Heimskringla - 08.02.1922, Blaðsíða 6

6. B I. A Ð S IÐ A.
.ItlMSKRINGLA,
WINNIPEG. 8. FEBRÚAR 1922
Eftir CHARLES GARVICE
Sigroundur M. Long, þýddL
Myrtle lét 'lrú Raymond halda sinni meiningfu, j 'Þetta úthei,m;tir alfar míklar breytingar og viS
:n ivo hóldu hær áfram samtalinu lengi fram eftir auka byggingar,’' sagSi íherra Brown.
-"v'oid nu. Frú R.aymor.id sarriþykti aS koma innan
!árra daga oglbúa hjá Myrtile; ennifremur lofaSi hún
\S daginn eftir skyldj íhún koma. icg Joá færu þær
- Sar ir.n á veríksmiSjuna, svo aS Myrtle gæti tal-
:S viS formanninn og þá sem ihelzt réSu þar fyrir
/erkum.
Þegar frú Raymond bauS Myrtle góSa nótt,
Ilu.þær í faSmlög og kystuist.
Þegar eg kom hmgaS,” sagSi frú Raymiond,
”Já, €n ungfrú Haliford vill heizt aS þaS sé strax
byrjaS,” sagSi iögmaSurinn þægilega, ”og viSvíkj-
andi þeim vinnutíma sem verksmiSjulögin skipa
fyrir, skal Ihann hérmeS styttur um hálfan annaS
i.íma dag hvern nema á laugardögum einn.”
Bó.khaldarinn tók pappírsblaS og fór eitthvaS
aS reikna, en hætti viS iþaS meS óilundarsvip og
i hristi höfuSiS. _
Ennfremur v&l ungfrú Halíford, aS svo fljótt
Svo s'kyldi Myrtle viS þau meS margendurtekn-
um 'lcforSum, ao koma fljótt aftur, og fór til síns
nýja og st> . heimilis.
Þegar hún kom inn í ganginn, fanst henni b j -. i>
stærri en vanáfoga, eftir heimsóknina í h:S htli og
rátæjklega herbergi. þar sem hún íháfSi ey.tt svo mörg
um ae.ií iárum sínum.
Einn þjónanna kom á móti henini og sagSi aS
kona biS: hennar, sem væri frú Raymond. Myrtle
dró þunigt andann og gekk svo inn í dagctdfuna.
23. KAPITULI
Þegsr ’firú Raymond sá Myrfile, varS hún eins og
Outrarn lcgmaSur, hrifinn af hennar 'frámunalegu
stiliir.gu (Og 'Sjá'lfstjórn. ÞaS-var óvanálegt al sjá svo
unga og fallega konu meS þesskonar framkomu.
Þær KofifSu um stund hvor á aSra, og frú Raymond
varS ilk-apléttari; þeim fanist ósjálfrátt þær hneigjast
ihvor aS ar.nari, og aSur en þær höfSu nokkuS
fialaS saman var frú Raymond ákiveSin í aS taka
Iþessa stöSu.. ■
Myrt'le sag'Si henmi 'svo þaS af aofisögu sinni sem
henni fanst nauSsynlegt, og þáS vákti enga undrun
hjá frú Raymond er íhún heyrSi aS hin góSgerSar-
sama
var ir.ér helzt í huga aS s.nna engu uppástungu sem unt er sé verksmiSjan útbúin meS áhöld til aS
c mannsins, en þegar eg isá ySur og heyrSi aafi- > íeiSa inn (ferslk llolft í allar vinnustofurnar, og næg.
?ögu ySar, var mér þaS þegar ljóst, aS eg sk>Idiian hita jafnlframt um kuldatíimann.”
gera þaS. Eg ‘hugsa aS ók'kur komi bærilega sam-
rn, og eg vona aS jþér lálítiS mig meira en blátt
ífram félagsikonu; eg er viss um aS mér þykir vænt
m ySur. Myrtlg endurgalt kossinn, en sagSi e'kk-
rt, hún átti erfitt aS cpinlbera tilfinningar sínar
Seinni hluta næsta dags ólkiu þær svo til ihinnar
:tóru verksmiSju. FólkiS IhafSi veriS aSvaraS og
>eio því meS míklum áhuga. Dyravörðurinn vís- Ceili3ubætissjóS; tekjunum á aS verja til þesis aS
iSi þeim inn á prívat skrifstdfu Cravenstones lá-
arSar, og meSan þær stóSu þar viS, ko msvo mik-
i: crtyrkur í Myrtle aS hún titraSi. M'eS .áhyggju-
v.p s'uddi fú Raymond hendinni á öx.l hennar.
"ÞaS gengur ekikert aS mér,” sagSi Myrtle. “A3
■ su sýníst mér iþetta ált saman svo undarlegt,” og
■ icm; lá viS aS segja, aS hún hofSi sjáff unniS þar,
en svo áttaSi hún sig og þagSi. Liiiu síSar hneigSi
vún s:g og frú Raymond studdi á bjöllu sem stóS á
•borSinu og þær heyrSu þá koma, sem kallaSir voru.
inn í n'æsta herlbergi.
Eg vildi aSjig hdfSi m'átt ifara meS ySur þar
iHerra Outram KóstaSi 'cfurlítiS uim leiS og hann
lsiit á minniis'blöS isín. ' ÞaS er ýmiálegt ’fleira, en
‘þaS seim næi3t er aS farmlkvæma er, aS ihverjum ein-
asta kvenmanni sé afoent nolkkurskonar fatáhlíf;
Mngfriú HailJford heífir sýnishor af hvernig þaS skuli
vera. Sumt alf Shinum mikla tekjuafgangi vill hún
iog ieggist í sérstakan sjóS, sem vel mætti ne'fna
ir.n,
vinnu'fóllkiS geti fari'S skemtiferSir út á landsbygS-
ina vissa daga aS sumrinu til. og svo til aS gefa því
'tækiifæri tiJ aS taka þátt í ýmsum slkeimtunum.
\Jngfrú Halilford vill líka aS um vetrartímann sé
fólkinu gefinn tími og taeíkifæri til aS koma á þjóS-
iminjasaíniS og ýms gripasöfn og fleira þessháttar
fikemtandi 'cg fræSandi stolfnanir.”
Hinir harSleikrju ititarfsmenn voru alVeg hættir
■aS lata hivor til annaris; þeir sátu graiflkyrrir og gu'tu
augunum viS og viS ýmist til lögmannsins eSa iþá
til ungfriú Háliiford, er sat þegjandi >og kreysti sam-
an hendurnar og starSi lá vegginn. Hún var ka!f-
sagSi frú Raymond, “en þaS er víst réttast 'Tj°ð * andliti; hún sá í anda þá mlklu gtleSi og
iS eg sæppi því; og svo 'hafiS þér iherra Outram, I aUíeS?ju sem t>aS mundi verSa fyrir ungar stúlkur
pví hann kemur hingaS bráSuim.” j °S ikonur, sem naumast viissu hvaS ifrístund eSa
e sitóS upp og stansaSi svolítiS; svo ge,kk -frÍ#sræSi 'var> aS eiga nú í vændum aS fá aS
Myrti
hún inn í 'hitt herbergiS o
eins og ósjálfrátt tók''3kerrLta Ser nti a iancii eitir viici sinni, eSa fara um
- i, > .. , . ^ --- LOK .. .............M
frú Layton, var ekkja Cravenstones lávarðar. , nun >nondum fyrir brjóstiS; þessir alvarlegu herrar''S°fn borgarinnar °S skoSa alt, sem áSur var þeim
Af fyrri h'luta æifi sinnar sagSi Myrtle ekkert; hún j Eem t>ar voru fyrir, litu forvitnisaugum til þessa tivn- ,iokaS-
æfilaSi aS Láta þaS bíSa Senni tíma.
Herra Outram hafir getiS Iþess viS mig, aS haLdarinn, herra Bro
á hinu
ur sagSi
| arlega kvenmanns í sorgarklæSnaSinum. ASalbók-
, * , . l’n’ var iþó ®Vo hugsunarsámur,
þér háíiS í hyggju S láta gera ýmisar umbætur á 'ao lnann setti stól handa henni viS endann
vei'ksmiSjulfyriiikoínulaginu, sem miSi aS betri meS- Janga borSi, og um 'leiS og Myrtle settist niS
ferS á vinnufóLkinu,” sagSi Frú Raymond. ‘ Eg þarf hann lágt og stiillilega en s'kýrt:
víst ekiki aS segja ySur, aS meS innilegri ánægju er j “GeriS þér svo vel og fáiS ySur sæti."
ieg ySur hjálpleg í öllu sem þar aS lýtur. Eg hefi ár- ' 1 sama 'bili kom lögmaSurinn og rétti hann
um saman unniS meSal'þessa fólks.-og efa því ekki Myrtle hendina og- laut hinum sem inni voru oo-
aS eg get veriS ySur ileiSbeinandi meS ýmsu móti.” j ,tók sér svo sæti viS borSiS. Eftir aS hafa beSiS
Eins og alt ungt og fjörmiikiS ákafafólk, brann .Myrtle um leyfi, byrjaSi hann fundinn þannig:
ilöngunin í Myrtie aS byrja strax, og las nú upp hvaS "Ungfrú Haliford hefir beSiS ykkur aS komí
hún hdfSi 'í huga og frú Raymond, ®em var hjarta- hér saman, vegna þes'3 aS hún vill bera upp fyri
góS kona, MulstaSii á meS sérlegri sarríhygS og á- ';,'kur n-oklkrar breytirgar viSvíkjandi fyrirkomu-
r.æigju. . i.Hg: ve.ksmiSjunnar. Hún hefir femgiS 'hendur sein-
‘ Þe'ta er aíbragS," sagSi hún. “ÞaS er aS ccnnu reikninga og veit þannig um ©fnahag verlk-
nokk l d'leg hugimynd aS v.'lja le.lka ka’ifa; 'þó wniðjunnar. Fitá hagfræSblegu sjónarmiSi er hann
álít eg þaS vera framkvæmanlegt; þaS er næstum •">;nn álkjósnlegasti, því eg sé aS hreinn ágóSi s:3
•ótrúlegt, ihvaS hægt er aS gera meS peningum. Ame- j astliðins ars er yfir 60 þúsund pund. ÞaS eru miklir
•lilkumenn segja aS iþeir tali; þeir gera miklu meira, j Penmgar.
þeir ■vinna og gera stundum kraftavei'k.” I ^ Myrtle la.ut ihöfSi, og hin hneigSu sig til sam-
Myrtle hafSi beSiS frú Rajrmiond aS taka af sér ( þydíis.
yfirhöfnina, og þær sátu saman aS litlum, en góS- | Ungfrú Haliford hefir líka afihugaS borgunar-
um miSdgsverSi. Þær höfSu sent vinnufólkiS burtu j;,tana og aðra útgjalda'liSi, og iþær breytino-ar sem
log voru Iþvlí víssar um aS geta talaS í næSi. j hún hdfir í hu.ga, eru 'bygSar á þeim tölu upphæðum í
“F.g veit áf Jítiilli en góSri íbúS í einu af hinum 3em halía veriS lagSar fyrir hana; Hún htifir mælsF
gömlu húsum viS endann á Buckingham strœti. Þar ; ^ yrSi málflybjandi hennar viS þetta tæki-
eru nokkur góS herbergi og eitt af þ eim gæti veriS ' ær‘’ £>ví vi,I eg án allra málalenginga láta ykk
ágæt skri'fs'dcfa. Gluggarnir sniúa iflestir aS fljótinu ,ta b'ver<'s bnn óslkar. Hún er ekki ánæ°-S meS
og útsýniS er miög Eikemtilegt. ‘Þar gætum viS unn- \ re"kstur ver'k'smiSjunnar.
iS aS h:num fögru áformum ySar, því þar mundi Starfsmennirnir litu meS undrun hver til annars
engan gruna aS þér væruS ungfrú Haliford. Ef þaS ^ gret 'fuIivÍE’saS ungfrú 'Hailiford,” sagSi aSal
ikæmi fyrir. aS idkkur IangaSi til aS borSa þar. þá er raS-maSurinn meS áikeífS, “aS viS höfum
auSve’t aS fá matinn sendan frá einhverju matsölu- n r,a meistn sparsemi.
húsinu í n'ágrenninu.” I , Alveg rétt.” tck herra Outra'm fram alvar-
“En viS verSum a5 búa þaS svo út, aS viS get- e3T'r en kurteis, þaS er ógaefan, ef eg rná kalla þaS
ran hitaS okkur te nær sem viS viljum,” sagði ^■J"??ljrú Ha.iford álítur aS þaS hafi veriS altof
ÞaS er ennþá eitt afar mikilsvert atriði,” hélt
herra Outram áfram. “Ungfrú Haliíford vill láta
reisa barnaskóla eSa vöggustofu, þar sem giftar
konur geta ha/ft börn síti meSan þær eru í vinnu
sjáLfar. þar sem barnanna sé gætt af bjúkruharkon-
um, eSa konum sem vita góS skil á meSferS barna.”
Myrlle láut niður fyrir sig, því hún hugisaSi um
þá tíS, er þær mæSgur heimlsóttu öreigahreysin,
þar sem ibarnaumingjarnir voru falin umsjá eldri
systkina isinna, sem lítiS voru stærri eSa vitraSi.
koma ®orn‘n’ b‘n eiciri sem yngri. voru vanlhirt, og oft
rir í nær dauSa alf hungri og ikulda, en nú skyldi þaS eíkki
vera svo lengur.
Eí: þeir sem höfðu hlustaS á allar þeiE'Sar ráSa-
gerSir voru alt annarar skoSunar. Oftar en einu
EÖni hafði ráSsmaSurinn veriS aS því kom:nn aS
b 3;a lögmanninn aS þegja. og herra Brown stóS
mú lupp, rétt: út hendina og var f hinu versta skapi.
“En — getur ungfrú Haliford, þér vevS S aS áf-
salka en gcitiS þér þá ekki skiliS aS alt þetta stefn.
r aS regjulegri unxturnan a Ha'Efoid verksm.Sjunni ?
Og þaS er emmitt þaS sem ungfrú Haliford
efir í huga, sagSi iherra Outram meS hægS.
En |þií er þaS dkki lengur verksmiSja, þá er
•að góSgerðarstafnun.”
Já, og hvaS svo? ” sagSi Myrtle óafvitandi.
“A'Har aSrar verloElmiSjur rísa uipp á 'móti okk-
viShaft
Myrtle og ljómaSi af ánægju.
“AuS vitaS,” sagSi 'frú Raymond, “telausar get-
cm viS ekkert; 'kona dyravarSarins getur sópaS og
(bvegiS heilbergiS 'fyrir okkur. en viS verSum aS
íhafa mann eSa dreng til aS ‘leiS'beina fólki upp til
okkar.
‘Eg er biúm aS fáSa dreng tiil þess,” sagSi Myrtle
og 1'oSnaSi ‘lítilsháttar.
“Jæja, þaS var ágætt,” sagSi frú Raymond.
Eg vona aS viS komuTn iþví ölLu í framkvæmd, ten
þaS er sjábfsagt aS viS þurcum margttifólk tilaS vinna
’nm .S snaraS viSvíikjandi vinnulaunum fólksins, og
dt of htlu variS tJ þesfe aS 'fólkinu gæti IiSiS betur
'Ie°ur lnriUna* °S þe93Vegna 8é SróHnn svona feyki-
Starfemennirnir Iitu enn hver á annan og svo á
iögmanninn.
'jjómjfrú Haliford hefir þá skoSun, aS þaS *é
oréttlátt aS ein persóna taki til sín meiri hlutann
aí þe.m pemngum sem mörg hundruS manns hafa
íramileitt. Eg Mýt aS geta þess, aS eg tala fyrir
hönd ungfrú Haliíbrd, en eg er ei alveg á sama máli
pS þessu, en eg á margar góSar kunningjakonur, jog blUn. en eg er þjónn 'hennar, og þaS efluS þiS
<sem fúslega mundu vitja hinna fátaeku fyrir okkur.” [ a'br’ °S 'baS er sikylda vor, þó sumum ef til vill líki
Hón satium stund þegjandi, en bætti svo viS; “og ^aS m;Sur, aS 'kappkosta aS oskir hennar og skip-
ij/aS er séfstákllega einn maSur sem mundi geta anir seu uppifyltar sem aílra ítarlegast Eg sagSi aS
jhjálpaS dkkur mikiS og vel; hann er einstakur maS-I tórn^u Hali-ford hefði eina 'fyrirætlan. Fysti hluti
fir og þdkkir vel kjör öreiganna; jafvel betur en 'ler‘na er aS launin séu ihækkuS um þriSjung viS
frokikur annar, en því miSur er hann hér ekki /em ^ sem nú er, og innan hlálifs árs hér frá skulu þau
r’tendur — IþaS litur næstum út sem hann sé horf- nae^^u® um þriSjung.”
cnn, en eg er hérumbil viS3 um aS ihann kemur aft- RóSsmaSurinn varS rauSur í andliti og opnaði
.ur Iþá ir.inst varir.” ' munninn, eina ög hann viJdi segja eitthvaS en Brovm
HvaS heitir hann?” spurSi Myrtle, sem þó t>ar a móti varS aftur náfölur.
hafSi óljósan grun um svariS. \ "En Ferra Outram,” atamaSi hann, “þetta he'fir
Aden — Rdbert Aden,” svaraði frú Raymond. j afar mikil útgjöld í för meS sér — feykilega mikil”
Hann er ágætur maSur, ungur aS aldri, bg mundi! , ^a’ auSvitaS,” sagSi lögmaSurinn kuldalega
þann meS lifi og sal fus aS vinna aS þeSslháttar um-
þótum.
Eg helid samt réttast, aS viS ‘leitum ekki aS-
istoSar hans,” sagSi Myrtle; “eg vona aS viS komum
þessu í venk án hans hjálpar.”
"Jæja, eins og yður eýnist,” sagSi frú Ray-
fnond og e'kki frílt viS aS hún undraSist. “Þér eruS
«if til vilil hræiddar um aS hann ta.ki ráðin af yður;
karlmönnunum er þaS svo eiginlegt ”
oSru lag: oskar ungfrú Haliford, aS vinnustof-
unum se breytt, endurbætt, fjölgaS gluggum, lögS
i etn sæti, og golfm ölíuborin; jómfrú Haliford
, af frCmSta ro^ni fá þekkingu á öllu, smáu og
^toru, sem verksmiSjunni viS kemur. Einnig skal
utbua setustofu fyrir vinnufólkiS og bókasafn, og
ieinh'versleonar dkóla eða k’enslustofnun.
Vedieisíijorarnir voru sem þrumu Lostnir
var1!
a sinum eigm eyrum.
og trúSu
ÞaS er ail's e'k’ki ómögull'egt,” viSurkend: lög-
maSurinn stilliilega, en eg get ekki slkiliS aS þaS
sé ungfrú Hal’ilford neitt á móti skapi.”
Og aiuk þess, stamaSi herra Brown, “er þaS
sama sem eySilegging ifyrir okkur — algjör eySi-
legging."
"ÞaS'er víst he'.dur mrlkið sagt,” sagSi herra
Outram, "en líklega verða tekjurnar minni ”
“Já, ákaf’lega mikiS minni,” sagði bólkhaldar-
inn. “Eg he.fi reynt aS gera lauslega áætlun, meSan
þér sátuS og töluSuS. ÞaS er aS vísu ekki n,á-
kvæmt, «en eg get trúaS aS þessar stórkostlegu um-
bætur og byltingar — eg biS ungfrú Haliford aS
afsaka aS eg kemst svo aS orði — tækju í þaS
minsta hálfan tekjuafganginr..”
' “Ekki meira en þaS?” tautaSi Myrtle, eins og
hún hefSi boiist viS aS þaS yrði meira
“Þér fariS vafalaust nærri um þaS,” sagði Out-
ram, en ungfrú Haliford tekur þaS ekki nærrí sér,
þó tekjurnar Isekki. 1 fáum orSum sagt, þá ætlast
•hún t:,l aS tekjuafgangurinn skiftist upp milli verka-
manna eSa verSi notaS til aS auika vélLíSan þeirra,”
Herra Brfoiwn nuddaSi á sér vangann, eins og til
aS sannfærast um aS 'hann væri vakaijdi. Alla sína
ælfi hafSi hann unniS aS því aS auika teikjur verk-
gefandans, dg spara ihvern eyrir viS verkamenn sem
aSra, og svo alt í einu kemur þessi unga stúlka og
vill eySiieggja æfistatf hans. Þessi mannaugingi,
sem í sjál'fu sér var góSur maSur, góSur faSir
fjárhafdismaSur kirkjunnar 'Og vdi metinn í sínu ná-
grenni — hömum fanst nú aS heimurinn væri aS
ganga af göflunum, þv*í HalifordverkstæSiS var og
hafSi veriS aLLur hans umíheimur.
"Svo kemur nú aí5 því sem ungfrú Hallford
ætlar sér meS fó'kiS gem heifir heinrtavinnu, ' sagSi
lögmaSurinn. "ÞaS fyrirkomulag ætlar hún aS af-
laka meS öliu.”
RáSsmaSurinn fölnaSi upp: “En hérumbil heim-
ingurinn af því sem viS látum vinna er gert í heima-
hú«u,m; viS eigum mikiS undir vinnu þessa fóllk*,
því þaS er einnig mijög áreiSanlegt, og suo er þaS
mikiS ódýrara en þaS sem unniS er í verksmiSj-
anni." *
Myrtle kreysti saman hendurnar, og henni fanst
sér iiggja viS köínun, og kom till 'hugar aS taka af
3ér bllæjuna; þiá mundi hún öftir Ihvar hún var, ög
lét hendina ifailLa niSur á borSiS, en þeir sem í kr'i'g
voru, veittu henni niáklvæmia eftirtekt.
“Eg kiæri mig eJkki um þessa ódýru vinnu, og
•mér Ifkar ekki, aS --herra Outram, villjiS þér ekki
gera svo vel og útskýra þaS fyrir þeim.”
“Ungfrú iHaliiford vill Láta ySur vita, aS nú þeg-
ar sé byrjaS aS undirbúa þessar breytingar. — Eg
hefi eftiir hennar fyrirsögn, ikeypt byggingu þá er
er á bak viS þeissar 'byggingar; hún ihefir síaSiS auS
í langan tíma, en nú verSur hún endurbygS og fág-
uS upp og þar verSur vonandi plásls fyrir alla þá sem
hafa hingaS til unniS í óvisfilegum hreysum og tekið
vetkefni heim. VerSi þaS ék;ki nægilegur viðbætir,
tekur ungfrú HaLiford til annara ráSa. Eg vona aS
þiS iha/fiS ElkiiiS mig.”
ÞaS varS elklki hjá því komist aS ekiílja hann, og
þeir vils.su þaS allir, aS þelssar imikilu endurbætur,
hlutu aS hafa stórkicstlag útgjöld í för meS sér.
Nú held eg aS þiS vitiS þaS nauSsynlegasta í
bráSina,” sagSi herra Outram; lí'ldega hefir hann
haldiS, aS þeir þylldu ekki mikiS meira í svipinn.
"Ungfrú Haliford vill helzt, aS fólkinu sé sagt frá
þassum nýbreytingum; svo mætti prenta nokkrar
augl'ýsingar sem segSiu slkýrar friá þesSu og festa þær
upp her og hvar í vinnuistofunum.”
Herra Brown stóS upp, og var ýlmist fölur sem
nár eSa rauSur sem blóS.
“Eg vildi gjarnan siegja nokkur orS, herra Out-
ram, en eg veit varla Ihvernig eg á aS koma þeim
aS. Eg hefi veriS í þjónustu þessarar stofnunar síS-
an eg var drengur, <o>g heíi sérstaklega veriS hand-
genginn Cravenstone lávarSi, 'og hefi átt mikinn þátt
í aS gera jþepsa verlksmiSju þaS sem hún er, og eg
get þessvegna ekki horft a þaS aS þeissi stofnun sé
eySrlögS, og vil því vinsamlega beiSast lausnar frá
stöSu minni.”
Þegar Myrtfe leit á benra Imann, fyltust augu
hennar tárum, og .skildi haim vel, en hún aSeins
hristi höfuSiS.
ViS getum ómöguiega orSiS viS þeirri ósk
ySar, herra Brown, sagSi iögmaSiurinn hlýlega.
ÞaS er ósk ungfrú Haliford, aS þér verSiS kyr, því
viS megum eklki missa af ySar aSstoS til aS fram-
kvæma þessar endurbætur, sem hún vill reyna aS
koma í verk.”
Þetta er osk mín, herra Outram, sagSi Myrtle
Brown settist aftur og tók höndum fyrir andlitiS.
Hmir litu ut fyrir aS vera í svipuSu ‘skapi
"MeS ’lertfi vffdi eg Leyfa mér aS bera fram eina
sourningu,” sagSi bókhaldarinn, og virtist ekki vera
sem taugastyilkastur. "Jctn.'r 'i Haliford virSist hafa
•sérstakleva rákvæma þ. i.i.rgu’ á ve Asm'ð junnr.
En er'j þaS álbygigiiegar uppiýsingar sem 'hún hefir
aflaS sér? Ef fnín hefSi s'já'Ilf þeklkingu á verksmíðj-
■mni. eins >cg Cravenstone LávarSur, mundi hún þá
.oSa alt fi'á d ik'ku hl:Si:nni? Mér þætti einnig gam-
an aS vita frá hverjum' hún lhdfii%lia þessa speki —
eSa hver hefir gelfiS henni aliar þeSsar upplýsingar,
þaS n.á vera aS þær íhafi ekki veriS sem réttastar.”
Myrtle roSnaSi, og 'ieit ihálf3)kelkuS til starfis-
mannanna.
"Þér megiS ekki spyrja mig um neitt,” sagði
hún hikandi og { hálfum hljóSum. "Enginn hefir
sagt mér þaS en eg veiit þaS, og eg —■ ”
Þenr skiidu hana ekki, enurðu þóaSláta sér
lynda. þo hún gaéfi þeim en-gar frekari upplýsingar.
Þeir bvísIuSust á um stund, og svo sagði Brown,
sem enn ekki var búinn aS ná sér til fufls: “ViS
munum leitast viS aS fara eftir lákvæSum ungfrú
Haliford, en eg Iþafif líklega ekki aS segja lögmann.
num þaS, aS þaS tekur langan tíma til S fram-
kvaema allar þesisar 'breytingar, sem svo aS segja
gerbreyta tilhögun vinnunnar.”
^ Þér verSiS aS gera þaS eins fljótt og unt er.”
sagSn Myrtfie meS áherzlu, og í öllu fali getiS þér
innleitt kaupihæklkunina strax, og barnahæiiS verS-
ur einnig aS komast upp meS þaS sama.”
“ÞaS skal verða'byrjaS á öllu^sem þér jbafiS
fyrirskipaS undir eins,” sagSi berra Brown.
Myrtle stóS upp úr sæti sínu. Hún Leit á menn-
ina hvern af oSrum og yfirvegaSi meS undrun þá
miklu breytingu sem orSiS IhafSi á kjörum hennar.
ryrir nikkrum mánuðum síSan, hafSi henni fundist
aS þessir menn væru svo hátt yfir hana hafnir, aS
hún haifSS tæpast vogaS aS Líta á þá. og því síSur
tala til þeirra, en nú voru þeir aS eins vinnumenn
hennar; hún hreyfSi varirnar, en eina orSiS sem
hún sagði var þökk”, en rómurinn var svo við-
fddinn og innilegur, aS þaS gekk þeim öllum til
hjarta.
2.4. KAPITULI.
Sama daginn og hún fór til verksmiðjunnar, fór
Myrtie upp ó herbergi aitt, og hafSii skifti á ikjóium,
og ktæddist fátæklegum kiæSnaSi; svo yfirgaf hún
húsiS srvo engin sá tii ferSa hennar.
Á nœsta gotuhorni, fór hún upp í stætisvagn.
og oik tiil heimilis Olöru. HýsmóSurin 'opnaSi fyrir
henni dyrnar og lýsti unidrun sinni ylfir því aS sjá
hana, Myrtle hafSi skrifaS Oöru aS ifrú Layton
væri dáin, og húsmóSir horfSi þessvegna á hana
rheS hluttekningu.
Meiro.
é