Heimskringla - 17.07.1935, Blaðsíða 6

G. SIÐA.
HEIMSKRINGLA
BELLAMY
MORÐMÁLIÐ
“Heyrcíirðu það?” spurði málaCærslu-
maðurinn um leið og að hann rétti réttar-
skrifaranum kjólinn. “Eg legg þetta fram
sem gagn í réttinum.”
“Mótmælir nokkur þvi?” spurði Carver
dómari.
“Herra dómari, eg get ekki séð ástæðu
til þess, það er ...”
Dómarinn tók snúðugt fram í fyrir Mr.
Lam.bert og mælti. Það er ekki nauðsynlegt
fyrir þig að sýna mótþróa. Ríkið sækir þetta
mál án aðstoðar þinnar, að því er eg bezt veit.
Hefir þú nokkur mótmæli fram að bera og
ef þú hefir þau þá vil eg fá að vita á hverju
að þú byggir þau.
Mr. Lambert roðnaði sýnilega. Hann
opnaði munninn eins og til að tala, hugsaði
sig betur um, lét hann aftur svo að skall í
tönnum og mælti: “Eg mótmæli ekki.”
Sástu Mr. Conroy hvort að það var nokk-
uð blóð á skónum?”
“Já, það var talsvert mikið blóð á þeim.”
“Hvaða tegund af skóm voru það?”
“Það voru lágir skór spegil fagrir með há-
um hælum, og einhverskonar spöngum ofan á
ristinni að mig minnir.”
“Eins og þessir?” Aftur hafði Mr. Farr
farið með hendina ofan í kassann og dregið
þaðan upp lága kvennskó, silfur litaða með
Rínarsteins sylgju ofan á ristinni og setti þá
á handriðið fyrir framan vitna stúkuna. —
Skómir voru nógu fallegir til að mæta hégóma
fýsn hverrar konu. Þeir voru ekki stærri en
það, að karlmaður gat hæglega látið þá standa
á lófa sínum — glitrandi, stóðu þeir þarna
fyrir framan vitnið. Sylgjurnar spegilfagrar
skáru af við dökku sletturnar sem á þeim
voru, og gerðu þá svo ægilega undir kringum-
stæðunum.
“Þetta eru skórnir,” mælti Conroy í lág-
um og skjálfandi rómi.
“Eg legg þá fram sem sönnunargagn í
málinu.”
“Engin mótmæli frá minni hendi,” mælti
Mr. Lambert.
“Viltu gera svo vel og segja okkur Mr.
Conroy hvað þú gerðir eftir að þú fanst
líkið.”
“Eg sagði við félaga minn: Hér hefir
hermdarverk verið framið. Við verðum að
aðvara lögregluna.”
“Eg meina ekki hvað þú sagðir, heldur
hvað þú gerðir Mr. Conroy.
Eg fór út úr húsinu ásamt viðskiftavini
mínum, læsti framdyrum með lyklinum, sem
eg fann undir framdyra mottunni, svo ókum
við í bifreið minni til lögreglustöðvanna í
Rosemont og sagði þar þá hvað eg hefði
fundið.”
“Og hvað sagðirðu lögreglunni í Rose-
mont?”
“Eg sagði að eg hefði fundið Mrs. Steph-
an Bellamy dauða í húsi garðvarðarins á
Thorne heimilinu gamla o gþað liti út fyrir að
hún hefði verið myrt.
“Svo, þú þektir þá Mrs. Bellamy?”
“Já, hún var kunningjakona systir kon-
unnar minnar sem heima á í Rosemont. Eg
hafði mætt henni þar tvisvar.”
“Og hvað gerðirðu svo?”
“Eg leit svo á að eg væri laus úr öllum
vanda að því er þetta mál snertir. Eg reyndi
samt að ná tali af Mr. Douglas Thorne í gegn-
um síma en gat ekki svo eg hélt leiðar minn-
ar til New York ásamt viðskiftanaut mínum.”
“Hann réði við sig að eiga ekkert meira
við kaupin.”
Mr. Conroy brosti ofurlítið í fyrsta sinn.
“Rétt, honum fanst að það mundi ekki lofa
neinu góðu að halda áfram með kaupin undir
kringumstæðunum.”
“Tókstu eftir því, Mr. Conroy, þegar þú
varst í stofunni hjá líki Mrs. Bellamy, hvort
a^ð á því voru nokkrir hringar, men eða gim-
steinar?”
“Eg held mér sé óhætt að segja að eg
sæi ekkert þessháttar.”
“Ertu viss um það?”
“Eg þori ekki að leggja eið út á það, en
mig minnir það samt sterklega. Eg var ekki
nema stutta stund inni í herberginu, þó mynd-
in sem þar bar fyrir augu mín sé á hinn bóg-
inn skýr og glögg í huga mér.”
“Mr. Conroy dróg hönd sína um enni sér
og myndin virtist líða fyrir hugskotssjónir
allra sem í réttarsalnum voru.
“Þú sást ekkert vopn í herberginu?”
Nei, eg gæti ekki svarið að þar hefði ekki
vopn verið, en eg sá ekkertf”
“Mér skildist að þú segðir, að þú hefðir
læst framdyrunum á húsi garðvarðarins, með
• einum af lyklunum sem þú fanst á lyklahring
undir framdyra mottunni. Hvað voru margir
lyklar á hringnum?”
Sjö eða átta, held eg — það var lykill
sem gekk að klúbbhúsinu, húsi garðvarðarins,
húsi garðyrkjumannsins, að fram, bak og
kjallaradyrum á stóra húsinu og máske fleiri.”
“Datt þér í hug að það gæti verið var-
hugavert að skilja lyklana eftir þarna á al-
manna færi?”
“Við litum ekki svo á að þetta væri á al-
manna færi. Hús garðvarðarins var langt frá
aöal veginum og það virtisf mjög ólíklegt
að nokkur mundi finna þá.”
“Hvað meinarðu þegar þú segir við, Mr.
Conroy?”
Mr. Conroy hreyfði sig lítið eitt í sæti
sínu og mælti: “Eg átti við Mr. Douglas
Thorne og sjálfan mig.”
“Svo Mr. Thorne vissi hvar lyklarnir voru
faldir?”
“Já, auðvitað.”
“Og því var það auðvitaö, Mr. Conroy?”
“Eg sagði auðvitað — eg sagði eðlilega
vegna þess að Mr. Thorne lét lyklana þar
; sjálfur.”
“Einmitt það. Hvenær lét hann þá þar?”
“Hann lét þá þar kveldið áður.”
“Kveldið áður,” endurtók málafærslu-
maðurinn og mátti heyra á mæli hans að
hann var meira en lítið hissa.
“Já.”
“Um hvert leyti?”
“Eg veit það ekki upp á víst.”
“Geturðu sagt okkur það svona hér um
bil?”
“Eg get ekki sagt neitt ákveðið um það.”
“Var það fyrir klukkan sjö?”
“Eg held ekki.”
“Hvernig vissir þú að Mr. Thorne ætlaði
j að láta lyklana þarna eftir Mr. Conroy?”
“í gegnum talsíma.”
“Þú símaðir Mr. Thorne?”
“Nei, Mr. Thorne símaði mér.”
“Um hvert leyti?”
“Um klukkan hálf sjö að kveldi þess
níunda.”
“Einmitt það. Viltu segja okkur hvað
þú sagðir við Mr. Thorne í símanum?”
“Eg hafði verið að reyna að ná í Mr.
Thorne bæði í borginni og í Lakeside þar sem
hann á heima.”
“Mr. Thorne á ekki heima í Rosemont?”
“Nei, hann á heima hinumegin við Lake-
side sem er hér um bil tólf mílum nær New
York. Þegar loks að eg náði í hann, þá sagði
eg honum að mér riði 'á að komast inn í húsið
snemma morguninn eftir, og stakk upp á því
við hann að hann gæti ekið þangað út eftir
dagsverð og skilið lyklana eftir undir mott-
unni. Eg bað Mr. Thorne velvirðingar r
þessu kvabbi, en hann sagði að sér væri það
innan handar —”
“Fástu ekki um hvað hann sagði Mr.
Conroy heldur þú.”
“Eg man ekki eftir að eg segði neitt
meira sem nokkra þyðingu hefir.”
“Veistu um hvert leyti að Mr. Thorne
er vanur að öorða dagverð?”
“Nei, eg veit það ekki.”
“Hvað mundir þú segja að tæki langan
tíma að aka frá heimili Mr. ’Í'hornes og til
Orchards?”
“Það eru um fjórtán mílur vegar. Eg
mundi segja að það væri alt undir því komið
hvað hart að ekið er.”
“Með vanalegum hraða þá mundi það
taka þrjátíu til fjörutíu mínútur.”
“Máske.”
“Svo ef Mr. Thorne hefði lokið við að
borða dagverð klukkan um átta, þá hefði hann
átt að koma til Orchards rétt fyrir klukkan
níu.”
“Eg get ekkert sagt um það Mr. Farr
Þú veizt eins miikð um það og eg.”
í andliti Mr. Conroy sem var fölt og
þreytulegt brá snöggvást fyrir einbeittnis-
þrjóskusvip, sem þó hvarf þegar málafærslu
maðurinn brosti til hans.
“Eg held þú segir satt Mr. Conroy,” svar-
aði ríkislögfræðingurinn. Hann sneri sér að
réttarkallaranum og spurði:
“Er Mr. Douglas Thorne í réttarsalnum?”
“Mr. Douglas Thorne!” endurtók kallar-
inn.”
Hár og grannur maður, útitekinn en tigu-
legur reis viðstöðulaust á fætur úr fjórðu
sætaröð að framan.
“Hér, herra minn.”
“Mr. Thome viltu gera svo vel og koma
til samtals við mig þegar réttaiáxaldinu er lok-
ið í dag? . . . . Eg hefi lokið spurningum
mínum Mr. Conroy. Þökk fyrir. Vill mála-
færslumaður hinna sakbornu spyrja nokk-
urs?”
Mr. Lambert gekk hægt að vitna stúk-
unni.
“Það var eingöngu þín uppástunga að Mr.
Thorne skyldi skilja lyklana eftir á þessum
stað. Var það ekki Mr. Conroy?”
“Jú, algerlega.”
“Hann gæti hafa skilið þá þar eftir klukk-
an sjö, klukkan átta, eða ellefu fyrir þér?”
“Vissulega.”
“Þetta er nóg Mr. Conroy.”
“Eg hefi engu við að bæta,” mælti Mr.
Farr. Kallaðu á Dr. Stanley.”
“Dr. Paul Stanley!”
Maðurinn sem kom í stað Henberts Con-
roy í vitnastúkuna var auðsjáanlega í þægi-
legum kringumstæðum. Með mikið grátt hár,
góðlegur og gáfulegur.
“Hvaða embætti hefir þú doktor Stan-
ley?”
“Eg er uppskurðalæknir. í ungdómi
mínum var eg einn af þessum fágætu verum
sem fékkst við að lækna alla sjúkdóma.”
\
* Hann brosti vingjarnlega til lögmannsins
og það færðist ró yfir áheyrendurna. Góð-
legur og stiltur maður eftir litla fasteigna-
salann með flóttasvipinn.
“Þú hefir gert líkskurð áður?”
“Oft.”
“Og þú gerðir það í þessu tilfelli?”
“Já.”
“Hvar sástu líkið fyrst?”
“í framstofunni á garðvarðarhúsinu á
landareign Mr. Thornes.”
“Heyi’ðirðu vitnisburð Mr. Conroy?”
“Já.”
“Var líkið í sömu stellingum og hann
lýsti?”
“Nákvæmlega. Síðar var það flutt í her-
bergi hinu megin við ganginn þar sem lík-
skurðurinn var gerður — iborðsalinn.”
“Gerðu svo vel að segja okkur undir
hvaða kringumstæðum að þú sást líkið fyrst.”
“Vissulega.” Doktor Stanley hagræddi
sér makindalega á stólnum. Sneri sér betur
að kviðdómurum, sem allir störðu á hanr
Og þó að Doktor Stanley Hefði verið að
segja frá, hvernig að hann hefði farið að inn-
byrða stærsta sjóbirtinginn sem hann hefði
veitt þá um sumarið, þá hefði hann ekki getað
verið ólegri né betur heima hjá sér. “Eg fór
til Orchards hússins með vini mínum Elíasi
Dutton, h'kskoðunar umboðsmanni og tveim-
ur ríkislögreglu þjónum. Mr. Conroy hafði
áður fengié mér lyklana og alt þar inni var
nákvæmlega eins og hann hefir lýst því.”
“Voru nokkur ofbeldismerki?”
“Þú meinar á líkinu?”
“Já — var það hruflað, marið, fötin rifin
eða þeim raskað?”
“Nei, það voru engin merki til ofbeldis,
nema ef vera skyldi borð sem lá á hliðinni og
lampi.”
“Borðið getur vel hafa oltið um þegar
þetta kom fyrir, platan á því vissi að höfði
Miss Bellamy og lá fast við líkið, aftur var
lampinn við fætur henni.”
“Hefði hann getað oltið þangað þegar
borðið féll um?”
“Ef til vill, en það er vafasamt. Brot úr
lampa glasinu og skelmirinn voru þar líka
um sex fet frá borðinu.”
“Viltu nú gera svo vel Dr. Stanley og
segja okkur hvað varð Mrs. Bellamy að bana.”
“Hún var stungin í hjartað með ein-
hverju beittu sting vopni — eg mundi segja
hníf.”
“Það var aðeins eitt sár á líkinu?”
“Já.”
“Viltu gera svo vel og lýsa því?”
“Það var stunga hér um bil þrjá fjórðu úr
þumlungi beint yfir hjartanu. Stungan var
um þrjá þumlunga á dýpt og eggjárninu hafði
verið stungið á milli rifja.”
“Var nauðsynlegt að mikið afl fylgdi
þessu lagi?”
“Ekki nauðsynlega. Ef að hnífurinn hefði
lent á rifi þá hefði þurft afl til þess að breyta
stefnu hans. En í þessu tilfelli var engin
fyrirstaða.”
“Svo að handsterk kona, hefði vel getað
veitt þetta sár?”
WINNLPEG, 17. JÚLÍ 1935
“Já, sannarlega — eða kona sem ekki
var handsterk — barn — eða karlmenni. Það
er ekki hægt að sjá það á sárinu hvort afl
hefir fylgt laginu eða ekki.”
“Einmitt það.” Mr. Farr seildist með
hendina eftir samanbrotnum hvítum kjól sem
lá á borðinu hjá réttaskrifaranum, rétti Dr.
Stanley og spurði: “Þekkirðu þennan kjól Dr.
“Vel.”
“Viltu gera svo vel og sýna okkur hvar
1 hnífstungan er í honum?”
Dr. Stanley sneri kjólnum á milli handa
sér o gþað var eitthvað það ,í meðferð hans á
þessu óttalega fati sem virtist draga úr ógn
þeirri sem við það var bundin.
“Stungan er hérna, rétt liérna. Ef þú
gáir nákvæmlega að, þá geturðu séð þar sem
þræðinir eru skornir — rétt hérna þar sem
folóðið er mest.”
“Rétt er það. Mundi þessi áverki hafa
valdið bráðum dauða? Hvað heldurðu um
það doktor?”
“Ekki bráðum dauða — nei. En lífið
hefir ekki getað enst lengi.”
“Eina mínútu, eða svo?”
“Fáeinar mínútur — blóðrásin hefir verið
fjarska mikil.”
“Heldurðu að sú særða hafi verið líkleg
til að gefa af sér hljoð, hróp eða stunur?”
“Það er erfitt að segja nokkuð um það.
í þessu tilfelli er ástæða til að efast um, að
nokkurthljóð hafi heyrst, eftir að lagið var
greitt.”
“Hvaða ástæðu hefirðu til að halda það?”
“Eg held að Mr. Conroy hafi sagt frá því
að höfuðið á Mrs. Bellamy hafi hvílt á horn-
inu á stálgrind sem stóð fyrir framan eldstæð-
ið — brotinni grind sem var um sex þumlunga
á hæð. Mín hugmynd er að þegar að hún
fékk lagið, að þá hafi hún riðað, gripið til
borðsins og fallið með höfuðið á grindina og
að það hafi verið svo mikið högg að hún hafi
mist meðvitundina. Sár sem var aftan á höfð-
inu bendir ótvíræðilega í þá átt.”
“Einmitt. Var nokkurt gullstáss á líkinu
þegar þú sást það doktor — hálsfesti, hringar
eða brjóstnælur?”
“Eg sá ekkert af því tagi á líkinu.”
“Hvaða tegund af hníf heldur þú doktor,
að hafi verið notaður til að fremja þetta morð
með?”
“Það er nokkuð erfitt að segja um það.
Það voru engin sérkenni á sárinu sem gáfu
neitt til kynna í þá átt. Það hefði verið hægt
að veita þetta sár nálega með hvaða beittum
hníf sem er, með blaði sem var þrír fjórðu úr
þumlungi á breidd og þrír til fjórir þumlungar
á lengd, tígilhníf, litlum eldhúshníf, stórum
sjálfskeiðing — nálega hvaða tegund af hníf
sem er.”
“Hefði verið hægt að fremja morðið með
þessum hníf?”
Um leið og krúnulögfræðingurinn sagði
•þetta fékk hann doktor Stanley lítinn dökkan
hult og vék sér síðan svo að kviðdómendurnir
sem horfðu hvössum augum á hlutin gætu
betur séð hann, en það var hnífur — stór
vasahnífur með ósléttum hliðum úr beini.
Mr. Lanrbert spratt á fætur þegar að
hann sá hnífinn og spurði: “Leggur þú þennan
hníf fram sem gagn í réttinum?”
“Nei, það geri eg ekki.”
Carver dómari lagði sig til að geta veitt
nána eftirtekt því sem fram fór. “Hvernig
stendur á þessum hníf Mr. Farr?”
Það stendur svo á honum lierra dómari
að eg ætla mér knýta hann við málið, eða
málið við hann, þegar fram í líður. Á þessu
stigi fer eg aðeins fram á að hann sé merktur
til þess að misgrip geti ekki orðið og að
um hann sé getið í réttarbókinni.”
“Þú segir að þú getir sýnt samband hans
við málið?”
“Áreiðanlega.”
“Nú jæja, þú mátt svara spurningunni
doktor Stanley.”
Doktorinn var sokkinn niður í að skoða
hnífinn.”
“Má eg opna hann?”
“Gerðu svo vel.”
Svo mikil þögn grúfði í salnum að þegar
að blaðið small opið þá heyrðist það um allan
salinn. .
Doktor Stanley-skoðaði blaðið nákvæm-
lega. Strauk fingrinum eftir því, leit upp:
“Já, það er enginn efi á að það hefir
verið hægt að veita sárið með þessum hníf.
Mr. Farr tók aftur við hnífnum, lét hann
aftur svo að skall í honum. Þetta er alt. Eg
þakka. Kallið á ungfrú Page.”
“Ungfrú Kathleen Page!” kallaði réttar-
þjónnin.