Heimskringla - 30.01.1935, Side 6

6. SlÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPBG, 30. JANÚAR, 1935
I VÍKING
Eftir R. Sabatini
Þeir sóttu nú leiðina, og þar kom, að
Sakr-el-Bahr vissi minna til alls annars en
varmans af þeim líkama, sem hann bar á öxl-
inni, og þó vissi hann varla- hvort þar af tendr-
aðist í honum bruni ástar eða heiftar, svo órótt
var honum innanbrjósts.
Þeir komu til strandar, voru fluttir til
skips, sem enginn hafði orðið var við og lögðu
þegar til hafs í allgóðum byr. Um sólarupp-
komu sá ekki meir af þeim, en sést hafði um
sólarlag. Enginn kunni að segja, hvert þeir
höfðu farið, frekar en hvaða leið þeir höfðu
komið. Það var því líkast, sem þeir hefða
dottið ofan úr skýjum, ofan á strönd Korn-
bretalands, í myrkrinu þetta kveld, og ef ekki
hefði manna ránið sagt til, þá máttu þeir, sem
sáu þá> vel halda að sig hefði dreymt þá sjón.
Sakr-el-Bahr lét búa um Rósamundu í lyft-
ingu yfir skutþiljum en Lionel var skotið niður
í búlka rúm og hlerar festir yfir; þar átti hann
að dúsa og íhuga gjöld síns tilverknaðar, þar
til bróðir hans segði til um afdrif hans, en
þau hafði trúníðingurinn ekki ráðið með sér.
Sjálfur lá hann á þiljum, undir beru lofti,
og hugsaði margt. Eitt var það, sem Oth-
manni hafði drepið á, hverjar viðtökur hann
myndi fá, ef hann kæmi aftur við svo búið.
Þó að honum lægi það í léttu rúmi, sá hann að
mikill fagnaður yrði það óvinum sínum
Alsír og ekki sízt konu Asads, hinni sikil-
eysku, sem hataði hann því beizka hatri, sem
á rætur í hinni frjóu mold öfundsýkinnar.
Þetta mun hafa ýtt undir hann til að
tefla í tvísýnu við hið mesta ofurefi. Þann
sama morgun sást skip hásiglt, hollenzkt,
mjög stórt, á heimsiglingu frá Austurindíum.
Hann sigldi fyrir það, þó hann vissi vel, að
víkingar hans voru alveg óavnir þeirri bar-
daga aðferð, sem búast mátti við, og að
vísu hefðu þeir varla, lagt að stórskipi því, ef
annar hefði verið foringi þeirra. En stjarna
Sakr-el-Bahrs var sú, sem aldrei vísaði til ann-
ars en sigurs og svo fast trúðu þeir á hann.
sjálfan atgeir Allah, hins eina goðs, að þeir létu
það ekki standa fyrir sér, að þeir voru á
óþektu skipi, sem valt á ýmsa hliðar í stórum
sjó, og þeir voru alveg óvanir við.
Lávarðurinn Henry segir langt og mikið
af þessum bardaga, eftir lýsingu Jasper Leigh.
En þess nægir að geta, að hann var ákafur og
harður, og mjög mannskæður; stórskotum var
lítt beitt, því að Sakr-el-Bahr þekti sína menn
og lagði þegar að, feldi stafnljái á borðstokka
og fór þá sem jafnan, að hepnin var með
honum, hann hafði sigur, með því að hann var
mikill fyrir sér og gaf forkunnar gott eftir-
dæmi. Hann veitti fyrstur uppgöngu á hið
hollenzka skip, allur brynjaður, með saxdð á
lofti, en menn hans fylgdu honum sem fastast
og öskruðu nafn hans og Allah, hvellum rómi.
Það var venja hans, að ganga fyrstur í
hverja orustu og sækja svo ákaflega, að liðs-
menn hans hömuðust sem óðir væru, til þess
að fylgja hans dæmi. Svo var nú, og þeir
hollenzku sáu brátt, að þessi heiðni hópur var
sem kroppur er hann lagði vitið til og sálina.
Því sóttu þeir að honum sem snarpast, eins
og þeibættu vísan sigurinn, ef þeir gætu felt
hann. Það tókst þeim. Brynja hans stökk
sundur fyri atgeirs höggi 0g í þá rauf var lagt
spjóts oddi svo fast, að hann reiddi til falls,
féll þá saxið úr hendi hans; en er hann tók
niður höndum, varð fyrir honum öxi, hann
greip öxina og spratt upp skjótt og ruddi braut
fyrir sér að borðstokki; hann sneri baki við
borðstokknum, hjó á báðar bendur og eggjaði
ákaflega sína menn, en þeir knúðust fram við
eggjan hans; var sú hríð mannskæð og mikið
mannfall af hvorum hveggja, en stóð stutt. í
þann mund, sem henni lauk, féll Sakr-el-Bahr,
alblóðugur, í valinn.
Víkingar báru hann á skip sitt, bjuggu
honum hvílu miðskipa, þar sem minst bar á
því, er skipið hjó, hryggir í huga. Lítils var
sigurinn verður ,ef þeir skyldu láta foringja
sinn. Læknir serkneskur bjó um sár hans,
kvað þau mikil, en ekki svo hættuleg, að þau
lokuðu með öllu vonarinnar hliðuln. Við það
tóku víkingar aftur hughreysti sína. Ekki
gat til þess komið, að garðsins gætir gripi
svo skjótt aðra eins aldina prýði úr Allahs
reit. Hinn miskunnsami hlaut að hlífast við
Sakr-el-Bahr, til að auka og efla Islams ljóma.
En Sakr-el-Bahr lá í hitasótt daga og
nætur, með engu ráði, og raknaði ekki við, fyr
en komið var að Njörvasundi. Þá fékk hann
að vita af Othmanni, hvemig bardaganum
lauk. Hann skýrði honum og frá, að Ali, með
víkinga hóp, væri á hinu hollenzka skipi og
hefði altaf stýrt því á eftir þeirra skipi, en
stefnu þess hefði ráðið hundur mannguðsins frá
Nazaret, sem nefndist Pasper Leigh. Hundrað
voru fangamir að tölu, eða vel það, allir
hraustlegir menn, vel geymdir undir hlerum,
er seljast mundu góðu verði á torginu í Alsír;
en lítils voru þeir verðir hjá farminum, sem
var gull og silfur, perlur, raf, krydd og fílabein
og annaö, sem síður dýrmætt var þá, dýrindis
silki, svo skraútlegt, að slíkt hafði ekki fyr
flutt verið um höfin. Þá þótti honum sem
hann hefði rífleg manngjöld að færa fyrir þá
sanntrúuðu Serki sem látið höfðu lífið.
Fanganna ensku hafði Othmanni geymt og
látið það lag haldast um gæzlu þeirra, sem
Sakr-el-Bahr hafði sett í upphafi.
Honum þótti þetta góð tíðindi. Eftir það
sofnaði hann værum svefni og heilnæmum, en
á þiljum bændu sig liðsmenn hans, færðu
þakkir Allah, þeim sem miskúnar hinum vor-
kunnsömu, goðinu eina, sem ræður dómsins
degi, sem einn veit alt og þekkir alt.
V. Kapítuli
Ljón trúarinnar, hæstráðandi á sjó og
iandi í Alsír, Ashad-ed-Din, var á gangi í ilm-
andi garði hallar sinnar, í kveldsvalanum, en
höllin stóð á hæð utanborgar; við hlið hans
fetaði nettlega kona hans, sú er mestu réði í
kvennabúri hans; Fenzileh hé't hún, fædd og
uppalin í hvítmáluðu húsaþorpi á Sikiley; það
þorp hafði hann rænt og borið meyna til
skips, á sínum stóru og sterku örmum; síðan
voru liðin átján ár.
Hún var þá sextán vetra blómarós, af
kotafólki komin, og gekk kveinstafalaust að
faðmlögum síns svartleita lagsmanns. Hún
var enn fríð sýnum og að vsíu fegurri en þegar
hún fyrst kveikti girndarbruna í Asad hersi;
þá var hann sveitarforingi í liði hins nafn-
togaða Ali Pasha. Hún hafði mikið hár,
svart, sumir lepparnir með jarpri slikju, hör-
undið hvítt, álíka og gagnsæjar perlur, augun
stór, ljósjörp, með dökkum glömpum af föld-
um funa, varirnar í þykkara lagi og lostugar
Hún var há og svo í vexti, sem Evrópumönn-
um hefði þótt fyrirmynd, en heldur grönn fyrir
smekk Austurlanda búa, fetaði við hlið bónda
síns hægt og letilega, þó með mjúklegum
þokka, og veifaði blöku og strútsfjöðrum. —
Slæðulaus var hún, gekk oftar með bert andlit,
en sæmilegt var; það var einn sá vægasti af
þeim ósiðum vantrúaðra, sem hún hafði hald-
ið, eftir trúar skiftin, en Múhameðs trú hlaut
hún að taka, áður en Asad gerði hana að konú
sinni, því að hann var hinn ramasti trúmaður
og hélt ríkt foma siði. Hún reyndist honum
svo, að slíka konu hefði hann áreiðanlega ekki
fengið heima fyrir; hún lét sér ekki nægja, að
hann léki sér við hana í tómstundum, heldur
lét hún öll efni til sín taka, heimtaði og fékk
trúnað hans og réði með honum öllum hlut-
um, líka og kona landráðamanns í Evrópu
mætti ráða fyrir sínum manni. Þetta lét
hann sér vel líka, meðan fegurð hennar fór
vaxandi og lagði hann í læðing, seinna meir,
þegar hann vildi taka fyrir íhlutun hennar, var
það úm seinan, hún hafði náð taumhaldi og
Asad var engu betur staddur en margur krist-
in eiginmaður, — en sú tilhögun var mikil
smán og raun fyrir höfðingja af Húsi Spá-
mannsins, hættuleg líka fyrir Fenzileh, því að
ef Asad fyndist hann hafa of þungar búsifjar
af henni, þá gat hann farið stutta leið og
hæga, til að losna við þær. Ekki skuluð þið
halda hana svo heimska, að hún hafi ekki
séð það, — hún vissi vel af því, en hún hafði
skap Sikileyinga, til hörku lagið og fífldirfsku;
sá kjarkúr sem dugði henni til að grípa það
taumhald, sem engin Muslim kona hafði þorað,
knúði hana nú til að halda því, hversu mikill
háski sem var því samfara.
Ugglaus var hún nú, er hún fetaði aldin-
garðinn ! svala sólarlagsins, undir aprikósu
runnum, skrúðugum af hvítum blómum og
rauðum, hávöxnum hríslum granatepla með eld
raúðum blómstrum og innan um gullepla
lunda, en þar glóði á ávöxtinn gulan sem gull,
í dökkgrænu laufi. Hún hélt á því, sem hún
var vön, að rægja Sakr-el-Bahr við herra sinn,
knúð af öfundsýki móðurelskunnar, hversu
háskalegt sem það var, því að hún vissi vel,
hversu kæran Asad-ed-Din hafði þann herskáa
trúníðing. Þar af stafaði hatur hennar til
Sakr-el-Bahr, henni þótti það uppáhald
skyggja á son þeirra Asads, og valda þeirri
skoðun almennings, að trúníðingurinn ætti að
taka æðstu völd, að Asad látnum.
“Eg segi þér, að hann er þér ótrúr, ó,
úppspretta lífs míns!”
“Eg heyri hvað þú segir,” svaraði Asad
önugur. “Og ef hlust þín væri miður vesöl,
kona, þá hefðirðu heyrt hvað eg sagði, að
orð þín vega ekkert á móti verkum hans. Orð
geta verði gríma, til þess gerð að fela hugsan-
ir, en verkin segja æfinlega satt til þeirra.
Hafðu þetta hugfasit, ó Fenzileh,”
“Hefi eg ekki hugfast hvert orð sem þú
segir, ó spekinnar brunnur?” mælti hún og
lét hann, sem oftar, í vafa um, hvort hún fór
með smjaður eða háð.
“Þá vitna eg til Allah, að þú skalt þegja
og lofa þeim sömu verkum að tala.”
Hana setti hljóða úm stundar sakir; svip-
urinn á hans dramblegu ásjónu var ískyggi-
legur og tónninn höstugur. Hann sneri við
og mælti:
“Við skulum koma. Bænar stundin fer
að”, þar með stikaði hann áleiöis til hallarinn-
ar, er skaut gulum veggjum upp úr garðsins
græna og ilmsterka gróðri.
Hann var hár vexti og holdgrannur, lítið
eitt lotinn í herðum úndan þunga aldursár-
anna, en hans erni líka andlit var enn hraust-
legt og í augunum skaut upp glóðum, sem enn
héldust frá æsku árunum. Hann strauk sitt
síða skegg með annari hendi, er glóði af gulli
og gimsteinum, hinni studdist hann við arm
hennar, mjúkan og holdúgan, af gömlum
vana, en ekkii af því að hann þyrfti þess, því
að hann átti enn yfir fjöri og gröftum að ráða.
Alt í einu tók lævirki að kvaka, hátt uppi
í beiðlofti, og í garðinum fóru dúfur að kurra,
líkt og þakkargerð fyrir svölun, er sólin var
að hníga niður fyrir bakka veraldar og skugg-
arnir lengdust. Þýðari en þessar raddir kom
nú málrómur Fenzileh, flytjandi óholl orð,
eitur vafið hunangi:
“Ó, minn elskulegi herra, nú ertu mér
gramúr. Vei mér! Aldrei má eg ráða þér
ráðum, sjálfum þér til frama, eins og hjarta
mitt segir til, nema eg taki óþokka þinn í
staðinn.”
“Lasta þú ekki þann, sem hjarta mitt elsk-
ar,” svaraði hann stuttlega. “Það hefi eg sagt
þér fulloft.”
Hún hjúfraði sig upp að honum, og mælti
til hans mjúkum rómi, líkt og dúfur kurra,
þegar ástargáll er á þeim: “Og elska eg þig
kannske ekki, ó herra sálar minnar? Finst
nokkurt hjarta, í víðri veröld, tryggara þér en
mitt? Er ekki þitt líf mitt líf? Hefi eg ekki
varið mínum æfidögum til að fullkomna þína
sælú? Og ætlarðu svo að láta reiðilega við
mér, ef eg óttast um þig, fyrir aðvífandi og
nýkomnum aðskotamanni?”
“Óttast um mig?” kvað hann og hló
kuldahlátur. “Hvað ættirðu að hræðast mín
vegna, af hálfu Sakr-el-Bahrs?”
“Það sem allir sanntrúaðir hljóta að
hræðast af hálfu þess, sem er ekki sanntrú-
aður, heldur lætur trúarlátum sér til hags-
muna.”
Asad Pasha nam staðar, snerist við henni
og mælti snúðugt:
“Rotni í þér tungan, þú lyga móðir!”
“Eg er sem ryk undir fótum þínum, ó
minn ljúfi lávarður, samt er eg ekki það sem
þín gálausa reiði kallar mig.”
“Gálaus?” kvað hann. “Ekki gálaus,
heldur réttvís, er eð heyri þig níða svo þann
sem Spámaðurinn verndar, sem er í sannleika
atgeir Islams, reiddur að brjósti vantrúaðra,
þann sem reiðir svipu Allah, goðsins eina, á
hin frankisku svín! Hættu, segi eg. Nema þú
viljir, að eg kveðji þig til að sanna það sem
þú segir, að viðlagðri lygara refsingu, ef þér
skyldi bregðast.”
“Skyldi eg hræðast þá raun?” svaraði
hún, djarflega. “Eg segi þér, ó Marzaks faðir,
að eg yrði þeirri raun fegin. Eg skal ganga
undir þá raun strax, ef þú vilt hlusta á það
sem eg segi. Þú segist dæma eftir dáðúm,
ekki orðum. Segðu mér þá, er það sanntrúuð-
um líkt, að eyða fé á vantrúaða þræla og
kaupa þá til þess að gefa þeim frelsi?”
Asad fór leiðar sinnar þegjandi. Þann
vana, sem Sakr-el-Bahr hafði haft áður, var
ekki auðvelt að fyrirgefa; áhyggjur hafði
hann haft af því og ekki fengið aðra úrlausn
af uppáhaldi sínu, en þá' sem hann nú bar
fyrir hann við Fenzileh: “Fyrir hvern þræl,
sem hann leysti út, hertók hann ekki minna en
itólf aðra.”
Fenzileh svaraði þegar:
“Víst svo, ella hefði hann verið krafinn
reikningsskapur. Það var ekki annað en
fyrirsláttur, til að villa sanntrúuðum sjónir.
Þær þrælalaúsnir sanna að hann hélt trygð
við það land, sem hann er ættaður frá. Er
rúm fyrir annað eins í hjarta traustra lima á
Spámannsins eilífa ættbálki? Veiztu til, að eg
hafi nokkurntíma þráð strönd Sikileyjar, það-
an sem þú namst mig með ofurafli þínu, eða
hefi eg nokkru sinni beðið þið að hlífa vantrú-
uðum frá þeirri ey, í öll þau ár, sem mér hefir
gefist líf til að þjóna þér? Þær aðfarir sanna,
segi eg, trygð hans við hans heimaland, og sú
trygð og heimþrá getur ekki átt sér stað hjá
þeim, sem slitið hefir vantrú upp með rótum
úr hjarta sínu. Og nú þetta ferðalag hans um
úthafið — til þess hættir hann skipi, sem
hann tók frá höfúðóvini Trúarinnar, í þá
hættu bar honum ekki að leggja því, heldur
þér, því að í þínu nafni hertók hann það, og
jafnframt hættir hann lífi tvö hundruð Sann-
trúaðra. Til hvers? Til þess að flytja hann
yfir hafið, kannske til þess að hann fái aftur
að líta það vanhelga land, þar sem hann fædd-
ist. Svo sagði Biskaine. Og hvað ef hann
skyldi líða skipbrot á leiðinni?”
“Það mundi þér, að minsta kosti, líka vel,
þú uppspretta illviljans,” svaraði Asad óhýr-
lega.
“Kallaðu mig ljótum nöfnum, ó þú sól,
sem vermir mig! Er eg ekki þín eign, sem þú
mátt nota og ónotast við, rétt sem þér sýnist?
Stráðu salti á það hjarta, sem þú særir; fyrst
það er þín hönd, sem veldur undinni, skal eg
aldrei kvarta. En taktu eftir — gættú að
því sem eg segi, eða fyrst þér lítast orð létt-
væg, þá gættu að hvað hann hefst að. Hafðu
gætur á því, segi eg, eins og ást mín knýr
mig til, jafnvel þó þú létir hýða mig eða h'f-
láta, fyrir framhleypnina.”
“Kvenmaður, þín tunga er lík klukku
kólfi, þar sem fjandinn hamast í klukku
strengnum. Hvað annað hefirðu fram að
bera?”
“Ekkert annað, úr því þú gerir ekki annað
en hæðast að mér og sviftir ást þinni af þýi
þínu, sem elskar þig.”
“Lofaður sé Allah, þá,” mælti hann. —
“Göngum nú til bæna.”
En hann lofaði Allah of fljótt. Hún var
öðru kvenfólki lík, þó hún segðist vera búin,
þá var hún varla byrjúð.
“Þú átt son, ó, Marzaks faðir.”
“Svo er, ó, Marzaks móðir.”
“Og sonur manns ætti að vera partur af
sál hans. Samt er Marzak skotið aftur fyrir
þennan útlenda uppskafning, samt skipar
þessi nýkomni Nasrani (sá sem trúir á þann
frá Nazaret) það rúm í hjarta þínu og við hlið
þér, sem Marzak ætti að eiga.”
“Gæti Marzak skipað það rúm?” spurði
hann. “Gæti sé skegglausi unglingur ráðið
fyrir hermönnum með sama hætti og Sakr-el-
Bahr, eða beitt bjúgu saxi gegn óvinum Islam
og eflt, á við Sakr-el-Bahr, Spámannsins
Heilaga Lögmál og þess frægð, í heiminum?”
“Ef Sakr-el-Bahr gerir svo, þá á hann það
þér að þakka, ó herra minn. Sama gæti Mar-
zak gert, þó ungur sé. Sakr-el-Bahr er það
sem þú vilt vera láta og annað ekki.”
“Þar skýzt þér, ó, ranginda móðir. Sakr-
er-Bahr er það sem Allah befir gert hann.
Hann er það sem Allah vill að hann sé. Ertu
ekki búin að læra það, að Allah hefir fest
forlög hvers og eins um háls hans?”
Og þá roðaði dökkvan bláma loftsins af
sólarsetri, og brá tali þeirra, er sótt var furðu
djarflega og borið með einstakri þolinmæði.
Hann hvatti sporið til húsagarðs að hallarbaki.
Roðinn bliknaði eins fljótt og hann kom upp
og myrkrið datt á, eins skyndilega og tjald
félli. í húsagarði voru svartir þrælar á ferli,
er þau komu þar, en Fenzileh snaraðist hjá
þeim, hafði þá þunna slæðu af bláu silki,
fyrir andlitinu, og hvarf í eitt af þeim hvelfdu
hliðúm, sem lágu frá húsagarði til hýbýla
hallarinnar; rétt í því gall við frá háum turni,
ákall Mueddin (kallara), hvelt og með kvein-
stafa tón: “La illaha, illa Allah!” Þræll kom
með dúk og breiddi á jörðina, annar bar silfur-
skál mikla, sá þiðji belti í hana vatni. Land-
stjórinn laugaðist, sneri sér til Mecca og vott-
aðj að Allah væri einn líknsamur, vorkunlát-
ur og Drottinn dómsdags, en hróp kallaranna
fór dunandi yfir borgina, frá einum turni til
annars.
En í þann mund sem Asad reis á fætur af
bænum sínum, heyrðist úndirgangur og þar
næst var barið að dyrum. Tyrkneskt einvala-
lið, úr lífverði landstjórans, í víðum klæðum,
kolsvörtum, fór til þeirrar hvelfingar í múm-
um, þar sem hliðin voru, að gegna aðkomu-
mönnum; en er þeir luku upp, glórði í litlar
tírur á örsmáum leirlömpúm, fullum af sauða
tólg, en lamparnir eða tólgarpípur þessar,
voru í ljóskerum. Asad beið eftir vitneskju
um aðkomumenn; af dyra hvelfingum og
möskvuðum vindaugum hallarinnar, lagði
birtu út í húsagarðinn, svo að hvítar tröppur
og súlu'r glitruðu í þeim birtubrigðum.
Nú gengu tólf spjótamenn frá Nubíu í
garðinn og skipuðu sér á tvær hendur, en
þeirra á milli steig fram maður serkneskur,
hár og digur og prúðbúinn; það var vaseer
eða hirðstjóri landstjórans, Tsamanni að nafni.
Á eftir honum gekk maður, alvopnaður; brynja
hans glitraði og glamraði lítið eitt, er hann
gekk. Hirðstjórinn hneigði sig og heilsaði:
“Friður og spámannsins blessun sé með
þér, ó voldugi Asad!”
“Og friður með þér, Tsamanni,” var svarið.
“Hefirðu fréttir að segja?”
Stórar fréttir og góðar, ó hæstvirtur!
Sakr-el-Bahr er kominn.”
Lofaður sé Hann!” hrópaði landstjórinn
og hóf upp hendur sínar; allir fundu, að hann
varð mjög feginn.
í því bili heyrði hann létt fótatak að baki
sér og leit við. Út á eitt dyrarið hallarinnar
kom unglingur í gullsaumuðum kyrtli, mjög
þokkalegur, og hneygði sig. En er hann kom
i birtuna af ljóskerúnum sá í andlit honum,
og að hann var furðulega hvítur á hörund og
mjúkholda, líkt og kvenmaður. Asad gretti sig
og glotti í kampinn, þóttist vita að móðir
hans, sem alt vildi vita, hefði sent hann á
hnotskóg, að njósna um aðkomumenn og
þeirra tíðindi.
“Þú heyrðir tíðindin, Marzak,” sagði hann.
“Sakr-iel-Bahr er kominn aftur.”
Pilturinn var liðugur að tala um hug sér:
“Með sigri, vona eg.”