Heimskringla - 18.08.1920, Síða 6

4 BLAÐSJÐA
HEIMSKRINGLA
WI>;NIPEG, 18. áGÚST, 1920.
[-
V
i
Skuggar og skin.
SAGA
Eftir Etfael Hebble.
Þýdd af SigTnundi M. Long.
“ÞaS gengur ekkert aS Margaret," svaraSi Basil
Paunceforte ákafur. “Hún er uppi á loíti hjá _______
konunni minni.” ÞaS dró niSur í honum viS síS-
ustu orSin. “Eins og þér vitiS þótti þeim svo inni-
lega vaent hvorri um aSra. En hvernig er þetta eit-
ur?
"I fyrsta skiftiS sem hún notaSi þaS, lét hún þaS
ut í kaffi, svaraSi Banner. ÞaS er torvelt__________
næstum aS segja ómögulegt — aS verSa var viS
verkanir þess, nema maSur hafi grun um þaS fyrir-
fram, eftir því sem Dai-rell hefir opinberaS og meS-
gengiS. Hann utvfegaSi henni þaS frá öSrum lönd-
um- Verkanir þess komti í ljós meS snöggri hjarta-
bilun."
Hann þagnaSi alt i einu, því Paunceforte starSi j
á hann náfölur og óttasleginn.
í káffi! endurtók hann meS veikum róm. “I |
gær eftir miSdegisverS helti hún sjálf í bollana. Af
ógáti var miínum bolal velt um, og þaS sem í honum!
var fór til spi'llis. #Margaret drakk ekki heldur sitt
kaffi; en ef ef Franciska —”
Þeir stóSu og horfSu hvor á annan, báSir fölir og
steiníþegjandi. — Dyrunum var lokiS upp og Dr.
Kerr kom inn.
Basil Paunceforte gerSi hann kunnugan þeim,
»em Ifyrir voru; en þaS var eins og hann ætti erfitt
meS aS tala. SíSan spurSi hann: “HafiS____þér
ekki enn fundiS, hvaS olli dauSa konunnar minn-
ar?. HafSi hún til dæmis einkis neytt, sem gæti
valdiS hinu snögg'lega fráfalli hennar?"
“Ekkert, sem henni gat veriS skaSlegt, aS því er
eg bezt veit,” svaraSi Dr. Kerr. “Eins og þér vitiS,
ihefi eg engan tíma haft til aS rannsáka þetta ná-
kvæmlega. En þaS lítur svo út sem hastarleg hjarta-
bilun hafi orSiS henni aS fjórtjóni. Eg spurSi stofu-
jómfrúna. Hún sagSi aS húsmóSir sín hefSi einkis
ney*tt aíðan um miSdegisverS. Um kvöIdiS hefSi
hún beSiS um glas áf kö'du vatni, og kvartaS þá um
aS hún væri svo þyrst, dftir aS hún heíSi drukkiS úr
káffibolla í gestasalnum —”
‘ Ó, guS minn!” hrópaSi Paunceiforte upp yfir
spurt ySoir frekar um hiS sorglega og snögga fráfall
vesalings Carutters frænda mins. ÞaS kom af því,
aS um stund var mér ómögulegt aS hugsa um annaS
en fráfálH konunnar minnar. En nú verSur þaS aS
vera hjá liSiS, og eg er tilbúinn aS táka hverju því,
sem aS höndum ber. Eg lét grafa konu mína hér,
sem húsmóSur á Paunceforte Court. Hún kunni æ-
tíS svo vel viS sig hér, og eg ímyndaSi mér, aS sú,
sem næst ve,rSur hér húsum ráSandi — hver sem hún
er---- muni ekki finna aS því.”
Hann varS dapurlegri viS seinustu setninguna.
Ójá, þá var nú aS minsta kosti einni sorg meira; en
hin unga kona hans hafSi, sem betur fór, ekki af
henni aS segja.
“Nei, þaS gerir hún víst ekki," svaraSi Banner
meS ákafa. “Svo þér hafiS engan grun um hver
þaS muni vera?”
“Nei, ekki hin nallra minst. En viS hvaS eigiS
þér meS þessari spurningu? En þaS er svo sem
sjálfsagt aS eg er viS því búinn aS sleppa eigninni og
fara burtu héSan,” sagSi Paunceforte. “Eg hefi
vakaS í alla nótt og fariS í gegnum skjöl mín og ým_
islegt fleira. Eg hefi fengiS bndingu frá lögmönn-
um miínum, um aS eignarréttur ungfrú Carútters sé
óhrekjanlegur. Nú er áform mitt aS fara úr landi,
og vera utanlands í eitt eSa tvö ár; og þegar eg keim
heim aftur, hdfi eg í hyggju aS ná í sæti í þinginu.
j Eftir föSur minn á eg dálítinn aff, sem aS engu leyti
| k.emur Carutters eigninni viS. Á vöxtunum áf þess-
I um arfi, vona eg aS geta lifaS sæmilega. ÞaS er
i svo langt frá aS eg sé rfkur; en þaS er sumt betra í
; heiminum en auSur. Eg skoSa þaS sem ábyggilegt
aS þér hafiS fulla vissu fyrir, aS þessi Viola Carutt-
í ers sé réttur erfingi eignanna. Er hún hjá móSur
sinni nú?”
"Eg er sannfærSur um aS 'hún er réttur eifingi,
og sama er einig álit lögmanna ySar,” svaraSi Bann-
er. ”1 vikunni sem leiS sendum viS þeim skjölin.
kom inn. Hún var í sorgarbúningi, og því bar enn
meira á hve föl'leit hún var.
Basil varS hverft viS, er hún kom inn. En svo
gekk hann á móti henni og tók í hendina á henni, og
var eins og óviss um hvaS hann ætti aS segja. Hún
háfSi líka reynt ákaflega mikiS. Og auk þess var
móSir hennar upp á lofti — dauSveik.
Hann gat ekki orSiS laus viS þá hugsun, aS hana(
sem hann virti framar öllum öSrum, mundi heimur-
inn hafa aS skotspæni, áf því hún var dóttir hinnar
illræmdu frú Carew. HefSi hann nú getaS tekiS
hana meS sér---burt Ifrá öllum lastmælum og njSur-
lægjandi glósum — þá skýldi hann varSveita hana
og elska. Og þegar sorgaráriS væri liSiS — sem
han nhlaut aS hélga minningu Francisku — ætlaSi
hann aS biSja hana aS verSa konu sína. HafSi ekki
hin nýdána systir hennar, á aíSustu augnablikum
æfi sinnar, lagt hendur þeirra saman?
"Ertu hérna, Margaret?” ihrópaSi hann glaSur
og undrandi. “Eg átti von á Violu Carutters, sem
Banner lögmaSur sagSist ætla aS senda inn til mín,
og eg bjóst viS aS hitta þá persónu, hverrar eignir og
óSal eg he.fi óafvitandi háft sem mína eign í öW þessi
ár. ÞaS létti á mér aS fá aS sjá þig í staSinn fyrir
hana, því frá þér hefi eg þá ekki tekiS þaS, sem þér
meS réttu ti'lheyrir. Seinna verS eg aS segja þér
sögu — langa sögu, — en svo verS eg sem allra
fyrst aS fara burtu héSan, þar sem eg hefi ekkert
meira aS gera. Herra Banner hefir sagt mér, aS
jómfrú Carutters hafi leyft konuaumingjanum uppi á
loftinu aS vera þar, þaS sem hún á eftir ólifaS, sem
líklega er ekki mikiS. Eg get ekki néfnt hana —
móSur þína.”
Hann þagnaSi snög^lega, en Margaret leit upp.
og syn-
“Já, eg á nú þegar marga vini,” sagSi hún og
stundi viS. “Systir Úrsula mætir okkur í Lundún-
um. Hún er kunnug móSur minni frá fyrri támum.
Eg held eg verSi aS koma viS í Battersea Building's,
til aS sjá forna vini. — Svo þú ert ófáanlegur til aS
vera kyr, Basil? Ekki einu sinni fyrir mín orS?”
Nei, Margaret. — Mér er svo tamt aS nefna þig
þinu gamla náfni, aS eg efast um aS mér lærist nokk-
urn'tíma aS nefna þig Violu.”
Hann leit til hennar og reyndi aS brosa
ast glaSlegur.
, , E!„kfri mig ekki um aS gerir þaS," svaraSi
hun. Margaret er þaS nafn, sem hin ástkæra
rranciska nefndj mig.”
Og meS því nafni elskaSi hún þig ___”
Hann *ag«i ekki meira. Dyrnar voru opnaSar.
oanner logmaSur og hjúkrunarkonan komu inn. Þau
voru alvörugefin og áhyggjufull.
“ViIjiS þér gera svo vel, jómfrú Carutters, aS
koma upp á loftiS?" sagSi Banner. “Hjúkrunar-
konan heldur aS þaS sé eitthvaS, sem 'frú Carew
langar til aS segja ySur. Og læknirinn heldur, aS
hver stundin sé ef til vill hennar síðasta.”
Þau héldu tafarlaust til hins afar skrautlega her-
bergis er Franciska hafSi valiS móSur kinni.
Hindeyjandi kona lá cpp viS höfSalagiS
stavSi iram í dyrnar. Þegar Margaret kcm
horfSi hún stöSugt til hennar. Hún var me5
ráSi, en órói og ákafi lýsti sér í tiTliti hennar.
Margaret gekk a Srúmstokknum og kraup þar
niSur.
“Vtltu tala viS mig?" spurSi hún.
Hmar magnlitlu varir hreylfSust, eins hin deyj-
andi kona vildi segja eitthvaS. Hjúkrunarkonan
og
:ríii,
öllii
Og ÞaS vakti atihygli hans og undrun, hvaS hún var laut ofan ag henni ti[ ag komast ag .
glaSleg á svipinn. öll hin þungbæra ahyggja og hún reyndi ag segja ^ ^ g, ^
— Já, þesi stúlka er öftast hjá móSur sinni. Konu
j minni og prestkonunni þýkir mjög vænt um hana.
Eg held hún sé aS sugsa um aS fara innan skams til
Wales meS imóSur sinni; þær háfa leigt þar sumar-
bústaS. En hún hefir faliS mér á hendur aS fá yS-
ur til aS vera hér.”
“ÞaS læt eg mér ekki koma til hugar. Eií*s fljótt
og eg get fer eg burtu héSan," svaraSí Paunceforte
alvarlega. Hann leit í kringum sig meS hrýll^ngi,
um leiS og hann hélt áfram: “Mundi hún vilja leyfa
aS frú Carew væri hér á Paunceforte Court? Lækn-
I irinn segir aS hún lifi ekki lengi úr þessu.
ekki veriS hér. Eg er þegar í mikilli skuld viS hana.
svipinn. Öll
leynda hugarkvöl var meS öl'lu horfin.
“Basi'l,” sagSi hún, “hér eftir þarftu ekki aS hika
vio aS nefna naifn móSur minnar, því konuauming-
inn uppi á loftinu er ek'ki ihiS allra finsta skyld mér.”
“Ekki skyld Iþér?” tók hann upp éftir henni.
“HvaS á þetta aS þýSa, Margaret? Og hvaS mein-
arSu m'eS þessu?"
“Mig langaSi til aS segja þér þaS sjálf, svaraSi
hún. “Eg mæltist því til aS Banner segSi þér ekki
alt eins og var. Og eg héfSi helzt kasiS aS þú ferig-
ir aldrei vitneskju um sumt. Eg hefSi þá geymt mitt lokagt !fyrir hli]um jargneskum hlj
leyndarmál, og þú dvaliS á Paunceforte Court, eins nokkrum orgum aS
og aS undanlförnu. En nú er mér sagt aS þaS sé
En^eg get meg öí11u ófáanlegt.”
sig, hneig niSur í stól, tók höndunum fyrir andlitiS £ns og þér vitiS hefi eg eytt allmiklu af tekjum eign-
arinnar, sem eg auSvtaS meS tíS og tíma borga hlut-
aSeiganda.”
"Hún vi'll þaS meS engu móti------ má ekki heyra
þaS nefnt. Hún víl'l tala viS ySur sjálfan, Sir Basil.
Og þá getur hún sagt ySur hvaS sem henni sýnist.
Hún skoSar máliS frá þeirri hliS, aS þaS sé hún, sem
er í skufd viS ySur, fyrir góSa umsjón á eignipni.
“Er hún hér?” spurSi Basil og leit upp. “Henn-
og hryggilegu hugsanir. MeS.líSan þeirra var meiri, ar meining er víst góS; en eg finn þaS skyldu mína
flg andvarpaSi. “ÞaS er svo — hún er dáin af
völdum móSur sinnar, — mín ástkæra eiginkona,
sVo saklaus og óspilt af iheiminum.” Ó, ef hann
hefSi séS þetta fyrir — ef hann hefSi getaS aSvaraS
jhana og frelsaS!
Nú varS aftur djúp þögn.
Lögmennirnir tóku lækninn alfsíSis, og létu hinn j
sorgþjáSa mann vera eina nmeS sinn þunga harmi
en svo aS þeir gætu fýst henni meS orSum.
XXXXII. KAPiTULI. •
' ... '
Banner lögmaSur ýfirgaf ekki sorgarheimiliS all.
an daginn. Pauncéforte varS aS fara til þorpsins
aS endurborga ait sem eg hefi eytt. Eg vildi líka
tala viS aumingja Lady Carutters. Eg veit ekki bet-
ur en Ihún búi enrtþá í “vÖlundaihúsinu”, 'og er þaS
merkilegt, aS þaS skuli vera ihún, sem um mörg ár
hefir veriS leiguliSi minn. Er hún komin til sæmi-
legrar heílsu?
"Eg héld læknarnir treysti ekki mikiS á hennar
um kvöldiS, og undirbúa ýmislegt viSvíkjandi jarS-1 líkamlega heilbrigSisástand,” svaraSi Banner. “Ó-
líklegt aS hún lifi lengi úr þessu. En hún hefir feng-
iS ráS og rænu aítur, og er róleg og ánægS. Og
Því var þannig fyrirkomiS, aS Franciska yrSi dúttjr hennar á þar mestan hlut í. Eftir eina viku
kilja
arförinni, og svo tiíl aS tala viS líkskoSunarnefndina,
sem var skipuS vinum hans.
grafin í kyriþey, og í bækurnar var "skrifaS aS 'hún
hefSi dáiS úr hjartaálagi, sem var aS nokkru leyti
satt,, þar eS eitriS verkaSi aSalIega á hjartaS. Hin
ógaefusama kona. sem lá rúmföst upip á loftinu, átti
auSsjáanlega ekki langt eftir, svo engin veraldleg
héfnd eSa hegning gat náS henni. Franriska var dá-
in og varS ekik lílfguS viS, svo þaS var aS ófyrirsynju
aS draga ennþá eitt illvirkiS fram fyrir sjónir al-
mennings. : A 'i m
Tíminn fanst vera afar hægfara. Marigaret var
boSiS aS vera fyrst um sinn á prestsetrinu, og þáSi
hún þaS.
ÞaS var ekki frekar talaS viS Basil Paunceforte
um hiS raunalega frálfall frænda hans, og hann spurSi
ekki frekar út í þaS. Hann halfSi maélst til viS Bann-
er, aS hreyfa ékki viS neinu fyr en jarSarförin væri
um garS gengin. En éftir aS Franciska var lögS í
hiS síSasta bvílurúm — þakiS hvítum rósum — gekk
han ninn á skrifstofuna, settist iframan viS arininn og
horfSi einarSlega á Banner lögmann.
ViSburSir hinna undanförnu daga höfSu gert
hann fölari og þynnri í andliti, og sett á þaS auSsjá-'
anleg sorgarmerki. Jafnvel vottaSi fyrir gráum hár-;
um á hinu manndómslega höfSj hans.
eSa svo ifara þær aS búa saman, og munu ekki s
meSan Lady Carutters verSur lífs auSiS. ÞaS héfir
margt þuift aS athuga um þessar mundir. Jómfrú
Viola varS aS fara meS mér til Lundúna, til aS tala
viS lögmennina. En nú held eg aS eg ætti aS fara;
eg einungis tef fyrir ySur.”
Paunceforte og hann kvöddust meS handabandi
aS sikilnaSi.
“Eg kem bráSum til aS kveSja Margaret,” sagSi
Basil. “EruS þér ekki lögmaSur hennar?"
Hann horfSi ekki á Banner, meSan hann bar
fram þessa spurningu. En Banner svaraÖi meS
þýSingarmiklu tiiliti: “Jú, aS minsta kosti fyrst um
s;nn. — Jómfrú Carutters vill gjarnan tala viS yöur
— um þetta líka. Nú ætla eg aS segja henni, aS nú
sé hægt aS ná tali af henni. Hún kom hingaÖ ak-
andi meS mér. Og nú sem stendur er hún uppi á
lofti aS tála viÖ hjúkrunarkonurnar."
“Er jámfrú Viola Carutters hér — nú?
Hinn ungi maSur varS í svip eins og utan viS
sig Fyrir imann, sem var mikilmenni, og vissi af því
voru kringumstæSurnar í þaS'heila tekiö óþægileg-
ar. “Eg hefi öll þessi ár, án míns vilja og vitundar,
notfært mér annars manns eign; og hú hugsun er mér
ÞaS hafSi flogiS fyrir aS hann væri eySilagSur { mesta máta óþægileg,” sagSi hann meS áhyggju
maÖur, yfir þessum óvænta og snögga konumissi, ogl og gremju. “Og þegar eg fékk grun um þaS, hefSi
aS hann ætlaSi til útlanda um óákveSinn tíma. Þó eg átt aS fara sem fyrst héSan burtu. Og nú hefi eg
faaifSi hann ekki minst á þaS viS vini sína enn sem! engu meira hér viS a,S bæta. Eg væri ySur þakklát-
komiS var. j ur. ef þer viljiS segja faenni, aS eg sé fús á aS hlusta
Vindurinn hvein í trjánum í garSinum, og þaS
var aS sumu leyti í samræmi viS sálarástand Kans.;
Basil var þungt í skapi. En hann halfSi tekiS fasta
ákvörSun. Nú blaut hann aS byrja nýtt líf og taka
nýja erfiSleika á herSar sér, djarfur og óskelfdur,
annaS dugSi ékki. Hann mátti ekki 'láta harm og
hugarangur ýfirbuga sig.
“Og nú, herra Banner,” byrjaSi hann. “Eg
hugsa aS ySur hafi furSaS á því, aS eg héfi ekki
á hvaS helzt sem er, sem hún héfir viS mig aS tala.
En eg hefSi miklu fremur kosiS aS þaS héfSi ekki
þurft aS vera í hennar eigin húsum.”
Banner lögmaSur svaraSi þessu engu. Hann
gekk út þegjandi og lét hurÖina aftur á eftir sér.
Basil hugsaSi um þaS meS hálfgerSri gremju, aS
honum fanst Banner ekki sýna sér viSeigandi hlut-
tekningu; aS minsta kosti sá hann þaS ekki.
Litlu síSar voru dyrnar opnaSar og Margarét
“Vera hér framvegis?” tók hann upp eftir henni,
en skildi auSsjáanlega ek'ki meininguna í orSum
hennar. ' "En, Margaret — þaS hlaut Viola Carutt-
ers aS ákveSa. Hún er erfinginn. Eg hefi engan
rétt til aS dvelja hér. Án vilja míns og vitundai
héfi eg öll þessi ár haldiS fyrir henni því, sem hún
átti meS réttu.”
“Og eg — eg er Viola Carutters,” sagöi hún
blátt áfram og rólega.
ÞaS varS stundatþögn. I fyrstu vissi hann
hvorki upp né niÖur. En smám saman varS honum
þaS skiljanlegt, aS rétti erfinginn aS Pauncéforte
Court, var einmitt stúlkan, sem hann haifÖi elsk-
aS framar öl'lu öSru í heiminum og átti aS verSa kon-
an hans, en sem hin hrekkja/fulla kona, sem nú ha'fSi
orSiS fyrir hinni refsandi hendi þess( sem segir: Mín
er hefndin, eg mun endurgjalda”, — háfSi meS vél-
ráSum sínum eitraS líf hennar, og svift þau bæSi
sæluríkri sambúS í ástríku hjónabandi.
Margaret var ekki dóttir frú Carew. Þetta brá
ljósi yfir ýmislegt, sem honum hafSi veriS óskiljan-
legt. ÞaS var líka óhugsandi aS hún væri dóttir
þessarar konu.
“Þetta er nœstum ótrúlegt!” hrópaSi hann. Og
þú hefir haldiS hér til sem gestur okkar — þú, erf-
inginn aS Paunceforte Court! Eftir því átt þú hjá
okkur —”
"Eg 'héfi átt hér ánægjulega og góSa daga,
sagSi hún lágt. “Eg minnist þess æ, hvaS þiS
Franciska voruÖ mér góS og ástrík, og hvaS henni
þótti vænt um mig og vildi alt gera ifyrir mig. Ást-
ríki Ihennar dró úr öllum sárum og bitrum endur-
minningum. Hennar vegna get eg fyrirgefiÖ konu-
aumingjanum uppi á 'loftinu, jafnvel hiS stórkostlega
hermdarverk er hún framdi gegn móSur minni. —
ViS skulum aldrei nöfna þaS meS einu orSi, aS eg
eigi hjá þér. Og — Basil — viltu ekki faalda áfram
aS vera sem húsbóndi á Paunceforte Court, sagSi
hún aS endingu; og um leiS færSi faún sig nær og
lagSi hendina á faandlegg honum.
"Eg fer bráSum héSan,” hélt hún áfram. ViS,
móSir mín og eg, tökum meS okkur peninga nægi-
lega til þess aS geta lifaS sómasamlegu lífi. Eg er
ekki nema ung stúlka( en eignin þarfnast góSrar um-
sjónar — og þú hefir gert svo mikiS fyrir eignina og
fólkiS sem henni tilheyrir. Mamma og eg skiljum
ekki. Og hún vill ekki vera faér; til þess eru altof
margar bitrar endurminningar tengdar viS þennan
staS. Viltu ekki vera hér kyr, vegna fólksins, sem
þykir svo vænt um þig. Hér eru svo margar góSar
og nytsamar stolfnanir, sem allar fara í ólestri, ef þú
ert ófáan'legur til aS gera eins og eg biS þig. Get-
urSu ekki orSiS viS þessari bón minnD
Hann brosti til faennar góSlátlega, meSan hún
talaSi. En svo svaraSi faann hiklaust: “Nei, Marg-
aret, eg get þaS ekki. ÞaS, sem þú biSur mig um,
er ómögulegt. Eg verS sjálfur aS rySja mér braut.
Og þú munt gera mikiS gott faér. Systir Úrsula er
hyggin og heilráS. FáSu hana í liS meS þer, og
margir munu verSa vinir þínir
hana.
“Hún er eitthvaS aS tala um, aS “þaS sé alt
satt,” sagSi hún; “og aS guS sé til."
Varirnar bærSust á ný.
Konan lagSi eyraS aS vörum hennar.
Og hún fékk ekkert aS vita. GuÖ var náSugur
aS hlílfa henni viS því.”
“Já. Franciska vissi ekkert um þaS,” sagSi
Margaret samþykkjandi og meS viSkvæmni.
Svo lagSi faún varimar aS eyranu, sem nú var aS
óm. Hún hvísIaSj
um að konunni, sem hafSi beitt hana
svo afskaplegu ranglæti. ÞaS var mjög líklegt aS
bún væri aS tjá henni, aS frá sinni faendi væri alt
fyrirgefiS.
Basil og lögmaSurinn gengu faljóSlega út úr her-
berginu.
Litlu síSar kom Margaret út. Þá var alt um
garS gengiS. Sú kona, sem um aéfina hafSi framiS
svo marga storglæpi, stóS nú fyrir hinum æSsta
dómara.
Seinna um daginn stoSu þau Basil og Margaret
úti á ganginum, og kvöddust. Hann ætlaSi til Lund-
úna þá um kvöIdiS, en 'hún var á 'IeiSinni til Magnolia
Cottage. MeS löngu og hlýju faandtaki kvöddust
þau og skildu aS þvu bunu. Hann ýfir gaf arrfinn,
sem 'hann hafSi tapaS, faugsandi og svipdaufur.
Margaret, föl í andliti en róleg, ók þurt meS fainum
vingjarnlega Banner lögmanni.
Banner var faughraustur og mál'hreyfur. Hann
i talaSi ákveSinn um framtíSina viS Margaret, sem
honum virtist ókátari en hann hefSi kosiS.
"Honum er óhætt. Eg ber ekki aS neinu leyti
kvíSboga fyrir Basil," sagSi hann. ÞaS er ágætis
i maSur. England og jafnvél fleiri lönd munu heyra
orSstír hans. Nei, vina mín, faann gat ékki veriS hér
I fyrst um sinn. ÞaS var fljótræSis hugmynd ungrar
i stúlku. Hann má og mun þreifa sig áfram í heim-
i inum. En eg vona aS þér og faann eigiÖ eftir aS
finnast aftur. Heimurinn er aS vísu stór, en þó
kemur þaS fyrir, aS maSur rekst á vini sína rétt þeg-
ar minst varir.”
Margaret svaraSi engu; en Banner brosti meS
; sjálfum sér. Hann var ekki fráfaverfur því aS 'byggja
löftkastala viSvíkjandi framtíS vina sinna. Honum
fanst hann hér um bil viss um, hver úrslitin yrSu um
! þessar tvær persónur. En hann vildi e'kki iflýta fyrir
i rás viSburSanna.
XXXXIII. KAPITULI.
"Árin líSa,” sagSi Mona Smith viS sjállfa sig,
”og altaf verSur lílfiS þyngra og leiSinlegra. Eg tel
víst aS öllum sé gefiS tækifæri til aS verSa farsælir.
Nokkrum hepnast aS grípa gæfuna, og sleppa henni
ekki. ASrir hafa hana eins og aS 'leikfangi, unz þeir
týna henni. Og svo eru enn aÖrir( sem guS sviftir
farsæildinni, af því þeir eru faennar e'kki verSir. ÞaS
var tilfelliS meS mig. Eg verSskuldaSi ekki aS vera
gælfusöm. Syr tir Qrsúla sggir aS eg eigi ekki aS tala
þannig. Þ»S er eins og guS faegni sumum mönn-
um. Eg veit þaS ekki, en mér ifinst þaS faarSleikiS,
aS maSur HSi alla aéfina, fyrir brot, sem maSur frem-
ur á unga aldri.
ÞaS er víst og satt, aS eg hefi reynt aS bæta ráS
mitt. Eg hefi leitast viS aS hugsa meira um líSan
annara en eg gerSi áSur. En þar eS amma min ef
nú dáin, og þarf hvorki aSstoSar minnar né skemt-
unar, þá sé eg ékki betur en mér sé ofaukiS í heim-
Meira.
J
/