Heimskringla - 25.05.1921, Síða 7

WINNIPEiG 25. MAI, 1921
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA-
*.
The Dominion
Bank .
HORNI IVOTRE DAME AVE. OO
SUERBROOKE ST.
B#fa«Mt611 oppb............*
Vara«J61»or ...............•
AUar clgalp ...............«79,000,000
Sérstakt athygli veitt viðskitt-
ura kaupmanna og verzlunarfé-
aga.
Sparisjóðsdeildin.
Yextir af innsteeðufé greiddir
jafn háir og annarsstaðar.
Yér bjdðura velkomin siná sem
stðr viðskifti-
PHONE A 93S3.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
MÁ EG LEGGJA ORÐ í BELG?
Herra ritstjóri:-
Mér þætti vænt um ef þú vildir
,gera mér þann greiSa aS gera
stutta athugasemd viS skáldatölu
5>á sem birt var í Heimskr. 1 I. þ.
m. eftir einhver í'Ganglera” sem
auSsjáanlega hefir meir af bíræfni
en hugrekki því ekki kemur hann
íram í dagsljósið svo menn sjái
hver hann er.
Ekki er hægt aS sjá hvernig
Gangl. skilftir Islandi í fjórðunga.
En vél má þó sjá aS mannskepn-
an veit ekki svo mikiS í landa-
fræSi aS han kunni fjórSunga-
skipán síns eigin lands. NorSur
Þingeyjar-sýslu telur hann meS
NorSlendingafjórSungi, en sem
kunnugt er liggur í AustfirSinga-
fjórSungi, og gerir þetta strik í
reikninginn! Ef viShöfS er sann-
girni og öllum fjórSungum slept,
mundi erfitt aS sýna fram á aS
einn stæSi öSrum miklu fremri,
því allir landfjórSungarnir hafa átt
og^eiga góSa menn og vonda
• menn; fríSa menn og Ijóta menn;
gáfaSa menn og heimska menn;
sterka menn og lina menn; og
stóra menn og litla menn. —
Menn kalla eg konur jafnt sem
kiarla.— En þaS er eins og þaS sé
meSfætt hverjum almennilegum
manni, aS honum taki sárast til
þeSs staSar þar sem hann er fædd.
ut og uppalinn, og þar sem eg er
austfirSingur, hefi eg ætíS haldiS
uppi heiSri Austurlands, geri þaS
enn og skal gera svo lengi sem eg
dreg andann. Mér fer líkt og Ir-
anum sem kom til Ameríku þá
Harrison sótti um forseta embætt-
íS og náSi því,. Þá er Harrison
kom fram á ræSupallinn var hróp-
aS af mörgum þúsundum í senn:
"‘Húrra fyrir Mr. Harrison! húrra
ifyrir Mr. Harrison!” “Húrra'fyrir
Irlandi!" hrópaSi þá Irinn eins
hátt og hann gat.
“Húrra fyrir Helvíti!” var þá
kalJaS af feitum Ameríkumanni
sem sat skamt frá Iranum. ”A1-
veg rétt af þér! öllum þykir vænt
um sínar æskustöSvar,” kallaSi
hinn orSfimi Irlendingur meS há-
um og snjöllum róm, og hló allur
mannfjöldinn dátt aS þessum ein-
kennilega manni.
En ekki skúlu neinir taka orS!
mín svo aS eg líki Austurlandi viS
iHelvíti.
Ef þaS má teljast heiSur aS
eiga sem flest skáld, get eg sagt
þér herrei/ritstjóri, aS eftir mann-
■fjölda stendur ekki AustfirSinga-
tfjórSungur neinum hinna á sporSi.
Eg ætla nú rétt í gamni aS minn
ast á fáeina AustfirSinga sem eg
man eítir hér fyrir vestan haf, og
hafa álveg eins mikinn rétt til þess
aS vera taldir skáld eins og marg-
ir aS þeim sem þiS Gangleri telj-
iS upp. Rétt í svipinn man eg eftir
þessum:
Einar Pá'H og Gísli bróSir hans,
Jónssynir, mágkona þeirra Jakob-
ína, gift Isak bróSir þeirra, serp
nefna mætti skáldkonuna viS
KyrrahafiS. George Peterson í
Pembina. Jón Runólfsson. Sigfús
Benediktsson (MonSieur de la
Sunndcihl!) og svo tveir sem fædd
ir eru fyrir vestan haf: Guttorm
Guttormsson og prófessor T. A.
Anderson sem yrkir á enska tungu.
En þetta tel eg nú æriS lan'gt fariS
aS telja sér menn sem fæddir eru
í annari heimsálfu, en er þó ekki
einsdæmi; langt fra því.
Teija rrtætti fleiri skáld hér
vestra ,en af því eg man ekki eftir
fleirum, sem eg veit um eSa man
eftir, úr AustfirSingafjórSungi tel
j eg ekki fleiri aS sinni. Læt aSra
j hafa fyrir því aS telja 'fyrir sig.
En iheyr þú mig herra rit-
! stjóri! HvaS meina orSin skáld, og
skáldskapur? Þessi orS eru svipuS
orSinu Socialism sem má teygja og
toga, ekki sem hrátt skinn, heldur
sem tog.leSur (Rubber). Til forna
voru þeir taldir skáld sem ortu út
af einhverju efni og fluttu lof um
konunga, þótt enSin ný hugmynd
, væri í kvæSum þeirra. SömuleiSis
! voru þeir menn kalIaSir skáld eSa
þulir, sem sögSu frá viSburSum er
gerst höfSu innanlands eSa utan
og nokkurs þótti umvert. ESa, í
sem fæstum orSum sagt, allir
fræSimenn er flutt gátu erindi í
bundnu eSa óbundnu máli svo
þingheimur gleddist af, voru kall-
aSir skáld.
1 MeS leyfi þínu, herra ritstjóri,
setla eg mér aS sikifta þe3sum svo-
kölluSu síslenrku ská'Tdum í 6
flokka. 1 fyrsta flokki eru höfuS-
skáld, þar vil eg telja þá er mesta
hafa virku og valin orS, og flytja
eríndi sitt meS krafti til lærdóms
og vakningar. Þá eru þjóSská'Td,
mennirnir sém þjóSinni þykirj
vænt um, en eru þó ekki jafnokarí
höfuSskáldanna. Þarnæst koma j
góSskáldin sem færa sólskin í sál-
ir lesandans. Þeir fjórSu eru níS-
skáldin sem leggja þaS í vana sinn
aS kveSa níS eSa rita níS í
óbundnu máli, um þá er þeir þykj-
ast eiga sökótt viS. 1 fimta flokki
eru leirskáldin. Þar skulu teljast
þeir sem flytja erindi sín meS klúr.
um orSum og Tjótum munnsöfnuSi
en ekki þeir sem viShafa hortitti
og ibraglýti. OrSiS “leirskáld” er
oftast haft í engri merkingu um þá
menn sem ríma skakt og kunná
fáar eSa engar rímreglur. OrSiS
“leir” 'ber þaS meS sér aS hér er
um óþverra aS ræSa, en ekki fá-
fæSi. SíSast eru litlu skáildin, sem
líka mætti kalla þeSskáld. I þeim
flokki eru þeir sem böglast viS aS
rita sögu eSa yrkja bögu, en vant-
ar bæSi vit og Tærdóm til þess
starfa.
íEn heyr þú mig herra ritstjóri!
Þessi skáldskaparfíkn hjá Islend-
ingum vestan hafs og austan, er
orSin hreinasta plága (sýki) ; ann-
ar hver maSur heldur aS hann sé
skáld og útvaldur drottins smurSi,
sem ekki megi grafa sitt gullvæga
pund í jörSu. Þetta nær þó sér-
staklega til sumra þeirra sem yrkja
ljóS.
AS endingu vil eg minna þig á
aS Þorst. Gílason er AustfirSingur
en ekki NprSlendingur. 'Pólk hans
er alt í Múlasýslum, og þar er hann
uppalnn, þó hann máske af slysni
hafi fæSst á NorSurlandi. gat þaS
engin áhrif haft á drenginn. For-
feSur og formæSur Þorsteins hafa
um marga TiSu fram búiS í Múla-
sýslum, og flest eSa ö'll systkini
hans fædd í MúTaáýslum.
Þér hefir gleymst aS geta um 2
NorSlendinga hér í bænum, sem
víst má teljaf-meS skáldunum; þaS
eru þeir, öldungurinn áttræSi Sig-
urSur Jóhannesson, og Magnús
Markússon.
563 Maryland St., Winnipeg
S. J. Austmann
Aths. ritstj.
Greinarhöf. hefir ekki lesiS
greinina, “Skáldin og landshlut-
arnir” meS sérlegri eftirtekt, því
annars hefSi hann hlotiS aS taka
eftir því aS Ganglera-greinin var
tékin upp úr “MorgunblaSinu , en
ekki send Heimskringlu af bonum.
Athiígascdirnar viS greÍDÍna. eSa
öllu heldur viSbætirinn, var þar á
móti HeimskringlusmíSi. Hvorki
grein Ganglera eSa viSbætirinn
g’erSi kröfu til aS vera fullkomiS
skáldataT. Vér sleptum t. d. all-
mörgumskáldum af þeirri ástæSu
aS vér vorum ekki á því hreina
BARNAQULL
MunaSarleysingjamir sjö.
ÞaS var skelfing raunalegt alt
saman.
SkíShöggvarinn og konan hans
dóu bæSi sama daginn, varida-
lausir menn báru þau til gráfarinn-
ar og í kofanum úti í skóginum
voru nú aumingja lítil munaSar
Taus börn alein eftir, sjö aS tölu.
Þessi litlu böm höfSu ekkert,
hvorki til aS borSa né drekka.
Þess vegna gr.étu þau líka þangaS
til iitlu kinnarnar voru orSnar
bólgnar og þrútnar og augun rauS
og döpur. ,
Loks sagSi elsti drengurínn vIS
systkini sín:
“Ekki hjálpar okkur aS sitja
hér aSgjör^alaus, |því þá hljótum
viS aS deyja úr hungri. Nú skulum
viS biSjast fyrir á gröf foreldra
okkar og halda svo eitthvaS út í
heiminn og reyna aS vinna fyiir
okkur.”
Svo gengu þau til gafarinnar,
sem var undir stórri eik náiægt
kofanum, báSu guS aS varSveita
sig og vera meS sér á leiSinni og
héldu síSan af staS.
Þau gengu hvort á eftir öSru,
þaS yngsta á undan og þaS elzta
aftast.
“Nú get. eg áltaf taliS ykkur,”
sagSi sá elsti, "annars veit eg ekki
nema eitthvert ykkar verSi eftir og
eTf'missi sjónar á því.”
Þegar þáu höfSu gengiS svona
um hríS í Iangri halarófu, kom á
móti þeim mórautt bjarndýr, staS-
næmdist fyrir framan þau og
rumdi ógurlega.
Börnin urSu auSvitaS dauS-
hrædd, en þá sagSi bjarndýriS:
HvaS heitiS þiS? HvaSan
komiS þiS og hvert ætliS þiS?”
Æ, sagSi elsta barniS titr-
andi af hræSslu, 'viS erum sjö
aumingja munaSarlaus börn og
komum úr Htla skíShöggvara kof-
anum í skóginum og ætlum eitt-v
hvaS út í heiminn aS reyna aS
vinna fyrir okkur.”
“Fyrst svo er fariS,” sagSi
bjarndýriS, þá held eg aS eg
verSi aS fara meS ykkur. Hver
veit nema eg geti eitthvaS hjálpaS
ykkur. Eg kann aS ríSa á priki,
standa á höfSi og steypa mér koll-
hnís; lítiS iþiS nú á.”
Nú-tók (bjardýriS aS dartsa og
leika ýmsar íþróttir, sem börnun-
um þótti svo gaman aS, aS þeim
varS miklu rórra í skapi en áSur. |
Svo labbaSi bjarndýriS á eftir |
barnarununni þangaS til þau komu .
aS stórri skógarsiléttu.
Þar sáu þau hvar héri einn sat
og sleikti sólskiniS; þegar hann sá
þetta ferSafólk, varS hann hissa
og kallaSi:
“Hvert eruS þiS aS halda, börn
in góS, og hvaS hefir bangsi þessi
saman viS ykkur aS sælda?”
ViS erum aS fara eitthvaS út
í heiminn til aS vinna fyrir okkur,”
sögSu börnin, “og bjarndýriS ætl-
ar meS okkur.”
Svo er nú þaS," segir hérinn.
“En því voruS þiS ekki kyr heima
hjá foreldrum ykkar?”
Þá grétu 'börnin og sögSu: “Æ!
bæSi pabbi okkar og manna eru
dáin, og viS höfum ekkert aS
borSa heima."
“Fyrst svo er,” sagSi hérinn,
“þá held eg aS eg verSi aS fara
meS ykkur; eg get bariS bumbu
og g rt ýmislega fleira til skemtun.
ar, lítiS þiS nú á.”Og hérinn barSi
bumibu, fór handahlaup og hopp-
aSi svo skringilega, aS börnin
höfSu mikiS gaman a'f og þótti
vænt um aS fá aS hafa hann meS
sér, en tóku fyrst þaS loforS af
birninum aS gjöra honum ekkert
---- — -,,m-r - -*Q| - ^ •#*
Þá héldu börnin og dýrin tvö af
staS, en þegar þau höfSu gengiS
spölkorn, heyrSu þau hlátur fyrir
ofan skig; þau litu upp og sáu dá-
Titinn íkorna sitja uppi í háu tré.
“Nei, tarna er skrítin hersing,”
sagSi fkorninn. “Hvert ætliS þiS
öll aS fara?”
raunum sínum og aS þau væru aS
Börnin sögSu íkomanum frá
fara út í heiminn til þess aS reyna
aS vinna fyrir sér.
"Þá er bezt fyrir ykkur aS lofa
mér aS fara meS ykkur,” sagSi
íkorninn; "eg kann aS klifra,
hlaupa eftir örmjóum streng og
margt fleira, sem eg skal nú lofa
ykkur aS sjá.”
Svo fór þessi litla, skoplega
skepna aS sýna íþróttir sínar, og
svo vel og fimlega fórst henni leik-
urinn, aS öll börnin Ih'lógu bæSi
dátt og lengi; seinast stökk íkorn-
inn beint ofan á hausinn á birn-
inum, sem reyndar nöldraSi dá-
MtiS fyrst, en sagSi svo góSlátlega:
“Jæja, sittu þá þarna, galgopi
litli; eg veit vel aS þú átt ekki
eins hægt meS aS hlaupa á siléttu
og aS klrfra í trjánum.”
“Þakka þér fyrir,” sagSi íkorn-
inn. “Ho-iho! Syo ríSum viS af
staS.”
Börnin voru nú komin næstum
því út úr skóginum og sáu út á
stóra, græna sléttu. 1 einu af ystu
trjánum sat hrafn og baSaSi út
vængjunum og kallaSi í ákafa:
“Hvert, 'hvert? HvaSan, hvaS-
an?”
En þá sögSu börnin sögu sína
og hrafninn baS um aS lofa sér aS
fylgjast meS þeim.
“Eina Ijst kann eg,” sagSi hann.
“Eg get hrópaS “'húrra”, þar sem
þaS á viS, og þá list kann heimur-
inn aS meta, þaS getiS þiS reitt
ykkur á.”
Börnin voru fús á aS hafa hrafn-
inn meS sér og hann flaug meS
allri halarófunni og krunkaSi af
öllum mætti.
Brátt komu böjnin meS öll dýr-
in sín aS þorpi einu. í>ar völdu
þau sér auSan grasblett og námu
staSar á honum.
Svo fór björninn aS dansa og
rymja, hjerinn aS steypa sér koll-
hnís og berja bumbu, íkornirtn
hljóp eftir þvottasnúrunum, sem
voru bundnar milli trjánna, og
hrafninn gargaSi: “húrra, húrra!”
Svo streymdi þangaS mikill mann-
fjöldi og enginn kvaSst hafa áSur
séS slíkar aSfarir, sem þetta.
Allir spurSu nú: “HvaSan kom-
iS þiS og hvert ætliS þiS?” Börn-
in sögSu eins og vat; en þegar fólk
iS heyrSi sögSu þeirra iog aS dýfin
væru meS þeim til aS hjálpa þeim
til aS vinna fyrir sér, komust allir
viS og bömunum voru gefnir bæSi
peningar og matur og dýrunum
nóg aS éta.
Börnin og dýrin héldu nú frá
'einu þorpinu til annars, þangaS til
þau komu í stóra borg. Þar bjó
sjálfur konugurinn í stórri, stórri
höll.
Undir eins, þegar bömin vom
aS fara inn um borgarhliSiS,,
þyrptíst aS þeim múgur og marg-
menni.. En þegar þau vom komin j
á grassTéttuna umhverfis höllina og
dýrin fóru aS leíka íþróttir sínar,
varS mannþyrpingin, köllin og
gleSiIætin svo mikil, aS hinn aldr-
aSi konungur þaut út aS guggan-
um og spurSi hvaSa ósköp gengju
á þarna úti.
\
Hann hugsaSi aS þetta kynni aS
vera uppreist, sem veriS væri aS
gera móti sér.
Konungur kaTlaSi því á ráS-
gjafa sinn og baS hann aS fara út
og biSja menn í öllum bænum aS
fara nú heldur hvern heim til sín,
en standa þarna og gera upphlaup.
Brátt kom ráSgjafinn aftur og
sagSi konunginum hvernig í öllu
lægi og varS hann þá^ hinn glaS
asti og kvaSst sjálfur mundi fara
og horfa á þetta.
Svo sendi hann ráSgjafann út
aítur, en í þetta skifti var þaS til
þess aS segja börnunum aS koma
meS dýrin inn í hallargarSinn.
Þessu urSu börnin auSvitaS aS
hlýSa og engu nú hvert á eftir
öSru í röS, börnin fyrst og dýrin
svo, hrafninn síSastur í röSinni,
og allir, sem vetlingi gátu valdiS,
eltu halarófuna, en þá kom dyra ’
vörSurinn til sögunnar og bannaSi
öllum inngöngu, nema börnunum
sjö og dýrunum þeirra, og hinir
urSu aS láta sér nægja aS gægjast
inn á milli rimanna í járngrindun-
um, og þar stóSu þeir líka, svo
margir, sem mögulega gátu kom-
ist aS.
Svo þegar björninn fór aS
dansa, hérinn aS bedja bumbu og
íkorninn aS klifra upp eftir ljós-
kerastraururtum, þótti konunginum
svo gaman aovþví, aS hann setti í
skyndi á Mg kórónuna, fleygSi sér
í morgunfrakkann sinn og flýtti
sér út í hallargarSinn. En í sama
bili, sem konungurinn kom út í
háHardyrnar, tók hrafninn aS
garga sem hann mátti: “húrra
húrra!” svo undir tók í hállarveggj
unum; múgurinn fyrir utan tók
undir í sama tón og konungurinn,
sem aldrei á æfi sinni hafSi orSiS
fyrir annari eins hylli, varS alveg
frá sér numinn af fögnuSi, tók af
sér kórónuna, henti henni hátt í
loft upp meS annari hendi og
hæfSi hana aftur meS hinni og
hrópaSi svo af öllum kröftum
“húrra! húrra!”
Svo KeiIsaSi hann ölTum, sem
viS voru staddir, meS mestu náS
og blíSu og bauS aS börnin vær
látin koma nær.
"Eg má til aS eignast þessi dýr,’
•sagSi konungurinn,“eg skal gjalda
'ykkur þyngd þeirra í gu'Hi..”
Þá urraSi 'björninn, hérinn
krepti klærnar, íkominn leit rauna-
Tegum, biSjandi augum á börnín
og krummi krunkaSi: “Nei — nei
— nei.”
“VeriS ólhrædd,” sagSi elsta
bamiS. “ViS erum ekki vanþakk-
lát og skúlum aldrei selja ýkkuir.”
Þá urSu dýrin glöS,'* en gamli
'kóngurinn dapur í bragSi; hann
hugsaSi sig um dálitla stund, svo
sagSi hann:
“Þegar eg fer nú aS hugsa betur
um þetta, sé eg aS þaS verSur bezt
aS þiS hafiS dýrin eins og áS ur,
en verSiS kyr hjá mér hér í hö'il-
inni; eg skal já um ýkkur eins og
eg ætti ykkur sjálfur og handa
þessum frábæru dýrum skaT eg
'láta byggja svo fallegt og gott hús,
aS engin dýr í veröldini eigi ann-
•aS eins; svo getiS þiS leikiS ykkur
viS þau og gengiS meS þau um
hallargarSinn, þegar ykkur ííst.”
Þetta þótti bæSi börnunum og
dýrunum þjóSráS og svo voru
þau kyr í skrautlegu og fögru höll-
inni.
Börnin fengu fallegan og stóran
sal og í honum stóSu sjö rúm meS
rauSum siikiábreiSum og dýrin
fengu stór hús; handa birninum 'lét
kóngurinn búa till reiSprik úr gulli
og hérinn fékk silfurbumbu.
Þegar kónginum leiddist, fór
'hann æfinlega einn ofan í húsiS til
dýranna og settist í hásæti úr gullL
sem hann hafSi látiS smíSa þar
handa sér; þégar dýrin fóru svo aS
sýna honum íþróttir sínar, klapp-
aSi hann saman Tófunum af kæti
og sagSi:
“Þetta er sannarlega hátignar
leg kemtun, sem konungi sæmir;
mér þykir Vænt um aS enginn
maSur, ekki einu sinni börnin, 'hafa
séS bjarndýriS ríSa á guTlpriki og
hérann slá silfurbumbu, þvií kon-
ungurinn á æfinilega aS hafa eitt-
hvaS fram yfir þegnana.”
Þegar hann kom svo aftur til
hallarinnar, gaf hann börnunum
alt af stór gjafir, svo þr.u smitt
og smátt urSu svo rík aS þau gíiu,
þegar konungurinn var cláinn,
'bygt sér stóra og vandaSa höll úti
í skóginum. Þessi höll var skamt
frá gröf foreldra þeirra og gamla
skíS'höggvara-kofanum, og feg-
urri höl'l var ekki hægt aS kjósa
sér.
Þarna bjuggu nú Titlu börnin
meS tryggu dýrin sín í mörg,
mörg ár, og ef þau eru ekki dáin,
síSan eg frétti um fau seinast, get-
ur vel veriS aS þau búi þar enn.
ÞaS eru, fáir sem svona eru
hepnir þegar þeir leggja allslausir
af staS út í 'heiminn. Til þess þarf
fyrst og fremst trygg og góS dýr,
! og þau finna ekki líkt því allir, því
| þaS eru ekki margir, sem#eru eins
góSir viS dýrin og munaSarlausu
börnin sjö í litla skíShöggvara-
kofanum úti í skóginum.
—Kveldúlfur——
meS uppruna þeirra, t. d. þeim
Magnúsi Grímssyni, Sigfúsi Blön-
dal og Hannesi JJlöndal, og vestan
hafs skáldunum J. Magnús Bjarna-
syni, sem óhætt má telja meS
helztu sagnaskáldum íslenzkum,
Magnús Markússon, sem er ljóS-
hagasta skáldiS vestur-ísTenzka, og
ýmsum öSrum. Þetta kom ekki til
af neinum illum kvötum, eSa aS
vér vildum sýna þessum skáldum
óvirSingu, heldur aS eins af því,
aS vér vorum í óvissu um átthaga
þeirra. Rétt er þaS hjá greinarh.
aS NorSur-ÞingeyjarsýsIa var um
eitt skeiS talin til Austur-amtsins,
meSan þaS var viS lýSi, en Þing-
eyjarsýsla sameinuS, bæSi suSur
og norSur, mun alla jafnan talin
til NorSurlands, og á síSari tímum
er í hagskýrslum landstjórtiarinn-
ar aSeins getiS um eina Þingeyjar-
sýslu, og illa mundi Kristján sál.
Jór'sson hafa unaS því, hefSi hann
veriS kallaSur Austlendingur.
NorSIending taldi hann sig, sbr.
vísa hans:
Yfir kaldan eySisand
einn um nótt eg sveima,
nú er horfiS NorSurland,
nú á eg hvergi heima.
En til þess aS gleSja vin vorn
Snjólf, viljum vér gefa Austlend-
ingum eitt af helztu skáldum ís-
lands sem nú er uppi, Einar H.
Kvaran; hann er fæddur á Valla -
nesi í SuSur-Múlasýslu, og er því
ekki fæddur NorSIendingur, jþó
uppalinn væri í GoSdölum í Skaga
firSi. Einar Benediktsson er held-
ur ekki fæddur NorSIendingur, þó
uppalinn væri norSan lands. Hann
var fæddur á ElliSavatni; aftur
var Hallgrímur Pétursson NorS-
lendingur, en ekki Sunnlertdingur,
eins og hann var talinn í Heims-
kringlugreininni. ASrar leiSrétting
ar vitum vér ekki til aS meS þurfi.
Og í Snjólfsgreininni er ekkert
frekar sem svara ert vert.
Skaggar og Skin
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af S. M. Long.
470 blaðsfðnr af spennandi lesmái?
YerÖ $1.00
THE VIKING PRESS, LTD.