Heimskringla - 25.08.1924, Qupperneq 6

6. BLAÐSÍÐA.
HEMVtSKRINGLA
WINNIPEG, 28. MAÍ, 1924.
Ekki má sköpum
renna.
SIGMUNDUR M. LONG, þýddi.
“Eg efa ekki a5 þér reynist honum meiri ma'ð-
ur”, sag5i Percy með aðdáunarglotti. “Það er víst
ekki við lambið að leika sér, iþar semi þér eruð, eg
segi það satt, mig langar ékki til að þér væruð ó-
vinur minn, herra Burridge”.
Sampson bókstaflega belgdist út af ofmetnaði
við alt þetta smjaður, velti vönguim og athugaði
þetta föla andlit fyrir framan hann, en var um of
groggaður til að geta séð það verulega. Perty sá,
að ekki mlundi líða á löngu áður en hann ylti ut af,
og sf>araði ekki að lauma sódavatm í vímð, sem hann
drakk, hann hlaut að nota tækifærið að hafa sem
mest upp úr horrtrm, 'áðu-r en hann sofnaði.
“Eg er brot af mannþekkjara, herra Burridge,
og eftir því sem eg þekki yður, er eg viss um að
þér munið bíða þar til rétta augnablikið kemur, og
þá slá svo til að um muni.”
“Já, rcicklu þig á það,” sagði Sampson og sló
hnefanum í borðið, svo þjónninn kom lafhraeddur
hlaupandi. “Eg má til að bíða eftir hinu rétt
færi. Það er einmitt áformið með minn góða vi:
Darrell Frayne. \
“Já,” sagði Percy og talaða lágt og hrífav
"‘Mér skilst á yður að þér hafið hann í hendi yð'
“Já, það er áreiðanlegt,” sagði Sampson, opn-
aði sinn stóra, sterklega hnefa og krepti hann afi
ur með hægð og glotti illmannlega.
“Það er eins og þér vitið eitthvað um hann?”
sagði Percy einlægnislega.
Sampson laut nær honum. Já, skal eg segja
yðuT,” sagði hann lágt og loðmlaeltur. Ef faðir
minn vildi, þá gæti hann eyðilagt Fraynana á hvaða
stundu sem vera skal, gleypt þá með húð og hári,
þeir eru gjaldþróta — eignalauíir með öllu, og
það broslegasta er, að Sir Anson, þessi gamli þorsk-
Ur, hefir ekki hugmynd um það. Faðir rnmn er ekki
einn af þeim, sem fer með slúðursögur; hann get-
ur þagað og það get eg líka.” Hann lygndi aftur aug
unum svo þorparalegur á svipinn, að Percy myndi
hafa skellihlegið, hefði ekki þessi saga haft svo
mikla þýðingu fyrir hann.
“Svo faðir yðar hefir allar skuldakröfurnar í
sinum vörzlum?” sagði hann ennþá lægra en áður.
“Þannig er því varið,” sagði Sampson alvarleg-
ur. “Hann gæti tekið ailt á morgun, ef honum svo
sýndist. Eg er gerla að því kominn, því eg vinn á
sknfstofunm — Hann braðþagnaði, eins og þa5
hvarflaði í huga hans, hve óvarkár hann var, að
segja óþektum manni frá þessu öllu saman — hann
geispaði, teigði úr sér og stóð upp með erfiðleik-
um. “Eg er dauðsyfjaður,” sagði hann. “Ef eg
sofna mér dúrkorn, þó ékki væri nema nokkrar mín
útur, þá er eg jafngóður.
Hann reyndi að hella í staupið sitt, en var svo
skjálfhentur að mest af því fór utanhjá. Hann hló
heimskuhlátur og seig aftur niður í stólinn. Höfuð-
ið hneig niður á bringu og á næsta augnabliki var
Ihann steinsofnaður.
Með nokkurskonar viðbjóð færði Percy sig frá
honum, settist þar á stól, hallaði sér^upp að stólbak-
mu, en krosslagði hendurnar á hnén. Það leit út
sem hann svæfi, en heilinn var vel vakandi og var
að vinna.
Percy Standish var hygginn og metorðagjarn, en
hann átti við raman reip að draga. Faðir hans
hafði ilt orð á sér, og það var einungis fyrir tign
hans, að ekki var fyrir löngu búið að flæma hann
út úr allra ærlegra manna félagsskap. Standisharn-
jr voru févana, hfðu að kalla frá hendi til munns,
og alstaðar í skuldum. Flestir ungir menn á Percys
aldri fengu peningastyrk frá feðrum sínum, en Per-
cy varð að spila upp á eigin spítur. Einungis úr
cinm átt gat hann vænst hjálpar, og það var fra
lafði Westlake. Frá því hann var barn hafði nanr.
skoðað sig sem erfingja hennar, en nú vildi svo til,
að þestari Cynthiu fra Summerleigh skaut npp. og
stór líkhdi vcru til að lafði Westlake arfleiddi
fncnku sína að hinum mikla auði sinum, og I ercy
mátti álíta að sér væri mikill sómi sýndur, ef nafn
hans stæði í erfðaskránni. Ef hann gæti komið því
svo fyrir, að Lafði Wesílake sendi Cynthiu heim
aftur, þá voru líkur til að hann erfði peningavarg-
inn. I öllu falli var enginn skyldari en hann, og að
henni mundi detta í hug að gefa eigur sínar itl al-
’mennra sliofnairtal var ekki sennile^t. Einu sinnt
hvarflaði honum í hug að giftast Cynthlu, en hann
sá það glögglega, að þar voru litlar líkur til, þó svo
gæti verið, að Cynthia væri óreynd og einföld, þá
gat hún verið föst fyrir, hann þóttist finna það ber-
Íega, að henni geðjaðist ekki að honum, og svo of-
an í kaupið var hún ástfanginn í Darrel Frayne.
Percy hafði gefið henni auga þá um kvéldið, og
tekið eftir augnatilliti hennar til Darrels. Hann hafði
einsett sér, að hindra þann ráðhag með einhverju
móti, og upplýsingarnar sem Sampson Burridge
hafði gefið honum þetta áform hans. Alt sem Percy
varð að gera, var að fara til Lafði Westlake og
segja henni hvers hann hafði orðið vísari, og svo
var því málefni lökið. Já, strax á morgun færi har.n
til Belgrave Square, ’og hleypti loku fyrir fyrirætl-
anir Fraynes, viðvfkjandi Cynthiu.
Hann fleygði vindlinum í eldstæðið, stóð upp,
tók hatt sinn og frakka — en ekki bugkvæmdist hon-
um að vekja herra Sampson Burridge. Hann þurfti
hans ekki framar með, og vonaði að verða svo hepp
inn, að sjá hann aldrei upp frá þessari stundu. Án
þess að líta á þessa óformlegu hrúgu í stólnum, gekk
hann fram að hurðinni. En þá greip ný hugsun hann
— hann klemdi varimar fast saman, og slægðar-
glampanum brá fyrir í augum hans, þungt hugsandi
þökaði hann sér að sama stólnum, en heilinn erfið-
aði við hina nýju hugmynd.
Lolksins, þegar hann hafði ráðgert hvað gera
skyldi, stóð hann upp og færði sig nær hinum hrjót-
andi Sampson, ýtti honum til og hristi, til að vékja
hann. Á endanum, þegar Sampson gat opnað aug-
un, og gat teygt úr sér, settist Percy niður í stól-
inn við borðið, eins og hann hefði setið þar allan
tímann.
“Hví — hvað er klukkan?” spurði Sampson
geispandi og teygði úr sér á ný. ^
“Já, það er satt, þér sitjið þarna, eg hélt eg
væri í rúmjnu mínu. Hvað vorum við að gera eða
tala um? Eg hefi virkilega sofnað?”'
Percy sá að Sampson var að mestu afdrukkinn,
svo nú yrði að hafa annan framgangsmáta við hapn,
og vera gætnari.
“Herra Burridge”, sagði hann með ailvarlegum
róm, “það er orðið framorðið, og mun því vera skyn
samlegast að koma sér í rúmið”.
“Já, það segið þér satt”, sagði Sampson og
geispaði enn. Hann rétti út hendina eftir kamjia-
vínsflöskunni ,en Percy varð fljótari að færa hana
frá honumi.
“Ef eg væri í yðar spbrum, mundi eg ekki
drekka meira í kvöld, herra Burridge, eg vona að
þér reiðist mér ekki, þó eg segi yður, að þér hafið
þann slæma og hættulega vana, þegar þér liafið
fengið heldur mikið í staupinu, að tala um ýmislegt
sem þér annar- n.ynduð þegja yfir”.
“Nei, hvað”? spurði Sampson há'í ólundarleg-
ur, því hann fann að Percy var töluvert breyttur.
“Hvað hefi eg sagt, má eg spyrja?”
Percy ypti ö?dum.
“Já, ef þér viljið endilega vita það, herra 3urr-
idge, þá hafið þér verið óþarflega margorður um
fjárhagsmál sir Ansons Frayne”.
Það var eins og andlitið á Sampson tognaði tölu-
vert, og hann glápti tortryggnislega á Percy, sem
nú var alvarlegur, Sampson reyndi að rnuna, hverju
fram hefði farið, og hvernig sem hann réyndi að
muna það, og hvernig það hafði atvikast, að hann
opinberaði trúnaðarmál manni, sem hann þekti ekk-
ert, og svo hvað hann hefði sagt. En svefninn,
þó stuttur væri, hafði dregið blæju fyrir það alt sam-
án, að minsta kosti í svipinn.
Þér hafið eflaust gleymt því”, sagði Percy,
jafn alvarlegur, að hérra Freyne vinur minn lenti
í þrasi við yður hjá Savoy”.
Já, nú man eg það — þorparinn sá”, drundi í
Sampson. •
“Já, sannarlega, það hefði getað orðið
alvarlegt mál fyrir jfður, þér voruð ekki algáður,
herra Frayne, er vinur tmnn, og eg sá um að koma
yður burtu áður en Jögreglan kom, þér báðuð mig
að koma með yður, á þetta gistihús, og svo heimt-
uðu þér vín, en voruð búnir að fá meir en nóg áð-
ur. Og — minn góði, herra Burridge, — vínandi,
sérstaklega kampavín, hefir mismunandi verkanir á
menn, sumir verða venju fremur þagmælskir, aðr-
ir málugir, þér eruð af þeim flokknum. Mitt á göt-
unni fyrir utan Savoy sögðuð þér með háum róm, svo
hver maður heyrði til yðar, hitt og annað um efna-
hag Fraynes-fjölskyldunnar.
“Nei, svei mér þá, ef eg gerði það”, hrópaði
Sampson.
“Jú, það gerðuð þér”, sagði Percy, “en það
var bót í mláli, að eg held enginn hafi hlustað á það
sem þér sögðuð, og líklegt er, að Darrell Frayne
hafi ekki skilið það”.
Það Iétti yfir Sampson.
“En þegar við komum hingað”, hélt Percy á-
fram, “byrjuðu þér á því sama. Þér Iétuð mig skilja,
að faðir yður hefði velferð -Fraynes fjölskyldunnar
í hendi sinni, þér sögðuð, að þeir væru gjaldþrota,
og faðir yðar hefði allar skuldakröfurnar í sinni
hendi, og þið gætuð mulið þá og gleypt með húð
og hári — þannig komust þér að orði — 'hvenær
sem þér vilduð”.
Sampson starði ut í loftið, og rótaði í sfnu
rauða hári mieð klunnalegu fingrunum, svo það stóð
úfið í allar áttir, sva góndi hann á Percy Standish,
sem stóð fyrir framan hann með strangan alvöru-
svip; ^
“Ég hefi hagað mér eins og bjáni”, tautaði hann
“Það verður flestum, sem drekka of miikið”,
sagði Percy þurlega. “Eg er viss um, að föður yð-
ai mundi ekki líka annað eins málæði um það, sem
honum er á hendur falið”.
Nei, það segið þér satt”, sagði Sampson <dauf-
ur. .
“Nú virðist mér það skylda mín, að Iáta herra
Darrel Frayne vita hvað þér hafið sagt mér — ”
“Nej — látið þér það vera, mótmlælti Sampson
ákafurt
‘Hvort eg geri það, eða Iæt það vera, er aðal-
lega á yðar valdi”, sagði Percy mjög alvarlegur. “Ef
eg-þegi, er það aðeins með vissum skilmálum 'herra
Burridge”.
“Hvað er það?” spurði Sampson. “Eg sé nú,
að eg hefi sagt of mikið — og það ókunnugum
manni, því ódrukkinn, eins og eg er nú, þékki eg
yður ekki — hefi aldrei séð yður áður — hver erað
per?
“Nafn mitt er Standish”, svaraði Percy. “Aftur
á móti veit eg heilmikið um yður, en það er nú sama
spumingin er, hvert eg á fara til herra Frayne, og
tala við hann, og láta hann vita, að þér hafið sagt
mér það sem við höfum talað um”.
“Það væri sannarlega illa gert”, sagði Sampson
“Eg var fullur og því kom þetta fyrir, en nú er
eg alsgáður. Hvað var það sem eg átti að lofa?”
Percy beygði sig nær honium, “þér undirgangist,
að leita ekki eftir Darrel Frayne, og.að þér segið
engum það, sem þér hafið talað við mig í kvöld.”
“Nei, það læt eg vera”, sagði Sampson ákafur,
sá gamli mundi verða ófrýnilegur, ef hann kæm(ist
að því, sem eg talaði um Fraynana.”
“Já, það þætti mér llíklega”, sagði Percy ákveð-
inn, svo álít eg, að við skiljum hver annan, herra
Burridge, það aetti ekki heldur að koma neinn mis-
skilningur upp á milii okkar, og ef þér viljið fara að
mínum ráðum, þá farið þér nú heim aftur, og haf-
ið engin orð um Fraynes fjölskylduna. Það væri
máske ekki úr vegi, að þér gæfuð föður yðar bend-
ingu um sama efni, það er alls ékki ómögulegt, að
eg fari líka til Summerleigt og taH við föður yðar,
— nei þér þurfið ekki að óttast, eg hefi ekki orð á
þvf, sem okkur 'hefir ‘farið á milli, eg lœt sem eg
viti ekki neitt, skiljið þér mig?”
“Já, eg skil það,” svaraði Sampson þakklátur,
og um leið rétti hann hendi eftir kampavínsflösk-
unni, og nú skifti Percy sér ekki af því. Hann tók
aftur hatt sinn og frákka, hneigði sig og fór úr her-
berginu.
II
KAPITULI.
\
“Mér hefir aldrei leiðzt meira, ern í kvöld”.
Northam rendi til hennar augunum yfir barmía-
fult glasið, en þó grunsamlega.
“Eg þóttist sjá, að þú varst ékki ánægð”, sagði
hann; “okkur hinum fanst það skemtilegt, eg hefi
fuila vissu um tvö áf ökkur — Darrel og ungfrú
Drayle”.
Hún beit á vörina og setti á sig háðssvip.
“Já, hún ber sig til, eins og skólastelpa á
krakkasaimkomu”, sagði hún með óvirðing”.
Northam híó, hann stóð þegjandi svipstund, og
sagði svo:
“Það er ekki rétt þetta Alicia. Hún er bam að
aldri, og þek'kir ekki heldri manna siði, þetta var
alt nýtt fyrir hana, eg veit ekki, en mér fanst það
vera hressandi að horfa á hana, svo er hún ólík flest
um öðrum ungurn stúlkum, sem maður sér, og Ieit
svo út, að fleiri væm á sörnu skoðun, því allir
'horfðu á hana, og hún var fellegasta sttúlkan í saln-
»»
um .
“Já, það sama sýndist víst herra Frayne”, sagði
hún með bitmm róm.
Northam hneigði sig. “Það er auðvelt að sjá,
hvað að honum gengur”, sagði hann. Dcurel er
dauð-ástfanginn i henni.”
Hún varð eldrauð í andliti.
“Hvers vegna segirðu þetta?” spurði hún. “Eg
er ekki eins blind og þú heldur.”
Northam þótti vænt um systur sína, og var Jeið-
ur yfir bituryrðiun hennar, hann lagði hendina á öxl
hennar, og hristi hana vingjarnlega.
“Kærðu þig ekki um það,” sagði hann. “Eg veit
um hugsanir þínar; en það er ekki til neins, hann
er með lífi og sál, þar sem hún er. Reyndu að
gleyma honum”.
Hún hristi hendi hans af sér. Andlitið var náfölt,
en eldur brann úr augum hennar.
Darrel og Northam voru svo heppnir, að ná í w hvað ert g.r®fgerður Nrtrtham,” hrópaði
sæti í “Frivolity”, það eina sem laust var í hinum iUn’ mje-nm£ en san?t/er f m egt
stóra sal, Darrel hefði verið geðþekkara að fara I'1,1 er gott’ Sem ^ gefur mer, en
heyra hana tala, mer ta á henni hendinareða þó ek'kl e“ 1 ^ ** T" ^
i -1 • s p. . í uröu aö eg myndi ek'ki sleppa þvi, ef eg áðems væn
væri nema kjolermina. Darrel var ungur að aldn, t f-i . ce i * ", ■ ■ , s
-,r- i ,•, , , lær til pess, en það er eg ékki, það er aðálatriðið,
en tilrinnmgar hans vom eins djupar og alvarlegar „ „ , r- ,, • ,• , ,, ^ ., IT ,, /
, V i,, , 2 r • u ,, • og svo heh eg ekki vilja heldur ti. He durðu að
sem hja fullþroskuðum manni. ryrir hann var ekki , ,
l • ■ . -m , „ • ••, i- c i e8 hah ekki seð þetta — eg sem sat um þau alt
nema þessi eina stulka í allri veroldinni. Svo sak- i„-U * * l , .H H.
'kvoldið, eða augun, sem hann sendi henm, af og
j eins og oft vill verða, kerrtur 'það ofseint,
heim, reykja pípu, og í ró og næði hugsa um Cynthiu . r. > . • -v . . ’, ,
- ástin til hrthnar hafði stórum aukist í brjósti hans £rft * ^leypa brunum þess vegna.
_ hin.r Rlind.irlailic.i hnrrcnir tnnn *** ”«®ir* *** VC1ZtU 3 Stendur ^
hinar sundurlausu hugsanir höfðu hann á valdi
sínu, von og kvíði, efi og farsæl vissa, það var að-
eins ein þrá j hjarta hans, að vera nálægur Cynthiu,
- jú, þú
Eins og
. _ rrr mér, eg
er ástfanginn, -— og eg ætti máske að skamirtast
mín — geri það líka, eg skammast mín svo, að eg
laus, svo hrein og prúð, svo staðföst, — já, svo stað-
föst var engin og ekkert í heiminum. Hann bar hana
saman við Lafði Aliciu, sem sat í stólnum við hlið-
ina á honum, svo nærri, að hennar beri, hvíti armiur
næstum snerti hann, og ilmvatnsíngan lagði af
henni.
ekki ómögulegt, að hann hefði orðið hrifinn af þess-
ari ungu stúlku, sem sat svo nærri honum og Iaum- J
til. Já, ástfanginn er hann, það er víst og satt, en
samt er hún ekki búin að fá hann”.
Northam hristi höfuðið áhyggjufuliur.
“Það er ékki rétt, sem þú segir um) þetta,
r- r . . r v ■ . . • p . • , . v Alicia , sagði hann, það er eins og hun se a veið-
Lf hann hefði ekki seð Cynthiu mu, var það um eftjr }j0num”
Nei, það er ekki rétt, ’ viðurkendi hún, “það
j,- •, v .1 l c r „l* 11 í* ifUm í er rett sem rett er’ hún er ékki verul'ega hugfangin
aðist til að athuga hann. En Cynthia var alt i hugs- af KnmiTT1 pnn pn ___L ”
unu-m hans, og fylt sál hans, — Alicia þoldi engan j
samanburð við hana.
af honum enn. En það bíður ekki lengi, nemia —■*'
Það var eins og rómurinn dæi út, og hún horfði
, fram hjá honum ut í bláinn. “Nema hvað?” spurði
Af og til gleymdi hann nærverrt hennar, augun hann hvatskeytlega. Hún stóð þegjandi nokkur
hafði hann á leiksviðinu, en hugurinn var hjá augnablik, svo yfirvegaði, hún hann alvarlega
Cynthiu. Hann hafði gleymt fundi sínum og Samp- ”Nema þa5 kæmi eitt eða annað fyrir, ’ sem
so.ns Burndge, jafnvel þo hann dræg. fram endur- yrði mér ti! hjálpar”, sagði hún með lágum en skýr-
minningarnar tra oummerleigh með nyjum styrk. um rðm
Hver JW M* ímyndað sér, «* hií lárf oe -Eg sll| M hvaS w m ^ s hann.
kotalega stuHcubarn. sem Cynthia var 1«, gæt, tek- hefi stun<)lIm 4tt (u|| er(itl ^ ja j)ír A|icia.
ið þeim undraverðu framforum. sem hun nu bar Hvað ertu nú að brugga?” /
með, sér. . ! Ef til vill eg réttast að segja þér það”, sagði
Það sem framfór á leiksviðinu, háfði ekki mikil hún, og lá við að brosa. Darrel Frayne var ekki sá
áhrif á heilastarf hans, svo hann gat slept sér í eini, sem eg aðgætti í kvöld. Hversdagslega ertu
draumóra sína. Lafði Alicia ta'Iaði varla orð, og engu Iíkari e-n trémanni, en svo getur það komið fyr-
Northam var halfsofandi. ír, Northam, að andhtsdrættir þímr Iýsi sérstökum
“Þá er það búið”, sagði Darrel, þegar tjaldið tilfinningum”.
féll síðasta sinni.
“Já,” sagði Lafði Alicia og brosti lítils'háttar.
“Það hefir verið skemtilegt, er ekki svo? Verið
svo góður að vekja Northam. Eigum við ékki að j
fara inn einhvers staðar, eg er bara orðin svöng að j
horfa á allan þennan dans”.
Þau fóru inn á “Prinzinn” og Darrel gerði sitt
ýtrasta að vera með. Hann drakk 2—3 glös af j
kampavíni, og honum heppnaðist að rnestu leyti að
vera jafnoki Lafði Aliciu í glaðværð, hún kappkost
aði, af fremsta megni að vekja athygli hans, og í
því tiHiti gat Lafði Alicia verið óviðjafnanleg, hún
kom honum til að hlusta á og hlægja með, og er
þau þrejigdu sér milli borðanna, til að ná dótinu j
sínu, var hún svo glaðvær, eins og ekki væri farsælli
persóna til á jörðinni, en hún. En undir eins og hún
var sezt að í vagninum mieð Northam, settist hún út
í hom. Brosið hvarf af andliti hennar, sem nú var
fölt og þreytulegt, hún horfði éftir Darrel, þegar
'hann gekk ofan götuna, með dapurlegum svip.
Northam var ekki lengi að sofna aftur, það var lík-
ast því, að hann hefði ekki sofnað í marga mlánuði,
og gæti sofnað hvar og hvenær, sem hann vildi.
Um síðir stönsuðu þau úti fyrir litlum lystiskála í j
Burton Crescent, þar bjó Lafði Alicia, undir verndar
hendi eldri fræriku sinnar, er var stolt af að hafa
ríka stúlku, eins og Lafði Aliciu á sínum vegum.
Eg fer strax að hátta”, sagði Lafði Alicia, “eg!
er dauðþreytt”. /
“Já, það lítur svo út”, sagði hann bróðurlega.
“Þetta hefir verið einstakt kveld,” bætti hann við,
og slangraði inn borðstofuna, þar blandaði hann sér,
vatn og wbisky í glasi.
Lafði Alicia stóð og studdi sig við borðið, svo!
þreytuleg að sjá, eins og hún hefði staðið í stöð-
ugu erfiði.
“Finst þér það virkilega?” spurði hún mynd-
aðist eins og draéttir í rrmnnvikjunum.
Northam brosti og leit -til hennar ódjarflega.
H-alItu áfrarn , sagði hann. “Hvað var það sem
þú sázt á mér. En það er kominn háttatímii”.
Nokkuð svipað og eg sá á Darrel Frayne”,
sagði hún þrjóskuleg. Láttu þér ekki dltta í hug, að
neita því Northam, að þér lízt vel á stúlkuna.
“Já, það er satt”, viðurkendi hann, og reyndi
til að gera róminn eins léttúðarfullan og honum var
unt, “þetta gera flestir og jafnvel þú sjálf”.
“Já, en þú ert blátt áfram hugfanginn af henni”,
sagði hún, “já víst ertu það, heldurðu eg hafi ékki
tékið eftir því, já, vinur mlinn, eg veit hvað það
þýðir, þegar maður starir blindskotinn á kvenmann,
eins og þú á ungfrú Drayle í kvöld. Þér leizt vel á
hana frá fyrsta augnabliki er við mættum henni í garð
inum, Northam.” Hún laut að honum og lagði hend-
ina á arm hans, því skyldirðu ekki hjálpa míér og
sjálfum þér jafnfrairtt?”
Hann stákk 'höndunum í vasana, og horfði nið-
ur á stígvélin sín, svo hún gæti ekki séð í augun á
honum, og roðnaði f andliti.
“Hvers vegna ekki?” sagði hún hægt og sann-
færandi. “Þú værir mJklu betra hlutskifti fyrir hana
en Darrel. Þú veizt, að engin af hinum ungu mtönn-
um í London, mundi hafa taékifæri á móti þér”.
Hann leit ekki upp, en aðeins hristi höfuðið.
“Það er alt öðru máli að gegna með hana”,
sagði hann rólegur. “Auð og mannvirðingar met-
ur hún einskis, hún giftist manninum, sem hún elsk-
ar og engum öðrum, þó eg með tíð og tíma verði
hertogi — hvað heldurðu Cynthia fáist um það?
henni dytti það ekki einu sinni í hug.”
Alicia hló fyrirlitlega. “ó, hvað karlmennirnir
eru heimskir”, sagði hún í háði, “og hver öðrum
líkir, þeir skríða á hnjánum af eintómri aðdáun, ef
lagleg skólastelpa lætur sjá sig, en þér skjátlast, þa<5
get eg sagt þér, ef þú heldur að ungfrú Cynthia
Drayle sé hótinu betri en aðrar í því tilfelli. Nei, svo