Heimskringla - 04.08.1920, Síða 2

2. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. ÁGÚST, 1920.
Æíiminning.
Jóhann K. Sigurðsson.
StrlSiS alt og æfistarfiS föSur
einka syni meSur felst í gröf;
aSeins skuggar skapadóma harSra
skyggja nú hin víSu tímans höf.
Þar til seinna er aftur öll viS mæt-
umst,
ökkar kveSjur dýrstar ífylgja 'fcér.
Hver sem þínum mætu kostum
kyntist,
kæra minning æ í huga ber.
FarSu sæll, nú fer aS rökkur bráS-
um;
fellur dögg á moldarbeSinn þinn.
Minning varpar vonargeislum skær
um;
vininn trygga kveS eg hinsta sinn.
Bergthor Emil Johnson.
Fæddur 5. maí 1892, dáinn 15.
júlí 1920.
prófi lauk hann iþann 7. maí 1 9 ] 9,
og skömmu seinna setti hann upp
lagaskrífstofu á eigin reikning og
Hjól tímans rennur áfram viS- stundaSi tar ^^fræSlsstarf, þar til
stöSulaust og vegfarendurnir fylgjJ hann VarS bráSkvaddur Íúlí s-
l • , / c I. á Birch Island, Manitoba. HafSi
ast meö. binn og emn hverfur af
veginum, sumir ungir, sumir gaml- hann farið þangaS Út Um dáKtÍnn
ir, og hjól tímans heldur áfram eft- tím3’ séf ‘Í1 hressinSar heilsu'
ir sem áSur ÞaS eru aSeins fáir,
bótar, til aS safna nýjum krö'ftum
L' r [-ij ’ fyrir vétrarstarfiS; en dauSinn
»mar nopur at tjoldanum, sem er .
snortinn viS hvert fráfall, aSeins
fáir sem bera minningu þess horfna
í hjarta. Nú einmitt htífir einn
barSi óvænt aS dyrum — hans
boSum verSum viS öll aS hlýSa,
undir hans vald og vilja aS beygja
I Biskayaflóa.
(Eftir EimreiSinni.)
Hrakningasögu þá, er hér fer á
eftir, ritaSi Baldur Sveinsson, eftir
frásögn Ófeigs GuSnasonar, er
sjálfur var meS í raunum þeim er
frá er skýrt. Saga þessi er ein af
mörgum af líku tagi á stríSstímun-
um, en hún á erindi til íslenzkra
lesenda af því, aS þaS er Islend-
ingur, er ihún fjallar um. Og hún er
gott sýnishorn þess, hve veruleik-
inn oft og einatt tekur flestum
skáldskap fram. — Ritstj.q
samferSamaSur horfiS úr okkar oltlíUr‘
hópi, falliS á hálínaSri göngunni, Jóhann var ætíS glaSur í fram-
og Iþess vegna sker þaS sárar vina- komu og skemtinn. En þeir, sem
og skyldmennahópinn, sem eftir Þektu hann bezt’ vistu aS hann
stendur, af því hann var svo ung- var dulur’ °S HugsaSi meir um al’
ur og á’tti svo bjarta framtíS fyrir varle8 efni heldur en ungum
höndum, og af því hann var eina mónnum er títt. Hann hafSi vel
vonin, eina aSstoSin aldins föSur. ígmndaSar lífsskoSanir. En þaS
Þess vegna er hrygSin meiri. En var ekki nema viS sína beztu vini
samt heldur hjól tímans áfram og aS hann let UPP* hessar dÍuPu hug'
sorgin dvínar í hjörtum okkar. En leiS»ngar- Hann var gæddur
minningin er geymd meSal skyld’ sterku ímyndunarafli og svo fljót-
menna og vina. I ur aS hngsa og aifgerandi, aS eg
Jóhann Kristinn SigurSsson var hefi íaa unga lVienn Þekt honum
fæddur aS Teigi í VopnafirSi þann
5. maí | 892. Foreldrar hans eru
jafna I þeim efnum. Hann mynd-
aSi sínar eigin lffsskoSanir og Iét
Jón SigurSsson timbursmiSur hér í eltlc* a^ra sveigja sig ef hann hélt
bæ og Kristín dóttir séra Jóhanns aS bann hefSi á réttu aS standa.
Knúts Benediktssonar, er síSast Hann var frjáWyndur í trúarskoS-
var prestur aS KálfafellsstaS í unum °S tilheyrSi ÚnítarasöfnuS-
HornafirSi í Austur-Skaftafells- inum 1 Winnipeg, og var hann einn
sýslu (1874—87; dó 1891) og af beztu starfandi meSlirr.um Ung'
konu hans RagnheiSar Sveinsdótt- menn^félags Únítara um mörg ár.
ur, systir Benediktar alþingismanns SöknuSurinn er sár fyrir marga.
og sýslumanns Sveinssonar. Jón en sárastur fyrir föSurinn, sem sér
faSir Jóhanns heitins er sunnlenzk- Þar a bak ollu sínu’ Þeir hofSu
ur aS ætt; var faSir hans SigurSur ætíS veriS saman °g bafS': faSi»-
bóndi á Borg, SigurSsson á Reyni- inn stutt hann og styrkt á menta-
völlum, Arasonar í Árnanesi; en brautinni; og einmitt þegar fram-
móSir GuSrún Vigfúsdóttir bónda tíSin er björtust og hann getur far-
á Hnappavöllum, Þorsteinssonar á iS aS endurgjalda föSur sínum
Svínafelli, SigurSssonar. Er ætt alla hans umönnun, þá ber dauS-
sú rakin norSur og talin frá Jóni' inn ^0 ovænt aS dyrum-
biskupi Arasyni. | ViS kveSjum þig um stundar'
Jóhann heitinn var alinn upp áj sakir- vinur’ 1>VÍ hinumegin trúi eg
HámundarstöSum í VopnafirSi og aS viS fmnumst oll; og þaS var
í VopnafjarSarkaupstaS. MóSur
sína misti hann er hann var eins
árs gamall. HingaS vestur flutt-
jst hann 1 2 ára aS aldri meS föSur
sínum, sumariS 1905. Bjuggu
þeir feSgar hér í Winnipeg frá
þeim tíma, og voru jafnan saman.
Barnaskólanámi lauk Jóhann
þín skoSun líka. Og þangaS til
geymum viS minningu þína í
hjörtum okkar. Æfibraut þín var
stutt en hún var hrein, og trúverS-
ugt var hvert þitt verk; og trygS
þinni og stöSuglyndi, og hjálpsemi
þar sem henni varS viS komiS,
verSur ekki gleymt. Sólin er
snemma og innritaSist viS Wesley; bmgm 1 vestri °8 húmiS breiSir
College áriS 1910, og útskrifaSist fald sinn yfir laS °g lo&. Á
þar úr undirbúningsdeild háskól’ | vængjum kvöldgolunnar sendi eg
ans voriS 1912. Fór hann þá aS kveSju okkar til þín, þar sem þú
stunda lög, og áriS 1914 vistaSistl nu býrS a landi kyrSarinnar og
hann hjá lögfræSingafélaginu Fin- friSarins.
kelstein, Levinson, Finkelstein og
White, og var meS því þangaS til Skömm var dvölin — skildar eru
I febrúar 1916, aS hann innritaSist IeiSir,
sem sjálfboSi í Canada herinn. i skarS er k°miS vinahópinn í;
Var hann nær því ár í hernum,1 yfir æsku °g vonar bÍortu brautir
eSa til jóla 1916, aS honum var breitt er dauSan3 kalda’ og myrka
fengin lausn vegna heilsubilunar,
samkvæmt skipun heilbrigSisum-
sjónarnefndar hermáladeildarinn-
Tók hann þá til laganámsins
ský.
Ó, þér örlög, ungan burtu hrífa,
óvænt höndin ykkar þunga slær.
HuliSs öfl, sem æfi mannsins ráSa,
aftur og vistaSist nú hjá lögfræS-j enginn þeirra rúnir skiliS ,ær.
inga félaginu Mulock, Armstrong FölnuS greinin — fylling vona
og Lindsay, og lauk kandidatsprófj' horfin,
í lögum þann 1 0. maí 1918, meS fgjj { rnestum blóma trés frá rót.
góSri annari einkunn, og Barrister SkrúSi rúin eikin eftir stendur,
alein horfir stormum lífsins mót.
/ EimskipiS “HafliSi ex Urania”
lá á Reykjavíkurihöfn veturinn
1916 og ætlaSi meS saltfisksfarm
til Barcelona á Spáni. SkipiS var
nýkomiS þaSan aS sunnan og þar
hafSi stýrimaSur þess orSiS viS-
skila viS þaS. Skipstjóri falaSist
eftir stýrimanni í Reykjavík og réS
til sín íslenzkan mann, Ófeig
GuSnason. Hann er kynjaSur úr
Rangárvallas., fæddur á Hlemmi-
skeiSi í SkeiSahreppi 24. dag maí-
mánaSar 1886. FaSir hans er
GuSni Jónsson á Húsatóftum, en
Ingunn móSir hans er dóttir Ófeigí
ófeigssonar, er bjó á Fjalli, og er
þaS alkunn ætt. Ófeigur GuSna’
son réSst til sjósóknar 1 8 ára gam-
all; var ifyrst á þilskipum, en síSar
á strandferSaskipinu “Hólum” og
réSist á Gullfoss, er hann hóf ferS-
ir sínar. Hann stundaSi nám á
stýrimannaskólanum og lauk þar
prófi voriS 1913.
Ófeigur er maSur afarhár vexti,
meSallagi þrekinn, sterklegur, hæg
látur og yfirlætislaus. Hann seg-
jst ekki vera bráSa kjarkmaSur en
treysta sér vel þegar í háska er
komiS. Hefir honum og ekki
orSiS hugfátt í mannraunum, sem
sýnast mun. RáSabreytni hans, sú
er fyr var nefnd, varS upphaf mik-
ílla æfintýra og rauna, sem nú skal
frá segja.
Þegar þeir skipverjar á HafliSa
höfSu látiS í haf frá Islandi, hreptu
þeir aftaka veSur vestur af Færeyj-
um og laskaSist svo þilfariS á skip"
inu, aS all mikill sjór féll inn í lest-
ina. Héldu þeir til Troon, í nánd
viS Glasgow á Skotlandi, og
reyndist nokkuS skemt af farmin-
um. AS öSru leyti gekk sú för aS
óskum. Frá Barcelona fóru þeir
til Valencia á Spáni og tóku á-
vaxtáfarm til Lundúnaborgar. Þar
næst tóku þeir kolafarm í Blight og
fóru meS hann til Alasunds í Nor-
egi. Þegar þangaS kom gekk
Ófeigur úr skiprúmi; líkaS: honum
skipiS ekki alls koStar, en vel fór
á meS þeim skipstjóra. Þá var
mest eftirspurn eftir sjóir.önn
um, kaup gott og úr mörgu aS
velja. En þaS er af “HafliSa” aS
segja aS hann fór tvær einar ferS-
ir ef;ir þetta, en fórst þá meS allri
áhöfn.
Ófeigur fór til Björgvinjar og
var þar eitthvaS 1 0 daga. RéSst
þá 2. stýrimaSur á norskt emskip
frá Björgvin, sem þá lá í Shields.
Fór hann vestur um haf á farþega-
skipinu “Vega” til Newcastle. Á
því skipi voru margar þjóSir:
Rússar, Spánverjar, Italir, Frakk-
ar, Englendingar, Svíar og NorS-
menn, og var glatt á hjalla á vest"
urförinni.
Þegar vestur kom fór Ófeigur til
skips; þaS hét “Solbakken” ogvarj
4200 smálestir. Skipstjóri var j
aldurhniginn og mjög farinn aS
ára og mjög hraustur. Hann var
NorSmaSur. Skipverjar voru fiá
SviþjóS, Noregi, Danmörku, Finn-
landi, Bandaríkjum og enn fleiri
löndum.
Þeir létu í haf í júh'mánuSi 1916
og var ferSnni heitiS til Halifax í
Canada. Þegar þangaS kom var
skipstjóri svo sjúkur, aS hann varS I
aS yfirgefa skipiS • tók fyrsti stýri- |
maSur viS skipstjórn, enÓfeigurj
varS einn stýrimaSur. Tóku þeir .
þar trjáviSarfarm til Dieppe og j
varS ekki til tíSinda í iþeirri för. j
ÞaSán fóru þeir lausum kili til I
Montreal í Canada og sóttu ómal-
aS hveiti og fluttu til Marseille á
SuSur'Frakklandi. Lágu þar lengi
og var gert aS skipinu. ÞaSan
fóru þeir til Oran í Algier og fengu
kol til vesturferSar; sigldu enn
lausum kili vestur um haf^ til Bu-
enos Aires í Argentínu í SuSur-
Ameríku. Þeir hö'fSu hagstætt
veSur. Voru 30 sólarhringa í
hafi. Komu undir jól aS Brasilíu
ströndum og sigldu fram meS þeim
í sumarbiíSu. Var fagurt á land
aS sjá og alt vafiS í sumarskrúSi,
en svo var heitt á nýársdag, aS
þeim lá viS svima, sem óvanir voru
loftslagi SuSurlanda.
Borgin Buenos Aires er kölluS
París SuSurlanda. Þar eru götur
afar breiSar, fagrir skemtigarSar,
skrautlegar marmarahallir, suS-
rænn gróSur og eilíft sumar.
Þar var stutt viSdvöl. SkipiS
var hlaSiS ómöluSu hveiti og 3.
janúar var lagt af staS austur um
haf, áleiSis til Cherbprg á Frakk'
landi. Bar ekki til tíSinda í
fyrstu. Komu þeir til Cap Verd-
isku eyjanna og fengu kol til viS-
bótar. ÞaSan gáf þeim IhiS bezta,
sáu land viS Lissabon og sigldu
norSur meS landi. En þá geröi
vestan stórviSri og urSu þeir aS
láta reka öSruhverju í þrjá sólar-
hringa. Lá skipiS undir áföllum
og féll stórsjór á annan skipSbát'
inn, hnykti honum af undirlögun-
um, en braut dkki, svo aS séS
yrSi. Skipverjar höfSu vænt sér
landsýnar viS Cap de Finisterre,
en þaS ‘bríást, og meS því aS ekki
sá til sólar, rak þá lengi svo aS
þeir vissu ekki hvar þeir voru.
Sunnudaginn 4. felbrúar 1917
var kominn hægur norSaustan-
kaldi, loftiS alskýjaS og talsverS-
ur sjór. Ófeigur stýrimaSur háfSi
gengS af verSi, en skipstjóri tekiS
viS stjórn. Ófeigur hafSi matast
og var aS afklæSast; ætlaSi aS
sofa um stund. Var klukkan þá
hálf tvö eftir hádegi. Veit hann
ekki fyrri til en skipsvélin er stöns"
uS og í sama bili heyrist skot.
Grunar thann, aS eitthvaS óvænt
sé á seySi, klæSist í snatri og þýtur
upp á stjórnpall til skipstjora. Er
þá skipstjóri meS sjónauka í hendi
og er aS horfa eftir einhverju.
Ófeigur spyr, hvaS um sé aS vera.
Skipstjóri svarar hlæjandi og seg-
ir, aS hafi skiliS fállega viS skipiS
innan um þennan ófögnuS. Ófeig-
ur segist ekkert sjá. Skipstjóri
segist sjá fleytu eSa eitthvaS út viS
ájóndeildarhring og fara þeir nú
báSir aS horfa í sjónauka, og var
aS sjá sem lítinn véllbát út viS
sjóndeildarhring. Skipstjóri geng-
ur ofan til aS taka saman skips'
skjöl og fleira, en Ófeigur gefur
bátnum gætur og hverfur 'hann
meS öllu, þegar skipstjóri er ný-
genginn frá honum. I
Eftir góSa stund kemur þetta í
Ijós í öSru sinni og er þá miklu
nær. Er nú ekki um aS villast aS
þetta er kafbátur. Var norski fán-
inn þá þegar dreginn viS hún.
SkipiS hafSi legiS kyrt meSan
þessu fór fram. , En þegar kaf-!
báturinn kom í ljós í öSru sinni,
skaut hann þegar kú'lu ýfir stjórn'
pall skipsins. Fór hún svo nærri,
aS Ófeigur fann glögtþytinn og sá,
hvar hún féll í sjóinn hinumegin
viS bskipiS. I sama vetfangi kom
skipstjóri hlaupandi upp á stjórn-
pall.
Kafbáturinn hafSi uppi gunn-
fána Þýzkalands, og af öSrum
merkjum sáu þeir, aS hann krafS-
ist skipsskjalanna. Skipstjóri gekk
þá í bát sinn meS skipsskjöl og alla !
heilsu, en 1. stýrimaSur var 35; menn sína, sem vöku hö'fSu meS
honum, og ren til kafbátsins. Var
hann þar góSa stund, en Ófeigur
stóS á stjórnpalli á meSan og
hafSi gát á öllu^ ef merki yrSu gef'
in og beiddi skipsmenn þá, sem
eftir voru, aS taka alt til handar-
gagns á meSan og safna brýnustu
nauSsynjum í báSa bátana. Þrjár
vatnsflöskur voru látnar í hvorn
bát, og öll finnanleg matvæli, er
þá var mjög fariS aS ganga á þau.
Þá var og safnaS saman ýmislegu
smávegis, svo sem seglgarni, nál-
um, köSlum, eldspítum og fleira.
Nú kemur skipstjóri róandi og
sjá þeir aS orSiS er tveimur fleira
en áSur í bátnum. Voru þaS for-
ingjar af kafbátnum og höfSu
meSferSis tvær sprengjur. Festu
þeir aSra utanborSs á “Solbakk-
en” viS stárlestina, en hina niSri í
vélarrúmi.
Þeir skipuSu skipsmönnum aS
vera albúna innan 1 0 míínútna og
var t>yf tafarlaust hlýtt.
Skipshöfnin gek'k þá í bátana og
urSu 13 meS ^kipstjóra, en 14
meS stýrimanni. MeS Ófeigi urSu
|. vélstjóri og brytinn, 3. vélstjóri
og timburmaSur, en meS skip-
stjóranum fóru 2. vélstjóri og
bátsmaSur. AS öSru leyti tók
hvor þá háseta, sem haft hafSi
meS sér á vöku.
Reru þeir fyrst til kafbátsins og
skiIuSu foringjunum. Ekki’ vissu
þeir gerla hvar þeir væru, en gizk-
uSu á aS þeir ættu um 80 sjómiíl-
ur ófarnar til Ermarsunds, en for-
ingi kafbátsins sagSi þá 60 mílur
undan Brest og hafSi hann lofaS
skipstjóra aS draga bátana og
koma þeim svo undir land. aS þeir
hefSu hagstæSan byr og gætu
siglt til Frakklands.
Þess má geta aS mesti sægur var
af rottum í skipinu og margir kett-
ir. Tóku þeir þá alla meS sér, er
til náSist, í bát stýrimanns og gekst
einn maSur einkanlega fyrir því;
'þaS var timiburmaSur skipsins.
Þessi umhyggja kom þó aS iitlu
haldi, því kettirnir króknuSu a’llir
í bátnum. En þaS er til marks
um rottusæginn í skipinu, aS þá er
þeir ’félagar höfSu veriS á hrakn-
ingi um hríS, varS timburmaSur
þess var, aS eitthvaS var á iSi í
ermi hans og Iþegar hann gaf því
gætur, hljóp heljar stór rotta fram
úr treyjuermihans.----Hund höfSu
þeir einn og fór hann í bát skip-
stjóra.
Þess er fyr getiS, aS sjór kom á
skipiS vestur af Spáni og losaSi um
annan skipsbátinn. Þann bát fékk
stýrimaSur og hans menn, en þeg-
ar hann kom á sjó, kom í ljós aS
hann var allur liSaSur og hriplek
ur. Sló óhug á skipverja og vildu
sumir ganga á bát skipstjóra, en
þess var enginn koistur sökum
þrengsla. VarS hnédjúpur sjór í
bátnum á svipstundu og var þá
tekiS aS ausa af kappi.
Þegar skipshöfn var komin í
bátana, fengu kafbátsmenn stýri-
manni kaSal og höfSu Ibát hans í
e'ftirdragi, en bát skipstjóra var
hnýtt þar áftan í. Kafbáturinn
var Mtill og engin merki sáu þeir á
honum. Hann sigldi fyrst um-
hverfis skipiS. Sprungu þá báSar
sprengjurnar, en þaS virtist litlum
skemdum valda. Tóku þeir þá
aS skjóta á iþaS, samtals ellefu
skotum( og ihittu flest. SkipiS fór
þá aS hallast á bakborSa og síga
niSur aJS framan.
Um kl. hálf-sex var lagt af staS
í áttina til Brest á Frakklandi. Þá
var tekiS aS hvessa af norSaustri
og sjór farinn aS aukast. Káfbat-
urinn dró báSa bátana og voru 2
og 3 menn í austri á bát stýri-
manns. Gekk svo fram um miS-
nætti. Þá stansar kafbáturinn
snögg’lega og skipar aS sleppa.
StórviSri var þá skolliS á meS
haugasjó og afskaplegu slyddu-
veSri. Ófeigur baS menn sína aS
sleppa ekki, hélt sér hafa misheyrst
um skipunina, en var þá í sömu
svifum rétt kominn undir skut kaf-
bátsins, um leiS og hann seig af
einni öídunni, og í því var þeim
skipaS meS helvízkri frekju aS
sleppa og var þaS þá gert tafar-
laust. KallaSist skipstjórinn á
“Solbakken” á viS skipstjóra kaf-
bátsine um leiS og spurSi, hvar
þeir væru þá staddir og hvert
halda skyldi.
Var honum sagt aS stýra ANA
og væru 20 mílur til Brest. En
þaS var beint á móti sjó og vindi
aS sækja og ekkert viSlit aS kom-
ast þangaS. Hvatf þá kafbátur-
inn og varS fátt um kveSjur.
Skipstjóri og Ófeigur ihöfSu tal-
aS urp þaS meSan þeir voru aS
búast af staS, aS ihalda bátunumt
svo freklega saman aS kostur væri.
Ófeigur 'hafSi og boriS þaS í tal
viS skipstjóra, hvort ekki væri ger-
legt aS sigla til Spánar, en hanrt
hristi höfuSiS, enda voru þangaS
250 sjómílur, ef kafbátsforinginn
hefir sagt þeim rétt til um, hvar
þeir væru.
BáSir bátamir tóku nú til segda ;
þaS voru rásegl, og urSu Ófeigs-
menn heldur síSlbúnari. Fóru þá
sumir iþegar aS ókyrrast yfir lek-
anum og hrópuSu og kölluSu ti’I
skipstjóra og sögSust vera aS
sökkya. Hinir skeyttu því engu,
virtust jafnvel flýta sér því meir.
Ófeigi kom ekki til hugar aS biSj-
ast hjálpar af þeim, en vildi fyrir
hvern mun ná tali af skipstjóra, til
aS ráSgast viS hann. en IþaS tókst
ekki. Bát skipstjóra bar undan„
og var hann horfinn inn í sortann
eftir svo sem fjórSung stundar.
Sáust þeir ekki síSan og skildi þar
milli feigs og ófeigs.
ÞaS var ætlun Ófeigs aS reyna
annaShvort aS sigla inn í ibotn
Biskayaflóans eSa til Spánar og
beitti hann fyrst inn í flóann. Sett-
ist sjálfur viS stýri. Hann var í
frakka yztum klæSa,^ ekki vel
þykkum; hafSi stígvélaskó á fót-
um en engin olíuklæSi, og enginn
þeirra félaga, nema Finnlendingur
einn; hann var þeirra bezt búinn.
Vindur gekk heldur norSur i
um nóttina og var siglt án afláts ,
og stóSu menn í sífeldum austri„
RifnaSi þá segliS upp aS rifi. Um
morguninn höfSu 7 skipverja gef-
iS sig meS öllu. VarS engu tauti
viS þá komiS; skipuSust þeir ekki
viS fortölur, hvorki blíSmæli né
ógnarorS. Þeir höfSu lagst niSur,
sumir fram í barka, en aSrir hing-
aS og þangaS um bátinn.
VindstaSa var svipuS um dag-
inn, en nokkuS mishvast, stundum
bálhvast og sjór mikiill og gekk í
hrySjum. RifnaSi þá álnarbreiSl
lengja aftan af segljaSrinum og
varS ekki viS gert. Áttaviti hafSí
brotnaS um nóttina; einihver felt
hann niSur og varS hann ónýtur,
Sjókort höfSu þeir af flóanum, en
þaS var orSiS sjóblautt um morg-
uninn, og tættist alt í sundur í
höndum stýrimanns, en þó gat
hann nokkuS áttaS sig á því áSur.
Nok'krir skipsmenn höfSu úr og
baS ófeigur þá aS láta þau ganga.
Ekki voru þeir félagar vel búnir
aS vistum, því aS fariS var aS
ganga á þær þegar skipinu var
sökt, sem fyr segir. Þeir höfSu
nokkuS af hörSu brauSi, niSur-
soSinni síld og kjöti5 niSursoSna
mjólk, 6 eSa 7 flöskur af Spánar-
víni og vatn í kagga. Gripu þeir
í þetta öSru hvoru og reyndu aS'
tteina sér sem bezt.
Á öSrum sólarhring um hádegi
sá til sólar í svip; var þó kalt og
skulfu þeir af kulda; voru og
blautir, því aS sjór var í mjólegg
og hné í bátnum. Gekk nú held-
ur seint því aS þeir voru seglvana,
og var þeim íþaS stór mikill bagi,
en ekki varS róiS til gagns, enda
veitti ekki af möpnum til austurs.
Þá tóku sumir skipverjar aS
gerast vondaufir og efast um aS
þeir næSu landi, og spurSu hvert
stefndi. HöfSu þeir oft orS á því
aS nú mundi skipstjóri komiftn til
lands og mundi hann segja þá
dauSa, og þær fregnir iberast vin'
um og ættingjum. Ófeigur sagSi
þeim, aS hann stefndj suSur meS
Frákklandi og mundi ná landi, ef
vindstaSa breyttist, en taka land í
flóabotni aS öSrum kosti. En
þeir sögSu jafnan, aí^ hann stefndi
til hafs og þeir væru komnir lapgt
út á Atlantshaf. Bn þegar Ófeigi
leiddist mögl þeirra, þá varS hann
viS þá harSorSur, en taldi þess í
milli kjark í þá.