Heimskringla - 27.09.1933, Blaðsíða 2

2. SÍÐA.
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 27. SEPT. 1933
KVEÐJA
(Hér birtast kveðjuorð þau,
er Jón Leifs mælti í lok erinda
sinna um þjóðlega tónlist í tú<-
varpinu í Reykjavík í vor.)
Kæru landar! Leyfið mér að
lokum, um leið og eg kveð ykk-
ur — áður en eg hverf aftur af
landi burt — að tala til ykkar
nokkur orð í einlægni, eins og
væri eg kominn til ykkar í bað-
stcfuna eða að kaffiborðinu eða
í stofuna. — Það hafa margar
hörmungar dunið á okkar þjóð
um liðnar aldir, þar til á 19. öld
að rofa tók, svo að nú virðist
aftur daga eftir 600 ára nótt.
En það er eins og listmenningin
og listamennirnir hafi orðið út-
undan í framþróuninni.
Misskiljið mig nú ekki þannig,
kæru landar, að eg ætli að fara
að mæla með mér sjálfum og
minni list. Eg veit, að eg mun
tæplega lifa það, að geta flutt
mín helztu verk á íslandi, þar
sem það á langt í land, að hér
verði til þau tæki, sem þurfa, þ.
e. fullkomin hljómsveit og söng-
flokkur. En eg hefi í þau 17 ár,
sem eg hefi dvalið erlendis að
mestu, stöðugt verið að bera
saman menningarástandið á ís-
landi nú og áður. Reynsla mín
hefir sýnt, hvernig listmenning-
in og listamennirnir hafa orðið
tiltölulega afskift í hinni miklu
framþróun á íslandi um sein-1
ustu mannsaldra. Þetta er ó-
persónulegt mál, sem kemur
allri þjóðinni við, og það verð-
ur að minnast á það líka, þegar
rætt er um þjóðlega viðreisn og
þjóðlega menningu. Hugsið til
Jónasar Hallgrímssonar, skálds-
ins og náttúrufræðingsins.
Hann ferðaðist um landið til
rannsókna; það var erfitt í þá
daga. Vikum saman 'fór hann
ekki úr fötunum, en lifði á
þessum ferðalögum líkt og her-
menn í skotgröfum síðasta ó-
fríðar. En ekki virtust lar.da-
líans meta starf hans mikils.
Þrir sýndu lítinn áhuga á að
1 renta verk hans, hvorki fræði-
rit né skáldskap. í Reykjavík
var litið niður á Jónas, og “fina
fóikið” þar vildi alls engin mök
vio hann eiga, heilsaði honum
ekki einu sinni á götu. Ein-
mana, hrjáður og fátækur leít-
ar hann huggunar við flöskuna,
fiýr svo til útlanda, déyr að
eins 39 ára gamall og lætur
eftir sig nokkui brot úr verkunr
flest óprentuð.
um einn eyri fyrir? Nei, fé er
helzt greitt fyrir líkamleg störf
— eða þá erlendar skemtanir.
Minnisstæðastir eru okkur
þeir listamennirnir, sem hafa
farist á síðustu árum, hvort sem
orsakirnar hafa nú verið líkam-
legar eða andiegar. Eg vil nefna
nöfnin: Jóh. Sigurjónsson, Jón-
as Guðlaugsson ,Guðm. Thor-
steinsson, Davíð Þorvaldsson,
Markús Kristjánsson, Jóhann
Jónsson.
í nöfnum þessum, hverju fyrir
sig, felst heil sorgarsaga, og oft
var dauðaorsökin beint eða ó-
beint sú, að mennirnir fengu frá
barnæsku ekki að njóta sín með
þjóð sinni. Listamannssálin er
viðkvæm. Einnig ístöðuleysið
hjá listamönnunum orsakast oft
fyrir skort á skilningi annara,
fyrir listleysi og andleysi um-
hverfisins. — Vafalaust má
deila um þetta, en enginn getur
þó neitað, að í því felist nokkur
sannleikur.
’ Engan skyldi ásaka fyrir það,
sem liðið er. En það má læra
af því. Hvað á áð gera? Það
á ekki að gera listamennina
að ölmusulýð, það á ekki að
■ era að burðast með neina góð-
gerðasemi gagnvart þeim. Það
á eítki að veita þeim opinbera
styrki, sem eru lítilfjörlegri en
atvinnuleysisstyrkir, er miljón-
ir manna njóta í öðrum lönd-
um, og koma því að engu gagni.
Nei, það á að gera listamönn-
unum fært að lifa af vinnu sinni
eins og aðrir menn. Það á
fyrst og fremst að veita þeim og
verkum þeirra lagavernd eins og
tíðkast í öðrum löndum. Það
á að styðja list þeirra, fremur
en mennina sjálfa, leggja rækt
við hana, svo að myndast geti
andlegt, lifandi samhengi milli
þjóðarinnar og hinnar þjóðlegu
listar. Ef listin er of stór að
vöxtum fyrir vort smáa þjóðfé-
lag, þá á að gera hana að út-
SÍNUM AUGUM LITUR
HVER Á SILFRIÐ
III.
Framh.
“Falin er í illspár hverri,
ósk, um hrakför lengri og verri.”
H. J. H. spáir því að: “yfir-
standandi fjármála og stjórnar-
fyrirkomulag” muni enn lengi
standa. Og okkur sem nú lifum
muni því “gefast fullkomið
næði” til að "standa við loforð”
og skila “hreinu spjaldi” í hend-
ur komandi kynslóða. Ef við
værum ekki með “yfirstand-
andi fjármála og stjórnar fyrir-
komulagi” okkar búnir að skrifa
meira á spjaldið heldur en það,
sem við sjálfir getum borg-
að, þá væri um lítið að sakast.
En enginn, sem nokkra nasa-
sjón hefir af þessum málum,
lætur sér slíkt til hugar koma.
Við rísum nú ekki undir vöxt-
unum af þessum skuldum og
hljótum því að bæta við þær ár
frá ári. Einmitt vegna þess
verðum við að gerbreyta fjár-
mála og stjórnarfyrirkomulagi.
Samvinna prettvísrar fésýslu og
svikulla eða fávísra stjórna hafa
leitt okkur þangað, sem nú er-
um við komnir. Og að hugsa
sér að sömu leiðtogar, leiði okk-
ur út úr ógöngunum, er álíka
skynsamlegt eins og af maður,
sem langar að komagt til
himnaríkis, spyrði djöfulinn til
vegar. Ef við höfum lifað und-
ir skynsamlegu “fyrirkomulagi”,
og samt þurft að fara dýpra og
dýpra ofan í skuldafenið á hin-
um svkölluðu góðu árum. Hvað
mun þá verða nú þegar at-
vinnuvegir landsins og verzlun
er komin í kalda kol. Þegar
heiðarleg lífsbarátta bænda og
verkamanna, fær ekki nema ör-
byrgð og vonleysi að launum.
Æskumenn landsins flækjast
þó reynt að láta skilningsskort
hans hylja syndirnar þar, sem
því varð við komið.
“Eins og eg hefi áður sagt,
hefi eg ekki ætlað mér að fara
út í neinar flokksmála þrætur.
Ekki hafði eg heldur ætlað mér
að minnast meir, á manninn
Stubbs. En af því H. G. virðist
vera svo ant um að benda á
hæfileika hans og mannkosti,
finst mér nauðsynlegt að hjálpa
honu mtil að fletta ögn lengra
ofan af vanganum á honum, til
þess að þeir, sem hvorki þekkja
hann í sjón eða afspurn verði
ekki fryrir algerðum vonbrigð-
um. En í því sambandi neyðist
eg til að segja eins og Eng-
lendingurinn, þagar hann
flengdi strákinn sinn: “Það
særir mig meir en þig.”
Einhverstaðar minnist höf. á
hvað “rétt hugsandi manni” sé
skiljanlegt. Ef hann gerði sér
grein fyrir því hvernig sumt af
því, sem hann sjálfur skrifar
lítur út, frammi fyrir rökréttri
hugsun mundu ritgerðir hans
vera styttri. í “því sambandi”
kulum við nú líta á þessa fram-
an skráðu klausu hans. Hann
segist skrifa til þess: að þeir
sem hvorki þekkja Stubbs “í
sjón eða afspurn” það er: ekki
neitt, verði ekki “fyrir von-
brigðum.” Hvernig geta slík-
ir menn orðið fyrir vonbrigðum,
þó H. Gíslason skrifi eitthvert
lof um Stubbs. Nei! Það hljóta
að vera einhverjir aðrir, sem H.
J. H. er að skrifa fyrir. Þaö er
að sega hann er að skrifa eða
heldur aö han nskrifi fyrir þá,
sem ekki vilja heyra lofið, en
langar til að útbreiða níðið. Það
er: pólitískir andstæðingar
Stubbs, en að líkindum flokks
bræöur H. J. H. Mér er sagt
að hann tilheyri liberal flokkn-
um. Ennfremur segist hann
ekki vilja skrifa um málefni
heldur um “manninn Stubbs.”
Enginn grætur íslending
einan sér og dáinn;
þegar alt er komið \ kring
kyssir torfa náinn.
Þetta orti hann víst skömmu
áður en hann dó. Minnisvarð-
inn eftir Einar Jónsson lýsir
skáldinu átakanlega, fátækum
og sorgbitnum, en með lifandi
skáldvonir, þrátt fyrir alt. —
Þetta er að eins eitt dæmi, en
þessi sama saga hefir alt af
verið að endurtaga sig með ls-
lendingum síðan — eg þori að
segja oft, margoft, kannske 30
sinnum, kannske 50 sinnum.
Nærri öll listamannaefnin ís-
lenzku dóu ,ung, oft úr líkam-
legri eymd og hungri, ef til vill
enn oftar úr andlegu hungri. Eg
vil að eins nefna nokkur nöfn,
skáldin Sigurð Breiðfjörð, Gest
Pálsson, Kristján Jónsson, Jó-
hann Gunnar. Þar sem það var
ekki efnalegur skortur, sem olli
andlegum og líkamlegum dauða,
þar var það hinn andlegi skort-
ur, undirstöðuleysið.
Listamennirnir íslenzku hafa
alla tíð lifað utan síns þjóðfé-
lags, bæði efnalega og andlega.
Efnalega hafa þeir verið rétt1
lausir menn svo að segja, fá-
tækast stéttin, sem hefir ekki
einu sinni fengið greiðslu fyrir
verk sín eins og aðrir menn.
Lifa ekki kvæði Bólu-Hjálmars
og Jónasar Hallgrímssonar á
vörum þjóðarinnar? Og hafa
þau ekki veitt yl og afli f brjóst
íslendinga, huggað þá og stælt?
En hefir þjóðin greitt skáldun-
um málum eins og atvinnu-
málum þjóðarinnar.
Kæru landar! Gleymið ekki,
sem gefur íslendingum tilveru-
rétt sem sérstök þjóð — en
tunga vor og bókmentir er þar
auðvitað hinn gamli og sjálf-
sagði grundvöllur. Eg veit, að
allur þorri þjóðarinnar er mér
sammáia, því að almenningur
vill alls ekki, hér á landi frem-
ur en annars staðar, lifa á einu
saman bruði. Það er söguleg
staðreynd með öllum menning-
arþjóðum, að sú stjórn, sá
stjórnmálaflokkur og það stjórn
arfyrirkomulag, sem kann að
veita almenningi sannasta og
æðsta listmentun, vinnur sér
með því, er til lengdar lætur,
mest ftök, dýpst og varanlegust,
með þjóðinni. Það hefir því
ávalt verið eitt af æðstu boð-
orðum mikilla stjórnvitringa, alt
frá t. d. Friðriki mikla og fram
á vora daga, að tryggja stjórn-
arfar og ríki sitt með því að
efla með opinberum ráðstöfun-
um þjóðlega listmenningu. —
Eg kveð ykkur með þeirri ósk
og von, að þessi mál komist hér
brátt vel á veg og að þjóð vorri
auðnist þannig að inna af hendi
það sérstæða hlutverk, sem
henni er af forsjóninni ætlað.
Jón Leifs.
—Iðunn.
vegalausir í þúsunda tali fram
íTtnino-ovnni á nð skinu- °S aftur um þjóðvegina, lands-'11U1UU1 U1U lllal11111111
ÍeSrhstmenJneu oa hstfÍam- ‘ hornanna milli, í árangurslausri Er Það nu ekki eitthvað llkt og
S bióðarinnar ehfs og hvað! atvinnuleit, stefnulausir og von- ef hann hefði sagt hreinskilms-
íuinað^eins^og atvinnugreinarn- þtósum^máÍefnuni jdGmr^bræð^
llm «6<LVa“|ÍU"7r (Tlnhverskonar! - ^ir, e„ ef „K hafi6
gera hæstu kröfur til lista-! þrælaver, þar sem réttur er
manna sinna. Og svo þarf að
taka jafn-föstum tökum á þess-|e^a endurgjalds fyrir fæðingar-
réttinn sem þetta lofsamlega
“fyrirkomulag” hefir frá þeim
stolið. Þurfamönnum í bæjum
,og sveitum fjölgar mánuð eftir
að listmenningin er hið^eina,jmánuð) verkamenn f bæjum
verða að láta af hendi heimili
sín og bændur flosna upp af
jörðum sínum, smærri verzlun-
armenn og iðnrekendur verða
gjaldþrota. Fjöldi fólks getur , _ , . „ . ,
ekki satt hungur sitt e5a klætt ‘st, "okkuJ betur tyr,r bonu,IU
nekt sína. En forðabúrin eru
að springa utan af óseljanlegum
vörum, sem bíða eftir því að
stjórnendur stjóranna geti selt
með ágóða. H. J. Halldórsson
“segir: Amen!” En þeim fækk-
ar nú óðum, sem vilja taka
undir með honum. Bændur og
verkamenn eru að vakna, og
það er ekki víst nema æsku-
mennirnir rumskist líka og fari
þá að svipast um eftir fæðingar-
réttinum. Það er því engin
furða þó þeir, sem eru nú
orðnir rosknir en altaf hafa
lifað í barnatrú sinni á ó-
skeikulleika “fyrirkomulagsins”
sjái ofsjónir og finnist jörðin
skjálfa undir fótum sér, og
reyni að hressa upp á hugleys-
ið með því að hafa yfir trúar-
játninguna, og hrópa um fram-
komu fyrir heitanna, inn í sín
eigin eyru, þegar aðrir fást
ekki til að hlusta.
jhvert níð, um andstæðinginn,
j fram” baunaaskur” tíl uppbóta! Bkal eg moka fyrir ykkur ”
Skuggsja rettrar hugsunar hefir
líklega ekki verið “við hend-
ina” þegar hann var að skrifa,
annars mundi hann ekki hafa
flett svona ofan af sínum eigin
vanga. Svo endar klausan í
háværum harmagráti, yfir því
hvað hann taki sér þetta nærri,
það “særi”, en heilög skyldu-
ræknin gefur ekki eftir. Eg
veit ekki hvort þarna hefir tek-
heldur en þar, sem hann var að
vitna í biblíuna, þar leiddi hann
fram farisea sem tollheimtu-
maður átti að vera.
Persónulegar skammir og
Hann byrjar á því að sýna
fram á að Stubbs sé dramblát-
ur, eða það, sem á máli höf.
heitir: “að sýna part af dramb-
láts einkenni Stubbs”. Þessu
til sönnunar færir hann fram
tíu dæmi, sem hann nefnir
“pistla”. Fyrsti pilstill hljóðar
þannig: “Eg hefi viljakraft úr
járni og taugar úr stáli”. En
síðasti pistill: “Eg er ekki viss
um að til sé neinn guð.” Þetta
á nú að sanna okkur dramb-
semi Stubbs, en sannar það
eitt að H. J. H. skilur ekki það
sem hann er sjálfur að segja. Þá
ætlar hann að lítilsvirða Stubbs
með því að benda á að hann
hafi einhvern tíma “stundað dá-
litla svínarækt, og farið út á
hestbaki á sunnudagsmorgna,
sér til skemtunar. Slík sunnu-
dags skemtun segir hann að
mönnum hafi þótt “brot á góð-
um siðferðisreglum. Skildi nú
annars vera mikið syndsamlegra
að fara út, og skemta sér á
hestbaki heldur en t. d. í bíl, eða
fótgangandi? Og um svína-
ræktina er það að segja að hún
er bæði hreinlegri og heiðar-
legri, hvort sem hún er stund-
uð “til dægrastyttinag” eða lífs-
framfærslu, heldur en það starf
sem H. J. H. hefir tekið sér fyrir
hendur að vinna fr’þessum kosn-
ingum.
Eg gat um það í fyrri grein
minni að Stubbs hefði veriö
sýknaður af ákærunni um ó-
löglega fjártöku. Nú kemur H.
J. H. og segir að hann hafi
verið “ávítaður fyrir fyrir þær
mörgu $5. borganir er hann
hefði kúgað út úr ekkjum fyrir
ávísanir á lögmæt gjöld”.
Frammi fyrir “rannsóknarrétt-
inum” hafði enginn ávítunarrétt
nema Ford dómari sjálfur, þó
hann léti þá skoðun sína í ljós,
að heppilegra væri að þessi
gjöld væri afnumin, þá eru það
ekki ávítur á Stubbs eða aðra
dómara, sem slík gjöld hafa
tekið fyrir tsörf sín. Minn
skilningur á málinu er að Ford
áleit að enn væri engin fullnað-
ar sönnun framkomin um það
að gjöldin væri ólögleg, að dóm-
ararnir ,sem veittu þeim mót-
töku hefðu gert það vegna þess
að þeir álitu þau lögmæt. Þess-
vegna sýknaði hann Stubbs af
þessari kæru. Ekki minnist eg
þess heldur að Ford dómari viö
hefði í þessu máli, orð eins og
þau sem H. J. H. leggur honum
í munn. Þess er heldur ekki að
vænta því hann er siðaður mað-
ur. Þó H. J. H. velti í munni
sér á Leitis Gróu vísu orðun-
um að “heimta” og “kúga”, þá
leggjum við ekki meiri trúnað á
orð hans heldur en íslendingar í
Vtanabygðum mundu gera ef
þeim væri sagt að dr. Sig. Júl.
kúgaði fé út af fátæku fólki
fyrir læknisstörf. Að endingu
Hlnar beztu
tll aö vefja
1
Sígarettur

Stórt reiðubúið
bindi fyrir
5c
“Notað meira en
allar aðrar teg-
undir til samans”
bita. Hinn sekur um að veita
öðrum manni áverka, með það
í hyggju að limlesta hann eða
jafnvel drepa. Stubbs lét sakir
falla niður. Nú vil eg leggja
það fyrir lesendurna, hvort rétt-
lætinu mundi hafa verið betur
fullnægt með því að annar mað
urinn fengi, fyrst áverkann, og
síðan fangavist. En' hinn slyppi.
En það sem setur Gróu svipinn
á frásögnina hjá H. J. H. er
það að hann talar um annan
manninn, sem innbrots-“þjóf”
og bófa ,en hinn bara sem “hús-
ráðanda.” Því ekki fant eða
manndrápara?
VI.
McDonalds-erfðamálið og hin-
ir ellefu dómarar, er eitt af því,
sem liggur höf. þungt á hjarta.
“Er nokkrum rétthugsandi
manni skiljanlegt hversvegna að
ellefu dómarar ráðast svo
grimdarlega á einn af stéttar-
bræðrum sínum?” Þó þetta sé
ofurefli höf. þá er það næsta
einfalt mál.
Maður að nafni McDonald dó
og lét eftir sig miklar eign-
ir. Tvær erfðaskrár voru lagð-
ar fram, eldri erfðaskráin ráð-
stafaði eignunum á þann hátt
að mikill hluti þeirra átti að
ganga til ýmsra almennra
mannúðar eða góðgerða stofn-
ana sem hann hafði látið sér
ant um í lifandi lífi. Hin sem
gerð var skömmu fyrir dauða
hans ánafnaði féð dóttur. hans
og tengdasyni. Stubbs staðfesti
í fyrstu síðari erfðaskrána, en
fékk skömmu síðar grun um
að hún væri ekki lögmæt, og
afturkallaði staðfestinguna. Og
krafðist þess að lögmæti henn-
ar væri sannað. Reyndist hún
ólögmæt. Eldri erfðaskráin
hafði þann formgalla að hún
rógburður um andstæðingana ,má geta þess að þessi umræddu yar ekki staðfest af nema einu
ásamt hinu ógeðslega smjaðri gjöld hafa verið lögmæt hér ílyitni f stað tveggja. Erfinginn
Nýtt morðtól
Japanskur verkfræðingur hef-
ir nýlega fundið upp vélbyssu
er skýtur 60 þús. skotum á
mínútu.
* * *
Skatt
eru Þjóðverjar að hugsa um
að leggja á konur þær, sem
ekki eignast böm.
IV.
Hleypur slaðurs hálann stig
hunds á vaði tæpu;
hróðug baðar heimskan sig
hans í þvaðurs ræpu.
Þessi gamal vísa flaug mér í
hug þegar eg hafði lesið síðari
partinn af grein H. J. Halldórs-
sonar. Eg. gat þess í fyrri grein
minni að eg áliti H. J. H. ein-
lægan og velviljaðann. Þetta
álit mitt hefir, því miður, ekki
getað haldist óbreytt. Hefi eg
og skriðdýrhætti frammí fyrir
kjósendunum, sem Englending-
ar nefndu “baby kissing”, eru
alt gömul kosninga vopn, en eru
nú að mestu lögð niður í það
minsta af öllum betri mönnum.
Slík vopn eru hvorutveggja, ó-
samboðin sæmilega siðuðum
mönnum og ekki sigurvænleg
nema þar sem álitið er að kjós-
endur séu á mjög lágu stigi
hvað snertir siðferði og sálar-
þroska. Mig stórfurðar á því,
ef nú á að reyna að beita
þeim á íslenzka kjósendur
Vatnabygðum.
Þó eg nú geri nokkrar
athugasemdir við það, sem H.
J. H. hefir um Stubbs að segja,
má hann vera óhræddur um
skjólstæðinga sína, eg ætla ekki
að fara að safna neinum sög-
um. Hann má vera einn um
sína æfisöguritun og söguburð.
Flest það, sem H. J. H. hefir
um Stubbs að segja, er í sjálfu
sér nauða ómerkilegt rugl. Ef
ekki væri fyri óráðvanlega með-
ferð “höf.” og fávíslegar álykt-
anir, um málefni sem hann
auðsjáanlega skilur hvorki upp
né niður í, þá væri engu að
svara.
eftir henni þrátt fyrir
þennan formgalla. Vildi hann
jfá að vísa málinu til þings. En
lögmenn erfingjans fengu úr-
um.
“Inbrotsþjófur og húsráðandi”
Eg man ólgöggt eftir þessu
innbrots máli, eu þó nóg til
þess að eg veit að frásögn H. J.
H. gefur ekki rétta skýring :
því, enda mun hún ekki í þeim
tilgangi skrifuð. Ef eg man
rétt þá játaði “húsráðandi” að
hann hefði orðið þess var að
einhvfer mundi vera að reyna að
komast inn í húsið og þá tók
hann sér öxi í hönd og beið í
myrkrinu fyrir innan gluggann
með þeim ásetningi að höggva
þegar færi gæfist. Frammi fyr-
ir dómaranum stóðu því tveir
sekir menn, annar sekur um
innbrots tilraun, líklega með
þeim ásetningi að stela ein-
jhverju ,ef til vill aðeins matar-
fylkinu, um langt, egheld jafn-|dótt.r gamla mannsins gerði
vel siðan fylkið var stofnað. | kröfu m allg fjárslns gtubbs
Dómarar í skiftarétti fengu eng- | áleit að eldri erfðaskráin inni._
in önnur laun fyrir störf sm, héldi síðagta ^ Qg ógkir
við meðhöndlun erfða mála. Þar|mannsins Qg ætt[ þyf að yera
til breyting var gerð á þessu j farið
fyrir fáum árum. Dómurum |
voru þá ákveðin einhver föst j
árslaun fyrir þessi störf, en i
gjöldin afnumin, á vissum svið- sku7ð ‘ yfir ‘ r‘é‘tt;"r' um það að
forráðaréttur fjársins skildi gef-
inn í hendur erfingjans. Og var
þetta haft fram áður en Stubbs
hafði birt dómsúrskurð sinn.
Honum fanst að sér hefði verið
sýndur yfirgangur, en gat enga
leiðrétting fengið sinna mála.
Skaut hann þá máli sínu til al-
mennings. Það er hann boðaði
til almenns fundar, lýsti sinni
afstöðu og gangi málsins frá
upphafi og mótmælti gerðum
yfirréttar.
Þetta er óvanalegt í sögu rétt-
arfarsins og mun dómurunum
hafa fundist að nú væri “skörin
að færast upp í bekkinn” ef
gerðir þeirra, og allra hæsti úr-
skurður ætti nú að dæmast af
skrílnum. Eða að hugsa sér að
þeir mundu stíga niður úr há-
sæti sínu og standa fyrir máli
sínu frammi fyrir sauðsvörtum