Heimskringla - 27.11.1935, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 27. NÓV. 1935
BELLAMY
MORÐMÁLIÐ
■I
Formaður dómnefndar greip við myndun-
um með miklum áhuga, svo að jafnvel gler-
augun á nefi hans hristust af áfergju. Fingra-
för! I>að sem maður las um alla sína æfi,
undraðist og íhugaði og furðaði sig á — og nú
voru þau hér komin í hans happa greipar. —
Allir hinir hópuðust að honum.
“Dr. Barretti, á hvaða yfirborði fundust
gómaförin, sem myndirnar sýna?”
Nú fór niður um réttarsalinn, sem vana-
lega hejnrist þegar fjöldi fólks hlustar sem
einn maður og varpar öndu ef nýjung ber að.
“Á yfirborði gaslampa, sem fanst í garð-
hýsi á setri Thome ættarinnar, sem nefnist
Orchards.” Með spumingum og svörúm upp-
lýstist svo, að förin á lampanum voru eftir
hönd þvala af hita, sem tekið hafði verið um
lampafótinn, vel þétt. ■ Myndirnar voru teknar
áður en sólarhringur var liðinn frá morðinu,
af lampanum eins og hann lá á gólfinu, áður
en nokkur snerti við honum og því náðust
þær svo glöggar. Olían sem flaut af lamp-
anum kom ekki við þau, því að lampinn lá á
hliðinni.
“I>essi merlti eru þá svo greinileg, að ó-
mögulegt er um að villast?” spurði sækjandi.
“Alveg ómögulegt ”
“Hver er sú manneskja, sem skildi fingra-
förin eftir á lampanum?”
“I>au fingraför,” mælti Dr. Baretti alvar-
lega og liðlega,” voru eftir Mrs. Patrick Ives.”
“Eftir æðilanga stund mælti sækjandi:
“Þetta nægir, Dr. Barretti. Verjandi spyrji.”
Mr. Lambert hafði breytt um róm þessa
síðdegis stund, nú var sem raust hans væri
langt að komin og þreytt og gömul: “Nú spyr
eg einskis. Seinna kanske — seinna — nú
ekki.”
Nú var fimta deginum lokið, sem sökin
var sótt og varin.
VI. Kapítuli
Blaðamaður leit af klukkunni á stúlkuna
jarphæröu og svo á klukkuna aftur, súr á
svip og áhyggjufullur. Hatturinn á þeirri jarp-
hærðu slútti fram yfir annað augað, neftotan
var óneitanlega ruð, hárlokkur hékk niður fyr-
ir annað eyrað og á kinnunum blikuðu tveir
blossar og aðrir í augunum.
“Nú, þú ert fallegur kvenmaður,” mælti
hann í tón, sem meinti hitt þó heldur. Hann
færði yfirhöfn, hálsklút, letravél, sjö dag og
viku blaða snepla og hatt, úr næsta sæti við
sig og beið þegjandi og þolinmóður eftir því
að honum væri þakkað fyrir. Það varð ekki
af því. Sú rauðhærða stiklaði fyrirvaralaust
yfir fætur hans, hneig í sætið og másaði
stuttum andartökum og snögti við og við.
“Hvað í heiminum----” byjaði blaðamað-
ur.
“Talaðu ekki til mín!” sagði jarpkolla lágt og
grimmlega, bætti svo við í enn grimmari tón:
“Hvað hefir gerst?”
“I»að er það sem mig vantar að vita!”
svaraði blaðamaður og herti á “Hvað í heim-
inum var það sem gekk á úti fyrir dyrum rétt
áðan?”
“Eg”, sagði sú jarðhærða- “Hverjir hafa
verið á vitnabekk?”
i,
“Þú? 1 herran nafni, hvað varstu að
gera?”
“Hljóða,” sagði jarpkolla. “Hverjir hafa
borið vitni?”
“Ekki nema sláni vestan úr landi, til að
sanna að Orsini hafi verið dæmdur í tugthús
fyrir rán. Af hverju varstu að hrína?”
“Af því þeir vildu ekki hleypa mér inn. . .
Hver er fyrir núna?”
“Þessi rauðhærði náungi úr gasstöðinni,
Les Fox, hann er búinn að segja sína sögu
og Farr er að reyna að leggja við hann taum-
inn. Af hverju vildu þau ekki hleypa þér inn ? ”
“Af því — nei, eg get ekki sagt þér frá því
núna. Seinna, í matmáls hléi. Hlustaðu á,
viltu, hvað fram fer--”
“Þetta var á laugardagskvöld, var ekki
svo, Mr. Fox?”
“Víst var það á laugardagskvöld.”
Mr. Fox var ríkulega skrýddur freknum,
treyjan hans var miklu þrengri en vera bar,
víst þrem númerurrt of lítil, hálsbandið miklu
grænna en gerist, hann skaut gúmmi tuggu
fimlega milli vanganna og leit aðgætnu auga
á Mr. Farr.
“Margar reiðar munu hafa sótt gas á þína
stöð, á fallegum laugardagskvöldum í júní,
var ekki svo?”
“Víst var svo.”
“Samt er þessi reið og þau sem í henni
sátu, öldungis óafmáanlega greypt í endur
minning þína?”
“Ef þú meinar hvort eg muni eftir þeim
báðum, þá er víst að eg geri það. Þau gerðu
meir en kaupa gas, daman þurfti svaladrykk
o g bað um hann og það var eg sem sótti hann
handa henni. Þetta gerði að eg mundi eftir
þeim, sérðu?”
“Og þú veizt ekki annað, en að það gerð-
ist einhvemtíma eftir níu, af því að þý komst
ekki að verki fyr en níu?”
“Þetta er rétt. Eg byrja aldrei fyr en níu;
og stundum er eg nokkrum mínútum á eftir
þeim tíma, meira að segja.”
“En þetta mátti gerast tveim mínútum
eftir níu en ekki 25, eins og Mrs- Ives heldur
fram?”
“Nei herra ,það er öldungis ekki mögu-
legt. Fólk fær ekki átta gallónur af gasi og
borgar fyrir það og fær til baka og biður um
glas með vatni og fær það og drekkur og
kemur sér á stað á einum tveimur mínútum.
Það hlýtur að hafa verið meir en tíu mínútur
eftir níu, þó þau hefði borið að á undan öllum
öðrum, áður en eg tók við.”
Mr. Farr virti hann fyrir sér með greini-
legri óvild. “Eg bað þig ekki um að halda
ræðu, Mr. Fox. Sú eina reynd sem þú getur
sagt um með vissu, er sú að þú tókst til vinnu
kl. níu og að Mrs. Ives og Mr. Bellamy komu
eftir þann tíma.”
“Þetta er rétt.”
“Þá er þetta nægilegt. Þú mátt fara.”
Þá bað Mr. Lambert að Mr. Patrick Ives
væri kallaður til vitnisburðar.
í hominu við gluggan stóð upp hár mað-
ur og unglegur, hvítur í framan og tekinn, en
þar hafði hann setið á hverjum degi og móðir
hans hjá honum, með aðra hendina á hnéi
hans til hughreystingar. Hann gekk bratt að
vitnastóli og settist.
“Mr- Ives, viltu vera svo góður að segja
okkur, eins fljótt og þú getur rétt hvað gerðist
um kveldið 19.' júní 1926, frá því þú komst
heim, þangað til þú háttaðir?”
Hinn ungi maður með kærulausa svipinn
svaraði verjanda hóglega og líkt og honum
þætti lítils um vert: “O, eg efast um að eg sé
fær um að gera nokkuð þessháttar. Minnið
• mitt er meir en bágt, og það leiddi ekki til
annars en að eg skrökvaði allra handana, sem
hvorugur okkar hefði gott af. Svo eru flest
vitnin búin að bera um þetta atriði, er það
ekki?”
Þetta var sagt í álíka tón og maður talar
við mann, með kuldalegri ósvífni og þó hóg-
værlega, svo að bæði sækjandi og verjajndi og
dómarinn sjálfur, voru sem agndofa. En er
hann hætti að tala tóku þeir allir viðbragð og
gullu við. Hver hafði hæst er bágt að segja,
en dómarinn dugði bezt með hamri sínum og
náði að þagga niður í hinum: “Þessu svari skal
kipt úr sakarinnar skrá! Það er alveg ótækt,
Mr. Ives. Hér er ekki umræðufundur. Ger
svo vel að geyma þínar skoðanir og álit um
hvað sem vera skal og svara spumingum eins
stuttlega og verða má.”
“Ef Mr. Lambert vill spyrja mig glöggra
og ákveðinna spuminga, þá skal eg sjá til að
hann fái greinileg svör,” svaraði Mr. Ives;
hann leit alls ekki út fyrir að hafa fengið
ofanígjöf og ekki trútt um glettnissvip á hon-
um.
“Svo skal vera,” mælti Mr. Lambert, úfinn
og óhýrlegur. “Viltu vera svo vænn að segja
okkur hvort nokkuð óvenjulegt kom fyrir á
umræddu kveldi, Mr. Ives?”
“Nei.”
“Á undan kveldmat?”
“Nei.”
“Eftir kveldmat?”
“Nei.”
Svörin voru stuttleg, rómur og fas þar
eftir; það var líkast því, sem hann snaraði
beinum að rakka-
“Miss Page bar fyrir réttinum, að hún
hefði mætt þér við bamastofu dyr, með bát í
höndum, kringum kl. átta — er það rétt?”
“Já.”
“Hvenær sástu hana næst?”
“Svo sem stundar fjórung síðar.”
“Var hennar vitnisburður um það sem á
eftir fór, sannleikanum samkvæmur?”
“Hann var sæmilega réttur, svo langt sem
hann náði.”
“Hún dró nokkuð undan?”
“Töluvert.”
“Að hverju leyti helzt?”
“Að þessu leyti helzt: ofsagráti og brjál-
uðum látum á alla kanta,” sagði Mr. Ives blátt
áfram og rólega.
“Hvað var orsökin til þessara — e —
láta.”
Mr. Ives svaraði strax mjög skírt og
greinilega: “Miss Page er vanstilt, móðursjúkt
bjálfakorn, sem Mrs. Ives—”
“Álítur hinn háttvirti dómari að þetta sé
hæfilegt svar við spurningunni?” mælti Mr.
Farr í liðlegum tón.
“Rétturinn hefir aðvarað vitnið að halda
sér að spuraingum. Hér með er sú aðvömn í-
trekuð. Svarið má áh'tast ósagt.”
“Eg álít svarið í mesta máta upplýsandi,”
mælti verjandi, ekki ákafalaust. “Mr. Ives var
að skýra—*—”
“Þú mátt fá undanþágu og spyrja aftur,
Mr. Lambert- Rétturinn er búinn að úrskurða
um svarið.”
Mr. Lambert beit á jaxlinn. “Hvað or-
sakaði þann ágang, sem þú gazt um?”
“Mr. Ives var búin að segja henni upp
vistinni og að hún yrði að vera farin fyrir há-
degi á mánudag. Miss Page vildi fá mig til að
ganga á milli en það hafði eg gert tvívegis
áður.”
“Léztu tilleiðast?”
“Alls ekki,” sagði Pat Ives og nú var
málrómur hans svo kaldur að jarpkollu lá við
að vorkenna Miss Page, þó henni væri ekki um
hana. Eg tjáði henni að eg áliti sunnudaginn
hentugri en mánudaginn og bauðst til að ná í
ökusveininn til þess hún kæmist sem fyrst
af stað.”
“Af hverju sótti Miss Page svo ákaft að
vera?”
“Hvernig á eg að vita það?” spurði Mr.
Ives. “Henni skildist líklega, að vistin var
fyrirtaks góð, sem hún var að missa.”
“Það er eina útskýringin sem þér dettur
í hug?”
“Það er eina útskýringin sem mér dettur
í hug að segja þér,” sagði Mr. Ives, með glotti
sem vissi tæplega á gott.
Mr. Lambert virti hann fyrir sér litla
stund, afréð svo að byrja á öðru. “Var það
endirinn á ykkar samtali?”
“Ó, nei,” svaraði Mr. Ives og nú breikkaði
á honum brosið. “Það kom samtalinu á sþað-”
“Viltu hafa það upp fyrir okkur?”
“Eg er smeykur um að eg geti það ekki.
Eg sagði þér að minnið mitt væri alt annað en
gott. En ef það svíkur mig ekki, þá trú eg
það snerist mestmegnis um tvö fyrsta atriðin.”
“Hvaða atriði?”
“Um burtför hennar og mína meðal-
göngu.”
“Miss Page gat ekki um neinn seðil?”
“iSeöil?” Vitnið hleypti brúnum og var
auðsjáanlega hissa.
“Hún gat ekki um, að hún hefði náð í
seðil frá Mrs. Bellamy — gripið hann úr bók
í bókastofu?”
“Nú skil eg,” mælti Mr. Ives; brýraar fóru
í samt lag en glottið kom aftur á annað munn-
vikið, alt annað en hýrlegt. “Nei, eg held hún
hafi ekki getið þess. Eg hefði líklega ekki
gleymt því, ef svo hefði verið.”
“Hafðirðu nokkra ástæðu til að halda, að
Miss Page væri öfundsjúk eða haldin af ábrýði
við Mrs. Ives?”
“Hvernig átti það að geta verið?”
“Eg hugsaði að þú kynnir að geta sagt
okkur frá því.”
“Þú hugsaðir skakt,” sagði Mr. Ives og
hallaði sér lítið eitt fram á stólnum. “Það á
eg ómögúlegt með að segja þér.” Hann herti
ekki róminn, eigi að síður steig Mr. Lambert.
skrefi fjær, heldur fljótlega.
“Já, einmitt- Nú, Mr. Ives, Miss Cordier
hefir borið fyrir réttinum, að þú hafir sagt, að
þú hafir ekki fundið bréfseðilinn, sem hún
þykist hafa látið í tiltekinn stað. Er það
rétt?”
“Það sagði eg henni, víst er svo.”
“Og þú sagðir henni eins og var?”
Mr. Farr stóð upp af sæti sínu og fór sér
hægt. “Rétt augnablik, ger svo vel. Mér fer
nú að vandast skilningur, hvort spurt er af
hendi þess sem sökina ver eða sækir. Mér
virðist Mr. Lambert ætla mér lítið að gera.
Mér kann að missýnast, eigi að síður lítur
svo út frá mér að sjá, sem hann tortryggi
sannsögli þess votts, sem hann hefir sjálfur
kallað til vitnisburðar.”
“Rétturinn hallast að sömu skoðun. Mót-
mælir þú spuraingunni?”
“Ekki beinlínis, en mér virðist hún alger-
lega óviðkomandi.”
“Svo er. Þú þarft ekki að svara spura-
ingunni, Mr. Ives.”
“Þakkir — með leyfi hins heiðraða réttar
vil eg heldur svara. Eg veit að Mr. Lambert
verður feginn að fá að vita, að það sem eg
sagði Miss Cordier var í alla staði sannleikan-
um samkvæmt.”
“Hve marga bréfseðla hafðir þú fengið
áður?” spurði Mr. Lambert; og svipurinn á
hans rjóða og heita andliti var alt annað en
vinalegur-
‘‘Sex eða átta, kannske.”
“í hvað langan tíma?”
“í hér um bil tvo mánuði.”
“Veiztu að Miss Cordier bar það, að hún
hefði líklega látið þar um tuttugu bréf í langt-
um lengri tírna?”
“Jæja, ef hún bar það,” svaraði Mr. Ives,
líkt og honum stæði á sama, “þá fór hún með
lygar.”
“Hvert var efni þessara bréfa?”
“Yfiríeitt að tiltaka stefnumót í kothýs-
inu.”
“Hve oft fóru þau stefnumót fram?”
“Tvisvar.”
“Tvisvar.”
“Aðeins tvisvar?”
Mr. Lamlbert sýndi á sér tortrygni og
við það funaði eitthvað í vottarins bláu aug-
um.
“Tvisvar sagði eg — tvisvar.”
“Viltu segja okkur hvem mánaðardag?”
“Eg er hræddur um að mér sé það ekki
hægt — einu sinni seint í maí, hitt skiftið svo
sem viku fyrir morðið. Þetta er það bezta,
sem eg get munað.”
“Mr. Ives, hér hefir verið getið um hníf,
nr. 6 í málsins gögnum; Miss Page hefir borið
að þú værir eigandinn. Er það rétt?”
“Rétt.”
“Viltu segja okkur hvenær þú sást hann
seinast?”
“Þegar hann var lagður fram hér í rétt-
inum en næst þar áður sama síðdegið og kon-
an mín var tekin föst, mánudaginn þann 21.”
“Hefirðu hugmynd um hvar hann var kl.
hálf níu að kveldi þess nítjánda?”
“Eg hefi mjög glögga og greinilega hug-
mynd um það,” sagði Patrick Ives og færðist
glaðværðar svipur yfir hann eða athlægis,
mjög ólíkur þeim óróa og sútar svip, sem á
honum var alla tíð; frá því hann kom á vitna-
bekk. “Hann var í hægri buxnavasa mínum-”
Mr. Lambert varð dátt við og sýndi tylft-
ardómendum vel og lengi framan í sig. —
“Með hverjum hætti komst hann þangað?”
“Hann komst þangað af því, að þar stakk
eg honum þegar eg færði Pete bátinn upp á
loft, kl. átta það sama kveld og þar var hann
þangað til eg lagði hann á skrifborðið á
sunnudagsmorgun eftir máltíð.”
“Þetta er alveg víst?”
“Alveg.”
“Ómögulegt að Mrs. Ives hafi náð í hann
um kveldið?”
“Algerlega ómögulegt.”
“Mr. Ives, hvar varstu það kveld kl. níu
þrjátíu?”
Nú hvarf glaðværðin af Patrick Ives. —
Hann sat æðistund og starði á Mr. Lambert,
rólegur og aðgætin. Hann rendi augum á þau
mörg hundruð andlit sem gláptu á hann og er
han sá hve ákaflega forvitin þau voru, kom á
hann aðkenning af kímnisglotti, líkt og hans
háðsfullu augu segðu: “Bágt er það, að láta
ykkur bíða, er ekki svo?” Svo svaraði hann:
“Eg var heima.”
“Hvað varstu að gera?”
“Reykja pípu, þefa í tímarit held eg, þó eg
vilji ekki segja undir eið, hve lengi. Eg hafði
ekki veðhlaupa sigurverk við hendina.”
“í hvaða herbergi?”
“Ja, eg er hræddur um að eg geti ekki
hjálpað þér mikið í því atriði, heldur. Eg fór
úr einu herbergi í annað, dundaði við bátinn,
reykti, las — fór ekki eftir fyrirhuguðu ráði.
Mér datt þá ekki í huga, að það hefði verið
hentugt og hyggilegt, að gera svo.”
“En nú veiztu að Melanie Cordier varð þín
ekki vör í neðri stofunum, þegar hún slökti
um tíu leytið-”
“Þá hefi eg hlotið að vera í einhverri stof-
unni uppi,” sagði Patrick stillilega.
“Þér er sömuleiðis kunnugt, að Mrs.
Daniel Ives sagði okkur, að þú færðir henni
ekki ávexti það kveld, af því að þú hefðir verið
fjarverandi.”
“Já, þetta er líklega í fyrsta sinn á allri
hennar æfi, sem hún fór skakt með,” svaraði
Pat Ives enn mjúklegur. “Eg var heima.”
“Af hverju breyttir þú því ráði, að koma
til póker fundarins, Mr. Ives?”
“Það kom nokkuð fyrir, sem gerði það ó-
mögulegt.” Mr. Ives var í framan því líkur,
sem það væri ekki gott að sjá við honum í
póker.”
“Hvað var það?”
“Það myndi mér aldrei detta í hug að
minnast á hvorki hér né annars st^ðar. Samt
er mér óhætt að segja þér, að þær orsakir
áttu alls ekkert skylt við morðið.”
“Hvað var það?” spurði Mr. Lambert enn
og lagðist fast á.
Þá sagði Mr. Farr, seinlega og hátíðlega:
“Nú, hvað, spyr eg enn, ætlar minn heiðr-
aði mótpartur að skilja eftir handa sækjanda
til að gera?”
Dómarinn tók undir í alvarlegum tón:
“Mr. Lambert, réttinum virðist svo, sem
þú gangir fullnærri vitni þínu, með sérstöku
tilliti til þess, að þér er ætlað að frambera
beinar spurningar en ekki gagnspurningar eða
þaula spumir og að una við vitnisins fram-
burð. Rétturinn-----”
“Hann liefir neitað að svara því sem eg
spyr hann,” svaraði Mr. Lambert, með miklum
ákafa og nokkrum sanni. . “Eg má tjá réttin-
um, að eg álít framkomu vitnisins greinilega ^
þráfulla og óvinveitta---”
“Réttinum skilst ekki að svo hafi verið,”
ansaði dómarinn Carver með gætilegri rögg
“og krefst að þú gætir þess framvegis, að þú
ert að skifta við þitt eigið vitni, vitni leitt í
varnarinnar þágu- Þér er heimilt að halda á-
fram vitnaspurningum.”