Heimskringla - 25.08.1924, Síða 2

2. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. MAI, 1924.
Píslarvottar tízkunnar.
Líklegt er t>að ekki margt, sem
xrnenn, undir niðri að minsta kosti
jirá, ödlu mieina en það, að líta
eaamile&a út. Aðdráttaratl mann-
legrar fegurðar er voldugt í heimi
jMsseuim. Fiestir iia£a reynt það og
fiesta miun langa til þess, að þurfa
ekki aðeins að verða íyrir valdi
þessu, heldur geta einnig beitt því.
En “enginn verður ðbarinni þisk-
up”, segir gamiall mátsháttnr frá
j>eian tjmoaim er ibiiákupsemtbættið
þótti það æðsta, er huigsað varð til
J>es« að ná fyrir lalgenga dauðiega
•menn. Og svo er það um hvert há-
leitt mark, að það kostar nokkuð
að ná því. Það eru' okki allir,- isem
fá fegurðiha í vöggugjöf. Og það
Iber ekki sjaldan við, að einan'itt
J>eir, sem hana fá í vöggugjöf,
verða æstastir allra í því að auka
hana enn mleir. I>að er líka ef tii
vill einskonar mótleikur þeirra,'
sem skortir meðfædda fegurð (og
þeir eru líkiega venjulega í meiri
hluta, að umbreyta svo hugtmynd-j
unum. Um mannilega fegúrð, að «ng- j
inn fái hana i vöggugjöf, heldur
verði ailir að öðlast hana í srveita
aíns andlitis.
Varia mun nokkur villiþjóð finn-
ast á svo lágu menningarstigi, að
þessi þrá eftir fegurð geri J>ar ekki
vart við sig og knýj menn og konur
til stórra fórna á altari fegurðar-
ininar Það er ekki sársaukalaust,
að láta bora með mafri gegnurm
eyrnasnepia, nef og varir til þess
að geta hengt þar hringi og ann-
að skraut, svo sem. beintappa, f jaðr-
ir eða slíkt. En hvað wkal gera.
þegar engin er spjörin á líkaman
uim ti.1 jæsisað skreyta? Eða þá kon-1
an frá Suður-Ameríku. Henni befir
varla liðið mjög vel þau árim, þegar
yerið var að Jænja og teygja eyrna-
isneplana og neðri vörina á henni
U'tan uim beinplöturnar, en svo eru j
líka launin ekki alveg ónýt. Hún
hlýtur að vera alveg ómótstæðileg, j
þegar ungu .miennirnir sjá hana
evoma skrýdda. Hún hlýtutr að:
að vísu að eiga dálítið erfitt með
að tala, en orð eru líka ój>örf þog-'
ar fegurðin er nóg!
iðiis og þrauta, sem við viljum fá
iætri hlut.
Þar sfem engin eru fötin vcrður
að láta líkaman sjálfan verða 'fyiír
öllu, sem' vinna þarf til fegurðar
og yndisjKjkka. En batnar þetta nú
stórkostlega J>ó að fötin komi til
hjálpar.
Menn eru ekki á eitt mál sáttir
um það, hvaða hvatir hafi knúð
mennina til þes® að fara að nota
klæðnað. Orsakirnar geta verið
margar. Fötin skýla við kulda. en
samt eru til þjóðir í all köldum
lönd'im, seim kveljast af kulda cn
hafa aldrei fundið það heillaráð
að skýla sér með klæðnaði en aft-
ur á móti klæðast aðrar þjóðir, sem
j búa í stöðugþm hitum Þá eru
j fötin eins og kunnugt er, nauðsyn-
leg velsæmis vegna, fen vafasamt
er, hvort þau eiga ekki sjálf þ itt
í því, og J>á getur ekki velsæmis
tilfir.ning sú, ,sem þau sjálf liafa
vakið, verið orsök þess að þau vóru
upp tekin. En svo er ein or-
sökin eftir enn og má mik
svx> mun víðar hafa þótt, því að á
myndum af riddurum frá miðöld-
u(rn sézt oft svo mjóitt mitti, að það
hlýtur að' hafa verið lítið um mat-
arrúm innan í þeim ósköpum.
Annars er þezt að byrja þessa
píslarsögu á öðrum hvorum endan-
u)m, þ. e- a. s. á fólkinu og færa sig
svo sartátt og smátt, ibyrja t. d. að
neðam og “færa sig upp á skaftið”
og enda á höfðinu.
iSkórnir Hafa ekki verið ®em eðli-
legastir eða JxægiLegastir ef annað
hefir Jjótt fallegt. Áður hefir verið
getið Um kínversku skóna, en J>eirra
hiutverk er það beinlínis að kivelja
og vanskapa fótinn svo að hann
verði faliegri en gulði hefir tekist
að gera hann. En vanalega er það
skórinn sjálfur, sem á að hafa á-
hrifin. eu fóturinn hefir óvart orð-
ið fyrir hnjaskinu.
Tí.manlega á miðöldunuim fór það
að þykja fallegt að hafa skóna
langa og mjóa í tána, og þesssi tízka
gagntók menn alveg á 13. öidinni
Það var ekki ueimía sjálfls.agt að
láta þotta eftir sér Jk> af fótutinn
væri þrár og héldi gamfla la'ginu,
Hann varð að gera svo vel að reynia
að la-ga sig eftir skónum eiins vel
og hann gat. Á J>essu g/kk um
hríð og á næistu öidinni fóru tærn-
ar á iskómim að lengjast svo úr
hóifi, að farið var að ákveða með
löguirrt hve langi r skór miættu vera.
Skórnir lengdust æ því meir, og
loks voru þeir orðnir sivo langir,
að það var ómögulegt að nota fæt-
urna til þeiss, sorn þeir óneitanlega
eru bezt fallnir til, sem sé að ganga
> þeirn. En ilt er að deyja ráða-
laus á þurru lamdi. Mienn festu
þandspotta í itábrorldana og bundiu.
þt4m um lærið eða hnéð. Svo var
lfka farið að reyna að ihafa tré-
grimnl f þeiim eða trébotn. Ekki
mátti stytta J>á með ruokkm móti.
Heldur urðu raenn að skrönglast j
öldinni rauk hann u}pp aftur af | þótitu þar af leiðandi mjög fagrar.
ið vera, ef hún er ekki sú
sem mestu hefir ráðið um það, áð
klæðmaður var upp tekinn í fyrstu,
eins og hún hefir jafna ráðið miklu
og oft mestu um klæðmaðinn síðan.
Cg það er fegurðarþráin, skartgirn-
in, löngunin að ganga í augun á
öðrum.
\msir haida, að fyrsti vísirinm að
klæðnaði sé band um mittið tii
skrauts. Bandið er svo gert b.e'ð-
ara t:l þess að komia við mieira
skrauti á því, og verður að mift-
isskýlu. þaðan kemlU'r svo sú tilf;nn
ing, að þeiim parti líkaroans eigi að
skýla í lengstu lög.
Hér er nú ekki tilgangflrinn að
ræða uim uppruna klæðnaðarins
eða klæðaburðinn yfirleitt. I>að er
I merkilegur þáttur 'meniningarsög-
unar. En hér á aðeins að sýria
fr^m á það, bve mikið fólkið leggur
j í sölurnar fyrir það, sem fagurt j áfram á þessum, ógurlegu ferlíkja-
þykir og hverniíg það fómar öllu á
þessum stalii, tekur á 'sig kvalir,
óþa-gindi, sjálfsafaieitun, lianhfær-
ingar siðameistaranna og áfeliis-
dóme dygðapo.'jj.ulannia. Þetta kcm
ur ekki síst fram í klæðaburðinuni,
því að J>ar eru taakifærin svo tak-
markalaus í þessa ábt.
Fornaldar]>jóðimar í Evrópu 3?n-
Flestir þekkja kím’ersika skóinn
Æræga, J>ennan lieinharða prjónn- as(. j-,afa furðanlega hjá þeini
«tokk, sem meybörnin verða 0I'; j skerjum, að hafa klæðnaðinr>. sér
troða fótunum í til þasis að verða i fjj gvalræðis. Grikkir höfðu hún-
falleg. Sá veit bezt hrvar skórinn j
iug, sem var hvorttveggja í senn
kreppir, sem hefir hann á fætinuiTi. i,afranieg'U(r og fagur og Rióinvcrjar
Þröngir skór kvelja okkur iíl.a ejnnjg Qg hreytingar ekki miklar.
stumlum. En það er ekki nema er gjjjg og ]>a,y væri ekki orðið
létt til þess að lába okkur renna j ‘•1T1(j,yjI1.s” að hafa “móð”!. Eu á
gmn í kvalir kínverja-stúlknar!na,: nilðöldunum hefjast raunima’* og
um meðian nokkur vildi við þeim
líta. Og stundulm hengdu mierm
svo hjöllu í tábroddiinn., svo að í
þeirn hringdi einis og forustusauð
við hvert fótmál. Og J>ebta vom
riú karlmenniroir.
Þassir /ógnarskór karlmannanrua
hafa ifklega ofboðið svo. kvenfólk-
inu að það hefir varla verið irueð
sjálfu sér af aðdáun á meðan það
stóð sem hæst. En þegar löngu
•skórnir voru að miisisa tökin, komu
kionu'rnar fram og sögðu skák á
inóti. Og nú var það hæðin en ekki
len,;din, sem alt var u(íidir komið.
Hælaniir vom gerðir svo háir, að
táin sneri nær.ri beint niður. Fn
nú er það Avo unv öklaliðánri að
þegar þær eru að kaur>a sér fallega úr j>vj er klæðnaðarins svo að [ hann er venjulega ekki svo liðugur
íætur. Til eru líka þjóðflokkar sem ^ segja . jn raunasaga fram á vora
beita sömu aðferð við höfuð barn j ja„a
auna eins og Kínverjar beita við jjað eru ýmsir, sem halda, að það
fæturna. Höfuð barnanma em lát Sl5 a(ya]]ega kvenfólkið, sem hafi ver-
in vaxa innan í eins konar spelk-1 ið pfslaiyottar tízkunnar, ,en ]>að er
um og umbúðum, sem aJiri,ynla hrapariejgrff misskilningm.. Það er
það á ýmsan hátt, gera það þunt yf]r]ctt-fc fjarskalðga mikill vafi,
og uppmjótt eins og trjónu eða hv0rf koníir eigi skilið það orð,
turn, alt fyrir fegurðina. En ei»- gejn aj jyeim hiefir farið um óheil-
kennilégt er |>að, að þess kvað ekkj, íbrigga skartgimi umfram kari-
ejá nein merki, að þessi misþyrm- raenT1 j>a?s sýnist fara nokkuð eft- unina vöktu með fegurð sinni.
að þctta só hægt, og þar s©m eitt-
hvað verður u(ndan að láta, þá
bogfiaði það, sem bognað gat og
næst var, en það voru knjáliðirnir.
i>ótti nú^.k,kert yndislegra en kon
ut á þessum háhæluðu skóm, hokn-
ar í knjáliðunuþi og svo farlama,
að þær urði^að ganga við stóreflis
stafi til þess að velta ekki áfram
Nú voru það komirnar, sem aðdá-
ing hafi áhrif á gáfnafar eða and-
legan þrosika unglinganna.
ir því, sem siður er í þainn og þann
j tímann. Þegar sá siður hefir verið
Tennur og hár þykir hvorttveggja ; Uf>pi. að karlmenn skTeyttu sig
segjavti! sín ef iHa er að því farið., mjög. hafa þeir sízt verið eftirbát-
En ölhi verður að fórna fyrir feg- j ar kvenna í þv{, að hrúga skraut-
urðlra. Tonnur em hrotnar og inu á sig og ieggja hart að sér.í því
dregnai eða moiaðar úr þeim, alt efni. Og í dýraríkinn er ]>að nálega
þetta er niú nóg úr píslarsögu
fótabúningsins. Þá kemur næst' á-
fanginn á leiðinni upp eftir þess-
um þjakaða mannisMkama.
Pitein hafa ekki altaf verið kven-
sömu átt og varð griirtmastur á dög-
um Loðviks XVI. enda geysuðu þá
hvirfiivindar allskonar brjálsemi
sem allra hatramilegast. Pilsdn voru
þá þanin svo óguploga út tii hlið-
anna, að dömurnar urðu að skjóta
sér ú ská gognuim dyr, eða “sigla
beitivind” >eins og það var kailað í
háði. Það var hamast geign þessum
ósköpum «n*(það hreif auðvitað
ckkort. Æfagömui heíðarfrú, de
Buissy, sem toomin var á hundrað-
asta og lelleifta árið, oig hefði -átt að
vera farin að snúa heimánum frá
sér, fétok sér oibt af þessum móðins
piteuiru En hún var farin að verð>a
fóbfúin, gaimla kona, og rasaði en
byltur eru görnium hættulegar svo
að ihún dó af öliu saiiniain. Hún
er því sannur písiarvottur tízkunm-
ar. En vfðu pilsin biðu ekkert
tjón við þetta sorglega áfaU.
Upp úr stjómarbyitinigunni
fiönisku urðu ýiusar breytingar á
búndngum. Þá þóbti kvenfólkinu
ifailegast að kiæða sig isem allra
minert, og auðvitað hofði það ekki
taljð það eftir sér að þola þann
kulda og þá vosbúð, sem &f því
Jeiddi, að hadtta alvog að skýtla
sér með fötum, ,en ]>að var þó ektoi
gert. En ,svo lanigt kamiust þær, að
ganga í klæðnaði, sem var okki
nema tæp tvö pund alte og það
er vel gort.
Era hvo lengi var Adam í Para-
dfs? Það leið okki á löngu þar til
síðasti Og merkilegasti afspringur
fjaðrapiteanna kom á sjónarsviðið
krínólinan. Og nú var ekki verið að
þenja sig til einnar hliðar eða ann-
arar, beldur alt ifm kring. Sæmileg
krínóifna var 8 álnir í ummál, en
beztu sparikrínóMnur vom l(i álnir.
Það var heppiJogt að húsnæðis-
vandræðin, sem við höfum nú bú-
ið við um stund, voru ekki komin.
þ>rí að það væri víst okki mikill af-
| gamgur af því að kona í krínólínu
kæmist fyrir í sumuim fiiúðunum.
•Káttúrlega hefir það toorið við, að
pitein hafa farið 'hina áttina og
igert sig Mklog tii þess að banna
kventólki að ganga, en sjaldan
mun það hafa staðið lengi, og
mega aMir muna sfðustu tilraurr-
ina, tunuugjörðina isvo nefndu, sem
kom á sjónarsviðið fyrir 'fáuttn árum
en var rekin heim tiil sín snarlega
af kvenfólkinu.
þá hefir og nokkur munur verið
á sídd kvenbúningsinis & liðnum
ölduim. Yifirieitt hefir ]>að þótt
við eiga afs hann væri síður. Eink-
rtm hömuðust klerkar og kenni-
menn móti stuttum kvenbúniiniguf,
því að með því væru konumar láta
]>að sjást, sem guð hefði hulið —
roeð þvf að klæða Evu í skinnkyrtil
í Eden! Hvað hefðu þeir þá mátt
segja á undanfömum árum.
Ef við snúum okkur svo að karl-
mannaþúningnum á þassum öldum
þá tekur ekki betra við. Allar ]>ær
tilraunir, sem þeir ha£a gert til þess
að vera i mierkilegum buxuttn, em
flciri en svo, að þeim verði Jýst
'í fáum orðum. Það verður því að
stikla á stærstu vitleysuiruttni
Á 14. og 15. öld þektu menn ekki
aðra mauðsyn meiri en þá, að gera
buxurnar gvo þröngar, að þar varð
að ganga maður undir manns hönd
ti1. þess að koma verulega velklædd
1 einar plúður-hosur tór svo mikið
efni, að vel befði mlátt sauttna úr
þvf 20 siæmiiiegar buxur. Fimitíu
motrar var talið sæmilegt buxna-
efni í Danmörku. En monn hafa
sögur af því, að einhvex skartsmað-
ur í Þýzkalandi 'hafj átt sparibuxur
úr 125 mebmm klæðis.
Móbi þessum ibuxum var barist af
þjóðhöfðiingjum með löggjöf og
kirkjum mieð refsiræðuttn, en þær
néldu sigurför sína engu að síð-
ur. Menn höfðu enga aðra skýr-
ingu en þá, ag sá vondi stœði l>ak
við það, og hefði sent sérstakan
sendiherra, plúðurhosu-árann bein-
línLs til þess að ginna vesalt mann-
kynið út í /þetta. Yið verðum að
mama að þetta var á galdraöldinni,
}>egar sá vondi var sérstaklega na>r-
göngull. End^ getum við ekki ann
að en dáðst að því, f hveirnig bux-
um monn gengu
Sinásainan rann þossi buxnavfma
«f mönriium, og tóku ]>á við fjölda
margar tegundir af knébuxum eða
jafnvel enn styttri, sumar vora
þröngar, suimar blásnar út eins og
loftbelgir, þar til stjórnarbylting
in franska gaf okkur blesssað'ar slðu
buxuirnar, sem við höfum búið við
fram á þennan dag með smáíþreyt-
ingum, en nokkumveginn kvala-
laust, nema helzt fyrir myndhöggv-
arana, sem alia tíð hafa verið í
vandræðum með að búa til ‘buxna-
menn svo, að ekki væri til háðung-
ar. Og þegar talað er um “biðils-
buxur”, J>á hlýtur það orð að vera
frá því fyrir stjórnaribyltinigu, þeg-
ar menn gátu íarið í regluleg^ til-
komumiklar buxur við hátíðleg-
ustu og afdrilaríkustu tækifæri.
Þá getulm við fært okkur enn
einn áfangann upp oftir Um mktt-
3ð hefir áður verið talað. Þó jná
geta J>ess, að konur sýnast alt áf
hafa ve.riff öðr;i hvo.u óánægðar
með þá guðs ráðstöfrn að skrpa
mittið einmitt á þessuin stað. seim
það >er, og hafa gert miklar tii-
raunir tll þess að færa það, ýmist
upp urtdir Jiendur eðn niður á
mjaðmir. Er. 1-valaLaust mun það
oftast hafa » : :ð, og skal því láta
útrætt um það hér.
Treyjan hefir tokið á sig fjölda
mynda, en þó hafa menn Mklega;
kvalið sig einna minst roeð hcnni. j
En stórar ávítur hafa einkum kon-
ur oft og einatt fengið fyritr ýms
tiltæki sín hér semi annars^taðar. T.
d. var ]>að siður á 14. og 15. öid að
hafa errnalaiiKaT treyjucr og gera
handvegina ákaflega víða. — Vjffiu
þossi op kölluð “vítisgluggar” J>ví
að ]>að, sran inn um þá sást, þótti
ekki vekja heilagar hugrenningar.
Þá iiafa konur jafnan verið dálít-
ið veiikar fyrir þeirri freistingu að
gera hátemálið vítt og sýna-nokk-
uð af bringunni. Prestur einn í
Vínarborg óskaði þess >a£ etólnum,
að örn Jóhannesar guðspjallamanns
vildi dríta á öM þessi svívirðulegu1
beru brióst Vínarkvennanna. þetta
ARANGUR
bökuninnar
er trygðnr
er þér notið
MAGIC
BAKING
P0WDER
Ekkert álún
eríþvíogor-
sakar því ei
beiskjubragð
fólkinu til tómra þæginda. Annars'um mianni í buxurnar og úr þeim.
éra pilsin ekki gömul flík. Þau I Oft og yíða sýnist pottur hafa ver-
eftír því, sem tízka er með þessari undantekningalaust karldýrið, sem koma ekki upp fyr 'en á 14. eða 15. ‘ð brotinn í þessu efni. Að minsta
Wóð eða hinni. Hárið er i4ytt og skreytir sig fyrir kvendýrinu. öki. Áður var pilsið ekki annað! kostl .sagði heimamaður Snorra
slitið el það þýkir við eiga. Jafn-
veí augnahárin eru slitin upp með
rótum til þess að ganga í artgun á
öðnun.
Þá þekkja allir “tattóveringu’
hömndsflúrið. sem er mjög algengt
Eitt einkenni ikvenMkairrtans er i en neðri partur kyrtilsiins, semi j J?°öa það, þegar hanm vildi draga
mittið, og hafa konur á ýnrsum ! spentur var að mittinu með bel-ti brókiua a£ Þóroddi Þorbrandssyni
öldum orðið að ]>ola mikla raun'fyr- j og var steypt yfir höfuðið En þeg- j úíkk ekkifnáð henni: “Egi er það
ir það, aö karlmönnunum hefir þótt1 ar það íór að þykja falliegt, að haifa j logið af ykkur Þorbrand.ssonutm, að
fallegt, að þetta einikenni nyti slr, bírningmn sjálfan aósokrinn í njitt-! þér eruð siuídiirgerðarmonn mik'lir,
.sem bezt. “Mittisgrönn einis og I ið vora góð ráð'dýr, því að brjóstin a75 lær hafið klæðj svo þröng, að
moð þeirtf þjóðum, isem ganga nakt maurfnn” ©r Jcvenlýsing frá miðóld-! stóðu fyrir. Þá var gripið til Jress . verður af yður komið”. Ein-
ar að meira leyti eða minna. Það , 'unu]m. Vjar þá isiður, að konurj snjaiUræðis að skifta búningnum í j kennilegast var það þó, að með
er gert með ýmsu móti, en ávalt hef bám belti, og strengdu það mjóg.; þessa tvo parta, sem síðan hefir j þessum þröngul buxum voru oft
ir það miklar pyndingar í för m^ð Hafa sumar vfst beðið af því heilsu tíðkast, pils og treyju. En þegar j bomir stakkar eða jakkar svo víðir
sér. Stundum eru' rósimar rispaðar tjón og bana. Stjúpan> vonda, sem ! pilsið hafði fengið þessa viður- ^ °g bólgnir að menn urðu tvíbreið-
orðbragð hneykslaði svo áheyrend-
uraa, að l>að var kært fjTÍr btek-
upinum. En hann svaraði: “Ég
skal gjarnan fallast á ]>að, að örn
Jóhanmosar geri þetta ekld, ef uxi
Matteusar má gera það í stáðinn”.
Eimarnar hafa oft og einatt ver-
ið ait annað en notalegar. Ensk-
við eiga að hann sæist sem bezt. Á
okkar dögum hefir það sézt, að háls-
inn verður að þola ifrosit Og vosbúð,
en hlýr skinnkraginn flaksast langt
út á herðarnaT. Og hann hefir
oft bakast og sveitst innan í dyngju
af dún og loðskinnum í hlýju veðri,
þegar tízkan hefir Ibeimtað að “bú-
amum” væri miarg vafið upp und-
ir eyru.
'En aðal píslarfærið á hálsinn var
spánski kraginn, iharðstrokinn lér-
eftskragi (prestakragi), ákaflega
stór og þýkkuir, sem komst í tízku
j á Spáni á miðri 16. ölc] og fór sigur
fö.r um álfuna á mæstu öldinni.
Þessa kraga >báru bæði menn og
konur og mátti svo að orði kveða,.
að allur dagurinn gengi i það a5
geta teygt höfuðið upp úr þessum
léreftshaugi. Var sú fymdnj sögö,
j að það væri engu líkara en að' höf-
uð fólksins væri borið á fati eins
! og höfuð Jóhannesar skírara.
Þó tók fyrst út yfir þegar menn
áttu að matast mieð þesisa kraga.
; Það var óhugsandi að ná með hend
j inni upp að immnimim, heldur varð
að hafa til iþess afar langa gafla
og skeiðar, og flytja matinn rneð
j þessum vélakrafti þangað ■ sem
'hanm þurfti að komast.
Þá þekkja margir af myndum
kragana, sem EMzabet Engladrotn-
ing bar, og aðrar frúr að hennar
dæmi. Inn í þeimi hvarf höfuðið al-
gerlega n«ma frá einni hlið, og
mátti ekki hreyfa það.
Svo kearnir nú sjálft, höfuðið með
öllu sínu skarti, og yrði of langt
að feJja upp alt það, sem á það hef-
ir verið lagt í þjónustu fegnrðar-
inriar. Hér skal aðeins minst á fátt
eitt.
Árið 1385 kom Isabella frá Bayern,
drotnimg Karte VI. Frakkakonuhgs
til Parías og var með höfuð-búning,
roeð einhverju hvössu verkfæri svo j reyrði beltið utan n(m MjalLhvfti i kenningu fyrir gjálfstæðj síriu var
djúpt að verulegt sár myndaist. Svo! fögm svo fast, að hún datt dauð j ekki að bví að spyrja, að það var
er þetta sár rifið upp í sífellu, þar ( niður, er ágætt tákn þeirra tfcku, j fiarið að finna upp á eimbverju,
til það iþykir trygt að greinilegt ör aem heör valdið dauða fjölda fag- sera gæti látið meira bera á því.
myndist. Stundurn/ emí rósirnar urra fneyja með sama hætti. Krín-jÞetta kemfur fynst fram á Spánd á
nrendar með glóandi prjóni. Það j ólína í ýmsum myndum þótti einn-jdögum Filippufear II. Þá er fund-
hlýtur einhverntírna að heyrast
hljóð áður en þessu starfi C]j lokfð
um allian'líkam>annt En þetta cru
nú líka einu sparifötin, sem menn
fá um æfina, og þau era borguð
með því meiri kvölum, sem ]>a.i
ig fiara bezt við rmjótt mitti og “líf- j i<> upp á því, að þenja pilsið út
stykkið” á okkar dögum hieflr víst1 með grínd úr ihvalbeini, stálfjöðr-
margar konur kvalið meira en Jiærj um eða öðru slfku, ein,kii!m tJl hlið-
hafa sjálfar viijað frá segja. En svo > anna. Ymsar af myndum Veia-1 fara af, hinar svokölJujðu “plúður-
hefir það líka borið við, að karl-1 souezar af kóngsdætrunum spönsku j hosur”. Þær voru gegnskornar 1 ó-
;r og meira að ofan.
Á 16. öld hofst sivo sveiflan yfir
á hina hliðina. Það eru æfintýra-
dátar þeirrar aldar, som oft isjást
á myndum frá þeiim tíma, arkandi
alvopniaðir, sem tóku uipp víðu
liuxurnar, gognskornar og flaksandl
í .aMar áttir. TJpp úr þessu fæðist
svo mesta þuxnaferlifki, sem sögur
menn hafa dáð
em skrautiegri og endingarbetri. al kvenna þangað til
mittisnettleik j sýnia okkfulr þossa pCIairvotta og
þá fór sjálfa #hörmungar þeirra, og það eikki síð-
teljandi lengjutr, og út um hverja
rifu gubbaðist fóðrið og við hverja
som flestir gerðu gys að. En hlátur-
ar ermar frá Jl. öld héngu jneira en j inn fór 1]jótt af OR ])pssi höfuöbún.
alin niður frá úlnliðnum, og hafa ]ngur 8em kallaður var ‘‘hennin”
svipaðar hengiplötur aftur og aftur j fór sigurfor UTn álfuna j>að var
átt þátt í að festa sig á erraum [ lfkas(. svkurtoppi f ]aginUj h. u b.
fólksins, ekki aðeins kvenna heldur i metor á lengd( búið til úr g]itotn.
líka karla. Oft hafa |>ær líka reiið j Um sl]lkidúk( prýttgulli og gim-
ákafLega \íðar í opið og mcð mikl steinUinl( en Snúrur og slæður
um laufaskuirði, sem hefir orðið tií hpngtl niður úr ])ví Stundmn var
þiess að heilagir m(enn hafa séð
tungumar breytast í oldtungur, sem
hafa svelgt þessa spjátrumga í sig
ins urðu að halda höndunuim í
sömu stellingum, að ég nú ekki tali
um það, hvort þær gátu nokkra
björg sér veitt.
Þá fer mú að nálgas>t sjálft höf-
rtðið, þetta miesta djásn roannlegs
líkama. En þó er hálsinn á milli
og hann fór lekki alveg varhlut-i
af píningunum. Hann hefir oft

þessi ihöfuð húningur telofinn f
tvent og ®tóð sitt homið í hvtora
átt. Voru dæimi til iþess' að stæteka
I dönskuim þjóðvísum er Dagmar, varð hallardyr, til þeis>s að frúin
drotning látin kvarta yfir því oft ; kæinist inn með hornin óskemd.
ir dauðann, hve þröngar hún haf j Yfirleitt hafa höfuðbúningar haft
gert ermamar, jafnvel í guðs húsi j rxálega allar upphugsanlegar mynd-
og hefnist henni, nú 'fyrir. Það j ir stærðir og stað eins og sýnt verð
var því vandratað meðafhófið ; ur Framan af 19. öldinni voru kven
Þröngu ermarnar vom mikið kval j hattar sífelt á ferð og flugi um
ræði, og þessi fórnarlömb skarts höfuðið. Voru þeir kaliaði í gamni:
1. “kystu mig ef þú getur”; hann
var svo stór og framarlega, að
hvergi var ihægt að komast að and-
litinu, 2. “kyistu mig ef þú þorir”;
hann var svo lítilli og tylt svo tæpt
ofan á höfuðið, að hann sýndist
hljóta að detta, hv,e lítið sem út a^
bar, og 3. “kystu mig ef þú vilt”;
hann var aftan> á hnakkanum, stóð
veg eins og við verðm að borga því i að tenga í saam vaxtarlag. Forfieð- ur höm en fullorðna. Þessu óveðri snögga lireyfinigu sJo.ttÍHt ]>etta í
ameiri peninga, ávöxt því mieira erf-' ur oikkar hafa orðið “miðmjór” > sJotaði svo aftur um strmd, ien á 18. allar áttir, og snöggar hreyfingar kvalist af kulda þegar það þótti hvergi í vegi fyrir andlitinu. Þetta
um þá, som bezt ]>óttu%axnir og A.