
—Vonast eg svo góðs til ykkar, að þið komið
máli þessu á framfæri. er ástæður leyfa.
Vinsamlegast,
Bjöm B. Jónsson.
Þrjár eftirfarandi tillögur voru
gerðar í málinu og séunþyktar:
Tillaga Dr. B. J. Brandsons:
“Þessi fundur skoðar það sem
sjálfsagða skyldu allra Islendinga í
þessari heimsálfu, að leggja sitt
fram til þess að viðeigandi minnis-
varði sé reistur til handa þeim
mönnum af íslenzku bergi brotn-
um, sem létu Iífið í þjónustu þess
dýrmæta og réttláta málefnis, sem
bandaþjóðirnar börðust fyrir í
hinu mikla stríði, sem nú hefir ver-
ið leitt til sigursælla lykta.”
Tillaga séra B. B. Jónssonar:
“Fundurinn kýs níu menn, sem
framkvæmdarnefnd, er sé byrjun
til miðstjórnar fyrirtækisins.
Skulu þeir setja sig í samband við
allar bygðir Islendinga í Vestur-
heimi, og fá til aðstoðar starfs-
nefnd í hverri bygð, og skal hver
starfsnefnd í bygðunum kjósa úr
sínum hópi menn í miðstjórnina,
jafn marga og miðstjórnin tiltekur.
Miðstjórnina skal þegar löggilda
ís.
Tillaga Arngríms Johnsonar:
“Fundurinn lýsir yfir þeirri ósk
til forstöðunefndarinnar, að hún
snúi sér fyrst til Einars Jónssonar
viðvíkjandi fyrirhuguðum
varða.”
minnis-
Hnútum skilað.
Eftir Jón Einarsson.
Hann hlýtur a8 hafa verið æSi
lasinn í lífinu, hann kunningi minn
gamli, herra SigurSur Magnússon,
undanfaranrli. Hann virSist hafa
legusár á hnútunum og sendir þær
hálf-nagaSar rétt hvert sem loftiS
vill bera þær. Eitt a'f slíku góS-
gæti sendir hann mér í ‘‘Heims-
kringlu” af 8. þ.m. og ætla eg,
‘‘meS leyfi”, aS nota skeytiS sem
texta aS fáeinum ávarpsorSum til
þess er skaut.
Satt aS segja kom mér þetta
greinarkorn mjög á óvart úr þess-
ari átt. Bar margt til þess og skal
hér sums þess getiS.
Herra S. M. er hálærSur maSur
fyrir löngu, og helfir aS auki viS
skólanámiS all-Ianga námsleiS í
skóla lífsins. Ef mig minnir rétt,
þá er 'hann guSfræSis stúdent eSa
kandídat. En slíkt er í sjálfu sér
og skólanám alt sumum einskis
virSi aS öSru en því leyti, aS nám-
iS, meS þess vöktu hugsunarefn-
um, verSur pundinu meira í lífs-
byrSinni.
Mér er aS eins lítiS kunn lífs-
leiS herra S. M., hefi alla tíS haft
þann hug, og hefi enn, til hans, aS
öf honum hefSi auSnast aS taka
aSra lífsstefnu, en raun varS á,
þá IhöfSi hann getaS orSiS aS enn
meiri notum ‘fyTÍr samferSafólk
sitt á leiSinni yfir aS ‘hafinu ó-
þekta. Sem sagt, hefi eg, honum
óafvitandi, töluvert aumkaS hann
fyrir einstæSingsskapinn og ®am-
fylgdarleysiS í völundarhúsi til-
verunnar héma. ÞaS er svo erfitt
aS finna þægustu leiSina út. Samt
sem áSur get eg ekki annaS en
látiS mig nokkru skifta orS hans
í minn garS á netndum staS, og
vona aS geta skili'ö svo viS garS-
ana í Gröf, aS herra S.
ekki meiri óvinur minn en
en ef til vill skilji, aS sjálfur hann
hafi flýtt sér meira aS skrif^ þessi
orS, en aS grunda rök þeim til
kjölfestu. ÞaS hafa svo mörg
hórn og ill þjakaS þessum kunn-
| ingja okkar, aS nóg eru honum
þau, þótt ekki fari eg aS bölvast
út af þessum miskilningi, sem mér
finst honum hafa orSiS á.
Herra S. M. hjyggur, aS til-
gangur minn meS ritdóminum
um "Stiklur” hafi ekki veriS sá
einn, aS senda höf. þeirra hnútur,
'heldur jafnframt, eSa öllu 'heldur,
aS sýna yfirburSa þekkingu mína
og 'hvaS eg hefSi lesiS um dul-
ræn efni.
Eg hygg, aS eg geti hér bent S.
M. á þaS, sem nann veit eins vel
og eg, en hefir ekki gætt aS, n.l.
þetta:
Höfundur, se^ ritar um einhver
efni, sem þýSingu hafa, og ekki
sízt dulræn efni, sem engir hafa
enn þekt til fulls, sýnir ekki, aS
hann treysti “yfirburSa þekk-
ingu” sjálfs sín mest, ef hann
vitnar til annara höf. til staSfestu
framsettri skoSun. MeS öSrum
orSum: hann varpar vegsemdinni
yfir á höfundana þá, en kemur
sjálfum sér aS sem boSbera þeirra
aS eins. Þótt h rra S. M. væri ó-
lærSur maSur gæti hann fljótt séS
þetta, ef hann hífSi aS eins tíma
DODDS NÝRNA PILLUR, góóas
fyrir allakonar nýrnaveiki. Laekna.
gigt, bakverk og sykurveikL Dodd’*
Kidniey Pilis, 50c. askjan, sex öskj-
ur fyrir $2.50, hjá ölium lyfsöluin
eða frá Dodd’s Medicine Go., Ltd,
Toronto, Ont.
til aS 'hugsa þaS. Og enn fremur
má drepa á þaS í bróSerni, aS yf-
irlætisins eSa sjálfsálitsins, eftir
orSunum aS dæma, gætir meira
hjá thonum sjálfum í iþessu efni, en
mér; og hvernig? Blátt áfram og
mjög einfalt svona: Hann leggur
dóm á bók, réttan eSa ramgan
(viS sleppum því), og færir eng-
samkvæmt lögum Manitoba fylk- jn™k, ekki eitt emastadæmiúr
bokmm dominum trl gildis. Allir
ættu aS vita, aS herra S. M. er
lærSur maSur, þeldkir og dæmir
allt rétt. Hví skyldi þurfa dæmi
eSur rök, og tilvrtnanir til annara
höfunda um þaS, þegar allir
þekkja þessa kosti mannsins?
En þaS er langt frá, aS eg
haldi aS höf. hafi hugsaS þannig.
Eg held aS eins aS hann haifi ekki
hugsaS máliS í svipinn, og svo
hefir setiS í honum ef tíl vill gor-
geirs- og hrokadómimnn “frá
Laxanesi”, sem kom út í Lögbergi
fyrir löngu. Okkur ‘haattir svo
viS öllum, aS leyfa utan ao öflum
aS buga okkaT innra kraft; hugs-
anir annara, fagrar eSa ófagrar,
sannar og einkum ósannar, svo aS
eigin hyggjuvit er hrakiS í lama-
sess út í “sikammarkrók” vors
innra manns.
Á hinn bóginn get eg ekki séS,
aS neinn hafi ástæSu til aS vera
hreykinn, hvorki af skólanámi né
lestri þessara fáu bóka, er eg
vitnaSi til Þetta eru 'flest mjög
alþýSlegar bækur og tvær þeirm
bjóst eg viS aS flestir Islendingar
eystra gætu lesiS. Eg hugsa, en
veit þó eklki, aS þær séu tíl á
döroðku og sænsku. Annar höf. er
nefnilega danskur (Carl Sextus),
en hinn sænskur (Bjöm'ström).
M. verSi fklki veriS
áSur,
Og báSar eru bækumar þess virSi
aS þeir lesi, sem ekki finna sjálfir
aS ‘þeir viti þegar alt, sem ‘hægt er
aS vita um efnin.
En þaS veit og herra S. M., aS
lestur hinna yngri og betri ifræSa
er ek'ki æ sjálfsagSur til aS leiSa
mann í allan sannleika. Þvert á
móti verSur þaS oftar til þess, aS
hugsandi maSur finnur því betur
hve “lífiS er stutt en mentin
löng”, "hve skilningur mannsins
flýgur lágt og Ifkt fuglinum væng-
lamaSa.” Einkenni hinnar dýpstu
þek/kingar, sem viS mennimir höf-
um náS haldi á enn em þau, aS
þeir finna aS ígmndanir þeirra og
yfirveganir em lítilsverSar, en aS
eins inngangur til vaxandi, kom-
andi fræSa í þessu lffi—eSa hinu.
Eg hefi ekki þörf né tíma til atS
ræSa þetta í fleiri áttir hér, og sé
mjög eftir því, ef herra S. M.
finnur sig meiddan af þessum fát*
athugasemdum. ÞaS var ekki tíl-
gangurinn, og eg veit upp á hár,
aS hans tilgangur hefir heldur
sá, aS ergja mig né
kvelja, en þaS er þessi “kend”,
sem hefir ef til vill gert hann kend-
an og ráSiS úrslitum.
Illa og óþarflega held eg þaS
hafi veriS ráSiS, aS hreyfa í þessu
máli nokkurri slettu úr nokkurri
átt til herra Lárusar GuSmunds-
sonar. Lárus hefir margt ritaS,
sem hvor okkar S. M. hefSum ver-
iS fullsæmdir af aS vera höfund-
ar aS og margir okkur meiri menn.
Vitanlega kemur mér eldki viS
hinn ritdómurinn, sem herra S. M.
minnist á, um “Drotninguna í Álf-
geirsborg.” Eg hefi ekki séS þá
bók. En einkennilega ber þessum
ritdómi saman v‘S IjóSdóm, er eg
reit fyrir nokkru síSan um kvæSi
eftir sama höfund. "Ef til vill og
ef til vill ekki” hefi eg og hinn
dómarinn vit á því efni, er ví?S
höfum leyft okkur aS lesa og
hafa etthvert álit á.
Þegar mennimir em komnir
fram yfir allan misskilning og all-
ir orSnir á eitt sáttír um dulræn
efni, verSum viS herra S. M. og
fleiri líklega búnir aS “dáliggja”
nokkuS lengi. En ilt er þaS, ef
skildar eSur misframsettar skoS-
anir verSa aS Katurs efni milli
málsaSila, sem báSir bafa jafnan
rétt tfl aS hugsa og fálma út í
auSnina eftir síSasta stráinu, setn
bjarga mætti.
Eg enda svo þessar línur meS
þeirri innilegu ósk tíl herra S. M.,