Heimskringla - 10.02.1932, Síða 2

2. 9IÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 10. FEBR. 1932.
OPIÐ BRÉF TIL HKR. | eg “Landið mitt og þjóðina
Tileinkað vinum mínum, Mra. mína”, eins og eg hafði lært að
Rósu Casper, Blaine Wash., ojj
K. N. skáldi á Mountain, N. D.
Frh.
Kveðjur.
Kl. 2.30 komum við ofan á
hryggju. Var þar fyrir fjöldi
fólks — hálf Reykjavík—sögðu
sumir , og auðvitað flestir Vest-
ur ísl., og einatt varð þröngin
meiri. Að síðustu var ösin- svo
mikil, að alla varúð mátti við
hafa, að ekki yrði að slysi. Var
og kominn allmikill stormur,
sem óx eftir því sem á leið dag-
inn. í þessari þröng þarna á
bryggjunni máttu menn hafa
sig alla við, að missa ekki af
þeim er saman vildu vera og
manni voru kærastir. Eg hygg
að þá hafi mörgum verið —
þungt um hjarta. Um mig er
það að segja, að nú fann eg
sýnu meira til skilnaðarins, sem
í hönd fór, en þegar eg kvaddi
ísland fyrir 43 árum. Þá grét
Reynið forskrift Miss McFar-
lane fyrir brauðsnúðagerð
% teskeltS salt 3 tesk. Magic
2 bollar pastry- Baking Pwdr.
mjol Íet5a 1% 2 matskeibar
b. brairðmjön «-hor*n*'ihe
y4 bolli mjólk, eöa blönduö til
helminga meö vatni.
.Sigtiti saman mjöliö, lyftiduftiö og
snitjn ckeriÖ flísar af svínafeiti
(shortening) í þaö. Bætiö n)
mjólk i. þar til oröiö er aö linu
deigi Kastiö deiginu til á mjöl-
ugu boröinu og takib eins lítl‘5 á
því og unt er. Veltiö eba klappib
meb hendinni, þar til þaö er Mi
bum' 4 bykt. Skeriö meí mjölug-
ura kökuhníf. LátiÖ á lítiö feituga
oonnu og bakiö í heitum ofni,
eöa 450 gr. F. í 12 til 15 mín-
útur.
FYRIR LÉTT SKELAÐ
Sæta brauð
NOTIÐ
Magic
Baking Powder
segir Miss M. McFarlane sú er
skipar fyrir um matarhæfi
St. Michael’s Hospital
Toronto
Eg mæli með Ma-
gic vegna þess að
eg veit að það er
hreint og frítt við
w óholl efni.
þekkja og skilja hvorttveggja
gegnum söguna, eða sögumar,
sem eg hafði lært að tigna fyrir
drengskap og dugnað, já og
gráta orlög hennar (þ. e. þjóð-
arinnar) ágætustu sona. Úr
þeim sögum dró eg að miklu
leiti mitt andlega fóður — og
það fóður — já, skyldi eg mega
segja svo mikið um sjálfa mig,
án þess að kasta skugga á þær
fóðurlindir — eða — einhver
finni ástæðu til að lesa hroka
eða sjálfsálit út úr línum þess-
um — þann kjark sem sendi
mig félausan einstæðings ungl-
ing, út í ókunnan örlagaheim.
— Mig og sjálfsagt marga aðra,
á lánuðum fjöðrum. Þá syrgði
eg ekki samtímafólk mitt, að
einni persónu undanskilinni —
því átti eg fátt upp að unna.
Munaðarlausir unglingar á ís-
landi, og sjálfsagt, hvar í heimi
sem er, hafa óefað svipaða sögu
að segja. En nú var þessu öðru-
vísi farið. Nú skyldi eg að land
og þjóð er óaðskiljanleg heild
þrátt fyrir alt. Að elska annað,
er að elska hvorutveggja, —
jafnvel með kostum og ókost-
um. Eins og þetta land, var
mitt land, svo var og þjóðin,
sem bygði það, — mín þjóð —
okkar þjóð, V.-ísl. Til þess
höfðum við, ef til vill, aldrei
betur fundið en einmitt nú, þeg
ar við vorum að fara í annað
sinn. Það hafði hún, heima
þjóðin, sýnt á marga vegu,
þenna stutta tíma, sem við vor-
um gestir hennar, og það sýndi
hún nú, þegar við vorum að
kveðja Fjallkonuna og þessi
börn hennar,—fólkið, sem eins
og við, var borið á brjóstum
hennar, (Fjallk.). Nú var eg
þeim, heima þakklát fyrir sér-
hvert vingjarnlegt orð, sem þeir
létu falla í okkar garð. Mér
fanst að útlegðin — því útlegð
er það, hversu vel sem manni
kann að líða í framandi landi
— ekki hafa verið til einkis.
Athugið ræðustúfana þeirra
heima, hér að framan og sann-
færist. Og þó að við, almenn-
ingurinn höfum litlu orkað, til
að gera landið og þjóðina okkar
fræg, þá eru þeir fáu, stóru,
sem það hafa gert, því að eins
í Ameríku, að útflutningar lióf-
ust til þessa lands, og þeir eru
okkar menn. Þess utan höfðu
einstaklingar, sem við höfðum
persónulega kynst — hér tala
eg sérstaklega um sjálfa mig,
og ræð af eigin reynslu, að svo
hafi og verið annara reynsla,
svona yfirleitt, svo fjötrað hug
og hjarta, að ógleymanlegt hlýt
ur að verða meðan æfi endist.
Sumt af þessu fólki var nú með
okkur, og slepti ekki af okkur,
meðan til náði. Eg hafði ekki
komist í náin kynni við marga
sökum fjarveru úr bænum, og á
ferðalögum er kynningin eðli-
lega stutt — lítið meira en að
heilsast og kveðjast. Svo nú
furðaði mig á því, hvað margir
urðu til að leita mig uppi þarna
í þrönginni á bryggjunni. Verið
getur og, að endurfundir þar
Skoðun ungfrú McFarlane
3tyðst við fullkomna efnafræð-
islega þekkingu og reynslu á.
hvemig fæðan reynist fyrír lík-
amann. Einnig við matreiðslu.
Flestir fæðufræðingar í stofn
unum nota, eins og ungfrú Mc- j 3Umir að minsta kosti, hafi ver-
Farlane, Magic eingöngu Og ,ð tllviljun. En hvað um það
það er af þvi að það er avalt I . . . ... .
áreiðanlegt og árangurinn á- voru handtok þeirra fost og
gætur af notkun þess. i vingjarnleg. 1 þessum hóp var
,, , , , , . , ' maður nokkur, með dökt al-
Og konur þessa lands taka , , , .
það fram yfir annað lyftiduft. 1 s^e&S> ve vaxinn °& 1 hærra
Það selst meira af því en af meðallagi. Mundi eg í svipinn
öllum öðrum tegundum til sam- ekki hver hann var. Sá hann
ans- j það víst og segir með mestu
Reynsla þín mun verða sú, hægð: — Eg er Erlendur.
að Magic geri bökun þína Mintist eg þá þegar gestgjafans
mjúka og létta, og það er á- f Unu-húsi — mannsins, sem
rangur af notkun þess ávalt.
Er laust við ál-
n’'. Þessi yfirlýs-
ng á hverri kön-
nu er ábyrgH vor
aö Magic Baking
Powder sé laust
vl» álún og önn-
ur óholl efni.
BúiÖ til í Canada
veit-ti öllum án þess að spyrjai
um nöfn eða stöðu. Eg varð
glöð við — fanst hann færa
mér fararheill. Þar kom og frú
Kristín, sú, er sótti mig kvöldið
góða, sem við vórum fyrst á
Hótel Borg, og síðar í Unu-
húsi. Hún rétti mér ljómandi
blómavönd, bundinn með silki-
borðum, hvítum, rauðum og
lúáum. — Fána litum Islands.
Borðana á eg enn, þó blómin
séu nú löngu liðin. |Sama
kona sendi mér, mánuðum
seinna reyrvönd vestur um haf.
Hann geymi eg eins og sjáaldur
auga míns, og tel með beztu
minjum heimfararinnar. tsl.
reyr hafði eg ætlað mér að ná í
meðan eg var heima, en þaö
fórst fyrir, eins og fl., sem
gera átti. Nú er úr því bætt, að
því er reyrinn snertir. Hann
minnir mig og á — ef minningu
þyrfti við í því efni — þá vel-
vild, sem þetta góða göfuga
fólk, sýndi okkur — útlending-
um — hinum týndu sonum og
dætrum Fjallkonunnar, á svo
ósegjanlega margvíslegan hátt.
Með frú Kristínu var og forn-
vina mín, frú Jónína Christie
frá Wpg., sem átti svo mikinn
þátt í að gera mér dvölina á
ísl. ánægjulega, og kom mér í
kynni við margt af því fólki,
sem mig langaði mest til að
kynna3t.
í mínum sérstaka hóp, voru
þær mæðgurnar, Jóhanna og
Marta — mínum og frú Frank
Feterson frá Nýja íslandi.
(tengdasystir Jóhönnu), frú
Marta Jónsdó.ttir — föður syst-
ir Mörtu minnar, sem eg af
eðlilegum ástæðum hefi orðið
margorðust um — og maður
hennar. Þetta fólk skyldi ekki
við okkur ferðalangana fyr en
við fórum um borð, og lengur
varð ekki náð saman. Frú Jó-
hönnu kyntist eg fyrír vestan
haf, eins og fyr segir, fyrir 37
árum, og hefir vinátta sú hald-
ist óbreytt, þrátt fyrir 30 ára
aðskilnað, og nú var hún sama
elskulega konan eins ojg þá, —
og hún Marta mín — eftirmynd
föður og móður sinnar. Um
hana verður ekkert fallegra eða
sannara sagt. Meðan eg lifi
verð eg í ógleymanlegri þakk-
lætisskuld við þær mæðgur. Sér
staklega, fyrir alúð og vináttu
mér í té látna, meðan eg dvaldi
á íslandi. Þeim, og öllum öðr-
um, sem voru mér góðir þar
heima, sendi eg hér með inni-
iegasta þakklæti og kæra
kveðju.
Um leið og Vestur-tsl. fóru
um borð á varðskipi stjórnar-
innar, því er flutti þá eða flytja
skyldi út til Minnedósa, sem lá
þar úti, voru farbréf þeirra at-
huguð, og engum slept, fyr en
það hafði verið gert, þeir sem
fyrstir urðu út sungu við og
Við ísl. þjóðsöngva sér til hita
því eins og fyr hefir verið tekið
fram var, á allmikill stormur,
og mun flestum hafa verið orð-
ið sæmilega kalt, — og senni-
lega með fram til að dreifa eða
drekkja skilnaðar sársauka. En
í þetta sinn tókst söngurinn mis
jafnlega. Engu að síður var
sungið af og til þar til komið
var út úr höfninni. Meðan
stjórnarsklpið var að snúa sér
við og koinast út fyrir hafnar
garðinn stóð þessi mikli vina-
hópur á bryggjunni og veifaði
V.-ísl. kveðjum og fararheill. Að
því búnu fór fólk að tínast
heim — munu allmargir hafa
farið til þess, um það leyti sem
V.-ísl. voru allir komnir um
borð, einstöku máske fyr. Samt
virtist hópurinn stór, er ennþá
var á bryggjunni er við lögðum
frá landi, og allir á hreyfingu
heim á leið er við komumst út
Síðustu kveðjur.
Að veislu þeirri lokinni, komu
heiðursgestir Heimfararnendar-
innar allir upp á efsta dekk.
Þangað voru nú V.-lsl. kallaðir,
og skildu þar fram fara síð-
ustu kveðjur. Mótinu stýrði hr.
Jón Bíldfell, og kallaði hann
fólk til hlýðni — eða að hlusta,
með nokkrum orðum — ekki
ræðu —, sagði hann, því nú
gerðist tími naumur. Bað hann
fólk syngja:— “Ó fögur er vor
fósturjörð", og var það gert.
Þá talaði Ásgeir Ásgeirsson, for
seti sameinaðs þings. Virtist
mér hann þá sem endranær
tala allra manna bezt þeirra
er þar voru. Féllu honum orð
svipað því, sem á Hótel Borg,
þá er hann bað V.-tsl. velkomna
til samsætisins þar. En þeirri
ræðu — eða ávarpi hafði eg
slept úr frásögn þeirri fyrir þá
sök, að það voru aðeins fáein
orð. Ræða hans var og stutt
í þetta sinn. En nú var hann
að kveðja gesti íslands. — Kvað
hann enga af gestum íslands,
hafa verið fósturjörð og fólki
heima, kær komnari en frænd-
ur þeirra V.-tsl. Var innileg
velvild í hverju orði. Þá var
sungið:— “Ó, Guð vors lands’’.
— Næst talaði J. J. ráðherra,
vel að vanda. Hann er aldrei
langorður, en hittir markið
fljótt og fimlega. Að ræðu
þeirri lokinni söng ungfrú Jame
son frá Utah einsöng (solo) —
“Ert þú það land”, og var sál
hennar öll í ljóði og lagi, sv'o
að tilfinningar fólks, sem nú
voru óvenjulega gljúpar, voru
djúpt snortar. Næsti ræðumað-
ur var fyrverandi ráðherra Egg
erz. Kvaðst hann flytja V.-tsl.
kveðju Guðs og sína. Hann
vildi láta fella niður orðið eða
orðin Austur- og Vestur-íslend-
ingar, þá um ísl. væri að ræða.
tsl. væru hvort sem er, bara
íslendingar, hvert sem örlögin
leiddu þá, og hvernig sem þau
dreifðu þeim. Hann talaði all-
vel. — Minntist meðal annars
á tnu myndhöggvara, sem nú
væri í París, og myndastyttu, er
hún kallaði “Móðurást", og sem
hún hefði sent sér til að af-
henda íslandi, sem gjöf frá sér
á síðustu hátíð, þ. e. þúsund ára
Alþingishátíðinni. Kvað hann þá
mynda9tyttu vera íslandi líkt
og sögur Andersons væru þjóð
hans. Fyrir þessa gjöf sendi
hann henni kveðju guðs og sína
og bað Vestur-íslendinga að
flytja henni þá kveðju um leið
og þeir færu heim. Fanst sum-
um að það myndi að leggja all-
mikla lykkju á leið sína, einkum
þeim, sem vissu sig fara beina
leið frá ís^andi til Canada, og
engan kost eiga á að sjá Frakk-
land, því síður að koma til Par-
ísar, sáu og ekki glögt í hvers
umboði hann fór með kveðju
guðs.
Að þessari ræðu lokinni var
sungið: “Þú, bláfjalla geimur’’.
Næst talaði séra Jónas A. Sig
urðsson. Innihald ræðu hans,
auk þess að þakka íslenzku
þjóðinni og stjórn hennar fyrir
góðar viðtökur, risnu o. s. frv.
Það hafði í öllum ræðum,
“innri mission”. Það starf ligg-
ur í því að safna fé til kristni-
boðs út á við. — Einu sinni
var einn slíkur “Missionary”
að skýra fyrir tilheyrendum
sínum þörf slíkra samskota, og
særði þá við alt sem þeim væri
heilagt, að gefa nú alt sem
þeir mögulega gætu. Stúlka ein
hölt — sem þess vegna gekk
við hækju — kastaði til hans
hækju sinni og bað hann að
hirða. Hækjan væri aleiga sfn.
Hún hefði því ekkert annað
til að gefa. Missonarinn varð
glaður við og kvað slíkt fagra
fyrirmynd kristilegs hugar-
fars. En hver vill nú innleysa
hækjuna hennar, bætti hann
við. —
Dr. Guðm. Finnbogason las
nú kvæði, sem hann sagði að
ónefndur maður hefði rétt sér
um leið og hann fór um borð.
Kvæði þetta hefir nú síðan kom
ið til okkar allra í Hkr., og er
eftir Jón Magnússon skáld —
til Vestur-lslendinga, eitt af
fegurstu og beztu kveðjuljóð-
VISS MERKl
um nýrnaveiki eru bakverkir, þvag-
teppa og þvagsteinar. GIN PILLS
lekna nýrnaveiki, meS því aC deyfa
°g græSa sjúka parta. — 50c askjan
hjá öllum lyfsölum.
131
ef ekki langbezt
af
um
þeirri tegund. Mikið vildi eg
gefa til að hafa séð þenna Jón
Magnússon — til að þekkja
hann frá öðrum og kynnast
honum. Ef til vill hefi eg séð
hann; en ef svo, var það ekki
nærri nóg um slíkan mann,
sem er í senn skáld og maður.
Á eftir dr. G. F. talaði dr. Á.
H. Bjarnason, eitthvað svipað
því sem hann gerði á Hótel
Borg. Og nú sá eg hann með
háan hatt — sá eini í þeim
hóp í það sinn, sem þannig
var hattaður. Síðast talaði Jón
J. Bíldfell nokkur orð að skiln-
aði.
Frh.
TRÚIN Á SAMFÉLAGIÐ.
III.
Frh.
úr hafnarmynninu. Hafði alt 'er eg heyrði hann flytja, ver-
þetta tekið rúma 4 klt. — frá jð hlutskifti hans, að þakka ein
kl. 2 til eftir 6. Þegar við far- hverju eða einhverjum fyrir
þegar komum um borð á Minn-
edosa, var kvöldverður til reiðu
og fólki vísað til borðs. Þetta
kvöld sátu rnenn að borðum
hvar sem að kom. Skip þetta
var hreint og vistlegt á öllum
farrýnuim, þó auðvitað mis-
munandi að útbúnaði, og stakk
það mjög í stúf við það sem
fyrst var á Montcalm. Heim-
fararnefndin fór í land — eða
flestir af henni — með skipi
m er flutti okkur út, en kom
aftur kringum kl. 8.30 s. d. og
með henni hópur af helztu
heimamönnum þ. e. hátíðis-
nefndin, ráðherrar, stjórnar-
nefnd Reykjavíkur, frúr þeirra
o. s. frv. — Skyldi nú þeim
haldin veizla af C. P. R. fél. að
undirlagi heimfararnefndarinn-
ar. Sagt var, að 60 manns
hefðu setið þá veizlu.
okkur Vestur-íslendinga. — Var
sonar-sorg yfir fátækt, sem
bannaði honum að rétta aldr-
aðri og nauðlíðandi móður
hjálparhönd — eða þannig
skildu víst flestir eftirfarandi
dæmisögur, sem hann sagði,
auðvitað með fleiri og hjart-
næmari orðum, en hér er rúm
fyrir. Fyrri dæmisagan: Dóttir,
sem stundar aldraöa, sjúka og
deyjandi móður, sér á henni
örkuml, eins og eftir djúp og
illa gróin sár, og spyr hvað
valdi. Móðirin kvaðst hafa feng
ið þau við að bjarga henni lít-
illi úr eldsvoða. Þannig kvað
hann ástatt um ást Fjallkon-
unnar Til barna sinna — já, og
barnanna til móðurinnar. 0g
ennfremur (síðari dæmisagan)
bætti hann vii: Við könnumst
öll við það, sem kallað er
Hin nýja trú er einstæð að
því leyti, að hún ætlar dulýðg-
inni ekkert rúm. Vera má, að
í augum sumra ræni það hana
öllum rétti til að heita trú —
að í hæsta lagi mætti nefna
hana siðfræði. En því þá það?
Er ekki samfélagið oss heilagt
— til jafns við einhvern guð-
dóm, sem enginn veit hvar er
að finna? Það væri næsta kyn-
legt, ef einungis óþektar stærðir
eða ímyndaðar mætti nefna svo.
Ef það er nokkuð, sem vér
höfum heilagar skyldur við, þá
er það samfélagið, 9em vér lif-
um í. Heill þess er heill vor
allra.
Ýmsir menn eru svo gerðir,
annaðhvort af eðli eða vana,
id þeir vilja hafa leyndardóma
að grufla yfir — óræðar gátur
að glíma við. Aftur eru aðrir,
sem meta meira leiðbeiningar
og lærdóm um það, hvernig líf-
inu verði bezt lifað hér á jörðu.
Væntanlega verða þeir fleiri og
fleiri, eftir því sem tímar líða.
Að öðru leyti verðum vér að
gera oss ljóst, hvað felst í hug-
takinu dulýðgi — og hvað ekki
felst í því. Þegar rannsóknum
og rökréttri hugsun er beitt til
að varpa Ijósi yfir fyrirbrigði,
sem áður voru dularfull, þá er
ekki hægt að kalla það dulýðgi.
Það er vísindi og hið virðingar-
arverðasta starf. En það, sem
ástæða er til að vona, að menn-
irnir vaxi upp úr smátt og
smátt, er hið dulræna taum-
leysi, sem tilfinningarnar ala
— það að velta sér í vímu
kendri nautn í allskonar dul-
úðgum og óskiljanlegum hug-
svifum og draumórum.
Það liggur í hlutarins eðli,
að andlega heilskygn maður
getur ekki fyrirvaralaust trúað
á dularfull fyrirbrigði eða þá
dulrænu reynslu, sem aðrir
menn segjast hafa haft. Jafn-
víst er hitt, að honum kemur
ekki til hugar að neita því, að
þessir hlutir hafi átt sér stað.
1 samræmi við þetta er það
fjarri höf þessarar greinar, að
ætla sér að leysa úr spurning-
unni um það, hvort til sé guð
eða önnur dularvöld. Vel má
vera að þau séu til, en um það
vitum við næsta lítið. Þegar ó-
blíð örlög láta oss finna til van
máttar vors og fylla oss eftir-
væntingu ,þá vaknar hjá oss
sterk hvöt til að flýja undir
verndarvæng æðri máttar —
að eiga athvarf hjá máttugum
föður, sem vér getum rakið
raunir vorar fyrir og beðið á-
sjár. En þessi hvöt ein út af
fyir sig er engin sönnun þess,
að sh'kt athvarf finnist. Þegar
hermaðurinn heldur til orustu
vaknar hjá honum sterk hvöt
til að sigra, en eigi að síður
bíður hann ósigur eða fellur.
Dýr, sem á að drepa, sýna oft
sterka hvöt til lífsins: eigi að
síður verða þau að deyja.
Hin nýja trú gerir oss einsk-
is vísari um guð, um eilífðina,
um upphaf og endi allra hluta.
Og þegar um slíkar spurning-
ar er að ræða — er þá ekki
hreinlegast að játa ókynnið og
segja: Vér vitum ekki? Ráðn-
ing slíkra gátna virðist utar og
ofar voru viti. Vér getum vart
hugsað oss þann möguleika,
að vér munum nokkurntíma
læra að skilja þessa hluti. Þótt
oss tækist að lyfta einu tjaldi,
yrði annað á bak við. Vér mynd
um aldrei hætta að spyrja:
Hvað var á Undan þessu? Hvað
tekur við eftir þetta?
IV.
Til hvers er nú það, að ætla
sér að fitja upp á nýrri trú, er
bygð sé á grundvelli vitsmuna
og raunþekkipgar, en ekki til-
finninga og aulrænna opinber-
ana — úr þVí að vér, þegar alt
kemur til alls, ekkert skiljum?
Þannig mun verða spurt. — En
það er nú alls ekki rétt, að
vér skiljum ekkert. Auðvitað
skiljum vér, innan vissra tak-
marka. Á landabréfi fyrri alda
var nokkur hluti af heiminum,
eða löndin umhverfis miðjarð-
arhafið, nokkurn veginn rétt
reiknað, þótt mestur hluti jarð-
arinnar lægi í myrkri fyrir
mönnum þeirra tíma. Á svi{>að-
an hátt verðum vér að ætla,
að vísindaleg þekking og inn-
sæi nútíinans gefi oss sæmilegt
yfirlit yfir nokkurn hluta þró-
unarskeiðsins, jafnvel þótt upp-
hafið og endirinn liggi utan við
svjð skilnings vors.
Ef vér lítum á sögu manns-
ins frá elztu forsögutímum, sem
fornfræðin og mannfræðin gefa
oss nokkra vitneskju um — alt
frá því að forfeður vorir, dýr-
um líkari en mönnum, flökk-
uðu um í frumskógunum á
tímabilinu milil jannarar og
þriðju ísaldar — ef vér svo
fylsjnm slóð hans áfram, yfir
steinöld, eiröld, járnöld og sögu-
öld, þá virðist ekki of djarft að
fulíýrða, að vér éygjum á-
kveðna línu, þróun í ákveðna
átt, sem varla verður betur
táknuð en með orðinu framför.
f hverju er nú þessi framför
fólgin? Margt kemur tíl greijia
er svara skal slíkri spurningu.
Hér skal bent á þrennar höfuð-
staðreyndir: í fyrsta lagi hefir
maðurinn stöðugt verið að auðg
ast að tækjum, er létta honum
lífsbaráttuna. í öðru lagi hef-
ir þekking hans á lögum ná*t-
úrunnar ,og þar með vald haas
yfir öflum hennar, altaf varið
að aukast. í þriðja lagi hefír út-
sýn hans um þeesa veröld, sem