Heimskringla - 04.08.1920, Page 6

f BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WI'.’NIPEG, 4. ÁGÚST, 1920.
%
í
Skuggar og skin.
SAGA
Eftír Ethel Hebble.
Þýtíd af Sigmundi M. Leng.
Og samt sem áíSur — J>egar hún nú lét hugsan-
skrifaS henni. Hún las þaS yfir annaS sinn. Þa8
var svohljóðandi:
ranglega ákærS og dæmd í hegningarhús fyrir aS
hafa drepiS manninn sinn, en var frelsuS af vinnu-
konu sinni, Deboru Dene. Hún hefir í mörg ár far-
iS huldu ihöfSi, — og nú í nokkur ár veriS í Magnolia
irnar ifara yfir liSna tímann, mundi hún eftir ýmsu, CottaSe. sem er eign Sir Basils Paunceforte. Eg veit
sem móSir hennar hafSi sagt og gert, og sem hún ■ ekk‘ hetur en aS hún sé þar ennþá. YSur er bezt aS
hafSi ekki skiliS fyr en nú. “Úr því hún gat fengiS reyna a* komast í kynni viS Deboru og spyrja hana
sig til þess aS hata sitt eigiS afkvæmi, þá mætti ætla hvort þér megiS ekki koma inn til veiku konunnar.
henni sitt a‘f hverju,” hugsaSi Franciska meS viS-' Eg held Iþér ættuS aS treysta Deboru og segja henni
bjóSi. "Elsku Margaret mín, hvar æt!i hún sé j hver þcr eruS. Eg er búinn aS tala viS hana.
núna? Máske hún sé í borSstofunni. Eg ætla aS 1 Hinn sanni morSingi föSur ySar var frú Carew,
biSja hana aS koma meS mér upp á herbergi mitt. °2 Darrell var aSstoSarmaSur hennar. ViS álítum
Hún getur talaS viS mig hughreystandi og sannfær- hezt sé aS fara gætilega af staS í þessu máli. ÞaS
andi. Eg vil sitja hjá henni og halla mér upp aS verSur gefin út handtökuskipun, og samkvæmt henni
henni. Ó, mín ástkæra Margaret, hræSiIegt er aS verSur frú Carew sett í gæzluvarShald fyrst um sinn.
hugsa trl iþess aS hún hefir veriS í hegningarhúsi; og er Þetta mal aS öllu leyti úr mínum höndum;
Débora var frá sér numin og fanst líkast því aS Debora gekk lítiS eitt til íhliSar, og þaS heyrS-
k jj . , ... .... jörSin bifaSist undir fótum sér. Var þaS virkilega Jst lágur, niSurbæ>ldur grátekki. Var nú ekki í raun
b,é( Lm L .^fv8u7 O h%, 7"*T* Þan"ig? Ba™ÍS hnna' k"U h“""> vem r^fistarfi hennar tokiS? Nú hafSi hd„68ir
t.fi' , , a" y .lírríaS, ]>aS ju. þaS var ekk um aS vill.,1, hún þ.kli andliliS og hann.r okki lensur þörf fyrir hana, bagar hún var bú'
haf, eg fnngrS ny„ „nnun fyr.r iþv,, cg a.gS, mí|r6mi„„. Hún hél, fa.I um h.ndl.gginn á Marg- i„ ,S heim.a déllu, ,í„a
þa. Lady Carultc. „oS.r ySar, faedd Slanley - ,„t „g g„ ekki v.ri., aS hróp. af fögnuSi, | A .»1, augn.bliki kr.up M.rgarel viS '
réttvísin tekur viS því. ÞaS leiSir af sjálfu sér, aS
samiS verSi viS Sir Basil Paunceforte. Eg hugsa
helzt aS hann ferSst utanlands meS konu sína áSur.
en málinu' verSur hreylft. Eg hefi innilega meS- j
aumkvun meS henni. En hvaS ySur viSvíkur, þá
hefir þessi kona leitt yfir ySur — og þá ekki síSurí
aumingjann hana móSur ySar — bf mikiS [lt til þess, i
ÞaS var óttalega illa gert af henni, og Margaret nær a® þér geriS 'hina minstu tilraun til þess aS frelsa hana „ , ,
, r „ . “ , ... , , * . . , . l-lc- i iji I oröum nehugsun, sagoi hun.
isér aldrei eftir þaS hræSilega tímabil, meSan hún var fra þeirr* hegningu, sem hun hefir margfaldlega
á varShaldi. Henni er í fersku minni, næstum jafnt verSskuldaS.
á svefni sem vöku, hinn þröngi fangaklefi, garSurinn Eins og þér sjáiS, gef eg ySur utanáskrift mina,
á kringum bygginguna og bænahúsiS. Henni finst á ef þer skylduS vilja hafa bréfaviSskifti viS mig. Sir; _
Basil Paunceforte verSur auSvitaS aS fá nákvæma um girSingarnar.
hinar sorglegu endurminningar frá þeim tímum eru
ihenni svo minnisstæSar, aS þær kasta skugga á líf
hennar. Og hún var saklaus — þaS fanst mér altaf
eg vera viss um. Mamma vissi þaS líka — eg skil
þaS nú. ÞaS var hún, sem hugsaSi upp þennan
Ijóta leik, og kom honum í framkvæmd. Mig furS-
ar aS eg þori aS fullyrSa þaS, en eg geri þaS samt. !
rum-
"Ó, góSa barn! ÞaS er þá áreiSanlega satt, sem stokkinn, og höfuS móSur hennar hvíldi viS brjóst
þér segiS —hjarta mitt segir mér þaS. Þegar eg sá hennar.
andlit ySar í fyrsta sinni, varS eg hrædd. Mér fanst “Eg er Viola!" hvíslaSi hún. “Eg er barniS
aS annaShvort væri mig aS dreyma, eSa aS eg væri þitt — dóttir þín — og mér þykir svo ósköp vænt
gengin af vitinu. Þér eruS lifandi eftirmyndn henn' um þig!”
ar. En þó datt mér þetta aldrei í hug. Má'rómur ÞaS heyrSist hvorki stuna né hósti í hinu litla
ySar er eins og Ihennar. En þó er þaS nokkuS, sem herbergi, en þaS var fu'lt friSar og ánægju. Hjörtu
minnir mig á minn góSa húsbónda. HöfuSburSur þeirra voru full áf gleSi og þakklæti. Þær höfSu nú
ySar er mjög líkur hans, og ihiS blíSlega augnatillit aS Iktum náS góSri höfn, og fengiS íþar alf , sem þær
ySar er mjög líkt tilliti hans. En vona líka aS hún vildu kjósa sér, og lækning allra sinna meina.
taki fljótt eftir því. Þetta gefur henni nýtt !íf og
löngun og þrek tril aS vilja lifa. '— En segiS mér
nokkuS, meS ihverju móti eruS þér hingaS kopinar? XXXX. KAPITULI.
AS hugsa sér. ef hin hræSilega kona kæmist aS því.
Hún hikar ekki viS neitt, hversu voSalegt sjm þaS ÞaS var orSiS mjög framorSiS um kvöldiS, þeg-
væri. Hún væri vís tl aS reyna aS taka lífiS af okk- ar Sir Basil Paunceforte kom upp á loftiS til aS fara
ur öllum. Hún ætlaSi aS drepa aumingjanri hana
húsmóSur mína — þaS sagSi hún mér sjálf, þegar
hún rankaSi viS sér aftur.”
Debora leit? í kringum sig meS hræSslusvip. En
Margaret var svo ánægS og glöS í anda, aS þangaS
komst ekki hinn minsti vottur af ótta eSa kvíSa.
“ViS skulum ekki minnast á hana nú, hvorki í
Btundum eins og hún sé í hinum grófgerSu og þröngu
■fangafötum, og svo ofan á alt annaS aS vera meS
■svikum ski'lm ifrá Basil.”
Hún slepti sér nú alveg og grét hástöfum, en þaS
var táralaus grátur. Hún stóS um stund kyr viS
dyrnar á gestastofunni, meSan hún var aS jafna sig
og verSa rólegri. Svo lauk hún upp dyrunum og
gekk inn. Þjónninn hafSi snúiS af flestum ljósun-
um, svo aSeins eitt var eftir á píanóinu. Franciska
gékk aS eldstæSinu og leit á eitt stykkiS úr blóm-
pottinum, , sem enn lá á plötunni. — “Mér varS iþaS
á aS brjóta hann," hugsaSi hún. “Mér varS svo
hverft viS aS eg rak hendina í hann. ÞaS er eins
og eitthvaS hafi bilaS í hjarta mínu, og svo hefir þaS
veriS síSan eg komst aS því aS Basil hefir aldrei elsk'
aS mig. Og þar á eftir varS mér þaS ljóst, hvernig
mamma er — alt sem hún hefir ilt aShafst — og þaS
tekur út yfir alt annaS. Hún er móSir mín. — Og
skýringu á því hvernig sakir standa nú.
aS hann sé of góSur drengur til þess^ aS ihonum komj
til ihugar aS þverskallast viS aS sleppa Paunceforte
Hall. — YSar til þénustu reiSubúinn. — Banner”.
Þessa stundina ihugsaSi Margaret þó ekki um
Basil, eSa hvaSa áhrff þetta mundi 'hafa á hann. All-
ar hugsanir hennar snerust einungis um móSur henn-
ar — móSir hennar! OrSin höfSu nú fengiS nýja
ÞýSingu í huga Ihennar. Henni fanst heimurinn ger-
breyttur. Nú átti hún lifandi móSur.
MeSan hún lét á sig skóna og leitaSi eftir yfir
höfninni -sinni, hvlíslaSi hún aftur og aftur aS sjállfri
sér sömu orSunum. ÞaS var eins og viSkvæSi á
fögru kvæSi: “MóSir mín — elskulega móSir
mlínl’’ 'Wv|I fj?5!
Hún ihalíSi
aS hátta. Þegar hann kom upp sá hann aS Franc-
iska lá í legubekknum í sínu herbergi og sýndist sofa
vært. Han nlaut niSur aS henni og lagfærSi ábreiS-
una. SíSan ibætti hann kolum í ofninn og gekk svo
brosandi inn í sitt eigiS herlbergi. ÞaS var svo líkt
Francisku aS sofna þannig. Hún var svo lík barni,
þar sem hún lá, meS hinar löngu^ ljósu hárfléttur
"Nú getur hún held- liggjandi á koddanum og meS hálf opinn munninn.
ur ekkert ilt gert okkur. KomiS þér nú meS mig inn Hann víldi ekki gera henni ónæSi. Honum
til móSur minnarl" hafSi 'fundist hún svo kyrlát og niSurbeygS um
Debora gékk á undan og Ieiddi Margaret í gegn- kvöldiS. Hún hefSj aS Líkindum gott af einhverri
Þeim sýndist báSum heimurinn breytingu. Hann ætlaSi aS taka hana og Margaret
Og eg hugsa 1 hafa fengiS nýtt útlit. Fram undan sér sáu þær aS- meS sér og ferSast meS þær til einhvers þess staSar,
eins og sól og sælu; og í 'hljóSi þökkuSu þær guSi þar sem væri fjölmennara og meira tælkifæri til aS
fyrir hina mik'lu náS, sem þær höfSu orSiS fyrir. , skemta sér en heima fyrir. Frú Carew skyldi fá á-
________________________________________ kveSna peningaupphæS árlega, en hann vildi ekki
"Huldukonan” lá í hinu litla herbergi og svaf hafa hana lengur í sínu húsi. Jafnvel þó hún vildi
vært. Margaret færSi sig nær og gekk á tánum. fá ogrynnilega hátt árgjald, þá var alt betra en aS
Hún gat ekki 'haft augun af hinu fagra andliti. Önn" hafa hana undir sama þaki. Honum stóS stuggur af
ur hendi móSur hennar lá ofan á ábreiSunni. Hend- þessari konu, og ottaSíst hana líka. Hún, sem hafSj
in var mjúk og fögur og á einum fingrinum var fall- gcrt Margaret svo hræSilega mikiS ílt, og dró engar
egur gul'lhringur — trúlöfunarhringurinn. — Marg-;
aijet duttu nú í hug hinir hörSu og hvítu fingur á frú
Carew — meS demantslhringúnum. En sá munur,
,á henni og hendinni, sem þarna lá!
aldrei séS konuaumingjann, sem átti
heima í Magnolia Cottage. En bæSi Franciska og
svo er lífsgleSi Basils og Margaret eySilögS, mín Basil Paunceforte höfSu lýst henni. Hún væri meS
vegna. Þær tvær persónur, sem mér þykir vænst um fölt andlit, góSmannlegt og hrífandi augnatillit. —
af öllu í heiminum. Eftir aS eg las bréfiS, og sá af Og nú hafSi einhver skotiS á hana. Hún þorSi ekki
því aS þaS var Margaret — en ekki eg — sem hann aS spyrja sjálfa sig hver hefSi sýnt 'henni banatil-
hafSi fest ást til, þá hefir líf mitt orSiS eins og skuggi ræSi. En Blake 'hafSi sagt aS sáriS væri ekki hættu-
hjá því sem áSur var." legt- Og þaS sem var enn merkilegra, í fyrsta sinn
MeSan hún stóS þarna sokkin niSur í hinar sorg- um mörg ár hafSi hún talaS af fullri skyns'emi og
legu hugsanir, blossaSi hinn deyandi eldur upp eitt slcýrri hugsun.
augnablik og lýsti upp þá skelfilegu örvæntingu, sem 1 “Ó' l>aS er dásamíegtl En hvaS guS er góSur! ’
uppmáluS var á andliti hennar. 8a«Si Margaret viS sjálfa sig, er hún stóS utan v.S
., . . , , , „• , i . . ., . bygginguna og hiS hressandi vetrarloft lék um hana.
Hun vissi alt. — Umvaifinn af heitri og e.nlægri „
„ Ja,'hann er algoöur! endurtok hun alf enn mein
ást, getur maSur mik.S umboriS. Maöur getur mætt
dulur á aS Ihún hefSi óbeit á henni.
“Eg get ekki liSiS þá konu,” hugsaSi íhann. Hún
er eins og höggormurinn í grasinu. Eg vil ekki aS
hún umgangist konu mína; og mér finst eg sjá þaS
Debora stóS og horfSi á hina ungu stúlku. Augu betur og betur, aS Francisku líSur ekki vel í nærveru
heiminum og ölliu því, sem hann á til af armæSu og
öSru illu. En einsömul — og án ástar I Nei, hún l
hafSi hvorki löngun eSa þrek til aS lifa.
Hún gekk eins og í leiSsIu yfir aS píanóinu.
Kaffibolli Margaret stóS þar enn ósnertur. Hún var
sárþyrst og hiti í henni, eins og af sóttveiki, svo hún
tók bollann og drakk þaS sem í 'honum var. AS
því búnu gekk hún þvert yfir góIfiS og inn í svefn-
herbergi sitt.
sannfæringu. “Þetta er máske fult endurgjald fyrir
allar þær hörmungar, sem eg héfi orSiS aS þola á
lífsleiSinni. Ef eg fæ hana aftur — og ef 'hún kann-
ast viS mig sem dóttur sína — þá skal eg þjóna henni
og sjá um hana eins vel og mér er unt. — ElskaSa
móSir miínl”
Loksins komst hún til Magnolia Cottage og
hringdi klukkunni. Hún hélt fyrst aS enginn ætlaSi
aS koma til aS ljúka upp fyrir henni. En svo sá hún
eittihvaS ihvítt, sem þokaSist í áttina til hennar, og
móSur sinnar. Eg hlýt aS segja henni, aS móSir
hennar verSi aS fara, þó hún enda heimtaSi þusund
pund um áriS, væri eg fáanlegur til aS 'borga henni
þaS meS því skilyrSi, aS hún færSi heimili sitt burtu
úr Englandi. Alt er betra en aS hafa hana hér; mér
finst aS loftiS yrSi hreinna, þegar aS hún væri farin.”
Hann afklæddi sig og reyndi aS hugsa um eitt-
hennar voru full af tárum — viSkvæmnis og gleSi-
tarum- uimmm
Margaret rétti út hendina og snerti einn lokk hins
mjúka, hvíta hárs.
“Hún sefur vært og eg vil ekki vekja hana,"
hvíölaSi hún.
“Þegar hún váknar, verS eg aS fela ySur á bak ,
viS tjaldiS — og svo skal eg segja henni frá ySur.1 ^aS skemtilegra; og svo sófnaSi hann.
Læknirinn sagSi aS eg mætti gjarna gera þaS, því
hún spyr oft eftir litla barninu sínu. Og þegar hún undarlegur skugg. þokaS.st nær og nær; en eng.nn
sér í speglinum aS háriS á henni er orSiS hvitt og
andlitiS roskinlegt, þá ætti henni aS verSa þaS skilj
anlegt aS litla stúlkan hennar sé orSin fulltíSa kven-j
maSur. En sjáSu, nú vaknar hún.
Hin veika kona opnaSi augun og leit upp.
var eins og hún vildi spyrja einhvers, sem henni væri
áríSandi aS yrSi svaTaS. , .
Debora færSi sig nær rúminu og laut niSur aS sár staS r huga hennar, sem gæt. eyS.lagt ljos og a-
koddanum, sem hiS föla andlit 'hvíldi á, og spurSi: nægju
Ró og kyrS ríkti í ihiniu stóra og gamla húsi. En
larlegur skuggi þokaSist nær o
varS hans var eSa sá hann koma.
Francisku dreymdi undarlega en skemtilega
drauma, þar sem hún, Basil og Margaret voru á gangi
ÞaS » yndislega fögrum skemtigarSi, og þau voru öll svo
innilega glöS og ánægS. Hún fann ekki til nokkurr-
ar hræSslu í sálu sinni; engin áhyggja eSa sorg átti
“HvaS er þaS, kæra frú?”
"Debora,” sagSi Averil, “veiztu aS þú ert öSru-
vísi útlítandi en 'þú varst áSur? Þú sýnist vera orS-
in svo þreytuleg og gömúl. En í kvöld er eins og
bjartara yfir þér. — HvaS lengi hefi eg veriS veik,
Débora? Mér þáétti vænt um aS þú segSir mér þaS
“Eg býst viS aS Margaret sé þegar sofnuS,” hún gizkað; á ag þag vær; hvíta húfan hennar De_ afdráttarlaust. Þú mátt ekki lengur fara meS mig
hugsaSí hún. “Eg sk.il ekki frá hverjum bréfiS henn- horu
ar hefir veriS. ÞaS er bezt aS eg fari einnig aS sofa, Hún
ef eg get--já, bara ef get þaS."
Herbergisþerna Francisku sat í herberginu og
beiS húsmóSur sinnar. Francisku fanst hún ver svo
undarlega þreytt og þreklaus.
“En hún hefir í seinni tíS veriS sv oundarlega
hægfara og þögul og dauf í útliti,” hugsaSi stúlkan
meS sjálfri sér.
Eftir aS hafa klætt ihúsmóSur sína í
stóS og beiS og hvíldi hendurnar á hliS-
hurSinni. Gamla Debpra sá hiS föla andlit hennar
í tunglsljósinu — og aS þaS var átakanlega líkt and-
- liti hinnar kæru húsmóSur hennar. Hún lyfti ljós'
kerinu enn hærra og starSi forviSa og undrandi.
HvaS mundi nú þetta iþýSa? Ennþá ný gáta?
“Hver eruS þér?” spurSi hún l'ágt; en á næsta
j augnabliki áttaSi hún sig, ojf sagSi: “ÞaS er víst
náttkjólinn, hin unga stúlka frá Paunceforte Háll?”
leyst upp á henni háriS og fléttaS þaS fyrir nóttina, “Já,“ 9varaSi Margaret áköf. “En um fram alt
ór ún a í ga viS el inn. lofiS mér aS koma inn, Debora. Svo skal eg segja
Franciska lagSist fyrir á legubekkinn, sem hafSi ySur meira. Eg skal segja ySur hver eg er. Mun-
veriS f*rSur nær arninum. Hún háfSi mjúka svæfla iS þér eftir aS þér sögSuS, þegar þér sáuS mig í
undir höfSinu og skjólgott teppi ofan á sér. fyrsta sinn, aS eg væri sérlega lík persónu, sem þér
Mér þykir vænt um, Stefanía, aS mig er fariS j þektuS o,g þætti ákaflega vænt um. Datt ySur
aS syfja, sagSi hún. “Mér hefir ætíS þótt skemti- aldrei í hug, hvaSa orsök gæti veriS til þess? En
legt aS liggja og ihorfa inn í eldinn. GóSa nótt!" lofiS mér nú inn. Eg ákal segja ySur þaS, þegar eg
GóSa nótt frú. Eg vona aS ySur líSi vel í er komin inn fyrir. ÞaS er löng saga
nott„ , • I hefi ekki heyrt hana fjnr en í kvöld.”
Já, eg vona þaS. Og svefninn svefn er Hálf utan viS sig sneri Debora lyklinum í skránni
betri en alt annaS í heiminum. ÞaS er bezta gjöfin, og á næsta augnabliki stóS Margaret viS hliSina
sem guS hefir gefiS okkur.”
Hún sagSi þetta hálf dreymandi og mjög ánægju
leg á svip.
Stúlkan var aS velta þessum orSum fyrir
meSan hún gekk út úr herberginu.
eins og óvita.— SegSu mér þaS.
“EruS þér nógu sterkar til aS heyra, hvaS sem
vera skyldi, yuSr sjálfri viSvíkjandi?’ spurSi hin
gamla vinnukona.
lífsins. Þar var alt óhult og hættulaust í
kringum hana, og ihun vissi aS alt sem fram for var
henni fyrir beztu.
Þartra liSuSust smá lækir en bakkarnir voru þakt-
ir hvítum rósum. Hún heyrSi einkennilegan klufkna-
hljóm skamt í burtu; hljómurinn var lí'kur og í must-
erisklukkum í Japan, sem hringja hvern morgun, er
fyrsta dagsbrún sést í austri. Hún hefir djúpa og al-
varlega, jáfnvel þunglyndislega tóna, er ganga inn
■ aS hjarta manns. Francisku virtist sem hljomurinn
kallaSi hana burtu — benti henni aS ihún ætti aS vera
viS guSsþjónustu, en þó miklu hatignarlegri en hun
hafSi áSur heyrt eSa séS.
Eg ihefi ekkert gert á æfi minni,” sagSi hún viS
“Já, þaS er eg,” svaraSi Lady Carutters.
Ef «vo er, skal eg segja ySur þaS," sagSi Debora gjálfa””g { svefninum. “Eg hdfi, eins og Basil sagSi
meS hægS. Hún hafSi aSeins einu sinni litiS þang-j einu ginni verig hvítur sumarfUg1. En þaS er annaS,
aS serrí Margaret stóS á bak viS rúmtjöldin. “Eg gem er meira virS; j mannlífinu en skemtnairnar, og
Eg —
eg
ser,
XXXIX. KAPITULI.
Margaret gekk umsvifalaust út úr gestastofunni
upp á herbergi sitt Hin undarlegu orS, sem Basíl
Paunceforte hafSi talaS, hljómuSu fyrir eyrum 'henn"
ar. Hún hélt á bréfinu. sem Banner lögmaSur hafSi
henni, skjálfandi af geSáhræringu, og studdi hend-
inni á handlegg Deboru.
Þér muniS eftir barninu hennar húsmóSur yS-
ar? hvísIaSi hún meS andköfum; “og aS þaS var
altaJaS aS þaS hefSi tortímst í eldinum. En hvaS
verSur ySur viS, er eg nú opinbera ySur, aS eg er
hiS litla barn? Eg er Viola Carutters. Eg er dótt-
ir RúsmóSur ySar. Anna Blake frelsaSi mig og hún
afhenti mig frú Carew — guSi sé lo-f aS eg er ekki
hennar barn. ASgætiS mig nú nákvæmlega og lát-
iS sannfærast um, aS þaS sem eg segi er hreinn og
ómengaSur sannleikur. — Og svo verSiS þér aS lofa
mér aS koma inn til hennar móSur minnar.”
nú finn eg hjá mér 'löngun til aS þjóna skapara mírí-
um, og hjálpa tbörnum hans.
Hún stóS og hlustaSi á klukknahljóminn — hina
djúpu, alvarlegu tóna, sem kölluSu og IhrópuSu. ÞaS
var sem þeir hljómuSu frá bakkanum hinumegin viS
Hún skildi næstum alt, en spáSi í eyS-| j fyrsliu fanst henni þaS vera svo sorgfult og
hryllilegt; hver tónn líkastur grátstunu. En nú voru
°g þaS er betra en eg þeir or(5nir svo skýrir, fagnaSarríkir og hrífandi:
skal segja ySur eins og er. Þér hafiS veriS veikar í
mörg ár, góSa, kæra frú. — HöggiS var alt of þungt
fyrir ySur. Af náS sinni lét guS ySur g'leyma hörm j
ungunum um langan tíma. Og svo röknuSuS þér
viS — eSa vöknuSuS.”
1 bláu augunum hennar frú Averil sást sambland hig ómælanlega djúp, sem aSskilur oss frá hinum ó-
af skilningi og kvíSa. Svo stundi hún, eins og hál'f sýnilega heimi.
dreymandi.
urnar.
“Eg skil, sagSi hún. -a þeir orömr svo
hefSi munaS alt hiS ógurlega, sem á dagana hefir “Kom!.KomI Kom!” fanst henni þeir segja.
dri'fiS. En,” — og hún virtist alt í enu reyna aS Hún varS aS fara: röddin kalIaSi á hana. Franc-
ryfja etthvaS upp — “þar sem eg svo lengi hefi igka fann ag þún stóS upp, eins og til aS svara áskor-
gleymt öllu, hefi ekki veriS meS sjálfri mér, hvar er uninni> 0g aS hvít rósablöS féllu niSur viS fætur
þá barniS mitt? Hver hefir aftnast um ‘litlu Violu hennar. Hún lét ástina og hina ilmríku skemtigarSa
mína? | — Basil og Margaret — verSa eftir. ÞaS voru eng-
Hún lyfti snögglega höfSinu frá koddanum. j in onnur rág. Hún varS aS fara — burtu frá íþeim
Margaret ætlaSi aS koma aS rúmstokknum, en De- og hUu þyf fagra og yndislega, sem hún sá í kringum
bora benti henni aSvarandi. | sig. En hún vildi samt fyrst géfa þeim einn koss, og
“Hægt — hægt!” kallaSi hún, eins og til þeirra gera þeim skiljanlegt, hvers vegna hún þyrfti aS fara
beggja. “Minnist þess frú aS þetta er skeS fyrir1 frá þeim> og biSja þau aS gleyma sér ekki.
morgum arum. Hún er nú alls ekkj barn, heldur
fullorSin stúlka.”
“Ó, Debora! Debora! Veit hún aS eg er hér?
BlessuS, sendu eftir henni. Komdu meS hana til
mín! LofaSu mér aS sjá hana! GefSu mér 'barn-
iSmitt!” .
Hún stóS upp hálf sofandi; gekk gegnum her-
bergiS og inn í þaS næsta, þar sem Basil lá sofandi.
Hún hotfSi á hann eins og milli svefns og vöku
á hiS fríSa, góSmannlega andlit. SíSam kraup hún
á kné viS rúmstokkinn og lagSi handlegginn utan
Món.