Heimskringla - 17.09.1930, Side 5

WINNIPEG 17. SEPTEMBER 1930
HEIMSKRINCLA
5. BLAÐSIÐA
misjafnar kröfur,. sem hann hlaut
að svara á misjafnan hátt. Eftir því
sem Jesús nálgaðist meir dauða sinn,
eftir því sem ósigur hans gegn ofur-
magni klerkavaldsins og gamaltrún-
aðarins færðist nær, að þvi er virt-
ist á yfirborðinu, því meir óx hon-
um ásmegin hugans og skilningur-
inn á þeim guði, sem lét sól sína
renna upp yfir vonda og góða og
rigna yfir réttláta og rangláta, —
því meir nálgaðist hann þann sigur,
sem er í því fólginn, að vera sjálfum
sér samkvæmur og köllun sinni trúr,
hvað sem á dynur.
Og á þessu augnabliki sjáum vér
hann standa augliti til auglitis við
öll hin þrjózku og fjandsamlegu öfl,
sem vilja troða hann niður í duftið
og gera lífsstarf hans að engu, sem
vilja merja hann og slíta úr honum
lífið á krossi grimmdarinnar, af því
að hann boðaði nýja hugsun og nýja
trú, af því að hann dirfðist að hugsa
og flytja fagnaðarboðskap þeirrar
hugsunar, sem guð hafði blásið hon-
um í brjóst.
Hann er staddur í musterinu í Je'rú-
salem, á þessum fornhelga stað, þar
sem þjóðin hafði til langframa ímynd-
að sér, að drottinn hersveitanna
byggi og þangað yrði þvi að fara til
þess að fá áheyrn hans. Ógrynni
fólks sótti þvi þangað úr öllum átt-
um til fundar við drottinn, og dugði
pá ekki að koma tómhentur — fórn-
ir varð að færa honum, og því ríku-
legri sem þær voru, því meiri likur
þóttu til að drottinn mundi blíðkast
og veita mönnum ásjá. En á þessu
stórgræddi auðvitað musterið. Og
prestarnir græddu líka. Til þess að
sjá langferðamönnum fyrir hentug-
um fórnardýrum til sláturfórnanna,
settu þeir upp verzlun í forgarði must-
erisins, þar sem allskonar dýr voru
seld við okurverði. T. d. er til frá-
sögn af því, að Annas tengdafaðir
Kaífasar æðstaprests hafi haft þar
dúfnaverzlun, er hann hagnaðist mjög
á og tók hann þann gróða mest af
fátæklingum, því að þeir keyptu að- |
allega þessa fugla til fóma, þar sem
þeir höfðu ekki efni á að kaupa dýr-
ari skepnur. Ennfremur var selt
þarna vín, salt og olía og aðrir hlut-
ir, sem notaðir voru til brennifórna.
í>á settu og víxlarar sig þar niður
og peningamangarar, sem gróðafýsn-
in hafði rekið til að verzla við þenna
geysimikla ferðamannastraum, er
þangað safnaðist á ári hverju, eink-
um um páskaleytið. Gegnum and-
rúmsloft, sem þrungið var aj ágirnd
og gróðafýkn, peningaglamri og
hráalykt blóðfómanna, lá leiðin inn
í helgidóminn, musterið fagra, þar
sem guð átti að búa, þessi guð, sem
lét múta sér með mör og slátri.
Þessl guðshugmynd og guðsþjón-
usta, sem var nógu lík hinum mútu-
þægu og ágjörnu Gyðingum, til þess
að þeim þætti hún dýrleg og heilög,
var Jesú, sem hafði allt aðrar hug-
myndir um guð, óviðjafnanlega and-
styggileg. Samkvæmt skoðun Jesú,
bjó guð hvorki í Jerúsalem eða á
Garisím fjalli. Guð var andi, sem
mönnum bar að tilbiðja í anda og
sannleika. Eins og spámennimir á
undan honum, hugði hann að guð
kærði sig hvorki um sláturfómir né
brennifómir, heldur kærleika, trú-
mennsku og réttvísi. Því að einmitt
i fórnunum var fólginn þessi eigin-
gjami verzlunarandi, sem drepur all-
an sannan andlegleika, sem er hin
eina leið til guðs. Undireins og mað-
urinn hyggur að hann geti farið að
verzla við guð almáttugan um sálu-
hjálp sína, undireihs og hann hygg-
ur að guð taki mör og blóð einhvers
fómardýrs, sem góða og gilda vöru
í staðinn fyrir sjálfa sál þess.manns.
er guði vill þjóna, hefir hann misst
augun á þeim guði, sem á að tilbiðja
í anda og sannleika, og misskilið
hlutverk sjálfs sín í lífinu.
Og musterið helga var haft til
þessa skrípaleiks, sem Gyðingar
nefndu trúarbrögð og guðsþjónustu.
1 musterinu sjálfu, frá talsmönnum
rétttrúnaðarins, þeir sem töldu sig
heilagasta og trúaðasta, blasti við
andstyggð drambseminnar, hræsn-
innar, rangsleitninnar og grimmdar-
innar. Gegn öllu þessu hafði hann
reynt að vinna, af hógværð og þolin-
mæði í öruggri trú á guð kærleik-
ans. En hann var að bíða ósigur.
Þessi ruddalegi átrúnaður, þessi
grimmdarlega blóðfórnartrú og allir
þessir sjálfshróðugu erindrekar Jahve
vom að ganga yfir höfuðið á honum
og ætluðu hann til lífláts. Og hvar
var í heiminum til nokkur lifandi
vera, sem skyldi kærleika guðs?
1 algerri einmana tilfinning skilur
hann, að kærleiki guðs hlýtur að
vera alls annars eðlis, en kærleikur
mannanna. Kærleikur guðs er stund-
um harður og sár viðkomu. Hann
virðist stundum vera miskunnarlaus.
Hvers vegna að opna fyrir sjónum
hans þetta eymdanna djúp, andlegs
og siðferðilegs vesaldóms, ef leiðsögn
hans á ekki að vera að neinu metin7
Hvers vegna þessi spámannsköllun ?
Enginn er jafn einmana og braut-
ryðjandinn í heimi andans og hug-
sjónanna. Því að mitt inni í hinni
iðandi kös hins fáfróða múgs, sem
sjáandi sér ekki og heyrandi heyrir
hvorki né skilur, verður hann úti.
Og að verða úti á gatnamótum al-
mennings, þannig að ekki skilji nokk-
ur lifandi sál, eru ægilegri örlög en
afdrif pólfaranna, sem farist hafa
einhversstaðar óralangt úti á eyði-
ísum heimskautalandanna, því að
þeir hafa þó samúð mannkynsins alls
sér til hjartayls og hugarhægðar, en
spámaðurinn hefir ekkert nema hat-
ur þess.
Með þessa óumræðilegu einmana
tilfinning i hjartanu, og dauðann blas-
andi við augum, fyllist Jesú að lok-
um mannlegri reiði, yfir grimmd og
illsku heimsins — reiði, sem þó er
hafin yfir það að vera syndsamleg,
af því að hún er sprottin upp af rót-
um sannleikans í honum og þjónust-
unnar við guð sannleikans, en ekki
af drambsemi hans eða ótta. Það er
réttlætistilfinning hans, djörfung og
siðferðilegur dugur, sem hitnar og
vex svo af hinni óvenjulegu glögg-
skyggni hans á mannlegan vesal-
dóm, að lund hans sprengir af sér
allar hömlur og streymir fram í orð-
um og athöfn með þeim mætti, að öll-
um stendur ógn af honum. Lætur guð
ekki sól sina renna upp jafnt yfir
vonda og góða og viðurkennir með
því jafnvel það, sem við köllum vont°
Talar guð ekki í þrumum og elding-
um? Hinn hógværi boðberi kærleik-
ans sér hér aðeins eitt ráð fyrir
hendi, þar sem daufheyrst var við
hinni blíðu viðvörunarraust, og það
er að láta svipuna og sáryrðin tala.
Stundum verður rödd kærleikans að
taka það gervi. Daginn áður hafði
hann grátið yfir börnum Jerúsalems-
borgar. En þá tegund af kærleika
höfðu þeir forsmáð. Nú hrakti hann
þá með hnútasvipum heilagrar reiði,
þegar allt annað brást og kom eigi
að gagni. Þér hafið gert hús föður
míns að ræningjabæli. Og hann hratt
um borðum víxlaranna og dúfnasal-
anna og rak þá út.
Þá fyrst undruðust þeir orð hans
og veittu þeim athygli.
* * *
Af þessu sjáum vér, að það sem
vakti fyrir Jesú, var ekki fyrst og
fremst að reka okrara og gripasala
út úr musterinu, heldur var þetta
uppreisn gegn öllu trúarkerfi Gyð-
inga, sem musterið var tákn um.
Vafi leikur á því, hvort musterið var
Jesú nokkuð kærara, en aðrir staðir
til guðstilbeiðslu, eða hvort hann hafi
talið það í nokkru helgara en önnur
hús. En það er viðurstyggð þessa
skrípaleiks, sem þar var framinn i
nafni guðs, sem tendrar reiði hans.
Og musterishreinsunin er eigi nema
tákn þeirrar hreinsunar, sem hann
vildi gera á öllu trúarkerfi Gyðinga,
fórnum þeirra og blótum, guðshug-
mynd og guðstilbeiðslu.
En það fór fyrir Jesú eins og jafn-
an vill fara fyrir öllum umbótamönn-
um, að það er tiltölulega auðvelt að
hreinsa til í hinum ytra og líkam-
lega heimi, ef gengið er að því með
dálítilli snerpu og viljaþrótti; en um-
bótin á hinu andlega sviði verður
örðugri, jafnmikið örðugri og and-
legir hlutir eru torveldari skilnings
en líkamlegir. Því enginn skildi þá
hugsjónir Jesú eða kenningar til
fulls, jafnvel ekki nánustu lærisvein-
ar hans, og ár og aldir liðu, áður en
menn tóku að skilja hann — og ef til
vill er það nú fyrst á síðustu öld, sem
menn hafa öðlast réttasta hugmynd
um hann ,er menn hafa farið að rann-
saka orð hans og gerðir í ljósi sög-
unnar.
En það er lærdómsríkt að veita
því athygli, að mörgum sinnum áður
hafði slík hreinsun verið ^%rð, eða
tilraun verið unnin í þá átt, sem
Jesú gerði. Sjálfur Salómon konung-
ur, sem fyrstur reisti musterjð á
þessum stað, á að hafa sagt þau orð
í musterisvígslubæn sinni, sem svo
iðulega gleymdust síðar: “Mun guð '
sannleika búa á jörðu ? Sjá, himinn
og himnanna himnar taka þig ekki,
og hve miklu síður þá þetta hús, sem
eg hefi reist.” En þrátt fyrir þetta
blókngaðist þarna öld eftir öld þessi
fórnarþjónusta við guð, er þeir trúðu
að sæti á milli kerúbanna á sáttmáls-
örkinni inni í því allra helgasta. S’ •*-
mennirnir margir höfðu barist á móti
þessum óandlegu trúarbrögöum með
bnúum og hnefum. Þeir höfðu sugt
aö drcl.tinn þráði hvorki blóð eða
slátur, og hann hefði andstyggð á
fómarreyk þeirra, og það hafði hai.t
áhrif — en aðeins í bráðina. í'ari-
seamir á dögum Jesú voru afkom-
endur þeirra, sem í öndverðu hylitu
spámannastefnuna. Og þeir vom á
ný grónir við fórnfæringar almenn-
ings og hjátrú.
Allar aldir hafa þessa sömu rauna-
sögu að segja, að þótt miklir spá-
menn komi fram og hreinsi musterin,
endurnýi trúarhugmyndimar, þá sæk-
ir fljótt í sama horfið aftur. Gróða-
fíkn og ágirnd draga fórnarlömb sin
í ný inn i forgarðinn, hræsni og yfir-
drepsskapur halda innreið sína, og
bráðlega er guð orðinn á ný í hug-
um manna grimmur og dutlungalynt-
ur harðstjóri, sem þó er hægt að leika
á og hafa hægan með ýmiskonar smá-
kreddum og brellum, gjöfum og gæl-
um, en enginn tekur í raun og veru
mark á í lifi sínu í nokkm því, sem
máli skiftir.
Þó að Jesú boðaði guð kærleikans
og náustu lærisveinar hans og arf-
takar í trúboðun hans leituðust við
eftir sínum þroska, að lifa saman i
kærleika eins og börn kærleiksríks
föður, þá fór það fljótt út um þúfur
og allt lenti í flokkadráttum og sundr-
ungu og blóðugum stríðum; og jafn-
vel enn í dag er kristnin klofin í ótal
fjandsamlega sértrúarflokka. Brátt
umhverfðist einnig hin kristna trú
svo gersamlega frá kenningum Krists,
að hún varð í sjálfu sér allt annað
en það sem hann hafði kennt. Hver
siðbótarmaðurinn hefir komið fram
af öðrum og skapað sinn sértrúar-
flokk. En þegar hundrað ár hafa
verið liðin frá dauða hans, varð kenn-
; ing siðbótarinnar naumast þekkjan -
leg framar — jafnvel hjá fylgis-
mönnum hans.
Vér skyldum ætla að kenningunni
hefði farið fram! En því er ekki svo
vel farið. Kenningunni fer venjulega
aftur. Ástæðan til þess er sú, að sið-
bótarmennirnir eru venjulegast of
langt á undan sínum tíma, til þess
að þeir verði skildir af almenningi.
Hins vegar öðlast þeir alltaf aðdá-
endur, sem einhverju hrafli ná af
kenningum þeirra, en stundum ekki
nema öfgunum einum. Sporgöngu-
mennirnir eru venjulegast bókstafs-
fastari en brautryðjendurnir, og þess
vegna rígnegla þeir sig iðulega við
misskilinn bókstafinn, því að skiln-
inginn, sem er hinn heilagi andi
hverrar kenningar, geta þeir ekki
tekið af bókinni, heldur verða að eiga
hann í sjálfum sér. Afleiðingin verð-
ur eigi aðeins kyrstaða, heldur aft-
urför. Þetta er ástæðan til þess, að
t.d. margir Lútherstrúarmenn 20.
aldarinnar, standa sjálfum Lúther
langt að baki, þó að Lúther hefði
eigi meira en þekkingu og hugsun 15.
aldar bak við sig. Og þannig mun
fara, á meðan eigi er hægt að breyta
algerlega grundvallarhugmyndum
manna um það, hvað trú er og hvað
hún eigi að vera. Hver maður, sem
stígur sporið fram á leið og leitast
við að hreinsa musterið, ef hann
verður ekki krossfestur og grýttur,
og það eru að jafnaði ótal hendur
reiðubúnar að gera, þá verður hann
þó troðinn ofan í duft fánýtisins og
hégómans, venjulegast af sínum eig-
in dýrkendaflokki.
• * *
r v Rl
Hér hefir í sumar farið fram lær-
dómsrík musterishreinsun, í vorri eig-
in kirkju. Sú hreinsun, sem eg á við
er að vísu algerlega líkamlegs eðlis
eða á yfirborðinu, en því betra er að
draga af henni skiljanleg dæmi.
Kirkjan hefir verið máluð og prýdd
hátt og lágt, svo að nú sést1 hvergi
votta fyrir óhreinindum í henni. Mér
er sagt að þrjú ár séu liðin siðan að
þetta var gert síðast. Samt gegndi
það furðu hversu óhrein og rykfallin
kirkjan var orðin. Vér tókum eigi
svo mjög eftir því, áður en hafið var
að mála kirkjuna að nýju. En ef þér
hefðuð komið inn, þegar einn veggur-
inn var málaður til hálfs, þá hefðuð
þér fyrst undrast að marki, hvernig
hið nýja og hreina bar af hinu gamla.
A þreniur árum verður húsið, sem
vér höldum guð-þjónustur vorar í svo
óhreint og rykfallið, að vér verðum
að hreinsa það og gera það upp á ný!
Hvað mundi þá vera um oss sjálf og
vorar eigin trúarhugmyndir ? Dautt
húsið safnar óhreinindum og rang-
læti í kyrstöðu sinni og athafnaleysi.
Mun hinn lifandi hugur vor þá fá
varist sömu meinsemdum ? Aldrei
að minnsta kosti með samskonar
kjystöðu og athafnaleysi. Aðeins
með stöðugri leit sannleikans og
stöðugri hugsun fær hugur vor hreins
að sjálfan sig, orðið tær og máttuguí
eins og rennandi straumur. En í kyr-
stöðutrú og atgerðaleysi fyllist hann
rotnun og dauðra manna beinum,
eins og hvert stöðuvatn fúlnar, sem
ekkert aðrennsli eða frárennsli hefir.
Þegar hornsteinninn var lagður
að kirkju þessari, lét dr. Rögnvaldur
Pétursson, sem hélt ræðu við það
tækifæri, svo um mælt, að hún ætti
að verða hæli allra þeirra, sem leita
vilja sannleikans. Hin æðsta trú er
einmitt í þessu fólgin, að mínu áliti,
að leita sannleikans, en ekki því að
þykjast hafa fundið sannleikann, því
að hinn endanlega sannleika er ó-
mögulegt að finna, meðan vér erum
enn ófullkomin og eigum langt í land
með allt, sem er fagurt og gott. Að
trúa því, að maður hafi fundið hinn
endanlega sannleika, er því ekkert
nema hjátrú og dramb.
En að vilja leita sannleikans og
halda stöðugt áfram að gera það,
eftir því sem ár og reynsla auka
þekkingu og vitsmuni, er hin æðsta
hollusta og trú á mikilleika hans. Sú
trú birtist og í lífi voru eins og skap-
andi máttur, því að sá, sem leitar,
finnur, og hver fundur verður fyrir
oss guðleg opinberun. Sá, sem sann-
leikans leitar, hræðist ekik hugsanir
, sínar né þá braut, sem hugsanir
j leiða hann, eins og hinir, sem þykjast
hafa tekið sannleikann i tannfé, þvi
að allir vegir eru fyrir honum vegir
drottins, þess undursamlega lávarð-
ar, sem öllu lífi stefnir til æðri
þroska. Allir vegir stefna út í ein-
hverja ókannaða álfu af riki sann-
leikans. 1 hverri leit vex hugur vor
j og hreinsast af slepju hjátrúar og ó-
i þroska, vex að mætti og atgervi og
I hugdirfð.
j Og eins og múnkurinn segir í einni
j fornsögu vorri: Guð hefir kristna
j menn sonu sína gert, en eigi þræla,
í þannig er hvergi til lögmál um það
j frá guðs hendi, hverju vér eigum að
trúa og hverju ekki. Vit er oss gef-
ið og hugsun til þess að vér skulum
nota það. Og því betur sem vér not-
um það, því meir vex það og því betra
leiðarljós verður það oss í öllum vor-
um athöfnum. Treystandi Jjví ljósi,
sem hinum æðsta geisla guðs náðar,
skulum vér með fögnuði heilsa hinni
komandi tíð og leitast við að verða
henni vaxin. En það getum vér að-
eins með því að ganga í endurnýj-
ungu hugarfarsins með endurnýjungu
tímans, og leita sannleikans í hinni
vaxandi þekking mannkjmsins. Þá
látum vér eigi óttann og hjátrúna
kippa oss aftur á bak um tvö skref
við hvert eitt er við stigum áfram.
Því að sjálf trú vor byggist á lög-
máli framþróunarinnar og felur í sér
kraft endurfæðingarinnar.
Leitið sannleikans! Þessi orð bið
eg yður að hugleiða, þegar vér eig-
um þá gleðistund að koma hér sam-
an i þessu húsi hið fyrsta sinn á
haustinu. Með þeirri þrá hugans ótt-
ast eg eigi að sálir vorar muni staðna
og rykfalla.
Fiskisamlagið
The Manitoba Co-operative Fisheries.
Um félagsmál vor hefir hr. A.
Björnsson skrifaði á þessu sumri,
fyrst í vor, áður en fundurinn var
haldinn 10. júní s.l., og svo aftur i
Hkr. þann 6. ágúst. Báðar þessar
greinar eru aðfinnslur og bitrar á-
sakanir á ráðsmann félagsins og fram
kvæmdarstjórn vora, fyrir aðgerðir
hans og hennar á liðnum tíma. Enn-
fremur birtir hr. A. B. bréf frá hr.
P. Reykdal, sem skrifað er 21. júní
s.l., og skýrir það sig sjálft mjög
greinilega. Um grein A. B. eða bréf
P. R. ætla eg ekki að ræða i þetta
sinn, heldur hitt, sem næst liggur
fyrir hendu og mest varðar alla fiski-
menn, engu síður nú en fyrir tveim-
ur árum, þegar þessi félagsskapur
var stofnaður.
óefað hafa allir orðið fyrir miklum
vonbrigðum á margan hátt, óg nú
heyrist lítið annað en það eitt, að allt
sé komið í opinn dauðann og ekki sé
neitt annað eftir en að veita félaginu
nábjargirnar, leggja það í gröfina og
flytja yfir því síðustu kveðjuorðin.
Samt er sjáanlegt, að hr. . Björnsson
er ekki einn af þeim, sem þannig hugs
ar né talar þótt hann ásaki alla em-
bættismennina og ráðsmaninnn, hr.
G. F. Jónasson, fyrir alla þeirra
frammistöðu. ílann bendir á að hafa
fund á Luridar, til að ráðstafa fram-
tíðarmálum félagsmanna fyrir næst-
komandi vetur. Vil eg því með þess-
um línjim benda á, að mér virðist
mjög heppilegt, að fiskimenn komi
nú sem fyrst saman á fundum i sín-
j um heimahögum, ræði þar sín sér-
mál, og þeir, sem ekki geta komið i
fund félagsins, sem nú er ákveðið að
halda í Winnipeg þann 25. sept. n.k.,
og kjósa á þeim fundum menn til að
mæta fyrir sig þar. Vitanlega geta
þeir ekik farið með atkvæði þeirra
á fundinum, en mál þeirra ættu þeir
að flytja, svo allir mættu una þeim
málalyktum, sem fundarmenn koma
sér saman um.
Mjög mikil nauðsyn er að heima-
fundirnir væru sem bezt sóttir, og
virðist mér að meðfram Winnipeg-
vatni ættu þeir að haldast á Gimli,
Riverton og Hecla, en í byggðunum
við Manitobavatn og norður, að
Lundar, Langruth, Vogar og Winni-
pegosis. Er þetta aðeins bending
frá mér sem viðbót eða viðauki við
það, sem hr. A. B. mælir með í greir.
sinni. Af því sem hr. A. B. minnist
ekki á fiskimenn meðfram Winnipeg
vatni, þá kom mér til hugar að gera
þessar breytingar við ráðleggingar
hans.
Askorun.
Eg vil taka það fram, að svo margt
og 'mikið liggur fyrir yður að ráð-
stafa á næsta fundi, að til þess þurfa
ekkert minna en tveir dagar.
Öllum fiskimönnum ætti að vera
það Ijóst, að hafi nokkurntíma verið
nauðsynlegt að sanda fast, ákveðið
og einhuga saman, og láta ekki bug
ast um eitt fet í þá átt, að hættr
störfum og samvinnu, þá er það nú
Hugsið ykkur hvaða líf þið eigið fyrir
höndum hjá gömlu fiskifélögunum.
þegar þessi félagstilraun vor er á
enda. Hugsið ykkur, hvaða framtíð
er með þessa atvinnugrein ykkar, ef
að vér lýsum því yfir á næsta fund’.
að af hart nær 500 félagsmönnum
sé ekki til neinn maður, sem hafi vit,
þekkingu eða vilja til að standa
straum af félaginu. Hvað verður um
allan islenzka manndóminn og sann-
an metnað, ef við komum saman til
að leysa félagið upp? Láta alla, er
á okkur minnast í komandi tíð, segja
að allur þessi fiskimannahópur, 500
manns, séu huglausir og duglausii >
ræflar með tómar höfuðkúpur, eða j
þá fiskkvarnir í kollinum, og þess
vegna ófærir um að ráða bót á því
böli, sem oss hefir nú borið að hönd-
Það er öllum mönnum opinbert mál,
að slíkt er það sem óvinir og and-
stæðingar vorir básúna nú, og þykj •
ast góðir af að geta sýnt, af þessari
raunalegu reynslu vorri á tveim síð-
astliðnum árum. En nú er tíminn
að sýna og sanna á komandi árum.
að vér höfum lært svo mikið, að það
sé enn meiri ástæða að halda áfram
en jafnvel fyrir tveimur árum, þegar
byrjað var. Látið því á engan hátt
bugast í þetta sinn. Standið einráðn-
ir í því að koma á fundinn með það
eitt í huga, að halda áfram með góð-
um ráðum og dugandi drengjum, er
nóg er af meðal Islendinga og vina
vorra hérlendra, ef vér viljum leggja
það fram, sem vér höfum bezt og
göfugast í fari voru.
Á fundinum verða lagðar fram
skýrslur af ráðsmanni og stjórn
vorri, ásamt greinilegri rannsókn af
samvinnunefnd stjórnarinnar (The
Co-operative Marketing Board).
Mun sú nefnd leggja fram tillögur
sinar, og verður því margt að athuga,
þegar á fund kemur.
Sækið fundinn! Safnið kröftum'
Sameinaðir stöndum vér! Aldrei,
aldrei að víkja!
Winnipeg, 15. sept. 1930.
B. B. Olson.
Páll Jónsson
F. 28. júní 1856 — D. 13. sept. 1930.
Haustið er komið og hrímþoka grá
himinljós vermandi skyggír nú át
Blómskrúðið fölnar, og bliknar nú
lauf,
brosmildin flestra er lömuð og dauf.
Ennþá er fækkað um förunaut einn,
fyrrum er stóð líkt og askurinn beinn.
Næðingar lifs höfðu lamað hans þrótt
loks, svo að öllu hann bauð góða nótt.
Vertu sæll, Páll! Fyrir verkin þin
snjöll
viðkvæmum rómi nú þökkum vér öll.
Liðtækur varstu við hetjustarf hvert,
hér sem þú framkvæmdir, öllum er
bert.
Krafta ei neyttir við fangbrögðin
fræg,
fundvísin snögga á blettinn var næg.
Snarræði Kára þín vöggugjöf var,
virðingamafnið svo ávalt þér bar.
Margan þú felldir. Ei fatlaðir neinn.
Fullhugi sannur, í drengskapnum
hreinn.
Sæll vertu að eilífu, sveitungi minn,
sí-ungur gleðstu við móðurarf þinn.
Jón Jðnsson frá Mýri.
Frá Islandi
Rvík, 23. ágúst.
Guðm. G. Bárðarson, jarðfræðingur
hefir ferðast um Reykjanesskaga að
undanförnu, og með honum Finnur
sonur hans, stud. mag. Hefir hann
unnið að því að undirbúa nákvæmt
jarðfræðiskort af skaganum. Hefir
hann í sumar verið að ljúka við 4
kortblöðin á utanverðum skaganum
er ná austur fyrir Keili. Hann hefir
safnað miklu af leirtegundum frá
fornum og nýjum hverastæðum og
ýmsum bergtegundum, sem verða
rannsakaðar með það fyrir augum, að
í þeim kunni að finnast einhver
nytjaefni, sem unnt væri að hagnýta.
Þó að allar jarðmyndanir þar á skag-
anum séu mjög ungar jarðeldamynd-
anir, telur hann líklegt, að.þar megi
ýmislegt finna, er hagnýta megi.
* * *
Siglufirði 23. ágúst
östillt tíð ala vikuna, úrkomu- og
stormasamt. Þorsk- og síldarafli þvi
lítill sem enginn. Talsvert vart í
reknet. Síldarlaust á Skagafirði, en
tvö skip komu með nótsíld i gær frá
Vatnsnesi. Sjómenn telja líkur til,
að nótveiði sé lokið að mestu.
Einkasalan hér hefir grófsaltað
65.819 tn., kryddað 21.403, sykursalt-
að 7.049 og öðruvisi meðhöndlað 8.-
844 tunur.
Bræðslusíld: Ríkisverksmiðjan 59.-
774,dr. Paul 35. 880, Goos 35.000.
óhemju úrkoma og norðaustan rok
í gærdag. Fiskibátar, sem voru úti,
fóru frá lóðunum. Einn vantaði, sem
inn kom heilu og höldnu áðan.
Gott veður i dag. Norski fiski-
flotinn að fara heim. Flest skipin
hafa aflað vel.
OM
► 0-^^0-«»»-0-^»-0-«

Prentun-
The Viking Press, Limited, gerir prentun smáa og stóra, fyr-
ir mjög sanngjarnt verð. Ábyrgjumst að verkið sé smekklega
og fljótt og vel af hendi leyst. Látið oss prenta bréfhausa
yðar og umslög, og hvað annað sem þér þurfið að láta prenta.
Bækur og stærri verk gerð eftir sérstökum samingi.
i THE VIKING PRESS LTD.
! 853 SARGENT Ave., WINNIPEG
í