Heimskringla - 23.06.1920, Side 7

WINNIPEG, 23. JÚNI, 1920.
HEIMSK.R1NGLA '
7. BLAÐSIt>A
The Dominion
Bank
HORNI JíOTRE DAMB AYE. OO
SHKRBROOKE ST.
HðfotÍKtðU nppfc.........f
V«r»«J6#or ............Ítr'ihmIimÍo
Állar eUtolr ......... »78,00«,(X>0
Vér óskum eftir vlSskiftum verzl-
unarmanna og á.byrsjumst aJJ greta
þeim fulinœgju. Spartsjóísdelld vor
er sú stœrsta, sem nokkur bankl
hefir í borginnl.
Ibúendur þessa»bluta borgarinnar
ó.9ka ab skifta vi« stofnun, sem þeir
vita atS er algerlega trygg. Nafn
vort er full trygglnB fyrtr sj&lfa
ygur, konur ytSar og b8rn.
W. M. HAMILTON, Ráísmaíur
PIIONB (AARRY S4öO
frægcS Fjalla-Eyvinds. Þau hafa blossa hærra og hærra upp eftir
sjálfsagt hjálpaS mikicS til, en ihi'tt þvf Sem á leikinn líSur, þangaS til
er þó aSalatriSiS, aS höfundinum
hefir tekist aS grafa niSur aS þetm
frumlindum mannlegs eSlis, sem
liggja miklu dýpra en svo, aS
nokkur þjóSernismunur geti kom-
iS til greina. Hann lýsir ástríSum
mannlegrar sálar eins og sá sem
valdiS hefir og þekkinguna, ást og
hatur, ótti og örvænting loga um
alt ieiksviSiS í öllum sínum frum-
krafti. Höfundurinn gerist svo
djarfur, aS hann teflir hungrinu
fram á móti ástinni, og veit eg ekki
Berghórsihvoll stendur í hjörtu
báli. í sjálfu leikritinu sýnir höf'
undurinn enn á ný, aS hann kann
’þá list aS vefa saman öriagaþræSi.
Hann veitir ótal smástraumum
saman í einn farveg, svo aS þeþ
mynda eina meginel'fi, sem öllu
skolar á burt, sem á vegi hennar
verSur. Rás viSburSanna geys-
ist áfram meS sívaxandi ólgu og
æsingu, og manneskjurnar, sem
Jóhann Sigurjónsson.
NiSurl.
IV.
Fjalla-Eyvindur kam út 1911.
Ásamri stundu varS Jóhann Sigur"
jónsison víSfrægur maSur. Fjalla’
Ejrvindur var fyrst leikinn a Dag-
mar-leikhúsinu í Kaupmannahöfn,
en seinna í London, Munchen,
Hamiborg, Riga, Helsinglfors og
sjálfsagt víSar. Leikurinn hefir
veriS kvikmyndaSur og sýndur á
kvikmyndahusum viSsvegar uim
heim, á dönslku hefir hann komiS
út í sikrautútgáfu meS myndum, og
loks helfir hann veriS þýddur á níu
kungumál. Þess mnnu tæpast
dæmi, aS nokkur norrænn rithöif-
undur, sem áSur var lítt kunnur,
hafi unniS svo skjótan og ótvíræS-
an sigur meS einu riti. Bjönson
og Ibsen þuriftu miklu meira fyrir
aS hafa. BáSir voru þeir orSnir
miSaldra menn og áttu langan rit
höfundsferil aS baki, áSur en rit
þeirra urSu kunn* aS nokkru ráSi
meSal erlendra þjóSa. -—
ÞaS hefir veriS tilgangur minn
meS þessum línum, aS lýsa Jó-
hanni nokkuS sjálfum, en um rit
hans mun eg e’kki skriífa langt mal
aS þessu sinni. Þess gerist ekki
heldur þönf, því aS hvorttveggja
er, aS mikiS hefir veriS um þau rit.
aS, bæSi á íslenzku og ú'tlendum
málum, og svo þar aS auki er list
hans svo tær og gagnsæ aS lítil eSa
engin iþörf er á skýringum ritdótn-
arans. Þegar svo stendur á, verSa
langir, fagurfræSislegir ritdómar
gagnshtlir og mikii hætta a, aS rit
skýringin verSi ekkert annaS en
gutl og málæSi. —
Mér er kunnugt um vinnuaSferS
Jóhanns, þegar hann samdi Fjalia
Eyvind. SíSasti þáttur mun fyrst
hafa orSiS fuillger, en í raun og
veru hafSi hann alla þættina í
smíSumí einu. VerkiS sóttist seint,
og o/ft lagSi hann pennann frá sér,
en hitt þykist eg mega fullyrSa, aS
efniS hafi tæpast horfiS úr huga
hans eina klu'kkustund frá þvi
hann skrilfaSi fyrstu setninguna og
þangaS til hann lagSi síSustu hönd
á ritiS. Stundum fleygSi hann
hálfum eSa heilum þáttum í eld
inn, vinsaSi aSeins úr þeim fáein-
ar setningar, sem hann var ánaegS-
ur meS. Þó hygg eg, aS alt hafi
frá upphafi veriS fullráSiS meS
bygging tlei'ksins, bæSi um persón-
ur, þáttaski'fting,, leikslok o. s.
frv. En vandvirkni hans og óþol-
inmæSi viS sjálfan sig tö'fSu fyrir
honum í hverju spori.
Hann sarndi leikritiS á dönsku
og íslenzku jöfnum höndum, þann-
ig aS í hinum fyrstu frumdrögum
skiftuSt oft á íslenzk og dönsk til-
svör. SíSan varS hann aS þýSa
sjálfan sig á bæSi málin, og olli
þaS honum ekki lítilla erfiSleika.
En þrátt fyrir þetta tókst honum aS
skapa meistaraverk, sem er svo ís-
lenikt á íbrún og brá og í insta eSli,
aS engum hefir ennþá komiS til
hugar, aS efast um þjóSerni þess.
Leikurinn hefst í baSstofu, kemur
viS í réttunum, dvelur einn sól'
átinsdag uppi á öraefum og endar
í kofsvartri manndrápshríS. Svo
aS því verSur ekki neitaS, aS um-
gerSin er íslenzk, og þá ekki síSur
óróinn í djúpinu, eldsumbrotin, er
gera vart viS sig frá fyrstu byrjun
undir hinum trausta grundvelli,
sem leikritiS er reist á. En þó eru
þaS vitanlega ekki þessi íslenzku
einkenni, sem skapaS hafa heims-'
harmleiksnornin hefir aS leikfangi
j eru stórfenglegar og óvenjulegar.
ti'l, a^ þa® bafi fyr veriS gert á j ]_]£,. 8ka] ageins minst á Njál og
leiksviSi, þótt slíkt muni koma fyr- gej-gþóru 0g Höskuld og Hildi-
ir viS og viS í lí'finu. Örvænting, gUnn;, gömlu og ungu hjónin.
Höllu er lýst á þá leiS, aS manni, er binn gamli spaki lögvitr-
skilst, aS sl'íkt verSi ekki betur j juguy, Jangsýnn og langminnugur.
gert. MaSur finnur, hvernig^ langa lífsreynslu er þaS orS-
myrkriS og öræfakuldinn læsa sig jn sta5.föst sannfæring hans, aS
fastar og fastar inn í hjarta hennar. j frigurinn ber í skauti sínu hin
Og ekki ber þaS sízt vott um hiS
skygna skáldauga höfundarins, aS
hann lætur Höllu ekki gefast upp
vegna þess, aS Eyvindur sé hættur
aS elska hana, heldúr vegna hins,
aS ihún sjállf er hætt aS elska hann.
Þá eru alllar lindir þrotnar og þorn.
aSar og þá gengur hún út í dauS-
ann. Hér komust hæfileikar Jó'
hanns lengst, — þrátt fyrir allan
trýlling leiksins misti listamanns-
höndin aldrei taumhaldiS.
Næsta leikrit, Galdra-L.oftur,
helfir ékki átt neitt vi'Slíka viSt.ök-
um aS fagna, hvorki hér á landi né
í úflöndum, enda var erfitt aS
siglaí kjöílfar Fjalla-Eyvinds. Höf-
undurinn he'fir í þetta skifti ekkj
náS nógu föstum tökum á efninu.
LeikritiS fjaiiar um dulin öfl
mannssálarinnar, um mátt manns-
ins til þess aS vinna kraftaverk
, , . . . . sinar.
meS osk smm einni saman, og er
þaS háskalegt efn til meSferSar á
leiksviSi. Höfundurinn tekst þar
meS þaS vandaverk á hendur, aS
fá áhorfendumar til þess aS trúa
því, aS alaiviSlburSir leiksins ger-
ist af yifirnáttúrlegum orsökum.
En í Galdra-Lofti gerir höfundur-
inn í rauninni enga ti'lraun í þá átt,
áhorfendunum kemur ekki til hug'
ar, aS særingar Lofts valdi afdrif-
um Steinunnar, — hölf. lætur þvert
á móti Ólaf anda henni því í brjóst
óviljandi, aS hún geti ekki lifaS án
Lofts. Löftur sjálfur er sá eini,
sem villist svo sýn, aS hann trúir á
særingar sínar og áhrif þeirra. Eft-
ir þaS er ihann ekki framar meistari
hinna myrku fræSa, sem gengur
á hólm viS sjálfan óvininn, héldur
sjúklingur, vitsíkertur maSur, sem
áhorfendumir aumkva, og má því
fremur 'heita aS leikritiS detti niS-
ur, en aS þaS endi. 'En þrátt fyr-
ir þennan megingalia, er svo mörg'
um perlum hins hreina skáldskapar
dreift um alt leikritiS, aS þaS mun
altaf verSa taliS fagurt og merki
legt slkáldrit. Steinunn er full
komlega samboSin eldri systur
sinni, Höllu, .-— þessari hreinu og
góSu og heiI'brigSu sveitastúlku er
lýst meS einstakri varkárni og fín-
leik. Slíkt hiS sarna er um ráSs-
manninn, — hann er karlmannleg
asti maSurinn í skáldskap Jóhanns.
1 samræSum 'hans viS Loft koma
fram rólegir yfirburSir, óvenjuleg
veraldarvit og sterk föSurást. En
minnisStæSasta atriSiS ur þessum
leik verSur manni þó bónorS Lofts
til Dísu, þegar þau fljúga á klæS-
inu. Þar er hrein og töfrandi æf-
intýrafegurS, — svo kunna stór-
skáid ein aS yrkjal
Lyga-MörSur, NjáluleikritiS, var
síSasta verkiS, sem Jóhanni auSn-
aSist aS inna af hönduim. ÞaS
hdfir ekki 'birzt á íslenzku ennþá,
og er mér ókunnugt um hvort hon-
um hefir unnist tími til aS búa hina
íslenzku útgáfu þess undir prentun,
áSur en hann dó.
Eg hefi lesiS þetta leikrit á þann
hátt, aS eg hefi gert mér alt far ur*
aS láta mér steingleymast, aS
Njála væri til. Og ef Niála væri
úr sögunni, og leikritiS va i einka-
eign höfundarins, bygt ai sjálfum
honum ifrá grunni, þá mur iu víst
flestir lúka upp einum mu-tii um,
aS Lyga-MörSur væri eitt instak
asta ékáldrit norrænna ból menta.
1 forleiknum blæs ValgarSur hinn
grá aS þeim glóSum, sem síSan
riti hans birtist enn á ný hans auS-
uga skáldgáfa og læsilegu hæfi-
leikar. En skuggi Njálu fellur svo
fast og þungt yfir þaS, aS hætt er
viS aS þaS þess vegna njóti sín
aldrei ti'l hálifs. AS minsta kosti
skki í augum Islendinga. Um út'
lendinga g'egnir alt öSru máli,
fadstum þeirra er Njáia kunn, enda
hefir leikritiS IhllotiS hiS mesta lof
hjá mörgum útlendum ritdómur-
um.
V.
Nokkru eftir aS Fjalla-Eyvindur
kom út kvæntist Jóh. danskri konu
frú Ingéborg Thidémand. SambúS
þeirra hjóna hafSi veriS óvenju
ástúSleg, þau voru trygSavinir og iioi. ui
félagar, sem héldu saman í blíSu L. B. HAIR TONIC.
og stríSu, og mátti hvorugt af öSru
sjá. Ölllulm, sem til þekkja, kem-
Stúlkur, veitið oss áheyrn
æSstu gæSi, sem mönnunum geta
hlotnast. Honum stendur stuggur
af olfsa aldarfarsins og ber kvíS-
boga fyrir framtíSinni. FriSar-
ræSan, sem hann heldur í fyrsta
þætti, er fögur og skáldleg. Af
henni og ýmsu öSru í leikritinu
rennir maSur grun í, aS þaS er
ekki Njáislbrenna ein, sem höfund-
urinn hefir veriS aS hugsa um, er
hann samdi þetta rit. Önnur
stærri brenna, sjálfur Surtarlogi ó-
friSarins mikla, hefir einnig veriS í
huga hans. Bergþóra húsfreyja er
stórráS og geSrík og metnaSar-
gjörn fyrir hönd sona sinna, en í
sambúSinni viS Njál hefir hún
mýkst og sefast, og ást þeirra
beggja lifir ennþá, mild og sterk.
Þau hafa fóstraS Höskuld, og Njáll
hefir innrætt honum lífsskoSanir
Þær ha'fa fest djúpar ræt'
í huga hins unga, göfuglynda
höfSingja, sem er sjálfkjörinn til
mannaforráSs fyrir vaskleika sak-
ir og vinsællda. Hann er nýkvœnt-
ur Hildigunni, stórlyndri konu og
stoltri, sem elskar hann svo heitt,
kona getur manni unnaS.
ur saman um, aS hún hafi veitt L'rir jSin.
honum ómetaniega aSstoS á lista-
mannsbraut hans.
Heimsstyrjöldin skall yfir
skömmu éftir aS Jóhann var orS
Þetta hár hefir vexið á þremur árum, með því eingöngu að nota
ÁBYRGSTUR HÁRVÖXTUR:
Karlmenn, sem orðnir eru á parti sköllóttir, þeir isern tapað hafa hári
— fólk sem þjáist af væring eða útbrotum á höfði, þarna er Lækningin
fvrii* vAni*
rn your.
Notið L. B. HAIR TONIC og þér munið verða forviða á því, hvað
skjótan tiata það veitir. Ein flaska segir strax til. Lesið eftirfylgjandi
vottorð frá fólki í Winnipeg:
L. B. HAIR TONIC, 273, Lizzie St„ Winnipeg., Man.
Eg vil senda yður fáeinar línur til þess at5 láta í ljós þá skcðun mír.a, a5
.—------| L, B. Hair Tonic er ágætt meðal. Eg hefi brúkatS þatS^nú í tvo mánutSi tvisvar
inn frægur maSur Og má nærri á viku- Á Þeim tima hefi eg fundiTS mikinn mun hvaS eg hefi fengiS ?>etra hnr.
& ’ 1 Eg get mseit meS þv{ vi8 alla, og skyldi fúslega svara öllum heimulegum fyrlr-
spurnum.
Y8ar meí viröingu.
BLENDA MARIA AXELL, Lillesve, Man.
sem
Henni er valfalaust bezt iýst af öll
um persónum leiksins, hún er göf-
ug bæSi aS ætt og innræti, heil og
hrein einis og mjöllin.
Þetta eru þá böfuSpersónur
leiksins, fyrir utan þá MörS og
SkarphéSin, og er þeim ölium lýst
af svo skörpum skilningi og djúp-
særri mannþekkingu, aS ekki
munu aSrir leikritahöfundar nú a
tímum gera betur. Höfundinum
hefir hepnast miSur meS MörS, en
þó til nokkurrar hlítar. Skarp-
héSinn hefir orSiS verst úr„ en þó
mundi alt ámælislaust, — ef ekki
væri a.nnaS listaver'k til saman-
burSar.
En Njála er til. Eg vil játa aS
mér varS hverft viS, þegar eg
heyrSi aS Jóhann hefSi tekiS sér
fyrir hendur aS snúa Njálu í leik-
rit. Ymsir útlendir rithöfundar
hafa áSur reynt sig á því, aS semja
lei'krit eSa skáldsögur út af 'hcrn.,
og er enginn vafi á því aS Jóhanni
hefir tekist miklu betur en nokkr-
um þeirra. En þó hefir verkefn'
iS reynst honum ofurefli. Ailar
söguhetjurnar hafa minkaS í hönd-
hans, nema Höskuldur og
geta, hvílíkt tjón hann hefir haft
af því. En þó fór frægS hans
vaxandi ár frá ári, ritgerSir birtust
um hann í þýzkum, frakkneskum,
enskum og amerískum blöSum og
tímaritum , og mun tœpast hafa
veriS ritaS meira um nokkurn n'or.
rænan rithöfund á síSari árum.
Einn merkur frakkneskur ritdómari
komst svo aS orSi, aS hann stæSi
þegar jafrífætis Ibáen, Björnson og
Strindberg, og kynni éf tii vill aS
fara fram úr þeim fyr en nokkurn
grunaSi. Sá ’ heiSur hlotnaSist
honum einnig, aS rit hans voru
þýdd á enéku og tekin í ritsafn er
nefnist "Scandinavian classics”.
Er ritsafn þetta gefiS út af "Ox-
ford University Press”, og höfSu
birzt þar áSur rit eftir Holberg,
Tegnér, Strindberg, Björnson. Kir'
kegaard og Snorra Sturluson, en
ekki fleiri. Nú hefir Jóhann Sig-
urjónséon bæzt i hopinn, og eru
þar þá tveir Isléndingar, annar frá
1 3. en hinn frá 20. öld. Sjaldan
mun ungum rithöfundi hafa veizt
meiri sæmd.
En þaS var fleira en ritstörfin og
ritifrægSin, sem 'hann hafSi hugann
á hin síSustu árin. 1 rauninni var
Ihann óvenjulega verklundqSur, í
höfSi hans brutust sáifeit um áform
og ráSagerSir um ’hin og önnur
fyrirtaéki, cxg ef einhver ifyrirætlan
hafSi fest rætur í huga hans, þá var
hann ekki í rónni fyr en hann hafSi
gert ált sem hann gat til aS koima
henni í 'framkvæmd. SíSustu ár-
in varSi hann öllum kröftum sm-
um tii aS hrinda áleiSis því Stór-
fyrirtæki, aS breyta HölfSavatni
nyrSra í höfn. Átti aS grafa
skurS gegnum eiSiS, sem greinir
vatniS frá SkagafirSi, en höfnin
var aSallega ætluS síldveiSamönn •
Fyrir þessu mali barSist
Winnipeg, Man., 30. jan. 1920.
Til eigenda L. B. HAIR TONIC.
Eg hefi þjáCst af skánum í hársvertSinum nú f 12 ár og leitati rá8a hjá ýms-
um læknum, en enginn þeirra geta8 bætt mér. Sá sem fann upp L. B. Hair
Tonic heyrBi getib um þennan kvilla minn og tók a8 sér ati lækna mig. Tonic
hans hreinsaSi strax hársvörhinn af öllum óheilindum ft treimur dögum og nú
eftir a8 hafa brúkaS meSaliö i tvær vikur er hársvörtSurinn oröinn alveg hreinn
og háritS tekiö aS vaxa í ákafa. Eg mæli meí þessu metSali viö alla sem út-
hrot hafa i höf8i e8a eru sem næst hárlausir.
Y8ar meS virSingu.
Miss Hilda Lundgren, 402 Redwood Ave.
Sá sem auglýsingu besea ritar hefir reynt allar sortir af hármeðölum
nú um síðaistliðin tíu ár, en eftir að hafa brúkað L. B. Hair Tonie, getur
hann mcð glöðu geði sagt að L. B. Hair Ton ic hafi veitt meiri og skjótari
bata en öll önnur hármeðöl til samans er reynd hafa verið hér í Winnipeg
L. B. Hair Tonic eykur Jiárvöxt, hvort heldur er á ungum eða gömlum.
. Yér ábyrgjumst að það skal auka skeggvöxt, hvort heldur er á kjálkum
eða vör. • Gott er og að hera það á augnabrúnir. Beningum skifum vér
aftur með ánægju, ef kaupendur eru ekki í alla staði ánægðir.
Meðal þetta hefir meðmeeli meira en 60 lyfsaia f Winnipeg. R?ynið
eina flösku af því sitrax, þér sjáið ekki eftir því-
Elaskan kostar $2.00 eða með pósti $2,30. Ef 5 flöskur eru keyptar
$10 00 sendar með express kaupanda að kostnaðarlausu.
L. B. Hair Tonic ( ompany.
273 LIZZIE STREET, WINNIPEG
Til sölu hjá:
SIGURDSSON, THORVALDSON CO., Riverton, Hnausa, Gimli, Man.
LUNDAR TRADING CO-, Lundar, Eriksdale, Man.
McCULLOUGH DRUG STORE, Winnipeg, Man.
SARGENT DRUG STORE, Winnipeg, Man.
NESBITT’S DRUG STORE, Winnipeg, Man.
LYON’S DRUG STORE, Winnipeg, Man.
COLCLEUGH’S DRUG STORE, Winnipeg, Man.
IjócS hans. Eftir að hann ihalfSi öcSrum. Og á beztu stundum hans
einrácSiíS viS sig aS gerast leikrita-' skein sól og sumar alt í kringum
höifundur, lagSi hann ekki mjög hann.
stund á ljóSaskáldskap, en þó orti
af kvæSum, aS
á fyrri Hafnarárum
um.
hann meS öllu sínu þrálynda kapp
dg áhuga, og fékk því ágengt, sem
óneitanlega var aSal atriSiS, aS
sænskir, danskir og íslenzkir pen-
jngamenn hétu liSsinni sínu og lof-
uSu aS leggja fé fram. Sjá'c i
gerSi hann áætlun um fyrirtæ.íiö,
hasn talsvert
minsta kosti
sínuim. Alt voru þaS smákvæSi,
og voru hin beztu þeirra fíngerS,
hávaSalau's og innileg. En hann
dró aldrei arnsúg í IjóSum eins og
hann gerSi á ÍeiksviSinu, öll sú
lyrik, sem í honum 'bjó, naut sín
þar miklu betur heldur ?n í bundnu
málii. I leikritum hans eru fáein
smákvæSi, en annars man eg ekki
til, aS ljóS ihafi birzt eftir hann á
prenti síSan hann var í skóla,
nema fáein kvæði, sem hann sendi
Skírni 1910. Eitt þeirra nefndist
Bikarinn, yndislegt smákvæSi,
kyílátt og þungbúiS og alveg yfir-
lætislaust. Af því aS eg veit, aS
fáir hafa tekiS eftir því vil eg leyfa
ncr aS prenta þaS hér upp aftur:
SkrifaS í október 1919.
—EimreiSin.

The West Wind.
From the Icelandic c»f Bjarni
Thorarensen.
um nans, nema nussuiuui us. , , , , t- ■ \
ifth| og héfir merkur íslenzkur t;syslu
Hildigunnur, en þeim er baoum utt 6
lýst í Njálu, svo aS þar hefir hann
haft frjálsari hendur. Hér verSur
ekki fariS út í samanburS á leik-
ritinu og sögunni, þaS yrSi of langt
mái. Eg vil aSeins benda á Njál.
Njáll Ieikritsins er góSur, en gaml
Njáll er enn betri, og lesandinn
neySist til þess aS bera þa saman.
Gamli Njáll er fámáll, en orS hans
eru svo þung af viti og lífsreynslu.
nú er hann orSinn miklu margmálli
og seilist stundum lengra en hann
nær eftir andríkum samlíkingum
og háfleygum hugsunum. Þó hefir
tekist ennþá ver til meS SkarphéS-
inn í leikritinu, hann er þar aSeins
ginningarfífl, og hinn stórskorni
svipur sögukappans hefir næstum
því máSst af í inegförumim. Sann-
leikurinn er sá 5 Jcdiann hefir
reist sér hurSai .s um öxl, hann
hefir lagt hönd á gamalt, guSdóm-
legt listaverik, sem hefir staSiS af
sér straum margra alda, til þess aS
gera úr þvi nytt listaverk. Slikt
hepnast mönnu'm aidrei. 1 leik-
maSur, sem sjáifur var um eitt
skeiS tálisvert viS máliS riSinn,
sagt mér, aS su áætlun hafi veriS
prýSilega vel og skynsamlega sam-
in. Hann kom heim hingaS til ís-
lands s’SastliSiS sumar til þess aS
]eggja síSustu hönd á undirbúning
málsins, en þá sýktist bann og varS
aS hveifa skyndilega áftur til
Kaupmannahalfnar.
Eg veit ekki betur, en aS Jóhann
hafi veriS helsugóSur maSur þang-
aS til í fyrra haust, aS hann lagS-
ist í spönsku sýkinni. Sjúkdómur-
inn lagSist mjög þungt á hann, og
eftir þaS fékk hann aldrei fuiia
heilsu áftur. HjartaS hafSi bilaS.
Honum stórversnaSi á ferSalaginu
hingaS heim, og þegar til Kaup
mannahafnar kom lagSist hann
inn á spítala. Hann komst aS
vísu á fætur aftur um stutta stund,
en batavon var engin, og skömmu
síSar andaSist hann á heimili sínu
í Kaupmannahöfn. —
Eg hefi 'hingaS til ekki minst á
Einn sit eg yfir drykkju
aftaninn vetrarlangan,
ilmar af gullnu giasi
gamalla bióma angan.
GleSi sem löngu er liSin
lifnar í sálu minni.
Sorg sem var gleymd og garfin
grætur í annaS sinni.
Bak viS mig bíSur dauSinn,
ber hann í hendi styrkri
hyldjúpan næturhimin
heltan fullan af myrkri.
Þegar dauSinn tók hann, urSu
íslenzkar bókmentir fyrir óbæt-an-
legu tjóni. Listamannsbraut hans
varS ekki löng, en þaS mun leiftra
af henni langt fram í alldir. Aidrei
hefir ungur Islendingur orSiS hon'
um jafnfrægur. Og enginn hefir
boriS náfn Islands víSar um ver-
öldina en hann.
Þeir sem kyntust honum, gleyma
honum aldrei. Hann hafS vissu-
lega sína gaila, ekki síSur en aSrir
menn. En hann var ólíkur öllum
You, who in the spring-time
With impassioned wooing
Wrest the snowy covers
From their rocky moorings
In the frozen north-land,
— clothing it in verdure, —
Are you, friendly west wind,
Mind'ful of your promise?
Have you o’er the ocean
Broagiht the kiss you pledged me
warm with love and longing
From my soutihern sweet-heart?
r<iDgii.
found your sout’hern sweet'heart,
Teceived the kiss I promised,
3ore it o’er foaming biilows
and througlh iliumined spaces,
— Yet I must beg forgiveness,
for I have parted with it.
At day-break, in a 'forest,
I found a dying lily.
—doomed, in the flush of morning
To pass away, un-noticed.
The fraiil, appealing beauty
Implored me to revive her.
—Then I forgot my promise:
Gave her the kiss you pine for.
Love, the subtle magic
Of your sweet-heart’s token
Quickened every fibre —
And the ifragile blossom
Smiled once more to heaven,
Lived, rejoiced and thanked me.
Jakobina Johnson.
-Ir-