Heimskringla - 18.08.1920, Page 5

N
WINNIPEG, 18. AGúST. 1920.
HEIMSKRINGLA
f*r~r
5. BLAÐSIÐA
Imperial Bank of
Canada
STOFNSETTUR 1876,—AÐALSKRIFST.: TORONTO, ONT.
HöfuflsciJÍl uppborgaöur: $7,006,000. Varasjóöur: Jv509,800
Allar eignir.......................¥108,800,000
183 1 Domlnion »f f »nda. SsirtijftladFÍU I kscrjn Atbðl, or mA
►tf>« SpBrÍMjfl«Mr*lk»io« mtí þvl aS Irssja Inn (l.M rta moira. Vertlr
frs borraOlr aí prnln«ua> r*nr (rA lanle*Ba-de«l. ðaka* eftlr vtSaklft-
~~ a«a T®ar, A«a*jwlf| vlMíUtl ey<jlaa« o« Abyr«»t- .
Otibú Rankans aí Gimli og Riverton, Manitoba.

ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG íslendikga í vesturheiml
P. O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
í stjórnarnefnd félagsins eru: Séra Rögnvaldur Péturason
forseti, 650 Mai^yland St., Winnipeg; Jón J. Bfldfell vara-forseti,
2106 Portage Ave., Wpg.; Sig. Júl. Jóhannesson skrifari, 917 Ing-
ersoll St-, Wpg.; Ásg. I. Blöndal, varaskrifari, Wynyaíð, Sasjt.;
Gfeli Jónsson fjánnálaritari, 906 Banning St-, Wpg.; Stefán Eín-
arsson vara-fjármálaritari, Riverfcon, Man-; Asm. P. Jóhannsson
gjaldkeri, 796 Victor St., Wpg.; séra Albert Kristjáneson vara-
gjaldkeri, Lundar Man.; og Finnur Johnson akj&Iavörður, 696
Sarfent Ave., Wpg. ...
Fastafundi hefir hefndin fjórða föstudagskv. hvers mánaðar.
þess. Alt þetta veitir land vort oss, bundið. 1 hinu þverrandi Ijósi
það er vor þjóðararfur, svo að vér aefidagsins brostu við myndirnar af
erum menn, þótt vér séum fátæk-. minningahæðinni fyrir hinum brest
ir, svo að vér erum þjóð, þótt vér t andi augum. Fjarlægur lifði hann
séum fámennir. Með ísienzku í því landi. £"<■■■ au.. §»* ■—
þjóðinni er opinberuð alveg sér-j Landi voru eigum vér og að
stök þroskun mannlegs sálarlífs í j þakka helgi þessa dags, að dagur
þessum heimi. EinKenm þessa sál- er emn á árinu, er vér sameiginlega
arKfs koma fram í hinum haldgóða höldum hátíðlegan, og fáum þá
og trausta skilningi lífsins, hinm ís- j fundið til skvldleikans, sem oss öll
lenzku fyndni, sem breyzt getur á j ættj ag tengja saman. Aðeins að
somu stundu í iiápurhæðni eða. Slj skyldleikatilfinning gæti varað
storkun; hinu íslenzka þolgæði og ^ ]engUr en daginn, gæti fylgt oss aé
þrautseigju, er heldur sitt strik, er hverju verki, svo að vér yrðum ó-
oft í hættunni stór og horfir sjaldn- anægð með hvert það verk og
margir kóngar og drotningar. Og
iraimtíð þjóðarinnar varðar öllu.
Það er fyrir hinni tilkomandi ísl.
þjóð, vaxandi svo að hún breiði
gremar sínar út um atlan heim,
vaxandi að arengskap, göfgi og
stórum verkum, “minnug á alt sem
hún átti, ágjörn á stórt og smátt,
er lyftir orku og anda og auðnu og
sannleik hátt” — sem vér mælum.
Og vér bíðjum að hún blessist um
aldur og um æfi. Um alla ókomna
daga, Minnumst orða skáldsins
góðá: . ,f v
Þér Ísíands synir muna megið eitt,
að móðir vor á rétt sem ei má hrjá,
hver einstaks vild: ei vega má þar
neitt,
né vinsemd, óvild, basl né hokurs-
stjá.
Alt slíkt er smátt, en mikil, helg og
há
er hugsjón þjóðar: Framtíð ættar-
lands,
að gaufi ei þrælar gröfum fornum
a, "
en göfgist niðjar manni frá til
manns”
»
Lifi, blessist og blómgist Island
og íslenzka þjóðin!
Rögnv. Pétursson.
ast um öxl; í hinu íslenzka þung-
lynda glaðlyndi er hrífur heljartök-
um alía tilveru mannsins, svo að
hann fæst eigi framar um skugga
eða skin, veit af hvorutveggja,
hvorugu ofurseldur.
hverja þá stefnu, sem vér gætum
eigi öll sameinast um. Þá yxi oss
móður og megin. — En sú kemur
stund. Fyrst er einn, dagur og síð-
ar fara fleiri á eftir. Eg er þess
fúllviss að engum íslenzkum manni
Þetta eigum vér þjóð vorri að ega konu er sama um, hvernig
þakka, landi voru, er þroskað hefir j bróður eða systur, samþjóða
þessi einkenni vor. Að gott væri manni, farnast hér eða annarsstað
að skifta þeim fyrir einhver önnur,
er dægurhugsun, er enginn leggur
alvaplega á hugann. Fyrir mitt
leyti vildi eg ekki skifta þeim fyrir
Eg veit — eg þarf eigi að
segja að eg sé þess fullviss, því ei
veit það —- að þeir menn eru til,
-_______„ . og margir að vér vonum, sem elska
neitt, eigi fyrir það að mega teljast a]t sem íslenzkt er, alt sem Island
ættborinn í ríki Aléxanders mikla,
eða Cæsars, eða Barbarossa, eða
Óraníu-Vilhjálms, eða Napoleons-
Eg vildi aðeins eignast meira af
þeim eiginLeikum, og ánægður, nei,
hjartans þakklátur, svo eg fæ þyí
aldrei með orðum lýst, er eg og vér
erum ættbornir í ríki Braut-Önund-
ar, Haraldar Sigurðarsonar, Sveins
Olfssonar, að vér lútum þeim helgu
biskupum, Isleifi, Absalön og Jóm
.Arasyni; erum velkomnir að veizl-
um á Hlöðum, Sóla og Jaðn, og
eigum heima í því landi, þar sem
konungur og drotning ráða fyrir
ríki sínu og eiga eina dóttur, og
karl og kerling í koti sínu og eiga
einn son.
Þótt vér Islendingar á stundum
séum eigi svo kembdir og þvegnir
sem stázzbörnin, hefir móðir vor,
ættland vort, aldrei fahð oss fyrir
augliti guðs, svo að við það töp-
uðum vér réttinum til að vera
menn. Hún hefir aldrei skamm-
ast sín fyrir oss, eigi hina vesælustu
meðal vor, aldrei afneitað neinum,
og skömm sé því hverjum, er eigi
vill vera maður, eða sem skamm-
ast sín fyrir hana. — Ef af oss væn
plokkað alt það sem íslenzkt er,
væri ekkert eftir, — “svo er Is-
land í eðli vort fest”, — ekkert
eftir nema fjaðrirnar, sem áð láni
eru fengnar. Og enginn flýgur
langt á lánuðum rjöðrum. Vér
höfum sum dvalið hér erlendis um
langa hríð. En hvort munurn vér
síður fyrir það synir og dætur ætt-
lands vors og þjóðar?
I frumriti af kvæði einu eftir
Jónas Hallgrímsson standa þessi
orð: “Aldri slít eg þar, sem eg
alinn var”. Eins og allir vita and-
aðist hann í Khöfn. En aldri sleit
hann þar, sem hann alinn var. Og
svo gerði Jón Sigurðsson líka.
Starfið, æfin, alt sem hann gerði og
snertir, alt sem við sögu þess
kemur að fornu og nýju, upp til
fyrstu byggingu Norðurlanda, ogj
ofan til þessa dags. Og af hverju
sprettur sú tilfinning? Af skyld-
leikameðvitundinni, sem er æ að
verða skýrari með ári hverju.
Fylkingarnar, er áður stóðu önd-
verðar, eru að færast Mið við hlið,
og eiga eftir að renna saman.
Minningarnar, sem Iyfta oss eitt
skifti á ári hverju upp úr dal’sbotn-
t inum, upp á sjónarhæðina, mynd-
1 irnar, sem þar berá fyrir augu,
stuðla að því. Erum vér ekki öll
eitt og sama fólkið? Eigum vér
eigi öll sama uppruna? Eigum vér
eigi einu og sömu sögu ? Er ekki
lífsreynsla vor allra sameiginleg?
Er eigi lífstilgangur vor allra hinn
sami? Erupn vér eigi öll á sömu
vegferðinni? Og stefnum vér eigi
öll til sama náttstaðar? Þær vekja
vera hjá oss þessar spurningar, ár eftir
ár. Og hvernig í ósköpunum fá-
um vér svarað þeim nema með
einu stuttu orði: Jú. En fyrst svo
er, hvað skilur þá?
Með samúð og samheldni í sem
flestu, minnumst vér fyrst ættlands
vors með fullri sæmd. Þá fáum
vér unnið það, sem oss er atinars
um megn. Að heiðra föður og
móður er að lifa sVo, að enginn fái
annað af oss spurt, en það, sem
verða megi þeim til virðingar og
sæmdar. Að heiðra föðurlandið
er hið sama. Það er sama boð-
orðið fært ýfir á alla þjóðina, hvar
sem hún býr. — Og um leið og vér
lítum yfir þær myndir, sem minn-
ingarnar bregða upp fyrir oss frá
liðnum öldum og árum, þá látum
þá mynd skýrast fyrir oss sem
framtíðar myndina: Sameinuð
þjóð með samerginlegt hlutverk
'og sameiginlega framtíð. Það er
hið tilkomandi Island, framtíðar-
Hægi er að þrevja
Þorran og Góuna.
•. v . - ■ ' I -
Staddur var eg á ferð fyrir fáum
árum, einn míns Iiðs og í ókunnum
bæ. Loksins hafði eg leitað uppi
'autt sæti í einum mannflutninga-
vagni eimlestarinnar. Inni var ös
áf ferðafóíki. . Leiðin lá út í vetr-
'ar lágnættið, fram um fannkyngda
sléttuna, yfir víðavang nístings-
'kulda og næðinga, þar sem loft og
láð virðast vera lokuð sund.
Vagninn sá, er svo.var gestris-
inn, að ætla mér autt sæti, var
tneira en hálfsetinn af rússneskum
'stritvinnumönnum og hversdags-
klæddum, sem nú höfðu lokið sum-
'arvertíð sinni við brautarlagning
úti í öræfum. Hér voru þeir á
heimleið, til vetrarsetu í nýbýlun-
úm, sem þeir áttu einhversstaðar
íaustur á auðninni, og mörgum
mílnatugum af vandrötuðum veg-
leysum, norðan við brautina, sem
'þeir sjálfirvoru að leggja.. Farar-
'gervi þeirra alt var flækingslegt,
Og tungumálið, sem þeir töluðu,
vissum við hinir ekki hvað þýddi
'þeirra milli, sem var gremjulegra,
‘af því að sumir þeirra voru okkur
það orðfróðari, að þeir skildu full-
Vel flest sem við sögðum, og víst
‘lá vel á þeim eftir útivistina, en al-
Veg ólátalaust.
Fyrir sömu sök og eg, þrengslin,
lentu nokkrir aðrir úrtíningar meiri
'manna í Rússa-rúminp, sjálfsagt
ættaðir sinn úr hverri átt, og á því
eina bandi saman, að við vorum
‘ekki Rússar, og allir með ólundar-
svip yfir að vera vá vondan stað
komnir, og sumir vöktu máls á því
við vagnstjórann.
Undir söngnum hafði eg orðið
hugsi. Yfir mig hafði liðið ein
þessi stund, þegar smá-atvik iíta
út eins og lykill að andyri aldar-
farsins, svo örlögin blasi við, aftur
og fram. Þessi angurværi kvein-
stafur í rússnesku röddunum (rann
mér í hug), hann er sársauka-
nijomurinn úr sögunni þeirra,
hann er klökkvi kúgaðj-ar þjóðar.
Um leið og ímyndun mín rakti upp
ið fáa, sem eg er fróður um, í ætt-
'bálks-sögu þessa óvígasta kné-
runns af Ariana-ættinni, sem kall-
ast Slafar, undir yfirgangi Tartara,
Norrænna víkinga, Römverja og
stjórn sinna eigin guða og manna.
Mér fanst eg merkja í rússnesku
röddunum, slag í lífæð lýðsins.
Áður hafði eg, af hendingu.
gengið á annan óm, runnin frá
sömu sögu. Það var ljóð í lausu
máli eftir Maxim Gorky, kunnastu
nútíðars'káld Rússanna. Það var
hetjukvæði um Máfinn, eða hvað
menn vilja kalla það, þetta storm-
anda kyn, sem um aldur og árdaga
stríðir á öldum úthafsins, steytir
móti stormunum, og skýzt undan,
upp í óveðrið, með skríkjandi sig-
urópi hins flóttafleyga, þegar haf
og himinn, virðast hafa dregið
saman alt sitt afl, til að kremja
hann við klettabrúnina, sleppur
frá þeim lifandi, aðeins til að eiga
í sama leiknum við þá upp aftur og
aftur og æfilangþ Eg skildi um
hvern þetta var kveðið- Máfurinn
var enginn annar en frelsisþrá rúss-
neska byltingarandans, í bardaga
'hans, að bjarga landi sínu.
ofurliði borinn, hvar í heimi serr
var- Þegar rússnesk tunga grípui
fyrir munninn á finskunni á Finn
mörk. Þegar Suður-Jótinn verðu;
sakamaður, fyrir að syngja dansk?
vísu á manna-móti. Þegar fransk.
alþýðukennarinn í Elsas, verður s
slliárum, að kveðja barnaskólann
sinn í síðasta simw á hernumd:
tungu sína, sem ofbeldið hefir út
bygt úr skólum lýðsins, sem á hana
aðmóðurmáli. Fullþroskað þjóð
erni er eins og fullþroska einstakl-
ingur (ályktar umhugsun manns)
eiginleikar þess verða yfirbugaðir
en aldrei afmáðir. Varpið full-
mentum manni í fangelsi, hugsjón
ir hans umbreytast ekki samt. Hinn
óþroskaði og ættlerinn, gætu orðið
þar að öðrum manni. Villiþjóðir
einar verða gerðar að umskifting-
um, eins og reifabörnin og örvas-
arnir í álfasögxmum okkar. Sá af
skáldum Breta, sem í lífi sínu og
ljóði, bauð hrokanum og skinhelg-
inni bíræfnast byrginn, hefir mót-
að þetta minnisstæðast í skáld-
skapinn í forsöng sínum að Band-
ingjanum í Chillon, þannig:
“Eternal Spirit of the chainless
Mind!
Brightest in dungeons, Liberty thou
art.
And when thy sons to fetters are
consig’nd
Their country conquers with their
martyrdom,
And freedom’s fame finds wings on
every wind.”
En af því eg hefi nú ekki á hrað-
bergi þýðing hans á þessu, sem
Til var íslénzk munnmæla-saga. betur átti íslenzk orð yfir það en
Móðir mín sagði mér hana ungum.
Hvergi hefi eg heyrt hana né séð
annarsstaðar. Hjá mér verður
hún ekki að ljóði í lausu máli, en| ““ upp úr hlekkjum sona þinna sí
engu að siður bergmalar hun enn Rejs sigur.þi6ð _ þ^ ]eystu lýð
eg, verð eg að segja það svona:
Eilífa þrá hins hlekkjlausa hugs,
Hæst skín þú, frelsi, myrkrastofu í.
fi^jálst, og landnám þess hatði stað-
fests vestan hafs. Aftur er að hefj-
ast: Vinreið á v-íðum botni vind-
kérs , útum götuna milli sels og
bæjar, upp í fjölhn og víðsýnið,
þangað sem sumarið sýnir sig
stærst, og fegurstu huldufólks-sög-
urnar urðu til forðum.
Þökk sé ykkur, Islendingar við
Wynyard, fyrir daginn þann í dag.
Ykkur, sem dróguð Islandsfána við
hún í morgun, með sama hug sem
skáldið kvað erlendis:
“Sittu heil, með háa skautið hvítra
fanna,
\ Ljósa dísin drauma minna,
Dýra móðir barna þinna.”
Ykkur, sem dragið hann aftur
niður í kvöld, með “ljúfum kveðj-
um”, “Frá þeim sem heim til henn-
ar seinna vitja, og hinum, sem hún
aldrei fær að sjá.”
Stephan G.
Jói.
Heiim við íslandslháu fjöll
húmiS engan b^gar.
Upp viS fossa.ólgu 'föll
eru langir dagar.
LjósiS dofnar, þrekiS þver,
þegar einhver graétur.
Allir dagar eru mér
eins og langar nætur.
Fyrir dauSans feigSar hvin
falla brotnu stráin.
Nú á eg ekki nokkurn vin, ]
nú er Jói dáinn.
DauSi, mér er lí'fiS 'leitt,
lát mig raunum g'leyma,
Sál mín, lömuS. þjökuS þreytt,
þráir aS sofa og dreyma.
Einar Þorgrímsson.
UiaillU, «-1111, uic w.i* iuw umvuiuuui
var, var við ættlandið knýtt og ríkið íslenzka- í því eiga að búa
Rússarnir fóru að syngja sína
söngva, og sungu um stund- Auð-
vitað þekti eg ekki það, sem þeir
fóru með, hvorki ljóð né lag. En
það lét svo mjúkt og mæðulega,
'að eg hlýddi á það Mjómklökkur,
eins og vetrarkvíðann heima, þeg-
ar hann gjálfraði fyrir golunni úti
‘fyrir gluggaþekjunni, eða þegar eg
heyri súginn þjóta í sölnuðu skóg-
arlaufinu hérna á haustin.
Vagnstjórinn hastaði nú á Rúss
ana herralega, til eftirlætis við
okkur ekki-Rússana. Hann hafði
líka flutt nokkra af okkur meiri-
mönnunum í sæmilegra fólksfélag.
'ef að sæti losnaði, lengra aftur á
lestinni. Loks kom hann til mín
og bauðst til að búa um mig á betr
bekk. Eg naut þess víst, að eg
var vitund skár klæddur, en þessir
verkamenn í vinnulörfunum, og
bar svo utan á mér heimild til
Króksbekkjar hjá heldarfólkinu. Eg
afþakkaði boðið. Kvaðst mundu
reyna að komast af litla stunc!
lengur. Hann tók því vel og hug-
hreysti mig með, að skamt yrði nú
þreyttum að. þola. Þecsi sóða-
sveit, sem eg sæti hjá, yrði nú aS
rýma vagninn á næstu stöð.
í mínu minm, eins og omur ur Is-
landssögu.
Það var fyrir löngu-liðnu, þegar
skortur og hallæri eyddu íslending-
um, að ekkja bjó í koti með
krökkum sínum, einbúi, úti í ör-
væni öræfa og vetrarveðra. Tvö
átti hún börnin, en bara eina kú.
Jólin komu þar líka, en í bjarg-
þrota bæ. Börnin kjökruðu við
móður sína yfir skortinum á lífs-
björg og ljósi. Hún huggaði þau
með því, að kýrin kæmist í nyt, í
næstu Góulok. Við vitum, ^ð
milli jóla og Einmánaðar yrðu þrír
mánuðir á milli máltíða. En með
þessari bjargarvon tókst móður
inni að gera börnin sín svo jólasæl
að þau sungu sig í svefn með ljóð-
stöfunum í viðkvæðinu þessu:
“Hægt er að þreyja Þorran og Gó-
una! Og þá ber kýrin.”
Einu sinm gat móðir mín um
það, að sumir bættu því við sög-
una, að bæði börnin hefðu orðið
bungurmorða löngu fynr Góulok,
en hún sagðist vita, að það væri
ekki satt. “En á hverju lifðv
börnin svona lengi þá ? spurði eg.
“Það veit eg ekki fyrir víst,” svar-
aði mamma, “en líklega á lífsyon
unum.”
með því,
Og lyftu hverjum brotnum væng til
flugs.
Nakkrar Vísur.
VÍ8ur þær, er hér fara á sftir,
eru ortar af manni heima á Islarsdi,
er GuSm. Stefánsson heitir, f:á
1 dag er Fmníand finskt, Jótland Minnibrekkum í F'ljótum í Skaga *
danskt, Elsasa franskt, þjóðernin firSi, og eru sendar Heimskringlu
sem þrauguðu af þyngstan Þorra, til birtingar af skýldmenni hans
og grimmustu Góu. Sú hátíðin er hér.
hæst, þegar gengið hefir eftir góð j Afmælisvísur.
um spám. Næst henm er hin, þeg- (Ortar þá er höf. var 50 ára.)
ar hvergi rættist úr hrakspánum. Stjórnarvöldum sterkum meS,
----- stundalfjöldinn líSur;
Frelsisþrá — sjálfstæðisþrá — hálfa öld eg horfna kveS,
menningarþrá — framfaraþrá — hinsta kvöldiS bíSur.
farsældarþrá! hvað sem á að kall?
Líkams'fjöri linast vörn,
lánsæl kjörin tryggja.
Afturförin óbilgjörn
ein mig gjörir styggja.
Þessi jólasöngur barnanna sve:
sig í íslenzka.ætt. Þetta Iif á lífs
voninm, þegar bar^ cc r i ð stendu
sem hæst, þessi þögula starsyr.
fram úr öllu öngþveiti. Að vísu
gáfu Norðmenn henni viðurnefnið:
“Tómlátur er hann er.n, Mörland-
inn,” þegar Islendingurinn geymdi
það, sem hann gleymdi ekki, en
skopið hæfði p^i líka sjalfa, ef skop
það var, því eitt af skáldum ins
endurborna Noregs á öldinm sem
leið, kveður svo að orði um þá, í
einu sannspáasta kvæðinu sínu:
“Míg skal komma — om inkje saa
braat!” — Eða eins og alt erindið
gæti sagt á íslenzku:
Margir eru sem vola og veina:
mér vinnist hvergi, sé aldrei til
taks —
en látum vílmögu kvarta og kveina.
eg skal komast — þó eg rjúki ei
strax.”
hana! Þessi þrá, sem ein ggnr
lífið hér að lifandi manna lífi og
mennina að mönnum — hún er
Máfurinn, sem Gorky orti um, oc
eg get dáðst að þeim Ijóðúm, með Hæstum degi halla fer,
hugan í hans sporum. En sá söng- heldur beygist dugur •/
ur er stórþjóða-drápa, og méi hvaS af vegi eftir er
fanst eg merkja óm af brotinn ei kann segja hugur.
bringu, í rússnesku röddunum
forðum. Útsærinn er svo óendan-
lega víður, öldurnar svo efldar
undan stormum allra-átta, framsýn
in á þar svo langt að sjá til lands, j
gegnum rokið, að vonunum vilhst
stundum sýn, hvort Máfmn muni
bera upp að hömrunum eða höfn-
Mni.
íslenzka munnmælasagan um
börnin, sú sem eg hafði yfir áðan
c.i að vísu æfintýri einstæðingsins.
smá-þjóðarinnar okkar. En hur
er þó eins og hringhenda, með sig-
urMjóm í hverjum stuðli- Aðeins
að þreyja þorran til Góuloka, og
sjá fram úr vetri. Það hefir ís-
lenzka þjóðin ætíð gert, og núna
nýlega, og beggja megin hafsins,
Von.
Mörg þó glettin kylja kná
kunni skvettur drýgja:
vona’ eg dftir samt aS sjá
sólskinsbletti nýja.
Morgimvísa.
Njólu 'harmi flúnir frá,
fjólu barmar hlýna.
'Sólarbjarminn breiSir á
bólin arma sína.
Þjáist ekki lengur af kláSa,
blóSrensli eSa þrútnum gyllinæS-
um. Enginn uppskurSur er nauS-
lifað á lífsvonunum, frá þeim jól
um landnámsaldarinnar, þegar for-
eldri okkar voru frjálsast fólk í
heimi* og íslenzk tunga töluð í höll-
um tignustu manna um Norður-
heim. Að vísu varð hungurvak-
Það var traustið á, “Að hægt sé an síðar mörg og löng, fram til Ein-
að þreyja Þorran og Góuna”, sem mánaðar átjándu aldar, upp til Sól
varði vonirnar falli, í samúðinni mánaðar eða Selmánaðar hinnar
við sína líka, þegar sá aflminni er nítjándu, þegar ísland varð aftur
veturinn í fyrra, og veturinn sem synlegur.
síðast leið! Eg veit hvers við öllj AXTELL & THOMAS
óskum, íslenzku smalarnir og sel- j Nudd- og rafmagnalæknar,
ráðskonurnar hérna við Wynyard 175 Mayfair Ave,, Winnipeg Man.
sem sé að. íslenzkan eigi ætjð þau r KENNARA VANTAR
born, hvar i heimi sem er, sem sja r ... .. , ,, , ,,n , ,n
, v fynr Vidir ^kola nr. I45U, í IU
fram t.l sumars. j ffiinuísi, (rá |. sept. , 920 til 30.
fi i !• ’ i (■ • i júní 1921. Verður að hafa að
Islenzka þjoðm hefir, eins og I . , ,.011 £ ■ 1
, .. ’ c ' 1 minsta kosti Jrd ciass protessional
bornin, sem mamma sagoi mer tra . .. . . ,
mentastig. Umsækjendur tiltaki
kaup og æfingu og sendi tilboð til
undirritaðs fyrir 25. ág- 1920.
1». Sigurðsson, sec. treas.,
Vidir, Man.
Kennara, með annars flokks kenn-
ara prófi, Tantar fyrir Asham Point
skóla nr. 1734. Kenslutími byrjar 1-
sept- Jíenn snúi sér til
Arthur Hammerquist
Sec. Treas.
46-47 1
/