Heimskringla - 15.09.1920, Qupperneq 2

2. BLAMOA r?rrxm&m**9
HEIMSKRINGLA
WI'NNIPEiG, 15. SEPT. 1920.
H /i'ra-hvöt
■
‘‘Rússi er eg ei
og rauSa fánan
bar eg aldrei
á brjósti mínu.”
PálmL
Röðull er “eldar í austri”,
ársólin ljómar á bárum,
hingað að hróðrar þingum
horskur nú skálmar “Pálmi”. —
Sögur hann samdi og bögur,
söngelskur skemti Iöngum —
frjálsbornum syni fjalla
fögnum í lystivögnum!
pekkjum við einkennin ekki
íslenzku, mest er prísum,
Sver sig í ætt — við alt íslenzkt
óðsnilli gestsins í ljóði.
Herdulu rússneskri hafnar
— hækkar hans orðstír og stækk-
ar —
raddsterkum röskum er kverkum
rauðri hanfi sveit afneitar!
Brjóstfáninn—hugur nú ‘hláity’—
hlýtur þá vera hvítur,
sveru á brjósti er ber ’ann
brennandi’ í orðasennu!
Hálfsögð sé sagan—í molum—
svipmikil mynd hans er gripin
fortíðar safni úr sönnu,
samtíð er geimir og framtíð-
•
Margt sé í mannheimi brjálað,
menningin yfirborðs kenning,
gullkóngar glæstum í höllum
gráðugir lögunum ráði —
hverfull er auður sem annað,
ókönnum framtíðarslóðin.
Umbóta átt í þó miðar
ýtum — ef fáninn er hvítur.
SamVíðin framtíð er færir
fórnir — í umbyltjng stjórna,
hvítri und merkisstöng mannvits
mætustu vonirnar rætast.
Hyggjuvit heilbrigt þar tryggir
hollvilja sannan og njannúð —;
“hárauðir’ ’hötumst og rífumst
hót eigi stuðlar til bóta.
Hreldra og volaðra vonmagn
vekja sízt öfgar og frekja.
Grimdarnegg geggjaðrar speki
græðir vart sárin er blæða. —
Frelsisþrá göfug er glæðir
góðvilja og samúð hjá þjóðum,
bjarma af sól þar fyrst sjáum.
Sigur þess góða þá lifir.
Hvítir — í starfi og stríði,
stríði ef á oss skal níðast —
keppum að frelsið sé farsælt,
fortíðar þokumst frá sora!
Sögnin um Héðin og Högna
Hildar ást báðir er vildu,
bolshevisk sé hún á bragðið,
bætir nú engan né kætir.
“Göngulotnir” ef göngum
góðan dreng velkominn bjóða,
segi ’ann við hreyfumst á hækjum
honum við svörum þá svona:
Betra er hyggjuvits hækjur
hafa og uppréttur lafa —
en án þeirra, haltur og hokinn,
hryllingi vanskapnaðs tryllast.
0. T. Johnson.
EkJmonton 5.—9.—’20.
<<Galdra-Lopt■r,,
leikinn í París.
og voru meS mér tveir ungir Is-
lendingar, er voru við nám í París
í vetur. A rrönsku var leikritio
.ca.iaS “Le Ðésir” (óskin) og aS.
al leikarar voru M. Durec, Mlle
Greta Pogor og Mlle Damiroff.
LeikíhúsiS var hálftómt; tjöldin
voru máluS af norskum málara og
var stofan í Skálholti eins og norsk
ur bóndabær meS litlum gluggurr
og lágt undir lofti. Má vel vera
aS stofan í Skálholti hafi ekki ver-
iS snotrari en þetta, en í Frakk-
landi, þar sem biskupahallirnar eru
gamlar og undur fagrar byggingar
þá hafSi þessi fátæka og framúr
skarandi skuggalega biskupastof;
leiSinleg áhrif, jafnvel á okkur 1«.
lendingana.
Eins og viS mátti buast höfS’
þessir útlendu leikarar, sem hvork
þektu Island né Islendinga af eigin
sjón, orSiS aS skapa sér sjálfi;
hugmyndir um íbúana á okkai
kalda og afskekta landi. AS hinn
langi og dimmi vetur hljóti aS ger;
okkur þunglynda og alvarlega er
almenn skoSun á Frakklandi og til
aS sýna þessar lyndiseinkunnir, þ:
töluSu persónurnar afar hægt og
hátíSlega, þaS lá viS sjálft aS þæ
drægju seiminn. NafniS Island
hafSi þannig dáleitt leikendurna
aS þær ástríSur og ást, sem finnast
í leikritínu, og sem ef til vill gete
aS nokkru breitt ýfir galla þess
urSu aS ísköldum harmagráti og
jafnvel bros Dísu varS eins o
frostblóm. Ekki svo aS skilja, ai
leikendurna vantaSi viljann til aS
gera vél, en þá vantaSi þekkingu í
þjóS vorri og landi, og um þaS
gefur leikritiS sjálft engar bend
ingar.
Þrátt fyrir alt þurfti mikiS þrek
til aS sýna íslenzkan sjónleik i
höfuðborg listarinnar, og okkur Is-
lendingunum fanst því sjálfsagt aS
fara á bak víS tjöldin aS loiknum
loknum til aS votta M. Durec
þakklæti vort fyrir hreystiverkiS.
Aumingja maSurinn var dauS
þreyttur eftir hamaganginn í Lofti
í síSasta þætti, en hann tók okkui
mjög vel og fullvissaSj okkur um,
aS hann dáSist mjög svo mikiS aS
leikritinu.
I stórblaSinu "Le Temps” stóS
nokkrum dögum eftir “kritík” um
leikritiS eftir hinn alkunna fagur-
fræSing, Adolphe Brisson, og
kemur hún hér í lauslegri þýSingu;
"LeikritiS "Óskin” eftir Sigur-
jóns3on er hiS fullkomnasta sýnis-
horn af falskri andagift (le modéle
accompei de la furnse piéce gému
ale) og ekkert fær eins mikiS á
taugarnar. Leikendurnir virSast
vera aS messa yfir manni, þeir tala
meS blælausri og titrandi röddu,
sem ætlast er til aS minni á hrím-
þokur heimskautalandsins. Eftir
hverri setningu kemur þögn, eins
og til aS leggja meiri áherzlu á orS
in, en í þeim er enginn mergur,
sem réttlæti þessar hátíSlegu
þagnir.
FramlburSur og latbragS leik-
endanna hafSi einhvern kirkjuleg-
Thora FriSriksson.
—Morgunbl.
--------x--------
Vestmannaeyjaflugið.
SvaSQför þeirra Fr. Fredericksons
og W. Turtons.
stökum smáatvikum, a Svér á ein-’ vitaS aS dómur Bjarna værj mild-
hvern hátt gaetum fræSst eitthvaS j ari, þar sem hann stóS svo miklu
um fjarlægt og fagurt land. En j betur aS vígi til aS skilja höfund-
aS leita aS þessu í leikritinu kom
fyrir ekkert.
Rithöfundurinn setur á leik-
sviSiS ungan og brjálaSan lær-
dómsmann, sem hugsar mikiS um
hiS yfimáttúrlega og sem fýsir
mjög aS verSa almáttugur hér á
jörSu fyrir þekkinguna á dularfull-
um kröftum. Hann er eiSubúinn
aS ganga á vald djöfulsins, en upp
fuillur af þessum metorSadraumi,
örmagnast hann einmitt á því
augnafoliki, a1® ósk hans er orSin
svo mögnuS, aS hann þykist sjá
hana verSa aS vejruleik. «
HvaSa skilning á aS leggja í
dæmisögu þessa?
Löng skýring fylgir efnisskránni
(programminu) og hún talar um:
“hina eilífu baráttu milli þess góSa
og vonda, um lykilinn aS sam;
bandj viS annan heim, um hina
bölvuSu bók og kraft viljans þeg-
ar illar andar hjálpa honum.”
En úr aillri þessari mælgi, ekki
fremur en úr leikritinu sjálfu, ei
hægt aS ná í neina ljósa hugsun,
og þó maSur sleppi orSinu ljós,
ekki einu sinni hugsun.
Fyrst um rit er aS ræSa, sem
hvorkr er bygt á eSlisllýsingum né
athugun (ouere d’analyse ou d’
observation), þá mátti aS minsta
Um kl. 1 0 í fyrrakvöld heyrSu
menn suSu í loftinu og þóttust
þekkja aS þaS væri flugvélin þótt
hún sæist ekki í fyrstu. En bráS-
lega komu menn þó auga á hana,
þar sem hún dalaSi niSur úr 9000
feta hæS og settist loks á flugvöll-
inn.
Vér hittum Frank Frederickson
aS máli og biSjum hann aS segja
frá ferS sinni: )
— ViS lögSum af staS á laugar.
dagskvöldiS, segir faann, og hö'fS-
um svo góSan byr aS viS vorum
aSeins 15 mínútur austur aS Kald-
aSarnesi, frá því er viS tókum
þangaS steifnu. Var okkur tekiS
þar tveim höndum. Af því aS
þaS var all hvaSt þágum viS þaS
boS, aS gista þar. Eg flaug meS
þau Harald og frú Dóru og voru
þau mjög farifin. Fór eg eftir há-
degiS á sunnudaginn niSur á Eyr.
kosti búast viS skýrum bendinguir j arbakka, sýndi þar listflug og tók
eSa einhverjum úrslitum, hve lítil-
fjörleg sem þau væru. En von
vor brást. Þdssi hugarburSarhetja
gat hvorki vakiS forvitni vora né
samúS.
Loftur er sonur ráSsmanns bisk-
ups nokkurs. sem lifir á I 7. öld.
Hann ráfar um í hinu lága timbur-
húsi, þar sem gluggarnir eru smáii
og bitarnir rykugir. Hann er ber-
hálsaSur og háriS úfiS, en á aug-
unum sést aS hugurinn er langt .
burtu. Hann sefur um daga os
vakir um nætur, hann hefir ást á
bókum og vill læra og nema, altaí
læra meira. Úr stórri kistu dreg
ur hann upp stórar skinrtbækur oe
úr þeim ætlar hann aS nema alla
heimsins speki. En þessi lærdóms
fýsn hans hindrar hann samt ekki
frá aS taka eftir vinnukonunni,
Steinunni, dag nokkurn, er hún
baSar sig í ánni. Hann fellir
girndarhug til hennar og kemst yf-
ir hana. Aumingja Steinunn verS-
ur ástfangin af honuin, og meS
augnaráSi tryggs hunds þo'iir hún
fólsku þesas undarlega unnusta.
Loftur verSur nefnilega fljótt leiS-
ur á þessari lítilmótlegu þernu,
sem er miklu þunglamalegri en
Margrél hjá Goetfae. Hann lætui
sér ekki nægja aS hrinda henni frá
sér, hann biSur hinn vonda um aS
losa sig algerlega viS hana. Ósk
hans rætist, Steinunn deyr drukn.
ar í ánni. Eins og ölvaSur af
I þessu happi heldur Loftur aS hann
upp nokkra farþega. NotaSi eg
túniS á Stóra-Hrauni fyrir fiugvöli
meS góSfúsu leyfi séra Gísla. Er
þar gott aS lenda, því aS svigrúm
ísr nóg.
Um kl. 7 um kvöldiS lögSum
viS af staS til Vestmannaeyja, því
aS eg hafSi spurnir af því aS veS-
ur mundi vel fært, þótt nokkur
Igustur blési aif norSri. Gekk ali
|/el á leiSinni og út yfir Eyjárnar
|En þegar eg fór aS lækka flugiS
|fór strax á 1 500 feta hæS aS bera
|í megnum óróleika í loftinu. Eg
(íugsaSi mér aS forenna m:g ékki á
iþví sama og Fafoer aS fara niSu:
ineS stöSvuSum mótor. Lét eg
Lann því ganga meS ífulllri 'ferS ti
þess aS geta háft stjórn á vélinni
Mn því neSar sem eg kom, því meii
(versnaSi. Eg var góSa stund é
pveimi þar ýfir, því mér var ekk'
(um aS gefast upp viS aS leita lags
(Komst eg loks niSur á svo sem 50
ifeta hæS, en þá urSu rykkirnir
i/ængina svo snöggir og óútreikn-
(anlegir, aS mér fanst aS eg hafa
I nist alt vald á vélinni, þótt mótor.
l'nn gengi á fullri ferS. Sannarlega
jlofuSum viS hamingjuna aS viS
Isluppum ódrepnir úr þessum rysk-
l.ngum viS loftiS, því aS minna
faefir oft sinnis orSiS mörgum
faraustum flugmanni aS foana.
| Eg ha(Si eytt miklu af benzíni
iþarna yfir Eyjunum, og þótt mér
jþætfti afleitt aS yfirgefa svona
faina áhugasömu Eyjábúa, sem
istund, þangaS til kuldinn rak
lokkur einnig þaSan.
I Um morguninn fórum viS út aS
iFljótshólum og lánaSi bóndinn
jþar, Sturla Jónsson, okkur strax
menn og hesta til aS sækja lítinn
lafgang af benzíni, sem viS áttum á
lEyrarbakka, og var símaS til
iReykjavíkur eftir meira. Ekki
igat vélin náS sér sjállf upp úr sand-
i.num, svo aS viS spentum hesta
íyih hana og komum henni upp á
igraábalann. LeiS svo dagurinn,
ogþegar benzíniS kom frá Reykja
ivík^ var komiS fram yfir miSalftan.
Elugum viS nú viSstöSuIausit yfii
liS Stóra-Hrauni og tók séra Gísl:
^ tokkur tveim höndum og veitti
okkur hiS bezta. AS svo búnu
| i'ögSum viS af staS til Reykjavík-
| ur.
I i Hár skýjaflóki var yfir heiSinni
log fórum viS 9000 'fét í loft upp
I itil þess aS ha'fa sem bezt svigrúm.
: i2if eitthvaS æmi ifyrir. En nú misti
i3g sjónar á öllu, sem eg gæti áttaS
imig á nema sólinni. Kompásinn
, ivar vitlaus, líklega af einhverjum
| rjtanaSkomandi áhriifum. ÞaS
itekur mikla ferS af vélinni aS
iklifra svo hátt sem eg gerSi, og var
ikominn rúmur hálftími iþegar viS
! 'íomum yfir skýjaflákann og sáum
l’.and og sjó niSurundan. Kom al'
iþetta mjög ókunnuglega fyrii
cjónir og Reykjavík ihvergi aS sjá.
iRankaSi eg þó loks viS mér hér
linni ýfir sundum og uppgötvaSi þá
iborgina, eins og lítinn folett langt
niSri á bakfoorSa. Satt aS segja
faafSi okkur ékki veriS fariS aS
i’ítast á blikuna, og urSum því
ntóilfegnir. Mr. Tijrton var ekki
áSur én viS lögSurh aif staS farinn
aS taka neinu sérstöku ástifóstri viS
Reykjavík, en hann .hefir víst
pldrei veriS fegnari aS sleppa ó-
ukotinn yfir brezku línuna á víg.
itöSvunum, foeldur en hann var í
ryrra kvöld þegar hann sá hérna
niSur yfir bæinn. Og um sjálfan
iTiig verS eg aS segja, aS eg mar
ukki eftir aS háfa komiS heim
■ ignari úr neinni svaSilför, enda
ienga ifariS líka þessari.
25. júlí.
_ (Isafold.)
Pas, en var síSast til heimilis hjá
dóttur sinni Helgu og manni henn-
ar Á. Halldórsson, Otrto, Man.
Árni var mikill duignaSarmaSur
og vann trúlega Ifyrir fjölskýldu
sinni meSan kraftar hans entust.
Hann var vel látin na'f öllum,
sem hann þektu og er því saknaS-
áf mörgum.
Ekkjan hefir beSiS Heims.
kringlu aS flytja alúSarlþakklætí
sitt öllum þeim, sem heiSruSu út-
för hins framliSna, og sýndu foenni
hluttékningu í raunum hennar.
Mcstu menn Islands.
“Islendingur” sendi mörgums
mætum mönnum á landi faér þessæ
spurningu 1. maí s.l.: Hverjir eru
25 mestu menn Islands? Spum-
ingunni ifýlgdu tilmæli um, aS
svaraS yrSi helzt fyrir 1 8. júní. Og
flest svörin er blaSinu hafa borist,
Voru komin fyrir þann tíma, en
isökum fjarveru ritstjórans í júní»
ieru þau birt fyrst nú.
i 40 faafa beint svaraSi spurning-
iunni, en 20 ha'fa skrifaS bréf um
þetta éfni, sumir taliS illfært aS
isvara spurningunni o. s. frv. Loka
faaifa 20 eigi enn látiS til sín heyra.
VerSa hér þá taldir 25 mestu
imenn Islands aS vitnisiburSi þeirra
i40 manna. er svaraS háfa spurn-
:ingu blaSsins skýrt og afdráttar-
ilaust:
giftist hinin yndislegu biskupsdótt-
ur Dísu. Hann mundi nú hafa
getaS orSiS hamingjusair.ur eí
an blæ yfir sér, eins og ætti aS
laSa áhorfendurna til aS biSjasi hann htífSi látiS sér nægja þá
fyrir, en áhrifin urSu annaShvort sem mönnum er leyfileg; en
svæfandi eSa ergjandi. hann vill öSlast hina dularfullu
F.inn sinni eSa tvisvar datt oss í bagnabók, er á aS geta veitt hin
hug, aS hr. Sigurjónsson gæti á ægstu völd. Þegar hann ætlar að
máli veriS viSkvæmt skáld I - hana, hrasar hann og deyr.
Eins og góSur Islendingur
gladdist eg mjög mikiS, þegar eg
las í ParísarblöSunum í vetur, aS
leika ætti íslenzkt leikrit í leikhúsi
sam nefnt er: Théatre des Champs
Elysées, og sem var rétt viS hliS.
ina á foústaS mínum. ASeins þótti
mér þaS leitt, aS þaS skyldi vera
Galdrh-Loftur, en ekki Fjalla-
Eyvindur, sem leika átti, því eg
hafSi séS Galdra-Loft hér heima
og ekki veriS hrifin af honum. Eg
hafSi fundiS til hins sama og
Bjarni Jónsson frá Vogi tók fram í
fyrirlestri um þetta leikrit Jóhanns
Sigurjónssonar, aS hinn ungi höf-
undur hafSi reist sér hurSarás um
öxl, þegar hann hugsaSi sér aS
breyta Lofti þjóSsögunnar í ein.
hvern nýtízku Faust, því þá lá
samanburður viS meistaraverk
Goethe of nærri.
Eg fór í leikhúsiS eitt af fyrstu
kvöldunum sem Loftur var leikinn
sinu man
gagntekinn af þjóSsögum og til-
finningasamur fyrir unaS;^ einver-
unnar í stórfenglegri og ískaldn
náttúru. 1 öSrum þætti voru
“lyrisk” tilþrif, sem fengu á oss
fyrir hvaS þau voru nýgervingsleg
og sakleysisleg, þaS var eins og
fíyttu oss ilm frá natturunni. En
þaS var hiS eina sinni sem, leikrit-
iS náSi tökum á oss; alt hitt er
orSinn meistari heimsins. Hann |þyrpSt höfðu inn á foakkann, þá
(var þó ekki annaS aS gera en aS
ileita lands, því eg átti líka meira
)en mínu eigin lífi aS fojarga. Eg
ivar aS hugsa um aS lenda strax
upp í Landeyjunum. En mér vai
ómögulegt þá í svipinn aS þekkja
faarSa balann, sem viS fundum
|fyrir neSan Hólma um daginn, frá
jnýrlendinu í kring, og vildi því
jeggja áherzlu á aS komast sem
jlengst vestur á bóginn. Sandinn
þékti eg; þar var þó ætíS fær
Hér endar “kritík” Brissons og
má auSvitaS margt um hana sejga
en þó naumast aS hún sé lof um
þokukent, barnalegt, sundurlaust munnjnn ega stingur niSur penna,
Galdra-Loft, — en eg hefi útlagt! ineySarlending þegar benzíniS
hana af því, aS fyrir nokkru stóS þjyti. Og þegar viS vorum yfir
í MorgunblaSinu aS Galdra-Loft-1 ^þjórsárósum í 3000 feta hæS,
ur hefSi fengiS hól í frönskum I |rann sí8asti dropinn úr benzín-
folöSum. ÞaS er auSvitaS vin- j ,geyminum og vélin stöSvaSist
gjarnlegt aS halda því á lofti, aS í | ,\ZiS höfSum mótvind, en samt
hvert skifti sem Islendingur opnar ^-óJ^gt mér aS renna niSur á sand-
og kjarnlsust. Hvort sem þess
þoka er höfundinum eða þýSand-
anum aS kenna, þa skapaSi hún
þaS andrúmsloift í leikhúsinu, aS
manni leiS illa og manni leiddist.
ASalpersónan, hálfgerSur Faust
og hálfgerSur Hamlet, hefir aðeins
“symbólskt’ ’gildi. En þó aS véi
ekki leitum aS neinu yfirskini af
sannleika í leikritinu, þá vildum
vér aS minsta kosti aS “symbóIiS”
lægi í augum uppi og aS höfund-
urinn sýndi okkur eitthvert óþekt
sálarástand og svo mikiS af sér-
(inn nokkru fyrir vestan bæinn á
þá standi allur heimurinn með i iPljót&hólum. Á grasiS þar nálægt
öndina í hálsinum til aS klappa [ ji,orSi eg ekki aS fara, því aS eg
honum löf í lófa; en eg held ekki jVjgkti ekki landslagiS, en vildi
aS þaS sé rétt gagnvart hinum ireyna aS forSa vélinni frá skemd-
ungu listamönnum vorum, aS um \ó kom þaS í ljós aS 'harS-
teygja þá á eyrunum meS oflofi. ^ |ur grasbali var stutt frá. En vélin
AnnaS, sem mér gekk til aS út- |reyncjist olthur of þung, svo viS
leggja þessi kritik , var, aS mer |komum henni ekki þangaS. Af
bótti einkennilegt, aS meS margra jTj-y.; ag homin var nótt, lögSumst
ára millibili og í margra mílna (vjg undir vélina í sandinn og ætl-
fjarlægS skyldu Bjami Jónsson frá |UgUm aS reyna aS sofna. En
Vogi og Adolphe Brisson komast fauldinn rak okkur brátt á fætur og
aS sömu niSurstöSu um aSal- fojuggum viS um okkur í satítunum
atriðin í Galdra-Lofti, þó aS auS- í vélinni og sváfum þar skamma
Dánarfrcgn.
ÁRNI EGILSSON.
(Fæddur 14. júní 1846. Dáinn
1. sept. 1920.’
Árni Egilsson var fæddur 14.
júní 1846, aS Bakkaseli í Eyja-
firSi á Islandi. Foreldrar hans
voru þau Egill Tómasson og Helga
DavíSsdóttir. Foreldja sína misti
hann þegar hann var mjög ungur,
og var hann eftir þaS hjá Rósu
systur sinn; til ifullorSinsára. —
1 4. apríl áriS -1874 kvæntist hann
SigríSi Björnsdóttur, sem lifir
hann, ættaðri frá Spáná í Skaga.
firSi. Þau bjuggu eitt ár á Háa-
gerSi á HöfSaströnd viS Skaga-
fjörS. En áriS 1876 fluttust þau
til Ameríku og settust aS í Mikley
í Nýja lslandi; oig þar dvöldu þau
mestan sinn búskap. — Þau eign-
uðust 12 foörn og lifa 7 af þeim:
Björn Árnason, kvæntur enskri
konu og foúsettur í The Pas.Man.;
Helga, gift A. Halldórsson, Otto,
Man.; Herdís, gift H. Derushie,
Norlfolk, Va.; Egilsína, gift F. P.
Truax, Scöby, Mont.; Rósbjörg,
gift Capt. E. H. Stevensop, The
Pas, Man.; og SigríSur og Rósa,
báSar til heimilis í Noonan, N. D.
Árni var sex árbúsettur í The
fékk atkv.
GuSbrandur bisk. Þorláksson 40
, Snorri sagnaritari Sturluson 40
Jón SigurSsson forseti 39
; Girsur biskup Isleifsson 37
Jón biskup Arason 37
i Skúlj llandfógeti Magnússon 36
Eggert varalögm. Ólafsson 35
Hallgrímur Pétursson skáld 35
Ari pr. hinn.fróSi Þorgilsson 34
Jónas skáld Flallgrímsson 32
Jón biskup Vídalín 29
Magn. konferenzráS Stephensen24
Síurla lögmaSur ÞórSarson 23
Jón konferenzráS Eiríksson 22
Sveinfojörn rektor Egilsson 22
Tómas prestur Sæmundsson 22
Þorgeir LjósvetningagoSi 22
Árnj prólfessor Magnússon 2 l
Egill skáld Skallagrímsson 2 1
Jón bóndi Loftsson 2 I
Grynjólfur biskup Sveinsson 19
Bjarni amtmaSur Thorarensen 19
Jón sýslumaSur Espólín 1 6
Arngrímur lærSi Jónsson 1 4
Jón biskup Ögmundsson 1 3
Næstir: Björn Gunnlaugsson 12
atkv., Þorv. Thoroddsen 12, Baid-
vin Einarsson, Ingóllur Arnarson,
Matth. Jochumsson og Sæmur.dur
ficSi, hver 1 1 atkvæSi, Árni bisk*
up Þorláksson, Hannes Hafste:..' og,
Njáll Þorgeirsson, hver 10 atkv.,
Einar Eyjólfsson Þveræingur,
Hallur af SíSu og Niels Finsen,
hver 9 atkv.„ Alfoert Thorvaldsen
og Torfi í Ólafsdal, hA/or 8 atkv.,
Úlfljótur löggjafi og Björn Jónsson
Isafoldarritstjóri 6.
Næstir: Ámi Oddsson, Björn
Halldórsson próif., Gísli sýslumaS-
ur vísi. Isleilfur foiskup Gizurarson,
Jóhann skáld Sigurjónsson, Páll
Vídalín lögmaSur og Tryggvi
Gunnarsson, hver 5 atkv., Gísli
KonráSsson, Gunnar á HlíSarenda
KonráS Gíslason, Ralfn Oddsson,
Rafn Sveinbjarnarson, Sighvatur
skáld ÞórSarson, SkaJfti Þórodds-
9on lögsögumaSur, Steingrímur
Thorsteinsson og Sveinn læknir
Pálsson, hver 4 atkv.
, 3 atkv. fengu: Björn Jórsala-
Jari, Björn M. Olsen, Einar Jóns-
son myndhöggvari, GuSm. Magn-
ússon prófessor, Jón pr. Bjarnason
í Winnipeg, Jón Hjaltalín land-
ijæknir, Snorri goSi Þorgrímsson,
ÞórSur kakali Sighvatsson og
ÞórSur gellir ólafsson. Allmarg-
ir fengu 1 og 2 atkv.
, Margir voru í vafa um, hvort
rétt væri aS telja þá lslendinga,
Alfoert Thorvaldsen og Niels Fin_
sen.
Þeir 40, sem svörin hafa sent,
eru: 1 2 prestar, 8 bændur, 6 kenn-
arar, 3 skólastjórar, 3 skáld, 3
2 lögmenn, 1 háskóla-
1 sagnritari og 1 kaup-
læknar,
kennari,
maSur.
flslendineur.)