Heimskringla - 02.12.1925, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
WINNIPEG, 2. DESEMBER 1925
HEIMSKRINGLA
E f f i e.
Eftir Annie Frost.
II
gáfan byrjaði að líta hverja eina einmanalega j ur síns, og snéri sér að honum svo vandræða-
skyldu, og hin þreytta hugsun lyftist upp á við, leg, að hann sagði hlæjandi:
að lifa nýju lífi í ástúðlegum draumum algerv- “Eg held aö þú hafir verið við það að
islegrar gæfu. Daglegu skemtigöngurnar. sofna,” og fór svo.
fyrrum svo leiðinlegar og þreytandi, urðu nú ! “Eg er ekki á sömu skoðun og faðir þinn,”
orsök til ánægju, því hver ein lítil tilviljun varð! sagði Lovering rólegur. “Eg hefi aldrei séð
að stigarim, sem lá upp að nýjum draum, og' augu jafn vel vakandi og þín, síðustu hálfu
meðan hún í huga sínum gerði hvern mann, stundina.”
Þangað til hún var 14 ára, hafði fræðsla 1 Sem gekk fram hjá- henni’ hluttakanda í æfin- j “Viljið þér ekki setjast niður?” sagði hún
barnsins ýmist tekið framförum eða numið itýraheimi sínum’ gleymdi_ bamið um stund sínu fegin, og bauð honum helminginn af langa
staðar, þegar veikindi eða skortur á leiðbein-
ingum hýidraði hana. Hún stundaði hljóö-
færaslátt ásamt systrum sínum, þar eð það var
að eins skólavera, sem læknirinn hafði bann-
að, og frú Marshall sagði: “Stundum eru þess-
ar ljótu stelpur liðvirkar við að leika á hljóð
einmanalega yfirgefna lífi.
2. KAPfTULI.
Það var afmælisdagur Blanche,
tyrkneska legubekknum. “Það eru svo marg-
ar ungfrúr Marshall,” sagði hún brosandi, að
þabba hefir máske skjátlast.”
Lovering leit í óvissu á litla andlitið, til
í þess að komast eftir hvort það væri áform
og frú hennar, að fá hann til að smjaðra við sig. En
þar, þangað til Marshall kæmi aftur, eða þá að
fara til að hjálpa honum. Hann varð þess
vegna kyr hjá þeim, og þau biðu kvíðandi eftir
fregnunum um brunann.
þegar fregnin
Nú var dag-
færi við vilium að minsta kosti srefa henni Marsha11 hafði ákveðið að halda hann hátíðleg- stóru, saklausu augun mættu hans með bams-
tækifæri 01 að gera sig holandi » ian með fjölmennri danssamkomu. Til allrar legri hreinskilni, og hann þáði sætið, sem hún
"Ef eg hefði ekki algerlega bannað .11.0 !Iukku t)'rir iform hennar var 'l>etta vetrar mán- , hauö honum. um 'e« °S hann oagSi:
allan
lestur, frú, kæmi mér til hugar að segja, að
hún hefði stundað? nám um of,” sagði læknir-
inn, þegar hann var kallaður sökum “eins enn
þá af veikindaköstum Effie.”
Það var lengsta og alvarlegasta veikinda
tilfellið, sem hún hafði orðið fyrir um langan
tíma, og eftir að hitaveikin rénaði, lá hún í
nenningarlausri deyfð, sem barnfóstran hélt, að
henni mundi aldrei batna aftur.
“Eg verð aldrei elskuð, aldrei,” hugsaði
hún. “Mamma getur það ekki, eg er svo
Ijót, og pabba sé eg næstum aldrei. Eg veit
að guð skapaði mig þannig, eg hefi lesið um
það, og þar eð það er hans vilji, verð eg að
vera góð og þolinmóð og reyna að vera kát.
Mig furðar hvers vegna að mæður elska ekki ó-
fríð börn? Mér þykir svo ósegjanlega vænt
um mömmu, og þó eitthvað bæri við, sem eyði-
legði fagra andlitslitinn hennar og indælu dökku
augun, skyldi eg samt elska hana jafn heitt.
María segir, það sé af því eg sé svo ömurleg og
óframfærin. Ef þær vissu hve mjög mig
verkjar í höfðinu, og hve þreytt eg er, myndu
þær ekki furða sig á þó eg gráti stundum, og sé
uður, rétt eftir nýárið, og alt samkvæmisfólk-1 “Nei, honum skjátlaði ekki. Eg vissi
iö hugsaði að eins um skemtanir. Effie var einu sinni ekki að þú varst ungfrú Marshall,
fædd í sama mánuði, fáum árum seinna, en urn þegar eg bað um að vera kyntur þér. Eg
hennar fæðingardag hirti enginn. En í þetta þekki systur þínar mjög vel, og samt held eg, já,
skifti var henni sagt, að hún mætti koma inn í eg er alveg viss um það, að eg hefi ekki séó
danssalinn og horfa á gestina, og með mikilli þig fyr.”
ánægju bjó hún sig undir þetta tilefni. Fjöl- j “ó, eg er enn þá í barnastofunni,” sagði
menn samkoma var henni alveg ný, og hún Effie brosandi. “Eg er ekki heilsugóð, svo
beið viðburðarins þráandi. Engar slíkar hugs- eg kem sjaldan í samkvæmissalinn á kvöldin.”
anir, sem brutust um í huga systra hennar, á- Hún fann til sorgar meöan hún sagði hon-
sóttu hana: Eftirvænting, aðdáunar, hræðsla um frá sinni einmanalegu tilveru, sem háð og
við keppinauta, og hvaða litur eða klæðnaður kuldalegt viðmót neyddu hana til að búa við,
færi þeim bezt. Þetta var þeim afar áríðandi. en ekki kom hennir til hugar að ásaka föður,
en sem Effie datt ekki í hug. Að geta séð öll móður né systur sínar; hún hugsaði að eins
mismunandi andlitin, hlusta á hljóðfærasöng- um sinn eiginn ófullkomleika.
inn, og sjá fólkið skemta sér, var það sem hún Ungi maðurinn hefir máske lesið mikið í
hlakkaði til. | þessu einlæga andliti, sem snéri að honum,
Kjólar Láru og Effie voru af sömu gerð, en hann sagði að eins: “En nú vona eg að við
og meðan hin dekurvana Lára sagði sinn vera veröum góðir vinir.”
lélegan, tók Effie með þökk við sínum, en
3- KAPÍTULI.
Klukkan var rúmlega tvö,
um eldsvoðan barst til Marshall.
renningin að reka nóttina á flótta, og enn þá
hafði Marshalls fjölskyldan eúgar fregnir
fengið.
Þegar Marshall fór að heiman, var andlit
hans náfölt, og hann hvíslaði að konu sinni:
“Byggingin var ekki vátrygð.”
Stóra sölubúðin hans var ný, og vörumar
nýfluttar í hana, og hann hafði frestað vátrygg-
ingunni þangað til öllu var vel fyrir komið.
“Klukkan er fimm,” sagði Lovering, þegar
bún var búin að slá. “Leyfið mér að fara
og vita hvernig tilhagar. En hvað þið eruð
þreytulegar og kvíðandi. Verið þið kjarkgóð-
ar, það er m^ske ekki eins slæmt og við ímynd-
um okkur. Klæðnaður ykkar og herbergin
hafa lamandi áhrif á ykkur. Eg ætti að biðja
um kaffi handa Marshall, og þið getið svo sofn-
að eftir þessa löngu vöku.”
Þær gengu út með hægð, hver til síns her-
bergis, til þess að skifta sparifötunum við morg-
unkjóla, um leið og þær báðu vinnufólkið að
hafa morgunverðinn snemma tilbúinn, og laga
til í herbergjunum, svo þau litu ekki út eins og
tómir veizlusalir. Svo yfirgaf hinn tryggi vin-
ur og biðill þær, til þe'ss að fara skemstu leiö
til verzlunarbúðarinnar.
En þegar hin rannsakandi augu horfðu
; ekki lengur á hann, hvarf hinn fjörugi svipur af
stundi ofurlítið, þegar hún sá að hvíti liturinn alvarlega.
hans, gerði dökka hörundslitinn sinn enn bet- “Og nú verður þú að segja mér um hvað
ur sjáanlegri. þú hefir hugsað; eg tók eftir andliti þínu og
Kvöldið kom, samkomusalirnir voru skraut- sá, að þú nauzt meiri ánægju liérna en þeir, sem
, .. , . . . qA leSa Prýddir og birtan góð; systurnar og móðir tóku þátt í skemtununum og samtalinu.”
eg kyr át og oframfærm, þa e þ Þ .1 s i þeirra skoðuðu hver aðra, til þess að bæta úr “Eg hefi sannarlega ánægju af þessu, svo
get ekki leikið mer eins og ’ ® hví ! bugsanlegum klæðnaðs skorti. Þar eð gest- mörg glöð andlit og svo mikil fegurð; það lík-
svo 1 siðunni. Ó, eg er s\o rygg y Þ . ■ irnir eru enn ekki komnir, ætla eg að lýsa þeim.. jst stóru málverki, nema að hér er líf og hreyf-
guð skapaði mig svo ljota. Nei, eg ma ekki u_________,__,____ . , ... ... ... . . _ .
‘Það skyldi gleðja mig mikið,” svaraði hún andliti hans, hann gekk hraðara og kvíðasvip-
vera hrygg, það er synd. Ó, ef einhver vildi
segja mér hvernig eg get orðið góð og fengið
manneskjurnar til að elska mig.”
Aftur og aftur leituðu þessar þreytandi
hugsanir á hana. Þráandi ástina, reyndi hún
með einfaldri trú — sem hún hafði lært af
bókum — að vera ánægð með sitt hlutskifti.
Litla stúlkan hugsaði um lífsins ætlunarverk.
Það leið langur tími þangað til hún varð
fríslc aftur, eða eins frísk og áður; en loks hættu
daglegu vitjanir læknisins, og barnið byrjaði
aftur sitt kyrláta, einmanalega líf.
Árið leið, og sökum hvíldarinnar frá nám-
ínu, sem veikindin veittu henni, virtust gáfur
hennar hafa þroskast. Gömlu skólabækurnar
voru ekki eins erfiðar að skilja, og hún fann,
að margar erfiðar spurningar þurftu að eins
nákvæma umhugsun og endurtekningar, til þess
að verða auðskiljanlegar. Svo opnaðist líka
önnur ánægjulind.
Effie fékk herbergi út af fyrir sig, þar eð
móðir hennar áleit, að hættulegt væri að hinar
systurnar svæfi hjá henni, og þar eð þær voru
orðnar svo stálpaðar að barnfóstran var óþörf, þá
fékk hún barnfóstruna til sinna nota eingöngu.
Lára gekk enn þá í skóla, en Blanche og
Beatrice sóttu allar samkomur og skemtanir, og
sáust því sjaldan í barnastofunni.
Eins og áður var lestur bóka mesta ánægj-
an fyrir Effie, en nú las hún eins mikið sér til
skemtunar og til að auka þekkingu sína. Bea -
trice hafði léð henni, auk skólabóka sinna, stórt
bindi af Shakespeare, Miltons ritin og önnur mik-
llsverð bókmentaleg rit, og af þeim lærði hún
mælsku eða málsnilli, sem hún sótti mjög eftir
og mat mikils. Af því hún hafði sérstakt
herbergi fyrir sig, var hún dálítið djarfari en
áður, svo hún bað föður sinn um lykilinn að
bókastofunni, og í skápunum þar fann hún meiri
andlega fæðu fyrir sínar einmanalegu stundir.
Bókasafnið var alls ekki gott; hr. Marshall las
ekki mikið, og kona hans skeytti ekki um aðr-
ar bækur en hinar gagnslausu skáldsögur, sem
Blanche og Beatric lásu eða fengu að láni, og
fleygðu þeim svo inn í skápana ólesnum, eftir
því hvernig á þeim lá. Effie fann nokkur ljóð-
mæli, nokkur söguleg rit og margar skáldsögur.
Hún las þær í frístundunum, sem hún leyfði
sér að taka frá leitinni eftir þekkingu — sem
hún vonaði að ná kærleikanum með, er henni
nú var neitað um.
Hún hafði aðskilið skólabækur sínar, og
ákveðið nákvæmlega, hvað hún ætlaði að gera
á hverri stundu, sem gat komið manni til að
brosa, ef ekki hugsunin um þetta barn, sem var
látið alveg afskiftalaust, eyddi lönguninni til
þess. Ákveðnum tíma var varið til landa-
fræðis náms, til mannkynssögu, reiknings,
heimspeki, efnafræði og æfingar við pianoslátt
og allar aðrar námsgreinar, sem hún stundaoi
daglega. Þegar því var lokið, voru hin ind-
ælu ljóðmæli og skáldsögur til að sitja við g
dreyma um, og oft sat barnið með nál í hendi
við gluggann og saumaði og dreyfndi.
Skáldsögur og ljóðmæli höfðu opnað nýj-
an heim fyrir hana, og þar bygði hin ör-
magna sál sér hvíldarstað, heimili. Hugsjóna-
Frú Marshall er há og tíguleg kona, klædd. jng; hvert eitt andlit hefir sinn einkennilega
svörtum flauels kjól, skrýddum demöntum; yndsleik, og þar sem litirnir í málverkinu mundu
dökkur er hörundsliturinn, mikið og svart hár, Verð í»of miklu ósamræmi eða of líkir, myndast
stórir en laglegir andlitsdrættir, dökk og fjör- hér nýir hópar af sameiginlegri fegurð. Ef
ug augu, farsælt líf með fullnægðar metnaðar- eg væri listnæm, skyldi eg geyma í minni mínu
girndir, einkendi hana. jmarga hópa, sem eg hefi séð í kvöld, fyrir
Blanche hafði fjörug dökk augu og hrafn- niyndir eða atburði í meistaraverkum. Lítið
svart hár, há og beinvaxin með fagrar, liðugar þér nú til dyranna að söngsalnum, þar er hóp-
hreyfingar er gerðu hana tíguglega, og hún var ur, sem ætti vel við að sýna í “Úndínu”.
klædd bylgjuríku fataefni, sem átti vel við Blanche, &em leikur sér að blómunum, og hall-
hana; hörundslitur hennar var hvítur og slétt- ar sér svo yndislega að marmarasúlunni hjá
ur, og ekkert gat komið blóðinu fram í kinnar gosbrunninum, sem sézt í gegnum dyrnar,
hennar, hvorki áhugi né áreynsla; hún var niundi sýna ágæta bakhlið. Maðurinn, sem
klædd grasgrænum fögrum kjól, utan yfir silki- vjð hana talar, er áreiðanlega nógu fallegur til
kjól af sama lit. ag vera hinn drengilegi biðill, þó að breyta yrði
Beatrice líktist meira móður sinni, með fatnaði hans, og Lára er nógu nálægt til að
dökkan hörundslit og slétt, svart hár, hún var vera — hin fagra dauðlega, sem nær ástmegin-
klædd granatlitum silkikjól með aragrúa af um frá hans réttu brúður. Eg — eg bið
kniplingum hátt og lágt, sem átti vel við hennar fyrirgefningar,” sagði hún alt í einu og roðnaði.
dökku fegurð, um handleggi hennar og háls. “Hvers vegna?”
gljáðu men af roðasteinum og perlum. Há “Eg þreyti yður, gleymdi að eg hugsaði
eins og systirin, en nokkuð gildari; allar hreyf- svo hátt.”
ingar hennar báru vott um drambsama feg- “Uú þreytir mig ekki; mér sýndist þú vera
urðar meðvitund. svo anægð, að eg gat ekki varist freistiðgunni
Lára og Effie, í litlu hvítu kjólunum sín- að koma hingað, til að kynnast leyndarmáli
um með hvít blóm til prýðis, eru enn ótaldar. þfnu. Jæja, eg skal þá segja þér leyndarmá.”
Það var óhugsanlega að velja kjól, sem betur “Leyndarmál?”
átti við þessa ljóshærðu, yndislegu stúlku. Hái “já, Blanche er sú eina sem þekkir það,
vöxturin, langa, gylta, hrokkna hárið, bjarti en þið fáið bráðlega að þekkja það líka.”
hörundsliturinn og stóru, bláu augun, sýndi “Blanche?”
hvíti kjóllinn enn glöggar, meðan sívali hand-| “Blanche mín. Hún hefir í kvöld leyft
leggurinn og fallegu herðarnar mistu eikis í við mer að kalla minn litla vin hérna, systir; vilt þú
að vera svo nálægt mjúku, hrukkóttu knipling- eiga mig fyrir bróðir, Effie?”
unum. Hún leit á myndarlega, fallega andlitið, sem
En vesalings litla Effie, ólík hinum, var svo iaut njður að henni. Hún var ekki að hugsa
lítil, að mörg 12 ára gömul börn gátu horft yfir um hinn “góða ráðahag,” sem systir hennar
höfuð hennar. Og ekki eingöngu lágvaxin, ætlaði að gera; hún vissi ekkert um hina göf
en svo grönn og mögur, að hin viðbjóðslega ugu ætt, hinar fullu kistur né háu stöðuna, sem
lýsing Blanches: “beinagrindin”, var eins sönn systir hennar hafði náð í þetta kvöld, en hún
og hún var ljót. Kjóllinn, sem l^t handleggi sa björtu, hreinskilnu augun, yndislega munn-
og háls vera bera, gerði ilt verra fyrir vesalings jnn og gáfulegt andlit, og hún lagði litlu hend-
barnið, þar eð dökki hörundsliturinn og hold-1 jna sína í hans og sagði innilega:
litli vöxturinn sást enn betur, það var að eins “D, eg er viss um að Blanche er hamingju-
tvent, sem var aðlaðandi við litlu stúlkuna, það som. kséri bróðir.”
v°ru stór, blíð, brún augu, hulin löngum, dökk- Þetta var dálítið undarleg árnaðarósk, en
um augnahárum, og fallega lagaður munnur. ungi maðurinn skildi til fulls gildi hennar, og
Illanche sagði að andlit hennar væri þolanlegt., þrýsti innilega litlu hendina um leið og hann
og nú endar lýsing hennar. isagði:
Gestirnir komu, og með þeim fyrstu kom' “Má eg þá vera riddari Úndínu?”
húsbóndinn. | «<Ef þh ert tryggur, og það veit eg þú verð-
Líkur börnurn sínum, var hann hár vexti, með ur” sagði hun brosandi. “Hlustaðu, hvað
blá augu, svart hár og mikið svart skegg. Yf- var það; Sem þessi maður sagði?”
irleitt var hann álitinn fallegur maður, þó and-, Hann var í verkamannafötum, en samt
lit hans væri alt of breitt og drættir þess of stór-1 hom hann jnn tn þessa skrautklædda samkomu-
skornir.
Af öllu samkomufólkinu, sem var margt,
mun enginn. hafa glaðst jafn innilega og barn-
ið, gem í litlum kima í nánd við gluggann, at-
hugaði hópana hringinn í kring um sig. Án
þess að hugsa um sjálfa sig, gladdist hún yfir
fegurð systra sinna. Ekki einn af hinum
mörgu aðdáendum leit með slíku velsæmi á
yndi Blanches, hina tíguglegu framkomu Bea-
trice og ástúð Láru eins og hin fyrirlitna systir,
sem horfði á þær.
“Effie, hr. Lovering langar til að kyxmast
þér.”
Effie hrökk við, þegar hún heyrði rödd föð-
fólks með erindi sitt, heitur og rykugur, ófeim-
inn og blátt áfram.
“Eg verð að finna hr. Marshall. Sölu-
búðin hans brennur.”
Orðin flugu frá munni til munns, unz Mars-
hall heyrði þau.
Fleiri verzlunarmenn voru þar til staðar,
sem áttu sölubúðir sínar hjá háu steinbygging-
unni, þaðan sem Marshall fékk auð sinn, og
þeir skipuðu konum sínum og dætrum að koma
strax með sér. kvöddu svo og fóru að gæta
sinna eigin búða.
Þá, þegar að eins móðirin og dæturnar voru
eftir, gerði hr. Lovering kröfu til að mega vera
l
urinn settist að á enni hans.
Hin langa fjarvera tilvonandi tengdaföður
hans, olli honum kvíða, og hann hraðaði sér
til að komast eftir hve stór ógæfan var.
Það var ömurleg sjón sem mætti augum
hans, þegar hann gekk inn í götuna þar sem
sölubúð Marshalls var. Eldurinn hafði eyði-
lagt alla röð nýju bygginganna, og kolsvartir
múrsteinsveggir var alt, sem eftir var af hinum
fögru byggingum.
Um leið og hann gekk ofan götuna mætti
hann manni, sem vissi að hann var helzti búðar-
sveinn Marshalls, er kom út úr húsi hins vegar
við götuna. Lovering ávarpaði hann:
“Hvar er hr. Marshall?”
“Þarna inni. Þér eruð----------” •
“Eg verð bráðum tengdasonur hans,” svar-
aði Lovering, sem sá kvíða og hræðslu á svip
mannsins.
“Það gleður mig að þér eruð hér,” sagði
ungi maðurinn kurteislega. “Þér eruð betur
hæfur til að framkvæma það erindi, sem eg
átti að reka.”
“Hvað hefir átt sér stað?”
“Hann kom, hingað og hjálpaði til að ná
bókúnum alt hvað hann gat. Að síðustu var
þeim öllum bjargað nema einkaskjölum hans.
sem hann geymdi í blikköskju í hallborðiim
sínu. Honum var bannað að reyna að riá
þeim, þareð það væri of seint, en hann fór sanri
inn. Loftið yfir höfði hans datt niður, hann
hrök til baka og datt á gangstéttina. Það
tók tfma að ná í lækni, og þeir sendu boð eftir
mér. Hann var dáinn þégar þeir lyftu honuö1
upp.”
“Dáinn?”
“Já, dáinn. Hpgg á gagnaugað slökti l1'1
hans; það var furða að hann gat komist út-
Hann er nú inni í þessu húsi, og eg var að far»
til að segja fjölskyldu hans frá þessu slysi, áð'
ur en hann yrði fluttur heim. En þér eruð
hæfari til þess, ef þér viljið gera það.” 1
“Rétt strax. Eg ætla að ganga inn; er'
uð þér viss um að ekkert sé hægt að gera?”
“Það eru tveir læknar þar inni núna, a!l
þeir komu of seint. Húsið og vörurnar var ó'
vátrygt hr. minn.”
Klæddur sparifötum sínum, með merki þesg
starfs, sem hann hafði framkvæmt, lá hann dá'
inn á löngu borði. Engin merki kvalamiki^
dauða sáust á andliti hans, augun voru loku^
sem í svefni, og munnurinn lokaður rólega, áa
nokkurra merkja um hið voðalega högg. Svörú1
blettimir af brotna gagnaugabeininu, höfðu ver'
ið þvegnir burt, og vota hárið huldl sárið alve£;
Berhöfða með sorgþrunginn svip, stóð unP
maðurinnv við hlið framliðna mannsins, seá1
hann hafði vonast eftir vingjarnlegu brosi tt&’
þegar hann flytti bónorð sitt daginn eftir. Meíi
ástríkri alúð hnefti hann hálsmáli opnu skýrt' |
unnar, og krosslagði hendur hans á brjóstin11'
Svo bað hann rólega að flytja líkið heim
gekk svo út úr húsinu, til þess að búa fjölsky1(1'
una undir komu þess.
Sé nokkur kjarkur til í liuga manna, r
hlýtur hann að vera til hjá þeim manni, seU1
tekur að sér slíkt starf.
Eigur þessa manns, láu í glóandi ösku
fætur hans, og verzlunarsvéinninn hafði sagh
að dauðinn hefði frelsað hann frá fátæktinö1’
en það var þýðingarlaust fyrir hann nú. Han11
hugsaði að eins um ekkjuna og föðurlauS11
börnin, sem hann átti að flytja þessa sorgM'
fregn. ) . |
Með mestu varkárni sagði hann frá þessa^
beizku nýung, og erfitt féll honum að verða &