Heimskringla - 30.04.1924, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. APRÍL, 1924.
Ekki má sköpum
renna.
SIGMUNDUR M. LONG, þýddi.
Vagninn hafði beygt inn á “Belgrave Square’ ,
þetta nafrikenda höfðingjasetur, og svo rann hann
upp að voldugri byggingu. Á sama augnabliki
voru dyrnar opnaðar og tveir þjónar kom'u út á
tröppuna. í framhöllinni stóð ráðskonan, sem virt-
ist vera æruverð að sjá til, hún var klædd í eftir-
miðdagsbúning af svörtu siki, Cynthia vissi ekki bet-
ur, en betta væri h'ka frænka hennar og ætlaði að
rétta henni hendina, en frúm í silkifötunum, laut
henni með virðulegri kveðju, og sagið í lágum róm:
“Eg vona að yðar náð h'ði vel?”
Bak við ráðskonuna stóð ein meiriháttar per-
sóna, með grátt hár og vangasíkegg. Hann var í
kjól og hvítu vesti, og Cynthia virtist hann líkur bisk-
upinum, sem hún hafði einu sinni séð á kirkjuvitjun—
arferð í þorpinu. Hún hugsaði að hann hlyti að
heyra til fjölskyldunni, og var enn með hendina reiðu
búna til að heilsa. Nei, nei — þetta var kjallaravörð-
urinn, og hann endurtók orðin, með sama róm og
sama hátíðlega svip, eins og frú Stones, sú silki-
klædda.
“Þökk”, sagði hennar náð. “Ójá, mér líður vel.
en sVona ferðÍT eru ákaflega þreytandi.”
Hún leit til Cynthiu. “Þér hafið fengið frá mér
símskeytið, Stone? Já, þetta er ungfrú Cynthia. Her-
bergi hennar mun vera undirbúið?”
“Já, yðar náð, Parsons er þar uppi, ungfrú
Cynthiu til aðstoðar.”
“Farðu þá upp Cynthia”, sagði hennar náð.
Cynthia fylgdi á eftir frii Stone upp ákaflega
breiðann stiga og enn breiðari gang, sem var prýdd
ur með málverkum og ýmsu listasmíði, svo upp ann-
an stiga og loksins inn í stórt herbergi með vönduðum
húsbúnaði. Cynthia horfði í kringum sig forviða
á öllu þessu ríkidæmi og íburði. Henni hafði aldrei
hugkvæmst þvílíkt, ekki einu sinni í draiuni. Að
sönnu hafði hún aldrei verið innanhúsa á Sumer-
leigh herrgarðinum, og þekkti ekki annað en smá-
stofurnar heimla hjá sér.
Ung stúlka í dökkum alpakakjól með snjóhvít-
ar framermar og kraga kom á móti henni og brosti
vingjarnlega, en um leið gaut hún ólundarlegu horn-
auga til frú Stone. Hún tók hattinn af Cynthiu og
yfirfötin, og þegar Cynthia gerði sig líklega til að
hengja þau upp sjálf, sagði hún:
“Má eg ekki gera það, ungfrú góð?” Og
Cynthia lét það svo vera.
Parsons horfði á hið föla, grátna andlit með hlut-
tekningu. Hún helti vatni í silfur-þvottafat og bað-
aði augun og andhtið áCynthiu.
“Það er mjög ónotalegt ungfrú, alt þetta ryk
eftir ferðina”, sagði hún með samúð og virðingu. En
kalda vatnið baétir það.”
Cynthia hneigði sig, hún var enn með grát í
kverkunum.
“Þetta er ekki ryk”, sagði húp hreinskilin, “eg
hefi grátið svo mikið”.
“Já ungfrú”, sagði hiri hæverska Parson, “það
er læmt, eg græt lítka stundum, þegar eg hefi haft
fn' heima hjá mér, og verð svo að fara til báka,
þegar tíminn er úti. En sannið þér til, þetta lagfær-
ist.”
“Haldið þér það,” sagði Cynthia efablandin.
“Já, augvitað, ungfrú”, sagði Parsons glaðlega.
“Maður getur ekki gengið um kring grátandi, og
til lengdar notast manm það ekki. Hennar náð
hefur andstygð á þessháttar, hún má ekki sjá okk-
ur stúlkurnar með grátin augu, við megum hvorki
fá tannpínu eða höfuðverk. Sjálfn verður henni
aldrei misdægurt, og hefur víst aldrei grátið, nema
hafi það verið, þegar hún var barin. Hér er koffort-
ið yðar”, tók hún fram í fyrir sjálfri sér, er einn af
þjónunum setti eitthvað þungt við dyrnar, og bank-
aði uppá með hægð.. Cynthia var búin að taka eftir
því, að bæði í tali og hreifingum höfðu menn ofur
hljótt uml sig í þessu húsi.
Parsons lauk koffortinu upp, og leit á hið fá-
tæklega innihald þess. Cynthia hafði verið, vegna
tímaleysis neydd til að grípa plögg sín, eins og þau
urðu fyrir henni, það bezta sem hún átti var blár
sergeskjóll, sem var þó — og það sá Parsons með
sama — var orðinn of lítill, bæði þröngur og stutt-
ur, en Parsons var góð stúlka, vel fær í sinni stöðu,
og hafði góðann smekk.
“Hann fer afbragðsvel þessi kjóll, ungfrú, —
þér ættuð að Vfcra í honum í kvöld”.
“Það er líka bezti kjóllinn minn”, scagði Gynthia
“þökk, eg get farið í hann sjálf.
“Já, ungfrú, en lofið þér mér að hjálpa yður til
þá gengur alt greiðara, eg er hér til þess og herberg-
isþerna yðar.”
Cynthia sneri sér frá speglinum og horfði undr-
andi á stúlkuna.
Getur það skeð, að þér eigið að klæða mig og
afklæða á hverjum degi, eins og nú?” spurði hún.
“Já, svo er það ungfrú,” sagði Parsons.
“Eg á að laga á yður hárið, hafa fötin í standi,
færa yður te á morgnana og margt fleira, sem þér
kunnið að þarfnast”, hún setti stól fram fyrir speg-
ilinn og Cynthia hneig niður á hann yfirbuguð af
undrun. Parsons fór að bursta á henrii hárið með
bursta með silfurkórónu og hver einasti
hlutur í herberginu, sá Cynthia að var merktur með
slíkri kórónu.
“Þér hafið fallegt hár, ungfrú”, sagði Parsons,!
meðan hún burstaði það og hanclék af sérlegri
æfingu.
“Er það svo?” sagði Cynthia. “Eg hefi aldrei
tekið eftir því, en mér nefir oft leiðst að það fer
fyrir augun á mér”.
“Það verður að setja það úpp eftir reglu”, sagði
Parsons”, þá sýnist það mjúkt og fer yður vel, viljið
þér svo ekki láta mig hjálpa yður til með kjólinn?”
Cynthia lét hana ráða, og Parsons hélt áfram.
“Á eg ekki að láta dropa af ilmvatni í vasa-
klútinn yðar, ungfrú?”
“Eg veit ekki”, sagði Cynthia. “Já, máske, ef
yður sýnist — ”
Parsons var með það, svo rétti hún að Cynthiu
vasaikfÚtinn með ilmvatninu í, síðan opnaði hún dyrn-
ar að næsta herbergi. “Máske þér viljið bíða hér
í dagstofunni yðar, þar til kallað verður til mið-
dagsverðar?”
Svo hagræddi hún svæflum á legubekknum.
“Viljið þér ekki hvíla yður á meðan, ungfrú?”
“Eg er ekki þreytt”, sagði Cyntiha, “eg finn
helzt til þreytu, ef eg hefi setið lengi, er — er þetta
herbergi líka handa mér?” spurði húri, og horfði
með undrun 'kringum sig, því dagstofan var enn
skrautlegri en svefnherbergið.
“Já, ungfrú,” svaraði Parsons. “Þér hafið nóg
brúk fyrir það, til að lesa eða skrifa, eða ef þér
viljið vera í næði”. Cynthia hristi höfuðið, eins
og hún gæfi frá sér að grufla út í þetta, hún gekk
að glugganum. Hann sneri að breiðri götu. Einn
vagninn öðrum glæsilegri fullur af frúm og herr-
um, rann þar hjá, það kom úr famkvæmum,, eða
var á leið þangað — enginn af þessum vögnum,
var nærri eins kostulegur og sá, er Lafði Westlake
hafði ekið í. Þetta alt saman, hver byggingin ann-
ari voldugri, vin(numennirnir í dýrindis einkennis-
búningi og skrautbúnaðurinn á gangandi fólkinu,
þetta loftslag þrungið af auð og óhófi, gekk svo
langt fram af hinni ungu stúlku nýkominni utan af
landi frá fátækt og óbreyttum lifnað, að Summerleign
þorpslkólinn, brúin yfir ána, kofinn — hennar æsku-
stöðvar — já, jafnvel faðir hennar og Darrell
IjVeyne, fannst henni alt svo fjarlægt, það var næst-
um eins og mánuðir og ár, síðan hún hafði skilið
við þetta, og ekki aðeins nokkrir klukkutímar
Cynthia var með grátinn í kverkunum, og tárin
brengdu sér fram í augun, en hún hamlaði á móti af
fremsta megni. Hún vissi, og það hafði Parsons
líka sagt henni, að lafði Westlake fannst það óþol-
andi, að nokkur persóna væri að grát. Henni
heppnaðist líka að þvinga tárin til baka, en því loí-
aði hún sjálfri sér, að þegar hún væri komin í
rúmið sitt, mlætti hún gráta eins mikið og hún vild’.
Nú bankaði Parsons á dyrnar, lauk upp og brosli
til hennar uppörfandi. -
“Viljið þér nú koma ofan, ungfrú Cynthia”.
Þær komu niður í borðsalinn. Á leiðinni lagfærði
Parsons á ný lítilsháttar fötin á Cynthiu. Salurinn
var feikistór og vandaður, og var í sambandi við
vetrargarð, þar sem pálmar og allrahanda suðurlanda
ávextir þrífust ágætlega, og þótti mikið 'til þess
koma, en það hafði ekki nein áhrif á Cyrithiu, hún
settist á einn af hinum litli baklar.su stólum meó
silkisessum. Litlu síðar kom Lafði Westlake irn.
Hún var komin úr ferðafötunum, og var nú í faileg-
um kvöldbúnaði með miklu gull- og steinaskarti,
þegar hún sá hina ungu stúlku í fátæklega kjóln-.
um heimasaumaða, spenti hún upp augabrýrnar og
sneri uppá varirnar.
“Hum, hum!” tautaði hún við sjálfa sig, það
er það fyrsta sem verður að gera á morgun. — Nú
Cynthia, ertu svöng, barnið mitt?”
“Nei”, sagði Cynthia. Svo horfði hún aivarlega
á gömlu frúna.
“Á eg að segja Lafði Westláke, þegar eg tala
til yðar?” spurði hún. “Eg veit það ekki.”
Hennar náð ræskti sig. I
“Þú getur kallað mig Gwen frænku”, sagði hún
eg heiti Gwendoline, en flestir vinir mínir, — og eg
hef nóg af þeim — kalla mig Lafði Strembin, eða
eitthvað þvílíkt, þegar eg heyri ekki til.”
“Hvers vegna er það?” spurði Cynthia með at-
hygli. Lafði Westlake hló. “Það finnur þú mieð
ti'ijíanum”, sagði hún. “Líkar þér herbergin og Par-
sons, annars geturðu fengið aðra herbergisþernu,
því nóg er af þeim.”
“ó-nei”, sagði Cynthia mleð ákafa. “Mér líkar
mjög vel við hana, hún er svo góð og viðfeldin”.
Lafði Westlake fussaði við. “Góð og viðfeldin,
það mátti ekki minna kosta. Það er það sem
henni er borgað fyrir”.
Dyrunum var lokið upp, og kjallarameistarinn
Supley kom inn á gólfið og stóð þar með hátíðlegu
yfirbragði, eins og hann væri að fremja einhverja
þákristilega athöfn. “Miðdagsmaturinn er kominn á
borðið, Lafði Westlake”, sagði hann auðmjúkur.
Cynthia fylgdist með hennar náð inn í borðsal-
inn, er lá hinu meginn við framíhöllina, það var eins
konar stór bygging og ríkmannleg, enn ekki vel
björt. Húsgögnin voru stór og grófgerð. Langs með
borðinu gátu setið í það minsta tuttugu persónur.
Stólarnir voru svo viðamiklir, að það var manntak
að hreifa þá. Á veggjunum í kring voru hengdar
ættar-myndirnar. Andltin voru alvarleg, og svip-
þung, eins og þeim ógnaði eyðslusemin og viðhöfn-
in á borðhaldinu. Það var vel bjart úti, en samt
voru þykk tjöld fyrir gluggunum, og herbergið var
upplýst me ðstórum vegglömpum og borðlömpum
úr silfri. Tveir þjónar stóðu fyrir framreiðslu fyrir
utan herra Supley. Þeir liðu um herbergið líkari
vofum dauðra manna, en lifandi verum.
Cynthia sat við borðenda ,með Ijósastjk-
ana og borðsilfrið á rhilli sín, og Cynthiu fanst hún
vera alein í þessu feiknar rúmi. Hún horfði undr-
andi á hina mörgu hnífa, gafla og vínglös safnast
að sér, og varð þeim iríun meira forviða, er þjónarn-
ir IkoirJu með einn réttinn eftir annann, og hún
þreyttist að sitja og segja ‘“Nei, þökk, þökk eg get
ekki þegið meira”.
Lafði Westlake borðaði með beztu lyst, en tal-
aði ekki mikið, og lét sem hún vissi ekki af ungu
stúlkunni, er sat einmana við hinn borðsendann.
Cynthia hrisi höfuðið neitandi, þegar enn var settur
diskur fyrir hana, og hallaði sér svo upp að stól-|
bakinu, sem vel gat rúmað þrjár persónur á hennar
stærð. Hugsanirnar svifu til heimilisins, til kofans
og til föður hennar. Nú var han nfyrir Iöngu búinn
að drekka teið sitt. En skýldi nú Betty Jane, eða
hver sem hann hefði fengið til þess, sjá honum
fyrir reglulegum kvöldmat. Cynthia fékk sting í
hjartað og eitt tár laumaðist niður með nefinu.
Loksins — því Cynthia fannst það hafa verið
að þar vildi hún eyða fáum stundum sínum, svo sem
ef regndagur væn. en bækurnai hirti hún ekki mik-
:ð um.
Eftir jiað iór hún inn i v^.iargaroinn, þar var
yndislegt, sólskin og hlýindi. Hún gekk á milli
pálmanna í nokkurskonar leiðslu. Henni fanst næst-
um hún vera fugl í búri, hún andaði að sér og stundi
við, hana vantaði góða heiðarloftið, meiri víð-
sýni og loftrými.
Alt í einu kom hún auga á Lafði Westlake
“Ó-jæja, ertu hérna”, sagð: hún. “Biddu Par-
sons um utanhafnarfötin þ.'n þú ferð með mér ti!
falasölumanns, en vertu fljót.”
Cynthia hljcp upp stigann, og kom vonum bráð
ar ofan aftur Hún var í ^ hrfötum og með heima
tilbúinn stráhatt. Vagninn beið við dýmar og þjón-
inum var sagt að flýta sér. Kom hann síðan og
hjálpaði þeim upp í vagninn. Þær óku gegnum
þenna ríkmannlega borgárhluta og stönsuðu að Iok-
heil eilífð, — stóð Lafði Westlake upp. Einn af , u,m utl hus,» Þar stoð a plotu yfir dyrunum Ma-
þjónunum opnaði dyrnar að dagstofunni, og hægt df"e Cence • ÞærL komu lro 1 herEergi troðfult
og hátignarlega gdkk Lafði Westlake þangað, og ar fatnaðl: sumt uPPhengt en sumt i hloðum. Ma-
Cvnthia á eftir henni. Hennar náð benti henn á einn Cerlce kom stmx fram, hun var há vext. og
af stóru sólunum, sem Cynthia næstum hvarf ofan í, do'kk-yfirlits. Lafði Westlake hne.gð. s.g-og le.t t.l
og leið ekki vel Lynth.u og strax var sem fru.n hefði eitthvað ser-
“Spilar þú?” spurði L.afði Westlake. stakt að utreikna. ; >t
“Nei”, svaraði Cynthia. “Við höfðum ekkert , , Þetta er frændstuUca m.n sagð. Lafði West-
hljóðfæri” ! a^e' parr ao fa mikio ar goöum fotum .
, , , , , , . Madaman yfirvegaði Cynthiu nákvæmlega, og
hn pu ert þo lesandi, sagoi hennar nao. Pu , . • , . , , , £.. . , , ,
- . í 1 . j- f , ,v i,. , * bretti bryrnar er hun sa totin sem hun var í.
getur nu stytt per stundir meó þvi að lrta í eitthvao l r v r- •• í • r-,
i , • , , . I, , Stulkan þart að ta gongutot, samkvæmistot —
at þessum bo'kum;, en hatou ekki hatt, þv. eg ætla , , -v l • -v- •
+ r , - r í,.- li__________i »• alt , sagoi hun, og hennar nao hneigöi sig.
Svo kallaði madame Cerice á einn af þjónum sín-
um, þær gengu kringum Cynthiu, eins og þær væru
að sofna mér ofurlítinn blund.
Cynthia tók eina af bókunum, sem hún hafði
séð á borðinu, það vár stórt verk sögulegs efnis,
með myndum. Hún hafði ekki lengi litið í hana, fyr
en svefninn sigraði hana, augun lukust aftur, hend-
urnar urðu magnlausar, og sleptu bókinni, og hún fél'I
að skoða myndastyttu; þær mældu og mældu, og
báru saman ráð sín, þær tóku fram margskonar
fataefni, og báru það saman við andlitslit hennar og
hárlit.
a gólfið með allmliklum hávaða. Lafði Westlake p ,. „ . , , , fJ_. ,
baut á fætur og starði á stúlkuna, er sat steinsofandi , Svo stundiCer.ee djupt, e.ns og hun hefð. leyst
Svo tók hún stangargleraugun og yfirvegaði hið föla Þunga og mikilverða raðgaíu, og hne.gð. sig
andlit nákvælmlega.
"Já”, sagðir, hún við sjálfa sig.
‘Já, Lafði Westlake”, sagði hún. “Þetta skal
„ i verða af hendi leyst, en jiær viljið þér fá það?”
, , r . * -1Un C1 3 ■ “Strax”, sagði Lafði Westlake ákveðin. Svo
nu þegar, og fegurr. verður hun með t.manum. En ^ þær hejm c hja yar ö syö me§an hún
hvað a eg . raunogveruað gera v.ð hana. Nu hef. fck um! kring f gestasalnum. vænti á hverju augna
eg tek.ð hana að mer, þo he.mskulegt væn, og svo ^ að þær yrðu ka]laðar að matborðinu Meðan
verð eg aS s.tjar með afle.ð.ngarnar hún ^ ^ g,uggann og horfði út á götun3i heyrði
Cynthia svaf vært, þreytt og þjökuð, eins og hún ag salsdyrnar voru opnaðar. Hún veik höfðinu
hún var eftir alt sem henni hafð. mætti um dagmn, viði og sá hálfvaxinn dreng koma inn. Henni varð
það leit ekki út fyr.r, að hún mund. vakna fyr.r það svo hverft viði að sjá hanni að hún stóð Qg starði
kafðl,^sdake„hnn^d!- Já hann, eins og það væri einhver vofa. Hann leit
Kallaðu á Parsons , sagði hún. út fyrir að vera á hennar a]drh og var klæddur eins
Parsons kom og Lafði Westlake sagð. henni að og skólapiltur frá Eton lat.'nuskóla. Stutt treyja,
hjálpa Cynthia í rúmið. grátt vexti og buxur. Búninginn kannaðist hún ekki
Parsons hjálpaði Cynthiu upp úr stólnum, og við, en það var einkum andlitið sem vakti eftirtekt
tók hana að sér. Aumingja barnið var eins og hennar.
milli heims og helju, hún var dkki vöknuð enn, og Hann var fölleitur og veiklulegur í útliti, saman-
leit kringum sig með hálfgerðu óráði. En er hún grónar augnabrýr og þunnar, blóðlausar varir. Hann
sá gömlu frúna í stólnum, rankaði hana við hvar kom hávaðalaust inn, og það var auðséð, að hann
hún væri, hún haltraði til hennar, beint niður og nreifði sig með mestuvarfærni. Augun voru ljós-
kysti hana á kinnina. blá, og þar sem hann stóð og horfði kringum sig,
“Góða nótt Gwen frænka”, sagði hún. var hann engu líkari á yfirbragð, en hræddum fugli.
“Það nöldraði í Lafði Westlake en hún Iét það Cynthia skyldi ekkert í þessari skyndilegu komu
svo vera, þó hún væri kyst. Cynthia var svo leidd hans, en stilti sig iþó og aðgætti hann grandgæfilega.
af hinni hjálpsömu Parsons. Hún var hálfsofandi, og Henni fannst ekki til um þetta starandi tillit frá
lét það afskiftalaust, þó Parsons afklæddi hana ljósbláu augunum hans. Hún fitjaði uppá í gáleysi
og legði í rúmið. og snejri sér aftur að glugganum1. En augnabliki síð-
í ar, og án þess hún heyrði nokkuð, varð hún þess vör,
i að hann stóð við hliðina á heni, og horfði l.'ka út
6. KAPÍTULI. ' \ um gluggann, svo sagði hann með sérkennilegum róm
“Er mér leyfilégt að ségja til nafns míns? “Eg
Cynthia svaf eins og steinn, þar til ‘klukkan 9. «ieiti Standish, Percy Standish .
Parsons færði henni te, eftir reglunum voru með te- Hann sagð. þetta svo formlega og skýrt, eins
inu aðeins tvær brauðsneiðar pappírsþunnar, Cynthiu og hann hefði verið fimtugur miaður, og Cynthia vék
fanst ekki til um þetta, og sagði við Parsons: \ höfðinu við og leit á hann með undrun.
“Er þetta morgunverðurinn; eg er banhungruð”. | Hún var heldur ekki sú fyrsta, er ekki
Parsons sagði henni, að teið væri eins og auka
geta. Hinn reglulegi morgunverður væri étinn niðri.
“Eg hefi baðið tilbúið handa yður ungfrú”, sagði
hún, “það er vel heitt.”
“Eg vildi helzt hafa það kalt — vel kalt”, sagði
Cynthia. “Eg baða rriig úr köldu vatni árið um kring”.
“Er það mögulegt?” sagði Parsons, og fór um
hana hrollur, og svo fór hún og hafði vatnaskifti.
Cynthia baðaði sig og Parsons hjálpaði henni til
að klæða sig, svo fór hún ofan til morgunverðarins,
sem neytt var .' litlu herbergi, sem sneri út að garð- e)
inum. Cynthia var dýravinur, og gat naumast stilt
sig um að horfa út umj gluggann, því einn af hesta-
mönnrinum var þar úti að temja hest, og stór hund-
ur hljóp geltandi Ikringum þá, það vbru ek‘ki aðrir
við morgunverðinn en herra Supley og einn annar
þjónn. Cynthia sagðist vilja bíða eftir Lafði West-
lake, en kjallaravörðurinn, sagði henn að Lafði
Westlake borðaði í rúmi sínu, og kæmi ekki á fæt-
ur fyr en klukkann hálf tólf.
Það er óiríetanlega mlikils virði hvað æskulýðn-
um veitist létt að gleyma sorgunum, eða að svo
mikk. leyti, að hann neytir svefns og matar, og
fleiri þægilegheita. Cynthia borðaði góðan morg-
unverð; fyrsti maturinn sem hún hafði neytt með
góðri lyst tuttugu og fjóra klukkutíma, við borð-
ið kvöldið fyrir hafði réttarfjöldinn gengið fram af
henni. Þjóninn lagði1 morgunblaðið hjá henni.
Cynthia lét sér nægja að líta á það, en tók það ekki
í sundur, þegar hún var búin að borða, gekk hún í
kringum þetta stóra hús. Fanst henni meira til um
það við dagsljósið en kvöldið fyrir.
Höllin hafði verið reist af afa Lafði Westlake
og henrjar náð vildi umfram’ alt ekk. láta breyta
henni hið allra minnsta. Meðal annars var þar bók-
hlaða, veggirnir voru þa'ktir með hillum, sem voru
fullar af bókum, en svo leit út sem þær væru aldrei
notaðar, og það var nær sahni Cynthia hugsaði sér,
skildi
þenna unga mann, hún sá, að hann vonaðist eftir
svari, en þögnin varaði svo lengi, að flestir drengir
hefðu orðið heimóttarlegur. En Percy Standish var
alveg hinn sami. Loksins sagði hún.
' “Eg heiti Cynthia Drayle”.
Hann hafði það eftir, og svo sagði hann:
“Eg veit ekki hvert eg skil þa'ð^ til fulls.”
“Eg er frænka Lafði Westlake,” sagði Cynthia til
leiðbeiningar.
“Er það svoleiðis”, sagði hann og brosti kurt-
úslega. Eg er frændi hennar, og þannig erum við
þá skyld, þó það sé kannske noklkuð langt fram”.
Cynthia starði á hann. Hún hafði aldrei séð
neitt svipað framkomu þessa drengs, sem var í
talshætti eins og roskinn maður. Eins og eðlilegt
var, bar hún hann saman við Darrell Frayne, og
Percy standish stóðst ekki þann samariburð.
“Þér hafið ekki verið hér lengi?” sagði hann og
gaut hornauga í bláa sergeskjólinn hennar. Cynthia
tók eftir þessu og roðnaði.
“Nei,” svaraði hún stuttaralega. “Þett^
mláske fyrsta sinni sem þér komið til London?” hélt
hann áfram með sínum tilbreytingarlausa róm. “Eg
vona vður finnist til um borgina”.
“Já, já, það geri eg” sagði Cynthia.
“Búið þér hér?”
*« T / ♦» «¥* 1 »*
Ja, svaraöi hann.
KAUPIÐ HEIMSKRINGLU!
BORGIÐ HEIMSKRINGLU!
AUGLÝSIÐ I HEIMSKRINGLU!