Heimskringla - 07.05.1919, Page 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRIN GL A
WINNIPEC, 7. MAf 1919
Vonbrigði.
Smásaga eftir G. A.
um J>aS sem hefi lesiS; og þa<S er nú einmitt bezta
mentunin, að mínu k liti. ÞaS er lítiS gagn í því
aS læra, ef maður hugsar ekki, skal eg segja þér.
MaSur verður aS velta hlutunum fyrir sér og reyna
að brjóta þá til mergjar."
Hann sagSi þetta þannig, aS mér gat ekki dul-
ist, aS honum þótti meS sjálfum sér ofurlítiS vænt
um sjál'fsmentun sína.
Mig langaSi til aS fá hann til aS tala ofurlítiS
Hann hafSi aldrei gjört þaS.
viS hjálpuSumst til aS breiSa út þær markverSari.
AS vísu lét hún þaS ekki uppskátt, en hún hafSi lag
á aS segja svo frá, aS margir urSu til aS bera út þaS
sem hún vildi aS út bærist. Flest kvöld hafSi hún
eitthvaS nýtt, og nú, meSan eg var aS þvo mér,
flaug mér eins og af tilviljun í hug, hvaSa nýja fregn
húsmóSirin mundi segja okkur í kveld.
Eg þurfti ekki lengi aS bíSa, þegar viS vorum
öll sezt niSur, eftir því, aS húsmóSirin kæmi meS
sögu sína; hún hóf von bráSar máls á þvt aS segja
Eg kyntist ÞórSi rétt af tilviljun. ViS unnum
saman bjá Dobsoh kontraktara. ÞórSur hræfSij meira um sjálfan slig.
steinlimiS, en eg bar þaS til múraranna. ViS vor-’Nú hélt eg aS eg væri búinn oS koma honum á okkur frá hjónum, sem hefSu veriS gefin saman
um stöSugt saman viS vinnuna á dagiTm alt sumariS j rekspölinn. _ ■ kveldiS áSur.
og kyntumst því all-vel. Eg var þá alveg nýkom- "ÞaS er slæmt, aS þú hefir ekki getaS komist í; ÞaS þóttu heldur en ekki fréttir. Stúlkumar
inn frá Fróni, en kann fyrir þremur árum. ViSjbetri stöSu en þá, aS vera óbrotinn daglaunamaS- UrSu strax forvitnar og vildu fá aS vita alt, sem hús-
KöfSum því nóg um aS ræSa, þegar viS höfSum ur," sagSi eg. ; móðirin vissi um þenna merkilega atburS.
tóm til þess og á leiSinni heim á kvöldin. Og! “ÞaS getur nú veriS," svaraSi ÞórSur. “Enegj HúsmóSirin fór sér aS engu hart. ÞaS
skoSanir okkar á flestu féliu vel saman, ,svo aS lík- er ánægSur meS þaS. ÞaS er ekki víst, hvaS lengij auSheyrt, aS hún vildi segja söguna svo aS hún
indurn hefSum viS getaS orSiS góSir vinir, ef leiSir eg verS hér í Ameríku. Eg er útlendingur hér og! hún yrSi ekki óáheyxilegri eins og hún segSi hana,
okkar hefSu eigi legiS sundur, er sumariS var búiS. | verS alt af. Mér gengur ekki vel aS samlagast líf- en hún var þegar hún heyrSi hana. Fyrst gat hún
ÞórSur var á aS gizka hálf-fertugur, þegar eg' inu hér. Eg er alt af meS hugann heima.” um, hvar nýgiftu hjónin hefSu veriS gefin saman, af
kyntist honum. Hann var venjulega fálátur og Svo sló hann út í aSra sálma, og eg þóttist vita, [ hvaSa presti og hverjir hefSu veriS viðstaddir. Svo
fremur þur á manninn; en gat veriS skemtilega ræS- aS hann vildi sem minst tala um þaS, sem honum; kom hún meS nafn brúSgumans.
inn, þegar hann fór aS tala um þaS, sem honum kom sjálfum viS. Hann hét Johnson seinna nafni og var æfin
>tti gaman aS tala um. Hann var frábærlega ------------- lega nefndur Sam Johnson, hvort sem þaS var
ýr maSur og hafSi ákveSnar skoSanir, sem hann ÞaS var komiS fram á haust. Eg var farinn aS nafniS, sem hann hafSi hlotiS í skírninni eSa ekki.
ti fram bæSi Ijóst og einarSlega og sundum meS hugsa um aS nota veturinn til þess aS nema ensku.1 Hann var vel þektur, hafSi fengist viS fasteigna-
-miklum sannfæringar-hita. I Eg sagSi ÞórSi frá fyrirætlan minni og hann hvatti sölu og húsabyggingar nokkur ár og var talinn vel
Ekki gat ÞórSur kallast fríSur maSur sýnum; mig til aS reyna aS ná allri þeirri mentun, sem eg ©fnaSur maSur. Hann var business-maSur í húS
hano var allur of stórskorinn til þess. Hann var ætti kost á aS fá. "Þú ert komungur," sagSi hann og hár, en þar aS auki lét hann alImikiS á sér bera
bár vexti og nokkuS útlimalangur, en heldur mjór og ættir aS afla þér mentunar hér. Ameríka er [ söfnuSi og öSrum íslenzkum félagsskap.
c*g bar sig ekki vel; gekk ja'fnan nokkuS lotinn og einmitt land fyrir þá, sem koma hingaS ungir og! “Og hver var svo heppin aS fá hann?” spurSi
var óvenjulega skreflangur. En samt var eitthvaS geta byrjaS á einhverju. ViS, sem komum hingaS lítil rauShærS saumastúlka, sem jafnan stærSi sig
viS hann, sem maður vandist vel. Svipurinn var fullorSnir, eigum svo erfitt meS aS byrja nokkuS af því aS hún væri lítiS meS Islendingum. en væri
a.lhir svo undur góSIátlegur og .andlitsdrættimir nýtt; viS verSum aS ráSast á garSinn, þar sem þeim mun kunnugri högum enska fólksins ríka, sem
votu reglulegir. Hann var ljóshærSur og bláeygur. hann er lægstur, fá okkur vinnu, sem er auSlærS, hún saumaSi fyrir.
og þaS skein oft einhver góSleg gletni út úr augun- og hugsa um aS eignast eitthvaS, þótt þaS gangi HúsmóSirin svaraSi ekki spurningunni strax.
*«m á honum, þegar hann var aS spjalla viS mann. seint.” Hún hélt dálitla ræSu um kosti Johnsons og hvílík
En oftast var hawn þó meS alvörusvip. Af veru- ÞórSur hlustaSi þolinmóSlega á allar mínar stálhepni þaS hefSi veriS fyrir stúlku, svo aS segja
legri lífsgleSi hafSi hann lítiS, en hann var heldur ráSagerSir og gaf mér margar skynsamlegar bend- nýkomna frá Islandi, aS ná í annan eins mann.
engmn böIsýnismaSur, aS því er virtist. ngar. Eg virti hann svo mikils, aS mér fanst eg Hann hefSi þó getaS valiS úr. En þaS væri svona,
iEg man eins vel eftár því og þaS hefSi skeS í þurfa aS spyrja hann ráSa um hvaS eina. þær gengju strax út, þessar nýkomnu, þótt margar
,.ær, þegar viS fórtán fyrst aS tala saman um Svo var þaS dag einn seint um haustiS. ViS aSrar, sem lengi væru búnar aS vera í þessu landi,
annaS en þaS, sem laut aS vinnunni. ÞórSur fór vorum viS vinnu okkar, eins og viS vorum vanir. næSu ekki í nokkurn mann.
eitthvaS aS spyrja mig um þaS, til hvers eg hefSi ÞórSur var óvenju daufur þann dag. Eg veitti því “ÞaS finst nú ekki öllum sjálfsagt, aS allar
WomiS til Ameríku; og eg svaraSi, aS eg hefSi nátt- eftirtekt strax um morguninn, en ekki vissi eg neina stúlkur verSi aS giftast,” greip ein þeirra, sem viS
irríega komiS til þess aS græSa peninga, eins og oraök aS því. Raunar var eg búinn aS taka eftir borSiS sat, fram í. Hún var roskin, ófríS pipar-
aSrir; svo bætti eg víst viS, aS þaS væri ólifandi því fyrir löngú, aS ÞórSur var ekki æfinlega í mær, sem hafSi unniS árum saman í þvottahúsi og
á íslandi. Eg hélt þá aS allir gætu orSiS ríkir í glöðu skapi, þótt hann sýndi þaS lítiS í viSmóti; var yfirelitt ofurlítiS svartsýn, en einkum þó þegar
Ameríku á skömmum tíma; og leit á Island meS en eg hélt þá, aS hann væri aS brjóta heilann um taliS barst aS hjónaböndum, sem oft vildi verSa.
augum vinnudrengsins, sem ekkert hefSi legiS fyrii eitthvaS og taldi þá sjálfsagt, aS hann vildi helzt “En mætti ma&ur fá aS vita hver hún er ’þessi, sem
annað en margra ára vinnumenska, og nú þótti gott vera laus viS aS skrafa viS mig. En þenna dag var á aS veras vona heppin."
ciS njóta sjálfræSisins eftir vistar-prísundina. hann meS lang-daufasta móti. ÞaS leyndi sér ekki, "ÞaS er nú varla, aS eg muni hvaS hún heitir.
íÞórSi mislíkaSi sýnilega þaS sem eg sagSi og aS eitthvaS hafSi komiS fyrir hann, sem honum fél! GuSrún, og var Björnsson, minnir mig, áSur en hún
Sór aS tala um, aS þaS væri lítilmannlegt aS hall- þungt. Hann talaSi ekki orS og þegar hann þurfti giftist. Hún var í vistum og vann viS sauma, hefi
mæia föSurlandi sínu, þótt kjör manna heíSu ekki ekki aS keppast við aS vinna, stóS hann og horfði eg'heyrt.'
-«-eriS sem ákjósanlegust þar. Hann sagSi, aS þaS beint niður fyrir sig, eins og hann vssi hvorki a! "Eg þekki hana þá," sagSi sú litla, rauShærSa,
“»æktu ekki allir auS til Ameríku; og þótt Lland mér né neinu öSru umhverfis sig. "ansans ári falleg. ÞaS var auSvrtaS, aS hún
vaeri fátækt land, mætti vel lifa þar — Iangt um Um miSjan daginn settumst viS niSur til aS mundi ná í einhvern ríkan. En hún er ekki kom-
hætur en gjört væri, éí rétt væri farið aS. Auk þess horSa og h\-íla okkur. ÞórSur gleypti í sig matinn. unS> eg sagt ykkur. Eg er viss um, aS hún er
vaen þaS skylda oikkar, sem værum komnir til Ame- Svo hvarf hann og kom ekki aftur fyr en rétt um komin undir þrítugt.
ríku, aS minnast landsins okkar hlýlega og halda þaS leyti, er viS stóðum upp. Hann kom mér svo Hún kom trúlofuS aS heirnan, hélt húsmóS-
i.ippi heiSri þess viS hvert tækifæri. kynlega fyrir sjónir, aS mér var ómögulegt aS átta >nn áfram. ÞaS er sagt hún hafi lengi veriS trú-
ÞaS lá viS, aS mér gremdist viS ÞórS fyrir þaS, mig á KvaS fyrir hann KefSi komiS; Kann var alt lofuS tveirmir, Johnson og þessum, sem hún kom
aS fara aS halda yfir mér áminningarræSu svona öSru vísi en hann var vanur. En þegar fór aS líSa rneS aS heimati.
<app úr þurru, aS mér fanst, en samt sat eg á mér. á síSari hltrta dagsins, sá eg hvers kyns var. ÞórS- Sú er góS, greip nú piparmærin roskna fram
Hann sagSi þetta eitthvaS svo góSlátlega, en þó ur Var aS verSa drukkinn. ÞaS hafSi aldrei komiS, í- E-11 KvaS sumt kvenfólk getur veriS Iítilfjör-
meS svo mikilíi festu, aS eg gat ekki annaS en tek- fyrir síSan eg kyntist honum; og eg hefSi ekki trú- legt- ÞaS er verst, aS þær eru of margar, sem
i>S þaS vel upp; þótt eg væri alveg sannfærSur um, aS þvi, aS Kann yrSi nokkum tíma drukkinn, þótt hafa þaS svona, bætti hún víS og leit til Iaglegrar
aS ómögulegt væri aS lifa á Islandi nema eymdar- einhver KefSi sagt mér þaS. En nú sá eg þaS meS °S kátrar stúlku, sem sat beint á móti Kenni.
l>ff, og aS Ameríka væri gullkista, sem stæSi opin mínum eigin augum. Hann hafSi fariS í eitthvert, SkeytiS hitti, og sú, sem fyrir því varS, roSnaSi.
'tít öllum. — Hver hefir ekki veriS sannfærSur hóteliS um miSdagsverSar tímann og fengiS sér Hún setti á sig þykkjusvip og sagSi, aS þaS væri
m þaS síðara, aS mrnsta kosti fyrstu árin hér þar duglega í staupinu; um þaS var ekki aS villast. hægSarleikur fyrir þær aS þykjast heilagar, sem
^stra? Ecg hafSi heldur ékki tíma til aS sv \ra En hvaS gat honum gengiS til þess? Hvemig gat aldrei hefSu getaS látiS nokkrum karlmanni lítast
órSi, því verkstjórinn’kallaði þá til mín heldur honum. jafn-gaetnum og rólyndum manni, sem á- a
hvatskeytislega, aS halda áfram. Eg axlaði því reiSanlega var ekki drykkfelduT, dottiS í hug aS Nú r®k húsmóSirin aftur til máU.
^teinlíms trogiS og fór aS bera til múraranna; en fara aS drckka sig fulian um hádaginn í vrnnunni? Jæja, hún var heppin aS losast viS hann, hvort
ÞórSur hélt áfram aS blanda saman sandi og kalki ÞaS var íáðgáta^ sem eg botnaSi ekki minstu vit-, sem henni hefir nú faTÍst eins illa viS Kann eins og
og hræra. und í. sagt er eSa ekki. Eg fyrir mitt leyti segi ekkert um
Eftir þetta töluðum viS mjög oft saman bæSi ÞórSur taiaði ekki eitt orS viS mig allan þann ^’1^ ^ n er hann s<- alveg nó-gúdd
un þetta og arrnaS. Eg var ungur og sló mörgti dag. Hann vann engu ósleitilegar en þegar hann komist ekkert áfram, og svo er hann óttalegur
í ram, sem ÞórSi fanst þörf á aS leiSrétta. Hann var allsgáSur. ViS og viS, þegar eg kom út til s®rvttringur, sem varla talar orS viS nokkum
var mér langt um fróSari um alt. En einkum var hans meS steinlímstrogiS,, heyrSi eg hann tauta viS mann-
'fjaS saga lslands, og íslenzkar bókmentir, sem sjálfan sig í hál’fum hljóSum. ÞaS var eins og aS Veiztu hvaS hann heitir? tók nú einn af karl-
hann var vel aS sér f. Eg gat hlustaS á hann stein- hugsanir. sem hann væri aS reyna aS bæla niSur, mönnunum til mals. ÞaS er ekkt ómögulegt, aS
þegjandi og veitt eftirtekt hverju orSi, sem hann brytust út, eins og gufan undan ketillokL Ekki gat maSur þékki hann.
sagSi, þegar hann var aS lýsa fyrir mér einhverjum eg heyrt hvaS hann var aS segja, en af einstökum "Hann hoitir ÞórSur Sveinsson," svaraSi hús-
viSburðum í sögu landsins, eða skýra frá, hvemig orSum mátti ráSa, aS hann var bæði hryggur og móSirin. "Stór sláni, ljótur og leiðinlegur.”
kjör þjóðarinnar hefSu mótaS skaplyndi hennar og gramur út af emhverju. | "Nei, er þaS hann, Bye Jove!” hrópaSi sá, sem
^álareinkennL Hann sagði svo undur-skemtilega Þetta kveld gekk eg einn heim úr vinnunni. spurt hafSi. "Eg þekki hann. Hefi unniS meS
frá þessu, og þaS var auSheyrt, aS hann vat þaul- þórSur var farinn á undan méi:, hafði ekki biSiS til honum. Hann er ali right, þegcur maður fer aS
áfram aS velta þessu fyrir mér og hugsa um hverrúg
þetta ástaræfintýri ÞórSar hefSi veriS frá byrju».
EitthvaS hlaut aS hafa veriS í stólkuna variS, eitt-
hvaS meira en þaS, aS hún var falleg. Hún hlaut
aS vera gáfuS líka. ÞórSi hefði aldrei getaS litisV.
vel á hana annars. Og ekki hefSi hún getaS geng-
ist fyrir neinu hjá ÞórSi, nema gáfum hans, þvi
hann var engan veginn álitlegur maSur í sjón. E»
hvers vegna hafSi hún þá brugSist heiti viS Kann?
I rauninni var þaS ekki vandráSm spuming. RáSa -
hagurinn viS Johnson var trygging fyrir öllu, setn
eSlilegast var aS stúlka í heraiar sporum girntsst,
alls nægtum, þægilegu lífi og upphefS. Og þar aS
auki var Johnson ólíkt glæsilegri maSur í öllu ytra
útliti, en ÞórSur. HvaS heimskur, sem hann kunai
aS vera, og eg var ekki í nokkrum vafa umf aS
hann væri heimskur í aamanburSi viS ÞórS; þó var
ekki hægt aS neita því, aS hann var samkvæmt al
mennri sokSun mikiS álitlegur maður. En aS hm»
leytinu var þaS víst, aS hún hafSi hlotiS aS miasa
sjónar á því, sem gerSi ÞórS aS svo miklum manní
í mínum augum og allra, sem kyntust honum, aS
mér fanst, gáfum hans og glöggskygni í öllum hhít-
um. ÞaS vra þó mikils virSi. Var ekki mikiS á
sig leggjandi til aS geta lifaS meS manni, sem átti
slíkar gáfur, manni, sem var andlegt mikilmenni, þótt
I hann væri fátækur og ólíklegur til aS 'komaít á
i fram"? En hvemig átti stúlka, eem ekki gat s©S
þetta og metiS, aS fóma sjálfri sér, ?
Svona fanst mér þetta horfa viS, þegar eg var
aS velta því ifyrir mér. Eg ásakaSi ekki stúlkuna.
En eg vorkendi ÞórSi. Vitanlega hafSi ást hans á
stúlkunni veriS rótgróin. Alt var rótgróiS hjá hon-
um, sem á annaS borS náSi nokkurri festu í sál
hans. Og þótt eg skildi þá ekki afl tilfinninganna
eins og eg skil þaS nú4 fanst mér aS þaS hlyti a®
vera djúpt sár eftir þar sem ást hans og traust hafSi
veriS. I fyrsta sinni á æfmni fann eg til verulegrar
samhygSar meS öSrum. Mér fanst, aS ÞórSur
hlyti aS taka þetta svo nærri sér, þótt hann léti ekki
beinlínis á því bera viS nokkum mann.
Ut úr þessum hugleiSingum gekk eg út og rölti
í hægSum mínum upp eftir strætinu. Fyr en mig
varSi var eg kominn á móts viS húsiS, sem ÞórSur
!
átti heima í. Mér datt í hug aS líta inn til hans, et»
hætti viS þaS; því eg þóttist vias um, aS hann vildi
helzt vera einn. Eg sneri því viS áon í hliSargötu ogr
gekk áfram, án þess aS hugsa i*n hvert eg væri a*
i fara. þangaS til eg mætti maraii, sem eg þekti e»
hafSi ekki séS æSi lengi. Hann tók mig strax tali
og stakk upp á, aS viS skyldutn fara inn í kaffisölu-
] hús, sem var þar skamt frá, og fá okkur bolla af
‘ kaffi. Eg þáSi þaS, því þaS var hrollkalt í veS»-
inu. Kunningi minn var fuIW af ráSagerSum un
I framtíSina og hafSi mikiS að ægja um þaS, hvað
hann ætlaSi aS gjöra. Eg Mustali ó harm, en hug-
ur minn var allur hjá ÞórSL Eg gat ekki hætt
aS hugsa um hann og þaS var ekki laust viS, að
eg kviSi fyrir frEimtíS hana. Mér datt í hug, aS
hann ef til vildi legðist í ofdrykkju. SamtaliS gekk
skrykkjótt og eg fór heim eina fljótt og eg gat.
Daginn eftir fór eg til viaan Bröonar, sem eg
( var vanur. ÞórSur kom lika. Haan var alveg eiixs
( og hann átti aS sér, að eins Bgjn daufarL ViS töl-
uðum lítiS saman þann dag, et* waáún saman náð)
ÞórSur sér aftur og varS ema ræSinn og hann va*
áSur. Aldrei mintist hann oioM ®HSi ó einkamál mn
og eg forSaSist aS víkja aS þ 'ikm, |>ótt mig langaðr
mikið til aS verSa einhvers vfscuri iwrn hvaS ÞórSttr
hugsaSi um þau.
ViS ÞórSur unnum eklu l.ewgi ranan eftir þetta.
Vinnan hætti þegar veSur tók m% káina og skönuau
anðar fór Þórður úr bænun. áíVajn hefi eg ekk*
séS hann. En eg hefi halditt spvnaum fyrir ow
hann og einstöku sinnum hdfi eg fengiS bréf fró
Konum. Hann er fyrir löngu kwiinn heim til 1*-
lands aftur. Þar fékk hann eér |0«6 og fór aS búa
Mér hefÍT veriS sagt, a8 homucra
Eftir því sem eg veit bezt, heftr kontsn farnast vel.
Ógiftur mim hann vera enn og verSor eflaust alla æft
Hann er einn af þeim fáu, eem eg veit aS gleymi*
ekki vonbrigSunum.
þekkja héinn, en dálítiS queef svona fyrst í staS."
Eg sat sem þrumulostinn. Þetta var nafn vin-
Nú skildi eg alt saman. Þetta var þaS
ar mins.
íesinn og hafSi reynt aS gjöra sér grein fyrir orsök- ag verSa mér samferSa, eins og viS vorum vanir
vim atburSanna og þýSingu þeirra. Stundum fór a§ gjöra, hvor sem varð fyr tilbúinn. Eg var alla
hann meS kvæSi, einkum ættjarðarljóS, sem hann JeiSina Keim aS velta því fyrir mér, Kvernig á þessu
mundi alveg orSrétt og gat mælt af munni fram háttalagi gæti staSið; þaS var svo undarlegt og al-[sem hafSi komiS ÞórSi til aS verSa drukkinn um
meS svo eSlilegum áherzlum, aS jafnvel ekki minsti veg ólíkt því sem ÞórSur átti aS sér. Ekki fanst mér daginn. Aldrei hafSi mér dottiS í hug, aS ÞórSur
líklegt, aS hann hefSi fariS aS taka upp á þessu, væri nokkuS viS ástamál riSinn. Haön hafSi aldr-
þótt honum hefSi mislíkaS eitthvaS viS einhvem. * ei sagt neitt um þau efni og höfSum viS þó talaS
og ekki gat þaS veriS kæruleysis uppátæki. ÞórS- saman um margt. Eg hefSi meira aS segja þoraS
um, sem vissi jafn mikiS og gat sagt jafn vel frá ur var a]t of stiltur og grandvar maSur til þess. aS fullyrða, aS hann væri alveg frábitinn slíku. Og
því sem hann vissi. Stundum kom hann meS dæmi EitthvaS alveg óvanalegt hlaut aS hafa komiS fyrir þess vegna varS eg svo forviSat viS þessa skyndi-
blær tilfinninganna tapaSist. Eg var eins og nem-
andi, sem hlustar meS athygli á hvert orS af vör-
um kennara síns. Eg hafSi aldrei fyrri kynst nein-
úr veraldarsögunni til þess aS skýra meS hugmynd- kann hirt>S
(DAIY*
er--— — -
l^gii fríg”. bnr^iir yar QT^irvo giX Ann Jj£
ir sínar; einku.n minlist hann oft á hetjur Rómverja. £g ]eig8i herbergi og keypti fæSi hjá hjónura. 1 ráSgátu, en hann hafSi áSur veriS. Eg hafSi þá
er hann var aS tala um föSurlandsást. ^ voru ve] kunnug meSal Islendinga. Tveir eða1 *kki lært aS þekkja fólk nema rétt á yfirborSinu.
"Þú hlýtur aS hafa mentast, ÞórSur, sagði eg þrír aðrir karhnenn voru þar og nokkrar stúlkur. I ^g eg skildi ekki aS sumir vitmenn eru svo dulir, aS
viS hann eitt kvöld, er viS gengum saman heim frá HúsrnóSirin var natin í aS safna fréttum sem ■ þarf skarpa sjón til aS grafast eftir leyndarmál-
snertu íslendinga, til og frá út um bæinn, og allar j urn þeirra.
Hvort taliS um ÞórS og unnustu hans, sem ver-
iS hafði, varS lengra, vissi eg ekki; eg var sokkinn
niSur í mínar eigin hugsanir. Eg stóS upp von
vinminni
"ÞaS er nú eftir því, hvernig þaS er skiIiS." sínar fréttir sagSi hún okkur viS kveldverSarborS-
araSi ÞórSur. “Eg var tvo vetur á gagnfræða- iS. Fengum viS jþannig margt aS vita, sem annars
óla og fékk þar dálitla undirstöðu; en langmest hefði veriS okkur huldir lejmdardómar. En svo
fi eg lært af sjálfum mér, af því aS lesa og hugsa sem í launaskyni fyrir fréttirnar, ætlaSist hún til aS
bráSar og gekk upp í herbergi mitt. Þar hélt eg
Prentun.
Alls konar prautan ®g
vel at hendi ley*t — Verhá
írí utaicbanj&r
•taUðga ga«
The Viking Pres% Ltd.
729 SherbriMfae M.
P. O. Box 31"i
wtM#n