Heimskringla - 01.02.1933, Blaðsíða 2

. 2. SIÐA.
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG 1. FEB. 1933.
GÖMUL SPURNiNG
AðventuræSa eftir séra
Benjamín Kristjánsson
Texti: Matt. II. 2.—6.
“Ert þú sá sem koma á, eða
eigum vér að vænta annars?”
í>að er Jóhannes skírari, sem
spyr þessarar spurningar, en
Jesús Kristur sem svarar. Oss
undrar á spurningunni vegna
þess hver það er sem spyr. Eftir
því sem oss er pkýrt frá í nýja
testamentinu, var það einmitt
Jóhannes skírari, sem fyrstur
vaktx athyglina á Jesú, sem
skírði hann og varð þá undir
eins til að trúa á, að hann væri
Messías. “Eg skíri yður með
vatni”, sagði hann, “en þessi
maður mun skíra yður með
heilögum anda og eldi.” Það
var einnis: Jóhannes, sem sagði
þessi einkennilegu orð: “Eg á
að minka, en hann að vaxa!”
I>á var það Jóhannes einn, sem
virtist trúa því, að Jesús væri
®á, sem hann og aðrir spámenn
höfðu spáð um. Nú þegar Jesús
hafði þó öðlast talsvert marga
lærisveina, sem trúðu á hann,
var eins og trú Jóhannesar færi
að dvina. Ilann sendir til hans
og lætur segja við hann: “Ert
þú sá sem koma á, eða eigum
vér að vænta annars?”
Oss undrar enn meir á spum
ingunni, þegar vér athugum
skapgerð Jóhannesar. Eftir því
sem Jesús hefir lýst honum var
hann enginn veifiskati: “Hvað
fóruð þér út í óbygðina að sjá?
Reyr af vindi skekinn? Eg segi
vður: Eigi hefir fram komið
meðal þeirra, sem af konum eru
fæddir, meiri maður, en Jó-
hannes skírari”. Slíkur var
vitnisburður Jesú um þennan
mann. Hann virðist hafa verið
sterkur og ósveigjanlegur eins
og klettur. Ekkert fékk snúið
honum né haft áhrif á hann.
Hann kom ekki til fólksins eins
oa grenjandi lýðæsingamaður.
Fólkið kom til hans, öll Jerú-
sa’em og öll Júdeubygð segja
ritningamar, þar sem hann pré-
dikaði í óbygðinni hinn ein-
dregna afturhvarfs-boðskap til
undirbúnings hinu komanda
ríki. Vér skyldum því eigi ætla
að hleypidómur lýðsins eða geð-
brigði hefðu haft minstu áhrif
á Jóhannes. Heilt konungsríki
eða öll auðæfi heimsins, mundu
ekki hafa haggað sannfæringu
hans um hársbredd. Því að
hann var sér þess fyrst og
fremst meðvitandi að vera spá-
maður guðs, og sú ábyrgð, sem
hann bar fyrir honum einum
var i huga hans öllu öðru meiri
En nú er skyndilega svo kom-
ið, að það er eins og þessi sterki
og trausti þjónn drottins sé far
inn að efast. Vissan og öryggi
sannfæringarinnar er horfið.
Hann getur ekki framar borið
djarfan og hiklausan vitnisburð
og sagt: “Þessi er sá sem and
inn héilagi hvílir yfir”, Hann
getur aðeins spurt og sagt: “Ert
þú sá sem koma á, eða eigum
vér að vænta annars?”
Hvað hafði komið fyrir? Til
þessarar breytingar liggja auð-
vitað margar orsakir. Þó að
Jóhannes væri sterkur, var
hann samt háður umhverfinu
eins og vér erum öll. Og um-
hverfið hafði breyzt. Fyrir
djarfyrði sín og spámannlegan
eldmóð hafði Jóhannesi verið
varpað í fangelsi. Frjálsræði
óbygðarinnar umvafði nú eigi
framar hugsanir hans. Nú var
það fangelsisklefinn rakur. og
kaldur. Kuldinn og myrkið
smaug inn í sál hans. Og í
myrkrinu fölna vonirnar og
hverfa, en efinn læðist inn í
hugann, spinnur þar sinn maura
vef, vex óg margfaldast. Það
er auðvelt að trúa og efast ekki
meðan hamingjan er oss hag-
stæð. En þegar atvikin snúast
gegn oss, verður alt örðugra.
Þessvegna var það ekkert að
undra, þó að Jóhannes treysti
sjálfum sér og dómgreind sinni
meðan öll Jerúsalem og Júdeu-
bygð kom út í óbygðina til hans
og hlýddi hugfangin kenningu
hans. Slíkt áhrifavald gerir
menn í senn styrkari.og örugg-
ari í sinni sök. En þegar hann,
vörður hins guðdómlega rétt-
'ætis, varð að lúta í lægra haldi
yrir andstæðingum sínum: þeg-
ar fjárgráðugir og siðlausir
hjóðhöfðingjar stigu á háls hon-
u m og menn fóru að gleyma
onum í svartholinu, þá herjaði
efinn fyrst á hann: Hvar var
Drottinn Zebaoth með sína ó-
igrandi herskara? Hví lét hann
riíkt ranglæti viðgangast, ef
bann var drottinn réttlátra?
Studdist þá sannfæring hans
um “hinn smurða” við nokkuð
annað en rakalausa ímyndun?
Og sama spurningin vaknar þá
fyrir honum og leitað hefir á
hugi svo fjölda margra efa-
hyggjumanna síðan: Er Jesús
sá sem koma á, eða eigum vér
að vænta annars.
Vér skulum fyrst reyna að
líta á spuminguna frá sjónar-
miði Jóhannesar. Hann hafði
enn ekki séð, og sá aldrei í
þessu lífi, nema rétt aðeins
byrjunina á starfsemi Jesú. Það
var því meira af innsæju hug-
boði en raunrænni þekkingu á
þessum manni, sem Jóhannes
spáði um Jesú, að hann væri
nnn tilkomandi Messías. Brenn-
beldisverk, rétti hluta lítilmagn-
anna en lægði dramb hinna
hrokafullu.
Og heimurinn hafði svo lengi
þráð réttlæti, en enginn kon-
ungur hafði reynst fær um að
framfylgja því. Samt sem áður
hélt heimurinn áfram að láta
sig dreyma um þennan friðar-
höfðingja, sem að lokum mundi
stofna ríki réttlætisins á jörðu.
Jóhannes hélt að það yrði Jesús
— en hann beið og ríkið kom
ekki að heldur. Að vísu talaði
Jesús um réttlæti, um frið og
sannleika. En orð hans virtust
ekki megna að steypa ranglæt-
inu af stóli. Hann virtist ekk-
ert hirða um það, þó að sak-
laus maður væri þjáður í dýlf-
issu. Að minsta kosti hreyfði
hann hvorki hönd eða fingur
honum til bjargar. Þessvegna
kom spurningin stöðugt með
vaxandi þunga: Gat Jesús verið
sá sem koma á, eða áttu þeir
að vænta annars?
Sumir hafa sagt, að ótrúlegt
sé að jafnmikill spámaður og
Jóhannes var geti hafa efast.
Frásagnir nýja testamentisins
staðfesta þetta hiklaust og það
er vafalaust satt. Enda var í
sjálfu sér ekkert eðlilega, því
að flestar staðreyndimar virtust
ganga á móti sannfæring hans.
Vér skulum ennfremur aðgæta
það, að sannfæring vor um and-
andi sannfæring hans fyrir því, | lega hluti stendur jafnan veikari
að hjálpræði guðs hlyti, að vera
í nánd, hefir vafalaust ráðið
miklu um, að hann sá það, sem
hann vildi sjá. Veruleikinn skap-
ast oft í hugum manna og í-
myndun alveg eftir því sem þeir
vilja sjálfir vera láta. Ef Jó-
hannes hefði gengið frjáls,
mundi hann sennilega hafa hald
ið áfram að trúa á Jesú, sem
hinn komandi friðarhöfðingja.
En í fangelsinu koma spum-
ingamar hver af ananri: Ef
Jesús væri í raun og veru Mess-
ías, hinn fyrirheitni höfðingi
réttlætisins og friðarins, hví
sýndi hann þá ekki vald sitt með
því að hrjóta opnar dyr dýfliss-
unnar, hann er hlið heljar áttu
ekki að verða yfirsterkari? Var
ekki Jóhannes í fangelsi ein-
mitt vegna þess, að hann hafði
gert skyldu sína og boðað komu
hans? Og hví skyldi Messías
þá ekki rétta hluta hans, þar
sem hann þjáðist fyrir réttlæt-
isins sakir.
Hann hafði ávítað konung-
mn, Heródes, fyrir ranglæti
hans og ofbeldiSverk, er hann
rak burt frá sér konu sína, en
tók konu bróður síns. Svo fá-
gæt dirfska þótti óheyrileg,
enda var honum þegar varpað í
fangelsi. En Jóhannes hélt á-
fram að hlýða rödd samviskunn
ar og ávíta konunginn fyrir
glæpi hans, enda þótt hann bak-
aði sér einnig með því fjandskap
Heródísar, sem sat um hvert
færi til að láta ráða hann af
dögum. Sjálfur næstum því
óttaðist konungurinn þennan
einarða, brennandi mælska spá-
mann, sem með bersögli sinni
stakk svo í stúf við smjaðrandi
hirðina og sagði aðeins það
eitt, er hann hugði rétt vera.
Hann óttaðist líka vald hans, af
því að hann átti marga læri-
sveina. Þessvegna vóg hann^ í
hendi sér örlög hans, óviss hug-
ar, meðan Jóhannes dvaldi í
fangelsinu, einn með hugsanir
sínar og vænti þess fastlega að
hinn útvaldi höfðingi réttlætis-
ins, Kristur, léti nú til sín taka
og leysti af sér böndin.
En Jesús kom honum ekki til
bjargar. Það leit jafnvel út fyr-
ir að liann hirti ekki hið minsta
um hann. í engu vai*það sjáan-
legt, að Jesús léti sig nokkru
skifta örlög þess manns, sem
verið hafði fyrirrennari hans og
greitt veginn fyrir honum. —
Og þá var ekki nema eðlilegt,
ið sú spurning vaknaði, hvort
jessi maður gæti verið Kristur.
Því að sá Kristur, sem spámenn-
ina hafði dreymt um, elskaði
réttlætið og steypti ranglætinu
af stóli. Hann þoldi engin of-
fótum, en sannfæring vor um
efnislega hluti. Um efnislega
hluti ge.tum vér ávalt sann-
færst af reynslunni, en um and-
lega hluti er eins og vér séum
meir háð ýmsum þeim lögmál-
um, sem vér ráðum ekki við og
skiljum ekki. Styrkur trúar vorr
ar virðist vaxa eða þverra eftir
ýmiskonar áhrifum, sem vér
verðum fyrir. Þegar vel liggur
á oss og alt gengur að óskum,
erum vér bjartsýn og trúum því
statt og stöðugt, að sjálfsagt sé
að framfylgja öllu réttlæti og að
ans og þá spurði hann spurn-
ingar, sem virðist brjóta í bág
við allar kenningar hans. Hann
hrópaði í örvæntingu sinni
þessa æfafornu spurningu sálma
skáldsins og allra sem staddir
eru í nauðum: “Guð minn, guð
minn, hví hefir þú yfirgefið
mig?” Jafnvel trú Jesú Krists
;at spurt slíkra spurninga. Þess-
vegna ásakar hann heldur ekki
Jóhannes skírara. Hann skildi
hann áreiðanlega og hafði sam-
úð með honum. Og hann svar-
aði honum.
En svarið virðist oss við fyr-
sta tillit hafa hlotið að verða
vonbrigði! Jóhannes sendir læri-
sveina sína til hans og lætur þá
spyrja hann mjög ákveðinnar
spurningar. Það mætti ætla að
svarið yrði þá á sama hátt
beint og skýlaust. Því að það er
einlægur maður, sem spyr í al-
vöru, og hann spyr þannig að
ætla mætti, að svarið yrði ann
aðhvort já eða nei. En það er
eins og Jesús fari kringum
spurninguna og hliðri sér hjá
því að svara henni beint og
ákveðið. Alt, sem hann segir,
er þetta: “Farið og segið Jó-
hannesi, hvað þér sjáið og heyr-
ið.
Vér vitum ekki hversu vel
þetta svar hefir nægt Jóhann-
esi. Oss virðist það í fyrstu óá-
kveðið. En eins og mörg tilsvör
Jesú skýrist það og vex í huga
vorum því meir, sem vér hugs
um um það. Og þegar vér för
um að virða það betur fyrir oss,
lýkst það skyndilega upp fyrir
oss, að það hefir einmitt guð
dómlega vizku að geyma. Vér
sjáum alt í einu í hverju full-
komið syar er fólgið. Það er
ekki fólgið í því, að svara í full
yrðingum og kennisetningum,
sem ætlast er til að skilyrðis-
laust sé trúað. Það er fólgið í
því, að ýta þann veg við athygli
og hugsun umspyrjandans, að
hann læri að álykta og svara
hið góða hljóti að vinna sigur gér gi4]fur; Á annan hátfc yerg
að lokum. — En vér erum ekki
altaf jafnviss um þetta. Stað
reyndir lífsins virðast stundum
mæla svo ákaft á móti því, að
það verður örðugra að trúa
Menn, sem af alhug hafa viljað
þjóna réttlætinu, eru iðulega
troðnir undir fótum, en aðrir
hefjast til auðs og valda með
rangindum og svikum. Þetta er
hin eilífa og örðuga ráðgáta
trúarinnar.
Þeim, sem guð elska, sam
verka allir hlutir til góðs, segir
postulinn. Þessu virðist oft vera
farið á annan veg. Þeir, sem
guð elska, virðast engu að síð
ur undirorpnir ýmiskonar mann-
legum hörmungum. Þeir eru
hrjáðir og píndir fyrir réttlætis-
ins sakir. Og óskiljanleg harm-
kvæli eru stundum lögð á þá,
þjáning, sem örðugt er að skilja
að geti gert nokkurn mann betri
eða sé lögð á menn af nokkru
yfirlögðu vísdómsráði guðlegrar
miskunnar. Sumir hyggja að
þetta séu einskonar syndagjöld
liðinnar æfi, eða jafnvel margra
liðinna lífsskeiða og að á þenn-
an hátt verði menn að jafna
reikninga sína við tilveruna fyr-
ir bernskuglöp sín og jafnframt
sé þjáningin einskonar deigla,
sem prófar sálirnar til skilnings
og samúðar og þolinmæði. En
þetta, að guð sé kærleikur,
þrátt fyrir alt, verður að sjálf-
sögðu aldrei sannað. Það verð-
ur alt að vera trúaratriði, því að
staðreyndir hins ytra veruleika
virðast æpa hver á móti ann-
ari.
Þannig erum vér: trúaðir, þeg
ar geislamir fallaá oss, en und-
ireins og vér erum lokaðir inni
í dýflissu brjótast spurningam-
ar fram. En vér skulum ekki í-
mynda oss að spurningamar
séu syndsamlegar eða verði oss
til ills. Því að trú sérhvers
mikilmennis hefir prófast af ef-
anum og enginn kemst auðveld-
lega að sannfæringu, sem nokk-
urs er virði. Jafnvel varð Jesús
sjálfur eitt sinn að ganga í
gegnum þetta sama fangelsi ef-
ur öll trú vor hégilja og sann-
færing vor hleypidómur.
Samkvæmt þessari reglu bend
ir Jesús lærisveinum Jóhannes-
ar á þá dásamlegu hluti, sem
alstaðar gerast, þar sem hann
er að starfi. “Blindir menn fá
sýn og haltir ganga.” — —
Þetta átti einmitt að gerast á
dögum friðarkonungsins, sam-
kvæmt spádómunum. En vafa-
laust talaði Jesús með þessum
orðum í líkingu og vikli einnig
benda með þeim til þeirrar meg-
inviðleitni sinnar að lækna sál-
irnar og mannfélagsméinin,
engu síður en mein líkamans.
En í þessu starfi, sem hann var
að leitast við að vinna og áleit
köllun sína að vinna, sagði
hann Jóhannesi að leita vitnis-
burðarins um, það hver hann
væri.
Þetta er sá mælikvarði, sem
líka er sjálfsagt að leggja á
hvern mann. Vitnisburðurinn
um það hver hann er, hlýtur að
vera fólginn í því fyrst og
fremst hvað hann starfar og
vill, en ekki í hinu, af hvaða
ætt hann er eða með hverju
móti hann hefir fæðst. Mörg-
um finst jólasagan tapa öllu
gildi sínu, ef vér förum að á-
líta það, að Jesús hafi í raun
og veru fæðst á svipaðan hátt
og aðrir menn og að helgisögn-
in um fæðingu hans sé aðeins
fallegur skálddraumur um hluti,
sem enginn veit eða getur vitað
til fulls. Auðvitað er þetta
fullkominn misskilningur á öllu
)ví, sem máli skiftir uná Jesú.
Jólin öðlast ekkert gildi af því
hvernig Jesús fæddist. Þau öðl-
ast alt gildi sitt af því, hvernig
Jesús lifði. Það er þessvegna,
sem vér höldum fæðingarhátíð
hans, að hann lifði þannig og
starfaði þannig, sem mannkyn-
ið, það er að segja hinir full-
komnustu ,vitrustu og beztu
menn þess, hafa ávalt þráð að
starfaö væri . Vér getum ekki
trúað á Jesúm vegna neinnar
helgisagnar aftan úr forneskju
sem vér vitum að á margar hlið-
stæður í ýmsum trúarbrögðum.
Vér getum aðeins trúað á hann,
ef oss virðist að líf hans og
kenningar hafi verið í, samræmi
við það, sem vér vitum bezt og
fegurst og ef vér erum viss um,
að slíkt líf og hans muni að
lokum lyfta byrði armæðunnar
af herðum mannkynsins, ef
mennirnir lærðu yfirleitt að
breyta á sama hátt.
Að þessu laut hin æfaforna
spuming, sem vakti í huga Jó-
hannesar fyrir nítján hundruð
árum og hinnar sömu spurning-
ar er spurt enn í dag. Og
hvernig stendur á því eftir allar
þessar aldir, sem menn hafa þó
trúað á Jesú, að hann hefir þó
hlotið viðurkenningu margra
kynslóða?
Það er vegna þess, að enn-
þá situr Herodes Antipas að
völdum, hinn grimmi harðstjóri,
og Jesús hefir ekki steypt hon-
um af stóli. Ennþá situr Jó-
hannes skírari í fangelsi, án
þess að fjöturinn sé brotinn af
honum. Hann er líflátinn í
fangelsinu. Ennþá gengur rang-
lætið fjöllum hærra, glæpir og
hermdarverk, en sakleysið þjáist
í böndum, án þess að Jesús geri
nokkuð. Kirkjur hans gera held
ur ekki mikið. Þær boða kær-
leikann, en hatrið veður uppi.
Jesú Krists til dýrðar, án þess
að til þess séu neinar ástæður
aðrar en æfagamall trúarvan-
inn? Er Jólahátíð aðeins gjafa
og veizluhátíð, sem notar
nafn Jesú fyrir ástæðu, en
gæti eins vel notað nafn Sat-
umusar eða Míþra sólguðs?
Eigum vér að vænta annars?
Hvaða svar höfum vér á reið-
um höndum? Aðeins það sama
og fyrir nítján öldum: “Farið og
segið hvað þér heyrið og sjáið:
Blindir sjá og haltir ganga, lík-
þráir hreinsast, daufir heyra,
dauðir rísa upp og fátækum er
boðað fagnaðarerindið.” — Al-
staðar í heiminum, þar sem
menn hafa orðið kristnir meir
en að nafninu, þar gerast þessi
sömu undur enn í dag. Og áð-
ur en vér leitum annars spá-
manns, verðum vér að reyna
kenningar Jesú Krists. Meðan
kenningar hans komast ekki
lengra en í preédikunarstólinn
á sunnudögum, er ekki að búast
við árangri af þeim í lífi þjóð-
félagsins. En þegar menn fara
að “lifa í Kristi” eins og frum-
söfnuðirnir komust að orði, það
er að segja að lifa í anda hans
og breyta samkvæmt kenningu
hans — þá fer fyrst að komast
raun á það, hvort Jesús er sá
sem koma á, eða vér verðum
Þær prédika frið en meðan er að vænta annars.
unnið að herbúnaði. Þessvegna Svo bjartsýn verðum \vér að
spyr heimurinn í nauðum: Eig- vera og sannsýn um kristna
um vér að vænta annars? j kirkju og margan félagsskap
Þegar mannkynið er í vanda annan, sem rót sína á að rekja
satt, svipast það altaf um eftir til kristinna áhrifa að enda þótt
nýjum spámanni. Mörg augu ' misbrestir hafi oft verið á, hef-
horfa nú í allar áttir eftir nýj- ; ir þó mörgu miðað í það horf,
um Messíasi, hjálpræði, sem sem Jesús vildi og af þeirri trú,
megi frelsa heiminn úr nauðum. sem Jesús boðaði og með því
Sumir trúa því að vísindin verði
þessi hjálparhella, sem mann-
kyninu bjargar. Þeir vilja hylla
þau sem hinn nýja Messías.
“Vísindin efla alla dáð” kveður
eitt af þjóðskáldum vorum, og
þau geta gert það, er með þau
er farið af forsjálni og dreng-
skap. En þau geta líka verið
tvíeggjað vopn, hættulegt og
skaðsamlegt, ef mannkostir eru
ekki með í leiknum. Aðrir trúa
því, að nýtt þjóðskipulag verði
oss til bjargar frá öllum mein-
um. En ekkert skipulag dugir,
ef hugarfarið sjálft er rang-
snúið og vanþroska. Enn aðrir
halda að sálarfræðin verði oss
leiðin til hjálpræðis. Hún getur
vafalaust leitt oss til skilnings á
mörgu, en þó vantar hana-sjálfa
endanlegan skilning á sínu eigin
viðfangsefni, því að enginn veit
í raun og veru hvað sál er. Og
loks eru ýmsar fræðikenningar
trúvísindastefnur, sem allar
þykjast hafa fundið stein vizk-
unnar.
Alt er þetta vafalaust ein-
hvers virði og margt stórmikils
virði, ef þess er gætt- í réttum
hlutföllum og menn læra að
færa sér það í nyt og brjóta til
mergjar hverja nýtilega hugsun.
En þaÖ er alveg þýðingarlaust
fyrir mannkynið að leita að nýj-
um spámönnum á meðan það
hefir ekki skilið þá gömlu, með-
an það grýtir eða krossfestir
hvern þann, sem til þess er
sendur, ef ekki á tré eins og
Gyðingar, þá á krossi þagnar-
innar skilningsleysisins með full
komnu afskiftaleysi sínu og
deyfð fyrir andlegum hlutum.
Þetta er það, sem vert er að
athuga, þegar Vér spyrjum um
það, hvort Jesús sé sá, sem
koma á, eða hvort vér eigum
að vænta annars. Það má virð-
ast einkennilegt að spyrja þess-
arar spumingar í kristinni
kirkju. En vér gerum það samt
{ hreinskilinni viðurkenningu
þess, að kirkja Krists hefir enn
ekki áorkað því, að “frelsa oss
frá illu”. Mannkynið er ennþá
statt í myrkrinu úti í Betle-
hemsvöllum, litlu nær um frelsi
sitt, en fyrir tvö þúsund árum
síðan.
Nú á hinni komandi jólahátíð
liggur þessi spurning fyrir oss
og krefst hiklaust svars: Höf-
um vér alla vora æfi haldið
jólahátíðina í hugsunarleysi
hugarfari sem einkenndi hann,
þar hafa gerst þessi kraftaverk:
Blindir sjá sýn; það þýðir: Augu
manna hafa opnast fyrir ýmis-
konar rangindum eða böli, sem
þeir höfðu ekki'tekið eftir áður.
Menn verða einnig skyggnir á
hið fagra og góða og fara að
þrá það af öllum mætti hugans.
Haltir ganga. Það þýðir: Hið
andlega þrek vex jafnframt svo
undrun sætir. Styrkur viljans
vex í réttu hlutfalli við skilning
manna og tilfinningu fyrir því,
sem betur má fara. Lakþráir
hreinsast. Það þýðir: Vesaldóm-
ur öfundar og tortrygni, eigin-
girni og hverskonar smásálar-
skapar hrynur af sál vorri eins
og rýð af stáli, svo að hún get-
ur gengið hrein og djörf fram
fyrir skapara sinn. Og eyrun
opnast fyrir nýjum sannleika,
sem menn skildu ekki áður. Þau
opnast fyrir rödd samviskunn-
ar og kærleikans. Þá rís mann-
félagið dautt og dofið upp til
nýs lífs. Alt, sem hér er í rúst-
um og dauða, eða fer á ein-
hvern hátt aflaga í voru sam-
félagi, stafar af skorti á þessu
þrennu: Viti, vilja eða kærleika.
— Kærleikurinn var lausnarorð
Jesú á öllum hörmungum mann
anna, af .því að hann var fyrir
honum alt í senn: Vitsmunaleg
lausn á gátu lífsins, vegur til
lífemis og tilfinning, sem hratt
viljanum til athafna.
Höfum vér fundið nokkurn
annan veg, sem líklegt sé til
hamingju en vegur kærleikans?
Hefir fátækum verið boðaður
gleðilegri boðskapur en boð-
skapur kærleikans, ef vér tryð-
um honum og breyttum eftir
honum? Getur nokkur Messías
unnið dásamlegri kraftaverk en
þau, sem Jesús Kristur getur
gert á hverjum þeim, sem á
hann hefir trúað?
Þetta eru spurningar, sem vér
verðum að leggja fyrir oss, þeg-
ar vér höldum afmælishátíð
hans og vér verðum að leggja
þær fyrir oss með alvöru og
einlægni. Vér erum öll fátáek
af flestu því sem máli skiftir,
þeim fjársjóðum, sem hvorki
mölur eða ryð grandar. Ritn-
ingin segir, að Kristur hafi gerst
fátækur vor vegna, til þess að
vér gætum auðgast í fátækt
hans. Hver maður gerist fá-
tækur, sem lifir misskildu lífi
til þess að boða daufum og