Heimskringla - 29.10.1930, Blaðsíða 7

WINNIPEG 29. OKTÓBER, 1930.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA
Hjónabandið.
Eftir þýzkan höfund.
“Eg féllst á hann, meðan eg áleit
a® Það væri þín ósk. Eg fer ekki að
vilja föður míns. Eg hefi nú einu
sinni tekist á hendur skyldur eigin-
konu þinnar, að minnsta kosti gagn-
vart heiminum; þær ætla eg mér að
rækja og þær hanna mér að yfir-
gefa þig meðan hættan vofir yfir.
Eg verð hjá þér þangað til hún er
•iðin hjá og tíminn er kominn, þegar
við upphaflega höfðum ákveðið að
skilja. Þá fer eg burt, en ekki fyr.”
“Heldur ekki ef eg heimta það af
Þér skýrt og skorinort?”
"Arthur!”
Ungi maðurinn sneri sér undan og
kreisti skjal, sem hann hafði gripið
af borðinu i hugsunarleysi, saman í
hendi sér, honum Já við að missa
valdið yfir sjálfum sér við þetta
augnaráð og þenna málróm.
“Eg er búinn að biðja þig að vera
ekki að leika neinn göfuglyndisleik
við mig,” sagði hann gremjulega.
'Eg er ekki næmur fyrir þessháttar.
Skyldur! Kona, sem gefur manni
sínum hönd og hjarta af frjálsum
vilja, hún á að vera hjá honum, þeg-
ar hættan vofir yfir og taka þátt í
ðgæfu hans, jafnt og gæfu — en
Þannig er þvi ekki varið með okkur.
Vi^ höfum engar skyldur hvort við
annað, af því að við höfum engin
réttindi haft. Aðeins eitt gat eg/ boð-
'ð þér í þessu nauðungar hjónabandi,
Það var möguleikinn til að slíta því.
f*vi var slitið frá þeirri stundu er
við ráðgerðum skilnaðinn. Þetta er
svar mitt upp á tilboð þitt.”
Eugenie hafði ekki augun af hon-
úhi. Blossinn, sem stundum brá fyr-
eins og leiftri i augum hans og
brá um leið snöggri birtu yfir það sem
hulið var í innstu fylgsnum sálar
hans, sá blossi kom ekki í öag, og
nú einmitt óskaði hún svo heitt að
fá að sjá hann. Hvað sem henni hef-
ir fundist falið í því leftri — og ein-
hvern grun hlaut hin stórláta kona
að hafa haft, áður en hún fóí á fund
mannsins síns, — þá lét hapn hana
ekki fá að hrósa þeim sigri að sjá
Það aftur, né komast að sannleikan-
Um, svo hún stóð þarna uppi með
tómann efa. Hið kvenlega hugboð
hennar hafði ekki verið i neinum efa,
er hún mætti hinu eldheita augnaráði
tHrichs Hartmanns í skóginum, og
Þá hafði skelfingin gripið hana, er
hón sá hvernig ástatt var fyrir hon-
Um- En þá hafði hún samt verið
stilit og einbeitt, þó hún væri í hinni
niestu hættu stödd . En hér, þar sem
hún var óhult, titraði hún af geðs-
hræringu; dökku augun, sem hún
vænti alls af, voru eins og iokuð bók
fyrir henni, og samt mundi hún hafa
viljað leggja líf sitt í sölurnar fyrir
af> fá að vita sannleikann.
“Þú ættir ekki að gera mér svona
órðugt að vera kyr.” Efinn sem
hvaldi hana, kom í ljós i máirómn-
Um, drambið og eftirlátsseminn börð-
Ust í huga hennar. “Eg átti í miklu
stríði við sjálfa mig áður en fór á
fund þinn; þú veizt það, Arthur, og
^ttir því að hlifa mér.
Orðin voru töluð næstum því í
haenarróm. En Arthur var nú orð-
|Un svo æstur, að hann tók ekki eft-
ir Því. Ofsinn og gremjan voru svo
í huga hans, að hann misskildi
orð hennar og svaraði gremjulega:
‘Eg efast ekki um að dóttir Win-
Ueg baróns leggi mjög mikið í söl-
urnar, er hún getur fengið sig til að
hera hið illa, þokkaða ótigna nafn
Eerkow í þrjár vikur ennþá, og dvelja
'engur á heimili þess manns, er hún
fyrirlitur svo mjög, þó henni standi
frelsið til boða þegar í stað. Eg hefi
einu sinni mátt heyra, hve hræðilega
Þungt þér félli hvorttveggja. Þess
vegna Veit eg þú hlýtur að taka þér
n*rri tilboð þitt.”
Þú berð mér á brýn samtalið sem
við áttum kvöldið sem við komum
hingað,” sagði Eukenie lágt. “Eg
var búin að gleyma þvi.”
Nö leiftruðu augu hans loksins, en
Það var ekki sá blossi, sem hún hafði
•eitað að og vonast eftir, augnaráðið
varð biturt og harðlegt.
‘Svo þú varst búin að gleyma þvi'
Þú
sPyrð ekki hvort eg hafi ekki líka
gleymt því! Eg varð þá reyndar að
hlusta á það; en það eru líka tak-
mörk fyrir þvi, sem eg get þolað. —
Heldurðu að nokkur karlmaður láti
troða sig fótum í skarnið, eins og þú
Það kvöld gerðir við mig, og láta
svo aftur lyfta sér upp úr því, þegar
Þér þóknast að skifta um skoðun.
®g var ekki algerlega sú hin hug-
lausa rola, er þú ætlaðir mig vera.
^Pp frá þeirri stundu var eg það ekki
framar. Sú stund gerbreytti lífs-
stefnu minni, en gerði líka út um
framtíð okkar. Hvað sem fyrir mig
ann að koma, þá vil eg bera það
einn. Eg hefi lært mikið síðustu
vikurnar og er því fær um það, en —
ann leit þóttalega upp — "en konu
Þá, sem daginn eftir giftingu okkar
ratt mér frá sér með drambi og
fyrirlitningu, án þess að spyrja, hvort
eiginmaðurinn, sem hún var þó búin
að gefa hönd sína, væri eins sekur
og hún hélt, — konuna sem fyrirleit
drengskaparorð mitt og áleit það
lygi, — konuna sem ekki hafði ann-
að svar handa mér en fyrirlitningar-
legt nei, er eg spurði hvort hún áliti
það ekki ómaksins vert að reyna að
betra glataðann mann, — þá konu
vil eg ekki hafa við hlið mér, þegar
eg á í stríði fyrir framtíð minni —
eg vil vera einn!”
Hann sneri sér frá henni í ákafri
geðshræringu. Eugenie fékk engu
orði upp komið. Þótt framganga
manns hennar hefði breyzt mikið í
seinni tíð, hafði hún þó aldrei séð
hann reiðann, en nú var hann svo
ofsa reiður að henni ofbauð. Af ofsa
hans gat hún séð hvað dulist hafði
undir kæruleysisgrímunni. Já, nú
vissi hún, að hún hafði gert honum
rangt til með hinni fyrirlitningarlegu
neitun sinni, og nú sá hún hve nærri
hún hafði gengið honum. Samt
mundi henni nú éf til vill hafa tek-
ist að bæta úr því, er hin síðustu
orð hans hefðu ekki vakið dramb
hennar, er fljótt bar alla umhugsun
ofurliði.
“Svo þú vilt standa einn?” endur-
tók hún. “Eg skal þá ekki vera hér,
fyrst þér er það svo þvert um geð.
Eg fór á þinn fund til að komast eft-
ir því, hvort þú værir samþykkur
föður mínugi. Eg sé að það er svo
— eg ætla því að fara.”
Hún bjóst til brottgöngu. Við
dyrnar nam hún staðar. Henni virt-
ist hann kippast við um leið og hún
tók á hurðarsnerlinum, líkast því
sem hann ætlaði að þjóta á eftir
henni. En henni hafði víst skjátlast,
því þegar hún sneri sér við, stóð
Arthur ennþá við skrifborðið. Hann
var reyndar náfölur, en á svip hans
mátti skýrt lesa sama orðið og hún
eitt sinn hafði hrundið honum frá
sér með: blákalt nei.
Eugenie herti sig upp til að kveðja.
“Á morgun sjáumst við aðelns svo
að faðir minn verði viðstaddur, og
svo máske aldrei framar — vertu
sæll, Arthur!”
Dyrnar lukust aftur á eftir henni.
Hún var horfin! Hinn síðasti sam-
fundur hafði orðið árangurslaus, —
hinn síðasti möguleiki til samkomu-
lags að engu orðinn. Hvorugt þeirra
hafði viljað brjóta odd af oflæti sínu,
hvorugt þeirra hafði viljað segja þau
orð, sem ein hefðu getað hjálpað og
bætt úr öllu. Drambið réði úrslit-
um og með því var dómur þeirra upp
kveðinn.
XX. *
Morguninn eftir var þokuveður og
kuldastormur. Menn voru snemma
á fótum í höllinni, því að feðginin
þurftu að ná í járnbrautarlestina til
að komast til höfuðborgarinnar um
kvöldið. Curt Windeg var einnsam-
an í salnum. Baróninn var ennþá í
herbergi sínu og Eugenie var heldur
ekki komin ofan. Qurt virtist bíða
með óþolinmæði eftir einhverjum.
Hann reikaði fram og aftur og skim-
aði í allar áttir. Loks settist hann
niður, en spratt á fætur, er Arthur
Berkow kom inn.
“Nú, þér eruð þá kominn á fætur?”
sagði Arthur og heilsaði mági sín-
um, kurteislega en þó þurlega, eins
og hans var vandi.
Curt flýtti sér til hans.
“Mig langaði til að tala við yður
einan, en hamingjan góða! Hvað
gengur að yður? Eruð þér veikur?”
“Eg ?” spurði Arthur rólega. —
“Hvernig getur yður dottið það í
hug? Eg er vel frískur.”*
“Svo!” sagði Curt og virti fyrir
sér andlit mágs síns, sem bar v«tt
um andvökunótt. “Þér lítið eigi
þannig út.”
Arthur yppti öxlum.
“Eg er ekki vanur að fara svona
snemma á fætur, og þá er maður
hálf slæptur að sjá. Eg er annars
hræddur um að þið fáið slæmt ferða-
veður. Það er þoka og kuldi.”
Hann gekk út að glugganum eins
og hann ætlaði að horfa til veðurs,
en liklega mest til að forðast að Curt
væri að gefa gætur að útliti hans. En
það var ekki auðvelt að hafa Curt
af sér, hann var líka strax kominn
út að glugganum.
“Eg vildi koma hingað fyrstur, ’
sagði hann hikandi, “af því að mig
langaði til að tala við yður í einrúmi.
Arthur.”
Arthur sneri sér við; hann var
hissa á þessari beiðni og á þvi hvern-
ig hún var fram borin. Curt hafði
aldrei áður ávarpað hann með skím-
arnafni.
“Við mig?” spurði hann forviða
en samt vingjarnlega.
A svip Curts mátti sjá feimni og
ráðaleysi, en auðsjáanlega var hon-
um mikið niðri fyrir; en allt í einu
leit hann upp og horfði einlægnislega
á mág sinn.
“Við höfum gert yður rangt til,
Arthur, og eg máske öðrum fremur
Eg var reiður út af þessari giftingu
reiður yfir því að þeirri nauðung var
beitt við okkur og — látið mig sjálf
an kannast við það — eg hefi hatað
yður frá þeirri stundu að þér urðuð
mágur minn. Síðan í gær veit eg,
að við höfum haft yður fyrir rangri
sök, og þá er líka hatri mínu lokið.
Mér þykir mjög mikið fyrir þessu;
þetta langaði mig til að segja yður.
Takið þér á móti afsökun minni,
Arthur ?”
Hann rétti honum innilega hendina
og Arthur tók i hana á móti.
“Þakka þér fyrir, Curt,” sagði'
hann.
“Hamingjunni sé lof að þetta
komst í lag. Það hefir haldið fyrir
mér vöku í alla nótt,” sagði Curt og
stundi við. “Trúið mér, faðir minn
mun líka láta yður njóta sannmælis.
Hann vill reyndar ekk játa það fyrir
yður, en eg veit, hvað honum er í
hug.”
Arthur brosti sem snöggvast, en
svipurinn hýrnaði ekkert, er hann
svaraði;
“Mér þykir vænt um það, þá skilj-
um við ekki sem óvinir.”
“Já, hvað ferðina snertir,” sagði
Curt fljótlega, “þá er pabbi ennþá í
herberginu sínu og Eugenie er ein
inni hjá sér. Viljið þér ekki tala við
hana?”
“Hvaða gagn væri að þvi?” spurði
Arthur og hnykkti við. “Baróninn
getur komið á hverri stundu og Eu-
genie mun varla — -—”
“Eg stend fyrir dyrunum og læt
engan komast inn,” sagði Curt með
ákafa. “Eg skal dvelja fyrir pabba
þangað til þið hafið gert út um ykk-
ar mál.j’
Arthur stokkroðnaði allt í einu,
er honum varð litið framan í mág
sinn og sá, að hann starði á hann
með eftirvæntingu. Hann hristi
höfuðið með alvörusvip.
“Nei, Curt, þess þarf ekki. Eg
átti tal við systur yðar i gærkvöldi.”
“Líka um ferðina?”
"Já, einnig um hana.”
Þessi svör virtust' vera vonbrigði
fyrir Curt. En hann fékk ekki tæki-
færi til að koma með fleiri uppá-
stungur, því nú heyrðist fótatak bar-
ónsins og rétt á eftir kom hann inn.
Curt vék úr vegi fyrir honum og var
auðsjáanlega I slæmu skapí.
“Þetta er ekki allt með feldu,”
tautaði hann við sjálfan sig.
— Morgunverðinum var nú lokið.
Allir tóku fyrir siða sakir þátt í hon-
um, af því baróninn og þjónarnir
voru viðstaddir, létu hjónin sem ekk-
ert væri. Nú var vagninum ekið
XXI.
“Eg segi yður satt,” sagði yfir-
verkfræðingurinn við forstöðumann-
inn; báðir voru á heimleið, “að nú
mun skríða til skarar. . Foringinn
hefir víst skipað mönnum sínum, að
vera viðbúnir að ráðast á oss, en vér
eigum að gefa þeim átyllu til þess.
Þess vegna reyna þeir að egna oss
á allar lundir; engan dag eru menn
í friði fyrir þeim. Þeim hefir tekist
að koma öllu fylkinu í bál og brand;
nú er uppreisn hafin í öllu fylkinu,
við höfum aðeins orðið svo frægir
að byrja. Það eykur veg Hartmanns,
hann er líka æði hnarreistur nú.”
“Herra Berkow býst vist ekki við
neinu góðu,” sagði forstöðumaðurinn.
"Hann hefir flýtt sér að koma tign-
arfrúnni á óhultan stað. Það sann-
ar bezt, hvers hann væntir sér af
sinum eigin verkamönnum.”
Verkamennirnir okkar!” sagði
yfirverkfræðingurinn. "Það væru
engin vandræði með þá, ef ekki væri
þessi eini maður. En meðan hann
skipar fyrir, er óhugsandi að friður
og spekt komist á. Ef við bara gæt-
um komið Hartmann í burtu einn
vikutima, þá þyrði eg að ábyrgjast
að sættir kæmust á.”
Mér hefir jafnvel dottið í hug —”
forstöðumaðurinn leit gætilega í
kringum sig og talaði í hálfum hljóð-
um, “hvort ekki væri hægt að nota
grun þann, sem hvílir á honum, og
vissulega ekki að ástæðulausu. Hvað
segið þér um það?”
“Það er ótækt! Við höfum að
vísii grun, en hvaðan ættum við að
geta fengið sannanir? Það var ekki
hægt að sjá annað á lyftivélinni og
köðlunum en að þeir voru í sund-
ur og var það þó allt nákvæmlega
rannsakað. Hvemig slysið hefir at-
vikast og hvað skeð hefir niðri i
djúpinu, veit enginn nema Hartmann
og hann segir engum frá því; enginn
maður er þögulli en hann. Menn
mundu neyðast til að láta hann laus-
an aftur án þess að komast að nokk-
urri niðurstöðu.”
“En réttarrannsóknin mundi þó
hindra hann um tíma. Ef hægt væri
að halda honum nokkrar vikur í
fangelsi —”
Yfirverkfræðingurinn hleypti -brún-
um.
“Viljið þér bera ábyrgð á því æði,
sem mundi koma yfir verkamennina
okkar, þegar ráðist er á foringja
þeirra ? Það vil eg ekki gera; þeir
myndu ráðast á hölliria, er þeim yrði
] N a fi ÍS pj 10 ld I

fram; karlmennirnir fóru í yfirhafn- tilgangur okkar ljós, og þess mundi
irnar og herbergisþernan færði Eu- ^kki langt að bíða.”
genie hatt hennar og kápu. Arthur j “Það er ekki alveg vist. Þeim
bjóst til að leiða konu sina út að þykir ekki eins vænt um hann og
I.
mátti eigi láta á öðru bera en sam-
lyndið væri hið bezta.
Dimmt var í lofti og þokan lá yf-
“En þeir óttast hann þeim mun
meira. ÞeSs vegna getur hann beitt
við þá harðstjórn. Þér gerið líka
ir öllum dalnum; í herbergjunum var námumönnunum rangt til, með þvi
heldur ekki bjart og einhver leiðinda ag ætia, að þeir muni yfirgefa fé-
blær yfir þeim. Það var sem ljóm- , iaga sinn og foringja fyrir tóman
inn væri horfinn af öllu skrautinu grun. Þeir forðast hann ef til vill;
sem prýddi þau. Nú áttu þau líka en um ieig 0g yig ætluðum að láta
að verða auð og tóm, því unga hús- j taka hann fastan, myndu þeir fylkja
móðirin fór í burtu og var ekki vænt- Rér um hann og vernda hann. Nei,
anleg heim aftur. t ' það væri ótækt. Þá yrði ekki kom
Curt fannst með sjálfum sér að jst njá hinum blóðugu róstum, sem
systir sín væri eins veikluleg útlits 1
og Arthurs, en annars var ekki hægt
að sjá neina óvenjulega breytingu á
framkomu þeirra. Þau léku bæði
hlutverk þau, er þau höfðu tekist á
hendur, þó hægt væri að sjá á þeim,
að þeim hafði ekki komið dúr á auga
um nóttina, og ef til vill var þessi
stilling ekki uppgerð. Eftir ákafa
geðshræringu og stríð kemur oft sú
ró, sem hjálpar mönnum til að bera
hin þyngstu örlög, það sem menn
mest hafa kviðið fyrir; hún dregur
einskonar hjúp yfir sálina, svo að hún
hefir ekki skýra meðvitund um að
örlagastundin sé komin; þvi stríðið
og baráttan, sem á undan er gengið,
er horfið, og í stað þess komin and-
leg og líkamleg deyfð; menn fá að-
eins einstaka sára kvalakippi, en
verða að átta sig á því, af hverju
þeir komi. Maður Eugenie leiddi
hana ofan stigann, en hún vissi varla
hvers vegna eða hvert þau fóru. Það
var eitthvert draumamók yfir henni,
allt leið framhjá eins og í þoku, súl-
uVnar og grænu trén, sem prýddu
forstofuna; þjónustufólkið, sem laut
henni að skilnaði, virtust henni vera
skuggamyndir. — Allt í einu kenndi
hún ónotalega til í enninu; það var
þokuloftið, sem hún varð þannig vör
við, og fór um hana hrollur; fyrir
framan sig sá hún vagninn, sem átti
að flytja hana burtu; grashjallar.
blómsturbeð og gosbrunnar, allt
hvarf það í þoku. Enn einu sinni
horfðust hjónin í augu, en það var
sem ský lægi á milli þeirra. Eugenie
fann að tekið var í hönd hennar með
ískaldri hendi og heyrði einhver kurt-
eis og ókunnugleg kveðjuorð, sem
hún ekki skildi. En það var samt
-Arthur, sem talaði þau, og þá kippt-
ist hún við af sárri kvöl, þrátt fynr
draumamókið — síðan heyrðist hófa
dynur og vagnströlt og þau héldu
af stað út í þokuna, sem umkringdi
allt eins og forðum, þegar skilnaður-
inn var ákveðinn uppi á skógarhæð-
inni> _ 0g þeir, sem þar segja skilið
hvor við annan, skilja um allar ei-
lífðir.
Dr. M. B. Halldorson
%
401 Bojd ÐldK.
Skrifstofusími: 23674
Stundar sérstakloga lungnasjúk-
dóma.
Kr aB flnna á skrifstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Helmili: 46 Alloway Aye.
Talsfmli 33158 f
við erum að reyna að forðast, og eg
er sannfærður um að herra Berkow
vildi engan þátt eiga í þvi.”
“Hefir hann enga hugmynd um
grunsemdina ?” spurði forstöðumað-
urinn.
“Nei! Auðvitað þorir enginn að
minnffst á slíkt svo hann heyri; og
eg álit réttast að hlífa honum við
að heyra það. Hann hefir nóg að
bera samt.”
“Já, sannarlega meira en nóg. Og
síðustu óhöppin og bréf Scheffers frá
höfuðborginni, virðast ekki hafa ver-
ið áhrifalaus. Eg held að hann sé
alvarlega að hugsa um að láta und-
an.”
“Það er ómögulegt,” sagði yfir-
verkfræðingurinn æfur; “það væri
líka um seinan. Áður en hann svar-
aði verkamönnunum, gat hann kos-
ið um hvort han nvildi heldur hætta
fé sínu eða verða jafn ánauðugur og
herra Hartmann þóknaðist að við
værum. En úr því hann svaraði
þeim á þá leið sem hann gerði, get-
ur slíkt ekki komið til mála. Hann
mundi algerlega glata virðingu sinni
ef hann gæfi bilbug á sér. Hann
hlýtur að halda áfram, og að þurfa
þess, kemur sér vel í bardaga.”
“En þegar efnahagurinn er í veði?
“En þegar heiðurinn er í veði?”
Þeir starfsbræðurnir komust þarna
i hnakkrifrildi, eins og þeir áttu
vanda ttl, og skildu svo, ^ð hvorugur
hafði látið sannfærast. x
“Það er ágætt, þetta hlutlysi,
tautaði yfirverkfræðingurinn á eft-
ir starfsbróður sínum, um leið og
hann gekk inn í hús sitt. “Að reyna
að vera nógu hræddur og gætinn til
þess að styggja hvorugan málsaðila
meðan óvist er, hver muni sigra.
Mig langaði til að allir þessir ræfl-
ar — Wilberg, hvern þremilinn haf-
ið þér saman við dóttur mína að
sælda?”
•“Wilberg og Melania, sem svo
hranalega var yrt á, hrukku ótta-
slegin hvort frá öðru eins og þau
hefðu verið staðin að glæp, ' og þó
hafði Wilberg í mesta sakleysi kysst
DR A. BLONDAL
602 Medical Arts Bldg.
Talsími: 22 296
Stundar sérstaklega kvensjúkdóma
og; barnasjúkdóma. — A« hitta:
kl. 10—12 * h. og 3—6 e. h.
Heimtll: 806 Victor St. Sími 28 130
DR. B. H. OLSON
210-220 Medtcal Artai Bld*.
Cor. Graham and Kennedy St.
Phone: 21834
Vitttalstími: 11—12 og 1_6.30
Heimili: 921 Sherburn St.
WINNIPEG, MAN.
Dr. J. Stefansson
21« HBDICAL ARTS BLDO.
Horni Kennedy og Graham
Stundar elncBnaru aiiKtaa- eyrna-
net- og kverka-ajðkdöma
Er a« hitta frá kl. 11—12 f. h.
og kl. 3—6 e. h.
Talafmi: 21834
Helmlll: 688 McMlllan Ave. 42691
Talalml: 28 889
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
014 Someraet Block
Portaiae Avenne WINNIPEG
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
DR. 8. «. SIMR80N, N.D., D.O., D.C.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
A. S. BARDAL
selur llkklstur og: ann&st um útfar-
Ir. Allur útbúnaHur sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarSa og legstelna.
843 SHERBROOKE ST.
Phnne: 86 607 WINNIPEG
á hönd hennar; en það var mesti við-
kvæmnissvipur á honum og á Mel-
aniu mátti sjá að hún hafði komist
við. Yfirverkfræðingurinn, sem ekki
var í góðu skapi eftir rifrildið, leizt
ekki á yikuna og var heldur ófrýnn
á svip.
‘Eg bið yður margsinnis fyrirgefn-
ingar,” sagði Wilberg auðmjúkur, en
ungfrú Melanía var alls óhrædd að
sjá og þótti víst handkossinn ekkert
ódæði vera.
“Eg vil fá að vita hvernig á þessu
stendur,” sagði yfirverkfræðingurinn
bálvondur. “Hvað hafið þér að gera
hér í forstofunni? Því fóruð þér ekki
upp í stofuna?”
Það var ekki hægt að segja frá
þvi i fáum orðum, sem karlinn vildi
fá að vita. tVilberg hafði komið
með skilaboð til yfirverkfræðingsins
frá herra Berkow í höfðinu, og sára
sorg í hjartanu. Sorgin stafaði nátt-
úrlega af burtför tignarfrúarinnar,
sem hann hafði frétt um kvöldið áð-
ur en hún fór; en morguninn eftir
hafði hann ekki vaknað fyr en hún
var farin. Wilberg var ekki árvak-
ur maður, og hefði aldrei hætt heilsu
sinni með því að fara út í kuldarign-
ingu að morgni dags. Það var ekki
hann, sem þann morgun hafði staðið
undir grenitrjánum, þar sem akveg-
urinn lá inn í skóginn, frá þvi i dög-
un og beðið eftir vagninum, til þess
að vita hvort hann sæi ekki andlit
Eugenie bregða fyrir vagngluggann,
og þó hafði sú von brugðist. — Wil-
berg svaf vært, þegar sá maður gekk
heim til sin; en samt fannst honum
alla vikuna, að hann væri stakur ói
gæfumaður, og í dag var svo mikill
raunasvipur á honum, að Melanía,
sem af hendingu mættl honum í for-
stofunni, gat ekki stillt sig um að
spyrja hvað að honum gengi.
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
L ögfræð ingur
702 Confederation Life Bldg.
Talsími 24 587
WALTER J. LINDAL
BJÖRN STEFANSSON
Islenzkir lögfraðingar
709 MINING BXCHANGE Bldg
Sími: 24 963 356 Main St.
Hafa einnig skrifstofur að Lundar,
Piney, Gimli, og Riverton, Man.
Telephone: 21613
J. Christopherson.
Islenskur Lögfrœðingur
845 SOMERSET BLK.
Winnipeg, :: Manitoba.
Mrs. B. H. Olson
TEACHER OF SINGINC
5 St. James Place Tel. 35076
Bjömvin Guðmundson
A. R. C. M.
Teacher of Mueíc, Composition,
Theory, Counterpoint, Orchei-
tration, Piano, etc.
555 Arlington SL
SIMI 71621
MARGARET DALMAN
TEACHER OF PIANO
8ö4 BANNING ST.
PHONE: 26 420
Ragnar
Píanókennari
H. Ragnar
hefir opnað nýja kenslustofu ið
STE. 4 NORMAN APTS.
(814 Sargent Ave.*
TALSIMI 38 295
TIL SÖLU
A ÓDtRU VERÐI
“FURNACE” —bæBl viBar Og
kola “furnace” lítltJ brúkaV, «r
tll sölu hjá undlrrttuBum.
Gott tæklfærl fyrlr fólk At 4
landt er bæta vllja hltunar-
áhöld á hetmlllnu.
GOODMAN & CO.
786 Toronto St. Slml 28847
Jacob F. Bjamason
—TRAN SFER—
If.KK.Ke and Fnrnltnre Movt.K
762 VICTOR ST.
SIMI 24.500
Annast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
100 herbergl meö eöa án bafS.
SEYMOUR HOTEL
vertS sanngjarnt
Sfml 28 411
C. G. HUTCHISON, elK.ndl
Market and King St..
Winnlpeg —:— Man.
MESSUR OG FUNDIR
I kirkju Sambandssofnaðar
Messur : — á hverjum sunnudegi
kl. 7. e.h.
Safnaðarnefndin: Fundir 2. og 4.
fimtudagskveld í hverjum
mánuði.
Hj&lparnefndin: Fundir fyrstá
mánudagskveld 4 hverjum
mánuði.
Kvenfélagið: Fundir annan þriðju
dag hvers mánaðar, kl. 8 að
kveldinu.
Söngflokkuri^n'. Æfingar á hverju
f imtudagskvel di.
Sunnudagaskólinn:— A hverjum >
sunnudegi, kl. 11 f. h. ,