Heimskringla - 31.12.1930, Síða 2

2. BLAÐSIÐA
HEIMSHRINGLA
WINNIPEG 31. DESEMBEH, 1930.
Opið bréf til Hkr.
Tileinkað þeim vinum mínum K. N.
skáidi á Mountain, og frú Rósu
Casper í Blaine.
Frh.
Bolsarnir — Heiv.... bolsamir.
Þessa óvingjarnleg'u setningu heyrfsi
maður ekki svo sjaldan. Eg sem er
svo rannsóknargjörn og — skulum
við segja, hefi sjálfsagt minn skerf
af forvitni þeirri, sem spakir menn
segja að sé sérstaklega lyndisein-
kunn kvenna, fann ekki til svo lít-
illar löngunar til að mæta þessu fólki
heima hjá sér. Eg heyrði sagt að
þessar undarlegu skepnui* væri sér-
staklega að hitta í Unuhúsi. Mér var
þetta enginn aðgöngumiði, þvi hvorki
vissi eg þá hvar Unuhús var, né held
ur vissi eg hverjir þessir Bolsar voru,
það er að segja sem einstaklingar
sem ættu eða hefðu átt eigin nöfn
eins og annað fólk. Mér fannst nú
samt sem ferð mín til Islands hefði
ekki náð tilgangi sínum, nema þvi
aðeins að eg með eigin augum hefði
séð þetta fólk — því fólk hlaut. það
þó að vera. Það vissi eg af því
að eg hafði heyrt þá nefnda, sem til-
heyrandi flokki þessum — þá rithöf-
undana Þorberg Þórðarson og Hall-
dór Kiljan Laxness. Eg hafði sem
sé talað við fólk, sem séð hafði þann
síðarnefnda, og sór að hann væri eins
og aðrir menn — að öðru leyti en
því, að nef heföi hann í stærra lagi,
Þess utan hafði eg lesið allmikið eft-
ir hann, sem mér þótti svo vel ritað,
eins og t. d. það er hann reit um St.
G. St. látinn. Fyrir þá ritgerð hefði
eg gefið honum doktorsnafnbót, ef
eg hefði átt yfir sliku að ráða. Eg
hafði og kynnst Þ. Þ. gegnum rit
hans og ekki heyrt svo lítið um hann
talað. Já, það hlaut að vera þess
virði að kynnast þessu fólki. En það
var hægra sagt en gert; var ekki viss
um hvernig þeir mundu taka óþekktu
aðskotadýri. Bjóst enda við að þessi
hópur samanstæði af ungum ófyrir-
leitnum oflátungum, sem einir vissu
allt og maður yrði að nálgast sem
krýnda konunga með bugti og beyg-
ingum — ef til vill skríðandi á
knjám; en skriðdýrsháttur er mér
alls ekki eiginlegur. Samt gekk eg
þess ekki dulin að mikið var tilvinn-
andi til þess að fullnægja þessari
löngun minni.
Eg var svo heppin, að í hópi heim-
farenda var fornvina mín, frú Jó-
hanna Christie frá Winnipeg — henn
ar og hennar fólks, þ. e. a. s. eigin-
manns og fóstursonar áður getið sem
ferðafélaga minna frá Winnipeg til
Montreal, og af og til þaðan á skip-
inu Montcalm heim. Hafði hún góð-
fúslega lofað því, að hún skyldi koma
mér i kynni við Laxness, þegar hún
kæmi, því hann þekkti hún vel. Hún
hafði enda dregist á að taka mig
með sér á Hótel Borg og sýna mér
dýrðina þar. Samkvæmt þessu lof-
orði kom hún 6- júlí og sagði mér
að það kvöld skyidum við fara á Hó-
tel Borg. Eg skyldi vera ferðbúin á
milli og 9 sama dag, þvi þá sendi hún
eftir mér. Nú þótti mér hækka hag
ur strympu og lét víst ekki standa
á mér. A tilteknum tíma komu tvær
konur eftir mér, sendar af frú Chris-
tie. Konur þessar voru frú Kristin
Guðmundsdóttir, kona Hallbjörns
Halldórssonar áður ritstjóra Alþýðu-
blaðsins og nú prentara þess, og frú
Sólveig Pétursdóttir, nú til heimilis
á Isafirði, og þá um það leyti að gifta
sig í annað sinn. Með þessum konum
fór eg. Komum við að húsi Kristín-
ar, að eg held nú, þó eg ekki spyrði
um það þá eða seinna. Þar var frú
Jóhanna Christie fyrir og lögðum við
Það kom sér líka vel, því eg hefi
aldrei lært að stíga dans, og losnaði
þvi við að láta þá fáfræði mína
uppi. En hvað sem þessu nú líður,
þá var nú ein af mínum innilegustu
óskum að rætast, svo eg var fljót að
samþykkja nefnda uppástungu, og
mér virtust þær hinar konurnar jafn
fúsar til þessara umskftia. Skifti
það engum togum, við fórum út í
húðarrigningu — því altaf rigndi og
fjórar af stað til Hótel Borg. Frú I alltaf var kalt — og gengum þar til
Christie og þær vinkonur hennar voru
þarna kunnugar áður; gengu rakleitt
inn í miðjan sal og völdu sér sæti
annars vegar í salnum og settumst
við þar. Bráðlega kom þjónn í ein-
kennisbúningi — þeir voru allir í ein-
kennisbúningi og flestir ef ekki all-
ir útlendir. Bað frú Christie um
Lunch fyrir okkur allar, samlokur
brauðs með einhverju á milli, eftir
ósk okkar hverrar um sig, kaffi, vin-
flösku og cigarettur, og kom það
innan lítils tíma. Ekki er eg mat-
maður kölluð; en svo fór það hér, að
það sem eg fékk var ekki í mig
hálfa. Eg gleymdi kostnaðinum í
bili — annaðhvort af því að mér leið
sérlega vel í þessum félagsskap, sem
eg var þá í, eða vegna þess að eg
átti ekki að borga, svo eg bað um
meira og einhver ein af þessum kon-
um varð með mér í því. Frú Chris-
tie “orðaði” þá ósk okkar næst þegar
þjónninn kom í kring, og kom svo
þessi viðbót bráðlega. Ekki þarf að
taka það fram, að þessi seinni skamt-
ur var engu síður nettur en sá fyrri,
en við það var þó látið sitja. Sátum
við komum að Unuhúsi. Ekki man
eg hvort frú Ch>istie barði, -en það
man eg að við fórum skjótt inn. Eg
man eftir að eg kom inn í allstórt
herbergi, — eg var nærri búin að
segja rúmgo^t, en fann að það var
ekki réttyrði, — þvi herbergið, sem
er án efa rúmgott vanalega, var nú
sæmilega fullt af fólki. Dekkað borð
stóð á miðju gólfi, með bollum og
diskum, sem sýndu, að þar hefðu
gestir haft rausnarlegar viðtökur. —
Þetta sá eg fyrsta augnablikið sem
eg var inni. En eg hafði ekki lang-
an tíma til athugunar, því frú Chris-
tie fór þegar að kynna mig þeim er
inni voru. Voru þeir báðir staddir,
Þorbergur Þórðarson og Halldór Kilj-
an Laxness, auk margra annara
karla og kvenna.
Meðan frú Christie var að kynna
mig þeim næstu, sem fyrir voru,
snart einhver við öxl mér; varð mér
það að líta við, og sá að þar stóð
maður, dökkhærður með dökkt al-
skegg, fremur grannur, rúmlega
meðalmaður á hæð, alvarlegur, prúð-
miðnætti. Hvort sem Laxness tók
til greina tímann, eða honum þótti
nóg komið af svo góðu, vissi eg ekki
þá, né heldur nú. En nú fóru þó
menn og konur að týgja sig af stað,
þakka góðgerðir og kveðja. Tók það
ekki langan tíma, og þessi stund var
liðin. Eitt af því, sem eg hafði ósk-
að svo mjög eftir, skeð- Ennþá ein
ósk uppfyllt. — Og þó kvarta menn
svo oft um bænheyrsluleysi — eg og
aðrir.
Eg er ekki skilin við þetta kvöld,
þó að það sé liðið. 1 hvert sinn, er
eg hugsa til þess, og eg geri það
oft, sé eg þetta fólk, sitja og standa,
þarna i Unuhúsi, alveg eins og það
gerði þá. Sumir kunna nú að spyrja:
hvernig leizt þér á hann Laxness?
Það er ekki tilgangur minn að fara
út í ítarlegar mannlýsingar. En þetta
get eg sagt ykkur — hinum forvitnu
vinum mínum. Laxness er í hærra
lagi, fremur grannvaxinn, en svarar
sér vel. Nefið er nokkuð stórt, og
fremúr einkennir en lýtir eigandann.
Augun — ef eg hefi séð rétt við ljós-
birtuna — grákennd, og sjást þó írur
af sérstökum öðrum litum. Þau eru
gáfuleg, en um leið vingjarnleg. Svo
er og bros hans — hlýlegt. En i
svipnum er einkennilega djúp alvara
hins hugsandi og gruflandi manns
Þeir sem lesið hafa til muna eftir
hann, þurfa ekki meira. Hann
prúðlegur í hreyfingum, og fremur
hægur. En augun geta sýnt þér
þann innri eld, sem logað getur upp
úr fyr en varir. En vel skildi eg
mannlegur og góðlegur. “Þetta er hvers vegna hann getur eignast vini
við nú og röbbuðum og tókum eftir , húsráðandinn, Erlendur Guðmunds-
því sem fram fór í kringum okkur —
unga fólkinu sem var að dansa og
næra sig, svona á víxl, eins og ungu
fólki er títt, eins þó sunnudagur
væri-
Hótel Borg hefir oft verið lýst í
blöðunum og skal hér ekki taka upp
rúm til þess, enda sá eg ekkert af
húsinu nema þenna eina sal, skrif-
stofu og forsal. En salur þessi er
mikill að ummáli og nú fullur af
ungu fólki, — já, og fólki á öllum
aldri, sem allt virtist hafa ágætan
tíma hvort sem það sat við borðin
og mataðist og það sem slíkri athöfn
fylgir, nefnilega reykti og saup á —
eða dansaði. Var hér ekkert frá-
brugðið því, sem sjá má á slíkum
stöðum í öðrum stórborgum heims-
ins — því Hótel Borg hefir á sér
stórborgarsnið, bæði að verðlagi og
venjum. Verðlagið gizkaði eg á,
þegar eg sá frú Christie borga reikn-
inginn, og bæta við hann “tip” —
gjöf til þjónsins. Var þá ekki trútt
um að eg fengi samvizkubit fyrir að
hafa etið svona mikið. Auðvitað
sagði eg ekkert.
Unuhús. — Þegar hér var komið,
mun klukkan hafa verið orðin um 10
e. h. Stakk frú Christie þá upp á
því, að nú skyldum við fara yfir í
Unuhús. Varð eg fegnari en frá
megi segja, sérstaklega af því, að
hér var .ekkert meira að fá né sjá,
því ekki bjóst eg við að mér yrði
boðið í dans. Fyrir þesskonar atlot-
um sitja ungu stúlkumar vitanlega
— og, skulum við segja, konur þeirra
manna, sem dansa; já, og stundum
menn annara kvenna, eða allra
kvenna menn — þ. e. ógefnir menn.
son,” sagði frú Christie. Þessi mað-
ur ýtti mér með hægð í stól, sem stóð
við borðið, tók i burtu bolla og diska
sem áður höfðu notaðir verið, og lét
þar koma í staðinn hreinan disk og
bolla, með heitu, ágætu kaffi; gerði
hann frú Christie sömu skil. Ekki
má eg gleyma því að maður þessi
hafði stóra hvíta svuntu, sem tók frá
brjósti ofan á kné. Um vöxt manns-
ins dæmdi eg í þetta sinn þvi einung-
is eftir hæð og herðum. En allt gerð
ist þetta í svo skjótri svipan, að
augnabliksyfirlit mitt gat verið nokk
uð fljótfærnislegt.
En nú er eg var sezt að kaffiborði
og hvers vegna þeim þykir eins vænt
um hann og þeim gerir — ef dæma
má eftir því, hvernig þeir tala um
hann, þegar hann er hvergi nærri og
þarf á vinum að halda. Svo ekki
meira um það.
Frú Kristín — henni get eg ekki
lýst, svo þið sjáið hana eins og eg
sá hana- Mér þótti hún falleg
máske mest af því, að hún er gáfu
leg kona; segir ekki svo margt, en
hugsar það, sem hún segir, og segir
það vel. Eg hygg að hún sé kona
sem holit og gott er að kynnast og
eiga að vin.
Við frú Christie vorum ekki síðustu
gestirnir, sem komu í Unuhús þetta
á ný, tóku þeir sem fyrir voru upp kvöld. Rétt á eftir okkur kom mað
F eiðist
Með Canadian Pacific
brautinni
til
GAMLA LANDSINS
f SAMA VAGNINUM
ALLA LEIÐ
til skips í W. Saint John, N. B.
í desember sigla
Duchess of York....desember 5
Duchess of Richmond. . desember 12
Montclare .........desember 13
Duchess of Atholl..desember 16
lœgri yfir desembermánuð
Skrifið yður fyrir plássi hjá agentum
Fargjöld
CANADIAN PACIFIC
Skemtiferðir bæði til Kyrrahafs og Atlantshafsstrendar
samtalsþræði þá, er koma okkar hafði
slitið í svipinn, og gafst mér þá
tækifæri til þess að athuga betur þá
er fyrir voru. Mér dettur ekki í hug
að lýsa þessu fólki — þ. e. hverjum
einstakling fyrir sig. En sú hugsun
greip mig, að andrúmsloftið þar inni
væri ekki ósvipað því, er átti sér stað
á fundum hagyrðinga í Winnipeg forð
um. Það var einkennilega frjáls-
mannlegt og viðfeldið. — Hvað voru
þeir annars að tala um? • ó, Þor-
bergur var að bjóða því — fólkinu
»— að lesa nýja sögu — sögu af hon-
um Árna í Háagerði, Þingeying og
all-einkennilegum manni. Þ. Þ. var
nýlega kominn að norðan og hafði
náð þessari sögu þar og skráð hana
Allir vildu heyra söguna.
Þorbergur les; mér er jafnan gjarnt
að horfa á þá sem lesa, eða tala, hvort
sem það eru prestar, pólitíkusar eða
ræðumenn, af hvaða tæi sem er, og
eins gerði eg nú. Sagan var ekki
löng, enda ekki komið langt fram í
hana, er flestir eða allir voru farn-
ir að brosa. En þrátt fyrir það, min
ir elskanlegir, þyrði eg ekki fyrir
mitt litla líf að segja ykkur þessa
sögu, svona í heyranda hljóði. Eg
er hrædd um að sum blessuð andlitin
yrðu löng — 1-ö-n-g; og þó er Arni
karakter, sem vert er að halda á lofti.
Eg hafði gaman af þessari sögu, og
það svo, að eg hefi skrifað heim eft-
ir henni og fengið hana. Þó var það
ekki sagan, heldur maðurinn, semlas
söguna, sem hélt athygli minni. Þessi
lifandi ímynd innri gleði. Augun
tindrandi af glettni, hreyfingar létt-
ar sem unglings, og höfuðið — á
hvern minnti það mig? Eg hafði á-
reiðanlega séð þetta höfuð fyr — nei,
ekki þetta höfuð, því eg hafði aldrei
séð Þorberg fyr — en eitthvert ann-
að, sem var svo líkt, að sú líking lét
j mig ekki í friði fyr en eg fyndi henni
I stað. Samt gat eg það ekki þetta
■ kvöld, en siðan hefi eg fundið henni
| stað — þó ekki alls fyrir löngu; og
i það er hann LaFollette, einn af sena-
torunum okkar Bandaríkjafólks. —
j Þarf eg kannske að taka það fram,
| að mér leizt vel á þenna Þ. Þ., þótti
hann fallegur maður. Svipurinn sýndi
hreinan mann. Þegar sögunni var
lokið, hófust umræður og samræð-
ur, sem ekki stóðu lengi, þangað til
Þ. Þ. bauðst til að lesa aðra sögu. —
Nei, nú er nóg komið, sagði Laxness
og stóð upp, enda var þá komið nær
ur nokkur, og kom einn. Allir aðrir
en eg þekktu hann víst og fögnuðu
honum vel. Hann settist þegar við
hljóðfæri, sem þar stóð og fitlaði við
nóturnar, meðan Þorbergur las, ekki
svo að hann spillti áheyrn, en fingur
hans kunnu víst ekki við sig annars-
staðar en á nótunum. Mér virtist
hann kynni að vera öðruhvorumegin
við fertugt. Föt hans, þó þau væru
kokkaleg, sýndu slit. Hár hans
mundi einhverntíma hafa verið
þykkra, en fór þó sinn veg, tók ekki
bælingu- Mig minnir að mér væri
sagt að maður þessi héti Páll; en
hvort sem hann heitir það eða ekki
þá kalla eg hann það, nú og síðar
þegar eg minnist á hann. Mér var
sagt að hann lifði af því að kenna
músík út um sýslur og sveitir lands
ins. Auk þess fengist hann við að
semja lög — ný lög. Eitt af þessum
var sungið af Karlakór Reykjavíkur
í Iðnó, þá er Vestur-Islendingafélag
Reykjavíkur hélt gestum sínum, Vest
ur-Islendingum samsæti þar 1. ágúst
Og hafi eg tekið rétt eftir — hvort
af þeim lögum, sem þar voru sungin
var verk þessa manns, er enginn efi
á því, að vér lslendingar heyrum
meira um hann í náinni framtíð. —
Slíkir menn heimsækja Unuhús og
eru þar velkomnir gestir.
Og síðast en ekki sízt, nokkur orð
um húsráðandann. Þetta var mér
sagt um hann og hús hans: — For-
eldrar hans voru Guðmundur Jóns
son, ættaður úr Svartárdal i Húna-
vatnssýslu, og Una Gísladóttir, þing-
eysk- Þegar Erlendur var enn barn
að aldri, kom móðir hans til Reykja
víkur og eignaðist hús það, er síðan
hefir borið nafn hennar. Hafði hún
ofan af fyrir sér með því að selja
kost. Var hún góð kona og góð-
gerðasöm yfir efni fram, og gáfuð
fram yfir það sem almennt gerist.
Komst sá siður snemma á, að ungt
og hugsandi frjálslynt fólk, skáld og
listamannaefni sóttu þangað, og
fundu sig ávalt heima. Þegar Er-
lendur hafði aldur til, fékk hann at-
vinnu í bænum, hjá bæjarstjóminni,
skilst mér, og hefir haldið henni síð-
an. Að móður hans látinni, hélst
sami siður, að því er gestrisni snerti.
Erlendur er ókvæntur; eg mundi
segja hann nær fertugsaldri. Að
loknu dagsverki kemur hann vana-
lega við í bakaríi, kaupir mikið af
allskonar sætabrauði, og ber það
heim með sér. Þegar heim kemur,
skrýðist hann einkennisbúningi veit-
ingamannsins, þ- e. setur á sig stóra
hvíta svuntu, og fer nú að búa sig
undir gestakomu. Einhverntíma frá
kl. 8 til 9 fara gestir hans að koma.
Þá er borö dekkað og kaffi tilreitt
Veitir hann svo allt kvöldið, þar til
allir eru farnir. Enginn kemur þar
svo, að ekki séu góðgerðir á reiðum
höndum. Gestir hans eru þar heima
— mega tala um alla hluti milli him-
ins og jarðar, í jörð og á, og sitja
svo lengi sem þá lystir. En þeir
mega ekki drekka neitt sterkara en
kaffi, og ekkert ljótt finnur þar upp-
sprettu né þroskunarskilyrði. Að
því frádregnu er hann faðir og móð-
ir, systir og bróðir og vinur allra,
sem hann heimsækja, í þeirra orða
dýpstu og hreinustu merkingu- Sem
dæmi var mér sögð eftirfylgjandi
saga af Erlendi. Eg var ekki beðin
fyrir hana, þ. e. ekki tekið fram, að
eg mætti ekki hafa hana eftir. En
hafi það nú samt verið meiningin,
bið eg þegar i byrjun afsökunar á
því, að taka mér þetta Bessaleyfi
með þá sögu.
Erlendur átti systur, sem eftir lát
móður þeirra bjó einnig í Unuhúsi —
hafði þar herbergi. Hún hafði og at-
vinnu í bænum, og var einungis
heima á nóttum. Einhverju sinni, þá
er Erlendur var heim kominn, en
systir hans ekki, kemur stúlka þang-
að og biður hann ásjár. Hún var
allslaus og í slæmum kringumstæð-
um, sem ollu þvi, að hún gat ekki
unnið næstu vikur- Erlendur vísar
henni á herbergi systur sinnar, og
fór hún þangað þakklát, eins og
nærri má geta. Þegar systir hans
kemur heim um kvöldið, þykir henni
heldur en ekki vera kominn köttur
i ból Bjarnar; fer til bróður síns og
spyr, hvað þetta eigi nú að þýða. —
Nú, eg varð að láta hana einhvers-
staðar; eg hafði ekkert annað pláss,
svarar Erlendur. — Já, en eg get
ekki verið þar líkæ, eins og þú sérð
Nú, þá verður þú að fara, þér eru all-
ir vegir færir, en hún á hvergi höfði
sínu hæli. — Systir Erlendar fór, en
stúlkan var þar unz hún varð heil
og fær um að vinna. Hvorugt þeirra
systkina hafði séð stúlkuna fyr, né
vissi nokkur deili á henni.
Þetta er maðurinn, sem hefir “op-
ið hús’’ fyrir það, sem margir kalla
Bolsana í Reykjavík, og heldur vernd-
arhendi yfir karakter þeirra.
Betur að slíkir væru margir-
Einhvern heyrði eg nefna Erlend
“föður” Bolsanna. Mér fannst það
heiðurstitill, í hverri meiningu, sem
hann kann að hafa verið gefinn. Og
víst er um það, að væru allir Bolsar
líkir þeim, er eg mætti í Unuhúsi
væri ekkert að óttast, að því er þá
snertir.
Næsta dag lenti eg í allmíkilli
sennu út af þeim Þ. Þ. og Laxness,
sem lyktaði með því, að einhver tók
Bréf til Láru” og las kafla úr því,
þar til allir veltust um af hlátri, og
urðu svo góðir vinir, eins og verið
höfðu þeir áður.
Þannig lauk þessu æfintýri.
Frh.
Frítt við kvefi
yfir veturinn
llmlurMnmlfK nliferfi tII þeM* 11 1i lækna
kvef, hefir nú fundin verilí.
Keynllf hana frfft.
Ef þú kvelst af kvefköstum þegar
kalt er o grakt í lofti ef þér finnst
þú kominn aö köfnun, þá skrifiö taf-
arlaust Frontier Asthma félaginu og
biöjiö um þetta undralyf frítt. í>ati
gerir ekkert til hvar þú ert eöa hvort
þú hefir nokkra trú á meíulum eCa
ekki, skifaöu eftir því. Ef þú hefir
allan þin naldur af þessum kvilla kval
ist o greynt allt sem þér dettur í hug
án bata, og þó þú hafir fyrir löngu
gefit5 upp alla von, þá samt skrifatiu
eftir lyfi voru frítt.
FREE TRIAIj COUI'ON
FRONTIER ASTHMA CO.,
219K Frontier Bldg. 462 Niagara ts.
Buffalo, N. Y.
Send free trial of your method to:
Friðrik Bjarnason
Annan dag marzmánaðar síðastbð-
inn andaðist að Wynyard, Sask., eirn
ágætastur höldur íslenzkra félags-
mála þar í byggð, Friðrik Bjarnason.
fyrrum bóndi og homeopati. Fædd-
ist hann að Tungu á Vatnsnesi í
Húnavatnssýslu 3. júlí 1851- Voru
foreldrar hans Bjarni Sigurðsson frá
Katadal og Náttfríður Markúsdóttir,
Arngrímssonar frá Melstað. Missti
hann móður sína 12 ára gamall og
var eftir það til heimilis á ýmsum
stöðum, þar á meðal í Ásbjarnarnesi
hjá Ásgeiri Einarssyni alþingis-
manni; leið honum þar ágætlega.
Arið 1874 fluttist Friðrik vestur
um haf, ásamt föður sínum, bústýru
hans og systkinum sínum, Sigur-
björgu og Samson, hinum góðkunna
búhöld íslenzku Dakotabyggðarinnar.
Námu þeir feðgar fyrst land í Nýja
Islandi, en stóðu þar stutt við og
fluttu til Dakota. Þar bjó Friðrik
á landnámsjörð sinni á Pembinafjöll
um í 26 ár, eða fram til ársins 1906.
Fluttist hann þá til Canada og nam
land í Wynyard, Sask. Dvaldi síðan
þeirri byggð til æfiloka.
Arið 1875 giftist Friðrik Mildfríði
Arnadóttur frá Grafarkoti á Vatns-
nesi. Fór hjónavígslan fram í Tor-
onto, og voru hjónaefnin þá í lslend-
ingahópnum á leið til hins nýopnaða
landnáms i Nýja Islandi. Þeim varð
8 barna auðið. Dóu 2 í æsku. Hin
lifa: Jakob, kvæntur Vilborgu Gisla-
dóttur; þá Hjörtur, kvæntur Guð-
rúnu Steinólfsdóttur, Grímssonar; þá
Bjarni, kvæntur Helgu Stefánsdótt-
ur Teitssonar; þá Sigurður, kvæntur
Þóru Hansdóttur Sigurbjörnssonar;
þá Elinborg; þá Árni Levi.
Konu sína missti Friðrik í Wyn-
yard árið 1911. Brá hann þá búi og
fluttist til bæjarins, en Jakob sonur
hans tók við jörðinni. Síðustu árin
hvarf hann til Bjarna og Helgu, og
naut þar beztu aðbúðar og umsjár
bæði þeirra og annara ástvina sinna.
Gerðist hann nú all-aldraður og þó
yfirleitt hress til heilsu. Sumarið
1928 ók hann í bíl með þeim, er þetta
ritar, frá Wynyard til Mountain, N.
D., til þess að taka þátt í hinni veg-
legu 50 ára hátíð byggðarinnar —
hann var þar einn heiðursgestanna
— svo og til þess að kveðja I síðasta
sinn hinar kæru fomu stöðvar,
frændur og vini. Fengum við vonda
vegi á köflum og hnjask nokkurt, og
vorum þrjá daga á leiðinni. En eigt
sá á honum þreytu né æðru, fremur
en ungur væri. (Um æfiatriði Frið-
riks heitins vísast að öðru leyti til
Dakotasögu Thórstínu Jackson, bls.
302. Eru þau þar fyllri en hér, að
öðru leyti en því, að þar hefir nafn
Sigurðar sonar hans fallið niður.)
I fyrrahaust lagðist hann banaleg-
una. Varð krabbamein honum að
fjörlesti. Þjáningar sínar bar hann
með eindæma karlmennsku og and-
legu jafnvægi. Nóg hafði hann að
lifa fyrir, og því fús, ef svo vildi
verkast, að rísa úr rekkja og leggja
enn á ný hönd á plóginn. öllu kær-
ara var honum þó að mega deyja, og
hverfa frá kvillum og hörmum hins
lúna líkama inn i líf og ljós nýs til-
verustigs. Hann leit á dauðann sem
“fegursta æfintýrið í lífinu” — eins
og prófessor Haraldur Níelsson
komst einu sinni að orði.
Jarðarförin fór fram fimtudaginn
6 marz í frosthörðu veðri. Var þar
staddur fjöldi manns. Fór aðal
kveðjuathöfnin fram í kirkju Quill
Lake safnaðar, en forseti hans hafði
Friðrik vérið árum saman. Höfðu
ungmenni safnaðarins, undir umsjón
A. I. Blöndahl, skreytt kirkjuna af
prýðilegri smekkvísi. Hér á eftir fam
— fyrir góðvild ritstjórans — kaflar
úr kveðjuávarpi, sem þá var flutt. Er
þar gerð tilraun til þess að lýsa
skap-höfn og lífsverðmætum Frið-
riks heitins, að svo miklu leyti sem
rúm leyfir. Mér fannst eg þekkja
hann. Atta ára samvirina veitti mér
ærið tækifæri til þess að kynnast
honum vel. Astúðlega tók hann á
móti mér ungum, lítt lífsreyndum og
alls óreyndum sem kennimanni, og
sleppti aldrei af mér eftir það föður-
legri hendi. vakandi umhyggju og
örvandi trausts. Eg er því einn í
hópi þeirra mörgu, sem blessa minn-
ingu hans með klökkva þakklætis og
lotningar.
Friðrik A. Friðriksson.
Blaine, Wash.
* • •
KAFLAR ÚR LIKRÆöU,
er flutt var í kirkju Quill Lake safn-
aðar fimtud. 6. marz, s.l. við
jarðarför Fr. Bjarnasonar.
“En ef vér erum með Kristi
dánir, trúum vér því, að vér
og munum með honum lifa.”
(Róm. 6, 8.)
Einn sólarhringur aðeins er liðinn
síðan eg stóð við aðrar líkbörur —
litla hvíta kistu. I henni lá lík af
ársgömlum svein, fríðum og efnileg-
um. Ylvindar mannlegrar ástar
höfðu boðað vor. Nýr mannlegur vor
gróður var tekinn að vaxa mót só!
og sumri. Skyndilega kom þá frost-
hönd dauðans og sleit nýgræðinginn
af rót lífsins. Og dauðinn varð ást-
vinunum að grimmdarsegg, vægðar-