Heimskringla - 27.10.1920, Page 4

4. BLAÐSIíJA
HEIMSK.RINGcA
WINNIPEG 27. OKTÓBER 1929
\
/
f
ri í:A uhA R I NGLA
(StofnuS 1886.)
Krmur At á hverjnm mlt$vikudeg:i.
C’tKofendur ok eÍK«miur:
!HE VIKirÆ PRESS; LTÐ.
Verí5 blaðsins er 92.00 árgangurinn, sé
hann borgaííur fyrirfram, annars 92.r»o.
Allar borganir sendist ráísmanni bla?Ss-
in8. Póst- eóa bankaávisan4r stílist til
The Viking: Press, Ltd
Ritstjóri og ráðsmaSur:
GUNNL. TR. lóNSSON
SkrifMtofa •
SHARBROOKE STRfiET, WINNIPBG.
P. Box 3171 TalMÍmi N«r»37
WINNIPEG, MAN., 27. OKTÓBER, 1920.
Sykurmálið.
Eins og við var að búast, komst sambands-
stjórnin að þeirri niðurstpðu við rannsókn
sykurmálsins, að úrskurður viðskiftaréttar-
ins viðvíkjand i sykurverðinu, skyldi mark-
laus vera og upphafinn. Viðskiftaréttur-
inn hafði, eins og getið var um í síðasta
bíaði, úrskurðað samkvæmt beiðni sykur-
verksmiðjanna, að ákvæðisverð á sykri
■skyldi verða 24 cent pundið að viðlögðu
flutningsgjaldi, eða sem næst 5 centum hærra
en gangverð hans var komið niður í, og þar
að auki bannaði viðskiftarétturinn innflutn
ing á röspuðum sykri þar til I. jan. 1921.
%
Við rannsókn málsins báru sykurverk
smiðjueigendurnir það fram, að stjórnin
hefði [agt ákvæðisverð á sykur meðan á
stríðinu stóð og aftrað verðhækkun, sem
annars hefði örðið, og sem hefði verið rétt
mæt í samanburði yið verðlag, sem verið
hefði á þeim tímum á öðrum iðnaðarvörum
landsins, sem ekki hefðu verið settar undir
stjórnafeftirlit. Af þessum ástæðum hefðu
sykurverksmiðjurnar verið rændar réttmæt-
um gróða. ‘Nú væri svo komið, að verðhrun
stæði fyrir dyrum, og bæri stjórninm skylda
ti! að vernda þær gegn því, úr því að hún
hefði bægt þeim frá réttmætum gróða á
verðhækkunartímunum. Þetta hefði við-
skiftaréttinum skilist og þess vegna gefið úr-
skurð þeim í vil.
Stjórnarformaðurinn, R. Hon.. Arthur
Meighen, kvað viðskiftaréttinn ekkert úr-
skurðarvald hafa í þessa áttina. Hann hefði
átt að vaka yfh bví, að verð á nauðsynjum
manna hækkaði ekki von úr viti, en ekki að
hækka þær sjálfur. Sykurverksmiðjumar
hefðu fengið sæmilega hátt verð fyrir sykur
inn meðan ákvæðisverðið var á, og það væri
með öllu ranglátt gagnvart alþýðu manna,
að vernda þær með einokun og háu ákvæðis-
verði. Úrskurður viðskiftaréttarins væri því
úr gildi nummn fyrir fult og alt.
Þannig Iauk málinu í það sinn; en ekki er
það þar með úr sögunni. Nú hóta sykurverk-
**niðjueigendurnir að loka verksmiðjum sín-
um, vegna þess að þær geti ekki borið sig
lengur, nema þá með ríflegum stjórnarstyrk,
•g það sé skylda stjórnarinnar að veita hann,
•f ekki vegna hluthafanna í verksmiðjunum,
sem séu að bíða stórtjón, þá vegna verka-
fólksins, sem annars missí atvinnu sína, verði
verksmiðjunum lokað, sem tvímælalaust
verði, veiti stjórnin þeim ekki ásjá.
Þannig horfir málum nú Við.
En ef stjórnin lætur skipast við þessar og
þvílíkar hótanir, þá hefði hún eins vel mátt
láta úrskurð viðskiftaréttarins standa.. Fjár-
styrkur til verksmiðjanna mypdi mælast álíka
rlla fyrir meðal alþýðu manna. Vernd sú,
sem verksmiðjurnar fá af innflutningstollin-
um, gerir þeim fært að selja sykurpundið 5
centum dýrara en Bandaríkjaverksmiðjurnar
sem hingað kynnu að senda sykur, og ætti
það að vera þeim nægileg vernd, og má kalla
að það gangi firnum næst að þær skuli dirf-
ast að hehnta meira.
Sú viðbára verksmiðjueigendanna, að
þeim hafi verið bægt frá gróða á verðhækk-
unartínabilinu, með ákvæðisverðinu, sem
stjórnin setti á sykurinn á stríðsárunum, má
vcl vcra á rö;:um bygð; ea ákvæðisverð var
sett á fleira en sykur, t. d. hveiti; og ef nú
að stjórnin færi að gefa sykurvefksmiðjunum
uppbót fyrir ákvæðisverðið á sykrinum, þá
gætu bændurnir með eins miklum rétti heimt-
að uppbót á hveitiverð’nu, sem stjórnin réði
á sama tíma. ^
En það er meira en vöruverð, sem stjórnin
lagði hald ci meðan á stríðinu stþð, langtum
verðmætara og þýðingarmeira, og það var
mannafli landsins. Hann var kvaddur í stríð-
ið eða til annara skyldustarfa í hei'þjónust-
unm, og þao var eins og vera bar. Fjöldi
manna, sem voru hálaunaðir menn, urðu að
þjóna í hernum fyrir $1.65 á dag, og lagði
alhir þorri manna þær skyldur á sig með
glöðu geði, sem góðu.n þegnum sómdi.
Vill nú nokkur verða til þses, að halda því
fram, að sykurverksmiðjurnar eigi heimting
á uppbót fyrir að fá ekki að okra á lands-
mönnum meðan á stríðinu stóð, og að her-
mennirnir eigi ekki heimting á að stjórnin
þorgi þeim mismuninn milli hermannskaups-
ins og þess kaups, sem þeir höfðu áður en
þeir fóru í herklæðm?
Canada hefir látið sér farnast vel við her*
menn sína, betur en nokkur önnur þjóð í
heiminum; en þó með það hugfast, að skylda
þegnanna við ríkið á stríðstímum sé fyrir öllu
öðru og verði ekki mæld í dollurum og cent-
um.
Að fara því að borga sykurverksmiðjun-
um skyldukvöð þá, sem stjórnin lagði á þær
á stríðstímunum, hefði það í för með sér að
allir, félög eða einstaklingar, sem einhverjar
skyldur hefðu int af hendi í þágu lands og
þjóðar á stríðstímunum, hefðu jafnan rétt
til endurgjalds, og geta allir séð, hversu frá-
leitÞSlíkt er og heimskulegt.
Sykurverksmiðjurnar verða því að bjarga -þjóða mönnum líkar betur eða ver.
sér upp á eigin spítur, og þær geta það, ef
þær vilja. Hjálp frá stjórninni væri beinlínis
móðgun við þjóðina, og mundi hafa víðtæk-
ar afleiðingar, sem stjórninni yrðu ait annað
en geðfeldar.
Vér berum það traust til Meighenstjórnar-
innar, að hún láti sykurverdl^smiðjurnar sigla
sinn eigin sjó; þær munu bjargast af þó þær
þykist vera í lífs-háska þessa stundina.
Nafnabreytingar.
Vér Vestur-íslendingar skörum fram úr
annara þjóða mönnum hér vestan hafs í
mörgu, að því er oss hefir verið tjáð af fróð-
um mönnum og lesnum. En í emu erum við
langar leiðir á undan öðrum, að því er vér
sjálfir vitum, og það er í þeirri undraverðu
hst að breyta um nöfn, kasta í burt sem Ié-
legum skógarmi, skírnarnafninu, sem foreldr-
, arnir völdu og svo auðvitað föðurnafninu,
og taka upp önur ensk eða hálfensk í stað-
inn. Hálfensku nöfnm eru venjulegast sam-
suða úr íslenzku og ensku með kínverskum
íburði, og myndast þannig málskrt'pi, sem
hljóma sem nágaul í íslenzku eyra. Þannig
hefir það gengið til á undanförnum árum og
þannig gengur það til enn, þó minkandi sé,
vegna þess að fólkstraumar heiman af Fróni
eru að miklu leyti til þurðar gengnir. En
afkomendur þeirra landa vorra, sem hafa
haldið Tsílenzku nöfnunum og bæta þá upp í
skarðið, því ekki kemur þeim til hugar að
sigla út á ólgusjó lífsins undir íslenzku nafni.
Meðan fólkstraumarnir voru að heiman,
var það oft og tíðum að ‘grantinn’ var naum-
ast vikugamall í landinu, þegar hann var bú-
inn að sjálfskírast. Svo spígsporaði hann
hnakkakertur um göturnar undir þessu nýja
nafni sínu, sem hann gat naumast sjálfur bor-
ið fram, en undur brattur yfir því að vera nú
í anda og sannleika orðinn Canadamaður eða
;Yankee. Raunar höfðu þeir fyrst í stað að
minsta kosti gömlu nöfnin líka, svona til
heimabrúkunar; en ef eitthvað var farið út
á meðal hérlendra manna, var enska spari-
nafninu haidið eins og flaggi til að hylja
þjóðernið. Þannig er það til komið að marg-
ir landar hafa fjögur nöfn, tvö fornöfn, ann-
að íslenzkt og hitt enskt, og tvö eftirnöfn,
sem eins er háttað.
Svona gekk það tii áður fyr — svona
gengur það til enn.
En það sem kátbroslegast er af öllu, að
sumir hverjir hafa verið svo bráðir á sér að
skifta um nöfn, að þó þeir geti fram borið
þau nokkurnveginn skammlaust, — geta þeir
ekki skrifað þau, og séu þeir beðnir að rita
þau á blað, geta þeir það ekki. Þeir kunna
ekki að skrifa nafnið sitt upptekna. Á með-
al Islendinga, sem telja sig dável mentaða, er
það talin ærin vanvirða, að vita ekki hvern-
ig hafn manns er ritað, sé maður á annað
borö skrifandi. En þeir, sem breyta um
nöfnin, virðast ekki líta svo á; þeir ætlast til
að aðrir geti skrifað riöfnin, þó þeir geti það
ekki sjálfir. Þeir sjá ekki lítilmenskuna við
þennan hugsunarhátt, og hafa heldur ekki
gætt þess, að flest-allir mentuðustu og merk-
ustu fslendingarnir hér vestra, og sem í mestu
áliti eru hjá innlendum mönnum, halda ngfn-
um sínum óbreyttum, án nokkurs tillits tíl,
hvort Enskinum líkar betur eða ver.
Hver er ástæðan til þessara naffíabreyt-
þeir breyta því til þess að geta verið rétt-
nefndir hjá hérlendum mönnum.
En þetta er harla léttvæg ástæða. Hve-
nær breyta útlendingar, sem til íslands koma.
um nafn, þó þeir setjist þar að? Aldrei. Eða
sem nær okkur liggur í svipinn: Hvenær
breyta annara þjóða menn, sem hingað flytja
um nöfn sín? Örsjaldan, og hafa þó margir
þeirra nöfn, sem eru langtum örðugri fyrir
Enskinn að bera fram, en íslenzku nöfninn.
Við lítum niður á Galiciu-mannagarmana,
og oss þykir þeir standa á lágu stigi mentun-
arlega. En hvenær breyta þeir um nöfn?
Aldrei. Þe:r gera sér að góðu að heita: Mit-
zuck Tymcharock, Mias Miasnik, Slabinka
Badhneski, eða öðrum slíkum, ill-frambæri-
legum nöfnum.
Eða þá Gyðingarnir. Hvenær hafa þeir
breytt um nöfn? Sjaldan eða aldrei, og
mun þó ekki auðhlaupið að, að bera nöfnin
þeirra, sumra hverra, rétt fram. En þeir
kæra sig kollótta þó Enskurinn afbaki þau.
Þeir halda þeim óbreyttum fyrir það. Þeir
eru hinir sömu Letivinsky, Geavacky, Reu-
benstein og Striowsky, hvort
sem annara
inga:
Og Rússinn. Ekki hefir hann beztu nöfn-
in. Þar má líta Duyvejovick, Bieslchovsky
óg Dutkiewicz, og öjinur slík skelfingarnöfn,
í okkar augum; en ekki kemur þeim til hug-
ar að breyta.
Hið sarna er með Frakka, Þjóðverja, ít-
ali og jaínvel Kínverja greyin. Þeir hafa all-
ir meira og minna örðug nöfn fyrir Enskinn
að bera fram, en þeim kemur ekki til hugar
að henda skírnar- og ættarnöfnum sínum, til
þess að gera Enskmum léttara fynr með
framburð þeirra. Nei, síður en svo.
Islendingar standa þar því nær einir með
góðsemina. Hjá þeim stendur ekki lengi á
að breyta Sigurði í “Sam”, Helgu í “Nellie”
Guðmundi í “William”, Sigríði í “Saralí”,
Grími í “George”, Þorbjörgu í “Gertie” og
Magnúsi í “Mike” o. s. frv. Bjarnason verð-
ur “Anderson”, Tómasson * “Thompson’*
Guðmundsson “Goodman”, Helgason “Hend-
erson”, Gíslason “Gillies”, Þorgrímsson
“Thorp” og annað þessu líkt.
Eins og gefur að skiija, leiða þessar
nafnabreytingar til endalauss misskilnings á
nöfnum manna. íslendingar hafa sín á mil!
ýmist íslenzka eða enska nafnið, þegar þeir
eru að tala um einhvern landa sinn, sem í
tvö pör af nöfnum. Stundum er enska for-
nafnlð sett framan við íslenzka eftirnafnið,
og stundum er íslenzka fornafnið sett framar
við íslenzka eftirnafnið, og þar fram eftir
götunum. Oft og tíðum kemur það fyrir
þegar einhver íslendingur er að spyrja upp
einhvern landa sinn, kari eða konu, og spyr
1 eftir honum með íslenzka nafninu hans, að sr
sem spurður er, kannast ekkert við það; en
spyr aftur: “Veiztu enska nafnið hans (eða
hennar) ?” Ef hann veit enska nafnið, þá
getur vel verið, að maðurinn, sem verið er
að spyrja um, sé þar í húsinu, án þess að
nokkur maður þar hafi hina minstu hugfflyn
um, hvað maðurinn heitir réttu nafni á ís-
lenzku. Viti aðspyrjandi ekki enska nafnið,
getur hæglega farið svo, að hann leiti að
manninum í marga daga, hús úr húsi, og að
enginn geti gefið honum hinar minstu upp-
lýsingar — þó aldrei nema persóna sú, sem
hann er að leita að, búi í einhverju þeirra.
En auk þess, sem þessar nafnabreytingar
valda margskonar ruglingi, geta þær orðið
beint skaðlegar fyrir manninn sjálfan, eða
erfingja hans þó sér í lagi. Tökum til dæm-
is íslending nýkominn að heiman, sem trygt
hefir líf sitt í hérlendu líf^ábyrgðarfélagi
undir enska nafninu sínu. Svo fer hanm í
vinnu út á meðal enskra, slasast þar og er
fluttur á sjúkreihús; hann er skrifaður þar
sem Islendingur undir enska nafninu sínu og
deyr síðan, án þess að hafa hitt nokkurn
samíanda sinn. Maðurinn á hér enga ætt-
ingja, þeir eru heima á Fróni. Lífsábyrgð-
arfélagið borgar svo út upphæðina, sam-
kvæmt dánarskírteini frá spítalanum, og pen-
ingarnir eru sendir til íslands. Þar finnast
engir ættingjar, þó leitað sé um landið þvert
og endilangt, því enginn þar kannast við
enska nafnið. Ef að maðurinn hefir skrif-
að heim, þá gerði hann það undir íslenzka
nafninu, og fékk svo bréf að heiman undir
sama nafhi.
Annað dæmi má nefna, sem sýnir hætt-
una, sem getur stafað af nafnabreytingunni..
Fasteignakaup eru af sum\jm gerð undir
tveim eða þrem mismunandi nöfnum; ; ofí
undir hverju sérstöku nafni, en þó sama nafn-
, ið aldrei stafað eins, sem tæpast er heldur
í. von að sé, því einkenni þeirra manna, sem
heita sitt á hverri stundinni, er — að þeir vita
eiginlega aldrei, hvað þeir heita eða viljg
heita, og hafa því ekki nægilega greind til að
stafa nafnið sitt rétt í nokkurt eitt skifti.
rét sinn — nema undir einu af hin-
ifm ýmsu nöfnum, nefnilega hinu
rétta: skírnar- og föðurnafni.
Alloft kemur það fyrir að menr
eftir þriggja ára veru sína hér,
taka út borgarabréf undir vissu
nafni, og rita sig svo fyrir
heimilisréttarlandi undir öðru. En
þegar þeir, til þess að geta fengið
fult eignarbréf fyrir landi sírtti
verða að framvísa borgarabréf-
inu, þá kemur þar alt annað nafn
en þess sem landið á að fá; og
getur þá vel farið svo, að þessi
nafnaskekkja verði til þess að
landið fáist ekki, eða þá með tals-
verðum örðugleikum. Það hefir
oft komið fyrir, að persónur
kaupa hluti undir einu nafni og
gera borganir undir öðru, og hefir
það orðið til þess, að sá hinn sami
hefir orðið að borga tvívegis fyr-
ir þenna eina og sama hlut.
En þetta eru aðeins fá af hin-
urn mörgu dæmum, sem tína má
til, til að sUnna hvað nafnabreyt-
ingarnar geta orðið til mikils ó-
gagns.
En svo að síðustu er ein hhðin
enn, senrrtæra má til mótmælanna
gegn nafnabreytingunum, og það
er þjóðernishhðin. En hún virð-
ist nú liggja fjöldanum í léttu
rúmi, og vilja margir losa sig vic
íslenzka þjóðernið sem fyrst. En
þeim mönnum má' segja það, að
végur þeirra vex að engu í hér
lendra manna augum við þá við-
leitni þeirra. I augum allra ment-
aðra manna, er sá maður mest met
inn, sem kemur fram til dyranna
eins og hann er klæddur. Sjálf-
uppskírðu íslendingarnir eru ekli
þannig í framkomu sinni, jpeii
sigla undir fölsku flaggi.'
Enn er einn lösturinn, og það
hjá þeim mönnum, sem þykjast
nota íslenzku nöfnin. Þeir breyta
rithætti þeirra svo að móðurmál-
inu er stórum misboðið, en Ensk-
urinn litlu nær með framburðinn;
tíl dæmis: Sigurðsson verður Sig-
urdson, Davíðsson verður David-
soti, Friðriksson verður Frede-
rickson o. s. frv. Þetta er alls
endis óþarfi og ætti að leggjast
niður.
Þá eru hér Islendingar, sem tek-
ið hafa sér al-íslenzk viðurnefni,
og er síður en svo að það skuli
lastað. Nöfn eins og Vopni, Jök
ull, Gauti, Bíldfell eða Dofri, eru
ramíslenzk og fögur. Aftur hafa
sumir landar tekið upp afskræmis-
lega afkáraleg viðurnefni, sem eru
réttnefnd málskrípi.
Vér vitum, að sumir landar
halda, að þeim gangi betur að
komast áfram hjá hérlendum
möh'num, ef þeir breyta um nöfn
sín. En þetta er hrapariegur mis-
skilningur. Álitið stendur í engu
sambandi við nafnið. Einnig eru
aðrir landar, sem halda að það sé
“fínna”, að bera erlent nafn; en
það er ein sú heimskulegasta hé-
gHja. Ekkert nafn er öðru fínna
í augum fjöldans, og þess ætti
hver maður að minnast, að skírn-
arnafnið er hluti af honum sjálf-
um, og föðurnafnið helgur arfur.
• Ef maður spyr einhvern fernefndan mann
að því„ hvers vegna hann hafi breytt nafni
sínu, þá er venjulega svarið það, að hérlend-
um mönnum gangi svo illa að bera það fram,
að þeir hafi neyðst til að breyta því; hér ^Þegar slíkir menn deyja, eiga erfingjarnir í
leríöir menn hafi svo ram-afbakað þáð, að
hinni mestu baráttu, að geta sannað erfða-
KinnarhVtols-
svstur.
Æfintýraleikur í þrem þáttum.1
Persónuskrá:
Jón, gamall bóndi (Öskar Sig-
urðsson.)
Dætur hans: Úlrikka (frú Stef-
anía Guðmundsdóttir) og Jóhanna
(frú G. T. Athélstan.)
JóhanA unnusti Úlrikku (Ólafur
Eggertsson).
' Axel unnusti Jóhönnu (Halldór
Methusalems).
Bergkonungur (Bjarni Björns-
son.)
Gústaf, ungur bóijdi (Óskar
Borg.)
Ingibjörg (ungfrú Anna Borg).
^Ðvergar, gestir, kirkjufólk o.f.
Þar fengum við þá loksins leik
sem veigur er í, og leik ist, sem
ber nafn með rentu. Kinnar-
hvolssystur voru sýndar hér á leik-
sviði í gærkvöldi í Jyrsta sinni, og
....Dodd’s nýmnpillur eru bezta
nýrntmeðalið. Laekna og gigt,
bakverk, hjartabilan, þvagteppu,
og önnur veikindi, sé«n stafa frá
nýnaium. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr-
ir $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl.
um e?5a frá The Dodd’s Medicine
Co. Ltd., Toronto Ont...........
mun öllum, sem leikinn sáu, bera
saman um að mikilfenglegri leik
hafi þeir sjaldan eða aldrei litið.
“Kinnarhvolssystur eru meistara-
verk af höfundarins hendi, og heil-
næmur að kenningum og efni. Þar
er -brugðið upp skýrum myndum
úr manneðíinu, sem grópa sig inn
•í. hug,og hjarta áhorfendanna bet-
ur en nokkur prédikun eða ritgerð
getur gert. Tvær eðliseinkunnir
mannsms sýnir leikurinn aðallega:
ágirndina og nægjusemina. Sér-
staklega er ágirndin áberandi í
Ieiknum.
Saga leiksins skal hér sögð í fá-
um orðum:
Systur tvær eiga heima á Kinn-
arh.oli, kotbæ í Svíþjóð. Önnur
þeirra er ágjörn og nísk ; hin, sú
yngri, er pægjusöm, hjálpfús og
góðlynd. Báðar eru þær hiéit-
búndnar mönnum þar í bygðinni.
IJnnustl Úlrikku er bóndi, og ekki
fátækur, en alt.um það þykir Úl-
rikku hann ekki hafa nóg milli
handa til þess að hún geti gifst
honum. I 10 ár hafa þau verið
heitbundin, og allan þann tíma
hefir Úlrikka spunnið og spunmð
til þess að koma ekki tómhent í
hjónabandið; en aldrei hefir hún
spunnið nóg; hún má varla af
rokknum sjá nótt né nýtan dag.
Fortölur föður hennar og unnusta
falla sem á harðan stein. Það
eina, sem hún hugsar um er aS
verða »efnuð, og fyrir auðæfi er
hún viljug að selja bæði sál og lífs-
gléði. Um bygðina gengur sú
munnmælasaga, að í fjallinu búi
bergkonungur, sem hafi yfir ó-
tæmandi auðlegð að ráða, og að
hann hafi oft hjálpað nauðstödd-
um, þeim þó einum, sem gjafmild-
ir voru og höfðu öðrum miðlað af
fátækt sinni. Sagan um bergkon-
unginn er sífelt í huga Úlrikku, og
hún ákveður að særa hann fram úr
berginu og reyna að fá hjá honum
gull. Og einhverju sinni, þegar
Úlrikka ásamt öðrum er á leið til
veizlu og á för framhjá berginu,
gerir hún tilraun að særa konung-
inn fram, og það tekst. I þrum-
um og eldingum birtist hann, en þá
verður hún hrædd og flýr. Seinna
kemur Bergkonungurinn heim að
Kinnarhvöli, dulbúinn sem bein-
ingamaður. Úlrikka ætlar að reka
hann út með harðri hendi, en Jó-
hanna tekur hann að sér og gefur
honum að borða. Fyrir það bless-
ar h^nn hana. Síðar er henni
sendur fullur silfurbikar af silfri,
svo að nú getur húji og unnusti
hennar keypt jörðina ðg gifst. ÚI-
rikka ætlar að verða ærð yfir láni
systur sinnar. En þá er henni
sendur miði, þar sem bergkonung-
urinn stefnir henni til viðtals við
s:g undir berpjnu. Hún fer og
hittir bergkonunginn, og falar gul’
hans, og hann segir henni, að þún
megi ganga í 'bergið og spinna
gullþráð, og eiga alt, sem hún
spinni. Og hún gengur í bergið
og sezt við rokkinn og spinnur'og
spinþur hið rauða gull.
Túttugu og fimm ár líða, og
ennþá spinnur Úlrikka; tímanum
hefir hún gleymt af græðginni;
hún heldur að hún hafi aðeins ver-
ið í berginu í tvær eða þrjár vik-
ur, mesta íagi mánuð. Hún veit
l