Heimskringla - 25.09.1929, Síða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 25. SEPT., 1929
/

Ifcitttskríngla (Stofnuð 1886) Kemur út á hverjum miðvikudegi. Eigendur: THE VIKING PRESS, LTD. 853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg Talsími: 86537 Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn borglst fyrirfram. Allar borganir sendist THE VIKING PRESS LTD. SIGPÚS HALLDÓRS frá Höínum Ritstjóri. Utanáskrift til blaðsins: Manager THE VIKING PRESS LTD., 853 Sargent Ave., Winnipeg. Utanáskrift til ritstjórans: EDITOR HEIMSKRINGLA 853 Sargent Ave., Winnipeg. ‘‘Heimskringla” is published by The Viking Press Ltd. and printed by THE MANITOBA MINER PRESS 853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. Telephone: 86 537

WINNIPEG, 25. SEPT., 1929

Örþrifaráðið
Opið bréf Hon. John Bracken, for-
' sœtisráðherra Manitobafylkis, til dr.
Bögnvaldar Péturssonar, gjaldkera Heim
fararnefndarinnar, það er birt var í Hkr.
11. þ. m., hefir orðið ritstjóra Lögbergs
tilefni í ritstjórnargrein, er hann birtir í
blaði sínu 19 þ. m., undir fyrirsögninni
“Bracken heldur sér við efnið.’’
Það er ekki af því að ritstjórinn
skrökvar því lítilfjörlega atriði, er hann
ætlar að krydda með upphaf rnáls síns, að
ritstjóri Heimskringlu sé ritari Heimfarar-
nefndarinnar, sem vér gerum áminnsta
grein hanS að umtalsefni. Ekki svörum
vér henni heldur fyrir þá sök, að aðalmerg
ur hennar er svo heimskulega rökstudd-
ur, að leitun mun vera á jafn barnalega
moðsoðnum heilagraut, þótt sjálfsagt sé
að gera það fullljóst, úr því að nauðsyn
bar til svars. Vér svörum henni blátt
áfram af því, að hún er ósvinnasta og ó-
fekammfeilnasta aðdróttunin, er vér höf-
um enn vitað dæmi til að væri jafn opin-
bert og afdráttarlaust borin fram af ís-
lenzkum mönnum, á hendur stjórnvalda,
vinsamlega sinnaðra Islandi og íslending
um; aðdróttun, sem valdið gæti íslandi
og öllu sem íslenzkt er, meiri skaða en
tök væru á að mæla eða vega, ef nokkrar
ábyrgar opinberar stofnanir eða stjórn-
völd á íslandi kynnu að taka mark á
henni, vaeri ekki mótmælt í tæka tíð.
Fyrirsögnin bendir strax til afstöðu
ritstjórans til yfirlýsingar Bracken for-
sætisráðherra, að minnsta kostj öllum
þeim, er fylgst hafa með óhróðrinum og
aurnum, er “sjálfboðarnir’’ hafa sleitu-
laust látið dynja á Heimfararnefndinni,
einstaklingum sem heildinni, nú í hálft
annað ár. “Bracken heldur sér við efn-
ið.” Og hann heldur sér við það, á þenna
hátt, eftir þvj sem mergurinn í máli Lög-
bergsritstjórans hermir:
“Mr. Bracken kemur hér hreint og beint
fram, sem fulltrúi Manitobafylkis, með þaff*
fyrir augum, að vinna fylkinu sem mest gagn, og
fá þangaff sem allra nýtasta 'innflytjendur.
ÞETTA ER 1 ALLA STA©I HEIÐARLEGT;
(sic!!j enda fer stjórnarformaffurinn enga leyni-
stigu með skoðanir sínar* Slíkt hið sama verð-
ur engan vegin með sanni sagt um Heimfarar-
nefndina, því hún siglir beinlínis undir fölsku
flaggi, þykist* vera að vinna íslendingum til
heiðurs og hagnaðar, en er jafnframt* reiðubúin
ti! að þiggja stjórnarfé í sama skyni og venjulcg-
ir vcsturfara-agentar.* Starf agentanna var
einkum og sér í lagi það, að auglýsa landið, og
gcra það fýsilegt til innflutninga. Nákvœmlcga
það sama* lofast Heimfararnefndin til að gera,
um leið* og hún gengur að þeim skilyrðum, er
Mr. Brackcn* svo hreinskilnislega setur fram.
Nefndin Iofast........ til þess auðvitað, aff
beina hugum Islendinga vestur,— nákvœmlega
sama starfið, sem vesturflutninga-agentar voru
launaðir til að vinna * .... Er það ekki öllum
heilskyggnum mönnum skiljanlegt við hvað er
átt ?”
Og síðar í greininni er þessi klausa:
. “Bréf það frá Mr. Bracken, er birtist í sið-
ustu Heimskringlu, sannar afdráttarlaust, ...
aff liann situr fastur við sinn keip, hvað auglýs-
ingaskilyrffunum viðvíkur* Hann er hvorki
þjónn Þjóðræknisfélagsins, né heldur íslcnsku
þjóffarinnar* Hann er þjónn fólksins
í Manitoba ag þess vegna* ber honum fyrst* og
siíðast* að vinna að þess* hag. Aff hann sé að
*Auðkennt hér
cinhverju leyti samsckur hcimfararnefndinni
gagnvart Islandi, NÆR VITANLEGA EKKI
NOKKURRI MINNSTU ATT* (sic!!!) þótt
ritstjóri Heimskringlu vilji auðsjáanlega ekki
að gert sé upp á milli þeirra.”
Tvær spurningar hljóta þegar að
spretta upp í huga hvers manns sem gædd
ur er heilbrigðri skynsemi, og les þessa
greinargerð Lögbergsritstiórans:
1) Hafa menn nokkurntíma séð eða
heyrt getið um vitlausari röksemda-
færslu? og 2) hafa menn nokkurntíma
séð óskammfeilnari ranghverfingu á orð-
um og hugarfari ábyrgs stjórnarformanns,
er finnur sig knúðan til þess að verja sig
með opinberri yfirlýsingu, gegn. því sví-
virðilega ámæli,, að þá för, sem hann lýs-
ir yfir að hann takist sjálfur á hendur,
sem æðsti fulltrúi stjórnar sinnar, ein-
göngu í virðingar og vináttuskyni við
vinsamlega þjóð, fari hann í raun og veru
hlaðinn launráðum til þess að taka henni
blóð? Eða þá að ritstjóri Lögbergs vill
álíta Mr. Bracken svo heimskulega ó-
skammfeilinn, að hann ætli sér að rétta
íslendingum heima hægri höndina til ást-
arkveðju, sem fulltrúí Manitoba, en storka
þeim um leið, sem “þjónn” Manitoba, með
því að vera svo “hreinskilinn,” eins Qg
ritstjóri Lögbergs orðar það, að hampa
framan í þá, í vinstri hendinni, dalasjóðn
um, er á að lokka mannvænlegustu ung-
menni gistivina hans vestur um haf!
•
Já, hafa menn nokkursstaðar, nema
hjá Lögbergsritsjjóranum rekist á annað
eins hugsanamoð: Heimfararnefndin er
“reiðubúin að þiggja stjórnarfé í sama
skyni og venjulegir vesturfara-agentar.’’
Og Mr. Bracken er ekki þjónn íslenzku
þjóðarinnar, heldur fólksins í Manitoba,
og kemur fram við Heimfararnefndina,
sem fulltrúi þess, ‘‘með það fyrir augum
að vinna því sem mest gagn og fá þangað
sem allra nýtasta innflytjendur.” Og um
leið og Heimfararnefndin gengur að þeim
skilyrðum sem Mr. Bracken svo hrein-
skilnislega setur fram þá lofast hún til
þess við hann, að gera nákvæmlega sama
starf og vesturflutninga-agentarnir hafa
innt af hendi: að beina hugum fslendinga
vestu,r. En þrátt fyrir allt þetta nær það
vitanlega ekki nokkurri minnstu átt, að
Mr. Bracken (sem Lögbergsritstjórinn
getur þó ekki um að gangi í svefni) ‘‘sé
að einhverju leyti samsekur Heimfarar-
nefndinni gagnvart íslandi’’!!!
Og þessi ólekja drýpur þaðan, sem
aðrir menn hafa heilann.
En svo er nú ekki nóg með það, að
Mr. Bracken sé ekki ‘‘samsekur’’ Heim-
faramefndinni. Þessi afstaða sem rit-
stjóri Lögbergs kveður hann hafa tekið
gagnvart Heimfararnefndinni og íslandi,
er. að áliti Lögbergsritstjórans sjálfs, ‘‘í
alla staði heiðarleg.”!!
Það þykir þá heiðarlegt á þeim bæ,
ef æðsti valdsmaður einhverrar stjórnar
tekur vinarboði erlendrar þjóðar, en veit-
ir um leið fé til þess, að taka þeirri þjóð
blóð, með burtnámi beztu sona hennar og
dætra, ef mögulegt væri, fyrir tilstyrk ó-
hlutvandra manna. Líklega eykur það
aðeins á heiðarleikann í ritstjórnaraugum
Lögbergs, ef boðsgesturinn lýsir yfir ó-
rjúfandi vináttu sinni í garð þjóðarinnar
er býður, um leið og hann veitir féð til
þess að taka henni æð!
Hvílíkt viðskiftasiðferði!
En ritstjóri Lögbergs er nú alls ekki
svo einfaldur, sem þessi röksemdamoð-
súpa hans virðist bera honum vott um. Fyr
mætti nú vera. Hann veit fyrst og
fremst, að innflutningamálin eru alls
ekki í höndum fylkisstjórnanna. Hann
veit líka, að heimför Vestur-íslendinga
hefði jafn mikið kynningarverðmæti (eða
auglýsingarverðmæti, ef hann heldur að
það orð styrki málstað sinn) fjo-ir Kana-
da og íslendingabyggðir hér, þótt hún
væri farin án nokkurrar fjárveitingar frá
fylkjunum, ef hún væri jafn vel farin án
fjárveitingar, sem með henni. Og svo
langt hefir hann þó ekki, né félagar hans,
sjálfboðarnir, vogað að ganga í rataskapn
um og óvirðingunni gegn íslandi, að nokk
ur þeirra hafi opinbertega og beinlínis
krafist- þess, að förin yrði farin með sem
minnstri sæmd, þótt býsna nærri hafi
stappað í skrifum dr. Brandsoil. Rit-
stjórinn veit ennfremur svo innilega vel
í hjarta sfnu, að ekki einum einasta Heim.
fararnefndarmanni hefir nokkurntíma
komið til hugar að stofna til útflutnings
eins einasta mannsbarns frá íslandi í
sambandi við þessa ferð. Og hann veit
vel, þrátt fyrir þá afar ósæmilegu og ó-
drengilegu afstöðu, er hann hefir reynt
að setja forsætisráðherra Manitoba í,
*Auðkennt hér
gagnvart íslandi, að Mr. Bracken fer ekki
í minnsta mannaveiðahug til íslands, að
sumri, né heldur krefst hann þess, eða
æskir, að net verði lögð heima á íslandi
til þess veiðiskapar, af nokkrum þeim, er
heim fer að sumri héðan úr Manitoba.—
Þetta hlýtur ritstjóri Lögbergs að vita,
ef hann þá annars veit nokkuð það, sem
hver annar skynbær maður hér vestra
veit.
En þá vaknar ný spurning: Hvers
vegna hefir þá þessum svívirðilegu að-
dróttunum gegn Heimfararnefndinni og
forsætisráðherrunum, sérstaklega Mr.
Bracken, verið haldið áfram, og það svo
hatramlega, að jafnvel yfirlýsing hans
hefir ekki verið tekin til greina, að öðru
leyti en því, sem hún er rangfærð honum
til vansæmdar.
Aðal svarið er nákvæmlega hið
sama og áður: Af persónulegum fjand-
skap í garð einstakra manna í Heimfar
arnðfndinni, er þess vegna skyldi rænd
allri sæmd af veglegu fyrirtæki; fjand-
skap, er nú, eftir að birt hefir verið bréf
Mr. Bracken, hefir snúist í fulkomið hat-
ur manna, er finna að þeir hafa orðið
undir með illan málstað, og geta nú það
eitt hugsað sér til svölunar hefndarhug
sínum, að eyðileggja, ef jnögulegt er, þá
þátttöku, er þeir sér til stæringar ætluðu
sér að móta eftir eigin geðþótta.
Það vita allir og skilja hér vestra, að
svo illa, sem ‘‘sjálfboðarnir” höfðu hag-
að bardagaaðferð sinni, þá var bréf Mr.
Bracken, er fylgdi á hæla bréfsins frá Mr.
Gardiner, fullkomið rothögg á málstað
‘‘sjálfboðanna.’’ Hann er nú svo gjör-
tapaður hér, að vonlaust er að berjast
fyrir honum lengur. Og því er nú grip-
ið til örþrifaráðsins. Þess vegna er nú
gripið til þess í vanmegnugri bræði, að
gera síðustu og hörðustu atrennuna með
því að rægja forsætisráðherra þessa fylk-
is, heiðursgest Islands, heima á fslandi,
ásamt Heimfararnefndinni. Til þess er
þessi Lögbergsgrein rituð, og til þess er
verið að senda sérprentunina úr Lögbergi,
pésa Hjálmars A. Bergmans, K. C., heim
til íslands, þenna pésa, þar sem hver
rangfærslan stjakar annari, spjaldanna á
milli, að ógleymdum viðbætisóþverranum,
með öllum mannorðsskemmingunum.
Til þess að svala þessári hefnigirni
lítilla sálna, er svo ósæmilegu hugarfari
dróttað að Mr. Bracken, sem mest má
vera. Það er sjaldgæft fyrirbrigði, að
samþegnar forsætisráðherra drótti að
þeim þvílíkum sökum, þvert ofan í yfir-
lýsingar sjálfra þeirra, í garð vinsamlegr-
ar þjóðar, erlendrar, að þeir finni sig per-
sónulega knúða til þess að bera af sér á-
mælið. Til, þess hefir Lögberg orðið,
að bera það á forsætisráðherra tveggja
fylkja, í utanríkismálum, að þeir hafa
þótzt og verið nauðbeygðir til þess að
bera hönd fyrir höfuð sér, til þess að þeir,
heiðursgestirnir, mættu vera vissir um,
að verða ekki litnir sem launráðamenn
á íslandi að sumri. Finnst mönnum
ekki vel að verið hjá “sjálfboðunum;’’
framgangan drengileg; árangurinn glæsi-
legur?
Til þess að svala þessari hefnigirni
skal ekki í það horft, þótt pési lögmanns-
ins e8a jafnvel aðeins Lögberg sjálft,
kynni að verða til þess, að kveikja þann
eld milli Austur- og Vestur-lslendinga,
sem vanséð er máske að slökktur yrði,
fyr en um seinan, að allt, sem íslenzkt er
hér vestra, væri visnað fyrir örlög fram,
í brunaþurk bræðrarígs og tortryggni;
mulnaðir og kyrktir þeir ávextir sem síð-
ustu árin hafa verið að spretta af lífs-
starfi slíkra Vestur íslendinga sem séra
Jóns Bjarnasonar, séra Friðriks Berg-
manns, Stephans G. Stephanssonar og
þeirra manna, er helzt hafa staðið að
Þjóðræknisfélginu; allra þeirra manna, er
hafa verið að teygja hendurnar austur
um haf, eftir gróðrarvökvun úr þeim lind-
um, er einar geta haldið við rækt í ís-
lenzkum jarðvegi, og nú er annars útlit
fyrir, meira en nokkru sinni áður, að taki
að drjúpa oss svo dygði hér vestur um
haf.
En hvað gerði það svo sem til, þótt
þetta færi allt í kaldakol, ef pésinn lög-
mannsins gæti aðeins náð tilgangi sínum
heima, svo að hefndarþorsta hans og
þeirra stallbræðra yrði svalað hér vestfa?
í hálft annað ár hefir Heimfarar-
nefndin í heild sinni, og einstakir með-
limir hennar, orðið að standa áveðurs
við ófrægingahríð sjálfboðanna og per-
sónulegar svívirðingar þeirra. Eftir
því sem lengra hefir liðið, og “sjálfboð-
amir” hafa tapað hér vestra, hafa þeir
kappsamlegar beint starfsemi sinni að því,
að rægja nefndina heima á fslandi. Vér
vitum að vér eigum þar einn hug
með öðrum nefndarmönnum, að
vér bíðum rólegir úrslitanna.
Vér munum ókvíðnir hlíta vitn-
isburði þeirra íslendinga, er
bezt þekkja oss og starfsemi
vora, í ræðu sem riti, að því er
við kemur íslandi. Vér tökum
ugglausir á oss ábyrgðina á
því, að á vegum Heimfarar-
nefndarinnar fer enginn maður
heim til íslands, er kala ber í
barmi til þess eða þjóðarinnar,
né til þess að vinna henni
hnekki á nokkurn hátt. Þeir
menn eru þó til hér vestra, því
miður, sem enn láta ísland og
íslenzka < þjóð gjalda þess, í
hjarta sínu, að æskukjörin voru
þeim óblíð á íslandi. En hvort
sem þeir hafa segjandi eða
þegjandi tekið einhvern þátt í
þessari deilu hér vestra, þá er þó
það eitt víst, að enginn þeirra,
ekki einn einasti, hefir fylkt
sér undir merki Heimfararnefnd
a^innar í þessari orrahríð. Og
á Þingvöllum mun að sumri
heldur enginn maður standa, af
öllum þeim, er henni verða sam
ferða, svo að hjarta hans sé
ekki fullt af ást og þakklæti til
erfikenninga, áa og ættarlands.
í þeirri vissu komum vér að
sumri í landsýn að íslandi hvað
sem hver labbakútur kann
framar að reyna og rægja oss nú
og að eilífu.
Wynyard-póstur.
Vinur minn, A. I. Blöndahl notaði
tækifærið í góðri og þarfri grein, er
hann reit í Heimskringlu, seint á
liðnum vetri, aS lýsa vanþóknun
sinni á “póstum þeim og pistlurti um
allt og ekkert,” sem sendir hefðu
verið blaðinu héðan úr byggðinni
undanfarin ár. Skal fúslega tekið
undir það meginefni greinar hans, að
söngsamkomur þeirra ungfrú Rósu
Hermannsson og Sigfúsar Halldórs
frá Höfnum voru þess vel verðar að
^teirra væri opinberlega getið, og
söngvurunum hjartanlega þökkuð kom
an. Fjölda fólks var óblandið yndi
að hlusta á þau. Verður það ýms-
um byggðarbúum saknaðar- og sárs-
auka mál, ef viðtökurnar af vorri
hálfu hafa reynst þannig, að þau
hugsi ekki aftur til vesturferðar.
Svo óheppilega hefir til tekist að
undirritaður hefir orðið til þess að
rita áðurnefnda “pósta og pistla.”
Má vel vera að sú smávægilega hefð
hafi skapað mér þá ljúfu skyldu,
öðrum fremur, að rita um þessar
ágætu söngsamkomur. Eg skal játa
það, að ég kynoka mér við því, að
ritdæma meðferð góðra söngvara á
frægum hlutverkum. Annað það að
langvarandi ferðlög og undirbúnings-
annir að kirkjuþingum gerðu ntér
örðugt um þær mundir að sinna slík-
um skrifum. Fleira skal ekki til-
kynt til afsökunar, þótt unt væri.
Aðeins er ef til vill ekki fjarstætt
að minnast þess, í þessu sambandi,
sem þráfaldlega ber við, að þeir sem
ósérhlífnast taka á sig smáar og stórar
kvaðir og fórnir félagslífsins, sæta
tiðara átölum fyrir það er þeir láta
ógjört, en þökk fyrir það, er þeir fá
gjört.
Ef til vill hefði ég átt að láta mér
fyllilega segjast við þessa góðlátlegu
ofanígjöf Mr. Blöndahls. En þar
sem ég, eftir langa bið, sé þess ekki
nein mót að hann eða aðrir ætla að
vera til þess, að “geta þess sem gert
er” þá gríp ég pennan — eins og
ávalt áður af ótta við að enginn annar
geri það.
I.
v Lcikfélagið
íslenzka leikfélagið að Wynyard er
að sjálfsögðu fámennur hópur. Sízt
hefir það þó verið aðgjörðalaust síð
an það hljóp af stokkunum. Samt
verð ég að kannast við, að þess átti
ég helzt von, að hin geysimikla fýrir-
höfn, tímaeyðsla og ferðalög félags-
manna^síðastl. sumar í sambandi við
sýningu “Öskastundarinnar,” yrði til
þess, að áhuginn fjaraði í bili. Voru
mér það því þægileg vonbrigði er ég
kom heim síðastliðið vor frá vetrar-
dvöl minni syðra, að fá að vita að
leikfélagið væri að ljúka við undir-
búning tveggja sjónleika.
Leiksýningarnar stóðu í maímánuði,
og fóru fram í Kandahar, Wynyard
(tvisvarý, Mozart og Leslie, við góða
aðsókn. Fyrri og aðal leikurinn var
“Dagsetur” eftir Pál Steingrímsson,
Reykjavík,—prentað í “öðni” 1919.
Er það sorgarleikur, í einum þætti, og
kom mér svo fyrir sjónir að hann
hefði marga kosti góðs leiks. Þótt
ekkj sé í lengra leikriti en þetta kem-
ur skáldið víða við. Og viðfangsefnin
öll eru raunveruleg viðhorf mannlegs
lífs. Aðalmyndirnar eru af tveimur
eiginmönnum; öðrum : þrekmiklum og
framgjörnum, sem vegna óstjórnar-
afbrýði missir konu sina, sem hann
unni, og sem unni honum, eftir stutta
sambúð; missir hann þá að nokkrit
vald yfir viti sínu, og drekkir sér að
lokum eftir hálfrar aldar eirðarlaust
flakk og leit;— hinum: sem notið
hefir langrar sambúðar við trúlynda,
og tilkomumikla konu, en aldrei skil-
ið né metið þá gæfu stna, og aldret
vaxið þar frá lítilmótlegustu eigin-
girni.
Fremur þótti Sumum áhorfendum
anda kalt í leiknum til presta og
kirkju. Hraus þeim hugur við öðr-
um eins ummælum og þeim, að “guð
prestanna væri orðinn landlaus kon-
ungur.” Fanturinn í leiknum er
prestur ! Kirkjuræknu fólki, og vel-
viljuðu okkur prestunum, þótti skömm
til koma, og fannst að höfundur hefði
alveg eins vel getað smellt þessu á
læknir eða lögmann. En miðað við
þá staðreynd, að þess eru þó dæmi
í veraldarsögunni að prestar ihafa
gerzt breyzkir menn, og með tilliti til
þess sögulega viðhorfs í íslenzku þjóð
lífi á þeim árum sem leikurinn ger-
ist, er prestarnir voru á stórum
svæðum einu mennirnir er gengu um
með gloriu mennta og frama, og þvi
hættulegir í ástum — þá held ég að
maður verði að fyrirgfa höfundinum
þetta —• í þetta sinn. — Annars er
óþarfi að skilja leikritið sem hat-
ramlega árás á alla trú, trúarmálstað-
inn yfirleitt. Það er þulu-kri^tin-
dómurinn og vantrúin, blind og hug-
laus, sem höf. vill "finna í fjöru.” Að
öðrum þræði er leikritið málsvörn
fyrir raunveruleik og gildi sálrænna
hæfileika.
Það er ljóst að ekki þolir leikur
þessi slæma meðferð af hálfu leik-
enda. Þótt hann sé kýminn á köfl-
um, yrði hann litlaus og líflaus í
höndum fúskara. Um það verður,
og var, ekki deilt, að meðferðin í
þetta sinni tókst yfirleitt frábærilega
I vel. Hlutverkin voru þessi:
* Ámundi, bóndi, Hallgr. S. Axdalý
Jódís, kona hans, (Hallfríður Sig-
urðsson)
Mánga, tökubarn, skygn, (Jakobína
Axdai)
Öfeigur, förumaður (Þórður Ax-
dal)
Síðari leikurinn var "Rœninginn”
(hjartaræninginn !), gamanleikur þýdd
ur úr dönsku af Árna Sigurðssyni,
sprenjfhlægilegur og vel leikinn, en
of stuttur. Hlutverk:
Hjálmar Berg, kaupmaður (A. I.
Blöndahl)
Frú Berg (H. S. Axdal)
Elinora, uppeldisdóttir þeirra (Jak-
obína AxdalJ
Ólína, þerna (Ólöf Axdal)
Hólmgeir, verzlunarmaður, alias
sótari, eftirlitsmaður raftækja, póst-
þjónn p. pl. (Árni Sigurðsson).
Aðstoðarmaður leikfélagstns við
æfingar og sýningar nú, og fyrirfar-
andi ár, hefir verið Tóbías Tóbías-
son. Á leikfélagið þakkir skyldar
fyrir listfengi sitt og atorku.
Byggðarfundur
(Þess hefir nú um alllangt skeið
orðið vart, að nokkur áhugi hreyfir
sér meðal Vestur-Islendinga fyrir því
að efna til hátíðahalda vestanhafs
næsta ár t tilefni af þúsund ,ára af-
mæli Alþingis. Þykir sýnt að þótt
margir fari heim næsta ár þá verðí
þeir þó fleiri sem eftir sitja, en vilja
þó geta tekið sinn þjóðlega þátt í
þessunt merku viðburðum. Fyrir
því igengust nokkrir Wynyard-menn,
að efna til almenns, sameiginlegs
fundar fyrir alla Vatnabyggð, snemnta
í júnL Voru auglýsingar prentað-
ar og sendar út með nægum fyrir-
vara. Að kveldi sunnudagsins- 9.
júní stóð svo fundurinn í sam^omu-
húsi bæjarins. Þótt veður væti hið
0