Heimskringla - 20.06.1934, Side 2

2. SÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. JÚNl, 1934
GANDREIÐIN
Komdu nú blessaður og sæll,
vinur minn penni! Þú, sem eg
í einveru hinnar helgu þagnar
ræði við og túlka hugsanir mín-
ar í trúnaði.
Það getur enginn lifað án nær að snúa drápgirnis krafti
Nei, eg hygg að þessum dráps “Eg hygg að þér talið fyrir Mér fanst eg vera oðinn svo um leið og eg opnaði hurðina •
aldar seggjum hinnar amerísku yðar eigin munn.” lítill, þegar eg lagði af stað það- að heila-búi hans og smaug þar
menningar, væri nær að fá tím- “Við skulum láta framtíðina an, að eg var hálf hræddur um inn og lagði fyrir hann spurn-
ann í lið með sér og nota hann skera úr því.’’ að eg yrði sjálfur að penna- ingu mína:
lieldur til umbóta á gjörhyglis- “Ja> látum framtíðina leiða skafti, sem notað yrði til gand- “Hvað er nútíma menning?”
gáfum sínum og sálrænu at- það í ijós. Hún mun sanna að reiðar í þarfir heimskunnar. En Málarinn lagði frá sér máln-
gerfi. Og eg hygg að þeim stæði þér hafið rangt fyrir yður.” galdra beislið er mér eins illa fngar áhöldin, stóð þegjandi um
“Staðlausar fullyrðingar eru við og fjandann sjálfan. stund og sagði svo ákveðinn og
þess að eiga sér vin, sem trúa sinum að Þjóðardraugs fjandan- eitiíi mikils virði.” j Eg var þvi f ait annað en einarðlega, með vaxandi hugs-
má fyrir raunum, sorgum, gleði, um> sem er að kvelía Þá eS “Nei, það segið þér satt. Þér góðu skapi þegar eg lagði inn- ana festu, alvöru og stillingu:
óskum og áhugamálum, því það kreista- hefðuð átt að sjá það fyr.” reig mína í stjórnarstöð nokk- “Listin er lífið. Listin er nú-
léttir, styrkir og göfgar mann- En heimskan riður ekki við “Hafið mín ráð. Verið víð- urra einstaklinga, sem voru tíma menningin. Tilveran er
inn að eiga góðan og trúfastan einteyming, penni minn. Hún sýnir, einlægir og ekki of bók- ungir> framgjarnir og fjörmiklir Hstaverk. Hún er öll eitt stórt,
vin, sem opinbera má fyrir beislar jálkana sína vel. Hún er stafs bundnir. Fylgið þroskun og höfðu framtíðina í fangj sér, lifandi málverk, sem hinn mikli
hjartans máJin, lífsmálin, á- góður tamninga maður og henni anda yöar og eltið ekki hrævar- iokkandi, leúðandi og dularfulla alheimsandi og’ málari er stöð-
hugmálin, jafnvel þó það sé að- er ekki svo mjög gjarnt til þess eldana í efnisheiminum. Og ver- Eg mætti þfim, þar sem þeir ugt ag fegra og fullkomna með
eins fyrir þér, penni minn. að falla af baki. Hún er líka ið þér nú sælir.” ; voru að leggia út á orustuvöll hverjum nýjum einstakling, sem
f kvöld er hríð úti og napur valda mikil drottning á skák- “Sælir.”
r
STÓRT
TVÖFALT
SJÁL^GERT
BÓKARHEFTI
i aðeins M þ
V. 5 cj
C/íaritecfói
CIGARETTE PAPERS
i lífsins, meo afl : tauguni og eld fægist og deyr. Hvert einasta
okkar er aðeins örlítill penna-
kuldi, en inni er hálf einmana- borði lífsins °S hefir Sott la§ a Við klerkana vildi eS ekki í sál.
legt og hljótt en þó hlýtt og Því að hæna að sér hróka og eyða fleiri orðum. Eg sá að þeir <<NÚ hlýt eg pá að vera k0m dráttur í hinu mikla alheims
notalegt. Eg get ekki farið að bisknPa þjóðfélagsins og múta áttu langt í land með að skilja inn á lanri vitsmuna verunnar,” málverki, sem hefir sitt ákveðna
sofa, því umbrot huga míns eru Þeim í þjónustu sína. skyldur sínar og offra sér fyri, hugsaði eg með mér. Og með hlutverk að inna unz annar fæð-_______________________, r-^~- ■ — ______
svo mikil. Eg ætla því að ræða Á flestunj stöðum heilabú- Það, sem fegurst var og tnli- léttmn huga lagði eg fyrir Þá ist nýr. Við mennimir erum j báðir þetur fyrirkallaðir. Góða
við þig um stund, penni minn. anna ' er það heimskan, sem komnast í mannlifinu, sál hvers þessa Spurningu.
i gami vinur. Þú ert orðinn
þreyttur, eg sé það á dráttum
þínum. Eg ætla því að þurka
af þér og leggja þig til síðu um
stundar bið. Sjálfan er mig
farið að sifja, líka orðið áliðið
og mál til komið að fara að
halla sér á eyrað. Eg hitti þig
að máli aftur, þegar við erum
áhrifamestu drættirnir í mál-
upp á gamlan og góðan kunn- stjórnar, ríkir og skipar, og “Hvað er nútíma menning?” verki meistarans og hann gefur
ingsskap. En í sannleika sagt eftir valdi hennar verða kvarn- frarnþroun bins sanna og heil- Þejr svöruðu; okkur vald til þess að ráða
þá veit eg ekki um hvað eg á irnar að snúast öfugt við öll briK»ajf' “Að lifa glatt og vera frjáls. nokkrn nm bverniS málverkið
að ræða yið þig penni minn. Að heil ráð, hyggindi og hamingju- S kúburnar Þar héit Dagurinn á morgun er okkur bans tekst- Við getum fegrað
tala nm daginn og veginn er of samt fyrirkomulag. Nú legg eg kenn a q J ekkert áhyggjuefni. Við lifum Það og við getpm einnig eyði-
hversdagslegt, algengt, þurt og af stað penni minn, og þeysi - aQ að ' g aðeing fyrir daginn f riag og lagt það með afglöpum okkar,
leiðinlegt. Eg vil tala um eitt- a gandi mmum eins og Óðinn, Þar var temo vei a u e ^ & relðaauni) um hugsana skorti og kæruleysi.
hvað, sem vit er í, eitthvað sem smum áttfætta gæðing, þegar 7U nokkurs formála bverniS fara muni næsta dag. Sirmir hinna lifandi drátta, eru
þroskar andann, jafnvel þó það hann hleypti i Jötunheima. Og er núrínm mennina^: Við viljum fá út úr lífinu það, Wandaðir skaðlegum eitur efn-
mæti andstæðum og sé ekki við loks kem eg að hinum fyrstu . igem yið getum. við viljum nm. sem Þarf að uppræta til
fjöldans hæfi. Hvað kemur okk- borgarmúrum mannvits hallar- ^eir S!’°rf!!ðU7nnninn nninn 1 skemta okkur, klæðast vel og Þess að málverkið geti uppfylt
ur það við, penni. minn? Við iimar. ð P ^ f. peninga U1 daglegra nota. Þær kröfur, sem alheimsmálar-
erum báðir frjálsir og siglum Og eins og spekingur með a ’ ey með sem minstri fyrirhöfn og inn °S stjórnandinn krefst. —
okkar eigin sjó hvað sem á tíu alda gamla lífsreynslu, legg gabp.. vqt. , „ f|lll styðstum vinnutíma. Til hvers Þessvegna verður hver dráttur
gengur. Og það truflar okkur eg innreið mína — ekki í Jerú- . .. E . £ h eigum við að spara og neita að f®ða af sér annan nýjan,
ekkert þó fiskarnir sperri ugga salem — heldur í heilaborg ® heimskfn háðn har okknr nm blntina? Við, unga feSri og betri unz allur sori er
sína og syndi með ærslum og hinna kristnu trúarbragða ieið- g _"n. u 1 fólkið höfum árangu.r. þeirra horfinn, svo að hann geti stað-
sporðaköstum um stöðupoll toga nútímans, prestanna, og bardaíía um yfirra in- Hy££‘ dæma fyirr framan okkur, því ið óhagganlegur á sínum rétta
grunnhyggjunnar, því fiskar eru legg fyrir þá án nokkurs for- S S JerST’ foreldrar okkar og afar ’ og stað í hinu mikla lifandi mál-
aðeins fiskar en menn eru mála þessa spurningu: Þeglr eg fór baðan lagði eg ömmur bafa Prúdikað aparpaðar verki, frummynd hans sjálfs.”
menn- i 1 “Hvað er nútíma menning?” leJð mfna jnn { einn ’afkima { stefnuna og reynt að breyta Þarna mætti eg í fyrsta sinn
f kvöld ætla eg að ræða við Qg þeir svöruðu með sínum heila hugvits mannanna. Þar eftir benni old fram af öld' °? á mínu ferðalagi. bnSsandi ein-
þig um alveg sérstætt efni, silkimjúka yfirdrepsskap stað- hlakkaði eg til að koma og bvað bafa Þau svo borið úr byt', staklinf’ sem starfaði og hngs'
no nm! n n a/v L/. ... ® ° « v-n i __ _ ,— X.. r-. Ai rÁHr. A i- *■ L A Lnnn mi^Cn
nótt, penni minn.
DavíS Björnsson
10—2—1934
HITT OG ÞETTA
Ljónahópur verður laus
á götum Parísarborgar
Eltingaleikur við ljón á göt-
um Parísar vakti meiri athygli
í borginni nýlega en stjórnmál-
in. Nokkur ljón, sem veríð var
að flytja í dýragarðinn, sluppu
á leiðinni, af því að botninn í
búrinu, sem þau voru geymd í,
brotnaði. Mikill skelkur og
skelfing greip fólk á götunni, og
voru hermenn kvaddir til hjálp-
ar við það, að ná ljónunum aft-
ur. Dýravörðurinn eltist lengi
við eitt ljónið og ætlaði að reyna
að króa það, og kona hans elti
það líka og hélt á hráu kjöt-
stykki til þess að stöðva og sefa
penni minn. Og eg veit þú bundins vana og heigulskapar: nema staðar því þar ætlaði eg um’ Ekkert annað en armæðu aði í rétta átt, þó hann miðaði jjónið með því að gefa því kjöt-
skilur mig penni, því þú ert <<Hún er kraftur kirkjunnar að n4 tali af vitsmuna verunni. og strit. Þau voru jafn fátæk alt við listina. Og þarna sá eg ið> og þótti fólki þetta ali fífl-
vel vakandi, hefir skýra dóm- U1 s41uhjáipar, sérhverjum sem 0g ennþá bar eg fram hina og ef til vill fátækari á aldurtila að vitsmunaveran atti aðsetur. | djarfur og spennandi leikur.
greind og djupar penna tilfinn- trúir.. sömu spurnin mína. æfi sinnar, heldur en á meðan Heimskan komst þar aðeins að j Að lokum náðust öu ]jónin
mgar, viðkvæmt og þroskað líX_ .*__ mo,nlno,.. þau voru ung. Þau eiga aðeins dyrunum og fekk ekki inn- j siysalaust að öðru en því, að
hugmyndaafl, og háar og fagr-
‘En það eru mörg ljós d'æmi “Hvað er nútíma menning?”
““r'T;11’ “““l U6 *“B1“ þess um aldir aftur að hinar Þeir voru fljótir til svars: okkur börnin sín fram rflr fyrri S°nSU; . |einn hermaður, sem þátt tók l
a.r hugsjomr. Þu ert sem sagt, trúarsterkustu s41ir hafa verið “Vélar, vélar, vélar!” sögðu auðlegð sína °S Þau skllía okkur “Heimska!” sagði eg. “Heim- ( eitingaieiknum> skr4maðist dá-
mjog oalgengur penm. pfslarvottar mannkynsins. Og Þeir. “Vélarnar eru nútíma ekkert eftir tif stuðninSs á fram ska? varaðu Þig. Þú átt skæða lítið á handlegg af krafsi eins
Það, sem eg ætla að segja hvað hefir heimurinn grætt á menningin. Þær eiga að sigra farabrautinni, annað en góðar andstæðinga. ljónsins.
þér penni minn er, að eg er á þvf?„ allan heiminn og gera mann_ ráðleggingar af reynslu sinni og Næst varð á vegi mínum * * *
kanti við einn æðsta og voldug- kynið gæfusamt ” fyrirbænir, sem eru vitanlega skáld. Hann gekk eftir götunni Boxari lemur áhorfendur
asta drottnara mannanna, og efurdæmi sem ^kirstin “En nú Sera Þær Það gagn- góöar svo langt, sem þær ná. Og hljóður og hugsandi og horfði, f íþróttahöllinni f París fór
mer er hugleikið að finna ein- kJirkjSa°byggir nú s;aH“mi Jna stæða. Vélamenningin virðist svo að síðustu deyja þau án framundan ser skorpum fram hnefakappeikur nýle og
hver rað til þess að steypa hon- ^ kær eiks- ætla að sli?a beiminn-” bess að hafa notið Þess> sem atbySlls anSnm pg syiidist mer yar annar þ4tttakandlnn heims_
um af stoli- En Það er ekki xuð- , g ^ sannleikann “Það er fyrirkomulaSinu að h'fið hefir best að bjóða. - Og hann mota a minmsspjald sitt, meistarinn f Bentem-Þyngd,
gert, penni minn, því þessi vold- 1 siðferðiSbroskann meðal kenna> en ekki vélunum. Því hvað eigum við svo að gera með Hest sem mætti augum hans og negrinn A1 Brown. _ Eftir að
ugi þjoðhofðing1 er heimskan. lýðsing Q vjð gem erum bión_ mennirnir nota þær til þess að að feta í fótspor þeirra? Við einhvers var vert. Eg opnaði dómarinn nokkrum sinnum
Ef eg skildi verða of langorð- ^ m41efnis og starfsmenn raka saman auð 1 v*ssa staði' 1 villum breyta tib Við viljum og hljóðlega hurðina að helgidomi hafði aðvarað Brown fvrir ólöa-
ur um þennan þjóðskörung, þá • inrsHlpe-n kirkin ctnrf stað Þess að nota þær til lands setlum að taka lífið öðrum hans og gekk þar inn.
leerðn nrð mfn tii «íðn n<r 0£,n_ mnnar Kirstuegu KirKju, siori- . _sll. .....
hafði aðvarað Brown fyrir ólög-
liii . lega bardagaaðferð, var honum
í anda þeirra að hinum þýð- °S ÞjóðarheiP.a m< ð ódýrari toknm en Þau gerfSu; °g Þ° ™ð “rfrað er nutima menmnS?” vísað af paliinum, en þá greip
--- onnccÍiL. framleiðslu. Þetta er ekki v“- ef til vffl deyjum í fátækt eins spurði eg. hann æði Qg gló hann einn af
anna sök.” og þau, þá höfum við þó aiT Hann var seinn til svars, því 4horfendunum í rot — Við það
“Hver sem orsökin er, þá ýmsu leytí náð meiru út úr líf- hvert orð var grundað og fram-1 urðu 4horfendur æstir mjög og
bendir flest á að vélarnar ætli inu en Þau. og það er á sína sett af viti og þekkingu. Hann|gerðu aðsúg að negranum. en
_ , m Það verður hver og einn að að leiða ógæfu en ekki gæfu!visu lfka mikils virði> saSði: I lögreglunni tókst með na’um-
Og nu byrja eg. Tek penna haf& gína gkoðun um * y.g yfir mannkynið.” | Þó unga fólkið hefði þarna í “Nutima menning er tvent: indum að forða honum alt úr
lmm o« Xr»r»n»* V\A CY . nnivmtvi nl»*í?Cnm r*A4f frrr*it* C* Av* TTPlTllSlííí CW llVP'P^ITlHl TíPlTYlRlr_ S3.1HUIT1 Íllð, ÚtlGÍlíXl JJJ
legðu orð mín til síðu og sait-
aðu þau um stund. Svo, ef þér ,L
skildi leiðast, þá skaltu líta yfir !
þau aftur og vita hvort þú finn-
ur þá ekki eitthvað, sem bragð
um í
ingarmestu málum mannssálar-
innar.”
“Já, eigið að gera það, en
er að og gott í búið.
gerið það ekki.”
skaftið og legg við það galdra , . . A „
v, . . , .* , gerum okkar besta.
beislið og nð a því gandreið a 6 ... , „
• ' ^OskRndi svo vsbti f
milli heilabuanna og dreg upp “Hversvegna efist þér um að ræna menning hefir náð meiri brigðum á svari þeirra, penni sínum margvíslegu umbrotum
P .---1- «----x—J - . - Eg sá að það hugsaði og kenjum. Hún er aflmikil
Útkoman verður önnur þeg- sumum atriðum rétt fyrir sér, Heimska og hyggindi. Heimsk-
ar aldir líða fram og hin sál- þá varð eg fyrir miklum von- an er efnishyggjan með öllum
myndir af því, sem þar er að ^ rum bað gem yið 41ftum þroska. Sem stendur er hún nú minn
gerast í þarfir heimskunnar. hyggilegast og best?” á eftir tfmanum °S Þar at ieið- alls ekkert, eða sáralítið. Nenti og stjórnast aðallega af verald-
Þegar íslendingar heima eru “yegna þess að þér brevtið andi sár bún ekki og kann ekki ekki að buSsa um neitt annað iegum hvötum og tilhneiging-
í hálfgerðu ráðaleysi með að gagnstætt kenningum vðar Þér að nota ser binar geysimiklu en hismið, hégómann, fánýtið um- Það má líkja henni við
ta sér stimdiraar Þá^segjast ruð tjóðrað.r 4 afturhaldgklaf_ frainfarir efnisins.” |og Það, sem Þvi er samfara.' stórt tré sem teygir greinar sín-
þeir gera þetta eða hitt að ann of þröngsýnir oe bindið Hugvitsmennirnir hafa mikið. Mér duldist það ekki að heimsk- \ ar yfir allan heimlnn. Hyggind-
gamni sínu. Eg geri alt að _r Qf fagfa yið hina efnis. til síns máls,” hugsaði eg. “Þeir an átti þarna stór ítök, alt of in, víðsýnið, vitið, eru aftur
gamni mínu og alt í alvöru. kendu vellíðan yðar sj41fra Þér bafa náð tökum á efninu og stór. Æskulýðurinn eru peðin innri máttur hvers manns, atl!komu spanskir æfintýramenn er
Her i Amenku kalla þeir þetta, he] ekk. m41efninu starf ðar lært að beisla hin sterkustu öfl á skákborði lífsins, sem eiga að ( sálarinnar, sem felst í öllu því, sigldu unDeftir Concention á.nni
að drepa timann. Finst mér nema að h41fu leyti og varla lofts og láðs. En sálrænu öflin leggja heiminn undir sig og sem miðar til að fegra, betra
Gullnáma týnd í 200 ár
nú fundin
Canadiskt námufélag er far-
ið að vinna hina frægu Vera-
guas mitt í frumskógum Pan-
1 ama, sem Kirstofer Kolumbus
vann úr gull fyrir meir en 400
árum síðan. Á eftir honum
það. Og fólkið veit þetta, finn-
hafa setið á hakanum. Þess-
ur það og skilur. Þessvegna er vegna stíga andstæðurnar Þjóö
6(r það að missa traust á kunning- unum yfir böfuð> Þvf beimskan
u VItl - - - - - , hefir verið þar vel að verki. En
. búnir að missa valdið yfir fólk-
inu.’
þetta mjög svo kímnislegt orða-
tiltæki yfir hugtakið að stytta
sér stundirnar þegar engin er
vinnan. Jafnvel þó eg nú .... bessveena eruð bér VCI,U VC1 a" VC,IVI
að Ameríkumenn séu dráps- ““ ,y g ^ fgn e ð h heimskan er efnishvsítian ”
,. • ii, ... “ , búnir að missa valdið yfir fólk- neimsKan er eimsnysglan-
menn mik.ir og náttsettir „ _nu „ ! Enrfþá læt eg gandinn geysa.
valdaaesíl helmshyggjmmar þá heflr aldrel Og nú ler eg um mörg heilabú I
get eg ekki aklBS hvermg þe,r . fastarl grundvclli en einu. lönrekenda, f]áratla-
hugsa ser að drepa timann. einmitt nú „ manna. fasteignasala og kaup-
Það er mjög hætt við að það ^ aðeins sjálfshugg. sýslumanna. Og hálf hikandi
fan emhverntima fyrir þeim, unarorð> út f hött töluð Þér lagði eg fyrir þá hina sömii
fins °g ?ngl,nnm’ SeTn hl° Sig vitið betur. Heimshyggjan vex sPurning mina:
i herferð a moti guði almattug- um lejð trúarstyrkurinn fer “Hvað er nútíma menning?”
um og hugðist að steypa honum minkandi. 0g sú alda er að Það stóð ekki á svarinu. Eg
fra voldum og verða svo ein- ðja sér tn rúmg nú - meðan h^lt að þeir æ Juðu að loga upp
vaidur konungur yfir heimin- þér sofið» af áfergu. Þeir svöruðu: ,
um og himnaríki. En guð sendi /<<Eg frúi yður ekki >> j “Peningar, peningar! Gull,
aðeins eina litla býflugu til þess <<0g trúið þyf þó> þyf þér vitið gull, gull! svo gleðin verði full!”
að eyðileggja þetta heimsku- að fólkjð ^ ekki’ f j ja ður Eg sló í gandinn og hleypti
lega áform konungsins. Og bý- lengur f blindni með gamlar á burt. Þarna sá eg að heimsk-
flugan flaug mn i eyra þessa trúarskoðanir og þröngsýni. — an sat f básæti dýrðar sinnar °S
storlata konungs og stakk hann Lýðurinn þr4ir ljós> en þér hellið veifaði gull-veldis sprotanum
með eitur broddum sínum og flr haQn myrkri , máttuga á meðan hún lagði á
gerði hann vitlausan. Svo dó <<f>ér gruð ekkj a]t fúlkið<» jráðin og gaf út skipanir sínar.
hann litlu síðar af völdum eit- <<Nej eQ gg tala fyrir munn Vitið var þarna steinsofandi, en
ursins. þess.” sálln var dauð.
hrinda heimskunni frá völdum.
En heimskan er séð. Hún veit
að vitið er vakandi hjá þessum
peðum og hún veit að það á fyr-
ii sér að þroskast og verða
máttugt ef ekki eru stefnd stig
fyrir því á einhvem hátt í tæka
tíð. Og hún veit einnig að sínu
valdi er stórhætta búin, ef hún
ekki nær að klófesta peðin og
stinga þeim svefnþorn á meðan
þau eru ung. Og til þess hefir
hún þusund ráð og tíu þúsund
vegi og yrði of langt mál að
skýra það hér rækilega.
Eg steig enn á bak gandi mín-
um og þaut af stað. Og næst
mæti eg listamanni, málara. Eg
stansa við og lít yfir öxi hans á
málverkið, sem hann eir að
mála. Það er tilkomumikið og
fagurt. Það er lífsstíginn flétt-
aður kringum marglita skraut-
vefi náttúrunnar.
“Hvernig skyldi svarið verða
hjá þessum herra,” hugsaði eg
og fullkomna lífið. Hyggindin
sigldu uppeftir Conception ánni
og unnu gull úr námunni. Þeir
létu engar frásagnir eftir sig,
eru listin, listin að lifa þannig | er skýrðu frá hvar náman væri,
að hið góða, fagra og göfuga fái og f 200 ár var hún týnd, og
notið sín, sem bezt og þroskast, hennar mikið leitað án árang-
sem fljótast. Hyggindin eru urs. Arið 1929 fanst hún af
máttur alls mikilleika og þjón- gullnemum, er heyrt höfðu um
ar hins allsskapandi anda. —^ hina gullauðugu námu og vildu
Máttur þeirra er reginefldur. freista gæfunnar. Þeir fundu
Þau hljóta að sigra. 1 námuopið, og hinar ófullkomnu
Mér leið mæta vel, þegar eg -éiar; er Spánverjar höfðu notað
fór út frá skáldinu, því þar fann tii að vinna gullið. En ekki er
eg að heimskan , mætti sínum Sopið kálið þá í ausuna sé kom-
skæðasta óvin. | ið. Það var enginn hægðarleik-
Það hallar bráðum undan i ur að koma þeiip tröllauknu
fæti fyrir þér, drotning heim- j vélum, er til þurftu, 140 km. inn
ska og eg græt það ekki,” sagði, { frumskógana, og gullinu síðan
eg við sjálfan mig um leið og eg j þaðan út. Að lokum varð cana-
steig á bak gandi, mínum og diskur námuverkfræðingur,
hélt af stað heim. |Gordon F. MacDonell, til þess að
Og hér læt eg nú staðar num- 1 vfirstíga alla þá erfiðleika, og
ið, penni minn, að sinni. Eg nú er farið að vinna námuna á
hefi nú rætt við^þig góða stund ný.
og vakið máls á efni, sem væri' * * *
nóg í heila þúsund og eina nótt Nauðvörn Þjóðverja
ef farið væri greinilega út í það. j í viðtali, sem enskur blaða-
Svo þökk fyrir þessa stund, maður átti fyrir skömmu síðan,