Heimskringla - 17.12.1930, Blaðsíða 1

\
XLV. ARGANGUR.
WINNIPEG MIÐVIKUDAGINN 17. DESEMBER 1930.
NtrMER 12
■P
é>tjacnan
t gluötrí
Ennþá einu sinni líður að jól-
um. Ennþá. lesum vér söguna
um fæðingu jólabarnsins og
æfintýri hirðingjanna úti á
Betlehemsvöllum. Ennþá heyr-
um vér óminn af söng engl-
anna, sem komu niður á jörð-
ina og sungu um dýrð guðs í
upphæðum og frið á jörðu.
Það er á hverju. ári, þegar
skammdegið er sem svartast
og niyrkrið mest, sem jóla-
stjarnan rennur upp, eigi aðeins
á himninum, heldur einnig í
hugum mannanna. Hun tindr-
ar þarna, svo blikandi hvít í
næturmyrkrinu, þessi stjarna,
sem eitt sinn vísaði vitringun-
um leið, stjafna sannleikans og
kærleikans. Á hverju ári, þeg-
ar hljómurinn heyrist á ný af
söng friðarengilsins, koma
menn auga á stjörnuna og hún
töfrar liugina og heillar, svo að
menn taka að horfa löngunar-
fullum augum í draumleiðslu
langt út í fjarskann, þangað
sem stjarnan ljómar í öllum sín-
um mætti og yndisleik.
En mönnum sýnist stjarnan
æfinlega svo langt í burtu, að
þeir eru vonlausir um að kom-
ast jxokkurntíma alla lejð þang-
að, sem hún er, enda þótt þeir
tækju sig upp - og legðu af
stað. Þeir eru líka flestir svo
önnum kafnir, að þeir mega
ekki vera að því. Þeir nema
aðeins staðar sem snöggvast og
horfa á þessa stjörnu, sem skín
þarna svo fögur í sínum ein-
mana friði.
En meðan þeir staðnæmast
og horfa á stjörnuna, myndast
ofurlítið endurskin þessarar
stjörnu í þfeirra eigin augum,-
og af því leggur óvenjulegan
bjarma inn í sálirnar, sem hlýj-
ar þær upp, svo að mennirnir
verða ofurlítið vingjarnlegri
hver við annan, handtakið verð-
ur ósjálfrátt ofurlítið innilegra
og beyzkjan dvín sem snöggv-
ast úr huganum og menn bjóða
hver öðrum gleðileg jól, eins
og bræður og systur.
/
Þetta er vaidið, sem jólaæf-
intýrið hefir ennþá yfir oss, jafn
vel þótt vér horfum á stjörnuna
úr mikilli fjarlægð, og heyrum
ekki nema óminn af söng friðar-
engilsins.
1 jólaæfintýrinu er sagt frá
því, að hirðingjarnir, sem fyrst-
ir heyröu þenna söng og fyrst-
ir sáu stjörnuna himnesku, hafi
gert ferð sína í skyndi og hald-
ið rakleiSis til Betlehem, til þess
að sjá með eigin augum þann at-
burð sem orðinn var. Enda
þótt þeir væru ekki nema óupp-
lýstir og fákunnandi fjárhirð-
ar, þá fóru þeir þó undireins
af stað, þegar þeim var sagt
um barnið, sem fæðst hefði, og
ætti að verða frelsari mannkyns
ins; barnið, sem fætt var und-
ir stjörnu sannleikans og kær-
leikans. Og slíkt hið sama
gerðu vitringarnir, sem sagt er
að hafi lesið þenna atburð af
djúpvizku sinni í logarúnum
himins. Einnig þeir lögðu af
stað til að hylla hinn nýfædda
konung og færa honum gjafir.
Við vöggu hans mættust háir
★ GLEÐILEG JOL^
Blikar þín Betlehems stjarna!
Þegar jólin nálgast með hátignar hljóm
og heyrum vér englanna dýTðar-róm,
þá gróa í hjörtunum guðleg blóm,
við erfiði skammdegis-anna.
Við friðarins helgu himnavé
á Horeb í anda eg fety á kné.
Þá finnst mér að heimurinn hlýni' og ’ann
heimkynni allra manna.
Þér, fæðingarhátíð frelsarans,
fagna nú þjóðir sérhvers lands.
Og blessa með lotning lífsstarf hans,
meistarans mesta í tfeimi.
Hjá honum hver aumur átti skjól,
liann unni’ hinni miklu friðarsól.
Og sjálfur liann blessuð börnin fól
guði í alheimsgeimi.
Þú barnanna hátíð, blessuð jól,
með birtu frá hlýrri vetrarsól,
og friðarins boðskap frá pól að pól
á öllunr talandi tungum.
Þú hitar upp öreigans hús og torg,
sem hallir auðinanna’ í hverri borg,
sé og mýkir hverja eina’ sára sorg
bæði hjá öldnum og ungum.
Eg hugsa til landsins í legi blám,
með leiftur stjarna yfir tindum hám,
og huldumál í hraunum og gjám,
letrað í ljóðum og sögum.
Með ársólar blik á álfaklett
og urriðavötnin spegilslétt,
og minning í hverjum hóli og blett
frá bernskunnar broshýru dögum.
Þú gafst mér, móðir, öll gæði þín,
eg gef þér nú jólaljóðin mín.
Eg veit að æ heitast hjá þér skín
sól þinna blessuðu barna.
Því fallin eru nú hörgar og hof,
og herskörum guðs þú syngur lof.
í gegnum skammdegis skýjarof
blikar þín Betlehems stjarna.
C. Stefánsson.
og lágir og vegsömuðu guð fyrir
allt, sem þeir höfðu séð og
heyrt.
Jól vor eru gleðihátíð, ljóshá-
tíð og friðarhátíð. En hversu
bjöít sem jólaljós vor eru, sigrar
þó skammdegismyrkrið þau von
bráðar. Og hversu mikil sem
gleði vor er yfir jólin, ber þó
vetrarkuldinn hana ofurliði áð-
ur en varir, og jólafriðurinn dvín
ar og hverfur á sama hátt, und-
Hversu yndisleg yrðu jólin vor
á meðal, ef vér gætum einnig
farið og horft inn í &ugu jóla-
barnsins sjálfs!
En vér getum það ekki, nema
vér höfum fyllt vora eigin sál
friðinum mikla, sem er æðri öll
um skilningi, sem heimurinn
getur hvorki veitt né tekið á
burt.
Meðan sál vor er full af bar-
Vaðmálsfötin
(Jólasaga.)
Eftir Bergþór Emil Johnson.
Árni Lárusson stóð upp frá
skrifborði sínu og varp mæði-
lega öndinni. Þetta var rétt
fyrir jólin, og í fyrsta skifti síð-
an.hann kom til þessa lands, er
ireins og jólastjarnan hverfur áttu og haturshug og áhyggj- voru sex ár, fanst^Árna tómleiki fltrgtta hendi.
hafði að sumu leyti hjálpað hon
um í fyrirtækjum hans, og þess
vegna hafði hann liðið félags-
skap við sumt af þessu hátt-
standandi fólki í .samkvæmis-
lífinu.
Meðal íslendinga var hann
lítið þekktur, og aðeins undir
nafninu Árni Lárusson, en nú
síðan hann varð forseti stórfé-
lags þess, er hann átti mestan
hlutann í, þá hafði hann breytt
nafni sínu í Arthur Lawrence,
því að það var hægara fyrir
enskinn.
Máske af því að jólin voru svo
nálæg, kom svo margt í huga
hans, sem undir vanalegum
kringumstæ^um hefði verið
svæft með augnabliks áherzlu
viljakraftarins, en það kom
þrungið af hugtökum endur-
minninganna. Allt rifjaðist upp
í huga hans, vinir og vanda-
menn; æskudraumar hans og
vonir, og heimilið, sem hann
fór frá. Hvað hafði hann áunn-
ið í lífinu? Hvað hafði hann
gert svo hægt væri að kalla
hann nýtan eða góðan mann?
Að vísu hafði hann náð tak-
markinu að verða efnalega sjálf
stæður, en á tímabilinu hafði
hann svæft allar sínar beztu til-
finningar. Hann átti engan, er
hann gat virkilega kallað vin
sinn; og er hann horfðist í augu
við bláberan sannleikann, þá
hafði líf hans undanfarin ár ver-
ið nokkurskonar blekkingarleik-
ur við sjálfan hann og aðra.
Árni gekk áleiðis heim til sín
í þungum þönkum. Hann var
boðinn um kvöklið...ti! einnar.
heldri fjölskyldu borgarinnar,
en hann hafði enga löngun til að
fara. Allt í einu var eins og hon-
um dytti eitthvað í hug. Hann
greikkaði sporið, og að stundar-
korni liðnu var hann kominn inn
í hina ríkmannelgu stofu á gisti-
húsinu, þar sem hann bjó. Hann
gekk rakleitt að klæðaskápnum
í svefnherbergi sínu, og eftir
stutta leit kom hann með nokk -
uð slitin vaðmálsföt frá íslandi.
Árni skifti um föt í snatri, og í
stað þess að ganga ofan í borð-
salinn til kvöldverðar, þá hrað-
aði hann ferð sinni til vestur-
borgarinnar og eftir stutta
göngu á Sargent götu var hann
kominn að Wevel matsöluhúsi,
þar sem margir lslendingar
komu á kvöldin til að tala við
kunningja sína yfir kaffibollan-
» \
um.
Árni litaðist um litla stund,
en sá engan sem hann þekkti.
Allt í einu kom inn maður, er
honum fanryst kunnugleika-
merki á.
Á meðan Árni var að átta sig,
kom þessi maður í áttina til
hans með bros á vörunum og
oss sýn á ný. En allt þetta
verður af þvf, að vér höfum
ekki farið að eins og fjárhirð-
arnir og vitringarnir. Vér höf-
um eigi látið stjörnuna vísa oss
veg að vöggu hins nýfædda
sannleikskonungs. Vér höfum
ekki sannfærst um að hann
eigi eftir að verða frelsari
heimsins.
Af því að fjárhirðarnir létu
það ekki undir höfuð leggjast
að fara og sjá jólabarnið, þá
slokknuðu aldrei jólaljós þeirra,
og gleði þeirra entist þeim til
vegsömunar gi^ði og lofsöngva,
og friðurinn, sem englarnir
sungu inn í sálir þeirra, dó
aldrei í sálinni, af því að þeir
höfðu horft inn í augu jóla-
barnsins sjálfs!
um eða ótta, eða óhreinum
hvötum, þá þolum vér ekki að
horfa í barnsaugun þau, sem
birta sannleikans og kærleik-
ans skín úr.
Þessvegna þurfum vér á allri
hinni löngu þroskaleið vorri til
Betlehem, smám saman að
losa oss við óttann og hatrið
og allt hið illa innræti, sem
skapar oss kinnroðann fyrir því
að horfast í augu við hinn ný-
fædda fr^ðarhöfðingja og sann-
leikskonung, svo að vér meg-
um einnig þar, eins og hjarð-
mennirnir forðum daga, öðlast
friðinn og gleðina, sem engan
enda tekur, og það jólaljós, er
ekkert myrkur fær unnið sig-
ur á.
B. K.
og einvera gagntaka sig. Hann
hafði komið frá íslandi með því
staðfasta takmarki, að verða
ríkur í hinu nýja landi, og það á
sem styztum toíma. Og nú hajfði
hann náð takmarkinu; en hann
hafði lagt sig allan við því ein-
göngu, og ef til vill hafði hann
lagt of mikið í sölurnar. Hann
átti enga verulega góða vini;
hann gaf sig lítið við öðru fólki
og fór sinn beina veg einn. Nú
síðustu tvö árin hafði hann tek'-'
ið nokkurn þátt í samkvæmislífi
Winnipegborgar, en það var að-
eins af þvf að hann var orðinn
efnaður og það var sózt eftir
honum fyrir þá sök. Þetta var
algerlega meðal enskumælandi
fólks í Winnipeg, sem hann
hafði átt þessum heimboðum
og eftirsókn að fagna. Það
“Sæll og blessaður, gamli
vinur. Manstu ekki eftir mér.
Gunnafi Sveinssyni. Þú hefir
ekkert breyzt. En hvað ertu
að gera í íslenzkum vaðmáls-
fötum?”
Á meðan Gunanr lét dæluna
ganga, gat Árni áttað sig fljót-
lega. Gunnar og hann höfðu
gengið saman á skóla einn vet-
ur á íslandi, og höfðu svo síðar
verið á sama skipinu sem flutti
þá til Ameríku. Gunnar hafði
breyzt mikið og virtist Árna sem
hann hafa átt mörgu misjöfnu
að mæta síðan þeir komu vest-
ur.
“Þú hefir breyzt mikið síðan
við vorum saman,’’ sagði Árni,
“en það gleður mig að mæta
(Frh. á 5. U».)