Heimskringla - 02.08.1933, Síða 6

I. SlÐA.
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 2. ÁCKJST, 1933
RobinHood
FlyÓXJR.
ÓDÝRASTA MJÖLIÐ VEGNA ÞESS AÐ
ÚR ÞVf FÆST MEIRA BRAUÐ
JON STRAND
Saga eftir
PAUL TRENT.
Þýdd af
C. P. MAGNÚSSON.
“En það verður að vera sem æfintýri þar
t^jl eg hefi fengið svo vel launaða stöðu að
ejg geti séð fyrir prinsessunni minni. Ekki að
efe geti gtífið henni þær allsnægtir, sem hún er
vpn að hafa, heldur skapað henni lífsnauð-
s^njar.”
' j “Mig vantar einungis ást og einlægni.”
“Ást mína af einlægu hjarta hefir þú nú,
en þú verður að vera í þeim kringumstæðum
að sjálfsvirðing þín bíði ekki tjón,—það má
ekki vera hægt að benda á þig klædda í
tötra og að þú líðir skort á lífsnauðsynjum—
Sylvia, þér er sama þó þú bíðir ögn eftir
mér. Við erum bæði ung ennþá og eg skal
vinna hart og reyna að komast áfram,” sagði
Philip í angurbh'ðum róm.
“Eg skal bíða, elsku vinur minn, en vertu
bara ekki of lengi að safna þér fjár. Prinsess-
an þín er hamingjusöm. Hún veit að hún er
elskuð af manni sem hún sjálf elskar.—Hún
veit að sú ást er til hennar sjálfrar en ekki
til þess, sem hún á í vændum að eignast af
jarðneskum auð. Þessi vissa hefir létt þunga
af hjarta hennar.”
“Eg hata peninga þína, Sylvia. Eg óska
að þú værir eins fátæk og eg er,” sagði Phil-
ip ákveðinn. “Elsku prinses.<an mín, eg kem
til þín einhvern fagran dag eins og sagt var
í æfintýrinu, sem eg sagði þér.”
“Hvað áttu við?”
• “Eg finn, að eg hefi engann rétt til að
biðja þig að verða konan mín fyr, en segir í
íbfintýrinu.”
“En þú hefir nú þegar gert það,” sagði
hún sigri hrósandi. “Og það er um seinan
f.yrir þig, að draga þig til baka.’’
; , “Við megum ekki enn opinbera neitt. All-
iF vita að eg á ekkert og það verður sagt að
ég hafi trúlofast peningum föður yðar,” sagði
hann vandræðalegur.
“Áttu við að þú megir ekki svo mikið
sem ky&-a mig þar til að—”
’ “Eg þori það ekki—þá brysti mig mátt til
áð bíða þar til eg hefi unnið fyrir lífsskil-
yrðum fyrir þig—lífsskilyrði, sem væru prins-
essunni minni við hæfi. Þá myndi mig vanta
giftast þér strax.”
“Svo mikið betra. Eg er reiðubúin að
giftast þér strax á morgun, Philip.”
“Hvað myndi faðir þinn þá segja?”
“Eg myndi ekkert biðja um hans sam-
þykki. — Mér er sama um hvað hann segði,
hugsaði, eða gerði.” Er hún var að sleppa
síðasta orðinu, sá hún hvar faðir hennar var
á leið til þeirra.
“Hér kemur þá faðir minn, og mér sýn-
ist hann muni ekki vera í sérlega góðu skapi.
Nú skal eg segja alt, sem segja þarf, Philip. —
Já, þú mátt reiða þig á, að eg kaila þig það,”
sagði hún svo og setti á sig fyrirlitningar-
svip. Hún talaði svo hátt að hún væri viss
um að faðir hennar heyrði það.
Mason færði stól að borðinu sem þau sátu
við og settist niður. “Ungi maður, þú getur
farið. Skilurðu hvað eg sagði. Farið rak-
leiðis út,” bætti hann svo við óþolinmóðlegur
er hann sá að Philip gerði sig ekkert lík-
legan að standa upp.
“Philip verður kyr hér hjá mér. Eg
hlusta ekki á nein þau leyndarmál frá þér,
sem hann ekki má heyra. Ef það er nauðsyn-
legt að eitthvert okkar fari út, þá veit eg
að þú munir finna dyrnar, sem þú komst inn
am." Sylvia gerði sig svo einbeitta á svip-
inn sem hún gat.
“Philip! Hvað annars meinar þetta?”
spurði Mason, og var nú að reyna að vera
þlíðari rómnum.
“Það meinar það, að dóttur yðar hefir
lofast til að verða konan mín og eg hefi
lofast til að verða eiginmaður hennar og að
"við ætlum að gifta okkur svo fljótt sem
kringumstæður leyfa,” svaraði Philip í þeim
róm, að álíta mætti að hann væri að stæla
Mason.
“Hvernig hefir þú hugsað þér að sjá
fyrir henni? f hvað ætlið þér að klæðast?”
spurði Mason, hæðnislegur á svipinn.
i “Á heiðarlegri vinnu. Við höfum talað
um þetta allt saman. — Sylvia er viljug að
bíða.”
“Vitleysa. — Svona, farðu nú burt. Eg
þarf að tala við dóttir mína.”
“Þú verður kyr, Philip, þar til eg er
reiðubúin að koma með þér,” sagði Sylvia
í skipandi róm. Philip sat kyr.
“Gott og vel. Nú, nú, Sylvia. Eg hefi
haft mikið fyrir að finna þig. Eg hefi haft
stórt lið af njósnurum að leita að þér í allan
dag. Segðu mér hvar kisturnar þínar eru,
og skal eg láta sækja þær strax. Þetta er
heimska, sem þú verður að hætta við.”
“Eg meinti hvert einasta orð af því sem
eg skrifaði þér. Eg kem ekki til þín fyr en
þú hefir hreinsað nafn Jóns Strand af þeim
óþverra, sem þú í félagi við Southwold, hefir
sett á það. — Eg vona þú skiljir mig.”
“En sá maður þýðir ekkert til þín.”
“Hann er vinur minn og það var faðir
minn sem eyðilagði framtíð hans. Hefir
það enga þýðingu fyrifSJThig?”
“Þú talar eins og meðaumkunarfullur fá-
bjáni, Sylvia. — Eg held við gerðum réttast
að fara baka til New York.”
“Eg verð hér í London,” svaraði hún.
“Ef þú gerir það, þá skalt þú ekki hafa
einn eyrir af mínum peningum,” sagði hann
með reiðisvip og varir hans voru farnar
að titra af geðshræring.
“Eg ætla mér ekki að þiggja neitt frá
þér, hvorki peninga né annað, fyr en þú hefir
gert eins og eg hefi beðið þig viðvíkjandi
Strand.”
Mason stóð alvog undrandi, svo rak hann
upp kæruleysis fyrirlitningar-hlátur.
“Það verður ekki langt að bíða þess, að
þú verðir búin að fá þig fullsadda af fátækt-
inni. En þú skalt athuga það, stúlka mín,
að þegar sá tími kemur, að þig vantar að
koma baka til mín, þá er ekkert víst að það
standi upp á mitt geð að veita þér móttöku.”
“Eg er of h'k móður minni sálugu til
þess, að hótanir hafi minstu áhrif á mig. Það
var reynt við hana og dugði ekki,” sagði Syl-
via, og nú var það hún, sem sýndi á sér
fyrirlitningarsvip.
Mason fann að hér var ekki eins auðvelt
aðgöngu og hann hafði búist við í fyrstu.
Sú tilfinning gerði hann ennþá áfjáðari í
framkomu sinni.
“Sýnir þú á þennan hátt þakklæti þitt
til mín fyrir allt sem eg hefi fyrir þig gert?
Alla æfi þína hefir þú ekki þurft annað en
láta í ljós vilja þinn og þú hefir fengið allt
sem þig hefir vantað og þú óskað eftir. —
Og þetta eru svo launin. Mig vantar að þú
skiljir það, að ef þú kemur ekki með mér
nú, þá vil eg ekkert hafa með þig að gera
síðar.”
“Gott og vel, faðir minn, eg veit að þu
gferir aðeins það, sem þér er fyrir beztu.
Það er sannleiki, að þú hefir verið góður við
mig, og eg er þér ekki óþakklát fyrir það,
en mér hafði aldrei komið til hugar að fað-
ir minn gerði sig sekann í svívirðulegu at-
hæfi gegn saklausum manni — yrði sekur
um glæp. Já, glæpur er það, að taka fyrir
saklausann mann, og vísvitandi ganga í fél-
ag við annan mann, til að eyðileggja fram-
tíð hans og líf. Eg elska þig, faðir minn, þrátt
íyrir það, sem þú hefir gert. — Eg get ekki
hjálpað því — þú ert þó faðir minn. En
eg get heldur ekki hjálpað því, að eg skamm-
ast mín fyrir þig.” Rödd hennar varð ögn
blíðari, er hún hélt áfram. “Eg veit að þú
gerir það sem þú getur til þess að bæta fyrir
yfirsjón þína. Þú ert nógu skynsamur til að
finna upp einhver ráð að mæta Southwold
þegar þú hefir sýknað Strand af ákærum
þeim, sem á honum hvíla fyrir þínar gjörðir,
þá kem eg glöð heim með þér, en ekki fyr.”
“Eg get ekkert að gert. Fyrsta skifti
á æfi minni spilaði eg spilum mínum illa.
Southwold hefir það bezta af mér af því að
eg misreiknaði hugarfar Mr. Strands. — Eg
er algerlega hjálparlaus í þessu atriði. En
Sylvia! Þú mátt ekki uppástanda að eg geri
þetta. — þú mátt ekki setja þessi skilyrði
fyrir heimkomu þinni með mér nú. Eg finn
að það verður erfitt fyrir mig að lifa án þín.”
“Eg fer ekkert fot, með þér. Eg hefi
gert upp huga minn um það. Þér er ekki
til neins að biðja um það.”
Mason snéri sér nú til Philips.
“Þú, þarna, ungi maður. Kom þú dóttur
minni til að nota vit sitt og skynsemi og skal
eg þá íhuga trúlofun yðar,” sagði hann í nærri
því skipunarróm.
Fyrir augnabil var Philip eins og á báðum
áttum, hvað gera skyldi, en svo var honum
litið til Sylvíu og gaf augnaráð honnar hon-
um til kynna hvað hann ætti að gera.
“Herra Strand er vinur minn, og eg hefi
sömu skoðun og Sylvia á þessu máli,” sagði
hann hæglátlega.
Mason starði á Philip. Og það var aðeins
með miklum erfiðismunum að honum tókst
að stilla sig og rjúka ekki upp fok reiður.
Síðan að hann fór að glíma við tilfinningar-
spursmálin, varð honum æ ljósara og ljós-
ara að hinn “almáttugi eyrir” var ekki mátt-
ur alls er gora þyrfti. Gegn um allt sltt
líf hafði hann þrengt sér áfram með afli
auðsins. Og nú átti hann moiri auð en
nokkru sinni áður, en stóð þó uppi hjálparlaus
og horfði fram á að missa það eina, sem
hann háfði verið að berjast fyrir — dóttur
sína. Sylvia var nú orðin lögaldra og hann
hafði engan lagalegan rétt til að neyða hana
heim með sér. Hann skyldi samstundis
hjálpa Strand ef hann gæti það. — Honum
fanst hann ekki geta hugsað til þess, að
þurfa að fara einn heim, eftir að hafa þó
fundið dóttur sína aftur.—En hann var hjálp-
arlaus.
“Nú verð eg að fara, það er orðið svo
framorðið. Philip, vilt þú
gera svo vel að aka mér
þangað, sem eg held til?
Góða nótt, faðir minn.”
“Þú munt sjá eftir þessu,
Sylvia,” sagði faðir hennar
tryllingslegur á svipinn.
“Góða nótt, faðir minn,”
sagði hún aftur, og rétt fyr-
ir augnablik var sem hún hik-
iði við. Hún sá hvað faðir
hennar leið, og hún í virki-
leika elskaði hann. En svo
greip hana allt í einu sú
hugsun, að oinmitt af því,
að hann elskaði hana myndi
hann reyna ennþá meir til að
frýja Strand ef hún léti ekki
að ósk hans í þetta sinn. Svo snéri hún sér
frá föður sínum og gekk út úr matsöluhúsinu.
Er þau höfðu ekið nokkra stund, tók
Philip eftir því, að hún vár að gráta. Hann
dró hana að brjósti sér og faðmaði hana
blíðlega, en sagði ekkert. ♦
“Philip! Var eg ekki ósanngjarnlega
hörð við föður minn?” spurði hún lágt.
“Þú varst það. En eg held hann hafi átt
það skilið. — Ekki að gráta, elsku Sylvia.”
“Eg veit að honum muni líða óbærilega
illa — og hann er faðir minn, og eg elska
hann.”
Philip langaði til að kyssa hana og hugga
—sýna henni alla þá blíðu, sem hann átti
til, en hann mundi þá eftir því, að hann hafði
engan rétt til þess, samkvæmt þeij-ri heitsetn-
ingu, sem hann hafði gert, fyr en hann væri
orðinn maður til að sjá fyrir henni, sem
konunni sinni.
Hvað Sylvia var trygg, og hvað hún
vann hart að því að hjálpa Strand. Hún
var alveg ein.<tök stúlka. Og mér skal tak-
ast að verða að manni svo eg geti beðið
hana að verða konan mín og svo eg hafi
eitthvað að bjóða henni annað en fátækt og
örbyrgð. Eg er viljugur að bíða.
Þessar voru hugleiðingar hans eftir að
hafa skilið við Sylvíu og hann var að ganga
heimleiðis um nóttina.
XXXVIII. KAPÍTULi
Síðustu tvær næturnar höfðu verið and-
vökunætur fyrir Jón. Hann gat ekki sofið
fyrir leiðindum þeim, er streymdu gegn um
hug hans um ástandið, sem var allt annað
en huggulegt, fyrir hans sjónum. Svo hann
ákvað að fara ekkert í rúmið fyr en hann væri
orðinn svo þreyttur, að svefnin væri sjálf-
sagður að koma. Þegar svo Philip kom heim
um nóttina, frá því að vera með Sylvíu á
kaffisöluhúsinu, var Jón enn á fótum og
gekk um gólf. Er Philip kom inn í stofuna
stanzaði Jón og fleygði sér niður í hæginda-
stól og andvarpaði þreytulega.
“Þú lýtur út fyrir að vera sérstaklega
glaður í nótt, drengur minn,” sagði Jón, og
Philip stokk roðnaði í andliti.
“Eg hefi ástæðu til að vera það,” svar-
aði Philip. “Sá tími kemur, að Sylvia verður
konan mín.”
“Það gleður mig að heyra það, en hefirðu
talað við föður hennar um það?” spurði Jón.
En Philip svaraði spumingu hans með því
að segja frá samtalinu inni í matsöluhúsinu
þá um kveldið.
“Mér fellur illa að Sylvia hefir tekið
þessa ákvörðun, því eg þykist vita, að Mason
meini ekki að hjálpa mér iíeitt, hlýtur hún
því að líða mikið fyrir að gera þessa tilraun
til að bjarga hlutunum. Eg held að eg ætti að
fara og finna hann eða skrifa honum.”
“Það yrði með öllu þýðingarlaust. Syl-
via hefir gert upp huga sinn um hvað hún
skuli gera, og því raskar enginn maður. Hún
er vilja og stefnuföst.”
“Nú verðum við í sameiningu, Philip, að
hugsa upp einhver ráð til að þú fáir góða
,-;töðu. Það er lakast að nú er eg áhrifalaus
maður.”
Philip tók eftir svipbreytingunni sem
varð á andliti Jóns. Hann sá, að þetta stríð,
sem hann hafði orðið að standa í, undan-
farin tíma, var búið að móta djúpar þreytu-
og armæöulínur á andlit húsbónda síns. Svo
mintist hann í huga sínum næturinnar dimmu
og drungalegu, þegar hann í fyrsta skifti kom
á heimili Jóns; þá þreyttur, hungraður og
klæðlaus, — vonlaus og útskúfaður. Hver
var það, sem þá hjálpaði honum? Það var
sem opnaðist fyrir hugskotsjónum hans nýr
heimur allt í einu.
“Eg verð kyr hjá þér ef þú vilt hafa mig.
Eg veit að það verður nóg að gera fyrir mig.”
sagði hann glaður.
“En engir peningar og ekki miklar von-
ir um neina.”
“Eg skal ekki verða þér kostbær mað-
ur. Eg get komist af með lítið, fyrst um
sinn. Eg ætla ekki að stökkva burt frá þér
nú, eins og rotta af sökkvandi skipi,” sagði
Philip í ákveðnum róm.
“Eg get ekkl hugsað til þess, að þú fórn-
ir sjálfum þér á þann hátt. Þar að auki verð-
urðu að athuga það, að nú hefir þú fleiri að
hugsa um en sjálfan þig.”
“Sylvia mun segja að eg sé að gera það
eitt, sem rétt er.”
“Þess háttar lífskjör væri ekki hægt að
una við til lengdar,” sagði Jón, dauflegur.
“En eg veit að eg myndi sakna þín, Philip.
ef þú færir frá mér. Nú á eg ekki svo marga
vini. Jæja, við reynum þá að halda áfram
svona fyrst um sinn, en getum á sama tíma
litið í kring um okkur eftir betri stöðu fyrir
þig.”
“Gott. Það er þá ákveðið,” sagði Philip
sérlega glaður. Nokkru síðar fóru þeir í
rúmið.
Morguninn eftir fluttu blöðin stuttar rit-
gerðir eftir fregnritara einn, og var ein þeirra
—sú lengsta og veigamesta—með fyrirsögn-
inni “Fyrirbrigði á þingi. Fregnritarinn út-
listaði s\o, á sinn hátt, móttöku þá, er Jón
hafði fengið hjá þingheimi daginn áður.
Greinin var öll stingandi agnúar í garð Jóns,
og skoraö var á hann að hrinda af sér þess-
um kærum og sanna sýkn sína, eður að
öðrum kosti segja af sér. Blaðið “Morning
Mail” gat þess með nokkrum skopyrðum,
að búið væri að stefna sér fyrir mciðyrði
í sambandi við mál Jóns, og ætlaði það þvf
ekki að segja neitt frekar um það mál að
sinni.
Er Jón hafði lokið við að lesa blöðin
var honum sagt að Morrison væri kominn.
Jón sagði að bjóða honum inn. Þegar Jón
leit hann, sá hann að honum var mikið niðri
fyrir.
“Það er mér ógeðfelt, það erindi, sem eg
hefi nú að reka, hr. Strand,” sagði Morrison.
“Eg get gizkað á hvert erindi yðar er,
herra Morrison. Þér sjálfir og vinir yðar hafið
tapað trausti á mér.”
“Skylda mín krefst þess, að eg tilkynni
yður að svo sé. En hvað sjálfan mig snertir,
— eg veit naumast hvað eg á að hugsa. Þar
sem eg horf'i á yður nú, segir innri tilfinning
mín mér, að þér séuð strang heiðarlegur mað-
ur í alla staði. En svo, er eg viðhef skyn-
semi og skoða í huga mínum, alla málavexti,
þá er eg nauðbeygður að álíta yður sekann
um það, sem á yður er borið,” sagði Morrison
góðlátlega.
“Eg get alls ekki láð yður, Morrison, þó
þér hugsið þannig. Ef eg væri í yðar spor-
um, myndi eg hafa sömu skoðun og þér,”
sagði Jón.
Morrison stökk upp af stólnum, er hann
hafði sezt á er hann talaði síðast, og horfði
alveg forviða á Jón.
“Það er alveg ómögulegt fyrir mig að
reyna að telja mér sjálfum trú um, að maður
með þann hugsunarhátt, sem þér sýnið, hafí
svikið okkur. Eg þekki engann mann, sem
mér finst að eg geti treyst jafn vel og yður
— jafnvel nú. Hvi hefir þetta komið fyrir?
Þér hafið reynst mér ráðning á öllum mínum
draumum. Allt sem okkur vantaði var —
heiðarlegur maður — sterkur og staðfastur
í sínum skoðunum. Eg hefi vaktað allar yðar
gerðir, hreyfingar og ræður gegn um barátt-
unni þann tíma sem þér hafið verið með oss.
Eg hefi trúað á yður — og nú—”
Orðin dóu á vörum hans. Orð hans höfðu
haft þau áhrif á Jón, að hann varð að snúa
sér undan til að dylja áhrif þeirra.
“Hvaða skilaboð voru það, sem þér áttuð
að færa mér?” spurði Jón, er hann hafði náð
sér aftur.
“Á flokksfundi, sem haldinn var í gær,
var það ákveðið að skoða yður ekki lengur
sem leiðtoga flukksins, og var eg kosinn í yðar
stað.”
“Þeir hefðu ekki getað kosið sér betri
mann,” sagði Jón daufur.
“Þeir fólu mér einnig að bera yður þá
ósk sína, að þér tækuð yður annað sæti á
þingi. Það er Iangt frá því að þetta sé með
mínum vilja gert, en það varð að skylduverki
mínu, að flytja yður þessi boð.”
“Eg mun sjálfur ráða hvnr eg sit í þing-
salnum meðan eg er þingmaður.”
“Hafið þér hugsað yður að segja af yð-
ur?”
I