Heimskringla - 17.08.1921, Blaðsíða 7

WINNIREG, 17. ÁGÚST, 1921
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
The Dominion
Bank
HOR.NI NOTRE DAME AVE. OG
SHERBROOKE ST.
HDfnSntðll oppb...* #,000,000
VorasJöOur .......í 7,000,000
Allar eignlr ...,..$70,000,000
Sérstakt athygli veitt viðskiít-
um kauprnanna og verzlunarlé-
aga.
Sparisjó'ðsdeildin.
Yextir at innstæðufé greiddir
jafn háir og annarsstaðar.
Vér bjóðurn velkomin smá sem
stór viðskifti-
PHONE A 9253.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
Úr fíóanum.
(Framh. frá 3. bls.)
andi ástæSur fyrir því aS Vestur-
íslendingar séu skyldir möglunar-
laust til aS reisa honum minnis-
varða frskar en öSrum dautSum
heiSarlegum Islendingum. því er-
uð þiS ekki, hans sérstöku fylgj-
endur, farn-ir aS ganga á bak þess
sem honum var einna helgast, n.l.
Islenzkunni?
Árás jþín á ritstjóra Heims-
kringlu er þó meistarastykkiS í
allri greininni, og er mér því
ómögulegt aS ganga fram hjá því
djásni. Þar nærSu þér á stryk aS
því ritháttar hámarki sem þú hefir
lengi miSaS aS, og þar sannast
svo dásamlega þaS sem gamall og
greindur Islendingur sagSi 1918,
nefnilega, aS þegar illa upplýst
tuddamenni klifraSi upp í háa og
vandasama stöSu, þá hlytu þeir
aS verSa sér til skammar, og ef
þaS er ekki hámark heimsku -og
‘fljótfærni aS skamma stéttarbróS-
ir sinn fyrir þaS sem vandlætar-
inn gerir tífalt verra sjálfur,
veit eg -ekki livaS er aS
vera sér til skammar. Samt
þegar eg hugsa um þaS alt saman,
þá vorkenni eg þér, því guSræknis
hempan þín er orSin svo ansi
snjáS, aS þaS hefir komiS gat á
-hana þegar þú rakst þig á grein-
ina frá mér. En niSurlagsorSin
sem þú notar, hefSir þú sjálfsagt
átt aS spara þér, iþó þau séu e-ftir
Vídalín: aS ódrenglyndur vinur
sé meistarastykki andskotans”,
þaS er ómögulegt aS segja nema
sumir vildu halda því fram, aS
þaS ætti bezt viS þig sjálfan.
Þetta held eg aS verSi aS duga
í þetta sinn, því eg er orSinn upp-
gefinn í handleggnum, því eg hefi
veriS aS aka saman heyi í allan
dag, og þaS er orSiS framorSiS
nýna.en klukkan 5 kemur snemma
í fyrramáliS, svo biS eg velvirS-
ingaT hvaS þetta er ófuIlkomiS;
reyni aS gera betur næst ef hent-
ugleikar leyfa.
Þinn meS ósk um góSa heilsu,
GESTUR EINARSSON
Svar til Mr. J. Vemn.
VottorS þaS er birtist í Heims-
kringlu 13. júlí s. .1. meS undir-
skrift minni, var ekki sent af mér,
Eg skrifaSi W. E. Chrismas um
þetta efni, ásamt þakklæti fyrir
hjálp hans, en eg kannast ekki viS
aS hafa skrifaS “augu”, heldur
skrifaSi eg “auga", og mun þetta
því hafa aflagast hjá þýSandanum
eSa stílsetjaranum.
I grein eftir Mr. J. Veum, 21.
júlí s.l., er skrifaS: “Ef engar
blekkingar eiga sér staS frá hendi
Mrs. B. Gudmundsson, aS dreng-
urinn hennar hafi fengiS sjón sína,
væri þaS blátt áfram kraftaverk.
En hér var ekki því aS heilsa.—”
Hver var hvötin sem kom Mr.
J. Veum til aS saka mig um ó-
sannindi í þessu máli? Ákærunni
skal svaraS í nafni sannleikans.—
Hvort þaS verSur Jóni Veum til
m-eiSsla eSur ekki. — Páll sonur
iminn var steinblindur á hægra
auganu, því þegar hann var
tveggja ára, meiddist -hann á því,
og ári síSan vissum viS aS hann
var sjónlaus á því auganu; já
svo sjónlaus, aS fyr íiefSu brunniS
hárin af augnalokinu en hann
hefSi séS nokkra skímu meS því
auganu, og hefi eg mörg vitni aS
þessu. En hvenær prófaSi J. V.
augu drengsins míns, svo hann ]
geti sagt meS sanni, aS drengur- J
inn hafi aSeins séS ver meS því i
|
auganu? Vill heilvita maSurinn, [
sem hann kallar sig, segja til á
hvaSa sjónstigi augaS eSa augun
voru áSur en W. E. Chrismas
gerSi sínar fyrsfa tilraunir til aS
lækna hann? Sannanir hans þær
tvær er hann tilgreindi, virSast
ekki nægja; sú fyrri, aS hann hafi
gengiS á skóla, og ekki mist óvana
lega mikiS. Eg þekki fleiri en einn
sem hefir unniS sig í gegnum lífiS
meS sjón aSens á öSru auganu, ]
og sem einnig hafa stundaS bók- j
mentir og ritstörf. — Sú síSari, aS I
J. V. -hafi séS hann leika bolta- [
leik 20. júní s.l., stySur lítiS mót-
sögnina, því 13. nnaí opnuSust
augu hans fyrir dagsljósinu, og þá
nokkrum dögum áSur kendi hann
engra sárinda á vinstra auganu,!
sem var fariS aS veiklast, og fyrir
þá sök flúSi eg til faSir Chrismas!
-meS fullu trausti, sem reyndist
eins og frá hefir veriS sagt áSur.
Athugasemd hans gagnvart veiki
stúlkunnar, skal því einnig svaraS.
23. desem'ber s. I. veiktist hún af
lungna-bólgu, og var þaS Dr. Som-
ers í Foam Lake, sem -hjálpaSi
henni, næst GuSi Eftir 20 daga
var -hún komin á fætur og lungun
virtust vera eSlilega læknuS. Ár-
iS 1913 var hún lengi undir
læknishendi Dr. Brown í Suther-
land, Sask., fyrir eyrna og höfuS-
veiki og voru þaS orS hans, aS J
nærri hefSi legiS, aS -hún hefSi
mist heyrnina á öSru eyranu, og
ávalt síSan -hefir hún veriS veikluS
á því. Nú í vetur, eftir fyrnefnda
veiki, versnaSi henni af því aS í -
marz, byrjaSi hún aftur skóla-;
göngu, en reynslan varS sú, aS
hún gat ekki orSiS henni aS gagni,
því hún virtist minnisljóg, og hafSi
hlustaverk nótt og dag, og heyrSi
mjög illa í tilbót. Fyrir fyrnefnda
reynslu á faSir Chrismas, baS eg1
hann aS lækna Önnu litlu, Iþví svo
heitir stúlkan, og er 12 ára aS
aldri. Og er þaS sönn frásögn, aS
eftir fimm daga varS hún alheil af
sjúkdómi þessum. Hver vill efa
almættisverk , skaparans þegar
honum er treyst? I rauninni er -mér
iþetta mál of kært til aS hafa þaö
aS þrætuefni, en óhikaS vil eg
ibera sannleikanum vitni hvar sem
er og hvenær, hvort þaS er opin-
|ber-t mál eSa persónulegt. “Eng-
inn hefir týnt lífi sínu fyrir sann-
lleikann, ekki svo hann finni þaS
ekki aftur.”
Þanng er þá kerlingarsögunni
lokiS, hvaSa viStökur sem hún
'fær. Enn spyr J. V. “Er Mrs. B
Gudmundsson orSin verkfæri í
hendi faSir Ghrismas?” — Verk-
færi í hans hendi er eg ekki, en
fyrir hendur hans hefir ósýnilegur t
kraftur veriS lagSur til barnanna ]
minna þeim til- hjállpar; þa-nnigi
hefir hann unniS fyrir mig. Og
hvaSa augum sem Jón Veum lítur
á komu hans á heimili mitt síSasta
sunnudag, efast eg ekki u-m aS
áhrif ’bæna hans komi fram á
einhverjum, því yfir þrjátíu manns
komu vei-kir til hans þann dag;|þar
af 20 Islendingar, og vona eg aS
þeir einnig þori aS játa opinber-
'lega lækningar faSir Chrismas,
sem fyrir þeim verSa.
Þar sem J. V. minhist á offur,
hygg eg aS eftir framkomu faSir
Chrismas, aS viSurkenning, lækn-
ing hans, sé honum kærasta offriS
þeir og þær mörgu er leituSu bót
•meina sinna hér 31. júlí s. 1., geta
iboriS um, aS hér var ekkert -offur
(beSiS um þann dag; svo skildinga
hugmynd J. V, fyrir hönd Heims-
kringlu, héSan, varS til lítils.
Enda þarf ekki heilvita mann til
aS sjá, aS ekki geta veriS meSlim-
ir eSa meSlimur, þar sem enginn
ifélagsskapur hefir myndast, eSa
'átt sér staS.
En eftÍT áminningu Jón Veum,
um hreinsun Heim-skringlu, mætti
vel hugsa, aS hann vaSi ekki í
saurnum sjálfur.
MeS virSingu
6. ágúst, 1921
MRS. I. B. GUDMUNDSSON um
BARNAOULL
Síðasta kenslustundin.
Eftir Alphonse Daudet
Eg fór heldur senit af staS í
skólann og‘ hélt aS eg mundi fá
ofanígjöf, einkum vegna þess aS
herra Hamel, kennarinn okkaT,
hafSi látiS þess getiS, aS kenslu-
stundin yrSi um hluttaksorS, og eg
botnaSi ekkert í þeim. Mér datt
því, satt aS segja, í hug, aS hlaupa
eitthvaS út í buskann og skemta
bér undir beru lofti. VeSriS var
bjart og yndislegt og fuglarnir
sungu í skógarjaSrinum. Bak viS
sögunarmilluna á auSu svæSi,
voru prússneskir hermenn viS æf-
ingar sínar, svo í mínum augum
var alt meira hrífandi en hluttaks-
orS. Eg streyttist sámt á móti
freistingunni og hljóp af staS í átt-
ina til skólans. Þegar eg for rram
hjá bæjarráSsbyggingunni, sá eg
aS stór hópur af fólki stóS þar
hjá og starSi á stórt auglýsinga-
spjald, sem íþar ha-fS-i veriS reist,
og hin síSastliSin tvö ár höfSu
þolaS hinar hryggilegustu fréttir
um ósigur íbardögum, og um her-
skyldu og útboS, ásaTnt ýmsum
skipunu-m frá yfirmönnum herliSs-
ins. Eg hugsaSi meS sjálfum mér
“HvaS skyldi nú vera á seiSi?”
Rétt í þessu, þegar eg var aS
flýta mér fram hjá, kallaSi járn-
smiSur ibæjarins, sem var þar,
ásamt lærisvein sínum, á eftir mér;
“Flýttu þér ekki svona mikiS,
drengur minn, þaS mun nægur
tími fyrir þig aS komast í skól-
Eg hélt aS smiSurinn væri aS
gera gys aS mér, og komst loks
inn í lítinn garS, sem var umhverf-
ist skólann og var eign kennarans.
ÞaS var venjulega mikill ys og
þys þegar skólinn var aS byrja og
-mátti heyra þaS alla leiS út á
strætiS, enda voru nú skólaibörn-in
aS koma sér fyrir í sætunum, opna
skúffurnar og loka þeim aftur, og
svo þar næst hár samróma lestur
barnanna, og héldum viS þá vana-
lega um eyrun, til aS viS skildum
betur. ÞaS heyrSust líka höggin
í borSiS af reglustiku kennarans.
AS öSru leyti var alt óvanalega
þögult og þeygjandi.
Eg hafSi hugsaS mér aS komast
í sætiS mitt, án þess aS nokkur
yrSi mín var eSa heyrSi til mín,
en í þetta sinn var alt svo kyrt,
eins og þaS væri sunnudagsmorg-
unn, -og eg sá aS skólasystkini mín
voru öll komin í sæti sín, en kenn-
arinn gekk fram og aftur, meS
sína hræSilegu reglustiku undir
hendinni. En nú varS eg aS opna
dyrnar, svo allir hlutu nú aS sjá
mig, og þiS getiS vel ímyndaS
ykkur, aS eg var bæSi hræddur
og skammaSist mlín, fyrir hvaS
seinn eg var. ÞaS varS þó ekkert
úr neinu og kennarinn ávarpaSi
mig fremur alúSlega, og sagSi:
"Flýptu þér nú í sætiS þitt,
Franz li-tli, viS urSum aS láta
byrja þó þú værir ekki kominn.
Eg steig nú yfir bekkinn og
settist vS skrifborSiS mitt. Eg
hafS ekki tekiS eftir því, aS kenn-
arinn var nú í fallega græna frakk
anum sínum og beztu skyrtunni,
og meS svörtu húfuna á höfSinu,
sem var öll útsaumuS. Þennan
klæSnaS hafSi kennarinn aldrei
nema viS eithvert -hátiSlegt tæki-
færi, -og alt annaS í skólanum var
núna -meS einhverjum hátíSar-
eSa lotningarblæ, en þaS sem eg
undraSist mest var þaS, aS á bak-
bekkjunum, sem ofast voru auSir,
sátu nú nokkrir þorpsbúar meS
sama kyrSarsvip og vi,. ldauser
gamli meS þríhyrnda hattinn sinn,
uppgjafaborgarstjórinn, fyrv. póst
meistari og nokkrir fleiri, en sami
kyrSarsvipurinn var yfir þeim öll-
Hauser ga-mli sat þar meS
gamalt og slitiS stafrofskver á
hnjánum og lágu gleraugun hans
ofan á því.
MeSan eg sat þarna sem eg var
kominn og var aS í-huga alt þaS
er fram fór í kenslustofunni og
skyldi ekki ennþá hvaS þaS átti
aS þýSa, stóS herra Zamil upp,
meS alvörusvip og mælti:
“Þetta verSur nú síSasta kenslu
stundin sem eg verS meS ykkur,
því skipun hefir komiS frá Berlin,
aS hér eftir sku-li nú aSeins verSa
kend þýzka í Alsace og Lorrain;
nýji kenanrinn kemur á .m-orgun,
og þetta verSur því síSasta lex.
ían í frönsku; vil eg nú biSja ykk-
ur aS taka nú vel eftir.”
V-iS þessi orS varS eg sem
þrumulostinn Ó, níSingar! Og
þetta var nú þaS sem þorpsbúar
voru aS lesa á fréttaspjaldinu, sem
upp hafSi veriS sett í ráShúsi ibæj-
arins. SíSasta kenslustundin í
og eg kunni naumast aS skrifa; nú
átti eg aS hætta aS læra, hætta
fyrir fult og alt. Eg hrygSist nú af
því aS hafa ekki stundaS námiS
betur, en í staS þess leitaS aS
smáfuglaeggjum eSa renna mér á
ísnum á Saar ánni. Mér -hafSi áS-
ur fundist aS bækurnar væru tóm-
ur óþarfi, og svo voru þær svo
þungar í burSum; málfræSin og
veraldarsagan voru nú gamlir vin-
ir, sem mér fanst eg tæpast geta
yfirgefiS, og aS hugsa til þess aS
kennari .minn var nú aS flytja í
burtu, og eg mundi ekki sjá hann
framar. Eg gleymdi a.lveg reglu.
stikunni og geSvonzkuköstunum.
Aumingja maSurinn, sem hafSi nú
klæSst hátíSarbúningi sínum viS
þetta tækifæri. Eg skildi nú hvers
vegna gömlu mennirnir sem sátu í
baksætunum, voru líka hryggir.
Á þennan hátt vildu þeir þakka
sínum trygga og trúa skólakenn-
ara fyrir hans 40 ára dygga þjón-
ustu, og votta virSingu sína fyrir
landinu sínu, sem þeir voru nú al-
gerlegas viítir.
MeSan eg var nú aS velta þessu
fyrir mér, heyrSi eg aS nafn mitt
var nefnt, og nú átti aS hlýSa mér
yfir. Eg -hefSi nú viljaS gefa mik-
iS til aS geta útskýrt regluna viS
hluttaksorSin, bæSi hátt og skýrt,
og án þess aS láta mér fipast. Eg
ruglaSist í fyrstu orSunum, stóS
og hélt mér í skrifborSiS mitt meS
öndina í hálsinum, og þorSi ekki
aS líta upp. En þá ávarpaSi kenn-
arinn mig á þennán hátt:
“Eg ætla nú ekki aS ávíta þig
drengur minn, þér líSur nógu illa
samt; en gættu nú aS, hvernig í
öllu liggur. ViS höfum á hverjum
degi sagt viS sjálfa okkur. /E,
viS höfum nægan tíma, eg ætla
aS læra þaS á rnorgun,” og nú sjá-
um viS fyrir endann á þessu. Nú
er þaS einmitt þetta sem geng-
drei gleyma henni, því þó aS þjóS \ komst hann ekki; þaS var eitt-
sé undirokuS, svo lengi sem hún hvaS í hálsinum á honum, sem
ekki gleymir móSurmáli sínu, er
eins og hún hafi lykilinn aS fang-
elsinu, sem hún er í.
En nú opnaSi kennarinn mál-
fræSina, og las fyrir okkur lexíuna
og eg undraSist stórum hversu vel
hann skýrSi alt fyrir okkur, og
mér sýndist nú alt svo auSskiliS,
enda held eg aS eg hafi aldrei
veriS eins eftirtektarsamur og þá.
Alt varS nú ljóst og auSvelt fyrir
mér, og fanst mér sem kennarinn
hefSi aldréi útskýrt jafnnákvæm-
lega og nú. ÞaS leit næstum svo
út, aS gamli maSurinn vildi veita
okkur alt sem hann vissi, og þaS
í einu vetfangi, áSur en viS fær-
um alfarin burtu frá honum.
Næst málfræSinn-i kom skrif-t,
og fengum viS þá nýja forskrift,
meS fallegri hendi og stóS þar
þetta: “Frakkland, Alsas —
Frakkland, Alsas.” -------- Þetta
hengdum viS svo upp á lítil prik
er reist voru á borSin, og leit þaS
þá út sem lítil flöggt og þú, les-
ari góSur, hefSir átt aS sjá, hvaS
viS vorum alvarleg og þessi dauSa
þögn ríkti í skólanum. Ekkert
heyrSist nema skrjáfriS á pappírn-
um undan pennunum. Bit flugur
komu stundum inn í skólann, en
enginn veitti þeim nú eftirtekt;
ekki einu sinni litlu krcikkarnir.sem
hindraSi nú mál hans. SíSan gfekk
hann aS stóru svörtu töflunni, tók
sér krítarmola í hönd, tók fast á
og ritaSi meS mjög stóru letri:
“Lifi Frakkland”. Studdist hannt
nú upp viS vegginn og án þess aS
segja orS, gerSi hann bendingu
meS h-endinni, sem þýddi: “SkóL
inn er nú hættur og þiS rnegiS
fara.”
Þýtt úr.ensku af
SIGFÚSI MAGNÚSSYNL
FRÍMANN SKÓARI.
Úr æfintýrum bræSranna Grimnr-
NiSurlag.
Einu sinni dreymdi Frí-mann
skó-ara, aS hann Væri dáinn. Þeg_-
ar hann drap á himna-hliS, opnaSi
Pétur postuli og leit eftir hver úti
væri. "Nú, þaS ert þú, Frfmann
skóari,” mælti hann. “ÞaS er bezt
aS þú kom-ir inn. En eg vara þig
viS einu: Þú mátt ekki lasta eSa
setja út á neitt, sem þú sér hér á
himnum. Annars er hætt viS aS
illa fari fyrir þér.”
“Þér hefSuS getaS sparaS ySur
heilræSiS,” sagSi Frímann. "Eg
er vel heima í góSum siSum, og;
hér er þó, hamingjunni sé lof, alt
fullkomiS og ekki út á neitt aS
setja. ÞaS er eitthvaS annaS en á.
nú voru aS keppast viS aS draga jörSunni."
upp fiskiönglana, eins og þaS væri Pétur hleypti honum þá inn og
líka franska.
Uppi á þakinu yfir skólanum
Frímann íór aS ganga fram og
aftur um hina víSáttumiklu geima
nöldruSu dúfurnar ofur lágt, og himnaríkis. — Þar bar margt ný-
mér datt ósjálfrátt í -hug: “Munu stárlegt fyrir augun, og Frfmann
ÞjóSverjar líka geta látiS dúf,
urnar syngja á þýsku."
1 hristi stundum höfuiS og nöldraSi
eitthvaS lágt fyrir munni sér. Þá
1 hvert skifti sem eg leit í kring
kom hann auga á tvo engla, sem
um mig, sat kennarinn hreyfingar- bárubjálka einn mikinn. ÞaS var
laus í stólnum sínum og leit sem bjálkinn, sem hafSi veriS i auga
nákvæmast eftir öllu sem fram fór! þess’ er fHsina í auga bróSur
kringum hann, til þess eins og aS j síns- EngLrnir létu ekki endan”
festa sem bezt í huga sér 'hvernig * bjálkanum ganga á undan, be
ur báru hann um þver bökin. —
“Aldrei 'hefi eg nú séS meiri
alt leit út f litlu •skólastoifunni.
Þama -hafSi hann veriS f 40 ár;
garSurinn hans var viS hliSina á bjánaskap, hugsaSi Frímann
húsinu og allur lær-isveinahópurinn
blasti nú við honum. BorSin og
meS sjálfum sér. en stilti sig um
aS segja þaS. “Nu, annars er
bekkirnir voru orSin slitin og máS - 801X13 hvernig þeir bera bjálkann,
Hnetutrén voru orSin mikiS hærri! Jyrst endarnlr * honum rekast ekki
og humallinn, sem hann sjálfur 1-
hafSi plantaS, breiddi nú flækjurj Rétt á eftir sá hann tvo engla,
sínar í kringum gluggana uppundiri sem voru aS ausa vatni upp í ker.
þakiS. Alt þetta hlaut aS valda j ald mikiS. En gat var á keratr'
gamla manninum hinnar mestu j inu og rann vatniS úr því jafnóS-
hrygSar og svo aS heyra til systurj um. Hvert í logandi! mselti Frí._
sinnar, sem nú var aS búa niSur mann, en gaetti sín þá og sagSi
í ferSaskrínurnar uppi á ioftinu,
því nú þurftu þau aS flýja landiS
sitt næsta dag. H-erra Hamel hafSi
þó hug til þess aS hlusta vel á all-
ar lexíur barnanna, og á eftir skrif-
æfingunni, kom svo saga og litlu
krakkarnir suSuSu nú sín: “bí, bje
bi,bo,bú” og í baksætunum sat
ur aS Alsace, þaS hefir dregiS þaS ^ Hauser gamli og hafSi nú sett upp
til næsta dags sem viS höfum get- j gleraugun sín, meS stafrofskveriS
aS gert í dag. Nú segja þessir fyrir framan sig og stafaSi meS
piltar þarna 'hinu megin viS myll-
una: “HvaS ætliS þiS nú aS haf-
ast aS, þar sem þiS getiS hvorki
lesiS né skrifaS ykkar eigiS mál?”
Og þú ert ekki sá versti, Franz
litli, viS getum öll álasaS okkur
fyrir vanrækslu í svo mörgu. For-
eldrum ykkar hepnaSist ekki aS
láta ykkur læra á skólanum, þau
kusu fremur aS láta ykkur vinna
heima eSa í verksmiSjunum, svo
þau hefSu meiri tekjur; og einnig
eg er sekur; hefi eg ekki oft sent
ykkur til aS vökva blómin mín, í
staS þess aS láta ykkur kapp-
kosta aS læra, og þegar eg fór út
á veiSar, þá fenguS þiS frí allan
daginn.”
Svona hélt nú kennarinn áfram
aS ræSa viS okkur um ýmislegt,
og þó einkum um hina frönsku
tungu, og sýna okkur fram á hve
fögur hún væri, og ætti ekki sína,
líka í heiminunv, hversu hrein hún
væri og rökfræSandi. -og hver*-
vegna viS ættum aS varSveita
hana á meSal vor, og mættum al-
litlu börnunum. ÞaS var auSséS
aS hann feldi nokkur tár, og hann
var skjálfraddaSur, en samt var
sem okkur öll langaSi til aS
hlægja og gráta, svo eg gleymi
aldrei þessari seinustu kenslustund
okkar.
Alt í einu heyrSist nú kirkju-
klukkan hringja tólf*) og Angelus
tók nú líka undir, og í sama v-et-
fangi heyrSist nú rétt -hjá skólan-
um trumbusláttur prússnesku her-
mannanna, er nú komu til baka frá
æfingum sínum. Kennarinn stóS
nú upp, mjög fölleitur, en aldrei
hefir mér sýnst hann eins hár og
þetta augnablik. Hann ávarpar þá
allan skólann og segir: “Vinir
min-ir, eg — eg — " en lengra
*) ÁriS 1326 innleiddi John
páfi XXII aS klukka þessi skyldi
hringja þrisvar á dag, og áttu þá
allir aS hætta vinnu og hneigja
höfuS sín í bæn til guSs; eftir þess
um atburSi, er til frægt málverk
ÞýS.
ekki meira. “Líklega eru þeir aS
leika sér,” hugsaSi hann, "og þá
hafast menn allskonar flónsku aS„
bæSi á himni og jörSu. Letingj-
arnir. EitthvaS verSur iSjulaus
hönd aS vinna.”
Hann hélt áfram. Þá sá nan-n
vagn, sem dottinn var ofan í pytt
og sat þar fastur. “Þetta er engin
furSa,” sagSi hann viS mann, sem
hjá honum stóS. ‘Hver hleSur
vagninn svona heimskulega? Og
hvaS er á honum?
“Bænir guShræddra,” svaraSi
maSurinn. “Eg hefi nú komiS.
vagninum upp hingaS heilu og
höldnu, og ekki munu þeir láta
mig stranda hér." Haan gat aS
vonum. Engill kom og beitti tveim
hestum fyrir vagninn.
“Þetta er nú gott og blessaS,
mælti Frímann. “En tveir hestar
hreyfa ekki þennan vagn; þaS
þarf aS minsta kosti tvo í viSbót.”
Annar engill kom meS tvo
hesta, en beitti þeim ekki framan
viS vagninn, heldur aftan viS
hann. Nú ofbauS Frímanni skó-
ara. “AulabárSar!” æpti hann.
“HvaS eruS þiS nú aS gera? Haf.
iS, þiS nokkurntíma séS hesturn
beitt fyrir vagn á þennan hátt?
Og svo státiS þiS ykkur c*g stæriS
og þykist vita alla -hluti.” HaniK
ætlaSi aS segja meira, en þá feom
einn af himinbúum og tók í lurg-
inn á honum. MeS óstöSvandi
(NiSurlag á bls 8.).