Heimskringla - 05.01.1921, Blaðsíða 2

■ BIIUiftMttá
WINNIPEG, 5. JANÚAR, 1921.
Mattliías Jo:Lenss3B.
Eftir Einar H. Kvaran
Þann 18. ;þ. m. 'Jtl. um 4 síSdeg-
is lézt sá imacSurinn, sem víst hefir
ástsælastur veriS íhér á landi á síS-
ustu áratugum, skáldiS Matthías
Jodhumsson.
Hann átti því láni aS fagna aS
njóta í lífinu hér eindreginnar viS-
urkenningar, aSdáunar og þakk-
lætis allrar 'þjóSarinnar. ÞaS er
áreiSanlega sjaldgæft, aS nokkurti
skáld háfi, meS nokkurri 'þjóS,!
boriS í hinu jarSneska lífi slíkan!
ægislhjállm yfir öllum starfábræSr-j
um sínum, sem séra Matthías í
meSvitund þjóSarinnar. Slíkur
maSur er ekki til á NorSurlöndum
nú, aS minsta kosti. ÞaS rýmkaS-
ist líka utan um hann. Um eitt
skeiS voru Iþeir venjulega nefndir
í sölmu andrámni, Benedikt Grön-
dal, Steingr. Thorsteinsson og
Matthías Jochumsson. Gröndal
hætti aS yrkja. Steingrími fór aft-
ur, þótt ekki yrSi sagt aS þaS yrSi
fyrir aldur fram. En séra Matt-
hías héfl sínu andlega fjöri allar
götur til æfiloka. Og hann var
svo fyrirferSarmikill í andlegu lífi
þessa lands, aS meira var rætt um
hann o gritaS en nokkurt annaS ís-
lenzkt slkáld. David östlund, út-
géfandi IjóSa hans, gaf út heila
bók um hann sjötugan, sem þá var
einsdæmi hér á landi, fékk þrjá
mentamenn til aS semja hana,
skáldiS Þorstein Gíslason, nú rit- j
stjóra Lögréttu og GuSm. Hann-i
esson og dr. GuSm. Finhbogason,
unum í landinu. Þar stendur meS-
al annars: .
“Ó, snert þú ei, bóndit þá “iblóS-
rauSu húfu”,
þú, sem býr æ viS útigang, sléttar
ei iþúful.
Mín ástkæra iþjóS, þú ert enn í
peysu,
eg hefi áSur nefnt, aS aldrei hafi og Brandesar, og þó aS þeir höf- aShyllast, aS mönnum, sem hafa
hann vitaS verulegt hik á honum undar séu vitanlega mjög sundur- meiri lotningu fyrir Jesú frá Naza-
viS neina kosningu. En samt er leitir, höfSu þeir allir 'áhrif á hann. ret, eSa meiri ást á honum. Ann-
óhæ'tt aS segja, aS hann var eins Enginn þó jafnmikil og hinn imikli ars er hinum víSsýnustu mönnum
og fæddur flokksleysingi. Hinrik spekingur Únítarismans W. E.' um allan heim fariS aS skiljast
Ibsen segir í niSurlaginu á “ÞjóS- Channing. SíSar las hann mikiS þaS, aS ágreiningsatriSin milli
níSingnum”, aS sá maSur sé rit hins þýzka Chicago-heimspek-
sterkastur, sem stendur aleinn ings Carusar, og varS nokkuS vel
meS öllu, og vitanlega má þaS til aS sér í fræSum biblíurannsókn-
þú ert enn aS byrja þá löngu reisu sanns vegar færa. En þaS á ekki anna, og kenningar pósitjvistanna
úr amlóSans IbaSstofu gegnum viS þjóSmálin, nema einstakling- settu nokkur merki í hug hans, þó
göng, | urinn sé þv ímeiri bardagamaSur. aS ætla 'hefSi mátt, aS óreyndu,
grafin af moldvörpum lág og Sá, sem hefir ekki þar neinn flokk aS hugarstefna þeirra væri honum
þröng;
og því ertu rám og því ertu lotin
og þrumir og stendur oft ráSa-
þrotin
meS hendur í vösum. Og höfS-
ingjar þínir,
þessar háeSla, dygSprýddu syn-
irnir imínar,
þeir látast ei tíSum sjá lifandi ráS
nema lifa og deyja upp á kóngsins
náS.
únítara og annara kristinna manna
eru' óSu'm aS hverfa úr sögunni.
Kenning frumkristninnar um aS
guS sé í öllum mönnum---aSeins
á mismunandi stigi — hefir gagn-
tekiS hugi trúmanna á vorum tím-
um. Og sú kenning virSist ætla
aS byggja út deilunum um guS-
dóm Krists. Jafnframt eru hinir
viS aS stySjast, fær venjulega litlu mjög fjarlæg. Hann var gæddur
til vegar komiS. Og þegar aldrei þeirri náSargáfu aS geta lesiS
verSur neitt úr því, sem um er skoSanir allra manan tneS samúS j víSsýnustu menn kristninnar því
veriS aS rita, finst æSi mörgum og skilningi. Hann dra'kk í sig, j æ fráhverfari aS leggja á kristin-
jafnlvel hinn fegursti málstaSur eins og njarSarvöttur, allan fróS- dóminn einstrengingslegan mæli-
ekki annaS en marklítiS hjal. j leik, sem hann náSi í, þann er var kvarSa, eins og sérstakir trúarlær-
ÞaS þriSja var stíll séra Matt- aS einhverju leyti heimspekislegs
híasar í ólbundnu máli. Mér var eSa trúalegs eSlis.
hann mjög hugnæmur. Eg hefi Og honum fór eins og flestum
aldrei þekt neinn mann, sem rítaSi sl{kum imönnum: gamlar trúar-
jáfn-Iíkt því sem hann talaSi. Eg hugmyndir hans riSluSust. Hann
gat aldrei lesiS svo grein eftir gat 8agt um kreddukerfi kirkjunn-
Burt, þurtu meS þennan Þór úr hann, aS mér fyndist ekki eg sjá ar ejns Qg Alving segir í Gen-
hann fyrir framan mig og vera aS gangere Ibsens um siSferSiskenn-
hlusta á hann. En orSfæri hans mgar Manders prests: þaS rakn-
hafSi víst ekik mikil sannfæring- ag; u,pp a]t saman og húin skildi
aráhrif á alþýSu manna. ÞaS var þaS> ag þag var vélasaumur.
fjörugt og gáfulegt, fult af samlík-j Hei]abrotin voru mögnuS.
ingum og eldmóoi. 'En rökrærsl-
atafni,
en þjóSmerkiS upp í drottins
* nafni,
meS eining og hreinskilni, djörf-
ung og dáS,
meS drengskap og frjálsborin
snildarráS,
meS tryggari hjörtu, meS helgari
sál,
meS hraustari vilja, meS göfugra
imál I”
an var á nokkuS mikilli drei'fingu.
Altaf fanst mönnum SkáldiS
fremur Vera aS tala en rökfimur
raungerSarmaSur.
voru
Stundum virtist þessi síleitandi,
sannleikáþyrsta sál geta alhylst
sk'oSanir, sem voru andstæSar
allri trú. Samt var hann altaf í
sínu insta eSli trúmaSur — flest-
dómar verSa ávalt, þegar þeir eru
notaSir í því skyni. Af þessu
víSsýni hefir á hinum SíSari árum
orSiS mikiS ihér á landi. AS sama
skapi þvarr ýmugusturinn á trúar-
skoSunum séra Matthíasar, breytt
ist í virSing og samúS meS mann-
inum, sem fyrstur allra íslenzkra
kennimanna flutti öldur hinnar
nýju guSfræSi 'hingaS til lands.
Og glæsilegasti vottur þess víS-
sýnis eru endalokin á viSureign
séra Matthíasar viS íslenzka guS-
1 fræSinga. Henni lauk svo, eins
og öllum er kunnugt, aS guSfræS-
isdeild háskóla vors gerSi hann aS
doctor theologiæ viku áSur en
kjötiS af rottunum mætti selja
; fiskimönnum til átu* eg á viS þeim
sem stunda laxveiSi og annara
fiskitegunda. Eg býst viS aS
betra væri aS hella vínanda á
, kjötiS, svo fiskurinn gengi betur í
I átiS. Sé eg engin vandræSi aS
j fá þaS, því þótt Bandaríkin séu nú
lörSin skraufþur, þá eruS þiS f
I Canada svo ríkir af þeirri vöru, og
; hjálpsamir meS samhjálp aS sunn-
an, aS rétta þaS yfir þráSinn, svo
hægt verSi aS fá nóg á kjötbita af
rottu.
Eg var áSan kominn upp í
manr.heima. ÞaS fyrsta, sem fyr-
ir augaS bar, var hvítur turn.
Turn þessi er svo hár, aS flugvéla-
stjórar fljúga ekki yfir hann þegar
sól er hæst á l’ofti, og eru undur
hvaS hugvit og hendur manna
geta komiS í verk, enda mun turn
þessi vera verk manna þeirra, sem
hafa meSal holdafar og þar und-
ir. Kúlan efst á turninum er svo
stór, aS þaS er vel hægt meS ber-
um augum aS sjá lögun hennar áf
jörSu; hún er lýst upp meS raf-
magni svo sterku, aS námueigend-
ur, sem eiga námur í Mount Baker
, um mönnum fremur. Eg hefi átt han nlézt. ÞaS var ekki auS-
Eg heyrSi séra Matthías pré- þyf lanj aS fagna aS tala mikiÖ hlaupiS aS því aS aúka sæmd
En þó miklir kostir væru á dika fyrsta sinni veturinn 1875— viS hann.
blaSamensku séra Matthíasar, 6, hér í Reykjavík. Ekki var þaS um> þegar hann var í “lærdóms
verSur naumast sagt, aS hann nyti
sem nú eru báÖir prófessorar viS sín verulega vel sem ritstjóri, eSa
háskóla vorn. Sú bók er ágæt; I ritstjórnargremar hans hafi
bæSi er hún fróSleg og samin af haft mikil áhrif á lesendurna al-
samúS, skilningi og andrfki. Auk ! ment- TiJ *>ess ber h.tt og ann-
I aS. Eg skal benda a þrju atriði.
þess er prentaSur um hann ara-
í dómkirkjunni, heldur í Sjó-^ b
Eg hefi setiS hjá hon-! séra Matthíasar viS æfilokin. En
! guSfræSideildin gat ekki betur
og helti yfir mig rökum| gert. Og um þaS verSur ekki
deilt, aS í augum frjálslyndra
manna var þetta guSfræSideild-
' sjálfri hinn mesti sæmdar-
mannaklúbbnum í Glasgow. Þor- pósitivismans og efnishyggjunnar,
lákur Ó. JohnSon, vinur hans og ejns 0g þau væru hin æSsta speki.
mágur, var þá nýkominn frá Eng- ^ £n ógleymanlegastar eru mér ^ inni
landi, fullur af áhuga á ýmsum stundirnar «meS honum, þegar trú-. auki.
efnum, þar á meSal á andlegum artilfinningin váll fram eins og tær
Þá var
grúi af ræSum og ritgerÖum, sem! Svo mikiW sem áhugi hans var á j málurn, og hann var lífiS og sálin ^ ]ind og a]t hitt fór í kaf.
fram hafa komiS viS ýms tæki- ýmsu mefnum, voru honum ekki í þessum Sjómannaklúbb. Hon- ó|þarft aS villast á því, aS hann
faeri — þar á meSal hinar regin-l aS skaP> l)ó*aT le.S.rnar aS
snjöllu ræSur, sem þeir Hannes hví takmark., ,sem fyr.r honum
Hafstein og Árni PálsSon bóka-' vakti- Frá því sjónarm.S., e.ns
vörSur flutt fyrir iminni hans í mörgum oSrum, var hugnæmt
samsætum hér í Reykjavík og *Ö v«a jafnmikiS samv'stum og
prentaSar eru, önnur í Ísafold ár- eg var ánn 1902—1904 v.S tvo
iS 1912, hiní fyrsta árgang IS- ÞjóÖkunnustu menn.na, sem þa
unnar ‘hinnar nýju, og snildar fall-1 voru a Akureyri.
(NiSurl. næst.)
FréttaLréf.
um mun hafa fundist andlega lífiS var f sannleika þaS elskulega, trú-
hér nokkuS lognmollulegt, og und aga gUg3barn, sem kemur fram í
ir hans stjórn á klúbbnum tok séra salmum hans.
Matthías aS prédika þar. J ÞaS er átakanleg og merkileg
Mér þottu þaS merkilegar ^ 9agai sem GuSm. Hannesson pró- leysi, sendi eg þér þessar línur, og
stundir, sem eg hlustaSi á ham*. ; fessor segir í ritinu um séra Matt-I ert þú siálfráður hvað þú gerir viS
Mér fanát mælskan og andagiftin bias_ Þeir höfSu veriS aS ta'la um þaer. I bróSerni sagt mun eg ekki
Eg á viS séra’ frábær. Hitt þótti mér þó meiri Búddatrú eitt kvöldiS, því aS séra
HeiSraSi ritstjóril
Af því nú er svo milkiS anna-
eg ritgerÖ eftir mág. SigurS GuS-1 Matfhías og Pál Briem. 1 sér- tíSindum sæta, aS þá heyrSi eg Mattbí as ihafSi þá veriS aS lesa
mundsson í Skírni 1916. Svo aS ; hverju máli var þaS fyrsta íhug- fyrsta skiítiS í guSsþjónustu v®"( ýmsar bækur u mþaS efni. G. H.
þaS verSur aS sjálfsögSu fremur unarefni P. Br., hvort þaS væri ( fengdan algildan áreiSanleik heil-j skildi svo vig þann> ag bann hélt
mitt hlutskifti aS rifja upp eitt- framkvæmanlegt, hvermg þaS ^ agrar ritningar. Serstalklega man; b4ifvegis ag nú værí hann í sVip-
hvaS ofurlítiS af því, sem um séra' v*ri framkvæmanlegt, og hvern-; eg eftir því, aS^séra Matthías tjáS. inn saninfærSur BúddatrúarmaS-
ur., En séra Matthías orti þá um
kvöldiS, þegar hinn var farinn,
eitt af sínum allra tilkomumestu
trúarljóSnm, þar sem þetta
Matthías hefir veriS sagt, en aS ig baÖ myndi lánast í framkvæmd s;g ósammála Páli postula í sum
Hann stóS svo föstum fót-^ um efnum. Ó'hætt mun aS segja,
um a veruleikanum, aS hann hafSi a8 þessar prédikanir hafi örlítil
tæplega annan mælikvarSa á mál- áhrif haft í Reykjaviík, önnur en
segja mikiS nýtt um hann í þeiim inni.
línum, sem hér fara á eftir.
Séra Matthías keypt ÞjóSólf | efnin. Fyndist honum ekki, aS þau aS hneyksla suma menn. AS gleymanl!ega, elskulega erindi
1874 og var eigandi hans og á- þau stæSust þann mælikvarSa, j 8VO miklu leyti semi hér• var noku-
byrgSarmaSur til 1881, er hann varhonum ógeöféltiaS vera nokk, ur trú, grúfSi retttrunaöur.nn
gerSist prestur aS Odda á Rangár^ ! uS um þau aS hugsa. Hann sagSi yfir bænum.
völlum. Á Akureyri gaf hann viS mig, aS hann l.t. a þaS sem, Yfirleitt tel eg óhætt aS full-
tvö ár út blaS, sem hét LýSur. Og 1 skammaryrSi, ef einhver segS. um yrga ag ekki bafi sérstaklega þótt
mikinn fiölda af blaSagrein- sig látinn aS hann hefSi veriS á mikig til séra Matthíasar koma á
i „ *• ag þerm^þeim arunum hér í Reykjavík, og
náSi mönnum hefSi aldrei oröiS neitt var bann þ0 uti um alt land viÖur-
Séra Matthías var talinn Únítar.
Hann taldi sig þáS sjálfur. Hann
hafSi mest af Únítörum lært.
um héfir hann samiS. Þegar hann . undan sinum tima;
hafSi lesiS eitthvaS, sem , ,
föstum tökum á hug hans, fékk gagn. Vitanlega Voru þaS ofgar, kendur sem eitt af beztu skáldum
hann ávalt mjög ríka tilhneiging' sem hann hefSi ekki staS.S viS, ef j þjóSarínnar aS fornu og nýju. Þá
til aS fræSa menn um þaS. Og á hefSi hert. Hann var sjálfur á þótti margfalt merkilegra og
þá var aS sjálfsögSu helzt til blaS undan sínum tíma aS ýmsu leyti. | virSulegra Kér í bæ aS vera ein-
anna aS leita. j En þaS sýnir hugarstefnuna. Séra bver embaettismaSur en andans^_________ ____ ___ ___________
AS óreyndu myndi mörgum' Matthías var þessu sVo gagnólík-j maSur og stórskáld. Mér er þa*j Sumum fanst þaS eitthvaS VoSa-
hafa kom’S ti5 hugar, aS hann! ur, aS mér fanst hann aldrei veru- fyrir minni> ag einu sinni vará^jegt — gersamlega fráleitt, aS
væri sérstaklega vel fallinn til þess lega hugsa um neinar leiSir. Hans þessum árum tilrætt um ættingja| prestur í lúterskri kirkju hefSi ún-
aS vera afburSa blaSaimaSur. ( mæli-kvarSi var þaS, hvaS væn géra Matthíasar, í húsi þar sem eg ítarískar skoSanir. Menn gættu
Mentunin var svo óvenjulega víS- rétt og g°tt í sjálfu sér. Fyrir því yar stadcjur. Mér varS þaS aS þess ekki> ega ,gétu ekki áttaS sig
tæk. SamúSin meS mönnum svo urSu ritgerSir hans um ÞjóSmál j or8ia8 einstaklega hefSi Joch
hjartanleg. Þráin eftir öllu fögru nokkuS óhlutkendar, “uppi í skýj- um gamli £ Skógum átt myndar
upphafiS:
GuS minn, guS, eg hrópa
gegnum myrkriS svarta, —
Tíkt sem út úr ofni
æpi stiknaS hjarta; —
gefSu dag í dauSa,
drottinn, mínu skari;
vonarsnauSa viskan
veldur köldu svari.”
og góSu svo fölskvalaus. Andleg
atgerfi svo frábær.
Margt var líka vel um blaSa-
unum fanst mörgum.
AnnaS er þaS, aS sera Matthi-
as var svo fjarri aS vera flokks-
mensku hans. Hún sýndi stöSugt maSur, sem nokkur maSur getur
hina einlægu, frjálslbomu, göfugu veriö. Hann gerSi aldrei neina
sál hans. Áhugamálum sínum hélt tílraun til þess aS mynda flokk
r> nn ávalt fram meS mestu still- utan um sig, studdist viS engan
ingu og prúSmensku — eins þó aS flokk og undi engum flokksbönd-
á íian.n væri ráSist. BlaSamenska um. Einu sinni sagSi hann um
hér á landi hefir sérstaklega orSiS sjálfan sig í gamni, aS 'hann væri
lega syni. Þá sagSi einn af þeirn,
sem viSstaddir voru, aS ekki yrSi
nú sagt aS séra Matthías væri
myndarlegur maSur. Eg hefj
sjaldan 0rSiS meira fórviSa á æfi
minni. Reyndar hafSi eg áldrei
hugsaS um hann sem “myndarleg-
an mann”. I mínum huga stóS
hann ofar en þaS. En eg hafSi
ekki 'haft ímyndunaráfl til aS
á því, aS í hópi Únítara hafa ver-
iS ekki allfáir af hinum sannkristn
ustu mönnum veraldarinnar. Mér
fanst altaf séra Matthías vera einn
af þeim mönnum. Einu sinni sló
svo í harSbakkana, aS búist var
viS því, aS séra Matthíasi yrSi
vikiS frá em'bætti fyrir harSorS
ummæli, sem hann gaf út á prenti
um útskúfunarkenning kirkjunn-
ar. Fyrir stillilega og viturlega
framkomu Hallgríms
þeim mönnum, er viS hana hafa allra vinur og engum trúr. Eg hugsa mér, aS nokkrum fyndist. Svcinssonar í því máli varS þó
fengist, ástytingarsteinn aS tvennu minnist þess, aS þetta var hent a bann vera fyrir neSan þaS, aS, ekki ur þv{ hneyksli. En svo ó-
leyti: BlaSamönnum hefir hætt lofti, af einu blaSinu í stjórnmála, sl{kt yrSi um hann sagt.
viS aS verSa geSvondir í rithætti aesingum og notaS séra Matthíasi^ GuÖm. Hannesson prófessor
og b.rögSóttir í rökfærslu. Þær til ámælis og oviröingar. Vitan- skýrir fra því, í ritinu um séra M-
freistingar virtust aldrei koma lega var þessi sjálfslýsing Matthí- j ^ me£ orSum séra M. J. sjálfs, ( ist.
nærri sára Matthíasi. Áhugamál asar svo villandi, sem hun gat ver- ag þag hafi veriS í Kaupmanna-j Um (jnítarisma séra Matthíasar
hans voru í stuttu máli þau, aS ið. Hann var æfinlega trúr »ann- bofn> veturinn 1871—2, aS heims er þaS aS segja, aS þó aS þaS
þjóSin yrSi efnaSri, vitrari og leikanum og réttlætinu, hvar sem fmgrmjrudir hans breyftust og trú- j væri sannfæring hans, aS skil-
betri. Stefnuskrá hans kemur hann taldi sig fcoma auga á þaS.! arskoSanir.
líkir voru tímarnir þá — fyrir
tæpum 30 árum-----vorum tímum,
aS hjá áminning varS ekki kom-
fitja upp á trýniS, eins og sumum
hættir til, þótt þú háfir þaS til
uppkveikju og sé bara okkar á
milli. En finnist þér þaS vera
fræSandi fyrir þessa og næstu
kynslóS aS lesa þaS í Kringlu, þa
mæííst eg til aS þú gerir svo vel og
llítir á stafsetningu og fleira, svo
þetta ruglist ekki hjá lesanda.
Þegar eg skildi viS þig síSast
tók eg mér ferS á hendur til Se-
attle, Waáh, og ætla eg nú aS
fræSa þig og máske aSra, af því
eg veit aS þú og aSrir vita of lítiS.
FerSin gekk vel. Margt aS sjá
á leiSinni fyrir þann, sem hefSi
fálkaaugu, því Gr. Northern lestin
fer góSan brokkgang. Er því hálf
ilt a*S átta sig á hverju smávegis
fyrir þann, sem hefir blatt afram
mannsaugu. Eg sleppi þvl allri
lýsing á leir, grjóti, mold og lan'ds-
lagi, aS undanteknu því, aS alt
sýndist á ferS og flugi; biS eg þig
aS fyrirgefa þaS smíSiS á því.
Þegar G. N. lestin tekur síSasta
sprettinn, þá fer hún í gegnum
undirborg borgarinnar Seattle, en
þar er dimt nætur sem daga; og
kemur svo út í dags- eSa kvöld-
ljósiS á milli 3. og 4. Avenue.
Af því vagnstöSin er ekki gisti-
hús líka, þá stansaSi eg þar ekki
lengur en tíma þann, sem eg þurfti
til aS ganga í gegnum hana, og er
eg hafSi gengiS upp tvöfaldan
stiga, kom eg upp í yfirborgina og
í mannheima, því undirborgin er
aSeins bygS af rottum, aS mér var
sagt á stærS viS vetrung; ætti þaS
biskups j ag vera arSberandi atvinna aS
veiSa þar til matar sér og sínum,
því húS af svo vænni rottu ætti
aS vera í góSu verSi, þar sem loS-
skinn eru seld svo dýrt, og loS-
skinna- og skinnfatabrukun aS
verSa svo grimmilega móSins, aS
eg hefi t. d. séS kvenfólk brúka
heila tóulhúS um hálsinn í 90 stiga
hita, og dettur mér í hug aS þaS
sé loSskinnábrúkun aS þakka, aS
s.iyrt fram í “Nýársósk Fjallkon- GuSm. Hannesson prófessor, sem
unnar”, niSurlaginu í leiknumj var manna kunnugastur séra Matt-
“Hinn sanni þjóSvilji”. sem var á- I híasi á Akureyri, fræSir menn um
“Um þessar mundir greining kirjunnar á guSsdómseSli
tóku mínir kirkjulegu trúarviSir Krists stafaSi af misskilningi, I fólk er í góSum holdum; þó eru
mjög svo aS bila, og greru áldrei ^ enda skifti ekki miklu máli, þá þa8 heiSarlegar undantekningar í
um heilt aftur,” segir hann. Hánn! var vandleftaS í ihópi þeirra holdafari karla og kvenna og mun
deilurit gegn sjá'lfstæSiahreyfing- þa8 í ritinu sínu um séra M. J., er kyntist ritum Parkers, Grundtvigs manna, sem þrenningarlærdóminn þag vera jafnara hjá vinnulýS. En
en sem hafa skrifstofur sínar í turrt
inum, sjá af skrifstofustálnum ált,
( sem gerist í námum þeirra; er þó
Móunt Baker álitin viS góSan
vöxt, og er í margra mílna fj ar-
lægS. Allur sá mannfjöldi, sem
vinnur í skrifstofum þeim, sem f
turninum eru, eru halaSir upp á
tveim eSa þrem stöSum, á hlemm
eSa pállaflelkum. ÞaS gera mest
ungir piltar, og dettur mér í hug
aS þaS sé af því þeir fá síSur höf~
uSsvima og láta vaSa á súSum í
loftjbylgjunum meS fullri ferS, þvx
ef hægt vær fariS, myndi dagur
aS kvöldi kominn, áSur en ferSin
væri á enda. Ekki hefi eg kom-
iS upp í turn þenna, mest vegna
þesS> aS eg er fæddur grútur, en
þar fær -enginn upplyfting, sem
ihefir þann ókost.
Næst, sem fyrir augun bar, var
þá er eg hafSi gengiS eina “block^
barst til eyrna mér hljóS, líkast
iþví sem margir menn gengju á
harSvelli, og er eg leit upp sá eg
nóp manna, ef menn skyldi kalla,
því svo voru þeir stórvaxnir, a&
mér duttu í hug frásagnir úr okk-
j ar gömlu fornsögum, þar sem sagt
j er frá risum; sýndust mér þeir
koma út úr kletti, en er eg gættí
| Ibetur aS sá eg aS þar mundi vera
hús eSa hellir inn í hæSina, og
þaSan virtust mér menn þessir
Ikoma. Allir voru þeir í dökk-
bláum klæöum. 'Eg dáSist aS
göngulagi jötna þessara; þaS
■mátti sjá aS þeir voru ekki lærSir
á sömu þúfunni. Þeir liSu áfram
meS hægS, og undraSi mig, þeg-
ar þeir báru fram vinstri fót, aS
þeir skyldu ekki þurfa aS halla 3Ór
til hægri, eins er þeir báru fram
Ihægri fót, aS þeir skyldu ekki
halla sér til vinstri. Neb og aftur
neil Þeir hafa vöSva úr vöSva
og bein úr beini. Þegar þeir
höfSu gengiö eina block, fór inn
í hverja áttina, og var eg hissa hve
fljótt þeir hurfu. En gaman hefSi
veriS aS sjá þessa drengi eiga fang
ibrögS viS fornaldar risa, og er
mér nær aS halda aS óhætt hefSi
veriS fyrir þá aS vera glófalausa,
því eins og viS munum segja forn-
sögur okkar svo frá, aS þá er afl-
raun skyldi gera, drógu þeir glófa
á hönd sér. Eg spurSi mann, er
hjá mér stóS, hví þeir gengju
svona hægt. SagSi hann þaS
væri vegna þess, aS “Auto” og
fleiri flutningatæki færu svo hart
yfir, aS ilt væri aS sjá númer og
lit á því dóti, ef hart væri gengiS,
en þaS væri atvinna þessara pilta
aS líta eftir öllum þeim þrifnaSi.
iEn svo sagSi hann aS þaS væri
annar hópur af þessum piltum, er
litu eftir öllu í útjörÖrum borgar-
injiar og færu þeir svo hart yfir,
aS flugvéla gerSu dkki betur en aS
vera jafnfljótar þeim, enda væri
nú svo komiS, aS allar steinlagS-
ar götur væru orSnar svo slitnart
aS þær litu ver út en fimm ára
gamlar yfirbuxur, sem væru orSn-
ar svo útjaskaSar, aS aumasti
flækingur hvorki gæti né vildi