Heimskringla - 10.12.1919, Qupperneq 6

«. BLAÐSfÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 10. DES. 1919.
Pólskt Blóð.
ÞÝZK-PÓLSK SAGA
HiS þunga fótatak Xeniu nálgaSist. Hún laut niður
aS stólbaki hans og hló svo ’barnslega.
“Nú get eg ekki komiS aS nokkrum óvörum,” j inn í horniS sitt, og tæmdi hina gullnu blessun sína
Marta getur ekki komist inn til borgarinnar, og eg'
kemst ekki hingaS út til hennar fyrst um sinn.
‘Þér getiS auSvitaS fengiS peninga mína, Xenia.
En eg hafSi annars hugsaS mér aS skilja buddu mína
hér eftir.”
”Æ, fáiS mér hana.”
‘ ‘Sj ál f sagt! Hérna er 'hún. ”
Flýtti hún sér þá til litla Max, er nú á ný var kom-
mælti hún hlæjandi, “og aS dansa vals yrSi líklega j í kjöltu hans.
hálf-örSugt. LítiS á, eg er í hreinum og (beinum j Tárin
tréskóm, spánnýjum, meS útskornu hjarta á ristinni. kysti hún á hinar fínu hendur gjafarans.
SkógarvörSurinn hefir sjálfur búiS þá til handh kon-
ErþaS ekki fallega gert?"
Janek sneri sér nú aS Xeniu.
“Goner spyr, hvort aS frú hans megi koma ySur
í kunningsskap viS konumar hinumegin í salnum.”
Xenia beit á varimar. “Nei, fyrir alla muni.
Enginn okkar hérna vill þaS.”
“Xenia, df eg bæSi ySur þess mín vegna?”
Hún dró djúpt andann og leit undan. “LeiSiS
mig þangaS,” mælti hún í hálfum hljóSum.
Goner hafSi nú gengiS ti'l hinna ungu riddaraliSs-
foringja.
niSur eftir kinnum frú Mörtu. og "Herrar mínir! Má eg leyfa mér aS biSja ýkkur
Var nú hætt aS snjóat en hvast var og kalt. Him-
I ininn ljómaSi líkt og haf bláleitra nesta, og barrtrén
Janek leit hálf-hissa og brosandi á hina klunna- stóSu eins og hvítklæddar vofur og breiddu út hina
unm sinni.
BáSar dætur stjórn-
kvöld í ífyrsta sinn á
legu skó, er greifafrúin rétti fram undan kjólpilsinu.
“ÞaS er bæSi fallega og kurteislega gert. E'f aS
hinn ungi bóndi er pólskur, þá hlýtur hann aS vera vafin í hlýja dýrafeldi.
snjóþöktu arma sína í hinu silfurlita tunglsljósi.
LögSu þau nú aftur til staSarins og var Xenia
j aS sinna hinum ungu stúlkum.
arráSs von Blashiritz em hér í
dansleik og þekkja fáa.”
Flandem þrýsti nú sjóngleri sínu upp aS auganu
mínum getum viS veriS ótrufluS. Eg ábyrgist þag-
mælsku vinnuhjúanna. Og þó aS þau kynnu aS
segja eftir, þá kæmm okkur ekki! Eg fótum treS
alla palladóma heimsins, ef þeir hindra leiS mína aS
hjarta ySar.”
Augu Proczna leiiftruSu. Hann geymdi þetta
dýrindisspjald í vasabók sinni.
Er hann leit upp, sá hann óendanlegan haturssvip
á andliti Flanderns, er einblíndi á hann. Honum
datt þá eitt í hug; hann gekk hægt ti‘l ýlanforingjans.
‘ ‘HafiS þer dkki boSiS til þessa dans, herra von
Flandern ? ”
“Nei, eg hvíli mig, enda get eg ekki altaf veriS
aS því.”
"ÞaS er og mín skoSun, og eins er ástatt fyrir
mikill spekingur, ef dæma skal eftir laginu á þessum
skóm."
,
Grafarþögn ríkti í skóginum.
Kindlarnir blöktu fyrir vindinum og blóSrautt
"GerSu svo vel og skýrSu þessa gátu fyrir mér.” j endurskin þeirra dansaSi um ‘hinn snæþakta skóg, og
"Hinn bezti bikar, er pólskur maSur þekkir, er
skór konu hans, og hin bezta nautn hans er aS tæma
hann í einum teyg. "Lifi ástin!” ÞaS er því naesta
örSugt aS sameina lítinn fót og mikinn þorsta, en aS
iþví er eg sé, befir þessum hugvitssama skógarverSi
tekist aS sameina hvorttveggja þetta."
“Eg sé aS þér eruS aS haeSast aS laglegu skón-
um mínum."
"HefniS ySar þá og hlæiS aS þessum skringilega
pólska siS.”
"Er þaS svo? Þér eruS svo ramþýzk, Xenia,
og hiS þýzka blóS rennur svo kalt og gætilega um
æSar ySar. Þér skoSiS allar ástríSur sem tóman
"ÞaS er illa ifariS, bezti Goner, aS eg eigi legg
lag mitt viS varaskeifur.”
Var gert mikiS gaman aS þessari fyndni.
Barónsfrú Gertner ha'fSi þreytulega fleygt sér
neistar hrukku til o gfrá og þyrluSust um hina frosnu, nigur ,f 9tól og kallag jandk proczna til sín. Hin
Kvítu braut. vatnslita glytslæSa valfðist meS g*litrandi silfurljóma
Tyeir fuglar, er fælst höfSu upp, HSu eins og u^an ,um faetur hrns unga Pólverja og frú Leonie hall-
dimmir skuggar fram hjá sleSanum. HiS hása garg aSi höfSinu meS hálf opnum vörunum aftur á stólinn,
þe.rra hvarf út í vmdinn, er nú var orSinn aS stormi eiftg og aS hinir dimmu hárlokkar væru of mikill
( ,( hvein um hiS lítt skýlda höfuS Xeniu. ! |fyrir þaS I
og virti ungu stúlkurnar fyrir sér meS miklum hroka- mér. ViljiS þér gera svo vel og tala nokkur orS viS
svip- | mig í veitingaherberginu? ”
Flandern starSi á hann hálf gapandi og hneigSi
sig svo skjótlega. ‘ MeS ánægju, herra greifi, og
vona eg aS viS eigi meS því verSum af komu prinz-
Janek dró þegjandi loSkragann upp yfir höfuS
hennar, en þaS var til enkis, því vindurinn feykti hon-
um aftur niSur. Til þes® aS halda honum uppi hélt
hann handlegg sínum um háls hennar.
Xenia varS þess vör og kipti aS sér höfSinu hálf
feimnislega.
“VeriS eigi hræddar, Xenia;, þaS er þykkur,
ofsa og alla andagift heimsku. Þér sögSuS sjálfar skýlandi loSkragi milli ySar og hins uppreistargjarna
einu sinni viS mig: ÆttmóSir mín Xenia var skáld'
legur sérvitringur. Og þó var hún ekki annaS en á-,
kaflynd kona, er mat meira hinn vissa sannleik, en
hinn óvissa draum."
Greifafrú Dynar leit undan hinu hvassa augnaráSi
Ihans, er hann enn'fremur mælti: "Og eftir einu bráS-
ræSisorSi mínu dæmiS þér heila þjóS.’
"Eg tala alment," mælti hann einnig og hristi
höfuSiS. “ÞaS er aS vísu engin regla án undan-
tekningar, en hér er líklegt aS margar kynnu a8
pólska blóSs," mælti hann hægt og rólega, en þó hálf
biturlega. * j
Hún svaraSi engu, en Iyfti upp hendinni og >tti
loSkraganum til hliSar og hallaSi höfSmu fast upp
aS handlegg hans.
XXIV. KAPITULI.
FniGoner hafSi nóg aS starfa og hugsa, því mik'
verSa. — En er ySur faríS a8 hitna, og viljiS þér eigi j]] dansleikur átti nú aS fara fram í húsi hennar.
hafa eitthvaS aS hressa ySur á?
líklega hægt aS fá hérna —”
Hún greip skyndilega fram í.
Heita mjótk er f-|ús hennr
var fremur lítiS og varS því aS breyta
mörgu til. Tvær góSar vinkonur hennar höfSu lán-
j aS henni ýmsan borSbúnaS, diska O'g gílös( en Úlan'
“EauS þér einar hér í kvöld, barónsfrú?”
Hún leit til hans um hin löngu augnahár. "Al-
veg ein. MaSurinn minn er lasinn, en 'hann sagSi
mér þaS eklki fyr en komiS var aS því aS eg færi, svo
eg gæti 'fariS hingaS. Honum er a'ldrei sjálfum um
aS afsakanir komi í staS gesta."
"OgþérfóruS fúslega hingaS, barónsfrú?”
Brjóst hennar bærSust upp og niSur, og hún
þrýsti hinum útslegnu höndum ákaflega gegn knippl-
ingunum og rósunum.
“KalliS mig óþakkláta, skemtunargjarna og létt-
úSuga, eSa hverju nafni er þér viljiS, Proczna — eg
játa aS mig langaSi hingaS. Eg mundi hafa sprung'
iS a’f harmi, ef eg hefSi átt aS vera kyr heima, því öll
sál mín, oH tilvera mín, dregur hér andann, eins og
hún væri heilluS og bundin af einhverjum ósýnilegum
mætti.”
Hann leit í andKt hennar, er var sem úfiS af innri
geSshræringum, og svaraSi:
“Þessu trúi eg ekki, 'frú Leonie.”.
"Og hvernig á eg aS sannlfæra ySur?”
“MeS því aS sanna aS tvö dökk augu valdi óláni
i "Nei, nei( eg vil ekkert 'hafa og er algerlega búin dátar í einkennisFötum voru í staS þjóna, og hafSi yðar og aS þau séu ySur alt.”
aS ná mér aftur. ÞaS er svo gott aS standa hérna þaS kostaS vesalings frúna margt andvarpiS
viS eldinn. Mér þykir svo gaman aS horfa inn í log'
annog virSa fyrir mér alt hér inni. Fólk þetta virS-
ist vera mjög fátækt."
°g Varir hennar titruSu og sem frá sér numin starSi
marga brotna postuh'nsskálina. hún á hiS brosandi andlit, er hafSi svo mikiS vald yf-
Lóksins liSu vísiramir fra maS því stundarslagi, jr hverju konuhjarta.
er lúka skyldi upp vængjahurSunum aS danssalnum “Jæja, Proczna, eg skal sanna þaS,” svaraSi hún
Nú vargengiS meS völtu, vaggandi fótataki fram fyrir margmenni þessu, er var svo ósamkynja og ó- Var eins og eldur brynni í augum hennar. “Eg
á gólfiS; var þar litli Max kominn. Hann baSaSi út samstæSilegt, aS jafnvel sjálf hárin risu á höfSum fer einsömul héSan," hvíslaSi ‘hún aS honum, og
báSum litlu handleggjunum til þess aS halda jalfn- Goners-hjónanna, er þau hugsuSu til þessa. laggj hjnn Heiti andardráttur hennar um kinnar hans.
væginu og komast til hinnar ókunnu konu. August Ferdinand ætlar hér aS leiSa saman tvo ] þvj hljómuSu viS hinir fyrstu tónar dansins um
Janek laut niSur og tók hann á handlegg sér. óvinaflokka, og Goners hjónin áttu aS hefja bardag- sa|jnn, og heyrSist þá til hins hvella málróms greifa-
frúar Kany, er hún spurSi eftir Leonie.
"VeriS gætin, barónsfrú!” greip Janek fram í,
þá verSurSu aS snýta þér óg þurka þér um varimar. lókum lenda á þeirra eigin bökum.
Hinir ungu Úlan riddaraforingjar komu flestir
tímanlega.
'‘Nei, bíddu viS, góSi minn! Þú skalt leika viS mig ann, en viS því máttu þau búast, aS öll þau högg og
og hlæja. En df iþú ferS ^til þessarar laglegu konu, lög, er hér kynni án etfa aS rigna niSur, mundu aS
(L *_-_X___* - _ _ *C » t — L jf m L ■ . wlr n L A V . * **1 k ll\ O V 1 ■ 1 r . ■ 1 A A A r\ A 1 W A A1 nrin r\ Le * %
SkilurSu þaS, lagsi?"
Max barSist um af öllum mætti til þess aS kom-
ast til hinnar laglegu konu. | frammi ifyrir hinni ungu húsmóSur, er búin var gul-
“Hvers vegna viljiS þér taka frá mér dreng- leitum silkiklæSum, hneigSu hin vandlega greiddu
hnokkann, er dáist svo mjög aS mér!” mælti Xenia höfuS yfir 'hinum stífu krögum bg staSnæmdust svo
hlæjandi. "LátiS hann nú koma til mín!"
Prozna leit á hana hálf-forviSa.
"En, kæra Xenia, ætliS þér þá
"Já, mér þykir vissulega gaman aS því.
“Og fyrmeir voru fátæk böm nærri viSbjóSsleg
! viS dymar og mynduSu þar nokkurskonar girSing
beggja vegna.
Greifafrúrnar Ettisibach og Tarenlberg komu um
leiS og barónslfrú Gertner.
"Yndislegt! Kyssi hönd ySar, náSuga greifafrú.
í ySar augum!" Þér leyfiS mér líklega aS eg selji mig ySur eftir dans-
"Hví eruS þér ætíS aS minna mig á liSna tíma?’ inn?”
spurSi Xenia hálf reiSulega. "HaldiS þér þá, aS eg
sé svo fastheldin viS fornar venjur, aS eg eigi geti
meS allri sæmd lagt niSur ýmsa barnslega lesti?
Og án þess aS bíSa svars, tók hún hinn litla Max af
handlegg hans, sneri aftur aS stól sínum hjá eldinum
og hampaSi honum á móti konu skógarvarSarins, er sig fyrir barónsifrú Gertner.
kom inn í því meS spenavolga mjólk úr fjósinu. I "LeyfiS þér, barónsfrú( aS eg geri gestí mína
"LítiS á, frú Marta, Max og eg höfum svariS ifóst- kunnuga hvern öSrum?”
bræSralag.”
Janek gekk aS glugganum og fór aS berja á rúS- kuldalega öxlum.
umar( er sýndu eins og í spegli hina fögru mynd yfir
hjá aminum.
Frú Marta IjómaSi af ánægju og móSurlegu
stolti. Eftir beiSni hinnar ungu konu sagSi 'hún liina -
fábreyttu æfisögu sína. Hún kvaSst hafa veriS
gikksleg þjónustumey og álitiS engan samboSinn sér.
Þá hefSi hinn rétti skyndilega komiS — en fátiækur
eins og kirkjurotta. Og þá hafSi veriS búiS bæSi
meS drambiS og stórmenskuna. Þá hafSi hún kvatt
hina góSu daga og sungiS aif gleSi, er hinn laglegi
dáti hennar hafSi fengiS skógarvarSarstarfiS.
"En langar ySur ekki stundum til borgarinnar? ”
"Æ, góSa, náSuga greifafrú,” svaraSi hún hlæj-
pir'. "- f aS þér alls einu sinni hefSuS orSiS ástfang-
in í eir.bverjum, þá mur.di ySur eigi finnast einmana-
legt, þótt í eySimörku væri. Og þá fyrst munduS
þér í.já, hve KtiS í raun réttri þaíf til þess aS vera á-
nægSur hér í heimi.”
Janek sneri sér viS á stólnum og sá aS Xenia leit
niSur fyrir sig í djúpum hugsunum.
HeyrSist nú bjölluglamur í myrkrinu, hiS rauSa
skin kindlanna ljómaSi út yfir snjóinn og frís og
tramp hestanna raúf hiija djúpu þögn úti fyrir.
Xenia gekk til Proczna og leit biSjandi til hans.
"HafiS þér nokkra peninga á ySur, Janek? Mig
langar til þess aS sýna þeim þakklæti mitt. Frú
“hér eru alstaSar eyru. Þér ’hafiS sjálfsagt ritblý
og dansspjald, þó aS þaS sé nú ekki rósIitaS, þá skal
Þeir skeltu álengdar saman hælunum þaS þó aS minsta kosti fyrir mig vera morgunroSi
hamingju rninnar, etf aS einhver ljúf, töfrandi orS
standa á því. Má eg gera mér slíkar vonir? ”
Hún hneigSi sig skjótlega, en í því kom Flandem
öSrumegin aS og Kany hinumegin.
"Okkar vals, barónsfrú," mlælti Flandern og
t
bauS henni handlegginn., en gaut hornauga til
Proczna.
Leonie hafSi staSi á fætur og rétti báSar bend-
urnar aS hirSkonunni, og gekk svo á burt meS Úlan-
foringjanum.
"HafiS þér skýrt okkar mönnum frá áformum
okkar?”
“AuSvitaS! ÞaS er alt í bezta lagi."
"Barónsfrúin sneri sér meS leiftrandi augum aS
Janek. , ,
“Þér vitiS Kka, herra greifi, aS viS skiftum okkur
alls ekkert af hínu fólkinu. ÞaS er búiS aS taka síS-
{ asta hornherbergiS, og viS iförum þangaS dftir hvern
Leonie leit augunum út yfir salinn og yfti síSan dans.”
"ÞaS er ágætt!” hrópaSi Proczna hlæjandi.
ÞaS var og svo, því eftir hvern dans fóru Úlan-
riddararnir ásamt dömum sínum inn í homherbergiS,
er þeir höfSu tekiS fyrir sig eina. Eigi dönsuSu aSr-
ir úr herdeildínni en Heller-Huningen og frú von
Hoifstraten viS hina gesti Goners foringja, og jafnvel
j heldur eigi viS sjálfa húsfrúna. Greifafrú Dynar
Goner hneigSi sig þegjandi og gekk á burtu. dansaSi, þó ólíklegt vær, tvisvar sinnum viS foringja
Barón von Drach gekk nú inn ásamt frú sinni og úr öSrum deildum, og byrjaSi dansinn meS Goner
Hinum útvöldu konum hafSi varla tekist aS
heilsa Goner hjónunum, áSur en Úlanriddararnir
spentu þær meS nokkurskonar kínverskum múr frá
'hinu fólkinu.
Goner foringi gekk um mannþröngina og hneigSi
“Til hvers er þaS, bezti Goner? Þessar eilífu
kveSjur eru mœSuIega leiSnlegar og aS hinu leytinu
algerlega tilgangslausar."
HeyiSisj nú hálfgert fliss, er Flandem sneri enn
meira upp á varaskegg sitt og greip fram í og mælti:
"ViS þekkjum hverjir aSra, og þaS má nægja."
dóttur og þá greifafrú Dynar ásamt bróSur sínum.
Xenia greifafrú var fegurri en nokkru sinni áSur.
Alt andlit hennar brosti af innri sælu; aldrei höfSu
hinir stoltu andlitsdrættir veriS svo töfrandi sem
þetta kvöld.
'foringja. Allir voru jafn hrifnir af blíSu og lftillæti
greifafrúar Dynar, er ella var svo stolt og köld. En
all flestum fanst lítiS um framkomu hinna annara,
sem von var.
Aldrei hfSi rígur sá, er var milli herdeildanna,
Úlanriddararnir ætluSu þegar í staS aS slá hring komiS ljósar fram en þetta kvöld. 1 staS þess aS
um þau, en Proczna slepti ekki handlegg greifafrúar-
innar, en mddi sér veg fram til hjónanna. Kvöddust
þau mjög vingjamlega. Becky gekk meS Donat rétt
á eftir Janek og kvaddi húsmóSurina meS miklu lítil-
læti og kvaSst fjarska fúslega hafa komiS hér og
hlakkaS mikiS til þessa kvölds.
"ViS skulum ekki líta viS ruslinu,” hvísIaSi frú
réna, hafSi hann vaxiS um helming og virtist nú vera
nær óyfirstíganlegur.
Proczna tók eftir aS Xenia hafSi jafnan augun á
honum.
Barónsfrú Gertner gekk fram hjá honum í dans-
salnum, og gaf honum bending svo lítiS bar á.
“GeymiS nafnspjald mitt um stund,” mælti hún
Leanie aS Xeniu." Flandern lá viS aS springa alf og þrýsti íhinu saman brotna spjaldi fast í hönd hans.
hlátri af eintómri hugsuninni um, aS hann kynni aS Janek fletti því í sundur mjög rólega og leit á
sjá okkur snúast meS einhverjum stórskotaliSsmanni. í þaS. Á alt bakiS var ritaS:
ÞaS er því afráSiS fastlega, aS ‘hér sikal enginn kunn-j “KomiS heim meS mér. FariS IftiS eitt á und-
ingsskapur eiga sér staS.” j an mér og bíSiS mín í vagni míntlm. 1 heibergi
‘ August Ferdinand kemur klukkan tíu. ViS höf-
um því enniþá fulla klukkustund."
“Jæja, viS skulum þá ifara."
Úlanlforinginn smeygSi handlegg sínum undir
handlegg Proczna og gekk meS ihonum yfir danssals-
gólfiS inn í lftiS hliSarherbergi, þar sem nokkrir af
hinum eldri mönnum sátu viS spil.
Flandern settist í stól, er stóS þar í hominu, en
Janek settist gegnt honum viS lítiS marmaraborS.
"Má eg tala hreinskilnislega og blátt áfram viS
ySur, bezti félagi?" byrjaSi Proczna. “Erindi mitt
hingaS er mjög vandfariS meS og snertir konu.’
"Konu? TaliS, eg er forvitnin ein." Hann
lagSi handlegginn fram á borSiS og einblíndi á hann.
“Þér vitiS(" hélt Proczna áfram í lágum rómi,
“aS eg er trúnaSarmaSur ifrú Leonie.”
‘Hm! TrúnaSarmaSur barónsfrúar Gertner!”
Rödd Flanderns var eitthvaS óþjál og óviSfeldin og
sneri hann órólega up pá varaskegg sitt.
"Já, bezti Flandem, eg er trúnaSarmaSur Leonie
og héfi, trúiS mér, yfirfariS kapítulann um Flandem
í dagbók hennar.”
"ÞaS er alls ómögulegt! Þér þekkiS aSeins
kapítula Branca.”
"Nú, haldiS þér þaS?" Janek hállf brosti. “En
ef nú aS svo væri, aS eg þekt fyllilega kapítulann um
Flandern?”
EldrauSur roSi litaSi enni hins unga foringja.
“Af hverjum ástæSum hefir Leonie skýrt ySur
frá máli, er hún ekki á meS aS gera og sem áfellir
hana sjálfa allra mest?” spurSi hann hálf óeinarS’
lega.
Proczna varS djarfari. Hann sá nú aS ihann var
á réttri leiS og hélt því áfram:
“Verum hreinskilnir hvor viS annan, meS því
komumst viS hægaslt aS efninu,” endurtók hann nú
og lagSi hendi sína á herSar Úlemlforingjanum. "Þér
vitiS aS eg hefi gerst riddari þessarar fögru konu.
Hinn aldraSi ’forseti er slokknandi ljós og hin yndis-
fagra barónsfrú getur á hverri stundu orSiS ekkja.
Þér megiS því eigi misvirSa þó aS eg spyrji ySur aS
einu, er eg héfi fulla ástæSu til. Er þaS tilgangur
ySar aS giftast Leonie, þegar hún verSur frjáls?”
Ósegjanleg skelifing var sem máluS á andlitssvip
Flandernsv og hann hrök aftur á ‘bak, eins og aS hann
hefSi veriS snortinn höggi á mitt enniS.
“1 guSs nafni, hvemig getur ySur dottiS slík vit-
leysa í hug, Proczna? Barónsfrúnni skyldi þó eigi
hafa komiS sama til hugar?"
Janek ypti öxlum. “HafiS þér eigi gefiS henni
ástæSu ti! aS ætla svo? Konur halda aS koss sé
eiSur og lófatak loforS.”
. “Er maSurinn vitlaus?” kallaSi Flandern og rak
upp miSur kurteisan hlátur. "Hún gæti nær því ver-
iS móSir mín og ætlar þó( aS eg muni ........ Nei,,
Proczna, svo vitlaus er eg ekki. AS daSra og stund-
um hittast á laun, þaS er eftir mínu skapi, en aS gift-
ast! Ha, ha, ha! Mér liggur viS aS sálast af hlátri,
er eg hugsa til þess. ”
“Mér hefir veriS all greinilega sagt, aS fortíS
frúarinnar hafi ekki veriS sem skærasta gull."
“Þér fariS nærri því. Ef aS hún eitthvert sinn
skyldi rita æfisögu sína, er hætt viS aS pappírinn
sviSni undan pennanum. ÞaS er eintómt daSur og
ekkert annaS. Vinimir em eigi annaS en aSflutt
Parísartízka, og hinir ifjörugu og kátu setuliSsforingj-
ar breiSa blíSskaparorSiS “petit Versailles” í norS-
ur og suSur um okkar þýzku fósturjörS. ÞaS er
vissulega fjömg dægrastytting, en aS giftast — svei!
Ef aS hún þá ætti nokkuS til. En þegar karlinn lok-
ar augunum og eigi er lengu raS ræSa um hin miklu
laun hans, hvaS er þá eftir? Síld og jarSepli, góSi
minn, ha, ha, ha! En eitt ætla eg aS biSja ySur um(
Proczna, og þaS er, aS þér reyniS aS fá þennan gift-
ingarhug úr höfSinu á henni. DaSur mitt þar í hús-
inu er í alt öSmm tilgangi. ÞaS var aSeins tröppu-
stig, er menn klifra hærra upp. En þegar nú öllu er
á botninn hvolft, þá er þaS ef til vill þér og eg, sem
hö'fum mesta ítakiS í hjarta hennar. Jæja, félaigi,
komiS nú fram meS sannleikann.”
"Nei,” svaraSi Proczna og 'brosti einkennilega.
Nei, því fer fjarri! Hún vill all® eigi þýSast mig, yS-
ar vegna!"
“Hver skramlbinn! Þá er eg laglega farinn. Nei,
hér ríSur nú á aS fá ein'hvern endi á alla þessa
'heimslku.
"En þér megiS þó ekki fara of gálauslega aS
því.”
Merra.