Heimskringla - 27.10.1920, Qupperneq 6

4 BLAÐStÐA
HEIMSK.RINGLA
WHMNIPEG 27. OKTÓBER 1920
Diana Leslie.

SKÁLDSAGA
Eftir Charles Garvice.
Þýdd af Sigm. M, Long.
Herra Pike furSaði stórlega á þessari erfSaskrá,
og var að Kugsa um |>aS á leiSinni heim til sín. BæSi
hann og félagi hans höfSu álitiS Gifford Leslie miS-
iS fremur fátækan en ríkan.
Romney gekk út sér til skemtunar, og á Regents
stræti keypti hann hálsfesti, setta demöntum og rú-
aldrei séS hann í betra skapi, svo þaS var ekki sjá-
anlegt aS hann tæki mikiS út.
Romney var eins þægilegur og hann gat veriS,
en hann eyddi engum óþarfa orSum viS frænda sinn,
því hann gat ekki gleymt því, sem hann hafSi sagt
um Díönu.
Þegar þeir komu heim, kom Alice út og tók á
móti Iþeim.
Alt bærilegt heima, Alice?” sagSi Romney og
kysti hana.
“Já, góSi Romney," tautaSi hún.
Herra Gifford var hjálpaS upp á heribergi sitt.
En Romney fór meS Alice inn í setustofuna. Hann
leit í kringum sig. Foreldrar hans voru oftast vön
aS vera iþar og bíSa eftir honum. En nú var stofan
•!
hínum, handa Diönu, og einnig kostbæra gjöf handa tóm, og honum fanst einhver óvanaleg kyrS hvíla
Alice. Ennfremur keypti hann trúlofunarhring og i yf;r öllu.
lét grafa innan í hann nöfnin Romney og Díana.
Morguninn eftir kom Pike aftur meS uppkastiS J
aS eríSaskránni. GifforS gerSi nokkrar breytingar
og gaf nýjar skipanir viSvíkjandi eignum hans.
Romney hafSi ætíS álitiS Gifford æfSan fjár-
málamann, en nú fanst honum hann vera óbarflega
lengi aS stíla þessa erfSaskrá. ÞaS var eins og hann
stundum skildi ekki lögmanninn, einkum sum hin
lagalegu spursmál.
MeS þessum hætti leiS ennþá einn dagur, og
Romney eyddi tímanum meS því aS kaupa ýmislegt.
Hann sá svipu setta gimsteinum, og honum kom til
hugar aS þaS væri viSeigandi gjöf handa Díönu.
Einnig keypti hann fallega gerSa fiskistöng, ásamt
ýmsu öStu, sem hann ætlaSi aS gefa Díönu. Þeg.
ar hann kom til baka, var Gifford enn aS hugsa um
•erfSaskrána.
“HeyrSu, Romney, eg er aS hugsa um aS 'breyta
erfSaskránni ennlþá lítilsháttar," sagSi hann. Eg
“Hvar er mamma?” spurSi hann brosandi.
“Mamma er á herbergi sínu, en palbbi er í lestrar-
salnum.”
“En Díana, hvar er hún?”
“Díana er ekki hér, Romney,” svaraSi Alice, og
þaS hafSi óþægileg áhrif á hinn unga mann, hvernig
hún sagSi þetta.
“Er hún hér ekki? Og hvar er hún þá?”
“Hún er farin heim,” svaraSi Alice sorgbitin.
‘Og án þess hún léti nokkum vita af því.”
“Farin heim?” hafSi Romney eftir henni. “Og
hvers vegna?"
“Eg veit þaS ekki. ÞaS er einhver hulda yfir
því. Okkur er iþetta óskiljanlegt og þykir þaS mjög
leiSinlegt.”
Romney stóS hugsandi um stund.
“ÞaS hefir þó ekki komiS fyrir ein af þessum
smádeilum, sem mamma byrjar á stundum?” spurSi
hann. “Mamma hlýtur aS hafa sagt eitthvaS.
tel víst aS þú hlægir aS mér og álítir aS mér farnist HugsaSu þig um, Alice; þú hefir ekki hugmynd um,
«kki betur en gamalli piparjómfrú, sem gerir svo mik- hvers virSi þetta er fyrir mig, nema þú hafir gizkaS
iS úr hverju smáræSi. 'En mér hefir einmitt dottiS á launungarmál okkar. Díana er tilvonandi konan
í hug ein persóna enn, sem eg vildi gjarna aS eitt- mínt og segSu mér svo alt sem þú veizt.
jhvaS fengi eftir mig. ÞaS er Díana Lesilie.
"Díana Lesliel” hafSi Romney eftir honum.
“ó, Romney, þetta
hrópaSi hún og færSi sig
er gleSifregn fyrir mig
fast aS honum. “Mér
Ó, sagSi Alice, sem stöSugt gaf honum gætur,
‘Þarna hefirSu fundiS orsökina, Hiomney — held-
urSu þaS ekki?”
Nei, svaraSi hann, “þaS er ómögulegt — og
þó —’ . Hann þagnaSi og leit á klukkuna.
Þú munt ætla aS fata til hennart Romney? Já,
farSu undireins, hún vonast eftir þér — þaS er eg
viss um. Hún hefir gert þaS síSan hún skrifaSi þetta
bréf,” sagSi Alice meS ákafa.
Hann gek'k um gólf, æstur í skapi. Svo nam
hann snögglega staSar og lagSi hendina á öxl syst-
ur sinnar.
“ÞaS er einungis einn vegur — ein von
mælti hann örvæntingarfúllur. “Já, eg fer á
mig,
eftir henni. En þú mátt engum segja frá því.”
Hann kom rétt mátulega á járnbrautarstöSina.
ÞaS var töluvert langt frá brautarstöSinni til
Ross búgarSsins. . En þaS létti yfir honum á göng-
unni. Hann gat hugsaS sig um, hvaS hann ætti aS
segja.
ÞaS heyrSist hvorki stunur né hósti á búgarSin.
um; og sú dauSakyrS hafSi óþægileg áhrif á Rom-
ney. Hann barSi aS dyrum og litlu síSar heyrSi
hann dauft skóhljóS og bár maSur lauk upp fyrir
honum.
“Er herra Leslie viSlátinn?” spurSi hann.
“Eg heiti Leslie,” svaraSi Dan gamlli. "Eu hvaS
er ySur á höndum? KomiS 'pét inn.”
Romney gerSi þaS. #
“Eg heiti iRomney Leslie,” mælti hann.
BlóSiS hljóp fram í hiS föla andlit ráSsmannsins.
"EruS þér Leslie lávarSur,” sagSi hann. “Nú,
hvers óskiS þér?”
“FyrirgefiS, herra minn, en eg hafSi vonast eftir
Dan frændi leit til hans meS hluttekningu.
"Eg efa ekki IþaS sem þér segiS,” mælti hann al-
varlega og þó vingjarnlega. . “En eg get ekki hjálp-
aS ySur. Hvernig ætti eg aS fara aS því? Þegar
hún segist ekki vilja sjá ySur, þá verS eg aS haga mér
eftirþví sem hún óskar.”
"Eg get fariS á gistihúsiS og beSiS þar,” sagSi
Romney. Þér banniS þó ekki aS eg komi og spyrji
um hana? ”
“Nei.”
Eg held hún deyi ekki — eg get ekki hugsaS til
j þess,” sagSi hann hryggur í huga. “VeriS þér sæl-
fyrirjir. Eg vona aS þér sendiS eftir mér — ef hana
skyldi langa til aS sjá mig.”
“Já, þaS skal eg gera,” svaraSi Dan frændi.
Snemma morguninn eftir sá Dan Romney koma
eftir gangstignum, og fór því út til aS mæta honum.
GuSi sé lof, aS henni líSur betur,” sagSi hann,
svar upp á hiS harmþrungna, spyrjandi tillit
Romneys.
Romney stundi viS en sagSi ekkert.
“Eg vil ekki bjóSa ySur inn” hélt Dan áfram.
“Svo er variS, aS hún hllýtur aS hafa heyrt málróm
ySar í gær, því hún sagSi sig hefSi dreymt aS þér
væruS hér.”
“Elskan mlín," tautaSi Romney lágt.
Herra minn, þaS er ékki rétt aS stinga því und-
ir stól sem satt er. Díana viil ekki sjá ySur. Eg
spurSi hana aS því í gært og hún sagSi nei.”
/
sem
Svo liSu fjórir dagar og henni smábatnaSi.
Fimta daginn var hún borin úr rúminu og yfir í hæg-
indastól Dans frænda og dúSuS öll í svæflum. Og
dálítiS alúSlegri viStökum,” sagSi Romney. "Eg:þ.rá“ ^ t>aS aS hún var mjög veikluleg útlits,
, .w. . r_- .i ^ i . i . ., r , syndist þo Dan traenda hun meir og meir hkiast þvi
kom til ao spyrja eftir — til ao heimsækja jomtru . . , _ _ _ ... ....
“Já, mér þykir mikiS til hennar koma, Romney, hafSi raunar dottiS þeta í hug, og lifSi í þeirri von,
og viS erum aS vissu Ieyti orSnir heldur góSir vinir. aS þaS mundi rætast, þó mér anarsvegar sýndist aS
Eg held hún dylji meS sér, þaS sem menn kalla áötar- þaS væri meira lán en maSur gat hugsaS sér. En
harrn, svo mikiS hefir hún gefiS mér í skyn í trúnaSi.’ geturSu skiliS, hvers vegna hún fór héSan, eins og
Romney skildi þaS ekki verulega sjálfur, hvers viS hefSum sýnt henni einhvern óskunda, enda þótt
vegna honum kom þaS svo illat aS heyra Gilfford tala hún vissi aS þér þótti vænt um hana.
I því var dyrunum lokiS upp og LafSe Fayre
| kom inn.
| “HvaS erum aS vera meS Díönu? spurSi Rom-
hvaS j ney strax.
LafSe Fayre ypti öxlum.
“ÞaS skal eg segja þér,” svaraSi hún kuldalega.
) “Svo er aS sjá aS hin unga Díana hafi snöggjega orS-
I iS leiS á því aS vera hér, og hlaiupiS svo burtu eins
! og skólastélpa, sem illa er fariS meS.’
“Þetta er nú bara þvættingur, mamma,” sagSi
hann einarSlega. “Díana Leslie er ekki svoleiSis
j stúlka, aS hún geri annaS eins og þetta ástæSulaust.
En hver er orsökin?”
“ÞaS get eg ekki sagt um,” svaraSi frúin. "Ef
um Díönu, og þó gat hann ekki stilt sig um aS spyrja
ÍJiann:
“Hefir hún sagt þér frá því?”
“Já, svona hér um bil. Þú veizt sjálfur
•«ngar stúlkur tala mikiS stundum, án þess þó aS
segja nokkuS ákveSiS. En svo mikiS skildi eg á
henni, aS þaS var samdráttur milli hennar og ungs
manns, sem var í nágrenni viS jörSina, þar sem
frændi hennar bjó — hvaS heitir þaS nú aftur
Rosford? Og þaS eina, sem brast til 'fullkominnar
farsældar, væri meiri peningar.
Romney hló.
“Þarna hefir þér nú skjátlast, frændi. ÞaS er
om til aö spyrja
Leslie.”
“Til aS heimsækja Díönu — frænku mína? ÞaS
getiS þér ekki —r- hún er veik.” \
Romney varS náfölur. Af þeim ástæSum var alt
svona kyrt og h'ljótt.
"Hún er veik?" endurtók hann. “Eg vona aS
þaS sé ekki hættulegt?”
“Jú, hún er hættulega veik,” svaraSi Dan
frændi og hleypti brúnum. “Hún svífur á milli lífs
og dauSa.”
Romney greip stól til aS stySja sig viS, en sagSij
ekkert.

1 7. KAPPITULI.
sem hún hafSi veriS. En altaf var þó einhver þung-
lyndislblær yfir útliti hennar og augnatilliti. Og þó
hún reyndi aS brosa og líta glaSlega til frænda síns,
var þaS alt öSruvísi en áSur.
Á hverjum morgni kom Romney til aS spyrja eft-
ir líSan hennar. Og þegar hann fór til baka aftur,
sagSi hann ætíS hiS sama: “Eg ætla aS bíSa.”
Þegar Díana var komin á fætur, hafSi Romney
meS sér mjög fallegan og vandaSan blómvönd
handa henni. “Hún élskar blóm,” sagSi hann viS
Dan frænda, sem horfSi á hann efablandinn.
“Hún mun spjrrja frá hverjum þau séu,” mælti
hann vandræSalega.
“Þér getiS sagt hvaS sem ySur sýnist,” sagSi
Romney og hélt leiSar sinnar.
Dan frændi stóS um stund hugsandi. Svo fór
Romney var utan viS sigt af æsingu og voníbrigS- hann upp á hefbergi Díönu, tók á sig kæruleysissvip
ekkert ungmenni í Rosford, sem Díana hefir gefiS b *
Ha'fi hún annars gefiS þaS, þá er þaS til viU genr hun gre.n fynr þv. . þessum brefum. ÞaS
hjarta sitt.
til þessa farsæla, unga manns, sem nú er aS tala viS
þig. ÞaS er þannig, Gifford frændi, aS jómfrú
Leslie og eg erum trúlofuS."
Herra Gifford ræskti sig og þóttist verSa forviSa.
“GóSi vinur, eg tek mér þaS mjög svo nærri, aS j
eg skyldi minnast á þetta viS þig. HefSi mér dott- j
iS í hug aS svona væri ykkar á milli, mundi eg ekki i
bafa nefnt hitt meS einu einasta orSi. Þú hef.r geymt:
þaS leyndarmíál afbragSs vel, því eg er viss um aS
þaS hefirí einkis manns hug komiS. En hvers vegna ’
þarf aS fara svo dult meS þaS, Romney?
“ViS höfum orSiS ásátt um þaS,” svaraSi hann.
“‘En þegar eg kem heim, verSur þaS opinber.S.
“Já, og nú skil eg hvers vegna þú hefir veriS svo
áiþolinmóSur, góSi vinur,” sagSi Gifford. “Ef þú
aSeins hefSir sagt mér þetta fyrsta kvöldiS, hefSi
eg látiS þig fara til baka tafarlaust, í staS þess a
téfja fyrir þér meS sérvizlkunni úr mér.”
“Já, þaS hefSi eg átt aS gera,” sagSi Romney
brosandi. “En á morgun má eg líklega fara heim?
En segSu ekki frá þessu aS svo stöddu.
"Nei, auSvitaS ekki,” sagSi Gifford og brá hend
ínni um leiS upp aS andlitinu, til a8 hylja fláræSis-
bros, sem lék um varir hans. AS vísu skal eg þegja
og mér er ánægja aS því, aS Diana giftist inn í ætt-
ina. Eg get varla sagt þér, hvaS eg dáist aS henni
og eg er líka viss um, aS þaS stórgleSur foreldra
þína."
Romney hneigSi sig samlþykkjandi, en honum
var ekki ant um aS tala meira um trúlofun sína viS
Gifford.
"ÞaS er eitt, sem eg vil biSja þig aS gera fyrir
mig, Romney. Viltu fara inn hjá gullsmiS og kaupa
þá fallegustu brjóstnál, sem þú getur fengiS? Eg
vil helzt gefa Díönu hana strax.”
Romney lofaSi því, án þess þó aS honum væri
þaS geSfelt. Svo fór hann áleiSis til gullsmiSsins,
en Gifford hallaSi sér aftur á bak í stólnum og skelli-
hló.
16. KAPITULI.
Gifford Leslie var furSu hressilegur, þegar hann
daginn eftir hélt af staS heimleiSis. Hann gekk aS
vísu viS staf, og var stinghaltur, en Romney ’hafSi
lítur svo út, Romney, sem Iþetta taki meira á þig en
nokkurn annan.”
Hann tók bréfiS, sem skrifaS var á til hans, og
opnaSi þaS. Óttasleginn horfSi hann á innihaldiS.
“Hvenær komu þau?" spurSi hann.
“I gærmorgun,” svaraSi LafSe Fayre.
“I gærmorgun!” hrópaSi hann meS skjálfandi
röddu. “Heilum degi spilt. Aumingja stúlkan.
Svo las hann annaS bréfiS. ÞaS kom eins og
ský fyrir augun á honum og hann varS aS lesa tvisvar
til aS ná efninu. Og er hann loksins var búinn
riSaS. hann á fótunum, eins og maSur, sem snögglega
hefir orSiS blindur.
"Romney!” sagSi Alice lágt og í bænarrom.
“SegSu okkur hvaS komiS hefir fyrir.
“ÞaS hefir komiS fyrir,” sagSi hann 'hás, “aS
fyrir þrem vikum síSan IofaSist Díana til aS verSa
konan mín, og nú er hún farin heim, af því henni
hefir fundist hún ekki geta átt mig, þaS var alt og
sumt.” Og svo hló hann gremjulega.
ÞaS var líikast því sem LafSi Fayre ætlaSi aS
segja eitthvaS, því hún opnaSi munninn; en svo
kreisti hún varirnar sem þéttast saman og gekk út úr
herberginu. En Alice stóS eftir hjá bróSur sínum
full áhyggju og meSlíSunar.
‘Ó, Romney, þetta er eílaust missíkilningur,
sagSi hún hikandi.
"Misskilningur! Neit hún skrifar skiljanlega
Lestu þaS sjálf,” sagSi han nog rétti henni um leiS
bréfiS; en tók þaS svo til sín aftur og kreisti þaS
hendi sinni.
“Ónei, engan varSar um þetta bréf nema mig.
ÞaS er enginn misskilningur. Nú skil eg alt
Henni hefir aldrei þótt vænt um mig, aSeins haft mig
sem ginningafífl. Gifford frændi hefir haft rétt fyr-
ir sér, hún er aSeins daSurdrós.”
“Nei, nei!" sagSi Alice; “þaS er Díana alls ekki.
Og þú ættir aS vita þaS manna bezt, Romney. Þú
mátt ekki vera svona harSur og ósanngjarn. Eg er
viss um aS þetta er ekki annaS en misskilningur, því
hafi nok'kurntíma veirS til verulega góS og hrekkja-
laus stúlka, þá er Díana þaS.”
‘HvaS gæti valdiS þeim misskilningi? Þegar
viS skildum —” hann þagnaSi snögglega.. — Ja,
ivernig skildu þau? Skyldi þaS geta skeS, aS Dí.
ana hefSi veriS hrædd um hann fyrir Evu Delorme,
og þaS hafi veriS af þeirri ástæSu aS hún fór burtu?
um yfir því, sem Dan frændi hafSi sagt honum, og
svo viStökunum, sem hann fékk.
“Herra Leslie,” sagSi hann, loksins þegar hann
gat komiS upp orSi. Mér ber aS gefa ySur skýr-
ingu.”
“Já," sagSi Dan alvarlegur. "Eg býst viS aS
svo sé.”
“Eg efa ekki, aS Díana hafi sagt ySur svo mik-
iS, aS þér gætuS skiIiS aS eg hafi fylst rétt til aS
koma hingaS og spyrja um hana.”
“Díana hefir ekkert sagt mér,” sagSi Dan angur.1 morgni.’
vær. “Hún kom hingaS öllum á óvart fyrir þrem
dögum síSan, án þess meS einu orSi aS gera grein!
fyrir, hvers vegna hún hefSi fariS burtu ifrá Fayre;
Court. Og svo veiktist hún.”
"SagSi hún ySurþá ekki, aS hún hefSi lofaS mér
eiginorSi?”
“Nei. "Dan gamli hristi höfuSiS. “AS verSa
konan ySar?” tók hann upp aftúr.
“Já," svaraSi Romney. — Herra Leslie, eg elska
frænku ySar og baS hana um aS verSa konan mín;
og fram aS þessum degi trúSi eg því, aS hún elskaSi
mig svo mikiS, aS hún myndi fús á aS verSa konan
og setti blómvöndm'n f glás á borSlS riærfi Stól fiéíln-
ar. Hún leit fyrst á blómin og svo á frænda sinn,
en sagSi ekki neitt. Eftir nokkrar mínútur laut hún
áfram, tók blómin og þrýsti þeim aS brjósti sér.
"Dan frændi,” sagSi hún róleg. “SegSu honum
aS eg muni vilja sjá hann.”
“Sjá hvern,”
Daúflegt bros leiS yfir andlit hennar.
“Leslie lávarS.” Rómurinn skalf og augun voru
full af tárum. "Hann hefir komiS hér á hverjum
“ViS mig hefir hún ekki minst á þetta meS einu
orSi,” sagSi Dan frændi. "En því snéruS þér ySur
ekki til mínt eins og skylda ySar var?” spurSi hann
alvarlegur.
“ÞaS hefSi eg líka gert meS ánægju," sagSi
Romney fljótlega; “en Díana vildi þaS ekki. Hún^
vildi aS enginn út í frá hefSi minstu hugmynd um trú-í
lofun okkar, svo viS værum frjáls og frí, ef svo skyldi
fara eftirá, aS skoSanir okkar tækju breytingum á
einhvern hátt.”
“Veit faSir ySar — fjölskylda ySar nokkuS um
þessa trúlofun?”
"Þau vita þaS nú,” sagSi Romney. Samkvæmt
ósk hennar hafSi eg ekki opinlberaS neitt fyr en
dag, aS bréfiS kom frá henni."
“Já, eg vissi aS hún sendi ySur bréf. En hvers
efnis var þaS?”
"Hún skrifaSi og rauf trúlofun okkar.
Dan frændi stundi viS, en leit svo upp.
“Díana veit bezt sjálf, hvernig henni ber aS haga
S“r.” sagSi hann ákveSinn. “Ef hún hefir skrifaS
ySur svona, herra Romney, þá er ekkert meira um
þaS aS tala. Og eg lofaSi henni, aS þér skylduS
ekki koma inn til hennar.
“BaS hún virkilega um þaS? Og fyrir fám dög-
um síSan —”
Hann þagnaSi og leit undan, svo ráSsmaSurinn
sæi ekki hvaS hann var dapurlegur.
“ÞaS er eitthvaS óskiljanlegt í þessu, en eg skil
ekki hvaS þaS er. Mér er ómögulegt aS gizka á,
rvaS hefir orsakaS þessa geSbreytingu hennar. GuSs
vegna, veriS mér hjálpsamurt herra Leslie.” i
“Já, Díana, en —”
‘Eg hefi heyrt skóhljóSiS hans á stignum,” sagSi
hún og brosti aftur.
Hann gekk til hennar og klappaSi á hönd hennar
blíSlega.
“Ját þaS er rétt, Díana. Og á eg aS segja hon-
um aS þig langi til aS sjá hann?
Hún hneigSi sig og sagSi “já”; en þaS heyrSist
varla.
“Hann er fríSur maSur,” sagSi Dan varfærnis-
lega; “mjög svo fallegur ungur maSur. Hann er sá
maSur, sem ung stúlka má treysta, . Díana. Mér
finst mér lítast betur á hann en nokkurn annan ungan
mann, sem eg hefi séS.”
Díana tók í hönd hans og kysti hana innilega, en
and'lit hans IjómaSi af velvild og þekklæti.
“FarSu nú og segSu honum þetta,” mælti hún
lágt.
"Eins og þér sýnist, élsku 'barn. Eg vona aS
hann tefji ekki meS aS koma,” sagSi hann glaSur.
Fáum mínútum síSar þeysti hann til gistihússins.
Romney sat úti fyrir húsdyrunum, og reis snögglega
á fætur.
“Hana langar til aS sjá mig," sagSi hann og
starSi meS eftirvæntingu á hiS glaSlega andlit Dans
frænda.
“Já, komiS þér strax, svo hún hafi ékki tíma til
aS sjá sig um hönd. ÞaS er heppilegt aS þér hafiS
beSiS.”
Romney gekk viS hliS hestsins.
“ÞaS var blómvöndurinn, sem olli þessu," mælti
Dan og hneigSi sig uppörfandi. “HefSi eg aSeins
aS hálfu leyti veriS eins kunnugur kvenfólkinu og
þér, herra minn, þá hefSi eg veríS tvígiftur.”
Romney svaraSi engu. Hann þekti Díönu betur
en frændi hennar. og vissi líka aS enn var alt óvíst
um málalokin.
Þegar þeir komu heim aS búgarSinum, fór Dan
frændi upp til Díönu, til aS gera henni aSvart, en
Romney beiS óþreyjufullur í setustofunni. Litlu
síSar kom Dan aftur og benti honum aS koma.
“Þér verSiS aS tala gætilega viS hana. Hún er
mjcg vtikluS ennþá og þolir ekki mikiS.”
Meira.