Heimskringla - 16.01.1924, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMS KRING LA
WINNIPEG, 16. JANÚAR 1924.
HEIMSKRINGLA
iHftnm* LHH€)
k«air út á hrerjaa mlSrlkitlecL
ElceDduri
THE VIKING PRESS, LTD.
•M nm HM SARGBNT AVK„ WlMNIPBti.
Tal.lml: IV-4&27
ferfl klalilDa er IX.M ArftDfirlDD horf-
lo4 fjrlr fram. Allar horfaalr aeaiUrt
ráVamaaal hlaWlaa.
STEFÁN EINARSSON, ritstjóri.
H. ELIASSON, ráðsmaður.
Dtaatskritt tit kla*alui
ITelmnkrlnKla Netvn & PabllahlnK Co.
Lessee of
THB TIKII»« PHBI9, LI4. Bu UTL
Wlul»e(, llmm.
Dtutakrlft til rltatjtnu
KDITOR HKIMTKRI.teLA, 1.1 IIH
Wlut»ac, Hu.
The 'Helmskrlngla” is printed and pub-
lished by Heimskringla New» and
Publishing Co., 853-855 Sargent At».
Winnipeg, Manitoba. Telephone N-653T
WINNIPEG, MAN., 16 JANÚAR, 1924
sem af sé aefinni og blóðrásin sé í réttum
hlutfölluml við aldur sinn. Segist 'hann ný-
lega bafa farið til nokkra helztu sérfræðinga
í New York og látið þá skoða sig, og niður-
staða þeirra sé sú, að þeir finni engan vott
þeirra kvilla í líkama sínum, sem óumflý-
anlega séu taldir samfara kjötáti.
Frú Kemal segir frá
giftingu sinni.
Þegar Mustapha Kemal kom til Smyrna
með herlið sitt, eftir að hafa rekið Grikki
að mestu burt úr Litlu Asíu, kom hópur
ungra stúlkna, tyrkneskra, á móti liðinu og okkur til að semja
Og 'því 'er héldur ekki að neita, að síðan
að við höfðumst þetta í frammi, hafa marg-
ir fetað í okkar fótspor og gifst á vestur-
evrópiska vísu. Að sjálfsögðu þarf fleiri
ár til þess að brjóta á bak æfagamlar venj •
ur, en eigi að síður eru nú hraðfara breyt-
ingar að verða á háttum landlýðs okkar, og
áður en afarlangur tími er hjá liðinn, býst
eg við að sjá, að okkur kvenþjóðinni verði
ekki stjórnað af hendi gamals vana og ó-
frelsis.
Það var ekki nýtt orðið að sjá ein-
stakar konur í borgum þeim á Tyrklandi er
Evrópuþjóðir bjuggu í, kasta af sér skýl-
unni. Eiginmaður m;nn er ákveðinn í því
að gera það sem unt m, í þá á,tt að koma
okkur að siðum kven-
.itauréf.
Kjötát.
\71hjiáfmur Stefánsson hefir nýlega
skrifað grem í blaðið London Spectator um
kjötát, sem búist er við, að jurtafæðu dýrk-
endum líti óhýru auga. 1 grein þessari held-
ur Vilhjálmur því fram, að kjötát muni ekki
vera eins hættulegt og alment er haldið. Við
reynsllu sína í þeim efnum, styður hann þá
skoðun sína, eins og annað er hann hefir
skrifað, en hleypur ekki eftir öllu sem í
mlatreiðslubókum annara er skráð um efnið.
Á ferðalagi sínu í norðurhöfum hafði hann
menn með sér, bæði frá Evrópu og Ame-
ríku, menn sem mjög gerðu mikið út jurta-
fæðu, en lítið úr kjötáti. Og að Iifa væri.
eingöngu hægt á kjöti neituðu þeir með
öllu. En í norðurförinni urðu þeir einmitt
að horfast í augu við þetta. Fyrstu dag-
ana, segir Vilhjálmur, að þeir hafi etið
fulla máltfð af tómu kjöti. En brátt mistu
þeir samt lystina á því. Og þeir tóku þá
flestir til að svelta sig. En eftir þrjár vik-
ur í alt var hungrið búið að vinna bug á ó-
trú þeirra á því, að þeir gætu lifað á
tómu kjöti. Þeir köstuðu þá fyrir borð öll-
ura Iærdómi sínum frá jurtafæðu. dýrkend-
unum, því þeir sáu, að dauðinn beið þeirra’
ef þeir gerðu það ekki. Að því er sjálfan
mig snertir, var eg sannfærður um það, að
firrur þeirra gegn kjötátinu væru sálarlegs
eðlis, og að hungrið myndi sýna þeim frani
á að svo væri. Og þetta kom á daginn.
Eftir að þeir höfðu fastað lengri eða
skemmri tíma, fóru þeir aftur að narta í
kjötið. Fór skamtur þeirra smátt og smátt
vaxandi, unz þeir eftir nokkra daga voru
farnir að éta fulla máltíð aftur. Eftir fáar
vikur voru þeir orðnir eins þungir og áður
og, að sex mánuðum liðnum, litu þeir eins
veil út og leið eins vel og þeim hafði nokkru
sinni gert.
Vilhjálmi reiknast svo til, að þau ellefu
og hálft ár, sem hann var í norðurhöfum,
hafi hann ekki haft annað en kjöt til mat-
ar í sem næst þjú þúsund daga. Fyrstu tvö
til þrjú árin saknaði hann mjög garðmetis
og ávaxta. En eftir fjórða og fimta árið,
hætti hann að»hugsa um það, öðruvísi en
menn hugsá til máltíðanna sem “mamma bjó
til” á eldri árum sínum, eða menn í fram-
andi landi minnast matarhæfisins á ættland-
inu stöku sinnum yfir nýju réttunum.
iKenning jurtafæðu dýijkenda styðst
mjög við það, að maðurinn geti alls ekki
ekki lifað eingöngu á kjöti. Á jurtafæðu
getur hann það í þeirra augum. Þó stend-
ur nú einhversstaðar, að maðurinn lifi ekki
á einu saman brauði. En sennilega skoða
dýrkendur jurtafæðunnar það ekki kotnia
þörfum líkamans við, eins og það gerir, ef
til vill ekki. En jafnvel þó á einu saman
brauði megi^lifa hefir nú Vilhjálmur þarna
sýnt, að kenningin um kjötátið sé ekki sönn
og að á því einu saman geti menn einnig lif-
að. Sumir kunna að segja, að það sé öðru
máli með það að gegna í Ishafslöndunum.
Þóþ ar sé hægt að draga fram lífið á því, sé
það ekki hægt í heitari Iöndunum. Sannan-
ir fyrir því eru ekki eins ljósar og sannanir
Vilhjálms eru. I heitari löndunum er meira
um jurtagróðír, en f hinum kaldari. Og
þess vegrta getur verið að jurtafæðan sé þar
algengari. Þó segir dr. Carl Lumholtz, sem
talsverðan tíma dvaldi á meðal innfæddra
manna í norður hluta Ástralíu, að þar hefði
jurtafæða aðeins verið etin, þegar annað
var ekki fyrir hendi. Segir hann, að það
hafi oftar hent sig, að þá bristi kjötmat, en
Eskimóa, en þegar það átti sér stað, skoð-
uðu þeir það vandræði, þó nægilegt væri til
af jurtafæðunni.
Það er a'ment litið svo á, að af kjötáti
leiði gigt, hrumleika og ótímabæra elli. Vil-
hjálmur segist aldrei hafa kent gigtar, það
hélt því veizlu með kaffi, brauði og svala-
drykkjum, Foringi stúlknanna var Latifa
Hanum, ein af mentuðustu mieyjum Tyrkja.
Hún semur sig að siðum Vestur-Evrópu
þjóðanna, og ber ekki andhtsskýlu. Lá ei
hún vexti, en fas hennar og framkoma er
hin tigulegasta. Framkoma hennar er djarf-
leg, augun svört og með þeim vann hún þann
sigur, sem gríski herinn gat ekk^ hún sigr-
aði með þeim yfirmann tyrkneska hersins.
I blaðinu “New York Tribune” er birt
saga hennar sjálfrar, af hinni rómantisku
giftingu hennar og Kemal Pasha, sem nú er
forseti tyrkneska lýðveldisins. F'u Kemal
er mentuð í Eyrópu, og hefir verið ótrauð-
ur boðberi vestlægrar og amerískrar menn-
ingar í heimalandi sínu, og vill að konur í
Tyrklandl semji sig sem fyrst að siðum
kvenna í “enska heiminum”.
úm giftingu sína segir hún, að sig hafi
ekki dreymt af atviki því, að stúlkurnar
veittu herliðinu þarna veizlu, en þannig hafi
samt farið, að til þess eigi gifting sín rætur
að rekja. Orð hennar eru þessi: —
“Hinar stúlkurnar, sem með rriér áttu
þátt í þessu veizluhaldi sigufhetjanna, voru
eigi síður en eg ávítaðar af mörgum fyrir
að æða á móti liðinu með skýlulaust andlit.
Héldu margir, að hermönnunum þætti sér
smán gerð með því. En þetta fór á annan
veg. Hermennirnir og foringi þeirra tóku
hið bezta á móti okkur. Og það urðu fleiri
en ein gifting, sem í tilefni af þessu áttu sér
stað. Það jók hugrekki mitt, hve vel Kemel
Pas'ha tók okkur, og eg áræddi að bjóða
honum heimili okkar, sem aðsetursstað fyrir
herinn þá daga er hann hvíldi sig hérna. Boð
mitt var mjög þakksamlega þegið. Eg fór
því í broddi fylkingar álls hersins heim að
húsi föður míns, sem heldur en ekki varð
hissa er hann Ieit fylkinguna augum.
Það kvöld vorum við talsvert ein saman
á heimili föður míns, og töluðum margt'. Af
hvorugs hálfu var orð sagt í tilfinningaátt-
ina. Við töluðum um horfur og framtíð
landsins. Þessu hélt áframl fjóra næstu
daga. En að kvöldi hins fimta dags, varð
eg héldur en ekki hissa, er okkar mikli her-
foringi tjáði mér — mjög blátt áfram og
hispurslaust — að þar sem að eg væri ment-
uð á vestlæga vísu, væri hann ekki frá því,
að þau ættu vel saman. Og áður en eg
hafði nokkurn hlut íhugað það mál, var eg
búin —- hrifnis, eða tilfinningalaust með
öllu — að samþykkja orð hans. En það
var ekkert minst á hvenær giftingin skildi
fara fram. Eg bjóst við, að henni yrði frest-
að nokkur ár.
Dag nokkurn bauð faðir minn fjörutíu
eða fimtíu vinum sínumi í veizlu, sem hald-
in var til minningar um, að borgmni Smyrna
vaj náð úr höndum óvinanna. Ekkert húg-
boð hafði eg um það, að tilvonandi eigin-
maður minn myndi grípa tækifærið til þess,
að gera jafnframt úr því giftingarveizlu.
Boðsgestirnir höfðu allir komið, og eg var
önnum kafin í eldhúsinu við matreiðslu, þeg-
ar Kemal Pasha hálflíkur upp hurðinni og
bendir mér að koma og finna sig. Með
feinynisbrosi spurði hann mig hvort eg hefði
nokkuð á móti því. að þau ^iftust við þetta
tækifæri. Eg spurði hann hvort að hann
hefði spurt föður minn um það. “Við skul-
um gera það bæði”, svaraði hann. Var þá
sent eftir föður mínum. Þegar hann fékk
að vita erindi okkar við sig, sagði hann
brosandi, að ef við værum bæði samþykk
því, væri hann það vissulega. Þið getið
nærri hver áhrif þetta hafði á mig og hve
miklum vandræðum mér fanst það ölla. Eg í
hljóp fram í eldhúsið og sagði þjónustufólk-,
inu frá þessu.
Á einum hálftíma varð fg að búa mig
undir giftingarathöfnina, senni fram fór á
vestur-evrópiska vísu. Eg er ef til vill
fyrsta tyrkneska stúlkan sem gift hefir verið
í viðurvist eða við hlið manns síns. Einn af
boðsgestunum var kirkjuskrásetjari og fram-
kvæmdi hann giftinguna. Fór þarna alt fram
með ólíkum hætti, og gerist á ayrklandi og
skil eg nú hversvegna, að eiginmíiður minn
kaus sér að svo væri. Vildi hann með þessu
þjóðarinnar í Vestur-Evrópu og Ameríku.
Og hinir mentaðri og frjálslyndari menn þjóð
arinnar eru honunr fylgjandi i því efni og
uppvaxandi lýðurinn. Það verða auðvitað
'lengi til menn, sem goðgá þykir það.^að
kvenmaðurinn gangi grímulaus um götuna.
En ský;an er dauðadæmd hvað sem þeir
segja, ásamt mörgu öðru helsi, er tyrkneska
kvenþjóðin hefir orðið við að búa. Við
höfum vakið þjóðina til meðvitundar um
frelsi sitt og það ^getur engin þjóð talið sig
frjálsa, sem konunni heldur í fjötrum þræl-
dóms”.
Manitobaþingið
Þriðja þing seytjánda þingtímabilsins í
Manitoba, var sett s. 1. fimtudag í tólf miljón
dollara kofanupi á Broadway Ave. í Winni-
peg, rrieð manninum á turninum, sem alla
sundlar að horfa á, sem ekki eru vanir að
klífa hamra.
Þingsetningin fór fram með vanalegri
viðhöfn og dýrð sem vert var að sjá. Skal
fyrst frægan telja, af þeim er þar gafst að
líta, fylkisstjórann á Windsor einkennisbún-
ingnum með strókhatt á höfði. Með honum
var herlið, fáment og ekki til neins, ef nokk-
uð hefði á reynt, en frítt samt og glitrandi
í öllum regnbogans litum. Lúðrasveit var
þar, og til þess að auka á hávaðann dundu
við nokkur fallbyssuskot. Auk þeirra er
þarna áttu að vera, var fjöldi manna og
skrautklæddra kvenna, sem ruddust frernst,
svo dýrðina sem Iþarna gafst að líta, var ekki
hægt að eygja nema að kíkja undir hattbörð
þeirra..
Þegar inn í höllina var komist, því kuld-
inn var drepandi úti, urðu margir fegnir.
Þar heilsuðust þingmennirnir með brosi út
undir eyru. Heldra fólkið, eða það skraut-
klædda, hlaut sætri niðri í þingsalnum. En
hinir áhorfendurnir tójyi sér sæti uppi á Iofti.
Lítið vissu þeir um það er fram fór, svo að
segja rétt fyrir neðan nefið á þeim, sem í
aftari sætunum voru þar, því svo er þing-
húsið gert, að aðeins fáir eða um 200 manns
geta heyrt og séð hvað fram fer. Er það
heldur Iítið áheyrendarúm í þingsal í bæ,
rrteð um 300,000 íbúa og um 10 þúsund á-
heyrendur vísa, sé nokkuð merkilegt á ferð-
inni.
iHásætisræðan var eina ræðan sem flutt
var. Byrjaði hún með því, að bjóða þing-
mennina velkomna. I henni var minst á að
stjórnin ætlaði að ráða fram úr skólamáls
vandræðunum, að ekki ætti að eyða fé nema
fyrir það, sem einhvers væri vert, að koma
á hlutfalls kosningum í sveitakjördæmum til
þess að menn gætu ekki stolist á þing með
minni hluta atkvæða, að halda áfram bar-
áttunni fyrir að fylkfe eignaðist auðsupp-
sprettur sínar sjálft, og að Ijúka við Hudsons
Bay brautina. Á County dómarana er skelt
meira verki, og skilja þeir síðan ekkert í
því, hvérnig á því stendur, að svo margir
hafa óskað, þeim gleðilegs árs. Á samtök
um sölu á hveiti er ekki minst.
Að hásætisræðunni lokmni unnu nýju
ráðherrar stjórnarinnar embættiseið sinn,
Prefontaine, sem fylkisritari og Cannon sem
mentamálaráðherra. Að því búnu ,var kosið
í nefndir og þingfundi slitið. Kemur þingið
aftur saman á mánudag.
Þingrr/ennirnir voru allir vel útlítandi og
í góðum holdum. Að þingi loknu, ættu þeir
með glöðu ge^i að geta tekist vorvinnuna á
gefa landsmönnum sínum eft rdremi sjá'Ifur. hcndur með þingfarar-moðið í vasanum.
Herra ri stjóri!
Eg óska þér og blaðinu árs og
friðar. Betnr g>3 eg‘ ekki beðið.
Héðan er fátt að frétta, sem tíð-
iiidum sætir. Það er ekki viðburð-
arríkt hjá okkur norður undir tak-
rrförkum mannabygða. Tíðarfarið
piun vera líkt hér og annarstaðar f
Mani oba, líkast góðri hausttíð
fram að jólum- Snjólaust að kalla
Xram á þennan dag, svo að varla
er fært á brautum með létta sleða.
Frost svo væg, að varla varð hest-
ís á vatni fram að jólum, og á
stærri vötnum íslaust, nema með
löndum. Vestanátt og hlýviðri nær
alla jólaföstuna, svo að þótt stöku
sinnum kæmi snjóföi, þá tók það
að mestu aftur. Um jólin brá til
norðanáttar, og hefur síðan verið
talsvert frost daglega, en engin
snjókoma sem teljandi er. í dag
er aftur vestanvindur og nægt
frost.
FISKIVE|ÐAR hafa heppnast
fremur illa, það sem af er vetrin-
uiDi Viallia því miest frostleysurn-
ar. Hér iagði ekki ís á víkur svo
teljandi vær, fyr en með des. byrj-
un og víða varð ekki hægt að
leggja net, fyr en um miðjan mán-
uðinn, en á sumum stöðum ekki fyr
eri undir jól. Tafði þetta mjög fyr-
ir, því veiðitíminn er hér oftast
bestur síðari hiuta nóv. og fyrri
hluta des. Fiskur var þá, viða geng
inn af grunnmiðum, þegar hægt
var að leggja veiðarfæri- Á sum-
um stöðum fraus ísinn upp aftur,
og fórust þá veiðarfæri, eða skemd-
ust, en ekki var mikið um það í
þessum bygðum, því Manitobavatn
er hér víðasthvar mjótt og vog-
skorið, >en skjól af eyjum. Suður-
frá' þar, sem vatnið er breiðara, er
eagt að mikiiir skaðar hafi orðið á
netum.
Það iítur því út fyrir, að fiski-
veiðar verði með minna móti hér í
vetur, þó getur nokkuð ræst úr
þvf ennþá, ef tíðin verður hag-
sbæð.
HEIIiSUFAiR manna hefir inátt
kallast í góðu lagi í þessari bygð.
Kokkrir rnenn hafa látist, en þeirra ,
hefur þegar verið getið í báðum
íslenzku blöðunum. Aðrar slysfar-
ir eða óhöpþ ekki teijandi-
DAUFIIR TIMAR: ]>að mun vera
sönn lýsing á ástandinu hér al-
ment yfir, og svo mun víðar vera
því miður., Yið höfum vonast eft-
ir b-atnandi tímum. árlega, síðan
stríðinu lauk, en alt að þessu hafa
þeir farið vesjiandi. “Lengi getur
vont Vf;snað”, segir ináitækið, en
vonandi hefur það sín takmörk
eins og alt annað. Við, sem iifað
höfum hálfan aldur okkar heima
á gamla landinu, mættum muna
sitthvað örðugt, en ætíð fór þó svo
að öll él byrti um síðir, og svo mun
enn verða. En ilia hefur landhún-
aði og efnahag bænda hnignað
þessi síðustu ár, og væri óskandi
að úr þvf rættist bráðlega-
Vogar P. O., iMan., 4. jan- 1924
G- JóNtSSON.
yfirlýsing sænsku
máiinu, enda þótt
Umráðin yfir Eystra-
salti.
Um mánaðamótin okt. og nóv.,
hélt Hederstjerna, utanríkisráð-
herra Svía, eftirtektarverða ræðu
á hátíð, sem blaðaútgefendafélagið
sænska hélt í tilefni af 25 ára af-
mæli sínu.
1 ræðu sinni talaði utanríkisráð-
herrann um varnarsamband milli
Svía og Finna og nauðsynina á
Slíku samhandi- Engum getur dul-
'ist gegn hverjum slíkt samband
væri myndað: Rússar eru mótaðil-
inn. Hafa Svíar lengi verið hrædd-
ir um árásir af hendi Rússa. Árin
síðustu fyrir ýfriðinn, ]>egar Finn-
land var hluti af Rússneska keis-
aradæminu, var hræðsla þessi svo.
aimenn og áberandi, að sumir
hentu gaman að. Sífelt var verið
að taka fasta m^nn, sem grunaðir
voru um njósnir í landamærahéruð
unum og f einstaka tilfelli sönnuð-
ust þær sakir á menn, að þeir hefðu
verið að reyna kynna sér fyrirkomu
iag sænsku landam(æravirkjanna-
Finnland reis sem sjálfstætt ríki
úr rústum ófriðarins og nú eru
það Finnar en ekki Svíar, sem hafa
iandamæri sín upp að Rússlandi.
Dodd’s nýrnapillur eru bezta
nvrnameðalið. I^ækna og gigt.
bakverk, hjartabilury þvagteppu.
og önnur veikindi, sem stafa frá
nvrunum. — Dodd’s Kidney Pilla
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr.
S2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
«m eða frá The Dodd’s Medkias
Co.. Ltd., Toronto. Ont.
Sænsk áhrif eru sterk í Finnlandi,
svo sterk, að fæstir hika við að
telja Finnland með Norðurlanda-
ríkjunum- Og Finnland með er út-
vötrður þessara iríkja gegn Rú]ss
um. Sænski utanríkisráðh@rrann
telur öryggi Svía, þá fyrst borgið,
er vamarsamband verður gert við
Finna, þannig að Svíuin beri skylda
til að rétta þeim hjálparhönd ef
Rússar ráðast á þá. “Sé um það að
ræða, að verjast árás hers, er miklu
auðveldara að berjast í annara
landi en ekki sínu eigin landi“'
segir Hederstjerna ráðherra. Það
er eins og hann geri ráð fyrir árás
hf hendi Rússa; að þeir ráðist á
Finniand þegar minst varir, og
ryðji sér braut út að EystrasaltL
Og þá sé sjálfstæði Svía í hættu.
Þetta vilil hann fyrirbeggja með
varnarsambandi við Finnland-
Rússar hafa orðift sárgramir yfir
þessari ræðu, scm þeir segja að sé
stjórnarinnar í
Hederstjerna
héldi. þessa ræðu, ekki sem utan-
ríkisráðherra, heldur sem privat-
maður. Vakti ræðan umtal og
deilur svo miklar, að Hederstjerna
bauðst til að leggja niður embætti.
En eigi varð þó af því.,
f sumar sem ieið kom fram at-
vik, serii skylt er þessu máli. — Ut-
anríkisritstjóri “Daily Telegraph" i
London, Gérathwohl prófessor, sem
er kunnur stjórnmálamaður og
handgenginn ensku stjórinní, skrif
aði þá greinar um bandalag m>eð
Bretum og Norðurlandaþjóðunum
og mælti fastlega fram með þvL
Norðurlandaþjóðirnar tóku dauf-
lega í málið- En vitanlega eru það
yfirráðin yfir Eystrasalti, sem
Bretar líta á, er þeir sækja banda-
lags við NorðuAandaþjóðirnar. Og
einkum eru það Svíar, sem komið
gætu Bretum aá gagni, bæði sök-
um legu landsins og stærðar þjóð-
arinnar, og ennfremur Finnar.
JMargir hafa einnig getið þess tii.
að gifting sænska krónprinsins og
enskrar prinsessu, sé meðfram til
orðin af pólitiskum ástæðum, til
að tengja saman Breta og Svía.
Henderstjerna segist gera ráð fyr
ir, að sænska þjóðin miuni ekki enn
sem komið er aðhyllast skoðanir
sínar um varnarsamband við Finna..
en sú muni koma tíðin, að það
verði óhjákvæmilegt. Finnland
verði að vera sterkt, og á því eigi að
brotna öldur þær, er koma að aust-
an. En þetta sé ómögulegt, nema
því aðeins að þeir fái styrk frá
Svíum- — Varnarsambandið sé sjálf
sögð sjálfsvörn beggja þjóðanna.
En fyrir Bretum er bandalagið
við Norðurlönd einn liðurinn í
heimsdotnunarkerfi, þeirra. Eystra-
salt hefir að sumu leyti líka af-
stöðu og Miðjarðarhafið og einkum
er það þýðingarmikið í viðskiftum
Qllum við Rússa. — Bretum dylst
ekki, að Rússar eru orðnir stór-
veldi áður en nokkur veit, og þvf
er ekki nema eðlilegt, að þeir
reyni að bæta þar afstöðu sína ,eft-
ir þvf sem þeim er unt.
\
------------x------------
Hvar skal staðarmimið?
Eins og marga mun reka minni
tjl, birtist grein f Lögbergi 27. des.
s. 1-, eftif $igurð Júlíus Jóhannes-
son læknir. þar sem hann tekur til
umtals samþyktir er miðstjóm
bændaflokksins hafði gert á þingi