Heimskringla - 18.01.1933, Síða 3

WINNIPEG 18. JAN. 1933.
HEIM8KRINGLA
3. SÍÐA.
Pkoat 22 «3S Phoop 2R 23'
HOTEL CORONA
2€ Rooni Wllfc Bath
Hot and Cold Water ia Every
Room. — $1.60 per day and up
Monthly and Weekly Rates
on Request
Cor. Main & Notre Dame East
WINNIPEG, CANADA
komist upp á lag með það, að
gera barnagælur við áleitnustu
sjálfsblekkingu lífsmettra hóg-
lífismanna. Hún lýsir sér í ró-
mantískri tæpitungu við dala-
kofa-líf og hörpudiska-búskap
og grasserar átakanlega í fólki,
sem ekki getur sofið væran dúr
nema í fjaðrarúmi með hita-
poka við fæturna, né litið glað-
an dag, ef það á ekki tólf
manna matarstell. Eitt alvinsæl-
asta kvæði Davíðs er “Konan,
sem kyndir ofninn minn”. Eg
hefi lesið þetta kvæði fyrir æði-
mörgum þvottakonum og ösku-
buskum, og þeim fanst bókstaf-
lega ekkert til koma. Þær ýfð-
ust við meðaumkuninni og tæpi-
tungunni. Hins vegar hefir orð-
stöðu fólki, sem hefir ráð á að
halda slíka öskubusku og veit,
að það fer ofboð vel á því að
gómskella öðru hvoru framan í
hana af samúð með kjörum
hennar, orðið þetta hreinasta
opinberun. Því líður betur í
ofnkróknum eftir að hafa and-
varpað eins eg tvisvar sinnum-j
“Fáir njóta eldanna, sem fvrstJ'•
kveikia þá”, oe: huggar sis við I
það eins og eitthvert æðra vís-!
dómsráð, að “sumir skrifa í
öskuna öll sín beztu Ijóð”. Á;
þessum rökum byggjast vin- \
sældir Davíðs að verulegu leyti,!
og verður að játa, að vart verði
traustari grunnur lagður að j
skáldhróðri á því þróunarstigi í
félagsmálum, sem vér erum
enn.
En svo kemur Halldór Kiljan
Lexness til sögunnar og byrjar
að leggja kjöl að höfundarstarfi,
ritar bækur, sem eru í þann
veginn að verða okatækar á
evrópskan mælikvarða.
Þá rumskar nesjamenskan.
Halldór gerir þá fíflóðu kröfu
til landa sinna. að þeir kunni að (
hlýða á málaflutning eins og
siðaðir menn og láti sér skiljast j
illindalítið, að ofurlítið þurfi að j
hnika til máli Snorra Sturlu-i
sonar til þess að birta á því
hugsanir nútímamanna.
Annað og meira er nú ekki
um að vera, enda er Halldór enn
þá ungur. En nú kemur það í
ljós, að hér í landi á ekki að
vera málfrelsi samkvæmt skoð-
un “heldra fólks”, — ekki fyrir
alla, — ekki fyrir Halldór Kiljan,
að eins fyrir kúltúrsnobbana og
mærðarskjóðurnar.
Guðmundur á Sandi varð að
þessu sinni sá blessaði bjarg-
vættur íslenzkrar menningar.
Árni Jaobsson þegir af því, að
konur þær, sem Halldór glettist
við, eru ekki af þeirri mann-
tegund, sem gráast hefir leikið
íslenzka bændur um margar
aldir. Lýsingar Halldórs særa
ekki taugar söguræktaðs undir-
lægjuháttar. Guðmundur er
miklu fjölhæfari andófsmaður
af því, að öðrum þræði mann-
ar hann sig upp á barnalegum
vitsmunahroka, þar sem Árni
hefir ekki annað við að styðjast
en frómlynda lotningu fyrir
yfirgangsseggjum fyrri alda og
afsprengi þeirra.
Guðmundur skrifar nú grein
í 2. hefti Stefnis 1931 um
“feimnismálin”. Fer þar saman
geysilega gráðugur handagang-
ur í “kiúryrðum” samtíma-
manna hans og harðsnúinn þing
eyskur öfuggaháttur í málfari.
Guðmundur ætlar að höggva
stórt til hlífðar íslenzku vel-
sæmi, en hefir alt of gaman af
að velta sér í “feimnismálun-
um” og gjóta hornaugum inn
fyrir rekkjutjöldin svo að honum
verði að fullu trúað. Það er til
vísa, landskunnur húsgangur,
sem illviljað almenningsálit hef-
ir kent einu snjaliásta núlifandi
skáldi íslendinga — og það sem
verra er, tileinkað Guðm. Frið-
jónssyni. Vísan er svona:
Allfjarri borg þú lengi hafðir þeirra manna, sem rekja upphaf
lifað, I sitt til þessarar hvatar, sem ís-
litið svo á, að fult þær væri af lenzk dygð má ekki heyra
pútum. nefnda. Þess vegna er mér t. d.
Sífrað um það og svæsna pistla alveg ómögulegt að trúa því, úr
skrifað, j því þessi “tigna” kona átti barn
— siglt þó í draumi þessum j í Bræðratungu, að Daði hafi
lystiskútum. j ekki gert annað en halda í hönd ;
! henni, blimskaka augum og
Hvemig sem þessu er varið andvarpa, til þess að svo mætti
um höf. vísunnar og þann sem fara. Eg býst meira að segja
þar er lýst, þá er það víst, að í! við, að veruleikinn hafi verið
augum sálhreinna manna er vís- ! þar fult eins handfastur og lýs-
an nærfærin lýsing á þeim hvöt- ingar Kambans, en stendur al-
um, sem búa að baki væmnustu gerlega á sama. Það er mér
umvöndunarskrifunum um j eiður sær.
hnignandi siðgæði þjóðarinnar. j Annars get eg ekki stilt mig
Guðmundur naut einu sinni ™ að benda á samkvæmnina
þess heiðurs, að vera bitbein bjá þeim, sem hafa verið að húð
oddborgarháttarins fyrir djörf- skamma Kamban fyrir þessa
ung og bersögli. Síöari árin bók. Með viðunandi rökum ger-
hefir hann farið hamförum til ir hann snarpa tilraun til þess
þess að sanna, að það var ó- að hreinsa Ragnheiði af grun
verðskuidaður heiður. Hann um að hafa framið meinsæri á
hefir leikið það hlutverk með heilögum stað, — fyrir dyrum i
innfjálgri ánægju, að vera hirð- sjálfrar dómkirkjunnar, og taka
trúður nesjamenskunnar á ís- þannig frá unnendum Ragn-
landi. Þess vegna heldur hann heiðar óttann um eilífa sálu-
fyrirlestra um bolsévisma og hjálp hennar. En nú kemur
aðrar menningarstefnur, sem þnð kynlega upp úr dúrnum, að
hann hefir ekkert vit á. Þess Það er eins og þetta blessað fólk
vegna skrifar hann giaðklakk- vilji heldur að hin “tigna kona” i
aralega grein eins og “Feimnis- hggi til dómsdags undir mein- j
málin” um bersögli yngri mann- særisgruninum en að hún sé |
anna, og kennir þar bæði öfund- hreinsuð af honum, ef hreins-
ar og ergi. — Þess vegna snýr t unin kostar það, að höf. verður
hann í villu og lýgi spekiorðum a® láta barn hennar koma und-
St. G. Stephanssonar, sem
hann þykist þó dá, þegar hann
er að flaðra upp um auðvirðileg-
ustu pólitíska hjátrú samtíðar
sinnar. Guðm. hefir einu sinni
lagt í það, að “skýra” þetta
erindi í kvæði Stephans, Kveld:
Og þá sé eg opnast það eymd-
anna djúp,
þar erfiðið liggur á knjám,
en iðjulaust fjársafn á féleysi
elzt
sem fúinn í lifandi trjám,
en hugstola mannfjöldans vit- eins að unt sé að viðra hana upp
und og vild j framan í almúgann sem tigin-
er vilt um og stjórnað af fám. > borinn kynleysingja eins ov
| betri kvinnur eiga. að vera. Eg
Þessir fáu ætlar Guðmundur, hefi séð þessari skoðun lýst á
ir með náttúrlegurft hætti. Eg
man ekki betur, — en mínu
minni er nú reyndar ekki að
treysta, — en að frú Guðrún
Lárusdóttir við hefði þau orð í
þingræðu s. 1. vetur um þetta
brifabað Kambans á mannorði
Ragnheiðar, að hann hefði dreg-
ið hana upp úr gröf sinni til
þess að svívirða hana. Svona
er nú rökvísin nesjamenskunn-
ar. Þessu trúaða og dygðuga
fólki er auðsæileaa alveg sam,)
um sáluhjálp stúlkutetursins, að
Jakobsson og myndi harma það
mjög, ef hún slasaðist til að
reka sína alþýðulöpp í siðferði-
leg líkþorn biskupsdætra og
amtmannssystra. Og henni er
áreiðanlega ekki um bækur,
sem gætu sveigt ‘mannlegt eðli’
í vissar áttir, enda hefir henni,
veslingnum, oftar en einu sinni
orðið hált á því sama eðli. Þeir
félagar, Árni og Guðmundur.
eiga það því engu öðru en fræeð
sinni að þakka, að eg hefi vikið
að þeim sem dæmum þess menn
ingarlega “ótta og umvöndun-
ar”, sem vort stjórnarskrárhelg-
aða þjóðskipulag hvílir á.
Og virtu nú, lesandi minn, að
lokum fyrir þér þessa sundur-
leitu, ámátlegu hersingu, —
andspymufólkið:
Þar eru klökkir söngvarar osr
sannkristnar konur, afdankaðir
hugsjónamenn og gjaldþrota
braskarar, heiðurborgarar og
stólpabændur. Þetta fólk skil-
ur ekki hvað annað. Það hatast
innbyrðis og hailmælir hvert
öðru. Það á ekkert sameigin-
legt nema hræðsluna við úr-
lausnir framtíðarinnar og óvild-
ina til þeirra, er þær boða. f
þessum raunalega hópi er marg-
ur þrunginn af innilegri alvöru,
alúð og sannfæringu. En í þessu
d<ræfuliði verður hver kostur
fáviltur í reynd, af því að þar
er enginn, sem vogar að skilii
rætur mannlegra meina. Alúð j
þeirra er andhverf og grimm-
Þér sem notið
1 I M B U R
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
Birgðir: Henry Ave. East
Phone: 26 356
Skrifstofa:
5. gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
MARGRÉT REYKJALfN
BJÖRNSSON.
Fædd 30 júlí 1869.
Dáin 14. desember 1932.
báðum þessum greinum, sem
eru bókmentalegt æfistarf Árna
(fyrir utan ræðu, flutta á
Breiðamýri 19. júní 1915), er
þessi kynhugð á sérlega áber-
andi hátt tengd við hugtakið
“tignar konur” (Sbr.: “Tigna
konan, Ragnheiður Brynjólfs-
dóttir, fer í ofsa-heift um há-
nótt í rúm til elskhugans” —
“Svona nærri dýrinu flytur Jón
Trasuti tignustu konuna, sem
hann finnur í landinu”). Loks
myndi Freud sjá, að það var
andúð, ádeila, viðspyrna, ekki
guðmóður, hrifni og fögnuður,
sem ýtti Árna fram á ritvöllinn
í fyrsta sinn, og að það eru
sömu hvatir, sem rífa hann upp
til dáða á ný, eftir 16 ára svefn
í víngarðinum. Það er stundum
gott fyrir menn, að Freud er
ekki< íslendingur, og að sál-
greining (Psychoanalyse) er
ekki fundin upp á Álftanesinu
eða í Þingeyjarsýslu.
IV.
Vonandi er enginn lesandi Ið-
unnar svo skyni skroppinn, að
hann skilji orð mín á þann veg,
að eg sé að mæla bót gálaus-
legu eða ruddafengnu orðbrogði
um kynferðismál eða trúmál.
Lesendum greina minna í
þessu tímariti og öðrum er
kunnugt, að eg hefi engar mæt-
ur á slíku, þótt eg hirði ekki
um að grípa hvert tækifæri til
þe^s að gera mig að fífli af
þeim ástæðum. Þessi grein er
einungis skrifuð til þess að ---- --------- —....— i8Ýslu r,-.. hiues.n nnkUm. ár
benda á hvílíka örðugleika | lnS uni ohagganleet réttmætí ’
hugsunarþróun kotþjóða á við ranglætisins og trú þeirra sten^- að Mou fam’ en flut,tu SVO,
Foreldrar Margrétar sál. voru
j þau merkishjónin Halldór Frið-
riksson Reykjalín, sonur séra
Friðriks Jónssonar er síðast
var prófastur á stað á Reykja-
nesi í Barðastrandarsýslu, og
Sigurrós, systir Egils á Laxa-
mýri og þeirra bræðra. Þau
bjuggu síðast á Kvennabrekku
í Dalasýlu og með þeim fluttist
Margrét til Vesturheims árið
1874, þá 5 ára gömul. Þau námu
fyrst staðar á Gimli og þaðan
fóru þau út í Mikley á Winni-
pegvatni og þar nam Halldór
land og bjó þar í 5 ár. En árið
1879 fluttu þau til Mountain,
N. D., og bjuggu þar, að mig
minnir í 28 ár.
Árið 1890 giftist Margrét Frið-
íynd, alvaran viðspornandi brái !birni ^Wrnssyni Björnsson-
Sannfærino: þeirra er sannfær- ! a! frá ForntlaSa f Eyjafjarðar-
að séu foringjar örbjargamann-
anna, málsvarar erfiðisins og fé-
leysisins. Að hans skoðun eru
prenti af giftri konu og margra
barna móður. Síðan hefi eg
tæplega getað litið á mann benr
það þeir, sem villa um vitund ar öðru vísi en sem kynlegan
fjöldans. Öll “skýring” Guð- j brcssbera.
tnundar er ekkert annaft en dæs J En sjá Í Nú gerist hið mikla
og stunur vegna “fúans”, sem undur, eftir 16 ára þögr..
ekki fær að alast í friði á hinu j Nú er rjálað við biskup3dótt-
lifandi tré. , ! ur, vegið í knérunn Árna Jakobs
Þetta heitir að snúa Faðirvor- sonar, og fer hann nú af stað
inu upp á andskotann. ' með helvítamikla mærðarrollu
Nú er að vísu ekkert við því í 2. hefti Eimreiðarinnar 1932.
að gera, þó að snotrir piltar, Er það fyrst og fremst sár-
eins og Guðm. Friðjónsson, erg- rækileg og býsna lostug lýsing
ist svo með elli við hreppapóli- j á klámsemi Kambans, en á
tík og einangrun, að um þá iafnframt að vera hirting á
skifti. Á þetta er aðeins bent Ragnar E. Kvaran fyrir óhæfi-
sem dæmi þeirrar viðurstygðar, lega liðveizlu við lausungina.
er skiftingarnir rjúka upp og Og í 16 ár hefir Árni ekkert
taka að stýra umræðum um lært og engu gleymt. Greinin
opinber mál, hvenær sem at- er, því miður fyrir neðan allar
vinnuþróunin skolar hér á land hellur, bólgin af úlfúð og mál-
nýrri hugsun — eða nýtilegri. æði — eins og hin fyrri. T. d.
En Guðm. tókst ekki að gerir höf. ráð fyrir því, að með
kveða niður bersöglina um bókum og þess háttar sé hægt
“feimnismálin”, sem ekki var að “sveigja mannlegt eðli”, og
við að búst. Borgarastéttin ís- þá að því er virðist, einkum með
lenzka þyrfti minna að drekka því, “að draga fram blæjulausa
af veronal og bromkalíum til og heimtufreka kynferðishvöt-
þess að sefa með taugar sínar, ina.” Svo að hún er þá að
ef hún léti sér skiljast, hve lítið minsta kosti til, úr því að ekki
vinst á með predikunum yfir- þarf annað en drga hana fram!
leitt. Hún ætti nú að þekkja Gott er að fá að vita það. Hvað-
það úr sínum eigin herbúðum, an hún verði dregin, svo að
að því er snertir trúarlífið. En hætta sé á að blessað “eðlið”
því miður á þetta einnig við fari á hrakning fyrir henni,
um þá, sem predika “bolsév- skýrir höf. ekki. Það er engin
isma” og “hættulegar” skoðan- von á því. Nei, góðir hálsar,
ir. Það þarf meira til að breyta mannlegt eðli er seigara en svo,
skipulagi og mönnum, meðal að það bogni fyrir einni bók.
annars alvöru, fórn og mikið Það stæði annars ekki svona
starf. lengi á heimsbyltingunni, kæru
Nú gerist sá atburður, að samborgarar.
Guðm. Kamban hefir samflot Ef um það væri spurt; af
við Kiljan um “ósiðlega” bók hverju Árni Jakobsson skrifar
— af hendingu. Um þá bók hefi nú sömu greinina og í ísafold
eg áður ritað í þetta tímarit, og fyrrum, eftir 16 ára þögn, þá
skal það ekki tuggið upp hér. mætti vera, að Freud, sá, er
Mér finst Kamban missa marks hann getur í upphafi greinar
um viðfangsefnið, en rétta þó sinnar, kynni svör við því. Freud
allvel hlut sinn í síðara bindi. myndi væntanlega reka augun
Ástafar þeirra Daða og biskups í. að bækur þurfa að ýta. allfast
dóttur fanst mér, satt að segja. við kynhugð höf. til þess að
svo nauða-ómerkilegt, en þó honum finnist ómaksins vert
jafnframt sjálfsagt, að ekki að skrifa um þær. í annan stað
! þyrfti um að ræða. - Eg er einn myndi honum vart dyljast, að í
að stríða. og með hverjum hætti
úreltu þjóðskipulagi og félags-
legu ranglæti vekjast upp spá-
menn á neyðartímum. Hún átti
einnig að sýna, hvernig kappa-
val hins íslenzka andspyrnuiiðs
er þó ekkert annað en toll-
heimtumenn erlends fésýslu-
valds, sem af landfræðilegum á-
stæðum á þennan skika hér, þó
að það þurfi ekki að greiða af
honum eignarskatt enn sem
komið er. Eg er einn af þeim
sem nýt að því gamals og þjóð-
legs uppeldis, að mig tekur
þetta sárt. Hins vegar skal eg
frómlega játa það, að eg sé ekki
nokkra leið til þess að hamla á
móti slíku, aðra en bá, að losa
af hugum starfsstéttarinnar í
landinu viðjar lijátrúar, fáfræði
og vanafestu, slíta þenna ól-
seiga fjötur, sem skapar sinnu-
leysi, dofa og glapskygni um fé-
lagsleg rök. Eitt fyrsta skrefið
á þeirri braut er það, að læra
að hlýða eins og siðaður maður
á mál, sem sæmilega er flutt,
— hvert sem það er. Þetta er
ótrúlega holt fyrir sál og dóm-
greind, og vita þeir bezt, sem
reynt hafa.
Eg skal að endingu taka það
fram, að þótt eg hafi sérstak-
lega getið Guðm. Friðjónssonar
og Árna Jakobssonar, þá er það
ekki af neinum óvilja í þeirra
garð persónulega. Eg geri það
að eins vegna þess, að báðir
eru nokkru kunnari en ýmis
þau sýnishorn nesjamenskunn-
ar, sem eg þekki af nánum
einka-kynnum. En hvorugur
betra né umfangsmeira. Guðm.
hefir skrifað allmargar bækur,
sem eg á með tölu (fékk þær
upp í skuld vestur á Breiða-
firði), og Árni tvær fyrir utan
ræðu, flutta á Breiðumýri 19.
júní 1915, (sem eg hefi því mið-
ur ekki heyrt). Eg gerði því
ráð fryir, að þeir væru almenn-
ingi dálítið kunnari en t. d. Óli
Sigurbjarnarson á Þverlæk.
Hann hefir sömu skoðun á bol-
sévisma og Guðm. Friðjónsson
og ‘skýrir’ ljóð St. G. Stephans-
sonar á sama hátt, en er hins
vegar alveg laus við öfund og
ergi. Hann liefir heldur ald-rei
ætlað sér að verða rithöfundur.
Af sömu vorsökum hefi eg
ekki getið hér Siggu Kokks,
eins og hún er kölluð í sínu
þorpi. Hún hefir sömu óbeit á
dónaskáp Guðmundar Kambans
í garð Ragnheiðar eins og Árni
ur í órjúfandi samhengi við við- Sherwood 1 sauia ríki og þar
hald mannlegra hörmunga. 1 voru bau tU 1928’ að bau flutt‘
! ust í þessa bygð, Smeaton,
En um leið kemur mér einnig gask
í hug önnur fylking, miklu fá-
mennari. Henni bregður í hug-
ann sem leiftri frá beztu stund-
um æfinnar, fæðingarstundum
þeirra vcna, sem verma upp
framtíðina. Það er fylking
Þau eignuðust 11 börn. Þar
af eru 2 dáin. Hin eru: Halldór,
Friðjón, Haraldur og Russell,
allir heima í föðurgarði, og
Magnús, giftur Jónasínu dóttur
þeirra, sem lífið hefir útvglið:Elíasar Vatnsdals fyrrum bónda
til þess að vera voryrkjumenn' híá Mozart’ Sask ’ hveitikaup-
sína. Þar eru menn', sem af' raaðllr f Foxford. Sask-: *>á
hungruðum skilningi hafa reynt! Anna’ ?ift Dr’ C’ E’ Christen-
að brjótast fyrir rætur mann- sen 1 Þessari bygð, Sigurrós,
gift Dr. Norman Walther, í
leera meina, sem hafa hvest
sjón sína á eöli mannlegra Monta Vista’ Coiorado: °S Mar-
hörmunga, sem hafa spannað Srét Kristín’ ógift heima' Tveir
með skilningi sínum hina óend- , dien^ir eru dánir> Hans ^S1
anlegu baráttu — án þess að j °" Sidney Harold.
örvænta. Þeir eru kaldrænir; Margrét sál. var stór og fall-
og æðrulausir í hugsun, sjá eg kona, sem hún átti ætt til,
sköp manna í frostkaldri heið- greind í bezta lagi og framúr-
ríkju ofan við þoku allra blekk- skarandi minnug, og svo hrein-
inga, allra uppeldisfordóma, skilin, að hún varð að segja
allra tálvona þessa heims og það, sem henni bjó í skapi; —
annars. Orð þeirra eru allsgáð trygg var hún vinum sínum og
^e: bitur, þar sem orð andspyrnu , trúkona mikil. Blind var hún
fólksins eru sljóvgandi eins og búin að vera í 11 ár, og man
ópíum-víma. Þeir skera til eg ekki til að eg hafi nokkurn-
meinsemdanna, þar sem hálf- tíma þekt mann eða konu, sem
velgjan hlúir að fúanum. bar það mótlæti eins vel og
Annars vegar er munklökkur hún’ °S ætíð var hún Slöð °?
skáldskapur, drýldin trú, ró- kát b011?1 að sækja’ °S var Það
mantisk hugsjónaþvæla. saman- sem síálfsaSður hlutur’ nð en^
rekin tregða í kynlegri, áraátt- um’ sem Þan*að kom’ bott!
ugri samábyrgð, sem treður erindi sínu dokið’ ef hann hafðl
niður framsóknar- og viðreisn- ekki séð hana °& talað við
ar-vonir mannanna í sælli og hana-
syngjandi blindni — nesja- ímyndað get eg mér, að þau
menska. Hins vegar er ástríðji- Friðbjörn og Margrét hafi ekki
!aus, kaldræn vitrannsókn, sem getað kallast rík af þessa heims
stjórnast af ástríðuþrungnum gæðum, en þau eignuðust þau
réttlætisvilja, skynjandi og sjá- auðæfi, sem fáum af okkur
andi lotningu fyrir mikilvægi hlotnast. þenna stóra hóp af
þessa jarðneska lífs, af stærð- myndarlegum og góðum börn-
fræðilegu mati á möguleikum um, og það eru þau, sem Mar-
þess, — nýju mennirnir, fram- grét sál. lætur eftir sig, og gef-
tíðin. Og það er gott í þeim ur kjörlandi sínu, sem hún lifði
hópi, gott í þessu andlega og dó í.
skygni, þrátt fyrir kuldahlátra Drottinn blessaði þig í lífinu,
þeirra, sem draga sigurvagn Margrét, hann er þér alt í dauð-
nesjamenskunnar. anum.
Sigurður Einarsson. Vertu sæl!
Iðunn. 1 E. E. V.
VÖKUMAÐURINN.
Viðsjált er að vaka,
víðskygn myrkrið kanna,
horfa á drísil-djöfla
drepa farsæld manna.
Unna yngri menning
engum reyndist gróði.
Oftast eftir dauðann
á hann fyrst í sjóði.
Svalt er morgun sárið,
segir fátt af einum.
Eflgum óskum svarað.
Ástin hans í meinum.
Þó er vert að vaka,
vera í broddi farar,
ef á dauða dægri
dagrenningin svarar.
J. S. frá Kaldbak.