Heimskringla - 17.08.1932, Síða 6

6 BLAÐStÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 17. ÁGÚST 1932.
Á HASKA TÍMUM
Saga frá uppreisninni á Indlandi.
Eftir
GEORGE A. HENTY
Bathrrst hafði talað við hana oftar en einu
sinni kvöldið áður, og spjallað við hana um
hitt og þetta þá um morguninn, en henni fanst
hann vera alt öðru vísi nú en fyrrum. Hún
gat eiginlega ekki gert sér grein fyrir hver
múnurinn var, en munur var samt til. Hann
var jafn viðfeldinn og glaður, en henni fanst
hann nú tala við sig eins og vinur talar við vin,
og réði hún af því, að héðan í frá yrði hann
vinur en ekkert annað, og að liðna tíðin og
þær hugmyndir sem henni fylgdu, væri grafin
og gleymd og að hann ætlaði aldrei aftur að
rýna í þann kafla sögu þeirra.
Bathurst gekk á milli þeirra kvenn mann-
anna, til að hughreysta þær og reyna að láta
þær gleyma tímanum, en það gekk tregt að
því er snerti Mrs. Hunter og dóttur hennar, er
báðar voru sorgbitnar mjög og veiklaðar orðn-
ar bæði á sál og líkama. Stöku sinnum settist
og Bathurst hjá syni Por Sing, er kosið hafði
að vera í bátnum með Bathurst.
Til að sjá voru bátarnir eins og fljótandi
laufskálar, því hvelfing úr trjá limi og hrísi
hafði verið gerð yfir báða bátana frá enda til
enda, er þénaði til hvorttveggja í senn, skýla
fólkinu fyrir sólarhitanum og hlyja þá sjón
þeirra er á ferð væru á bökkunum.
“Þú ert einhvernveginn ekki með sjálfum
þér’’, sagði doktorinn við Bathurst þgar leið á
daginn. “Mér sýnist alt ganga vel. Það hefir
ekki einn einasti bátur farið eftir fljótinu, og
ræðurunum ber saman um að við munum ná
til Cawnpore og fara þar framhjá stuttu eftir
miðnætti, ef við getum haldið sömu ferð og
nú.’’
“Já, eg er éinhvernveginn utan við mig,’’
svaraði Bathurst, “og áhyggjufyllri, en eg hefi
verið nú æðilengi. Það er eins og eg viti af
hættu^ sem vofi yfir, en hvernig og á hvaða
hátt, það get eg ekki gert mér grein fyrir. Eg
held eg sé farinn að verða hjátrúarfullur, því
mér finst endilega að Rujub viti af hættunni
og að hann sé altaf að reyna að koma mér i
skilning um það. Eg veit að við getum ekkert
gert, og að við getum ekki gert tilraun að
sleppa, á annan hátt, nema ef við vildum fara.
á land og reyna að komast fótgangandi, en
það væri vitstóla-æði, eins og ástatt er. Eg
veit líka að þessi maður getur á einhvern hátt
haft áhrif á huga minn úr fjarlægð, eins og
hann sýndi í fyrra kvöld, er hann lét mig
ganga til fundar við sig hjá húsrústum mín-
um. En sé hann að reyna að tilkynna mér
eitthvað nú, þá tekst honum ekki að gera
mér það skiljanlegt. Máske hann viti ekki
fyrir vissu sjálfur í hverju hættan er fólgin.
Getur líka verið að hann sjái engin ráð til að
afstýra henni. Það getur líka verið að hugur
manns sé meðtækilegri fyrir hug-sendingar að
næturlagi þegar alt er hljótt, heldur en um
hádag og mitt á meðal annara og þegar mað-
ur hefir altaf eitthvað til að hugsa og tala um.
Hvernig sem því er varið finst mér eg vita af
nálægri hættu.’’
“Eg skil ekki í að hættu þurfi að óttast
fyr en við komum í grend við Cawnpore,”
svaraði doktorinn. “Þar er að búast við henni,
— að þar sem menn á njósn um bátaferðir, og
ef til vill, að þar séu varðmenn á bátum á
fljótinu. Það er ekki ólíklegt að Sepoyjar
hafi sent boð til Nana Sahibs, í gær, að við
værum búnir að gefast upp og að við ætluð-
um niður eftir fljótinu í dag, en eg get ekki
séð að neitt sé að óttast fyr en heim undir
borgina kemur. Ef bátar skyldu koma til móts
við okkur í dag, vona eg að sonur Por Sings
geti unnið þá til að láta okkur sleppa, því bú- '
endurnir við fljótið hér í grendinni ættu að
vera fúsir til að hlýða þeim Oude-höfðingjum.
Og sleppum við fram hjá Cawnpore vona eg
einnig að búendur allir við fljótið fallist á að
fylgja ráðum þessara höfðingja og veiti okkur
fararleyfi. Nei, hættan er öll í Cawnpore, og
þar er hún líka mikil, svo mikil, að eg hefi
verið að hugsa um hvert ekki mundi ráðlegt
að fara fótgangandi um skóginn fyrir handan
fljótið frá borginni, og koma ekki að fljótinu
aftur fyr en mílu eða meir fyrir neðan borg-
ina.’’
“Það er gott ráð,’ svaraði Bathurst, “en
ef þeim tækist nú að stöðva bátana og finna
þar sjúklingana, þá mundu þeir drepa þá alla.
Eg held við getum ekki yfirgefið þá, og eg efa
líka að Miss Hannay fengist til að yfirgefa
frænda sinn, hvað litla stund sem væri.”
“Eg held nú að það þurfi ekki að koma til
þess,” sagði doktorinn. “Sjúklingamir, sem
ekki geta gengið, eru ekki nema sjö talsins,
majórinn og tveir aðrir menn, og Mrs. Forsytli
og þrjú börn. Við höfum með okkur átta
vinnumenn, að auki erum við hvítu mennimir
og sonur Por Sings og félagar hans. Með
þessum mannafla ætti okkur ekki að vera
vorkun að bera sjúklingana gegnum skóginn.
En farangrinum verðum við að kasta, svo að
ræðararnir verði í bátnum tómum, ef þeir
skyldu verða gripnir. Skaðinn er ekki tilfinn-
anlegur, því það hafa allir nóg af fatnaði utan
á sér til að komast af til Allahabad, og þar er
vandræðalaust að fá nýjan klæðnað að vistir.”
“Eg held þetta sé fyrirtaks gott ráð, dokt-
or,” svaraði Bathurst, “og skal eg nú undireins
spyrja Murad, son Por Sings, hvert hann og
þeir félagar vilji hjálpa okkur að bera sjúkl-
ingana. Vilji hann gera það skulum við stýra
yfir að hinum bátnum og leggja borð við borð
á meðan við tölum um þetta við Doolan.”
Þetta var þegar gert og gekk alt að ósk-
um, að því er snerti undirtektir í þessu máli.
Það kom enda ekki fram ,ein einasta kvörtun
yfir þeirra fyrirætlun að sökkva öllum far-
angrinum í fljótið. Alt til þess kviðu allir fyrir að
fara fram hjá Cawnpore, og fagnaði því hver
um sig yfir þessari ráðagerð, enda var sýni-
legt að glaðnaði að mun yfir öllum eftir að
þetta hafði verið afráðið. Það var eins og ef
þungri torfu hefði verið velt af hverjum ein-
stökum.
Það var ákveðið að lenda einhversstaðar
þar sem skógur og hrís hengi fram yfir fljóts
bakkann til beggja handa og þar sem nóg
væri af nýgræðings-trjám til að fella og gera
börur úr fyrir sjúklingana.
Báðum bátunum var haldið svo nærri
eystri bakkanum, sem framast varð, en hér
og þar voru grynningar svo miklar, að fara
þurfti með köflum nálægt vestur-bakkanum
Þegar svo stóð á var tekið fyrir allar viðræður
og lét enginn á sér bera á meðan, því “oft má
af máli þekkja manninn, hver helzt hann er,
og það þurfti nú að forðast umfram alt.
Svo rann sól til viðar, að ekert gerðffet.
Klukkustund síðar hittist svo á að bátarnir
voru að þræða eftir ál nálægt vestri bakkanum
og var þá venja þögn á bátunum og majórinn
var sofnaður, en Isabel sat þá við hliðina á
Bathurst og ræddu þau saman ofur lágt. Bát-
arnir voru ekki nema rúma tuttugu faðma frá
bakkanum þegar þar var alt í einu hrópað:
“Hvaða bátar fara þar?”
“Fiskibátar á ferð niður eftir fljótinu,”
svaraði einn ræðarinn.
“Komið þið upp að bakkanum, við þurfum
að skoða bátana,” var kallað af landi.
Eftir augnabliks hik sagði doktorinn á
Hindúa-máli: ‘Haldið áfram, piltar!’’ Og í
sömu svipan tóku þeir árar-togin og héldu á-
fram, en um leið hrópaði Murad: “Við þurfum
að flýta okkur,” og bætti svo við í lágum róm,
að ræðararnir skyldu nú róa alt sem af tæki
og draga ekki af sér.
“Stöðvið bátana, eða við skjótum!” kom
í skipandi rödd af landi, en enginn á bátunum
gaf því gaum.
Þegar bátarnir voru framundan þeim, sem
kallaði af landi, heyrðu þeir á bátunum, að skip-
að var að hleypa af og í sömu svipan riðu aí
sex fallbyssu skot, og um leið riðu skot af
fjöl mörgum rifflum. Sumt af kúlunum kom
í bátana og særði og drap marga, en laskaði
bátana sjálfa. Reis þá upp ofboðslegt neyðar
óp, en alt lenti í stjórnleysi á bátunum. Ræð-
ararnir flestir voru dauðir og rak nú bátana
hvert sem vera vildi, en riffla skothríðin,
buldi á þeim uppihaldslaust.
Þegar fyrsta skothríðin reið af, rak Bath-
urst upp hljóð, réttist upp úr sætinu og steypti
sér útbyrðist, og svo gerðu margir fleiri, af
báðum bátunum. Hann stakk sér og synti í
kafi, eins oft og lengi og hann framast gat,
og linaði ekki ferðina fyr en hann bar upp í
grynningarn^r við austur-bakkann. Eftir þeim
skámlaði hann þangað til þur sandeyri tók við.
Þar féll hann endilangur í sandinn, gersamlega
máttþrota. Átta eða tíu menn náðu upp á
eyrarnar meðfram fljótinu í einum hóp, um
sama leyti og Bathurst. Voru þeir á hlaupum
eftir eyrinni þegar hleypt var af fallbyssunum
aftur, og í þeirri hríð féllu þeir þar, að tveim-
ur eða þremur undan teknum. Nokkur riffil-
skot riðu af enn, en í því var hrópað, að hætta,
skyldi að skjóta og í sömu svifum heyrðist
ára glam við vesturbakkann, og mátti greina,
þó dimt væri orðið, að Hindúa “julla” var að
róa annan bát þeirra flótta mannanna í iand.
Bathurst reis á fætur er minst varði og reyndi
að hlaupa upp að bakkanum, en hann reikaði
nú eins og ölvaður maður, og þegar hann var
kominn upp að yztu hrís-runnunum féll hann
í ómegin. Um leið og hann féll komu þrír
menn fram úr hrísinu og gengu til hans og
drógu hann með sér inn í hrísið. Um leið og
þeir hurfu inn í runnann heyrðu þeir átakan-
legt óp frá vestri bakkanum. í sömu and-
ránni riðu þar af sex riffilskot, en svo sló öllu
í þögn. Það var ekki fyr en eftir einar fimtán
mínútur að Bathurst fór að vita af sér aftur.
Tók hann fyrst eftir að einhver var að nudda
höndur hans og bringu. “Hver er þar?”
spurði hann.
“Æ, ert það þú, Bathurst!’ 'heyrði hann
Wilson segja. “Mér fanst það endilega vera
þú, en það er svo koldimt hérna í hrísinu, að
maður sér ekki handa skil. Hvar ertu særð-
ur?”
“Eg veit það ekki,” svaraði Bathurst.
“Mér fanst eg sleginn af
þrumufleyg þegar eg kom
upp úr fljótinu, en eg get
ekki sagt að eg sé særður.”
“Jú, þu ert nú virkilega
særður einhversstaðar,” sagði
Wilson. “Hreyfðu höndur og
fætur.”
Bathurst gerði það, og
sagði svo: “Nei, eg held eg
sé ósár alveg, en sé eg særð-
ur hugsa eg helzt það sé á
höfðinu. Mér finst eins og
eitthvað volgt sé aftan á háls-
inum á mér.”
'“Hamingjan heij! Þú
getur rétt til,” svaraði þá
Wilson. “Kúlan hefir snortið hvirfilinn og rist-
svo hörundið fram undir ennið. En inn úr
höfuðskelinni hefir hún ekki gengið, úr því þú
getur þó talað.”
“Hjálpaðu mér á fætur!” sagði Bathurst,
en hann snar-svimaði, er hann reis upp, og
honum fanst hann vera úti á þekju. “Hverjir
eru hér hjá þér?” spurði hann.
“Tveir Hindúar, og eg held annar þeirra sé
sonur höfðingjans”, svaraði Wilson.
Bathurst ávarpaði þá svo á þeirra tungu
og frétti fljótt, að Wilson gat rétt til. Undireins
og Murad vissi sað orð hans voru skilin leysrí
hann frá skjóðunni og jós fáryrðum mörgum
yfir landsmenn sína, er þannig höfðu gert fyr-
irætlanir þeirra og föður síns að engu.
“Við skulum sleppa að tala um það þang-
að til betur blæs”, sagði Bathurst. “Það sem
nú liggur mest á, er, að ræða um hvað gera
skal. Hvað hefir gerst síðan við náðum til
lands Wilson?”
“Það mátti heita að okkar bátur brotnaði
í tvo jafna hluti, og var hann að sökkva, er eg
hljóp útbyrðis,” svaraði Wilson. “En ykkar
bátur hangdi saman og er nú búið að róa
hann í land vestan megin fljótsins.”
“Heyrðir þú nokkuð, er það var gert?”
spurði Bathurst.
“Eg heyrði konurnar hljóða upp yfir sig,”
svaraði Wilson og var tregt um mál. “Svo
heyrði eg nokkur skot, en síðan ekkert.”
Bathurst stóð þögull og hugsandi um
stund, en sagði svo: “Eg held þeir hafi ekki
myrt kvenfólkið. Þeir gerðu það ekki í Cawn-
pore, og þangað munu þeir fara með okkar
kvenfólk. En karlmennina alla og sjúklingana
hafa þeir eflaust myrt. Látum okkur sjá,”
og hann sökti sér niður í hugsanir sínar á ný.
“Við verðum að gera eitthvað, Murad,” sagði
hann svo. “Faðir þinn og vinir hans lögðu
drengskap sinn við, að okkur skyldi borgið
til Allahabad. Það hefir nú misfarist, en það
er ekki skuld hans eða ykkar, því hann gat
ekki vel gert meira en hann gerði. Af hópn-
um sem hann tók til fanga eru nú ekki eftir
á lífi nema Mr. Wilson og eg, að því er okkur er
kunnugt. En ertu viss um, að fleiri hafi ekki
náð til lands?”
“Hinir voru allir drepnir. Við einir erum
eftir”, svaraði Murad. “Eg vil nú hverfa aftur
til föður míns, er þá mun tafarlaust fara til
Cawnpore og heimta hefndir.”
Robin
FI/OUR
ÚR ÞESSU MJÖLI FÁST FLEIRI OG
BETRI BRAJJÐ
Ijúft að láta lífið, ef eg með því leysti hana.”
“Vel veit er það, Wilson, en þú létir lífið
án þess henni kæmi að nokkru liði”, svaraði
Bathurst. “Meira að segja, yrðir þú eftir léti
eg mitt líf líka, en þá væri úti um alla von til
að bjarga Miss Hannay. Eg tala tungumál
innlendra eins rétt og reiprennandi og sjálfir
þeir, og skil alla þeirra háttu og siði. Eg get
verið óhultur og farið allra minna ferða mitt
á meðal þeirra, án þess að vekja minsta grun.
Þetta væri ómögulegt, ef þú værir með, því í
fyrsta skiftið sem Hindúi ávarpaði þig kæmist
upp um okkur. Vandræði mín yrðu hundrað-
falt meiri, ef þú værir líka, frá hvaða sjónar-
miði sejn það er skoðað. Það er líka óþarft
þess vegna, að brögð mega meira nú en hnefa-
rétturinn eða vopnfimi. Væri öðruvísi ástatt
mundi eg með þökkum þyggja iið þitt, en eins
og ástatt er, er það bókstaflega ómögulegt. Ef
nokkru verður um þokað hlýt eg að gera það
einsamall. Takist mér að ná til Miss Hannay
og bjargá henni, skal eg undandráttarlaust
láta hana frétta um löngun þína að hjálpa. í
millitíðinni verður þú að hraða ferðum til Alla-
habad og takist mér ekki að bjarga henni nú,
þá gefst þér og herflokkinum sem þú verður
með, tækifseri til þess þegar þið komið hingað
eða þá að hefna hennar eða okkar beggja, ef
við og allir hvítir menn hér verða búnir að
láta lífið þegar þið komið. Svo ekki meira um
þetta, en nú vil eg biðja þig og ykkur að
binda um höfuð mitt, því eg er afllaus af blóð-
missi. Eg ætla að fara úr skirtunni og skuluð
þið rífa hana sundur og gera úr henni sára-
bönd. Mér er líka heppilegast að skilja hér
við Norðurálfu búninginn, en vera bara í Hind-
úa klæðunum, sem eg hefi næst mér."
Þeir Murad og Wil^on bundu nú svo vel
sem varð um sár Bathursts og að því búnu
héldu allir af stað inn í skóginn og stefndu
burt frá fljótinu, en eftir fjögra stunda göngu
komu þeir að því aftur og voru þá tvær mílur
fyrir neðan Cawnpore. Þar skildu þeir, því
hér sagðist Bathurst bíða dags og lita svo hör-
und sitt er birti.
“Það er sorglegt að skilja þannig við þig,”
sagði Wilson og gat varla talað fyrir harmi”,
einkum af því við erum einu mennirnir, sem
eftir stöndum af öllum hópnum í Deennugg-
hur. Hörmung er að hugsa um, að allir hinir
skuli komnir veg allrar veraldar. Blessaður
karlinn hann majór Hannay, doktorinn, Rich-
ards, og alt kvenfólkið og börnin! Allir, allir
farnir, og við bara tveir eftir. Það er nýðings-
legt að skilja þannig við þig.”
“Það getur þú gert seinna, Murad,” svar-
aði Bathurst. “Fyrst er að efna loforð þitt.
Eg fel þér nú á hendur að ábyrgjast líf Mr.
Wilsons til Allahabad. Þið verðið að fara
af stað undireins, því það er líkast að þeir
sendi menn hingað frá Cawnpore strax og
birtir, til ■ að vita hvert einhverjir hafa ekki
feomist af og séu í felum í skóginum. Þið
verðið að komast svo langt áleiðis í nótt, sem
verður, og undireins með morgni verðum þú
að fara heim í eitthvert þorpið og kaupa hér
lendan fatnað handa Wilson og lita hann svo
og búa sem hérlendan mann, og halda svo á-
fram af kappi.”
“Þetta skal eg gera,” svaraði Murad, “en
hvað um þig sjálfan?”
“Eg fer til Cawnpore og geri tilraun að
bjarga þeim af okkar hóp, sem þar kunna
að vera á lífi,” svaraði Bathurst: “Eg er í
hérlendum búningi innanundir mínum fötum,
af því eg bjóst máské við að bregða mér á
land áður en til Cawnpore kæmi, til að njósna.
Eg hefi því alt með mér, sem á þarf að halda.
til að umhverfa mér í Hindúa.”
“Hvað ertu að segja honum, Bathurst?”
spurði Wilson.
“Eg er að segja Murad að fara með þér til
Allahabad tafarlaust,” svaraði Bathurst, “en
sjálfur fer eg til Cawnpore og verð þar eftir.”
“Verða þar eftir! Ertu vitstóla, maður?”
varð Wilson að orði.
“Nei, Wilson, ekki er það. Eg verð hér
eftir til að fregna ef nokkur af okkar hóp eru
á lífi, og sé svo, þá að gera tilraun til að bjarga
þeim. Rujub er þar, og eg er sannfærður um,
að hann hjálpar mér.”
“En sé þér fært að verða eftir í Cawnpore,
Bathurst, þá er mér það fært,” svaraði Wilson,
“og sé Miss Hannay á lífi, en fangi, væri mér
“Talaðu ekki svona, Wilson,” sagði Bath-
urst. “Þú veizt eins vel og eg, að það er mér
en ekki þér að kenna ,að við hljótum að skilja
í þetta sinn, af því það er svo grenilegur hag-
ur þess málefnis, sem við báðir berjumst fyrir.
Þetta hlýtur þannig að vera, svo þú mátt ekki
hika. .Vertu sæll, vinur, guð sé með þér! Vertu
sæll, Murad! Seg föður þínum að eg viti að
á honum hvíli ekki minsti skuggi af sviknum
loforðum, eða rofnum eiðum.” Að svo mæltu
snéri Bathurst frá þeim og stefndi inn í þétt-
an hrísrunn, en þeir Wilson og Hindúarnir
gengu af stað niður með fljótinu, og var Wil-
son svo þungt, að hann reyndi ekki að koma
upp orði.
19. Kapítuli.
Þegar Bathurst var orðinn einn eftir
fleygði hann sér niður í grasið, nær yfir kom-
inn af gremju og sorg. “Því fékk eg ekki að
fara með hinum", hugsaði hann. “Því mátti
eg ekki deyja á meðan eg sat við hlið henn-
ar?” Þannig lá hann hugsandi í klukkustund
en reis þá á fætur og sá bláma fyrir degi í
austri. “Það verður orðið bjart eftir klukku-
stund”, hugsaði hann og lagðist niður aftur.
Alt í einu hrökk hann við. Hafði einhver tal-
að, eða var það hugarburður. “Bíddu þangað
til eg kem!” Hann heyrði þessi orð greini-
lega, öldungis eins og hann áður hafði heyrt
hugarsending Rujubs.
“Það er Rujub, efalaust,” hugsaði hann.
“Það var hans rödd áreiðanlega, en hvernig
er því varið, að ^iann getur Iátið mig heyra til
sín á þennan hátt. Eg bíð, það er sjálfsagt —
þessi orð sýna að hapn er að hugsa um mig.
og eg er sannfærður um að hann hjálpar mér,
enda gagn að því, því einsamall get eg ekki
neitt.”