Heimskringla - 18.07.1934, Blaðsíða 2

2. SÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 18. JÚLÍ, 1934
GLÆSILEG SPÁ UM
FRAMTfÐ ISLANDS
Eftir dr. Helga Péturss.
Enginn Islandsvinur hefir eins
glæsilega spáð um framtíð ís-
lenzku þjóðarinnar og William
Morris, þar sem hann segir að
Baldur muni aftur koma. Thy
Balder, Baldur þinn segir hann,
en það er fom spá, eins og
kunnugt er, að þegar Baldur
hafa í huga, ef skilja skal til
fulls spá hins ágæta íslandsvin-
ar —23. maí.
—Lesb. Mbl.
FERÐAMINNINGAR
Fátt hefi eg lesið um daga
mína, sem gripið hefir athygli
mitt fastari og innilegri tökum
en Ferðaminningar eftir þá V.-
ísl., sem heimsótt hafa ættland
sitt, ísland. Þó bera Ferða-
komi aftur, muni öllu böli lokið: minningar séra Röngvalds Pét-
verða. í>að eru 'því fullkomin, ursSonar langt af því öllu sam-
aldaskifti sem Morris spáir íjan eins og gull af eir. Núna
hinu kunna og merkilega kvæði. I nýlega er þess getið f vikublað.
Hefir hann gert sér í hug, að inu Rkr að þau s£ra Rögnvald-
íslenzka þjóðin muni ná aftur ur og kona bans hafi brugðið
fornu atgerfi og fram yfir það,;sér f kynnisferð til íslands. í>ar
því að ekki spáir hann endur- sem eg veit að þau eru bæði
komu Loka, sem öllu spilti. Og br Norðlen(1inga fjórðungi föður
víst er um það, að þegar vér lanðsins okkar, hann úr Skaga-
virðum fyrir oss hve mjög þjóð- firði en hún úr Aðalreykjadaln-
inni hefir farið fram að líkams- um f Suður-Þingeyjarsýslu, þái
atgerfi á síðustu 3-4 áratugum, ætla eg að geta þess um ]eið og en hæðafaðm a hun viðan og
Sigurbjörn Jónsson, dáinn 28. feb. ’34
—Minning—
Það áttu fáir fegra sólarlag
því friður drottins húsi þínu réði
og eftir liðin langan vinnudag
þú legst til svefns með kvíðalausu geði.
Því spár um dóm og hjal um syndahelsi.
Ei hefta þann, sem trúin gefur frelsi.
En hver mun boða betri trú en þá
sem bíður kvöldsins glóð og selfist eigi
er nóttin dimma dauðans fellur á
sem dauðans húm, er brún af nýjum degi.
Sem veitir frið og fylsta styrk í þrautum
og fyrirgefur öllum skuldunautum.
Við horfum oft á dauðans myrku dyr
með djöfung sumir ;'aðrir fyltir kvíða
því vondauf trú vor, æðrast oft, og spyr:
Hvort eitthvað muni hinumegin bíða?
Þeir einir geta efa frá sér hrundið
sem eins og börnin leitað hafa og fundið.
K. P.
Jökulsvip ber hún harðan og
heiðan:
þá verður augljóst, að mikils eg ógka þ6Ím allra góðra vætta
breiðan
má vænta af framtíðinni
ekkert verður til að spilla. En
þar eru nú raunar ljón á leið
ef u°-n . . • , . ! og blávatna augun blíð og tær.
heilla og hammgju a ferðalag-
ínni.
inu, að nýkomið bréf til mín j
heiman úr Þistilfirði getur þess
Vinsamlegast,
Finnbogi Hjálmarsson
A eg þar m. a. vi« hina a8 nú sé komln bnregur -Winnipegosis, 12. júll, 1934.
vaxandi sundrungu í þjóðfélagi frá Reykjavík að Blikalóni á
voru. Það er óhætt að segja, að Melrakkasléttu. Nú datt mér
verði þar ekki ráð við fundin,1 sönggvast í bug, hvort þau j
I gamni sínu, svo engin ský sett-
j ust að gleðibragðinu, en þó hon-
,um segðist vel að vanda, þá sá
eg að mönnum leiddist hvað
hann var langorður, því það átti
næst að koma sem allir þráðu.
Loksins gekk glæsilegi og
jheiðraði foringinn fram á pall-
hverfis á mannlífshafinu. Eg komuiagið og samvinnan fyrir-
veit að allir sem til heyrðu, mynd. Þótti fyrir að kirkjufé-
vakna til endurminningar um iagið skyldi vera víkin á milli
þessa ræðu, þegar þe!|r hér vinanna) sa ekki ástæðu til að
heyra efnisvalið. óttast það. Flestum þótti ræða
Eins og æfinlega þegar eg hans góð, en illa þoldu sumir
heyrði til séra Jóns, þá var það, að hún væri tekin til jafns
hugsun hans svo vant við kom- við ræðu séra Jóns. Eg held
ENDURMINNINGAR
Eftir Fr. Guðmundsson
þá mun Baldur aldrei aftur koma hjónin mundu ekki yilja gera þál
og þjóð vor aldrei ná þeim ‘gestrisnu bón” fyrir sig sjálf
þroska sem Morris spáir henni. Qg okkur gomlu íslendingana
Framh,
Við köllum að okkur sé dimt
in, að framburðurinn var slitr- enginn hafi vogað að reyna það
óttur. Hann dáðist að hvað á trúfasta nágranna að taka
miklu við hefðum þegar afkast- ræðu séra Björns framyfir hina.
að til að 'gera okkur jörðina j Nýguðfræðingar vöndust
undirgefna, þó auðheyrt væri, snemma á það að skoðanir
að hann bjóst við ennþá meiri j þeirra og skilningur voru engar
framförum á því sviði. Mikið afmælisgjafir til fjöldans. Saltið
dáðust margri að því valdi er ekki etið fyrir sælgætis
hugsunarinnar, að þeim sann-, bragðið, heldur fyrir innri þörf.
færingarkrafti og þeirri fölskva- Það segir sig sjálft, að sungið
lausu einlægni sem þessi ræðajvar hátt og lengi af alhug og
fól í sér. Eg fekk ástæðu til öllu hjarta, það fallegasta og
að hugsa um fyrirlesturinn hans samúðarfylsta sem menn kunnu,
s'éra F. Bergmanns. Hvert þegar samkomustjórinn lýsti því
stefnir. Þá kallaði samkomu- yfir að meira hefði hann ekki á
stjórinn á W. H. Pálsson. Mikil. boðstólum. Mig langaði til að
ósvífni væri það ef menn ætluð-^ kveðja séra Jón, þegar veiting-
ust til að eg myndi það sem ar og veizlufagnaður var úti og
hann sagði. Ekki á eg þó við j eg sá að menn fóru að týnast
það, að það væri ekkert nýti- burt því ekki bar eg nokkurn
legt í því. Eg man ekki mán- kala til hans, þvert á móti virti
aðardaginn ,sagði, karlinn, en hann mikils fyrir skyldurækni,
það var í veðrinu þegar tunnan dugnað og úthald samkvæmt
brúnina, og hneigði sig, fyrii fauk Allir þekkja W. H. Paul- hans sannfæringu, þó eg væri
mannf jöldanum. Mér sýndist; son og það að hann er kailað- annarar skoðunar en hann á
meiri hluti manna hugsa í um- ur til málfunda. Ef nú sumum sviðum. Eg hafði setið
buðum Stgr. Th. þannig. Fögur einhver vill fullyrða, hvað hann meir en ár í söfnuði hans, og
sál er altaf ung, undir silfur- sagðí í þetta eða hitt skiftið aldrei verið fullnægt til ■ upp-
hærum. fyrir 20 árum síðan, þá beygði byggingar eða andlegs þroska
Þarna stóð hann þá, tii hliðar eg mig fyrir honum. j og aukins skilnings. Eg hafði
við borðið sem ræðumönnum Þá var röðin komin að mér. lesið Sameininguna í mörg ár,
Er býsna fróðlegt að sjá, hvern- sem eltum þau f huganum heim fyrir augum, þegar við komum
ig sagan leitar í sama horf og á fornar sloðir, að vaka með úr glansandi sólskini inn í „ I
forðum. Eftir að sjálfstaeði c;ólinni eina nótt hjá þeim nátt-' skuggaleg húsakynni, og rek-jvar ætlað til hægðarauka, öilum Eg vék orði að því hér að fram- fyrst heima á íslandi, og altaf
landsins er iengið, sækir í svip- úru djásnum og nágrönnunum um tærnar alstaðar í. Það get- til aðdáunar upplitsdjarfur og an, að eg vildi skrifa niður hjá hér, og leiðst mest af því sem
að horf um sundrung og flokka- Asbyrgi og Dettifossi í Keldu- ur verið að prestarnir, sem j ákveðinn; hann lét hendurnar mér, það sem eg bjóst við að hún innihélt, þó útyfir tæki
drátt og var áður en sjálfstæðið hverfi jvtér finst að rennireið- komnir voru úr sólskini söng- j hanga niður með síðunum, og segja. Þetta hafði eg gert, og eftir að deilan við séra Fr. Berg-
inga muni ekkert um það að vinna manna í höfuðborginni, krepti fingurna í lófana og var með það í vasanum. Eg mann hófst, og svo eg
velta sér austur yfir Reykja- hafi rekið tærnar alstaðar í, dustaði hendurnar dálítið beint gat ekki treyst því að eg yrði nefni eitthvað áliti mínu til
deilunum nyrðra um daginn, heiðina þó hún sé nokkuð breið þegar söngurinn okkar lét til niður með hliðunum, stundum mínum málstað að fullu liði, stuðnings, þegar hann hélt því
hefir vist ýmsum flogið í hug, um herðarnar og tefði fyrir Jóni sín taka og átti að hefja þá á aðeins aðra, stundum báðar í nema eg væri í góðu næði bú- fram, að trúarjátningarnar væru
hvort ekki muni hafa meiru um gamla Grímssyni og mér í 18 flug, en aldrei hefi eg heyrt einu til áherslu því sem hann inn að púnta það niður, ekki ekki einungis leiðbeinandi, eins
valdið munur á vopnum þeim, klukkutíma vorið 1875, en þá eins vel sungíð lagið, “Hvað sagði. Andlit hans bar með sér sfst þar sem eg átti von á að og bókstafur biblíunnar, þá og
sem tihæk voru, en á hugarfari, höfðum við Jón í ýtu á undan er svo glatt sem góðra vina (vingjarnlegt ákaflyndi á þessari séra Jón sveigði eitthvert orð að hitt, að dómgreind mannanna,
ru ^ USt- ^arna enn^^ okkur 20 lambær og áburðar- fundur”. Enda hafði söngflokk- j stundu, eins og það varðaði nýguðfræðinni, eða móðurkirkj- ætti ekkert með að úrskurða
íkan tiðindi þeim sem urðu hross Svo dettur mér það í hug urinn haft mikið fyrir því að miklu að afljúka einhverjum unni heima,
tapaðist. Og þegar fréttist, að
26 menn hefðu hlotið meiðsl í
þegar flokkunum lenti saman á
Sturlungaöld.
Eigi þjóð vor að geta þrifist
og framtíð hennar að verða
nokkuð lík því, sem hinn mikli
en engu slíku eina grein betri eða fullkomnari
að koma þessara prestshjóna æfa sig, en það er líka svo mik- störfum áður en sest væri að. hreyfði hann, og þá var líka mín en aðra í biblíunni. Auðvitað
gæti orkað þvt', að presturinn íð undir því komið, hvað menn-
>oðaði Keldhverfingunum messu irnir eru innbyrðis á þessu og
í Byrginu og setti þannig annál hinu augnablikinu. Hrúturinn í
í íslenzkar bókmentir sem sá Birni, var búinn horn að fá,
* * »li ui Cötux scui uau uciui gcu
verður að fmna ráð til að eyða . , , „
, . J siðan landið bygðist. Það yrði
sundrungunni, sem sifelt hefir
Svo fór hann að tala og það veikavörn þýðingarlaus. Eg get eg ekki fært orð rétt eftir,
var undur viðeigandi og við- fimbulfambaði því eitthvað út en þetta. var vissulega innihaid
feldið, meðan hann var að í bláinn, sem enginn tók eftir, orða hans. Þá hafði eg og les-
enski snillin ur hefir áð bá * *“*—"— ---------------“ ------------***, —..........— —, fagna, þakka og dáðst að við- og eg hafði eiga ástæðu til að ið Guðspjallamál hans, og ýmsa
a-x tiifyrsti prestur sem það hefði gert söng hann Bjarni skopleikari. ■ tökunum, og áhuganum sem þykjast af. fyrirlestra og líkað sumt af því
En það voru áreiðanlega engin mannfjlödinn bæri vitni um, því Altaf höfðu verið sungnir vel eins og prédikanir eldri bisk-
horn á mér, eg var allur af vilja j það hlyti öllum að vera ljóst, kærir og hefjandi söngvar og upanna heima, annað hafði eg
gerður, að heiðursgestirnir I þegar hann væri á ferðinni kvæði, á milli þáttanna. Það ekki getað felt mig við, en þrátt
skemtu sér vel, og kæmu erindi hvert erindið væri. Það sem sé lá vel á samkomustjóranum, og fyrir Það alt, mat eg manninn
sínu haganlega fyrir, það eitt að leiða mönnum fyrir sjónir nú gat hann ekki þagað yfir því mikiis og þótti mjög fyrir því að
var líka íslenzk gestrisni. , hve lífsnauðsynlegt það væri, að lengur, hvað vel sér hefði lukk- hann skyldi gera svo lítið úr
Svo datt alt í dúnalogn, sam- láta ekki afvegaleiðast í trúnni. ast að stýra samkomunni, hann ser að skiiJa ekki jafnrétti mitt
komustjórinn stóð á fætur, það Hann sagði sér kæmi bygðin hefði byrjað á séra Jóni til að skoðanafrelsis, og í fleiri ár,
var auðséð að honum lá ekkert okkar fyrir sjónir ei,ns og mjög leggja ljósih á veginn, svo öllu aia Þykkjufóstur til mín að or-
á. Hann sagði að til væru þeir ramgjör keðja, óslitin íslenzk væri stilt í hóf, og nú að lok- sakaiausu ,og með því sanna
menn sem bæru stöðugt að bygð hér um bil 50 mílna löng um kæmi hann með séra Björn m®r met°rðagimd í fari hans.
kynna sig sjálfir, bæði á heim- frá Foam Lake, vestur til Dafoe, til að afhenda áhuganum vel- Nn þekti eg hann persónulega
ilunum og í hjörtum einstakl- á þeirri leið væri Mozart, nokk- ferðarmálin, og gera vinafund- mikið betur On áður, fyrirgaf
farið vaxandi síðan ísland varð
aftur fullvalda ríki.
Er þar vandi mikill við að
fást, en þó hygg eg að benda
megi. á það sem vel væri fallið
til að samstilla alla þjóðina til
sameiginlegra átaka. Á eg þar
við sambandsmál það hið mikla,
sem eigi einungis íslenzku þjóð-
inni heldur öllum þjóðum ríður
svo mjög á að komið verði í
lengur í minnum haft en hitt,
þó íslenku prestarair héðan hafi
flutt guðsþjónustur eða messur
í Dómkirkjunni í Reýkjavík. Eg
veit að þeim hjónum verður
sjón röguríkari ef þau koma í
Ásbyrgi og að Dettifossi. Þau
eru bæði þjóðrækin og líta á
ættlandið okkar og íbúa með
ástar augum, éða sem Ein-
ar Benediktsson skáld:
viðunandi horf, og þar sem ís-:
lendingar gætu haft og verða ! Þar rís hún vor drotning, djúps-
jafnvel að hafa forgöngu, vegna ! ins mær>
þess að verur þær eða sumar Með drifbjart men yfir göfugum
þær verur, sem samband verður hvarmi
að fást við, eru svo náskyldar og framtíma daginn ungan á
hinum fornu guðum hins n&r- armi:
ræna kyns ,sem Islelndikigarieins og Guðþanki hrein og skær.
hafa best varðveitt minninguna: Frá henni andar ilmviðsins blær,
um. Og ekki virðist mér ólík-J en eldhjartað slær í fannhvítum
legt, að einmitt þetta verði að
barmi.
Inganna, séra Jón Bjarnason
væri einn þeirra, það væri því
fyrirhafnarlítið fyrir sig að
bjóða fólki að hlusta á hann, en
mikil ánægja væri sér það að
geta eins og lagt hann til mál-
anna þeirri skemtun og þeim
uppbyggilega árangri, sem sam-
koma þessi ætti að geta valdið.
Þá gerði hann og nokkuð að
urnvegin miðjan og þó kaup- inn ógleymanlegan. Séra Birai honum af alhug þessa litlu yfir-
staðurinn væri ekki stór, þá er létt um það að gera fallega síon gagnvart mér, og langaði
kæmi hann sér fyrir sjónir sem að gamni sínu. Þegar hann fii að kveðja hann, en þaö var
sterkasti hringurinn í keðjunni. stóð upp þá var hann mjög ai- aii;ai þrengra í kringum hann
Nú fór útvíkkun þessarar eld- varlegur á svip, og sagðist hafa en mer þótti ákjósanlegt, enda
gömlu 'hugsjónar, að verða fyr- orðið fyrir mjög svekkjandi von- iieiru að sinni, en svo alt í einu
irfararmeiri, það að láta brigðum og ómögulega geta 'ar hann horfinn til vina sinna
keðjuna vera óslítandi og halda skilið ástæðurnar, sér sýndist á f næsta husi, þar sem hann átti
öllu niðri .hvernig sem ósjóarnir öllum andlitunum framundan að að nj°ta góðrar hvíldar, og það
riðu að og brotnuðu alt um- hann vera hér velkominn, og þó | var í,a máske bezt, að eg misti
■ i væri gengið framhjá sér þangað ai honum, svo enginn umbreyt-
itil seinast, líkast til væri þettajinSar skl>ggi felli á innri vitund
bezta tóbak er peningar
fá keypt . . . og
Poker Hands aðfauk/
Það borgar sig “að vefja sínar sjálfur” úr
TURRET
FINE CUT
VINDLINGA TOBAKI
Vér mœlum meö "CHANTECLER” eOa "VOGVE” vindlinga pappír
í
1
i samkomustjóranum einum að
| kenna og vissi hann þó ekki til
j að hann ætti nema gott eitt
skilið af honum, en nú ylti alt á
því, hvort hann ætti að þiggja
það að segja hér fáein orð? —
Jú, það hélt hann samt, fjöld-
ans vegna, af því það væri svo
skemtilegt að heyra til sín, og
svo fór að glaðna yfir honum
eftir því sem betur var hlegið.
| Þegar nú séra Björn var kom-
I inn að aðal innihaldi erindis
i; j síns, þá fóru þær með hugsun og
i dómgreind áheyrendanna í ann-
að ríki. Hann hafði, gleymt að
taka með sér keðju, eða kaðal,
til að binda saman eða staura
niður fyrir utanaðkomandi ill-
viðrum. Honum hafði lagst sá
arfur í und, eða græðst sú þekk-
ing, að ákjósanlegasti hitinn og
krafturinn væri mönnunum
meðeíginlegur, viljugann hvern
bezt að kjósa,, að menn þyrftu
jafnvel á mótvindum að halda
tii að meta rétt lognið og frið-
inn. Hann mintist á það að
'jjj söfnuðurnir væru tveir, en sam-
hans, fyrir mína nærveru.
Framh.
INGIBERB SIGURÐSSON
frá Víðivöllum í Árnesbygð
Eins og íslenzku vikublöðin í
Winnipeg hafa þegar um getið
andaðist Ingiberg Sigurðsson
frá Gimli í Churchill, Man., þ.
1. júlí, kl. 2 árdegis.
Hann var fæddur á Víðivöll-
um í Ámesbygð í Nýja íslandi,
7. marz 1898. — Foreldrar hans
voru Stefán Sigurðsson, um
langt skeið bóndi þar og Guðrún
kona hans Magnúsdóttir, eru
þau bæði enn á lífi, öldruð og
farin að heilsu. Ingiberg ólst
upp hjá foreldrum sínum og
stundaði algenga vinnu til lands
og vatns.
Þann 16. sept., 1925 kvæntist
hann Láru kenslukonu dóttur
Bergþórs Thordarsonar og
kristjönu Sigurðardóttur konu
lians á Gimli, Man.
Um hríð bjuggu þau Ingi og
Lára á Víðivöllum en síðar