Heimskringla - 16.01.1924, Síða 7

WINNIPEG, 16. JANOAR, 1924.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
The Dominion
Bank
HORNI NOTRE DAME AVE-
ogf SHERBROOKE ST.
Höfuístóll uppb........$ 6,000,000
VarasjóÖur ..\..........$ 7,700,000
AUar eignir, yfir .... $120,000,000
Sérstakt athygli veitt viðskift-
um kaupmanna og verzlunar-
félaga.
Sparisjó°sdeildin.
Vextir af innstœðufé greiddir
jafnháir og annarsstaðar við-
gengst.
PHONE A 9253
P. B. TUCKER, ráðsmaður.
De vises Sten.
(Framh. frá bls. 3).
Fáir munu neita bví að bókin sé
vel rituð- Stílsmátinn er fjörugur,
giettinn, myndauðugur, oft sann-
færandi og áhrifamikill. Og efnið
er hvorki meira en né minna, en
samband mannssálarins — náttúr-
nnnar — Guðs.
Að líkindum munu þeir ókostir
kelst taldir, að samhengi einstakra
kafla sé ekki sem best, þótt sama
meginhugsunin liggi alstaðar að
baki. Svo mun og sumum finnast
þetta engin eiginleg skemtisaga,
— þeim, sem telja þær bækur ein-
ar maklegar til heiðurs, sem segja
frá þeim, er verða ástfangnir strax
við fyrstu sýn, en kyssast fyrst eft-
ir 2—300 blaðsíðu raunir — eins og
hinum, sem eru “spentastir” fyrir
glæpamönnum..
iEnn eru þeir, sem að sjálfsögfS'u
telja klúru orðin og svörtu mynd-
irnar ýmsar óþarfar og til spillis.
Bara að þeim sé ekki sjálfum farið
líkt og kvenþjóðinni gagnvart
kvennabósanum: “Samviska þeirra
iyrirdæmdi verk hans, en líkamir
þeirra féilust á þau, og hjörtu
l>eirra fyrirgáfu honum sjálfum.”
Og loks mun flestum finnast lít-
il iausn gefin á meginmálinu —
viskusteinninn jafn ófundinn fyrir
og eftir lesturinn — en það er ef
til vill ekki mesti skaðinn, því
— “viskan er máske f því, að hann
er svo vel hulinn.”
öllum mun þykja mikið koma til
margra mannlýsinganna — sjálfsagt
verður mönnum vel til Hansínu
litlu, “sem altaf leit út, eins og það
væri einmitt sunnudagur í dag” og
Holgeirs, sem varð vondur af ein-
tómri gæsku. Er saga hans að
mínum dómi einhver besta sáiar-
lýsing í bókinni. Eða sr. Barnes,
ræðusnillingurinn mikli, sem hélt
líkræðuna yfir konunni sinni í
huganum, þegar hún dó, og gat
þá aðeins beðið bænir safnaðarins,
en sem sorgin þegar alt var um
garð gengið, lét finna sjálfan sig.
Tína, Hans og Ellen og Adolf Quist
hinn málgi, “í þeirri öruggu trú að
wiörg orð séu margar hugsanir”
— allar þessar og fjölda aukapersón-
ur, auk kandidatsins, sem er tals-
maður höfundar, liða seint úr
*iinni.
En nú eru ótaldar söguhetjurn-
ar. —
II-
Jens sonur djáknans stóð sem
barn dag eftir dag í limgerðinu og
skygndist eftir veginum!, djns og
hann biði eftir einhverjum langt
í burtu. Hann stóð þar þangað til
hann gleymdi, eftir hverju hann
var að skygnast, og fór þangað að-
•ins af því að hann þráði eitthvað.
1 þessu er lífssaga hans að mestu
fólgin.
iHann var sem sagt sonur djákn-
ans, Jens, og mestum hvörfum réði
það í lífi hans, er hann nam
himnamálið, en á því segja menn
alt í einu án þess að mæla nokk-
»rt orð, og eins hitt, er hann leit í
augu “litla bróður” á leikvellinum
og sá að alt stóg opið. Augu “litla
bóður” voru botnlaus. — Jens
írœgðist í þau og sá, að “litli bfóð-
ir” stóð opinn. Jens gat bæði séð
hvernig hann var, og hvernig hann
fann, að hann var það. Himna-
málið var meira en hann hafði
hugsað. Hann skildi, hvfernig Guð
Rat verið alvitur- (bls. 37),
Jens fór í skóla og byrjaði á guð-
fræði, en altaf var þráin eftir að
geta séð alt “opið” og numið himnai
málið ríkust í huga hans, og er
hann misti þá gáfu vegna þess að
lífið dró hversdagsblæju atvikanna
fyrir augu hans og þó sérstaklega
fyrir þá sök að hann gat ekki haft
hemil á holdsfýsnunum svo synd-
in saurgaði hann og dró hann stöð-
ugt af himni á jörð, þá leitaðist
hann við að öðiast hana aftur með
hjálp dulspekinga. Það tókst líka.
Hann sá sýnir sem voru svo dýrð-
legar, að þær vörpuðu endyrskini
á andlit hans eins og dýrð Jahve á
Móse. Hann var leiddur af fræðara
um forsali himnanna, en hans var
líka freistað og hann umsetinn af
illum öndum, Hann komst svo
^langt að það, að losna við líkam-
ann, var honum æðsta nautnin. Þá
kom dómurinn-
Vinur hans Christian Barnes, er
hafði farið til Ameríku, þar sem
skygn kona ein og hugsanalesari, en
um leið hinn ötulasti kvenmaður
dustaði úr honum allar grillur um
eilífðarmálin og gerði úr honum
starfsgjarnan mann — þessi Christ-
ian Barnes kom nú heim og opnaði
með sögu sinni augun á Jens fyrir
því að hann hafði farið vitlausa
leið í lífinu, vatlst allra athafna,
og það, sem verra var “sóað gáfu
lífsins með þvf að breyta náð guðs
í nautn, og keppa eftir andlegum
vexti og þróun til þess að öðlast
þá ijúfu kend, er fylgdi því”. Þá
iokuðust eilffðarheimarnir fyrir
honum, en iífið var honum einsk-
is vert lfka af því hæfileikinn tii
starfs var týndur. Hann gekk í ó-
gáti í sjóinn.
Vinirnir Jens og Christian eru
söguhetjurnar, og þó Christian
skipi aðeins skuggarúm hjá hinum
í sögunni sjálfri, mun hann óefað
eiga og eignast fleiri bræður. Hann
fylgir skoðun Kjellström: Visku-
steinninn er merkisteinn við þjóð-
veginn. Og viljið þið vita hver
þeirra hann er af þeim öllum, þá
er það sá næsti- Haldið þið bara
áfram: hann er óhagganlegur að
eilífu sá næsti. Komdu, við skul-
um háðir leita þess staðar, sem
smiðurinn mikli liefir sett okkur á.
III.
Vart munu menn fletta upp í
bók þessari eftir spakinælum, líkt
og í verkum Goethes," Ibsens eða
annara sígildra höfunda. En mörg-
um munu sýnirnar hugnæmar og
bókin gott vitni um spurnir tví-
hneigðs manns, sem ekki finnur
sálu sinni hvíld hjá neinum viður-
kendum trúarflokki eða í neinni
heimstrú. Eru margir því marki
brendir á þessum síðustu og verstu
tfmum-
JHelst virðist höfundur kæra sig
lítið um kirkju- og kristindóm, en
hallast fremur að austurlenskum
dulsinnum. Hann vildi gjarnan
láta söguhetjuna sanna þessa hugs-
un: “að lifa eins og vitnisburður
um, að trúarmeðvitund í sjálfri sér,
jafnvel án hugmyndar um guð, opn-
ar hugann fyrir hinum guðdóm-
lega kærleika: það er vert þess að
lifa”. En sú sönnun tekst ekki.
Eins mun guðsliugmyndin —
rúmið þar .sem ekkert var og hver
sem inn í það gekk, hætti að vera
til sem sérstök persóna, iifði að
vísu en var ekki framar hann sjáif-
ur — svala mönnum yfirleitt minna
en trúin á pprsónulegan guð og
persónulegt líf eftir dauðann eins
og kristindómurinn kennir.
Og eins mun af meginmáli bók-
arinnar fleira, mælt á þá alin,
þykja benda mönnum og skemra á
lífsins leið en væri hún skrifuð í
anda kenningar Krists — en sumir
telja nú öll önnur trúarbrögö góð
af því þeir þekkja þau enn minna.
Hó skal ekki farið nánar út í
þetta hér- Vil eg aðeins að lokum
henda á XXIX kaflann, þar sem
Chr. Bárnes ræðir um rauðaþráð
sögunnár, trúartiifinninguna, sem
er öllum jafn eiginleg og aðrar eðl-
ishvatir — þótt hún gefi af sér
mismunandi trúarhrögð. Sjálfsagt
verða deildar meiningar um að
rétt sé þar lýst uppruna og þróun
í þjónustu hins tímanlega: “Trú-
artiifinningin eykur líf vort með
þvf að taka af því — sá sem týnir
lífi sínu mun finna það; hún á ræt-
ur í hinu ótímabundna, hinu ei-
lífa”.----
En þetta er kenning Krists og
hefði gjamast átt að leiðast í anda
hans, en ekki vingltrúarmanna.
Sínum augum lítur hver á silfr-
kistindómsins — eg tel hann vafa-
laust standa dulspeki framar. En
eg álít föguv þessi orð um trúar-
tilfinninguna:
“Allar aðrar tilfinningar verða
til að auka líf vort með því að
bæta einhverju við það, þær eru
ið- Það er afsökun mín ef eg hefi
í einhverju óafvitandi misskilið
höfundinn, að sú er skoðun mín,
ag gildi bókar fari eigi eftir því,
hvað höfundi dettur í hug, er hann
ritar, heldur hinu, hvaða hugsanir
og hvatir verk hans vekur f sál les-
andans.
Því tel eg bók þessa betri lýsing
á spiltum aldaranda en leiðsögn
upp á hæðina þar sem spekin kall-
;ar-
(Várkald—Lögr.)
------------x-------------
ekki gengið fram hjá andlega
kveðskapnum, hvaða augum sem
menn annar slíta á þau efni, því
að hann er sú skuggsjá, er betur en
alt annað gefur oss að lfta inn f
hugsunarlíf þjóðarinnar á hverju
tímabili þróunarsögu hennar- Fyr-
ir því ætla eg, að bók eins og þessi
nýja bók Arne Möllers, eigi ekki
síður erindi til vor íslendinga, en
annara sem málið er óskyldara
— það sem hún nær, því að hér er
aðeins um stutt yfirlit að ræða.
iRiti sínu hefir höf. skift í þrjá
höf(uðþætti: I. Kristileg miðalda-
ljóð, II. Evangeliskur sálmakveð-
skapur fram ag dauða Hallgríms
Péturssonar, og III. Sálmakveð-
skapur síðari tfma. Síðustu 40 blað
sfðurnar eru “viðbætir”, sem inni-
heldur átta af Passíusálmunum, og
Alt eins og blómstrið eina, í þýð-
ingu eftir séra Þórð Tómasson í
Horsens-
Lofsöngur Islands um
þúsund ár.
Dr. Arne Möller gleymir ekki
(föðurlandi móður sinnar- í fyrra
kom út hin ágæta bók hans um
Hallgrím og Passíusálmana. I
haust birtist ný hók eftir hann um
lofsönginn í íslenzkum sálma-
kveðskap að fornu og nýju- Kallar
hann bókina “Lofsöng íslands um
þúsund ár”, (“Islands Lovsang
gennem tusind Aar”). Hann byrj-
ar ))ar á Einari Skúlasyni og ondar
á Matthíasi Joehumssyni. Gefur
hann þar yfirlit yfir andlega ljóða-
gerð íslenzka, bæði f katólskum
sið og evangeliskum, og sýnir fram
á, að það sem íslendingar í því
efni leggi fram, þoli í fylsta máta
samjöfnuð við andiegan kveðskap
annara kristinna þjóða og meira að 1
segja taki honum fram í sumu til-
Iiti. Menn tali oft um “sögueyna” |
fsland, og öllum almenningi sé
þegar ljóst orðið, að Norðurlönd
öll séu í þakkarskuld við íslend-
inga fyrir það, hversu þeir fremur j
öðrum norra-tium þjóðum í sögum
sfnum og skáldskap varðveittu end i
urminningarnar um löngu liðna j
tíma. — Hitt muni allflestum vera
nýmæli, að fsland geti einnig með
réttu kallast “sálmaiandið” enda j
sé flestum utan fslands ókunnugt
um hinn kristilega skáldskap og
|
sálinakveðskai) á fslandi að fornu
og nýju. Til þess að bæta úr þeirri j
vanþekking hefir höf. ritað bók i
sína- Mega íslendingar vera dr.
Möller þakklátir fyrir það, ekki i
síður en annað, sem hann af rækt- j
arsemi við föðurland móður sinnarj
hefir gert til þess að vekja athygli j
frændþjóða vorra, er Norðurlönd
I
hyggja, á íslandi og andlegum fjár-j
sjóðum þess, enda mikið verið um j
andlegan kveðska]) fslendinga í!
samfellu, frá þvf er sá kveðskapur
hefst með })jóð vorri alt til vorra
tfma.
En hók dr. Möllers á ekki síður
erindi til íslendinga sjálfra en til
útlendingá. Því að sannast talað
er öllum aimenningi með þjóð j
vorri lítt kunnugt um þessi efni
ekki síst um þá afidlegu ljóðasjóði, j
sem við eiguin frá kaþólskuin sið.;
(Það er ekki langt sfðan er eg átti;
tal við, að eg hélt vel mentaðan ^
mann í íslenzkum fræðum, er ald-
rei hafði iesið Lilju eða Sólarljóð j
og aldrei heyrt nefnd á nafn önnur
eins snildarljóð og Harmsól eða j
Líknarbraut). Þetta er þó að sumu j
leyti afsakanlegt, því að þó skömm
sé frá að segja mun hið ágæta rlt
prófessors Finns Jónssonar, “den
norsk-islandske Skjaldedigtning”,
vera í fárra hondum hér á landi,
annara en einstöku sérfræðinga. En
í því stórmerka riti eru öll vor and-
legu miðaldakvæði prentuð, meg-
inið af þeim í fyrsta sinni- Um
andlega kveðskapinn, frá siðbót
fram yfir daga Haligríms, er mönn-
um alment kunnara, og er það sér-
staklega að þakka hinu ítarlega
riti dr. Jón s Þorkelssonar “Om
Digtningen paa Island í det 15. og
16. Aarh.”, riti, sem nú er löngu ó-
fáanlegt og nauðsynlega þyrfti að
gofa út aftur í endurbættri útgáfu
því að vafalítið mun höf. þess nú
líta öðrum augum á margt, sem
þar er vikið að, en hann gerði fyr-
ir alt að 35 árum. Þeir, sem á ann-
að borð vilja kynnast andlegu lífi
íslendinga að fornu og nýju, geta
í fyrsta höfuðþættinum er fyrst
lýst “Geisla” . Einars Skúlasonar,
fyrsta og sennilega besta helgi-
kvæðinu af norrænni rót, síðan
“Harmsól” eftir Gamla kanoká í
Þykkvabæ og “Líknarbraut”, feg-
ursta íslenzka krosskvæðinu í kat-
ólskum sið, er talar um trúna og
iðranina á jafn evangeliska vísu og
Passíusálmarnir 500 árum síðar. Því
næst snýr höf. sér að “Sólarljóðum"
og „Lilju“, þar sem katólsk ljóða-
gerð á íslandi liafi náði hámarki
sínu. Samlíkir hann Sóiarljóðinu
við Hávamál, en telur Lilju rétt
nefnda “kristilega Yöluspá”. Þar
sem Sólarljóð eru, telur hann oss
eiga skýrasta og einkennilegasta
mynd kristilegrar miðalda alvöru-
gefni, eins og hún lýsir sér i ís-
leirzkum hugsanaferli. En ofar
öllum íslenzkm kveðskap katólsk-
um setur höf. þó, sem vonlegt er,
Lilju Eysteins — Loks er vikið að
kveðskap Jóns Arasonar. Hann
lýkur að vísu lofsorði á .Tón Ara-
son sem skáld, en vill ekki kannast
vig að hann nái Eysteini í skáld-
legri snild og andagift. Af frum-
legum krafti og fegurð Lilju finn-
ist ekkert í andlegum kveðskap
Jóns Arasonar. Aftur á móti sé
skáldskapur Jóns biskups hið bezta
vitni um áhrifin frá Lilju, enda
tveimur öldum eftir framkomu
hennar.
f öðrum höfuðþætti ritsins er
rakin saga íslenzks sálmakveð
sikapar frá siðbót fram að dauða
Hallgríms Péturssonar. Mintist
hann þar á elstu sálmabækurnar
íslenzku — sálmahefti þeirra hisk-
upanna Marteins og Gísla- Höf
dæmir ijijög vingjarnlega um þessa
fyrstu byrjun evangclisks sálma-
skáldaskapar; álítur hann að sám-
ar Marteins standi alls ekki að
baki fyrstu lútersku sálmunum
dönsku- Hann kallar þessi sálma-
hefti “den betydningsfulde Begyri-
delse til en helt ny Slas Digtning
paa íslaixl'’. Vorra tíma mæli-
kvarða megi ekki leggja á þennan
skáldskaj), lioldnr eigi að sjálf-
sögðu að bera hann saman við
annan samtíma-íkveðskjap. Þá er
allnákvæmlega skýrt frá Sálma-
bók Guðhrands biskups og Vfsna-
bókinni, kveðskap séra Jóns píslar-
votts og séra Sigurðar í Presthól-
um, og margt vel athuagð það er
hann segir um andlegan kveðska])
þeirra. Loks kemur höf. svo a?í
sjálfum Hallgrími Péturssyni. Hafi
hann ekki fyr náð ser niðri á efn-
inu (sem þó síst mun staðhæft
verða) þá gerir hann það hér, enda
er hann maður svo þaulkunnugur
ikveðskap Hallgríms Péturssonar,
að þar munu fáir fara fram úr
honum; Arne Möller hefir þá líka
flest skilyrði til þess að skilja Hjall-
grím, og þá ekik síst sjálft megin-
skilyrðið, kægleikann til skáldsins
og kveðskapar hans- Svo sem kunn-
ugt er, voru Passíusálmarnir aðal-
efni doktorsritgerðar Möllers í
fyrra, og þar er ritað um þá fá bók
mentalegu sjónarmiði. Hér er sjón-
armiðið nokkuð annað, au'k þess
sem hér er ritað um alian andlegan
kveðskap Hallgríms. Sá kafli rits-
ins, sem lielgaður er Hailgrími, er
lang-ítarlegasti kaflinn í hókinni,
alls 42 blaðsíður, og finst mér hann
taka öllu fram, sem ritað hefir ver-
ið um Hallgrím sem sálmaskáld.
VJæri mikið fyrir það gefandi að
þcssi kafli væri þýddur á ísl. og
prentaður framan við einhv. Pass-
JlllL
JLrJL
JLZJL
JIZJL
JIÍJL=
FYRST OG SIÐAST
Þegar þú varst ungur angi,
Ennið bjart og rjóður vangi.
Fjör í þínum fótum smáum,
Feguröin í augum bláum.
Féll um þína ljósu lokka,
Leyndardómur æsku-þokka.
Gagntekin af lífsins ljóma,
Lékstu frjáls á meðal blóma,
Þegar þú varst átján ára,
Ör og frjáls sem hafsins bára.
Sveif þá fyrir sjónum mínum,
Sólskinið á barmi þínum.
Eg brann af þrá að fá að fanga,
Fegurðina á þínum vanga.
Þitt ástarbros frá andans hæ^ðum,
Vár æðsti tónn í mínum kvæðum.
Þegar þú með börn á barmi
Brostir móti hverjum harmi,
Lífi þínu fús að fórna,
Frelsa, leiða, hjúkra, stjórna;
Gleymdir oftast eigin þörfum
Á undan þessum líknar störfum.
Laugað kærleiks, litum sterkum
Lífið fult af kraftaverkum.
Þegar elli-ára bjarmi
Um þig léK, og geislin varmi
Glóði í þínum huga hlíðfom;
Haust-sólar á degi fríðum.
Mildur, hægur himins friður
Hamingjuna færði yður
í hátíð leika helgi dagsins;
Hjúpuð skini sólarlagsins.
Þú varst: eins á æpkuvegi
Ástríkt blóm á vorsins degi.
Þú varst: sveipuð sannleiks klæðum,
Af sumardagsins bestu gæðum.
Þú varst: kærleiks kossi góðum
Kyst af haustsins sólar-ljóðum
Hjá þér: athvarf átti blíðast
Ást og virðing, fyrst og síðast.
G. O. Einarsson.
=H=n^=iFir=—ir=ir-------------------imr
íusálmaútg- í doktorsritg. sinni
hefir Arne Möller bent á samband
Passíusálmanna við “Eintal sálar-
innar”. Við nánari rannsóknir síð-
an hefir hann uppgötvað nýja
heimild, sem Hallgrímur hafi stuðst
við, þar sem er “Harmonía evan-
gelica”1' Jóhanns Gerhardý. Sér-
stök ritgerð um ]>að efni mun hafa
birst í tímaritinu “Edda” á þessu
ári.
í þriðja og síðasta höfuðþætti
ritsins “Um sálmakveðskap sfðari
tírna”, talar höf. fyrst um sálma-
kveðskap 17. aidar eftir dauða
Hallgríms, og 18 . aldarinarr- —
Þykist hann þar sjá hnignunarvott
í hinum andlega kveðskap og lítið
annað. Hið besta þar sé aðeins
Efterslet og Efterklang”, þegar
miðað sér við Halgrím. En mest
beri á afturförinni í Aldamótabók
Magnúsar Stephensens. f síðara
hluta þessa höfuðkafla talar höf.
um sálmabókina frá 1886, sem liann
lýkur miklu lofsorði á. Bæði sé
kveðandinn og málið miklu full-
komnara en áður var og sálmabók-
in auðugri að “kjarnasálmum” I
hinnar almennu kristni er nokkur
fyrirrennari hennar- Af höfundum
hennar er þar sérstaklega minst
Helga Hálfdánarsonar, Valdimars
Briem og Matthíasar Jochumsson-
ar, hins síðar nefnda svo sem ]>ess,
er ágætastan verði ag telja allra
þeirra sálmaskálda, sem hafi lagt
sálma til bókarinnar. Og bókin
endar þá líka á “Ó guð vors lands”.
í bók Möllers um Passíusálmana
voru ailar tiivitnanir í sáimana á
íslenzku. í þessari l)ók eru flest-
allar tilvitnanir þar á móti á
dönsku. Hin tilfærðu erindi úr
miiðaldakveoskapnum andlega eru
í þýðingum eftir próf. Paasche.
Flestar hinar útleggingarnar eru
gerðar af séra Þórði Tómasson í
Horsens, auk þess sem hann hefir
útlagt ]>á átta af Passíusálmunum
og Alt eins og blómstrið eina, sem
eru í viðbætinum aftan við bókina
Þar er þýðing á sálmi séra Stefáns
í Vallanesi, “Himnarós, leið og ljós,
líf og velferð”, er byrjar svo:
Rose skön, Lys i Lön, Liv og Lykke,
Gæs du milde, Glædéns Kilde Guds
Sön r
Prelser min, fro i din Favn jeg tyr, da
endt er al Kvides Kval. Halleluja!
Af sálmum Matthfasar, sem séra
Þórður hefir útlagt á dönsku, lang-
ar mig til að setja hér alla þýðing:
hans á sálminum ‘Taðir andanna”- \
Aanders herlige, evig kærlige
Pader, Folkenes Hyre,
naadig afvende Nöd og Elende,
Synd og Sorgenes Byrde.
Lys os tænde du, Liv udsende du
Tröst for bitreste Taarer.
Led oss af Fare, lös os af Snare
læg^ hvor Lækne os saarer.
Sværdet brydende, Samhu nyden<f«
Folk lad favnes omsider.
Döden lad vige, dages Guds Rige,
komme Kærligheds Tider.
Livs almægtige, Lysets prægtige
Væld al Verdpn genföde!
Fader du, raade! Frelsende Naade
lindre Livskampens Nöde!
Alt hig sama er að segja um hina
nýju þýðingu hans á “Alt eins og
blómstrið eina”. Hún hefir tekist
mæta vel, og tekur að mínu vití
fram flestum eldri þýðingum.
Fyrsta erindið hljóðar svo:
“Som yndig Urt i Vange
sköd op af frodig Grund
met5 Blomst og Blade mange
i blide Morgenstund,
men atter brat mon blegne
for Blink af Leens Slag,
maa hastig selv vi segne
og se vor Henfartsdag”.
Allar þessar þýðingar í bók
Möllers auka henni stórum gildi-
Bókin er alls 186 hlaðsíður. Er
hún prentuð á ágætan pappír og
hin prýðilegasta í öllu tilliti. Fjé-
lögin Dansk-islandsk Kirkesag eru
saman um útgáfuna. En forlagið er
Gyldendals.
Þessi bók verðskuldar góðar
viðtökur af öllum, sem elska and-
lega ljóðagerð íslenzka. Því þótt
hún sé aðallega ætluð útlending-
um á hún líka erindi til vor- Og
er það sannfæring mín, að enginn
muni iðrast þess að kaupa hanat.
Sá hinn sami verður áreiðanlega
einni góðri bók ríkari við það.
(Dr. J. H.—Lögr )