Heimskringla - 08.07.1925, Síða 4

4. BLAÐSlÐA
HEIMSKXINGLA
WINNIPEG, MAN., 8. JÚLÍ, 1925
Hdntskringla
(Stofnofi 188«)
Keair tkt á kverjam mlHTlkadesi*
EIOENDUN s
VIKING PRESS, LTD.
8S3 •( 8K 8ARGENT AVE., WIRNIPEO.
Talilml: IK-6S37
Verfl blaSsins er $3.00 ArBangurlnn borg-
lat fyrirfram. Allar borranir senðlst
THE VIKING PREfSS LTD.
6IGEÚS HALLDÓRS írá Höfnum
Bitstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
Utanáskrlft tll blattnlna:
THB VIKING PRESS, Ltd., Boz 8105
Utanáakrlft tll rltatjdranu:
EDITOK HEIMSKRINGLA, Box 3105
WINNIPEG, MAN.
"Hcimskrlngrla is publishcd by
The Vlklna Preaa L.td.
and printed by
CITT PRINTING «fe PIIBL.ISHING CO.
853-855 Sarftent Ave., Wlnnlper, Man.
Telephone: N 6537
I
WINNIPEG, MANITOBA, 8. JÚLl, 1925.
Home-bankinn.
Það ér varla ofmælt, að ógilding sekt-
ardómsins, sem feldur var í fyrra á hend-
ur bankaráðsmönnum Home-bankans
hafi ekki mælst vel fyrir meðal almenn-
ings.
1 fyrra, er sektardómurinn var kveðinn
upp, lét almenningur skýrt í ljós ánægju
sína yfir þeim dómi. Þó er víst óhætt að
segja, að í þeirri ánægju fólst engin ill-
girni. Menn voru ekki ánægðir yfir hrak-
förum hinna sakfeldu. En sú hugmynd
hefir komist inn hjá mörgum hér — lík-
lega flestum — að erfitt sé, ýmsra hluta
vegna, að fá mann dæmdan til hegningar,
sé hann nógu hátt settur og auðugur.
Allir þeir, sem dæmdir voru, voru mik-
ilsvirtir menn og flestir eða allir auðugir
menn, á almenna vísu að minsta kosti.
Með þessum dómi var þá það ámæli rek-
ið af framkvæmdarvaldinu, að það á einn
eða annan hátt sniðgengi auðmanninn,
er það væri í lögmætum erindum úti á
stigum réttlætisins, þótt !það umsvifar
laust hremdi umkomulausa og fátælk-
linga. Mest mun ánægjan hafa stafað
af þessu. Ásamt því, að nú var sýnt, að
fjárhagur lítilmagnans, sem vanalega á!
mesta innstæðu í bönkum, yrði nú hér
eftir verndaður gegn skeytingarlausum,
og oft samvizkusnauðum fjárplógsmönn-
um, sem virtust eiga sæti í bankaráðinu
og stjóminni, til þess eins, að reikna sér
svo tugum þúsunda dala skifti á ári
hverju fyrir það eitt, að skrifa nafn sitt
á pappírsmiða, því til staðfestu, að ásig-
komulag bankans væri í Ijómandi gengi;
jafnsáttir, hvort sem hittist á, að þessi yf-
irlýsing væri sannleikanum samkvæfm,
eða eintómur uppspuni, til þess gerður
að þyrla ryki í augu hluthafa og innstæðu
eigenda, meðan hinir ótrúu þjónar væru
að enda við að raka skæklana á sauðar-
gærunum.
Nú var það lýðum Ijóst, að því aðeins
vom þessir menn settir í stöðu, að þeir
áttu að gæta hennar. Og gerðu þeir það
ekki; ef þeir brygðust trausti almennings
og hins opinbera, sér til stundarhagnað-
ar, þá lá ekki einungis við embættismiss-
ir, heldur og frelsistap og skerðing borg-
aralegra réttinda, eins og þar sem um
venjulegan embættismann í ríkisþjónustu
er að ræða.
* * *
Nú er dómurinn ónýttur. Þessir menn,
er einungis hugsuðu um að mata krók-
inn á kostnað þeirra, er þeir áttu að gæta,
eru sloppnir við alla ábyrgð, sem menn
héldu að á þeim hvíldi. Þeir eru vafa-
laust albúnir að leggja aftur út í það veg-
lega og vellaunaða starf, að gæta annara
bank^. Og nú er epgin áhæfttan lengur,
þó augun séu dregin í pung, eða þeim
jafnvel alveg lokað, fyrir útfallinu úr vös-.
um þeirra, sem veradarinnar eiga að
njóta. Að minsta kosti ekki í Ontario.
Það er gamla dæmisagan um úlfinn, sem
settur var til að gæta sauðahjarðarinn-
ar. Svo það er ekki að furða, þótt ör-
litlum kvíðahrolli slái að sauðunum.
* * *
Enginn má misskilja oss svo hrapal-
lega, að halda að vér grunum hina há-
virðulegu dómara um græsku. Að vísu
voru skiftar skoðanir réttarins um það,
hvort nokkur lagaleg ábyrgð hefði hvílt á
þessum gæzliistjórum og ráðsmönnum
Home-bankans. En meirihlutinn úr-
skurðaði, að svo væri ekki. Og báðir
hafa vafalaust dæmt eftir beztu sam-
vizku. Enda mælir ekkert á móti því, þvi
að “svo em lög, sem hafa tog”.
En það er mjög hæpið, að það þýði
nokkuð að túlka málið svo fyrir almenn-
ingi. Almenningur er lítt lögfróður, og
það er viðbúið að það verði erfitt að sann
færa hann um það, og sérstaklega þá
hluta hans, sem hallann bíður af slíku —
að það séu lög og landsréttur, að menn,
sem settir eru til þess að gæta hagsmuna
almennings, og tryggja allan fjöldann af
borgurum landsins gegn eignatjóni og
jafnvel algerðum eignamissi, og fyrir
það borgað stórfé úr vösum almennings,
geti hegðað sér svo, hegningarlaust,
hvort heldur er af ásettu ráði eða skeyt-
ingarleysi, að gæzlan sé verri en engin,
að hún sé einungis yfirskyn til þess að
veita fé úr almenningsvösum niður í vasa
þessara dáendismanna.
Það er meira að segja hætt við, að
dómur sá, sem yfir þessa menn gekk í
fyrra, verði af mörgum aðeins talinn
trúðaleikur, til þess eins viðhafður, að
friða þá, er fyrir skakkafallinu urðu,
meðan að dálítið væri að fyrnast yfir mál-
ið, en um leið að bjarga sökudólgunum
frá réttlátri hegningu. Þarna sjái mað-
ur; þeim hafi svo sem aldrei verið mikið
hætt! Og trúin á það, að fyrir lögum séu
ekki allir jafnir, styrkist óneitanlega, og
það ekki að ástæðulausu.
Það er ilt að hinir hávirðulegu dóm-
stólar, sem hvergi mega vamm sitt vita,
skuli þannig óbeinlínis verða til þess, að
auka óvirðingu fyrir lögunum.
En þar sem vafalaust má telja, að dóm-
stólarnir vinni ávalt samkvæmt beztu
samvízku, þá gefur að skilja, að þá er
ekki hægt að endurbæta. Það virðast þá
• ekki nema tvær leiðir opnar, í fljótu
bragði. Önnur er sú, að endurbæta alt
hitt mannkynið, að gæzlustjórunum með-
töldum; hin sú, að endurbæta löggjöfina
á þessum sviðum, svo að hún geti ekki
orðið hinum háu dómurum að fótakefli.
Gæzlustjórarnir eða löggjöfin? Kanske
að það jTði þó öllu umsvifaminna, að
byrja ái löggjöfinni.
GóÖ boð.
Heimskringlu er sérstök ánægja að
skýra kaupendum og velunnurum frá því,
að hún hefir komið svo ár sinni fyrir
borð, að frá þessum degi verður sérstakt
rúm í blaðinu fyrir þá af lesendum, sem
vilja leita læknisráða, með tilstyrk blaðs-
ins. Ágætur íslenzkur læknir hér í borg-
inni hefir lofað blaðinu að gefa læknis-
ráð ókeypis í dálkum blaðsins, þeim sem
það vilja nota.
Vér erum ekki í vafa um það, að þetta
verður bæði vinsælt og gagnlegt. Það
skal tekið fram, að spurningar þær, er
lesendur kynnu að vilja senda til blaðs-
ins um heilsufar sitt, verða að vera eins
stuttar, gagnorðar og greinilegar og frek-
ast er unt.
Aftur á móti þarf varla að taka það
fram, að þessar ráðleggingar koma að-
eins að haldi þeim, sem eiga við ein-
hverskonar langvarandi (chronic) kvilla
að stríða. En þeim ætti að líka þetta
ágæta og mannúðlega boð læknisins, að
koma að áfeætu haldi. Spurningum verð-
ur svarað þegar vikuna eftir að þær ber-
ast blaðinu, að svo miklu leyti sem unt
er.
Svar.
“Stephan G. Stephansson — — —
sem manni finst oftast að fremur sé mál-
svari dauðans en lífsins-----”
Þessi orð las eg nýlega í Lögbergi. Og
þessi undarlega hugmynd “er sem böggl-
að roð fyrir brjósti” þeirra, sem ekki lesa,
eða illa lesa, kvæði skáldsins. Við það
er ekkert athugavert. Fyrirfram-sannfær-
ingu eða fordóm getur enginn gert skóna.
Hitt er undravert, að þeir, sem dá ljóðlist
og skilja hana að einhverju leyti, skuli
haga orðum eins og áður er á minst.
“Fyrir gluggann minn gengu
Glaðar sumarvonir!
Stefndu blysförum beint til
Bjarmalands í framtíð,
Girtar megingjörð morguns,
Mannprýði og sannleiks,
Merkt var handsal á hjálma,
Hjartarót á skjöldu.
Slógu ljóma fram um löndin,
Leiftrum út í fjarlægð,
Glæstu rósir og mnn, að
Regnbogum í austri.”
Þetta erindi er tekið úr hersöng Steph-
ans, “Martius”. Stephan, eins og aðrir,
á sinn herguð og dýrkar hann. Og hver
er þessi “Martius” skáldsins? Hann er
almættið vermandi, hressandi og bless-
andi. Hann er sól og sumargleði öllu því
sem lifri. Hann er sigurvegarinn góði.
Hermenn Stephans hafa hvorki rándýr
eða hræfugla að skjaldarmerki, heldur
“handsöl” og “hjartarót” (tákn einlægn-
innar og kærleikans). Aðrir herguðir, séu
þeir ekki aðgerðalausir, drepa, þjá og
eyðileggja. “Martius” Stephans vekur til
lífsins, hressir og bætir. Og hann er altaf
að verki. Finst nú ekki þeim, sem vilja
gefa huga sinn á vald sannleikans, að
Stephan sé hafður fyrir rangri sök, þeg-
ar hann er kallaður “málsvari dauðans”?
Það er líka haft fyrir satt, að Stephan
sé bölsýnn. :
“Fyrir gluggann minn gengu
Glaðar sumarvonir!
Stefndu blysförum beint til
Bjarmalands í framtíð —”
Þessa sýn eða spádóm má víða lesa út
úr ljóðum skáldsins. Hiann trúir á stríðs-
guð sinn, lífsins gjafarann góða, almætt-
ið, sem vekur líf í óskapnaðinum, styrk-
ir og verndar það um ár og aldir, og
þroskar það til eilífrar fullkomnunar.
Nei, og aftur nei! Stephan G. Steph-
ansson er ekki “málsvari dauðans”. Hann
er lífsins skáld.
J. P. P.
“Könnnm ráðstafanir
guðs”.
Jesús.—
Herra ritstjóri!
Eg hefi mikla ánægju af a8 lesa pistla þá, sern
þér birtið í blaöi yðar, eftir dr. Helga Pjeturss.
Er þa'ó auösjáanlega úr miklu dýrara efni spunn-
iS, en venja er til svona alment. Þegar eg segi
dýrara, þá á eg viS, aS þaS sé meira boriS i af
hugsun, en venja er til. En hugsanir í öllum
myndum, eru frumefni lífsins, viShald þess,
þroski þess eSa óþroski.
ÞaS er þýSingarmikiS atriSi, aS kanna ráS-
stafanir guSs, og getur ekki hjá því farið, að
búdrýgra yrði á þessum hnetti vorum va-ri
þaS alment gert. Miklar hugsanir um hágöf-
ugt efni, jafnvel þó þær hugsanir séu ekki með
öllu réttar, draga að oss mikinn fjölda/ hugsunar-
rikra manna og kvenna annarar tilveru, því það
fólk er hugfangið af mikilleik tilverunnar. I
flestum tilfellum verSur það oss gróSi, og eykur
andlega og líkamlega velsæld vora hér á þessari
stjörnu. Þetta blessaða fólk hefir áhrif á hugs-
anir vorar, og vér höfum Hka áhrif á hugsanir
þess, því margt þarf þaS aS læra aS skilja, eins
og vér. Mestu skiftir, að hugsanirnar séu í alla
staSi göfugar, og samboSnar hinum eina sanna
guði, sem lætur ekkert tilsparaö að annast allra
velsæld, andlega og likamlega, með alveg dæma-
lausri föður og móöurást, oð svo miklu leyti sem
mennirnir leyfa honum þoð.
IFólkiS á þessum hnetti ætti því hvorki að
gleyma þeim mönnufn, né heldur aS vera kæru-
lausir um þá, sem eru þess megnngir aS kasta
frá sér meiru ljósi yfir hin andlegu öræfi vor,
en vér höfum átt aö venjast. Þeim ætti að veit-
ast, fyrirhafnarlaust, alt sem þeir þarfnast til
líkamlegrar framfærslu, þegar andleg framleiðsla
þeirra er sú, ef eg mætti svo aS oröi komast, aS
draga að oss hin miklu, en oss ósýnilegu, sólkerfi
guðs. :
Eg hefi fyrir mér kaflana, sem birtust í blaSi
ySar 24. júní.
Þó eg sé ekki dr. Hlelga sammála í sumum at-
riSum, þá met eg mikils hugsanadýpi hans og
góða viöleitni aS skýra máliö. En mér virSast
skýringarnar nokkuS á huldu og bundnar við
gamiar sagnir og spádóma, sem vitaskuld hafa
ekktrt meira gildi en þaö, sem um þetta kann
aö vera sagt í dag. Menn hafa sjálfsagt á öll-
um öldum, frá því aö sjálfstæS eilíf “eg” fædd-
ust á þessari stjörnu, gert sér einhverjar hug-
myndir um guðveldiö, og þaS afarlöngum tíma
áður en nokkrar sagnir um það geymdust. Ef
til vill gátu einhverjar af þeim óskráöu hug-
myndum vei;iÖ miklu fegurri og fullkomnari en
hinar, sem í sögnum geymast. Mér finst því
réttast aö taka málið fyrir og ræSa þaö eins og
þaö liggur fyrir og horfir viö í dag.
Samkvæmt mörgum sögnum og munnmælum,
voru þó hugmyndirnar á þann hátt, og með til-
liti til þess, að þessi litla stjarna væri þunga
miðja alveldisins, sem guð léti sér séistaklega ant
um, og annara en alt annaS. Sem von er, þá
getur guS ekki annaS en brosaS aS þessum bama-
skap, því hann lætur sér jafn-ant um alt líf,
um alla tilveruna. GuS á ekki til nokkra hreppa-
eSa landskikapólitík. Þau orS, mér er ól.æft íð
segja þaS, eru ekki til í orSabók guSs.
En guS lætur sér á þann hátt ant um öll sjálf-
stæS “eg” tilverunnar, aS hann annast um aS
þeim veitist öll hjálp og aSstoS til þess aS öSIast
göfgi, ef þau óska þess. Annars er hverju ei-
lífu “eg” í sjálfsvaid sett, hvernig þaS vill haga
sér, því ríki hans er ekki, og hefir aldrei veriS,
nokkur hætta búin af því. Þvert á móti. Þetta
er hiS eina, sem getur skapaS alfullkomleika.
Hinar eilifu, alfullkomnu, blessuSu hugsanir
guSs hafa æfinlega veriS í miklupi meirihluta
í alveldinu.
GuS hefir aldrei fyrirfariS sér,
hvernig sem þaS orS er skiliS, fyrir
nokkurn skapaSan hlut í ríki sínu,
þvi þaS hefSi veriS barnaskapur einn,
af því aS þaS er á móti eSlislögmáli
lífsins og hreinasti ómögulegleiki.
Líf er óendanleg framleiSsla, og æfin-
lcga, í byrjuninni, á lágu stigi, hvar
sem skilyrðin eru til fyrir þaS, þvi
byrjunin er alstaSar eins, af því aS
lögmál þess er alstaSar hiS sama. Alt
ve’-Sur aS feta sig fram, frá lægstu
lífsmyndum til hins mesta fullkom-
ltika, hvernig sem því gengur þaS,
og hvað langan tima sem þaS tekur.
LífiS á hverri einstakri stjörnu, er
á til eilíf “eg”, er heild út af fyrir
sig, á líkan hátt og bú bónda i sveit
er heild út af fyrir sig, innan sveit-
arfélag-sins. Sé nú bóndinn búskussi
og flosni upp, þá verður jörðin kyr
eítir sem áSur, og einhver annar tek
ttr hana. Þannig er því og variS meS
lifiS; plássig er undireins tekiS, losni
þgS, einhverra orsaka vegna, sé þaS
hæfilegt fyrir lífmyndun. En eins
og1 jörS getur veriS allgóS til ábúSar,
þótt eitthvert sjálfstætt “eg” hafi
flosnað upp af henni, þannig er þvi
vrriö með hverja lífræna stjörnu í
aiveldi guðs. ÞaS mál kemur ekki
stjörnunni viS, þó alt fólkiS steypi sér
af henni út í hiS svartasta ntyrkur til-
verunnar.
Kemur þetta af þvi, aS hver
stjarna, sem er sameSlis vorri, er ekki
vitsmunalegt eilíft “eg”, og því háS
öðrum lögum en hin sjálfstæðu, ei-
lífu “eg”, sem byggja hana. Fyiir þvi
getur t. d. alt mannkyniS hér riðiS á
helveg, eða tekiS helstefnuna, ef því
þóknast, aS hvorki sakar þaS þenna
hnött né heldur ríki guSs. Hjvorki
myndi hnötturinn gráta þessa til-
hreinsun, þó hann gæti þaS, né held-
ur væri nokkurt mannsbarn týnt eða
tapaS út úr alveldinu. 'Allir yrðu aS
brjótast áfram sem bezt þeir gætu,
eu aS sjálfsögðu í miSur glæsilegu
umhverfi.
Hitt er annaS mál, ef vér hugsum
oss svona ástand, sem í raun réttri
er ómögulegt, þá fnyndu liSsveitir
guðs út um tilveruna, sem fengju
fréttirnar, ekki álíta þetta tiltæki
rr.ikinn búhnykk til fyrirmyndar, því
þó menn vitkuðust viS þenna skell
undir breyttum lifsskilyrðum, þá
myr.di þó þessi andlegi afturkippur
hafa slæmar afleiSingar fyrir alla
hlutaSeigendur um miljónir ára.
Aldrei hefir gereySing nokkurs
heildarlífs átt sér staS í tilverunni.
Orsökin er sú, aS hvergi er hiS illa
eitt um hituna. Lífheimurinn er al-
staðar hlaðinn góðum og illum hugs-
unum, sem hvert eilift “eg” má vinna
úr þaS, sem þvi þóknast, sjálfu sér til
andlegs þroska eða þá til andlegs niS-
urdreps. Nú kemur þaS aldrei fyrir
aS heild, eða rriannkyn á nokkrum
hnetti, hafi veriS, sé eða verði, sam-
taka um þaS, aS vinna alilt úr alillu,
vegna þess aS ekkert eilíft “eg” er
ti!. sem ekki á í sjálfu sér agnar ögn
af góðum hugsunum, hversu illa sem
þaS annars vinnur. En aö alls sé
kostur fyrir hin eilífu “eg”, aS reyna
sig á, er alveg nauSsynlegt, þvi án
þess getur engin sönn fullkomnun átt
sér staS. Hin eilífu “eg”, sem eru
óuppleysanlegir einstaklingar, verða
aS fá aB spinna úr þeim hugsunum,
sem þeim falla bezt i geS, og eins
lengi og þeim þóknast þaS. 1 þessu
eru fólgnir möguleikar þeirra til full-
komnunar og göfgi. ÞaS er aðeins
gepnum raunverulega og persónulega
þekkingu á öllum möguleikum hins
margbreytilega Jífs, frá lægsta sjálfs-
ineðvitundarstigi, aS nokkur getur,
náS fullkomnun.
Þó þessu sé nú svona variS í virki
ltika, þá segi eg ekki, aS hin eilífu.
“eg” séu látin afskiftalaus, jafnvel
þó þau biðji ekki um hjálp. Þeim
eru gefnar góðar bepdingar um, aS
leggja ekki margar óþarfa lykkjur á
leiftina, sem í raun réttri gefa þeim
engin ný viSfangsefni, eða nýjan
lærdóm, af því þau hafi haft sömu
eða svipaða reynslu áður. Og þegar
þau biðja, eins og þarf aS biðja, þá
fá þau viSeigandi hjálp út úr krögg-
um og vandræðum.
GuS dæmir engan, vegna þess aS
dómur er úrskurður um sök, en í
eilíföarmálunum eru allar sakir háS-
ar greiðslumöguleikum hins seka.
Nú veit hinn elskuríki, sanni gtið, aS
greiðslumöguleikar hvers eins koma
fyr eSa siSar, og þess vegna þarf í
raun réttri aldrei á dómsúrskurði aS
halda. Aftur á móti dæmir hver og
einn sjálfan sig aS því leyti, aS hann
skapar sér þau kjör og kringumstæð-
ur, sem réttlátlega samsvara líferni
hr.ns og allri breytni, og skiftir þaS
engu, hvort hann er. í þessari tilveru
eða annari, eSa hverskonar líkama
har.n er klæddur. Sérhvert eilíft “eg”
verður aS vinna sig áfram, og borg-
ar allar skuldir sinar réttum hlut-
aðeigendum. En réttir hlutaðeigend-
ur eru allir þeir, smáir og stórir, seni'
han hefir á einhvern hátt misboöiö
eða læitt rangindum. Þegar einstak-
lingurinn hefir gert þetta aS fullu,
þá er hann sáttur viS alla i tilverunni,
og guS sáttur viö hann.
Af þessu ætti aö veröa skiljanlegL
að leikurinn stendur aöallega á milli
hins uppvaxandi sálnagróðurs tilver-
urnar, undir vernd og forsjá guös,
en ekki þfessara sálna og guös.
Eg sagði áöan, aS hvert eilift “eg”
fengi viSeigandi hjálp, þegar rétti-
lega væri um hana beöiS. En viöeig-
ar.di hjálp, er hjálp til aS hjálpa sér
sjálfur á réttan hátt. Þetta er eini,
sanni og rétti vegurinn til eilífrar,
saunrar og réttrar fullkomnunar.
önr.úr látalætis fullkomnun gagnar
ekki guSsríki. OrSur, titlar og mann-
viröingar eiga enga fótfestu í guSs-
riki. Ekkert gildir þar nema göfgi
hugsananna, sem þá aS sjálfsögöu er
fylgt fast fram með orðum og verk-
um, þvi annars er þaö engin sönn
göígi, sem upp af þeim vex.
Til þess nú aS gera öllum sem hæg
ast fyrir aS öSlast guödómlega göfgi,
e- guS aS leika viB hin eilifu '“eg”
um alla tilveruna, meS óendanlegum
umskiftum á umhverfi og búningum.
Einum kann aS hepnast betur aS hafa
sig áfram við breytt lífsskilyrði, en
honum hafði áöur gengiS. Minsta
kcsti hefir hann lært nokkuS, meS
þvl honum er í fersku minni hiS
fyrra gengi og hinn forni árekstur.
Séu nú þessar fáu, og fátæklega
orSuðu setningar, athugaöar vel, meS
stiliingu og gætni, þá verSur þetta
Ijóst meðal annars:
1. —AS guS vikur ekki, og getur
ekki vikiS, hársbreidd frá hinu eina
algilda lögmáli uni byrjun, viöhald,
vcvxt og fullkomnun sálarlífsins, 'sem
er eitt og hið sama um alt alveldiS.
GuS getur ekki vikiS frá því vegria
þess, aö i þessu lögmáli felst hiS
mesta vit og réttlæti, sem hin göfug-
asta hugsun alveldisins getur fram-
leitt. Hámarki alfullkomleikans er
náS meS þessu lögmáli.
2. —Allar sérstakar fórnfæringar,
fyrir eina eöa allar lífsheildir alveld-
isins, væru partíska til þess að tefja
fyrir lærdómi hinnar sönnu framþró-
uuar til fullkomnunar, og eru því ekki
ti! i lögmálsbók guös. í lögmáli al-
veldisins er ekkert, sem hindrar efl-
ir.g guösrikis.
3. —Hver bygS stjarna, hvort sem
sú stjarna er sameölis vorri eöa ekki,
er andlegur og likamlegur heildar-
búskapur, undir vernd og aöstoö æöri
máttarvalda alveldisins; þó þannig,
aS aldrei séu skert réttindi einstak-
lirgsins eöa heildarinnar, til þess aS
gera sjálfum sér, eöa sjálfri sér, ilt,
sé einhver lærdómur til andlegs
þioska í því fólginn, annaShvort eöa
fcæöi á því tilverustiginu, eða hin-
um síöari.
4. —Hleðsla lífheims eru óendan-
lega margbrotnar og ósamkynja hugs-
anafrumlur. Úr þeim má vinna hiS
bjartasta Ijós, hiS svartasta myrkur,
og kraft og framkvæmdir allra teg-
unda. En hvorki hinar beztu né helr?
ur hinar verstu geta myndaS heild-
ailíf, jafnvel ekki einn einstakling,
svo þess eins þarf aS gæta, aS óskert-
ur réttur sé gefinn til allra náms-
greina, samkvæmt eðlisfari og upp-
lí.g' hvers eins.
5. —Hvert eilift “eg” færist úr ein-
um bekk í annan, þar til náminu er
lckiS í skóla lífsins, og alfullkomleika
e,- náS. En hvern árangur hinn um-
liöni lærdómstími, og hiS umliöna
starf, haföi, veröur ekki kunnugt
ncma aS nokkru leyti, fyr en komiS
er i næsta bekk. Orsökin er sú, a8
sambandið á milli bekkjanna er ekki
þaS, sem þaS á aS veya og má vera,
samkvæmt vilja guös.
6. —GuS á ekkert launungarmál, því
hann hefir engu aS leyna og ekkert
aS fela fyrir uppvaxandi sjálfsmeS-
vitundarmeSlimum alveldisins. En meS
þvi engu góöu er svo haldiö aS nokkr
urn, aS honum sé ekki í sjálfsvald
sett aS hafna því, ef hann vill, þá
veröur hvers eins aS vera sóknin og
sannleiksleitin. Þessum gæöum, sem