Heimskringla - 23.01.1924, Side 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 23. JANÚAR, 1924.
K
Eftir Mary Roberts Rinehart.
Honum var?5 orðfátt ofurlitla stund. Svo sá
hann alt í einu, Ið þaS skifti engu máli, hvort húp
þekti sig sem 'Le Moyne, eða sem Edwardes. Það
sem mest reið á var það, að hann yrði að reyna að
bjarga Wilson hennar vegna. Ef það mishepnað-
ist. — Honum flaug í hug, að ef sér mishepnaðist
myndi hún hata sig meðan hún lifði, einmitt vegna
þess: svo að Iworn veginn sem þetta færi, hlyti
hann að tapa.
Doktor Ecjwardes segir ^ð þú eiigir ekki að
horfa á uppskurðinn, en eigir að bíða einhvers-
staðar nálægt. Hann lofa að láta kalla á þig, ef
— ef eitthvað verður að.”
Hún varð að gera sig ánægða með þetta.
Alt sem gerðist þá nótt var mjög þokukent í
huga Sidney. Hún sat í svæfingarherberginu og
eftir nokkra stund varð hún þess vör, að hún var
ekki ein þar; hún sá, eins og í þoku að Carlotta
var þar líka, og að húif gekk fram og aftur um gólf-
ið. Hún var ekki viss um, hvort Carlotta hefði
numið staðar fyrir framan hana og horft á hana
með Ieiftrandi augum, eða hvort það var aðeins
ímyndun.
í “Svo þú hélst að hann mlyndi giftast þér?
sagði Carlotta, eða dreymdi hana, að hún heyrði
þetta. “Jæja, þú sérð nú, að það verður ekkert
af því!”
Sidney reyndi að svara en gat það ekki, eða
var það bara svona í dr^umnum?
“Eg nreyndi balda að þú hefðir gert það, ef þú
hefðir nógu mikið þrek. Hvernig veit eg nema
þú hafir elt okkur og skotið hann, þegar hann fór
út úr herberginu?”
Hún 'hlaut að hafa heyrt þetta, það gat ekki
verið draumur, því hugur hennar greip það, sem
var aðalatriðið og hélt því föstu. Hann hafði þá
verið með Carlottu þetta kvöld. Og hann hafði
lofað — svarið, að það skyldi ekki koma fyrir.
Það hafði komið fyrir. Hún undraðist það, og
henni fanst sem að ekkert gæti sært sig framar.
Af umganginum milli uppskurðar stofunnar og
næstu 'herbergja stóð hu'ðin opin ofurlitla stund.
Hár maður — en hvað hann var líkur K. — rétti
sig upp og hél^ á einhverju í hendinni.
“Kúlan”, hvíslaíi Carlotta.
Svo varð bið. Það heyfrðist umgangur hinu
megin við hurðina. Carlotta stóð og studdi sig upp
við hurðina og huldi andlitið í höndum sér. Sidney
vorkendi henni alt í einu. Henm hlyti að þykja vænt
um hann. En hvað það væri átakanlegt að láta
sér vera svona ant um nokkurn mann. Sjálf hefði
hún enga slíka tilfinningu, hún væri of Iömuð til
þess.
Ú’ti hinu megin við auða svæðið fyrir aftan
spítalann var hesthúsið. Þar höfðu hestar verið
áður, en mótorvagnarnir útrýmdu þeim, og þeir
höfðu biðið óiþreyjufullir eftir kallinu, með hring-
aðan makká, og spert eyru, eins og slökkviliðs-
hestar, sem bíða eftir að klukkurnar hringi. Þegar
Sidney sá móta fyrir þakinu á hesthúsinu, vissi
hún að korrtinn var dagrenning. Borgin lá enn í
svefni, en þessi kvalafulla nótt var á enda. Og í
dögun komu spítalalæknarnir, fölir, þreytulegir og
eldri að sjá en þeir voru, út um dyrnar og gengu
hægt að lyftivélinni.% Þeir töluðu saman í lágum
hljóðuml Sidney hlustaði og varð þess áskynja, að
þeir hefðu séð mikið undur og að þeir voru enn
sem höggdofa yfir því. j
Carlotta fór út á eftir þeim.
Rétt á eftir þeim kom K. Hann var í hvítri
treyju og hann var, að Sidney fanst, svo undarlega
llíkur manninum, sem hún hafði séð um nóttina
rétta sig upp og halda á einhverju í hendinni. Sid-
ney hafði ákafan höfuðverk og gat varla gert sér
grein fyrir því sem hún sá.
Hún sat þarna á stól og var eitthvað svo sma
og barnaleg. Dagrenningin var orðin að degi
— fyrstu sólargeislamir féllu á þakið á hesthúsinu
og á röð af flöskum, sem stóðu á hreinum dúk í
gluggakistunni á svæfingarherberginu.
Hái maðurinn — eða K., ef það var hann
— leit á hana og teygði sig svo upp og slökti raf-
magnsljósið. Já, auðvitað var það K., og hann
var að slökkva ljósið í ganginum heima, áður en
hann færi upp á loftið. Þegar ljósið dó, varð alt
grátt. Hún gat ekki séð neitt. Hún hneig hægt
niður af stólnum og lá við fætur hans í öngviti.
K. bar hana út að lyfúvélinni. Hann hélt á
henni eins og hann hafði gert daginn, sem hún datt
í ána, mjög gætilega og mjúklega, rétt eins og sá
sem ber einhvern fágætan dýrgrip í höndunum.
Hún opnaði ekki augun fyr en hann var búinn að
leggja hana í rúmið hennar. En hún hafði samt
komist aftur til meðvitundar fyr. Hún var þreytt,
og það var svo gott að vera borin svona á sterk-
um örmum, án þess að vita, eða kæra sig um, hvert
maður væri að fara.
Hjúkrunarkonan, sem hann hafði kallað á,
flýtti sér út, til þess að ná í ammoníu. Sidney Iauk
upp augunum og leit á K.
“Hvernig líður honum?”
.“Honum líður betur. Það er mögulegt að hann
lifi, góða mín”.
“Eg hefi verið svo utan við mig. Allan tím-
ann, sem eg sat og beið, hélt eg þú værir að gera
uppskurðinn! Heldurðu áreiðanlega að honum
batni?”
“Það er gott.útlit með það.”
“Eg vildi að eg gæti þakkað doktor Edwardes”.
Hjúkrunarkon^n var lengi að ná í ammoníuna.
Hún hafði á svo margt að minnast við hinar stúlk-
urnar: Það að doktor Mcix hefði verið “úti” með
Carlottu og að hann hefði verið skotinn af ein-
hverjum afbr^ðissömum kvenmanni, og það að
hinn mikli læknir, doktor Edwardes hefði alt í einu
komið fram, rétt eins og hann hefði risið upp frá
dauðum; og að síðustu — og það hefði hún horft
á með sínum eigin augum, og á því voru hinar
stúlkurnar alveg hissa — að þessi doktor Edwardes,
ný upp risinn, mátti segja, sjálfur kraftaverk og
gerði kraftaverk >■— hann já, einmitt hann hefði
kyst á ennið á Sidney meðan hann var að bera
hana inn í herbergið hennar og leggja hana í rúmið.
Þessu gátu hmar ekki trúað. Hvernig ætti
hann að geta þekt Sidney Page. Og svo kom það
upp úr kafinu, að hjúkrunarkonan hefði séð þetta
í speglinum, begar hún var að lagfæra á sér húfuna.
Stúlkurnar féllust á að trúa að kraftaverk hefði kom-
ið fyrir, en þær neituðu að trúa þessu með kossinh.
Hér var vitanle^a ekki um neitt undur„að ræða.
En K. sjálfur vár að taka breytingum, sem voru
undraverðar; hann var að byrja að fá traust á sjálf-
um sér aftur; að vísu hvorki mikið né skyndilega,
en smám saman og með allri hógværð. Honum hafði
verið þvert um geð, að taka upp byrði sína aftur;
en nú þegar hann var búinn að taka hana upp bað
hann í huganum að sér mætti auðnast að bera
hana. Og þar sem menri hafa leitað að táknum og
merkium frá því sögur f/ira fyrst af, vildi K. verða
var við eitthvert tálcn. 'Hann o,-ðaði það náttúrlega
ekki þannig og hann var ekki að reyna» að komast
að samningurn við forsjónina. Hann hugsaði sér
það svona: ef Wilson batnaði, þá skyldi hann halda.
áfram við starf sitt. Hann myndi, ef til vill. finna
að það væri tilgangurinn með því. Ef Wilson
• Sidney rétti honum hendina.
“Hvað gæti eg gert, ef eg ætti þig ekki að?”
spurði hún hálf raunalega.
í “Þú þarft ekki annað en að æskja eftir hjálp frá
/ »* _
mer . __ __________________
Rödd hans var ekki sem styrkust og hann
þreifaði á slagæðinm til þess að hún skyldi ekki
taka eftir því.
“En hvað þú veizt og kant margt. Þú þreif-
ar á slagæðinni alveg eins og læknir.”
Hann sagði henni ekki um 'hver hann væri. Hon-
um fanst hann jafnvel ekki vera viss um, að hún kærði
sig um að vita það. Það var enginn tími til þess
núna að segja þá sögu /neðan tvísýnt væri um/ líf
Wilsons. Það væri r/ógur tími til þess seinna.
"Viltu drekka kjötseyði, ef eg sendi með það
til þín?”
“Eg er ekki svöng, en eg skal náttúrlega gera
það.”
“Og viltu reyna að sofna?”
“Sofa, meðan hann .— ”
“Eg lofa að láta þig vita, ef nokkur breyting
verður. Eg skal vera hjá honum.”
“Eg skaJ reyna að sofna.”
En þegar hann sttóð upp af stólnum við hlið-
ina á lága rúminu hennar, rétti hún út hendina til
hans.
“K.”
Ja, goöa mm . *
“Hann var með Carlottu. Hann sveik Ioforð
sitt.”
“Hann hefir máske haft góðar og gildar ástæð-
ur. Hvernig væri að við biðum þangað til hann
getur skýrt frá því sjálfur?” I
“Hvernig getur hann gefið nokkrar útskýringar
á því?” Þegar hún sá að hann hikaði, bætti hún
við: “Eg kem míeð öll mín vandamál til þín, eins
og þú hafir enginn sjálfur. Eg get einhvern vegin
ekki sagt Harriet frænku minni frá þeim, og
mamma — Carlottu þykir vænt um hann. Hún seg-
ir, „að eg hafi skotið hann. Trúir nokkur maður
því?”
“Nei auðvitað ekki. Gerðu það -fyrir mig, að
reyna að hætta að hugsa.”
“En hver gerði það, K. ? Hann átti svo marga
vini, en engan óvin, sem eg vissi um.’”
Það var sem hugur hennar færi stöðugt í kring.
Hann byrjaði á einhverju viðfangsefni en kom á-
vált aítur að því sama. j
“Einhver drukkipn maður í veitingarhúsi Ssh-
witters”. Hann iðraðist eftir að hafa sagt þetta
um eið og liann var búinn að sleppa orðunum.
“Þau voru þá þar?” y
“Það er ekki rétt að dæma nokkurn mann fyr en
maður veit um alla málavöxtu”.
Hún hreyfði sig hálf óróleg.
"Hvað er klukkan?”
“Hálf sjö”.
“Eg verð að fara á fætur og fara að vnna”.
Honum þótti vænt um að fá tækifæri til þess að
vera byrstur við hana. Hann bannaði henni að
rísa upp. Þegar hjúkrunarkonan kom loksins seint
og síðar meir, með ammoníuna, var K. að gefa Sid-
ney fyrirskipanir og hún horfði á hann með mótþróa-
svip.
Miss Page á ekki að gera neitt í dag. Hún á að
vera í rúminu þangað til öðru vísi verður fyrirskip-
að.”
“Gott og vel, doktor Edwardes.”
( Sidney sá alt í einu hvernig í öllu lá. K. væri
doktor Edwardes! Það væri hann, sem hefði gert
þennan undraverða uppskurð — ha(jn hefði þorað
það og ef til vill hepnast það! Þetta var henn-
ar gamli, góði K. mleð löngu og lipru læknis- fing-
urna! Hún snéri sér við og grúfði andlitið ofan í
koddann og grét. Hun sá fram í tímann jafnframt
því, sem það liðna rann upp fyrir henni eins og á sér
stað með druknandi menn og þá sem hafa orðið
fyrir einhverri afarmikilli geðshræringu, og hún sá
þaðí að litla húsið mundi ekki framvegis verða
heimili'hennar. Elskhugi hennar væri ekki trúr og
væri, ef til vill að dauða kominn; vinur hennar
mundi fara burt og komast aftur í sitt rétta um-
hverfi, sem væri ekki á srætinu.
K. skildi við hana og fór aftur til númer seytján,
þar sem doktor Ed sat enn við rúmið. Hann var orð-
inn utan við^ sig af því að geta ekkert gert. Ef
Max aðeins gæti opnað augun, svo að hann gæti
sagt honum það, sem honum hefði búið í huga öll
þessi ár — hvað hann væri stoltur af honum og
þess konar. I
Hann tók töskuna, með eins konar seinum ásetn-
ingi að hreinsa úr henni dálítið, sem Max hafði á-
valt verið svo illa við — óhreinar bómullartætlur,
brot af gamalli hlustarpípu, glerbrot, pappírsblað,
sem eitthvað hafði verið skrifað á til minnis með
hans ólæsilegu hönd viðvíkjandi því að senda Max
peninsaávísun fyrir ný föt áður en hann úskrifað-
ist. Hann hélt á gömlu hálsgjörðinni af hundinum,
þegar K. kom ínn.
“Hún er af gömilum skozkum fjárhundi, sem við
áttum”, sagði hann hálf raunalega. Mjólkurvagn
fór yfir hann og drap hann. M'ax elti vagninn og
barði ökumanninn með hans eigin svipu.”
Það komu sorgardrættir á andlitið.
“Aumpngja Babbie Burns!” sagði hann. “Við
ólum hann upp. Fengum hann svolítinn hvolp í
dálítilli körfu.” í
Veiki maðurinn opnaði augun.
26. KAPfTULI.
Max hrestist við fljótt og útlitið fyrir honum var
ágætt. Sjúklingarnir, þem hann stundaði, þurftu
hans ekki með í bráð; en K. vildi umffram alt ná í
Joe, og þess vegna símaði hann og fékk lausn frá
störfum sínum í skrifstofunni þann daginn. Það
var auðvelt fyrir hann að gera sér grein fyrir þess-
um raunalega og viðbjóðslega Ieik. En hann var
sömlu skoðanar og Joe með það, að ferðalag þeirra
Wilsons og Caríottu til Schwitters hefði ekki verið
í góðum tilgangi. Hann var hugsjúkur út af því að
hann hefði vafalaust bjargað Wilson til þess að gera
Sidney óhamingjusama. I
Það mátti óhætt treysta því, að það myndi ekki
breiðast út fyrst um sinn, hver K. væri þótt það
væri komið í Ijós. Leyndarmál eru vel geymd í
spítölum. Og svo væri það vafasamit, hvort fólkið
á “strætinu” myndi kæra sig mikið um það, hver
hann væri í raun og veru, þótt það vissi það. Það
hefði aldrei heyrt getið um doktor Edwardes lækn-
ingastofnun hans og uppskurðinn, sem var kendur
við hann; þekking þess á lækningum næði ekki
legrá en það, að það þekti Wilson bræðurna og
nuddlækninn á næsta strætinu. Þegar það frétti
um slysið, sem Max Wilson hefði orðið fyrir, sem
hlyti að verða innan skajmms, þá miyndi það hugsa
meira um það. að honum batnaði héldur en það
með hvaða aðferð hann hefði verið læknaður. Og
það væri líka rétt eins og það ætti að vera.
En nágrannamir hefðu allir vitað um kunnings-
skap þann sem var milli Joe og Sidney. Hyrfi hann
burt myndi það vekja ilt umtal. Tuttugu manns
að minsta kosti hefðu séð hann hjá Schwitter og þeir
myndu þekkja hann aftur.
Fyrsta áhyggjuefnið fyrir K. var það, aí*
bjarga Joe.
Það |eit út fyrir það fyrst, að Joe myndi ætla
að sleppa úr greipum hans. Hann hafði ekki koiro-
ið heim alla nóttina. Christine, sem beið eftir K. í
ganginum heima, sagði honum það.
“Mrs. Drummlond kom hingað”, sagði hún.
“Hún var alveg utan við sig. Hún segir, að Joe
hafi ekki komið heim alla nóttina. Hún segir, að
honum finnist mikið til um þig ef að þú gætir fund-
ið hann ofe talað við hann — ”
“Joe var með mér í gærkvöldi. Við borðuð-
uml saman í White Springs hótelinu. Segðu Mrs.
Drummond, að það hafi Iegið vel á honum, og að
hún þurfti ekki að gera sér áhyggjur út af þessu. Eg
er viss um að hún fréttir-til hans í dag. Það hefir
ef til vill eitthvað bilað í bifreiðinni hans, eftir að
við skldum.” /
K. rakaði sig í flýti og fór í bað. Katie færði
honum kaffi upp í herbergið hans og hann drakk það
standandi. Hann var að reyna að gera sér grein
fyrir. hvað Joe hefði tekið til bragðs. Skamt frá
gistihúsi Schwitters lá aðalvegurinn, þvert yfir ríkið,
breiður og sléttur. Annaðhvort hefði hann farið eft-
ir honum og látið bifreiðina renna mílu eftir mílu
alla nóttina, eða K. gat varla hugsað sér greinilega
það sem hann var hræddur um, að hefði getað
komið fyrir.
Hann sá Mrs. MacKee í húsdyrunum og dálítinn
hóp af fólki umhverfis hana er hann gekk niður eft-
ir strætinu. Fréttirnar af því, sem hafði komið fyr-
ir um nóttina, voru famar að berast út á “strætinu.”
Hann leigði sér bifreið í biðreiðarskála einum
þar f grendinni og ók í henni út úr bænum. Hann
kærði sig ekki um að 'láta fólk horfa á sig þann
dag. Fyrst fór han til Schwitters. S<hwitter sjálf-
ur sást hvergi. Bill var að þvo gólfið í fordyrinu
og vinnudrengur var að tína upp tómar flöskur úr
grasinu kringum húsið og Iáta þær í kassa. Ljós-
kerin bærðust í morgungolunni og frá engjum hinu-
megin við hæðina heyrðist hljóðið í sláttuvél, sem
verið var að slá með þar.
“Hvar er Schwitter?” !
“Hann er í hlöðunni hjá honum. Hann 'hefir eign-
ast son.” i
Bill glotti. Hann kannaðist við K. Hann þurk-
aði blett á gólfinu og ýtti stól þangað.
‘Sestu niður. Jæja, hvernig líður manninum,
sem fékk það sem hann átti skilið í gærkvöldi? Er
hann dauður?”
“Leynilögreglumjenú komu hingað í morgun.
þeir voru að leita eftir manni konunnar sem var með
honum. Eg býst við að við missumJ leyfið út af
1 ***
pessu .
“Hvað segir Schwitter um það?”
Hann-” Það lá djúp fyrirlitning í málrómi
BiIIs. Hann vonar að það verði. Hann hatar
þennan stað. Hann er sá eini maður, sem eg hefi
þekt, sem er ílla við pemnga. Þetta hús er rétt-
nefnt peningauppspretta.”
Sástu manninn, sem skaut doktor Wilson í
gærkvöldi?”
Andhtið á Bill varð alt í einu eitthvað svo þoku-
kent rétt eins og hann hefði dregið einskonar skýlu
yfir augun á sér. En hann svaraði fljótt:
“Já, áreiðanlega. Var ekki léngra frá honum
en þú ert frá mér núna. Dökkhærður maður, úm
þrítugt, með Iítið efrivararskegg — ”
“Bill, þú Iýgur þessu; eg veit það. Hvar er
hann?”
Veitingamaðurinn stilti sig vel, en hann skifti lit-
um. , I
“Eg veit ekkert um hann.” Hann deif gólfþvög-
unni ofan í fötuna. K. stóð upp.
“Veit Schwitter hvar hann er?”
“Hann veit ekkert. Hann hefir verið úti í hlöð-
unni í alla nótt.”
Drengurinn var búinn að fylla kassann með flösk
um, og var farinn burt. K. lagði hendina á hand-
legginn á Bill. i
“Við megum til með að reyna að koma honum
burt héðan, Bill.” *
“Koma hverjum burt?”
“Þú veizt við hvern eg á. Lögreglumennirnir
geta komið aftur og Ieitað í húsinu”.
“Hvernig get eg vitað nema að þú sért einn
þeirra?”
“Þú veizt vel að eg er það ekki. Hann er
vinur minn. Sannleikurinn er, að eg elti hann hing-
að, en eg varð of seinn. Fór hann með skamm-
byssuna með sér?” ,! ' **
“Eg tók hana af honum. Hún er undir borð-
inu á drykkjustofunni.”
“Náðu henni fyrií mig”.
K. varð alt í einu hughægri. Heimurinn væri
ekki sem verstur, þegar öllu væri á botninn hvolft:
Tillie sæti með barnið sitt í kjöltu sinni; Wilson
væri kominn til meðvitundar aftur og honum væri
að batna; Joe væri óhultur, hann hefði ekki skamm-
byssuna, óhultur fyrir sjálfum sér. Honum flaug og
fleira í hug. — Sidney hvítnaði mátlaus í örmum
hans, og það hvernig hún leitaði til hans, þegar í
nauðirnar rak.
Sláttuvélin sást núna þaðan sem hún stóð. Hún
hafði numið staðar utan í hæðina. Tveir menn
stóðu hjá henni og voru að drekka úr fötu, sem
glampaði á í sólskininu. ) I
Aðeins eitt væri öðru vísi en það átti að vera.
Hvernig gat Wilson gert sig sekan í svona hættulegu
athæfi? K., sem var einn af þeim mönnum, sem
eru einni konu trúir, gat ekki skilið það.
Bill athugaði Le Moyne vel innan úr drykkju-
stofunni. Hann tók eftir að hann var hár vexti óg
'heldur illa til fara nokkuð lotinn- í herðum og hárið
farið að grána fyrir ofan eyrun. Veitingarmenn eru
mannþekkjarar. Það fylgir atvinnu þeirra. Þegar
hann var búinn að ^\rða hann fyrir sér nákvæmlega
fór hann inn fyrir drykkjuborðið og tók þar skamm-
byssuna undan fötu, sem var hvolft yíir hana.
K. stakk henni í vasa sinn.
“Og hvar er hann nú?” spurði hann rólega.
“I herberginu mínu uppi á efra loftinu.”
“K. fylgdi Biil upp stigann. Hann mundi eftir
deginum, þegar hann hafði setið í stofunni niðri og
hlustað á Tillie ganga um uppi á loftinu og koma
ofan stigann með hægð. Og kvöldið áður hafði
hann borið Wilson meðvitundarlausan niður stigann.
Já, sannarlega væru laun syndarinnar eymd og fár.
Ekkert af þessu væri tilvinnandi; enginn kæmist af
með það án hegningar.
Herbergið uppi á loftinu var heitt og loftlaust.
f horninu stóð rúm, sem ekki hafði verið búið um.
Spariföt BiIIs héngu á nöglum, sem höfðu veiið
reknir í sperrurnar. I glugganum stóð bolli úr blikki
og sprungin vatnskanna með uppsprettuvatni í.
/