Heimskringla - 23.01.1924, Side 2

2. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 23. JANCAR, ; 924,

u
Guttormur J Guttormsson:
FYRIR BÆNASTAÐ NOKKURRA VINA BLAÐSINS
99
JATNING HINS RETTTRÚAÐA
Eg óttast ei dauðann né a^ðrast um hag
Minn eiginn það segi og skrifa.
— í lífinu sjálfu menn deyja hvern dag,
I dauðanum sjalfum menn lifa.
Og áfram á væng minnar vonar eg svíf
Um veturinn lífsgróðursnauða,
í>ví dauðinn er vetur en vorið er líf —
í vændum/er líf eftir dauða.
Ý
Færir eru kaupmenn í flestan sjó
Finst þeim aldrei sér nægja þó
Illfengin aurasöfn.
Sökkvi þeir ekki kvikir á kaf,
Komast þeir yfir dauðans haf.
Helvíti er kaupmanna höfn.
ORÐSKV.
SAKLEYSINGJARNIR
/
Er heimskan og sjálfselskan saman spinst
1 sérstaka menn eins og heila stétt,
Svo verða þeir jafnan í eðli sínu’ inst,
Að öll þeirra glæpaverk falla þeim létt,
Að finst þeim alt, sem þeir aðhafast, rétt
Og alt það rétt sem þeim finst,
Og aldrei á sjálfum sér sjá þeir blett
Jafn saklausum fyrst og hinst.
Að samyizkan vakni er varir minst,
I>að verður ei um þá frétt,
Því hún var þeim aldrei í höfuð sett
Og hefir ei mönnum 3n skilnings kynst.
Sá maður, er þig smáan smáir
Og smíðar háð um þig og spott,
Þig meira* en nokkurn dáinn dáir,
Ef detturðu’ o’n í lukkupott.
VESTUR ÍSLENZKAN
i
HÁMARKIÐ
Hans hámark var að hljóta lof,
sem hvergi færi leynt
Og hirða’ ekki um það, hvort um of
Var hólið eða meint,
En einkum hafði hann því eirt
Að hefjast á það stig,
Að geta engum hælt né heyrt
Neitt hól um aðra’ en sig.
Hún hélt ’ún væW að giftast bæði auð og Englending
— Því enskir jafnan voru henni að skapi —
Svo fóru þau að hátta, þegar alt var komið í kring,
Guð komi til! Hún sér að þetta’ er api.
"BASE-BALL”.
Inni í ‘‘klíndri” -kúarétt
Knattleik þreyttu strangan
Hundrað menn á harða sprett
Hvíldardaginn langan.
Þeir urðu’ úr vegi að víkja á kreik
Vanaðir, haltir, kreptir,
Beljurnar komu’ að búnum leik,
Bjuggust við dans á eftir.
“VERIÐ HEILAGIR’
EF —
Ef önd þín við það morrar hungurmorða,
Sem menn með viti tala yfirleitt,
Ef blöskrar þér alt tildrið tómra orða,
Sem tötursálir þeirra getur skreytt,
Ef þú vilt forðast þeirra öfugmæli,
En þekking, vizku grípa höndum tveim,
Þá fáðu að vera á vitfirringahæli
í Vestur-Selkirk — þá ertu’ kbmin heim.
HVEITIKAUPMANNA MlNST
Alt kvenfólkið vaknaði í kirkjunni brátt
Er klerkurinn hnefann rak niður
Og æpti, svo glumdi í guðshúsi hátt:
Ó, gáið að barninu’ í yður.
‘BORINN AF ENGLUM í FAÐM ABRAHAMS”
Ekkli brá við boðskap helgirita,
Berast lét hann sólarhvelagram:
Konu mína vil eg heldur vita
t -Víti en í faðmi Abraham.
Formáli úr jafnaðarkenningunni.
PRfVAT UMKVÖRTUN TIL ALMENNINGS
Við alla Gophera gerðu eins!
Vert ei grimmastur hinum smæstu,
Og gakk eigi framhjá Grain Exchange
Ef við Gophera nokkuð fæstu.
Þrautir og þjáning ber eg
Þreyttur af störfunum,
Irriteitaðtfr er eg
Orðinn á nörvunum.
Framh.
Stjörnahrap.
Hann var hægur maður og stiltur;
hann Gestur. En hann var með
saina markinu brendur og önnur
Adams og Evubörn, að honum var
gjamt að lenda f þarflitium þræt-
um, sérstaklega um trúmál. Og
rétt núna haði honum orðið sund-
urorða við miann, sem komið hafði
að sjá hann.
Þessi irtaður var trúboði og
hafði nokkuð einskorðaðar skoð-
anir um margt, sérstaklega um trú-
mál. Báðir fluttu inói sitt með
hógværð- en niðursbaðan varð sú,
frá trúboðans hlið, miðað við það
eina sem hann áleit óbrigðult, og
það var hans enginn skilningur á
heilagri ritningu. að Gestur væri f
raun og veru guðjaus, og það
hafði hann látið ótvíræðilega í
ljós*
Gesti var eitthvað svo óþægilegt
innarn brjósts, þegar samræðunpi
var lokið, hann vissi það svo vel,
að báðir höfðu tapað, og sannfær-
ing beggja jafn óhögguð og áður.
Þeir skildu sem vinlr og urðu sam-
ferða út, þar skyldu þeir, og héldu
í sína áttina hver.
Trúboðinn hélt austur; Gestur
vestur.
Þetta var semrana vetrar og
seinnipart dags, en veður hið feg-
ursta. Gestur gekk fyrst ail hart
og veitti fáu af því ytm mikla eft
irtekt, en smásaman stiltist blóð-
rásin og hjartað varð ekki eins
fyrirferðarmikið, f brjóíAhvolfinu.
Blíða og kyrð náttúrunnar stiltu
öldur og óróa sáiarinnar-
.Sólin var nýlega horfin niður
fyrií- sjóndeildarhringinn og neðri
jiartur vesturhiminsins var sem gló-
andi geislahaf og ofan skein Ijós-
blái liturinn gegn um rósrauða
skýjablæu, að baki iá bærinn, hálf
hulinn af léttri reykjar- og þoku-
móðu. Og yfir í austri, var himin-
inn dökkblár og hreinn. Tunglið
fárra nátta gamalt. var komið all-
hátt á hirnininn í suðri, og neðar
í suðvestrinu þessi undra stjama,
kvöldsins og morgunsins, sem frá
ómunatíð hefir átt því láni að
fagna að vekja aðdáun og dýrkun
ótaldra þúsunda: yrkisenfi skáld-
anna, vona og óska, ljós elskand-
ana. Venus! .Jafnvel mannlegar
moldvörpur hafa einhverntfma æf-
innar horft til þín tárvotum aug-
um!
Gestur var kominn vestur úr
bænum, þar var landslagið hærra,
og óbygt á stóru svæði, hann sett-
/
horf-
ist þar niður við veginn.
Nú var gullrauði liturinn
inn horfinn af vestunloftinu, að-
eins lítili dumlbrauður blettur
neðst nyðri við sjóndeiklarhring-
inn, og rétt fyrir ofan. Þet-ta sam-
bland af, ljAsgulum, grænum og
bláum litum. sem ómögulegt er að
Iýsa með orðuin, næturblámínn
hafði að mestu sigrað, en konung-
ur dagsins var nú að vekja iíf morg
unsins annars staðar á jarðar-
hnettinum-
iGesti leið eitthvað svo þæg;-
lega vel, það var sem fegurð og
tign næturinnar hefði aukið kraft
hans andlegan og líkamlegan um
helmiing.
“Guðlaus!” — Þó hann gæti ekki
dýrkag Guð eftir settum reglum.
Hann fann nú svo bert, að hann
var guðsbarn.
(Hann eiskaði ait; hann gat faðm-
að allann himininn. Hionum hafði
verið gert á móti; hann hafði átt
óvini; nú gat hann tekið hlæjandi f
hönd þeirra allra, bara að þéir
hefðu verið fleiri og gert á hluta
þans, svo hann gæti fyrirgefið
meira. Hann gat ekki. setið leng-
ur, það var eins og titringur færi
um líkarríann; hann rétti hendurn-
ar til himins. “ó almáttugur Guð,
gef mér mátt svo eg geti gert eítt-
hvað gott f heiminum”
Hann vildi vinna til að vera
tættur sundur lið fyrir iið.’ef það
stuðlaði að því að iáta öðrum líða
vel.
Hann stóð ennþá með
hendur og tárvot 4u'gu.
ur- En hvað alt var iljótt; hræði-
lega ljótt, í dimmunni. þarna
nokkur hundruð faðma til vinstri
tveir kolsvartir reykháfar, sem báru
við loftið, og við rætur þeirra
þyrping af húsum, líka svört, ljót
Og óregluleg, og bærinli sjálfur nú
blasti móti auganu nokkuð stór
partur hans uppljómaður af ljós-
um, en það var ekkert aðlaðandi
við þá sjón.
Honum var betra að halda heim,
hann þurfti snemma til vinnu
næsta morgun, hann langaði ekki
til þess, en nauðsynin krafðist
þess — hafði krafist þess mörg
undanfarin ár, og mundi að líkind-
um krefjast þessi til æfiloka.
Gg miennimir, sem hann þurfti
að vinna með, sálarlausir, eins og
verkfærin, sem þeir unnu með.
Hann gat ekki talað við þá nema
það minsta, ekki af þvf að þeir
jrildu ekki tala, — jú, þeir töluðu
allan daginn, án þess að segja
neitt, honum fanst þeir mundu
hafa byrjað að talla mjög ungir og
mundu tala næstum því það samia
til æfiloka. V
Svo þetta var þá heimurinn, sem
hann hafði viljað fóma sér fyrir.
Beðið Guð að leifa sér að pínast
og lfða, í þarfir heimsins- Hann
hió uppfiátt. — Var hann að tapa
vitinu: hann 'hafðji áreiðanlega
verið geggjaður þegar hann flutti
þessa bæn; hvað mundi hann geta
gert með fórnfýsinni? Ekkert.
hann yrði aðeins troðinn niður í
skarnið, það yrði hlegið að hon-
um. Það ómaði enn að eyrum hans
hlátur þessara tveggja, sem fram
hjá honum höfðu gengið.
Guð! — Hvar var Guð? — Rétt-
látur og algóður Guð? — Var
nokkur Guð til? — Ómö^ulegt!
iHér, þar sem hann gekk Jiafði
yfir suimarið verið iíf — alstaðar
Mf, og það líf var bygt upp af
fjölda þeirra, er^öfðu tapað lífirtu.
I öllu rfki náttúrunnar átti sér
stað eiMft stríð;| þar sem sá veiki
tapaði sfnu líf, en sá sá sterki jók
við sitt egið líf- Og maðurinn, var
hann ekki sömu lögum háður. Jú,
svo virtist það vera. Var hann þá
ekki að breyta á móti lögmáli lífs-
ins ef hann óskaði að fórna sínu
lífi. fyrir aðra. Jú, áreiðanlega.
Hingað til hafði hann flotið fyr-
ir tímans straumi, áreynslulítið og
óákveðið. Nú var kominn tími
til að breyta til, nota hvert það afl
er hann átti til að auka sitt eigið
líf. Nota hvert þa?J ráð, er liann
vissi eða gat upphugsað til að gera
t
aðna veika, en sjálfan hann sterk-
an- Hvað hann skyldi þá hlæja,
þegar hann f styrkleika sínum sá
aðra engjast sundur og saman af
andlegum, eða Mkamlegum kvöl-
um, sem hann var orsök að.
Hann skyldi sigra!
Guð sat í hásæti alheimsins;
hann brosti eins og Guð einn get-
ur brosað.
Litla, litla barnið mitt, þér verð-
ur hjálpað!
íOg óðar var hugsun Guð gripin
upp af hersveitum himnanna.
Og frá sólhfverfum geimsins
fjær og nær streymdu
ljósrákir til jarðarinnar.
En skýrara enn til nokkurs
annars, bars hugsun Guðs til eins.
í sálu hans hljómaði boð Guðs:
upréttar \ Ear þú til jarðarinnar og styrktu
Þá tók | þann< er þú ert settur til að gæta,
hann alt í einu eftir' þvf, að tvær hann þarf hjálpar við-
persónur voru rétt komnar að hon
um, karimaður og kona, þau gengu
hratt framhjá. eins og þau hefðu
ekki séð hann, svo sneru þau sér
við eitt augnablik, svo héldu þr.u
áfram og hiógu dátt, og annað
sagði svo hátt að hann gat vel
heyrt, að það væri orðið of kalt
að biðjast fyrir úti á víðavaogi;
Eyrir fáum augnablikum síðan
hélt hann steAum höndum í há-
sætisskör mína, honum fanst hann
þá svo sterkur, að hann gæti setið
þar og stjórnað sólkerfum; hann
gat ekki skilið, að hann er aðeins
óútsprungið frækorn, og að alda-
raðir hljóta að renna áður en hann
nær teljanlegum þroska, enda
það gæti orðið orsök að magaveiki; misti hann fljótlega haldsins, og
eða öðru verra. j hann er enn að hrapa. Ear nú og
Gestur stóð sem agndofa, hann í drag hann upp úr þvf dýki, sem er
sem hafði verið svo sterkur, var alt
í einu svo þreyttur og veikur, hann
reyndi að hugsa, en hugsanir hans
voru ósamhangandi og rugikend-
ar.
Ait í einu biés eimreið í fjarska,
en honum fanst það vera rétt við
að lokast yfir höfði honum.
Engillinn þaut þegar af stað, og
fylgdi ljósbraut þeirri, er lá eins og
breiður vegur til jarðarinnar, hrað-
ar miklu en sólgeislinn, sveif þann
yfir þessa braut.
Hann hafði oft áður ferðast
eyrað á sér, fjögur skerandi vein þessa sömiu leið, ^og nú komu end-
hvort öðru hærra og ömurlegra urminningarnar fram í huga hans,
“Hvað var þetta? Hver var Rann j frá þeim tíma, er hann sjálfur
og hvar var hann”? — Já, nú j hafði átt jarðvist. Sumar höfðu
mundi hann það; hann hét Gest- verið Ijúfar og þýðar, eins og vind-
ur vorsins; aðrar höfðu verið
strangar og óþjálar, eins og vetr-
arhörkurnar, en nú var tlminn fyr-
ir löngu sfðan búinn að draga
jafnaðarblæju yfir það alt, og nú
ríkti aðeins í huga hans vissan, að
þetta hafði alt verið nauðsynlegt,
til að afla honum þess skilnings og
þeirrar þekkingar.i er hann nú
hafði öðlast, og búa hann undir-
það starf er/honum var ætlað.
En á meðan þetta rann fram fyr-
ir hugskotssjón hans, drógust um
hans himneska lfkama, efni sem
gerðu honum mögul'egt að sökkva>
sér gegnum hið hálfdimma og efn-
isþunga haf, er umjukti jarðar-
stjörnuna-
Og nú gat hann litið hana með
jarðneskum, en þó himneskum aug-
um, og nú biikaði hún framundan
í bláhvítum ljóma, nú var hún svo»
lík því, sem Venus hafði verið,,
þegar hún á sfnum jarðvistadög-
um hafði horft til hennar hrifnum
augum. Og þarna rétt fyrir utan
röð stjörnunnar fögru, gægðist
fram lítill ljósrauðut depill- á stærð
við títuprjónshaus. Hann vissi að
það var hinn trúi fylgihnöttur
jarðarinnar, tunglið.
En innan skams tíma, stóð eng-
illinn við hlið þess er hann var-
sendur til að hjálpa.
iHann Vafði þettta ^uppeldisbarn
sitt örmum, og gekk svo áleiðis
með honum og talaði til hans að-
vörunar og huggunarorðum.
En Gestur sá hann hvorki né
heyrði; vissi ekki af þessari veru
sem gekk við hlið honum-
iHanfl hélt að þetta mundi vera
sínar eginn hugsanir.
Nei, þú þorir þettlT ekki, Gestur.
Þú eiskar sjálfan þig, eins og allir-
aðrir, og þegar ofsins er horfinn úr
geðinu, fetðu aftur að miða við
hvað muni vera þér fyrir beztu.
Hvorki þú né aðrir gera öðrum
viljandi ilt, án þess þeir sjái sér
ímyndaðann ávinning af því.
Það geta verið til persónur, sem
gera öðrum ilt af ánægjuni af að
sjá aðra kveljast, en sem betur fer
eru þær mjog fáar. Og þær einnig
vinna það af sjálfselsku.
iSú 'stóra vílla hefir náð haldi á
sálu þeirra, að þetta mu-ni vera
þeirra mesta sæla-
|En þií gætir aldrei lært að gera
viljandi ilt, án þess að vifca það
með vissu að þú værir sjálfur að
tapa meira en þú græddir eða hinn
tapaði.
Þú gætir brjálað skynsemi þína
svö um stundarsakir, að þú sæir
þennan sannleika ekki, en þorir þú
að hugsa til þess augnabliks er þú
fengir skynsemina aftur. Nei, og
aftur nei. Þú veist að þú ert ei-
lífur og að Guð er ei.Mfur, og að
einhverntíma kemur stundin, er þú
verður að snúa aftur. Þú veizt, að
þú ert á réttum vegi til að ábata
sjálfan l>ig, þú veizt .að ef þú ger-
ir öðrúm eitthvað gott þá græðir
þú sjálfur jafnmikið, eða meira.
Já, eg veit að þú ert ekki ferð-
mikill um að stefna ávalt í áttina
— það munar minstu-
Þú manst eftir 'Hámanni, fjallinu
jökuljienda, þar sem þú ert fædd-
ur og áttir heima, er þú varst ung-
ur. Þú varst þá sex ára, eða þar
um bil. Svo var það einn fagran
sumardag, að þú ætlaðir að ganga
upp á Hárnann. Þér hafði verið
sagt, að hann væri langt f burtu,
og að þetta sem blikaði væri ís.
Þetta. var sumar og enginn fs, það
hlaut aö vera eitthvað annað, og