Heimskringla - 09.04.1919, Qupperneq 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 9. APRÍL 1919
Bónorð skipstjórans
Saga eftlr
W. W. JACOBS
Leik.fimiskennaranum þótti ekkert aS því, aS I Þeir vörpuSu akkerum fyrir innan hafnargarS-
geta sýnt krafta sína. Hún rétti úr sér og stóS fyrirjúnn í Stuorwich rétt um sólaruppkomu. Fyrstu sól-
argeislarnir féllu á kirkjutuminn um leiS og þeir
voru aS leggjast. Þröngu og óhreinu götumar, eem
lágu upp frá bryggjunum, voru mannlausar, allar
nema ein; eftir henni komu nokkrir syfjaSir þorps-
búar, sem ætluSu aS ná í gufubát, sem lá viS eina
bryggjuna. Svartur reykjarmökkur veltist upp úr
reykháfnum á honum og blandaSist saman viS
kalda morgAiloftiS.
Smámsaman fóru menn aS komast á kreik
framan Henry í svipuSum stellingum og hann hafSi
séS þjóna í veitingahúsum standa fyrir framan Sam.
“Láttu mig vera,” sagSi hann; “eg kæri mig
ekki um aS meiSa 'big.”
Hann stakk pípunni í vasa sinn og stóS á fætur,
en rétt í sömu svifum tók hún utan um hann og
lyfti honum upp. ÞaS var rétt eins og gripiS væri
sagSi Henry og utan um hann meS stálörmum; og margar raddir
“Mér þykir Gertie fallegt nafn
leit á hana. Hún var kafrjóS í framan
fallegt nafn. , hann í fanginu út í garSinn. Henry var .bæSi
Eg er altaf kölIuS þaS, sagSi hún. SigliS þiS hryggur og reiSur yfir þessum aSförum, og eplin
Gertie eti létu agJáun sína í ljós um leiS og hún gekk meS
hrundu úr vösum hans og ultu í ajlar áttir.
“Eg skal berja þig," sagSi Henry fokvondur,
þegar hann sá framan í vinstúlku sína, sem var
beint út á haf?
“Já,” sagSi Henry. Þá hafSi einu sinni hrakiS
ofurlítiS undan landi; og hann huggaSi sig viS, aS
þaS væri ekki meS öllu ósatt, sem hann sagSi. meira en lítig hissa a þessu öllu; en hótunin var þó
Og hvaS oft? sagSi Gertrude Ursula Florence meg q|1u ganslaus, því hann gat hvorki hreyft legg
Harcourt og færSi sig nær honum; "hvaS oft hafið né jjg
þiS orSiS aS berjast viS sjóræningja?” j -þú mátt berja eins og þá vilt>” saggi ungrú
Hún gaf honum ekkert undanfæri. HefSi hún O'Brien rólega. Svo tók hún hann og sveiflaSi
spurt hann aS, hvort hann hefSi nokkurn tíma bar- honum í loftinu, til þess aS sýna nemendum sínum
ist viS sjóræningja, þá hefSi hann sagt nei, þótt það hvag hún gœti gert vig hann
hefSi reyndar veriS erfitt, þar sem hún sat þarna fyr- ••££ þu kemur hingag aftur, óhræsiS þitt,” sagSi
ir framan hann meS spyrjandi blá augu og eftir- j yfirken8lukonan, sem gekk á eftir, “þá skal eg láta
væntingarsvip á öllu andlitinu. taka þig fastan. OpniS þiS hliSiS, stúlkur!"
Eg man ekki hvort þaS er sex eSa sjö sinnum.” HHðig Var opnaS, og Henry, sem var orSinn í
sagSi hann; eg held bara sex sinnum. meira lagi skömustulegur, var fleygt út á götuna
O! segSu mér frá því, sagSi hún og iSaði öll rátt fyrir framan matreiSslumanninn, sem var kom-
af löngun eftir aS heyra æfintýri. inn þangaS aS leita ag honum.
Henry beit í epliS sitt og byrjaði aS segja sögu. "HvaS er þetta?” spurSi matreiSslumaSurinn,
Hann hafSi lesiS kynstur af sjóræningjasögum, svo a]veg forviSa. "HvaS hefirSu veriS aS gera hér.
hann var ekki í neinum vandræSum meS hvaS hann f-lenryj”
ætti aS segja. Hann sagSi frá atlögum, sem jafnvel ”Hann hefir veriS aS stela eplum," sagSi yfir-
hinn hugprúSasti aSmíráll hefSi aldrei látiS sér koma kenslukonan> ”og ef eg næ aftur f hann hér, skal
í hug, því síSui nokkur sjóræningi. Hann lýsti því eg lúberja hann.”
RPI
hvemig hann hefði unniS sigur yfir sjóræningjunum
í hvert skifti. Hún stóS alveg á öndinni af undrun
og greip fastar og fastar utan um handlegginn á hon-
m, eftir því sem hann spann söguna lengur.
“En þú hefir aldrei drepiS mann sjálfur?” sagSi
in, þegar hann hafSi lokiS sögunni. ÞaS var ofur-
;ill keimur af efa í röddinni, sem honum fanst vera
óþarfur, eftir aS hann var búinn aS segja söguna.
“Eg get ekki sagt um þaS maS vissu,” sagSi hann.
“MaSur veit ekki hvaS kemur fyrir meSan stendur
á orustunni sjálfri.”
"Nei, náttúrlega ekki,” sagSi hún og sá eftir aS
hafa veriS svo efunargjörn. “Þú ert fjarskalega
hugrakkur drengur."
Henry roSnaSi.
“Ert þú yfirmaSur á skipinu?" spurSi hún.
“Ónei, eiginlega er eg þaS nú ekki,” svaraSi
Henry; en í hjarta sínu óskaSi hann aS hann væri
þaS.
“Ef þú drífur þig áfram og verSur yfirmaður, þá
skal eg giftast þér, þegar eg er orSin stór," sagSi
hún; “þaS er aS segja, ef þú vilt.” ! reyna ag leika á mig.”
‘Já, eg vil þaS náttúrlega,” sagSi Henry. “Eg "HvaS meinarSu meS þessu?" spurSi Henry.
þorpinu. Sjómenn í víSum buxum og þröngum
peysum komu niSur aS höfninni og horfSu út á
sjóinn éSa töluSu viS þá sem voru komnir út í bát-
ana við bryggjurnar og farnir að ausa þá. Þeir
Hafsúlunni höfSu ekki veriS vissir um hvar þeir
ættu aS leggjast, en nú fengu þeir nauSsynlegar
upplýsingar, eftir aS þeir voru búnir aS kallast leng:
á viS slæpingjana í landi; og færSu sig þangaS sem
þeim var óhætt að vera.
Klukkan þrjú um daginn voru þeir búnir aS af
ferma; farmurinn var mjög léttur. Þegar hásetarn-
ir voru búnir aS hreinsa til á þilfarinu og ganga frá
öllu, gengu þeir á land. Þeir gleymdu ekki aS bjóSa
Henry aS koma meS sér, en hann afþakkaSi þaS
boS þeirra.
Skipstjórinn var líka farinn í land, en stýrimaS-
urinn var um borS. Henry fékk nóg af háSsglós-
um hans um eplastuldinn og fór á eftir hinum upp
í bæinn.
Hann gekk æSi lengi um göturnar meS hend-
urnar í vösunum, án þess aS hann vissi hvert hann
átti aS halda. ÞaS var komiS aS þeim tíma, er
fólk hætti aS fara skemtiferSir til sjávarbæjanna,
en samt voru nokkrir gestir á gangi á skemtigöngu-
svæSinu og nokkrir voguSu sér út á hafnargarSinn
‘ÞaS er alveg rétt," sagSi matreiSslumaSurinn. til þess ag njóta sjávarloftsins sem bezt. Strákur
“Eg vona aS hann hafi ekki gert neinum hér neitt."
Hún lokaSi hliSinu meS háum skelli og skildi
þá báSa eftir á götunni. MatreiSslumaSurinn sneri
viS og gekk á undan niSur í bæinn, en Henry labb-
aSi á eftir honum, lúpulegur eins og barinn rakki.
“Viltu ekki fá þér epli?" sagSi hann loksins viS
matreiSslumanninn. "Eg gat geymt eitt rétt handa
þér.”
“Nei, þakka þér fyrir," sagSi matreiSslumaSur-
inn.
‘ÞaS gerir þér ekkert mein,” sagSi Henry.
“Mér stendur þaS á sama, eg ætla ekki aS
smakka á því samt.”
Þeir héldu áfram þegjandi þangaS til þeir voru
komnir aS bæjarmarkaSnum. Henry staSnæmdist
fyrir framan drykkjustofu, sem þar var.
"ViS skulum koma inn, kunningi, og fá okkur
hressingu,” sagSi hann ísmeygilega.
“Nei, eg skil þig ekki," sagSi Henry.
“Ertu ókunnugur hér?” spurSi karlinn vingjarn-
ega.
“Já, eg er af Hafsúlunni, sem liggur þarna á
höfninni,” sagSi Henry og benti í áttina til Stour-
wich.
“Rétt er þaS,” sagSi hinn og hélt áfram aS
reykja.
“VerS hér nokkra daga,” sagSi Henry og
horfSi út undan sér á karlinn; “svo siglum viS
heim aftur.”
“EruS þiS frá Lundúnum?” spurSi hinn.
“Nei, viS erum frá Northfleet,” svaraSi Henry,
eins og honum stæSi alveg á sama. “ViS komum
þaSan.”
ÞaS komui smákippir í andlitiS á karlinum, og
hann blés út úr sér reykjarkúf.”
“Áttu þar heima?" spurSi hann.
"Nei, eg á heima í Wapping, en eg er vel kunn-
ugur í Northfleet og líka í Gravesend. Hefir þú
nokkum tíma komiS þangaS?"
"Nei, aldrei, aldrei’’ sagSi karlinn meS áherzlu.
“ÞaS er fremur skemtilegur staSur," sagSi Hen-
ry. “Mér þykir fallegra þar en í Wapping. ViS
höfum siglt þaSan nú í heilt ár. Skipstjóranum
okkar þykir ekkert aS því aS koma þar. Honum
lízt vel á stúlku, sem er skólakennari þar.”
“I hvaSa skóla?” SpurSi hinn.
Henry hló. “ÞaS er ekki til neins aS segja
þér þaS, úr því þú hefir aldrei komiS þar; en
þaS er skóli fyrir stúlkur.”
“Eg þekti einu sinni mann, sem átti þar heima,”
sagSi karlinn. "HvaS heitir stúlkan?"
‘ÞaS mem eg ekki," sagSi Henry geispandi.
SamtaliS slitnaSi og þeir sátu báSir og horfSu
á börnin, sem nú voru aS smá tínast upp úr fjör-
unni. Sólin var gengin til viSar og þaS var fariS
aS kólna.
“Eg held eg fari aS halda heim,” sagSi karlinn.
labbaSi í hægSum sínum og virti fyrir sér fólkiS og
alt sem hann sá á ströndinni og sem vakti athygli “GóSa nótt, drengur minn.’
hans, þangaS til hann var kominn aS ofurlitlum
baSstaS, sem var áfastur viS bæinn.
Sitt hvoru megin viS skemtigöngu svæSiS voru
tröppur, sem lágu niður 1 sandinn
upp á klettana fyrir ofan. Og fyrir þá, sem vildu
hvíla sig, voru langir bekkir til og frá. Henry sett-
ist á einn þeirra og fór aS horfa á börn, sem voru
aS leika sér niSri á sandinum, þótt honum fyndist
alt þess konar vera fyrir neSan sig fyrir aldurs sak-
ir. Þegar hann var búinn aS sitja þar stundarkorn,
tók hann eftir gömlum manni, sem kom gangandi
eftir sandinum upp aS tröppunum. Hann misti
sjónar af honum ofur litla stund, þegar hann kom
aS tröppunum, en svo sá hann stóra hönd færast
upp eftir handriðinu og brátt kom skygnishúfa og
andlit undir henni, sem Henry varS heldur en ekki
meint^ekki þaS sem eg sagSi áSan, þegar eg sagSi
aS mér þættu nöfnin þín ekki falleg.”
Hann var farinn aS sjá eftir, aS hann hefSi sagt
henni söguna, því hann var ekki viss um, aS hann
gæti sannaS hana; en þaS gerSi þá ekkert til, hugs-
aSi hann meS sér; þaS mundi verSa nógur tími til
aS leiSrétta þetta áSur en þau giftust. Bókin hennar hatt en eg er þag Hka.”
hafSi dottiS á góIfiS og hún steingleymdi því, aS ‘Mér þykir vænt
nokkrar ár væru til í NorSurálfunni þangaS til aS j-lenry.
fótatak og margar skrækróma raddir úti í garSinum
vöktu þau til meSvitundar um hvar þau væru stödd.
Hún greip bókina í snatri og settist eins langt frá
lonum og hún gat. Þar 'byrjaSi hún aS þylja:
‘Tempsá, Signa, Dóná, Rín.”
Þungt fótatak heyrSist fyrir utan dymar, svo var
starsýnt á, upp fyrir brúnina; þaS var ekki um þaS
“ÞaS er ekki til neins fyrir þig, Henry, aS I ag villast ag þetta var andlitS, sem myndin var af.
MaSurinn, sem ekkert vissi um hvaS Henry var
innan brjósts, staSnæmdist til aS blasa mæSinni
sagSi hinn, eins og hann byggi yfir águr en hann hélt áfram lengra.
“Ekki vænti eg aS þú — aS þú hafir eldspýtu
á þér? ” spurSi Henry og reyndi aS sýnast rólegur,
þótt honum reyndar væri þaS um megn. .
"Þú ert of ungur til aS reykja," sagði maSur-
inn og sneri sér viS til aS virSa hann fyrir sér.
Ef öSru vísi hefSi á staSiS, þá hefSi strákur
svaraS einhverjum skætingi, en hann sá hvaS mikiS
“Þú skilur,
einhverju.
“Nei, eg skil þig ekki,” sagSi Henry.
“Jæja^ eg skal þá segja þér, aS eg vildi ekki
missa af aS segja hinum frá þessu; nei, ekki fyrir
sex merkur af öli. Þú ert nokkuS góSur fyrir þinn
lyklinum snúiS og hurSin opnuS. Ungfrú Dimchurch
um aS heyra þaS,” sagSi
‘Engum myndi detta þaS í hug, af því a& gat verig unclir þvi komiS, aS hann sýndi kurteisi,
sjá framan í smettiS á þér. ! og stilti sig þess vegna.
MatreiSslumaSurinn brosti bara og þeir fóru j ”Mér finst þaS gera mig rólegri,” sagSi hann
um borS. Hann fylgdi Henry til skipstjórans og mjög alvörugefinn, “þegar eg er þreyttur eSa hefi
skildi hann þar eftir til aS gefa þaer beztu skýringar, einhverjar áhyggjur.”
sem hann hefSi á reiSum höndum, viSvíkjandi fjar-; MaSurinn horfSi á hann forviSa og glotti kulda-
veru sinni. En sjálfur fór hann fram í háseta klef- j lega t
ann og fór aS segja frá hvaS hann hefSi séS. Lýsti; • ^ eg ag segja þér, hvaS eg gerSi viS þig, ef
leit inn, en rak upp undrunaróp og hröklaSist út úr 'hann því svo vel ag hinir fá aS heyra þaS ! eg ætti þig?” sagSi hann um leig og hann fór meS
dyrunum aftur. Hópur af smástúlkum, eitthvaS um aftur og aftur, þar til skipstjórinn kom loksins fram fingurnar ofan ; vestisvasa sinn og tók upp óhreina
þrjátíu talsins, ruddist utan um hana, til þess aS fá eftir til þess aS vita hvaS um væri aS vera. Hann elclspýtu
aS vita hvernig á þessu stæSi. , kom aftur til stýrimannsins hlæjandi út undir eyru. "þ^ mundir banna mér aS reykja,” sagSi strák-
“Ungfrú Harcourt!” kalIaSi kenslukonan meS Henry varS svo mikiS um þetta, aS þaS lá viS aS ur glaglega.
,þrumandi rödd. ’ hann fengi duglega ráSningu fyrir óhlýSni viS yfir- -já þag g^gj eg ag mér heilum og lifandi,”
"Já, hvaS er þaS?” sagSi stelpan og lagSi fing- menn sína. ^ggj h’inn og ætlagj ag halda áfram.
urmn á blaSsíSuna. þar sem hún var aS lesa. | I ”HvaS varst þú gamall, þegar þú byrjaSir aS
“Hvernig vogarSu þér aS vera hér mn. hjá þess- reykja?” spurSi Henry.
um—þessum strák?" ! --------------- j ”Á þínum aldri, geri eg ráS fyrir." svaraSi karl-
ÞaS var ekk. mér aS kenna, sagS. hún og inn; en eg var langt um stærri en þú. Annar eins
reynd. aS gjöra ug ems aum.ngjalega og henn. var TIUNDI KAPITULI. angi og þú ert< ætti ekki ag reykja.”
unt. “Þú lokaSir mig hér inni. Hann var hér, þeg- Hafsúlan sigldi tveimur dögum eftir aS þetta; Strákur brosti. Honum flaug í hng, aS hann
ar eg kom ínn. j bar viS, til bæjar, sem Stourwick heitir, hlaSin meS yj-g; ag yjnna fyrir verSIaununum áSur «sn hann
“Hví kallaSirSu ekki á eftir mér?" spurSi ungfrú ýmsum varningi. j fengi þau<
Dwnchurch. Henry hafSj tekiS miklum breytingum þessa j "Viltu fá þér í pípu?” sagSi hann og rétti fram
Eg vissi ekki aS hann var hér. Hann var und- siSustu daga. 1 staS þess aS striSa skipshöfninni, marglitan tóbakspoka.
»r borSinu. ^ sem var vani hans, var hann ná þögull og leit varla “Skolliinn hafi úr þér óavífnina!” aagSi karl
Ungfrú Dimchurch leit ógnandi augum á Henry, vig nokkrum manni. 1 huga sínum gifti hann ung- j reigur. "Þegar eg þarf aS fá tóbak hjá þér, þá biS
sem sat þar meS pípuna í hendinni og var aS hugsa fru O’Brien stórum og þjösnalegum manni, sem j eg þig um þag.”
um, hvort hann gæti meS nokkru móti komist fram hann þekti; og útskýringarnar, sem hann útbjó í “FyrirgefSu,” sagSi Henry, “fyrirgefSu. Eg
hjá henni. Ungfru Harcoujt horfSi á hetjuna sína huga sínum handa vinstúlku sinni, voru svo flóknarj komst ag góSum kaupum á þessu tóbaki, og félag-
otr stóð á =»f Hún vonaSist eftir, og langar, aS þeim yrSi naumast lýst í stuttu máli. ar mfnir 80ggu< ag eg hefSi veriS svikinn á því. Mig
“GóSa nótt,” sagSi Henry meS mestu kurteisi.
Hann horfSi á eftir karlinum, sem vaur enn
hraustlegur aS sjá, þangaS til hann var kominn spöl-
í fjörunni eSa j korn í burtu; svo læddist hann varlega á eftir hon-
um. Hann fylgdi honum á eftir meS fram kletta-
brúninni. Karl nam hvergi staSar fyr en hann var
kominn á dálítiS autt svæSi, sem var á bak viS hest-
hús. Þar stóS Ijótt og óhreint kofaskrifli. Henry
var nú rétt á hælunum á honum, en hann hafSi eng-
an grun um þaS. Karl opnaSi kofahurSina og fór
inn. Henry læddist nær og staSnæmdist, eins og
hann væri á báSum áttum meS hvaS hann ætti aS
gera. Svo skoSaSi hann staSinn vandlega og lædd-
ist aS því búnu í burtu.
Hann hljóp og dansaSi eftir veginum til Stour-
wich, niSur á bryggjuna og um borS í Hafsúluna.
Hann læddist aftan aS matreiSslumanninum og
skelti lófunum á bakiS á honum. ÁSur en mat-
reiSslumaSurinn gat snúiS sér viS og gripiS hann,
var hann kominn til Sam og búinn aS leggja hand-
legginn utan um mittiS á honum og var aS reyna aS
fá hann til aS dansa viS sig.
“Hann er ekki meS öllum mjalla," sagSi Sam
og sleit sig lausan af Henry. “HvaS gengur aS þér,
strákur?”
“Ekkert,” sagSi Henry, “þaS gengur alt ljóm-
andi vel.”
“HefirSu nokkur epli núna?” spurSi matreiSslu-
maSurinn meS ótuktarlegu glotti.
“Nei, nú eru engin epli á ferSinni,” sagSi strák-
ur. “Þú skilur aldrei nema eitt í einu, asninn þmn.
Hvar er skipstjórinn? Eg hefi frétt aS færa honum,
frétt, sem honum er líklega ekki mikiS á móti
skapi aS heyra."
“HvaSa fréttir?” spurSu hinir báSir í einu og
fölnuSu í framan.
“VeriS þiS rólegir, piltar," sagSi Henry. "ÞaS
er slæmt fyrir þig, Sam/aS verSa mjög æstur, af því
aS þú ert of feitur, og matreiSslumaSurinn þolir þaS
ekki vegna höfuSsins. >ÞiS fáiS aS vita hvaS þetta
er, þegar tími er kominn til þess.”
Hann yfirgaf þá og lofaSi þeim aS brjóta heil-
ann um ástæSuna fyrir þessari óvenjulegu kaeti sinnt.
Hann flýtti sér niSur káetustigann og inn í káetuna;
þar stóS hann og horfSi á skipstjórann og stýritnann-
inn, brosandi út undir eyru, eins og aS þeir ættu aS
skilja af því; hvaS honum væri á höndum. Þeir
horfSu báSir á hann alveg forviSa, og skipstjórinn,
sem var í vondu skapi, hálf stóS upp.
(Meira.)
og stóS á öndinni af hræSslu.
aS eitthvaS alveg óvanalegt kæmi fyrir. Hann huggaSi sig viS þessa dagdrauma, þótt hann
Hann hefir stoliS eplunum minum, sagSi vissi, aS þeir Væru gagnslausir; þeir voru aS minsta
ungfrú Dimchurch. Hvar er leikfimiskennarinn? kosti skemtilegTÍ heldur en háSsglósur félaga hans.
Leikfimiskennarinn, stór og lagleg stúlka, stóS Hann var farinn aS hugsa meS alvöru um mál-
rétt fyrir aftan hana. efni skipstjórans; þaS var eins og raunir hans hefSu
“Rektu strákinn út, ungfrú O’Brien,” skipaSi gert hann færari til þess aS setja sig í spor annara.
jrfirkenslukonan. Hann fór aS lesa upphátt, hvenær sem hann gat
VeriS þiS rólegar,” sagSi Henry og reyndi aS höndum undir komist, og vandaSi framburS sinn
láta sem minst á hræSslu sinni bera. "Eg skal fara af öllum mætti. Hann vandaSi sig ekki síSur í
:álfur. LofiS þiS mér aS komast út. Eg vil ekki j tali, þangaS til loksins stýrimaSurinn sagSi honum
ara aS berjast viS kvenfólk.”
“FarSu út meS hann,” skipaSi yfirkenslukonan.
blátt áfram, aS ef hann hætti því ekki, þá skyldi
hann eiga sig á fæti.
langar til aS vita, hvernig þér líkar þaS.”
Karlinn hikaSi eitt augnablik, en arvo settist
hann á bekkinn og tók viS pokanum og þefaSi af
tóbakinu. Svo dró hann svarta leirpípu upp úr
vasa sínum og fylti hana í hægSum sínum.
“ÞaS er ekki sem verst,” sagSi hann, þegar
hann var búinn aS sjúga aS sér reykinn nokkrum
sinnum. Hann halIaSi sér aftur á bak og lygndi
aftur augunum; hann reykti eins og gamall tóbaks-
maSur, sem er nýnæmi á aS fá í pípu. Henry sat
og horfSi a slitin fötin, sem hann var í, og karbættu
skóna, sem hann hafSi á fótunum.
Prentun
4Ug konar prentun fljótt og
vel af hendi leyst. — Verki
frá utanbæjar mönnum sér-
.staklega gaumur gefinn.
The Viking Press, Ltd.
729 Sherbrooke St.
P. 0. Box ’ Winnipeg